PARLAMENT EUROPEJSKI ««««««««««««Dyrekcja Generalna ds. Polityk Wewnętrznych Unii Departament ds. Polityki Strukturalnej i Polityki Spójności ROLNICTWO DOKUMENT ROBOCZY NEGOCJACJE HANDLOWE W SPRAWIE ROLNICTWA SIERPIEŃ 2004: NOWY ZRYW Treść: NOTATKA Niniejszy dokument, wpisany w kontekst negocjacji WTO w Doha, przedstawia najważniejsze kwestie Porozumienia w sprawie rolnictwa zawartego w Genewie w dniu 1 sierpnia 2004 r. oraz rozważania na temat ewentualnych skutków wynikających dla rolnictwa oraz strategii, jaką należałoby przyjąć, by im sprostać. IPOL/B/AGRI/N/2004_ 22/12/04 DT\552114.doc PE 353.339v01-00
O niniejszą notatkę poprosiła Komisja Rolnictwa Parlamentu Europejskiego. Niniejszy dokument jest opublikowany w następujących językach: FR (org.), EN, ES,, DE. Autor: Eva CASALPRIM-CALVÉS Rękopis ukończony w grudniu 2004 r. W celu otrzymania kopii prosimy o kontakt: E-mail: Cmorvan@europarl.eu.int] Internet: www.europarl.eu.int Bruksela, Parlament Europejski, 22.12.2004 r. Wyrażone opinie są opiniami autora i nie muszą koniecznie odzwierciedlać stanowiska Parlamentu Europejskiego. SPIS TREŚCI Strona DT\552114.doc PE 353.339v01-00
1. WSTĘP... 4 2. DECYZJA PRZYJĘTA PRZEZ RADĘ GENERALNĄ DNIA 1 SIERPNIA 2004 R... 4 2.1. Konkurencja eksportowa... 4 2.2. Wsparcie wewnętrzne... 5 2.3. Dostęp do rynków... 6 3. BILANS POROZUMIENIA...7 4. STRATEGIA DO PRZYJĘCIA I WNIOSKI... 9 1. WSTĘP Deklaracja ministerialna z Doha 1 z dnia 14 listopada 2001 r. zdefiniowała mandat poprzez dokładniejsze wyjaśnienie celów, określenie wykonanych prac i ustalenie ostatecznych terminów. Deklaracja ta potwierdziła długofalowy cel ogłoszony w art. 20 Porozumienia zawartego na koniec Rundy Urugwajskiej 2. Konferencja Ministerialna w Cancun 3 we wrześniu 2003 r., która miała kontynuować cele z Doha, zakończyła się brakiem zgody i wieloma rozbieżnościami w kwestii rozpoczęcia negocjacji na temat Singapuru i rolnictwa 4. Pomimo tego niepowodzenia Deklaracja z Cancun dała wyraźną wskazówkę, by praca w tak kluczowych dziedzinach jak rolnictwo została podjęta w Genewie. Przez okres sześciu miesięcy po Konferencji w Cancun zawieszono nadzwyczajne sesje negocjacyjne. W marcu 2004 r. sformalizowano nowe podejście w sprawie rolnictwa, a następnie uzyskano istotne postępy: 1 sierpnia 2004 r. 5 zawarto ugodę w części dotyczącej rolnictwa. Porozumienie z Genewy skonsolidowało opracowanie pośrednich ram negocjacyjnych dążąc do ustalenia ostatecznego terminu i kalendarzy realizacji w zakresie zlikwidowania subwencji eksportowych. Przewiduje również obniżenie barier celnych oraz redukcję wsparcia wewnętrznego. 2. DECYZJA PRZYJĘTA PRZEZ RADĘ GENERALNĄ DNIA 1 SIERPNIA 2004 R. Członkowie WTO zadecydowali, w dniu 1 sierpnia w Genewie, o ugodzie, która ustala ramy negocjacji handlowych dla Rundy z Doha, w szczególności ramy dla ustanowienia zasad DT\552114.doc 3/1 PE 353.339v01-00
dotyczących rolnictwa. Punktem wyjścia jest ustanowienie uczciwego i ukierunkowanego rynkowo systemu handlowego za pomocą programu fundamentalnej reformy. Elementy tego porozumienia stworzą podstawę dalszych negocjacji w ramach jednolitego zobowiązania. Reforma jest ukierunkowana na trzy główne dziedziny, które nieustannie od siebie współzależą (wsparcie wewnętrzne, konkurencja eksportowa i dostęp do rynków); w ten sposób zostaną zreformowane trzy główne instrumenty wsparcia zewnętrznego dla rolników: subwencje eksportowe (stosowane przede wszystkim przez Unię Europejską), kredyty eksportowe (stosowane przede wszystkim przez Stany Zjednoczone) i monopole eksportowe państwowych przedsiębiorstw handlowych (na wzór komisji zboża w Kanadzie i Australii). 2.1. Konkurencja eksportowa W dziedzinie konkurencji eksportowej osiągnięto porozumienia dotyczące zlikwidowania subwencji oraz kredytów eksportowych powyżej 180 dni. Pozostaje do negocjacji: Zasady realizacji (czas trwania, stawka redukcji itp.), kwestie techniczne kredytów poniżej 180 dni i kryteria pozwalające uniknąć sprzeniewierzenia pomocy żywnościowej. Deklaracja ministerialna z Doha zakładała redukcję wszystkich form subwencjonowania eksportu w celu ich stopniowego zniesienia. W tej kwestii Porozumienie z Genewy otwiera, po raz pierwszy, negocjacje dla ustalenia ostatecznego terminu zniesienia subwencjonowania eksportu przez kraje Północy i wdrożenia w tym zakresie prawdziwej dyscypliny. Obejmowałoby to subwencje eksportowe, składniki kredytów eksportowych, które mogą powodować zakłócenia w handlu, oraz programy ubezpieczeniowe, praktyki państwowych przedsiębiorstw handlowych eksportujących, które fałszują handel i pomoc żywnościową wykorzystywaną jako mechanizm upłynniania nadwyżek i prowadzą do utraty rynków. W tym względzie kraje rozwijające się korzystają ze specjalnego i wyróżniającego traktowania, które różnicuje lub uelastycznia ich zobowiązania z tytułu Porozumienia w sprawie rolnictwa, dłuższych okresów realizacji oraz szczególnych elementów dotyczących stopniowego znoszenia wszystkich form subwencjonowania eksportu. Podobnie, w ramach specjalnego i wyróżniającego traktowania kraje rozwijające się są zwolnione od zaciągania zobowiązań w zakresie subwencji związanych z kosztami wprowadzania na rynek produktów rolnych, kosztami utrzymania, poprawy jakości, przetwarzania, międzynarodowego transportu i przewozu, w tym z wewnętrznymi taryfami za transport i przewóz dla przesyłek eksportowych korzystniejszych od przesyłek w ruchu wewnętrznym. Ponadto, postanowienia przewidują większą elastyczność zasad dotyczących kredytów eksportowych i gwarancji kredytów eksportowych, a to w celu uwzględnienia potrzeb żywnościowych i ludzkich krajów najsłabiej rozwiniętych i krajów rozwijających się będących importerami netto żywności. Przewidziano nawet, że w wyjątkowych PE 353.339v01-00 4/1 DT\552114.doc
okolicznościach, które sprawiają, że wyłączna pomoc żywnościowa jest nieadekwatna, handlowe kredyty eksportowe, preferencyjne międzynarodowe ułatwienia finansowe i tymczasowe porozumienia ad hoc mogą być uzgadniane między członkami. Wreszcie, wprowadzono przepis dotyczący państwowych przedsiębiorstw handlowych krajów rozwijających się w celu umożliwienia im zachowania stabilności cen w konsumpcji wewnętrznej i zapewnienia bezpieczeństwa żywności. W tym celu mogą zostać powzięte postanowienia dla utrzymania ich statusu monopolistycznego. 2.2. Wsparcie wewnętrzne W dziedzinie wsparcia wewnętrznego, w celu osiągnięcia istotnych redukcji ustalonych w Deklaracji z Doha, uzgodniono redukcję łącznego wsparcia powodującego zakłócenia w handlu międzynarodowym o 20% w ciągu pierwszego roku 7, ograniczenie klauzuli de minimis i ustalenie górnego pułapu na średnim poziomie Zagregowanego Wskaźnika Wsparcia dla każdego produktu. Pozostaje do negocjacji: zasady redukcji, zdefiniowanie metody stosowanej dla Zagregowanego Wskaźnika Wsparcia, istotna redukcja niebieskiej skrzynki i wreszcie w kwestii zielonej skrzynki ponowne rozpatrzenie jej kryteriów. Deklaracja ministerialna z Doha zakładała istotne redukcje wsparcia wewnętrznego powodującego zakłócenia w handlu. Porozumienie z Genewy przyjmuje model piętrowy dla zredukowania globalnego poziomu bazowego wszelkiego wsparcia wewnętrznego, które powoduje zakłócenia w handlu, a mianowicie skonsolidowany i ostateczny Zagregowany Wskaźnik Wsparcia oraz poziom de minimis i wypłaty z niebieskiej skrzynki uwzględniane łącznie. Aby osiągnąć harmonizację, członkowie, których poziomy wsparcia wewnętrznego są wyższe, przeprowadzą większe redukcje globalne. Jednakże najznaczniejszym osiągnięciem pozostaje zablokowanie możliwości sprzeniewierzenia celu porozumienia poprzez dokonywanie transferów środków wsparcia wewnętrznego między różnymi kategoriami wsparcia. W tym celu postanowiono wyznaczyć górne pułapy Zagregowanego Wskaźnika Wsparcia dla poszczególnych produktów odpowiednio na ich średnich poziomach, ale według metodologii, którą należy określić. Niektóre z tych poziomów zostaną później obniżone. Na zakończenie, by uzyskać wymagany poziom zmniejszenia całkowitego wsparcia wewnętrznego powodującego zakłócenia w handlu, członkowie mogą swobodnie dokonać redukcji wyższych niż te, które wynikają z modelu piętrowego. W kwestii niebieskiej skrzynki 7, płatności z tego tytułu są na drodze do zmiany w myśl porozumienia. Mogłoby to umożliwić członkom skorzystanie z wypłat bezpośrednich, zgodnie z programami ograniczenia produkcji oraz z wypłat bezpośrednich niezwiązanych z bieżącą produkcją. Kryteria będą działać w taki sposób, że wypłaty z niebieskiej skrzynki DT\552114.doc 5/1 PE 353.339v01-00
spowodują mniej zakłóceń w handlu niż środki wchodzące w skład Zagregowanego Wskaźnika Wsparcia. Wiadomo, że każde nowe kryterium powinno brać pod uwagę równowagę praw i obowiązków w ramach WTO i że żadne późniejsze nowe kryterium nie może wywierać szkodliwego wpływu w postaci anulowania przeprowadzanych reform. Wsparcie z niebieskiej skrzynki nie może przekraczać 5% średniej wartości łącznej produkcji rolnej Państwa Członkowskiego. Co do zielonej skrzynki 8, Porozumienie przewiduje ponowne rozpatrzenie jej kryteriów w celu zagwarantowania, by środki tej skrzynki wywoływały jedynie minimalne zakłócenia w handlu. Zostałaby zachowana jej koncepcja i zasady podstawowe oraz jej skuteczność i wzięte pod uwagę problemy niezwiązane z handlem. Przejrzystość nowych programów zielonej skrzynki będzie wzmocniona poprzez zobowiązania mające na celu powiadamianie o nich w sposób kompletny i terminowy. Poziom wsparcia de minimis stanowiło przedmiot ważnego środka korzystnego dla krajów rozwijających się. Zostanie uwzględniona zasada specjalnego i wyróżniającego traktowania, aby umożliwić zwolnienie tych wszystkich, którzy przeznaczają prawie całe wsparcie de minimis dla rolników, dla których działalność rolnicza stanowi źródło utrzymania i którzy posiadają ograniczone środki. Zasada ta wprowadza rzeczywiste rozróżnienie wśród krajów rozwijających się, oddzielając wsparcie de minimis przyznane na rozwój agrobiznesu, jak w przypadku niektórych krajów rozwijających się, od wsparcia udzielonego w celach ściśle socjalnych. 2.3. Dostęp do rynków W dziedzinie dostępu do rynków porozumienie podkreśla zmniejszenie opłat celnych zgodnie z formą według grup oraz przyjęcie zasady produktów specjalnych. Pozostaje do negocjacji: ilość i wartość progowa grup towarów, stawka redukcji, definicja produktów specjalnych, szczegółowe warunki otwarcia rynków i utrzymanie klauzuli ochronnej. Deklaracja ministerialna z Doha przewidywała również istotne ulepszenia w dostępie do rynków. Porozumienie z Genewy proponuje specjalne i wyróżniające traktowanie jako część integralną oraz model wielopoziomowy lub model piętrowy w zakresie redukcji opłat celnych. Takie podejście wymagałoby, aby opłaty celne były podzielone na różne grupy w zależności od ich poziomu skonsolidowanych opłat. Redukcje byłyby dokonywane na podstawie skonsolidowanych stawek, przy czym wyższe opłaty zostałyby objęte wyższymi redukcjami w porównaniu do opłat niższych. W szczególności, liczba grup, progi klasyfikacji grup jak również rodzaj metodologii redukcyjnej na przykład skorzystanie z formuły szwajcarskiej lub formuły Rundy Urugwajskiej stanowiłyby przedmiot negocjacji w sprawie warunków po lipcu 2005 r. Odnośnie do produktów zwanych wrażliwymi, tekst proponuje, by członkowie wyznaczyli odpowiednią ich ilość do przedyskutowania i wypowiedzieli się na temat odnośnych linii PE 353.339v01-00 6/1 DT\552114.doc
taryfowych z uwzględnieniem wcześniejszych zobowiązań. Kraje najsłabiej rozwinięte zostaną wyłączone ze wszelkich zobowiązań dotyczących redukcji taryfowej. Kwestie niezwiązane bezpośrednio z handlem, takie jak rozwój obszarów wiejskich i bezpieczeństwo żywnościowe, będą w pełni uwzględnione i posłużą specjalnemu i wyróżniającemu traktowaniu za podstawę do określenia odpowiedniej formy redukcji taryfowej, liczby i traktowania produktów wrażliwych, zwiększenia kontyngentów taryfowych i okresów realizacji. Na tej samej podstawie rozwój obszarów wiejskich i bezpieczeństwo żywnościowe państwa rozwijające się będą mogły wybrać ustaloną liczbę produktów specjalnych, które skorzystają z bardziej elastycznego traktowania. Jednak kryteria i konkretne zasady traktowania zarezerwowane dla tych produktów zostaną ustalone dopiero w późniejszej fazie negocjacji. Ponadto, specjalny mechanizm ochronny zostanie po raz pierwszy ustanowiony dla stosowania klauzuli ochronnej przez kraje rozwijające się. Porozumienie ramowe zobowiązuje się do rzeczywistego uwzględnienia dwóch kwestii kluczowych, które dotyczą w najwyższym stopniu krajów rozwijających się. Są to, po pierwsze, produkty tropikalne, w przypadku których zobowiązanie do uzyskania najpełniejszej liberalizacji zostanie wprowadzone do negocjacji w sprawie dostępu do rynków; po drugie, paląca kwestia erozji preferencji. Uznany jest ich charakter historyczny i ich znaczenie dla rozwoju. Przypadek bawełny: W rozdziale rolnym porozumienie przyznaje szczególne miejsce bawełnie. Jest to problem o pierwszorzędnym znaczeniu dla krajów rozwijających się, w szczególności dla krajów najsłabiej rozwiniętych, i zostanie omówiony w ramach negocjacji w sprawie rolnictwa w sposób ambitny, szybki i konkretny. Ramy dla tego podejścia są zawarte w postanowieniach tego porozumienia, podobnie jak inicjatywa sektorowa dotycząca bawełny. Porozumienie proponuje, by podkomitet ds. bawełny zbadał uzyskane postępy i przedstawia programy dodatkowych środków dla odnośnych krajów afrykańskich we współpracy z Bankiem Światowym i Międzynarodowym Funduszem Walutowym. 3. BILANS POROZUMIENIA Odnośnie do Unii Europejskiej, według byłego komisarza ds. rolnictwa Franza Fischlera, porozumienie nie wykracza poza reformę wspólnej WPR i daje, w sposób ogólny, gwarancję bezpieczeństwa w przyszłości oraz wyraźnych i stabilnych perspektyw dla rolników. Cena, jaką trzeba zapłacić, omówiona jest w szczególności w dziedzinie konkurencji eksportowej, cena ta polega na całkowitym zniesieniu, do ustalonej daty, subwencji eksportowych, które nadal umożliwiają niekonkurencyjnym producentom europejskim sprzedaż na rynku światowym. Jednak postanowienia te dotykają przede wszystkim Stany Zjednoczone w zakresie redukcji kredytów, jak również Australii i Kanady w zakresie traktowania monopoli eksportowych państwowych przedsiębiorstw handlowych. DT\552114.doc 7/1 PE 353.339v01-00
Pozwalając krajom rozwijającym się na utrzymanie monopoli w celu utrzymania stabilności cen w ramach konsumpcji wewnętrznej oraz zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego, porozumienie uwydatnia niespójności systemu międzynarodowego zważywszy, że instytucje Bretton Woods proponują ich zlikwidowanie i przeprowadzenie powszechnej prywatyzacji/liberalizacji. W kwestii dostępu do rynków porozumienie nakłada na UE obowiązek szerszego otwarcia swoich rolniczych granic dla reszty świata. Bierze pod uwagę troskę dwudziestki piątki dotyczącą jej produktów wrażliwych (mleko, cukier, mięso itd.), w przypadku których ograniczenie taryfowe będzie uelastycznione w stosunku do ogólnej formuły umożliwiającej utrzymanie wysokich opłat celnych. Zadaniem UE będzie znowu samodzielne sporządzenie wykazu. Ponadto w zakresie dostępu, ustanowienie klauzuli ochronnej, dawnego roszczenia krajów rozwijających się, może umożliwić krajom afrykańskim ochronę ich rynków wewnętrznych przed niespodziewanym, masowym importem produktów zachodnich poprzez nałożenie na nie dodatkowych opłat celnych. Mogłoby to skutkować ochroną niektórych producentów lokalnych, którzy niedawno znaleźli się w złej sytuacji jak w przypadku sektora hodowli drobiu czy sektora pomidorów. W dziedzinie wsparcia wewnętrznego, obostrzenie warunków realizacji w celu jego redukcji oraz ograniczenia możliwości wywoływania zakłóceń w handlu, nie wpłynie na zreformowaną WPR. W stosunku do przepisów określonych w niebieskiej skrzynce porozumienie otwiera niebezpieczne furtki dla Stanów Zjednoczonych dla celów realizacji US Farm Act 2002. Negocjacje w tej dziedzinie zostały przeprowadzony poprzez szukanie paraleli, a nie poprzez jednostronne zniesienie; w danym przypadku wsparcie związane z ograniczeniem produkcji może wynosić do 5% wartości produkcji rolnej Państw Członkowskich; inni uczestnicy handlowi podlegają tym samym regułom. Stany Zjednoczone będą musiały podjąć wysiłki, by zmodyfikować lub dostosować farm bill do potrzeb WTO. Natomiast UE będzie mogła walidować wyniki reformy WPR w obrębie WTO. Kraje rozwijające się są ogólnie zadowolone z zasady redukcji/zniesienia subwencji eksportowych, z zastosowania zasady specjalnego i wyróżniającego traktowania, lecz istnieją jeszcze wątpliwości co do staranności w realizacji zasad i w ostatecznym wdrożeniu tej decyzji. Racjonalizacja procedur celnych, przewidziana w porozumieniu, ułatwia handel w celu przyspieszenia przepływu, zniesienia ograniczeń i odprawy celnej towarów. Jeśli chodzi o reakcje, kraje G10 (Japonia, Szwajcaria, Korea Południowa, Norwegia itd.) przyjęły porozumienie z ostrożnością, duże kraje eksportujące Grupy Cairns (Kanada, Nowa Zelandia, Argentyna itd.) uczyniły podobnie. Kraje rozwijając się z grupy G 90, mimo że przyjmują porozumienie z zadowoleniem jako pierwszy krok, nie uzyskały jednak wszystkiego, czego żądały. PE 353.339v01-00 8/1 DT\552114.doc
4. STRATEGIA DO PRZYJĘCIA I WNIOSKI Doprowadziwszy w dniu 1 sierpnia do zawarcia Porozumienia ramowego w sprawie liberalizacji handlu światowego, w szczególności w sprawie rolnictwa, runda z Doha weszła na właściwą ścieżkę, ale pozostaje jeszcze długa droga do przebycia i potrzeba jeszcze długich negocjacji i dużego nakładu pracy, by sfinalizować tę rundę negocjacji. Porozumienie w sprawie rolnictwa określa pośrednie ramy negocjacji dążąc do ustalenia ostatecznej daty i kalendarzy realizacji zniesienia subwencji eksportowych krajów rozwiniętych, oraz przewiduje obniżenie barier celnych oraz redukcję wsparcia wewnętrznego. Umożliwia UE walidowanie w WTO najnowszych reform WPR, otwiera drogę dla Waszyngtonu, by uczynił znaczące wysiłki w celu zreformowania Farm Bill i wzięcia pod uwagę szczególnej sytuacji krajów rozwijających się. Z drugiej strony, inne kraje rozwinięte powinny również wdrożyć inicjatywy podobne do inicjatywy UE wszystko oprócz broni, by poprzeć otwarcie swoich rynków dla krajów najsłabiej rozwiniętych. Unia Europejska nie musi wykraczać poza ogólną reformę z 2003 r., niedawno postanowione zmiany w zakresie produktów śródziemnomorskich tytoniu, bawełny, oliwy z oliwek oraz reorganizację wspólnej organizacji rynku cukru przewidzianą na 2005 r. Biorąc pod uwagę te wysiłki w dziedzinie rolnictwa ze strony UE, szczególnie poprzez reformę WPR, oczekuje ona podobnych starań od innych krajów producentów. Dlatego równowaga jest kluczem do sukcesu Rundy z Doha w dziedzinie rolnictwa. Problemy 11, które można wziąć pod uwagę w trakcie następnych negocjacji WTO w zakresie rolnictwa, są następujące: 1. w dziedzinie wsparcia wewnętrznego: uznanie specyfiki europejskiego rolnictwa, szczególnie jego wielofunkcyjnego charakteru; 2. w dziedzinie dostępu do rynków: Unia Europejska stanowi obecnie w świecie strefę najbardziej otwartą na produkty pochodzące z krajów rozwijających się, szczególnie dzięki partnerstwu, które wiąże ją z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku czy też poprzez inicjatywę wszystko oprócz broni. O ile pewne wysiłki należy podjąć, to nie może to dotyczyć tylko Unii Europejskiej: konieczne jest, by inne uprzemysłowione kraje oraz kraje znajdujące się w okresie przekształceń ponosiły część odpowiedzialności oferując również zwiększony dostęp do swojego rynku krajom najbiedniejszym; 3. w dziedzinie subwencji eksportowych: zniesienia powinny być zrównoważone, inne kraje prowadzące również specjalne polityki powinny podjąć równoważne zobowiązania. Należy uwzględnić także kwestie niezwiązane z handlem jak dobrostan zwierząt, zasadę ostrożności i obowiązkowe etykietowanie. Należałoby również wprowadzić rozróżnienie między krajami rozwijającymi się. Wreszcie, kwestie handlowe nie powinny być oddzielone od aspektów społecznych i środowiskowych. Zresztą negocjacje w WTO nie dotyczą jedynie subwencji dla produktów rolniczych, ale obejmują także inne aspekty (produkty przemysłowe, usługi, zamówienia publiczne, subwencje dla przemysłu lotniczego, itp.). Paralelizm między rolnictwem i innymi sektorami jest konieczny. Tym bardziej, że postępują naprzód również negocjacje dotyczące innych przedsięwzięć niż rolnictwo. DT\552114.doc 9/1 PE 353.339v01-00
Podsumowując, globalne porozumienie, które zostanie osiągnięte w ramach WTO, powinno być zrównoważone zarówno pod względem sektorowym jak i geograficznym. PE 353.339v01-00 10/1 DT\552114.doc
1 Deklaracja ministerialna z Doha z dnia 14 listopada 2001 r.: http://www.wto.org/french/thewto_f/minist_f/min01_f/mindecl_f.htm 2 Artykuł 20 Porozumienia w sprawie rolnictwa: Kontynuacja procesu reform: Uznając, że osiąganie długofalowego celu, jakim jest istotna, stopniowa redukcja wsparcia i ochrony prowadząca do fundamentalnej reformy, jest procesem ciągłym, Członkowie uzgadniają, że negocjacje nad dalszym przebiegiem tego procesu zostaną podjęte na rok przed upływem okresu realizacyjnego, z uwzględnieniem: a) doświadczenia nabytego do tego czasu w trakcie realizacji zobowiązań redukcyjnych; b) skutków zobowiązań redukcyjnych dla światowego handlu produktami rolnymi; c) niezwiązanych z handlem problemów, specjalnego i wyróżniającego traktowania Członków-krajów rozwijających się i celu, jakim jest ustanowienie sprawiedliwego i ukierunkowanego rynkowo systemu handlu produktami rolnymi oraz innych celów i problemów wymienionych we wstępie do niniejszego Porozumienia, oraz d) potrzeby dalszych zobowiązań, które są niezbędne dla osiągnięcia wspomnianych wyżej długofalowych celów. 3 Deklaracja ministerialna z Cancun: http://www.wto.org/french/thewto_f/minist_f/min03_f/min03_14sept_f.htm#statement 3 Deklaracja ministerialna z Cancun: http://www.wto.org/french/thewto_f/minist_f/min03_f/min03_14sept_f.htm#statement 4 Patrz Notatka informacyjna Dyrekcji Generalnej ds. Badań na temat przebiegu rozmów w Cancun. 5 Deklaracja Lipcowa z Genewy: htp://www.wto.org/french/tratop_f/dda_f/draft_text_gc_dg_31july04_f.htm 7 8 9 Ta pierwsza redukcja nie ma żadnego skutku dla WPR biorąc pod uwagę kredyt wynikający z kolejnych reform. Niebieska skrzynka: wewnętrzne subwencje związane z programami ograniczenia produkcji. Zielona skrzynka: subwencje powodujące minimalne zakłócenia. 11 Rezolucja PE w sprawie Przygotowania konferencji WTO w Cancun P5_TA (2003) 0336-3.07.2003 r. i Rezolucja PE w sprawie Konferencji WTO w Cancun P5_TA (2003) 0412-25.09.2003 r. DT\552114.doc 11/1 PE 353.339v01-00