PODSTAWOWE ZABURZENIA PSYCHICZNE

PODSTAWOWE ZABURZENIA PSYCHICZNE Klasyfikacja ICD-10 Międzynarodowa klasyfikacja chorób i problemów zdrowotnych, rewizja dziesiąta. Przykład: F33.11 F zaburzenia psychiczne 3 zaburzenia nastroju 3 zaburzenia depresyjne nawracające 1 epizod umiarkowany 1 obecność zespołu somatycznego F00 F09 F10 F19 F20 F29 F30 F39 F40 F48 F50 F59 F60 F69 F70 F79 F80 F89 F90 F98 F99 Organiczne zaburzenia psychiczne Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem środków psychoaktywnych Schizofrenia, zaburzenia typu schizofrenii i urojeniowe Zaburzenia nastroju afektywne Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi Zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych Upośledzenie umysłowe Zaburzenia rozwoju psychicznego Zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym Nieokreślone zaburzenia psychiczne Niektóre zespoły zaburzeń świadomości Ocena stanu przytomności wg skali Glasgow: Reakcja Właściwość reakcji Punkty Otwieranie oczu oczy otwarte spontanicznie na dźwięk lub polecenie po stymulacji bólowej oczy zamknięte Słowna prawidłowa rozmowa pojedyncze słowa zrozumiałe, właściwe słowa niezrozumiałe, niewłaściwe proste dźwięki brak odpowiedzi Ruchowa prawidłowa (ruchy dowolne, celowe) celowe ruchy obronne (na bodziec bólowy) odruchowe wycofanie kończyny posturalne zgięci kończyny posturalne, odmóżdżeniowe wyprostowanie kończyny brak reakcji Rozpiętość punktów od 15 (pełna świadomość) do 3 (głęboka śpiączka) 4 3 2 1 5 4 3 2 1 6 5 4 3 2 1

Zespół majaczeniowy Jakościowe zaburzenia świadomości: zahamowanie czynności pamięciowych słabnący kontakt z otoczeniem obniżenie funkcji poznawczych spowolnienie toku myślenia zaburzenia spójności myślenia bezkrytycyzm perseweracje patologicznie wzmożona przerzutowość uwagi charakterystyczne wahania głębokości zaburzeń świadomości z nasileniem objawów wieczorem i w nocy zaburzenia rytmu snu i czuwania Dodatkowo: niepokój ruchowy zaburzenia spostrzegania w postaci złudzeń i omamów wszystkich zmysłów, jednak głównie wzrokowych niespójne urojenia zwykle treściowo związane z omamami, często prześladowcze i dziania się Przebieg zwykle krótkotrwały i odwracalny. Przyczyny: infekcje (zapalenie opon mózgowych i mózgu, płuc, posocznica) gorączka choroby metaboliczne i endokrynne niewydolność i choroby wątroby, nerek, serca, mózgu zatrucia nagłe przerwanie ciągu alkoholowego uboczne działanie niektórych leków stany ponapadowe w padaczce Leczenie: leczenie przyczynowe zabezpieczenie przed agresją i autoagresją nadzorowanie, umieszczenie w wyciszonym i oświetlonym pomieszczeniu przy silnym pobudzeniu małe dawki silnych neuroleptyków, jak haloperidol 1-2 mg.co 2-4 godziny w majaczeniu alkoholowym benzodiazepiny, np. Relanium do 60 mg./d

Schizofrenia

Schizofrenia należy do psychoz. Z powodu głębokich zaburzeń czynności psychicznych dochodzi do wyraźnego zniekształcenia odbioru rzeczywistości i pojawienia się objawów psychopatologicznych odmiennych jakościowo od występujących u osób zdrowych (np. omamy, urojenia). Twórcą terminu schizofrenia jest Bleuler. Ryzyko zachorowania wynosi 0,85% Początek średnio w 35 roku życia (mężczyźni 15 25 r.z., kobiety 25 35 r.ż.) Główne teorie etiologiczne: genetyczna wzrost ryzyka zachorowania przy obciążonym wywiadzie rodzinnym czynniki okołoporodowe częściej występuje u dzieci, których matki przechodziły w ciąży infekcje wirusowe zaburzenia w układzie neuroprzekaźnikowym nadczynność projekcji dopaminergicznej w układzie limbicznym (objawy wytwórcze) wyraźna skuteczność neuroleptyków blokujących postsynaptyczne receptory dopaminowe; obniżona aktywność projekcji dopamnergicznej w śródmózgowiu i korze przedczołowej - niektóre leki przeciwpsychotyczne II generacji blokują receptor serotoninowy, który blokuje aktywność tej projekcji czynniki psychodynamiczne i rodzinne sprzeczne i bardzo emocjonalne komunikaty wysyłane dziecku, patologia rodzinna stres i czynniki psychospołeczne nadmierna stymulacja psychospołeczna, często pierwszy epizod występuje w okresach przeciążenia (studia) hipoteza predyspozycji stresu zakłada łańcuch wszystkich powyższych czynników jako przyczynę powstania schizofrenii: czynniki biologiczne (w tym genetyczne i okołoporodowe) -> nieprawidłowości neurorozwojowe -> zaburzenia przetwarzania informacji i osłabienie hamowania procesów psychicznych -> utrudnienie kompensacji społecznej -> schizoidia i schizotypia -> w sytuacji ekspozycji n stres => schizofrenia Objawy kliniczne: Objawy pierwszorzędowe wg Schneidera: ugłośnienie myśli głosy dyskutujące głosy komentujące oddziaływanie somatyczne odciąganie / nasyłanie myśli odsłonięcie myśli spostrzeżenia urojeniowe inne oddziaływania w zakresie woli, afektów, impulsów Wg. Bleulera do osiowych objawów schizofrenii należą: autyzm znaczna przewaga zainteresowania przeżyciami wewnętrznymi, co prowadzi do dereizmu utraty kontaktu ze światem zewnętrznym zaburzenia życia uczuciowego rozszczepienie i zubożenie, rozpad struktury osobowości: rozszczepienie między myśleniem a uczuciami (paraytmia), nieadekwatne reakcje mimiczne (paramimia), nieadekwatna modulacja głosu (parafonia), roaszczepienie w sferze uczuć (ambiwalencja), w sferze sądów (ambisentencja), w sferze dążeń (ambitendencja). Rozszczepienie w sferze myśli prowadzi do rozkojarzenia, neologizmów, perseweracji, werbigeracji (kojarzenie słów na podstawie podobieństwa dźwiękowego), schizofazji (całkowity rozpad mowy, sałata słowna) Objawy dodatkowe: urojenia (niespójne, pojawiają się nagle, często mają charakter omamów pierwotnych, nie można ich wywieść z żadnych zjawisk psychopatologicznych) i omamy z różnych zmysłów.

Inny podział: Objawy negatywne ubytkowe: autyzm, zubożenia życia emocjonalnego, zubożenie uczuciowości wyższej, osłabienie woli, spłycenie afektu objawy pozytywne wytwórcze: urojenia i omamy Kryteria rozpoznawania schizwfrenii wg ICD-10: G1. Występowanie przez większość czasu co najmniej jednomiesięcznego okresu zamieszczonego poniżej warunku 1 i(lub) 2: 1. Co najmniej jedno z następujących: echo myśli, nasyłanie lub odciąganie myśli, rozgłaśnianie myśli urojenia oddziaływania, wpływu, owładnięcia, spostrzeżenia urojeniowe głosy komentujące, dyskutujące, bądź wychodzące z wnętrza ciała inne utrwalone urojenia o treści absurdalnej, niedostosowanej kulturowo, całkowicie niemożliwej 2. Co najmniej dwa z następujących: utrwalone omamy wszelkiej modalności, trwające co najmniej jeden miesiąc lub gdy towarzyszą im urojenia bez wyraźnej treści afektywnej czy utrwalone myśli nadwartościowe neologizmy, przerwy czy wstawki w toku myślenia, prowadzące do rozkojarzenia czy oderwania wypowiedzi zachowanie katatoniczne, takie jak pobudzenie czy zastyganie, gibkość woskowata, negatywizm, mutyzm, stupor objawy negatywne, taki jak apatia, zubożenie wypowiedzi, spłycone, czy niedostosowane reakcje emocjonalne (przy wyraźnym stwierdzeniu, że nie są przejawem depresji lub leczenia neuroleptykami) G2. Najczęściej używane przesłanki wykluczające: 1. jeżeli pacjent spełnia rónież kryteria zespołu maniakalnego czy depresyjnego, kryteria G1 muszą być spełnione przed rozwinięciem się zaburzeń nastroju 2. zaburzenie nie jest uwarunkowane organiczną chorobą mózgu, zatruciem, uzależnieniem lub odstawieniem alkoholu czy innych środków. Postacie kliniczne: paranoidalna (dominują omamy i urojenia) hebefreniczna (dominują zaburzenia afektu i dezorganizacja) katatoniczna (dominują objawy katatoniczne) niezróżnicowana (nie spełnia kryteriów żadnej z pozostałych postaci) rezydualna (aktualnie obecność jedynie objawów ubytkowych) depresja poschizofreniczna (spełnia kryteria epizodu depresyjnego ale nie choroby shizoafektywnej) prosta (występują objawy negatywne i nigdy nie pojawiły się objawy wytwórcze) Różnicowanie postaci klinicznych schizofrenii w ICD-10: Paranoidalna F20.0 spełnia ogólne kryteria schizofrenii nasilone urojenia i omamy spłycenie i niedostosowanie afektu, objawy katatoniczne lub rozkojarzenie nie dominują w obrazie klinicznym

Hebefreniczna F20.1 spełnia ogólne kryteria schizofrenii występowanie któregokolwiek z następujących: wyraźnie utrzymujące się spłycenie afektu wyraźnie utrzymujące się niedostosowanie afektu występowanie któregokolwiek z następujących symptomów: zachowania bezcelowe i niepowiązane wyraźne zaburzenia myślenia, przejawiające się niepowiązanymi, chaotycznymi wypowiedziami, rozkojarzeniem omamy i urojenia nie dominują w obrazie klinicznym Katatoniczna F20.2 spełnia ogólne kryteria schizofrenii przez okres co najmniej 2 tygodni wyraźne występowanie jednego lub więcej z następujących zachowań: osłupienie lub mutyzm pobudzenie (bezcelowa aktywność ruchowa niepoddająca się wpływom zewnętrznym) zastyganie w pozach (dobrowolne przyjmowanie i utrzymywanie ciała w pozycji dziwacznej i niedostosowanej) negatywizm (wyraźnie nieumotywowany opór wobec wszelkich poleceń lub prób wykonania ruchu, czy wykonanie ruchu w kierunku przeciwnym) sztywność (przyjmowanie sztywnej pozycji przy próbach spowodowania ruchu) gibkość woskowata (utrzymywanie kończyn i tułowia w pozycjach nadanych z zewnątrz) automatyzm nakazowy (automatyczne poddawanie się poleceniom) Niezróżnicowana F20.3 spełnia ogólne kryteria schizofrenii zastosowanie znajduje którekolwiek z następujących oznak: objawy nie spełniają kryteriów żadnej z innych postaci schizofrenii objawy spełniają kryteria więcej niż jednej postaci schizofrenii Depresja poschizofreniczna F20.4 ogólne kryteria schizofrenii spełnione w ciągu ostatnich 12 miesięcy, lecz obecnie nie w pełni stwierdzane jeden z warunków kryterium ogólnego G1(2) nadal spełniony objawy depresyjne spełniają przynajmniej kryteria łagodnego epizodu depresyjnego Rezydualna ogólne kryteria schizofrenii spełnione w jakimś okresie w przeszłości, lecz obecnie niewystępujące obecność co najmniej 4 z następujących objawów negatywnych przez cały okres ostatnich 12 miesięcy: spowolnienie psychoruchowe lub niedostateczna aktywność wyraźna bladość afektywna bierność i brak inicjatywy ubóstwo ilości lub treści wypowiedzi słaba komunikacja pozawerbalna poprzez mimikę, kontakt wzrokowy, modulację głosu, postawę słabe funkcjonowanie społeczne lub troska o siebie

Prosta F20.6 w ciągu co najmniej 1 roku powolny, lecz postępujący rozwój wszystkich trzech następujących zachowań 1. znacząca i konsekwentna zmiana ogólnej jakości zachowania, manifestująca się utratą napędu i zainteresowań, bezcelowością, bezczynnością, zamknięciem w sobie i społecznym wycofaniem się 2. stopniowe ujawnianie się i pogłębianie takich objawów negatywnych, jak znaczna apatia, ubóstwo wypowiedzi, niedostateczna aktywność, bladość afektywna, bierność, brak inicjatywy, osłabienie komunikacji pozawerbalnej 3. znaczny spadek funkcjonowania społecznego, szkolnego lub zawodowego nieobecność kiedykolwiek objawów należących do kryterium ogólnego schizofrenii G1, bądź omamów lub dobrze ukształtowanych urojeń jakiegokolwiek rodzaju; brak kryteriów jakiejkolwiek innej postaci schizofrenii lub innego zaburzenia psychotycznego brak przesłanek do rozpoznania otępienia lub jakiegokolwiek innego zaburzenia organicznego Rokowanie: wyleczenie po przebyciu pierwszego epizodu 15 20 % (1-2 lata bez objawów) u 60% po pierwszym epizodzie przynajmniej częściowa remisja po kolejnym epizodzie za wyleczenie uważamy 5-letni okres bezobjawowy Leczenie: głównie farmakoterapia psychoterapia poznawcza, kognitywno - behawioralna i podtrzymująca terapia rodzin i grupy wsparcia

Depresja Epidemiologia: chorobowość 3 17% pomocy szuka około 57% pacjentów Etiologia: endogenna lub reaktywna pierwotna lub wtórna występująca w przebiegu zaburzeń jedno lub dwubiegunowych czynniki genetyczne układy neuroprzekaźnikowe deficyt czynnościowy układu monoamin, głównie serotoninergicznego i katecholamiunergicznego zaburzenia hormonalne (niedoczynność tarczycy) organiczne uszkodzenie OUN czynniki psychologiczne Zespoły depresyjne w klasyfikacji ICD-10: epizod depresyjny F32 zaburzenia afektywne dwubiegunowe, epizod depresyjny F31 zaburzenia depresyjne nawracające, epizod depresyjny F33 dystymia F34.1 nawracające krótkotrwałe zaburzenia depresyjne F38.1 depresja organiczna F06.32 otępienie z objawami depresji F00.03 rezydualny zespół depresyjny w zaburzeniu spowodowanym używaniem środków psychoaktywnych F10.72 zaburzenia schizoafektywne, typ depresyjny F25.1 depresja poschizofreniczna F20.4 Kryteria rozpoznawania epizodu depresyjnego wg ICD-10 1. Czas trwania co najmniej 2 tygodnie 2. objawy psychopatologiczne: A. co najmniej 2 z następujących: nastrój obniżony w stopniu wyraźnie nieprawidłowym dla danej osoby, utrzymujący się przez większość dnia i prawie każdego dnia, w zasadzie nie podlegający wpływowi wydarzeń zewnętrznych i utrzymujący się co najmniej przez 2 tygodnie utrata zainteresowań lub zadowolenia w zakresie aktywności, która zwykle sprawiała przyjemność zmniejszona energia lub zwiększona męczliwość B. dodatkowe objawy: spadek zaufania lub szacunku względem siebie nieracjonalne poczucie wyrzutów sumienia lub nadmiernej a nieuzasadnionej winy nawracające myśli o śmierci lub samobójstwie, albo jakiekolwiek zachowania samobójcze skargi na zmniejszoną zdolność myślenia lub skupienia uwagi, albo jej przejawy, takie jak niezdecydowanie lub wahanie się zmiany w zakresie aktywności psychoruchowej w postaci pobudzenia lub

zahamowania zaburzeni snu wszelkiego typu zmiany łaknienia wraz z odpowiednią zmianą wagi ciała Nasilenie epizodu: łagodne A+B = 4 umiarkowane A+B = 6 ciężkie bez objawów psychotycznych A+B = 8 ciężkie z objawami psychotycznymi A+B = 8 + urojenia lub omamy lub osłupienie (przy niespełnianiu kryteriów schizofrenii lub zaburzenia schizoafektywnego) Rokowanie: nieleczony epizod trwa zwykle 3 8 miesięcy, czasem do 2 lat pełna remisja u 70% u 5-10% pomimo leczenia brak poprawy przez 2 lata Czynniki niekorzystne: płeć żeńska starszy wiek zaburzenia osobowości uzależnienie od substancji psychoaktywnych przebieg jednobiegunowy późne rozpoczęcie leczenia nieodpowiednie leczenie liczne wydarzenia stresowe Leczenie farmakoterapia psychoterapia

Choroba afektywna dwubiegunowa Charakteryzuje się okresowym występowaniem zaburzeń nastroju: epizodów depresji, manii (hipomanii) lub mieszanych cyklotymia gdy nasilenie epizodów jest niewielkie typ I gdy pojawiają się zespoły maniakalne typ II gdy pojawiają się epizody hipomanii przebieg naprzemienny ciągły kolejne występowanie faz depresyjnych i maniakalnych bez przedzielającej je remisji przebieg z szybką zmianą faz w ciągu roku co najmniej 4 epizody choroby stan mieszany jednoczasowe występowanie objawów depresji i manii (stan manii z kilkoma co najmniej trzema - objawami depresji albo stan depresji z kilkoma objawami manii) Etiologia: czynnik genetyczny (ryzyko zachorowań wśród krewnych I stopnia 25%, konkordacja bliźniąt jednojajowych 75% czynnik stresowy (zwłaszcza utrata kogoś lub czegoś) Epidemiologia: ryzyko zachorowania 0,4 1,6% (przy uwzględnieniu typu II do 6%) średni wiek wystąpienia pierwszego epizodu 20 lat średnia liczba faz 6 przeciętna długość fazy 3 miesiące przebieg z szybką zmianą faz u 10 20 % Rozpoznawanie: Do rozpoznania CHAD konieczne jest stwierdzenie przynajmniej 2 epizodów, z których jeden musi być maniakalny (hypomaniakalny) lub mieszany

Kryteria objawowe manii wg ICD-10: A. Dominacja nastroju wzmożonego, ekspansywnego lub drażliwego i wyraźnie nieprawidłowego dla danej osoby. Zmiana wyraźna i utrzymujące się co najmniej przez 1 tydzień. B. Co najmniej 3 z następujących przejawów, prowadzących do zaburzenia funkcjonowania w codziennym życiu: wzmożona aktywność lub niepokój fizyczny wzmożona rozmowność (potrzeba mówienia) gonitwa myśli lub subiektywne odczuwanie ich przyspieszenia utrata normalnych zahamowań społecznych, prowadząca do zachowań niedostosowanych do okoliczności zmniejszona potrzeba snu wzmożona samoocena lub poczucie wyższości łatwa odwracalność lub stałe zmiany aktywności i planów zachowanie bezceremonialne lub lekkomyślne, z niedocenianiem ryzyka wzmożona energia seksualna lub seksualny nietakt Kryteria objawowe hipomanii wg ICD-10 A. Nastrój podwyższony lub drażliwy w stopniu zdecydowanie nieprawidłowym, utrzymujący się przez co najmniej 4 kolejne dni B. Co najmniej 3 z następujących przejawów prowadzących do zaburzenia funkcjonowania w codziennym życiu: wzmożona aktywność lub niepokój fizyczny wzmożona rozmowność odwracalność uwagi, trudności w koncentracji zmniejszona potrzeba snu zwiększona energia seksualna lekkomyślne wydatki oraz inne zachowania lekkomyślne lub mało odpowiedzialne wzmożona łatwość kontaktów z innymi, brak dystansu Leczenie: farmakoterapia psychoterapia ma charakter jedynie uzupełniający

Uzależnienie od alkoholu: DEFINICJA TERMINU PROBLEMY ALKOHOLOWE Termin Problemy alkoholowe został wprowadzony przez Światową Organizację Zdrowia dla określenia całokształtu patologii społecznej związanej z piciem i nadużywaniem napojów alkoholowych, zakłóceniem funkcjonowania społecznego, rodzinnego i zawodowego alkoholika. ZESPÓŁ UZALEŻNIENIA OD ALKOHOLU DEFINICJE Po raz pierwszy terminu przewlekły alkoholizm użył w 1848 roku szwedzki lekarz Magnus Huss. Inni lekarze, jak Korsakow (1889), Bonhoffer (1901), Bleuler (1920), opisywali objawy alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Natomiast w 1960 roku powstało dzieło E.M.Jellinka pt. The disease concept of alkoholism, zawierające zarówno dokładną klasyfikację choroby, jak i fazy jej rozwoju. Dzieło to ma ogromne znaczenie, gdyż jasno przedstawia alkoholizm jako chorobę, a nie jak wielu lekarzy uważało, oznakę słabości moralnej. ICD 10 zawiera następujące rozpoznania: F10- Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10.0 ostre zatrucie F10.1 używanie szkodliwe F10.2 zespół uzależnienia F10.3 zespół abstynencyjny F10.4 zespół abstynencyjny z majaczeniem F10.5 zaburzenia psychotyczne F10.6 zespół amnestyczny F10.7 rezydualne i późno ujawniające się zaburzenia psychotyczne F10.8 inne zaburzenia psychiczne F10.9 zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania nieokreślone

ETIOLOGIA PROBLEMÓW ALKOHOLOWYCH. Psychiatra, mając przed sobą alkoholika, któremu chce pomóc, stawia sobie przede wszystkim pytanie, dlaczego on pije.. Te słowa Antoniego Kępińskiego dotykają niezwykle istotnego problemu medycznego, gdyż jedynie rozeznanie w przyczynach problemu może zaowocować skuteczną terapią. Etiopatologia alkoholizmu jest problemem złożonym. Różni autorzy podają rozmaite przyczyny i modele picia alkoholu. Cytowany wyżej A. Kępiński podaje cztery zasadnicze style picia: neurasteniczny, gdy pije się często, w niewielkich ilościach, gdy jest się zmęczonym lub rozdrażnionym. Pije się dla poprawy samopoczucia i leczniczego działania alkoholu. Jednak pod wpływem alkoholu pijący staje się coraz bardziej zmęczony i rozdrażniony, co z kolei powoduje, że coraz częściej po niego sięga. kontaktywny, gdy picie pozwala na nawiązanie lepszych kontaktów z ludźmi, redukcję lęku i nieśmiałości, zmniejszenie dystansu do ważnych osób z otoczenia. Zwykle w ten sposób wypija się niewielkie porcje alkoholu. dionizyjski, w którym pije się dużo, by uzyskać stan zamroczenia pozwalający oderwać się od problemów codziennego dnia. W ten sposób wypija się duże ilości alkoholu, zawsze w towarzystwie. heroiczny, gdy picie dużych ilości alkoholu daje w efekcie poczucie mocy i gotowości do wielkich czynów, owocujących często wybrykami chuligańskimi i zachowaniami przestępczymi. Innymi czynnikami mogącymi mieć wpływ na nadużywanie alkoholu, mogą być: nawarstwienie problemów codziennego dnia, szybkie tempo życia, zubożenie społeczeństwa, więc alkohol ma tu za zadanie redukować ból istnienia, zminimalizować "stres psychospołeczny" związana z brakiem pracy nuda i potrzeba wypełnienia czasu zwyczajowa forma załatwiania rozmaitych spraw poprzez wspólne picie alkoholu, powodująca niejako przymusowy alkoholizm przynależność do niższych warstw społecznych zamieszkiwanie w mieście (większe jest występowanie alkoholizmu w populacji miejskiej niż wiejskiej) wykonywanie określonych zawodów (np. malarze, pracownicy budowlani, barmani).

Kryteria rozpoznawania choroby alkoholowej: silna chęć lub poczucie przymusu picia upośledzenie zdolności kontrolowania picia (rozpoczęcia, zakończenia, ilości) picie w celu złagodzenia objawów abstynencyjnych osiąganie głębokich stanów upojenia z późniejszą niepamięcią (palimpsesty) wzrost tolerancji picie w taki sam sposób w dni robocze i wolne, nieliczenie się ze społeczną dezaprobatą postępujące pomijanie innych przyjemności lub zainteresowań na rzecz picia alkoholu kontynuacja picia mimo zdawania sobie sprawy ze szkodliwych konsekwencji zdrowotnych, społecznych i psychicznych stosowanie racjonalizacji strategii uzasadniania konieczności picia picie alkoholi niekonsumpcyjnych Epidemiologia: w Polsce nadużywa alkoholu 10% populacji, około 4 milionów osób uzależnienia 2,5% populacji Alkoholowy zespół abstynencyjny: objawy uzależnienia od alkoholu objawy somatyczne: drżenie mięśniowe potliwość wzrost ciśnienia krwi ze skłonnością do ortostatycznych spadków ciśnienia tachykardia podwyższona ciepłota ciała rozszerzenie źrenic nudności, wymioty, biegunka bóle i zawroty głowy objawy psychiczne: lęk nastrój dysforyczny lub przygnębiony zaburzenia snu, koszmarne sny

Majaczenie alkoholowe: Najczęściej występuje w 2-3 dobie po przerwaniu ciągu picia. uzależnienie od alkoholu objawy zespołu abstynencyjnego zaburzenia snu tremor lęk jakościowe zaburzenia świadomości żywe omamo i złudzenia wzrokowe, słuchowe, dotykowe urojenia przesladowcze podniecenie bezsenność wzrost ciepłoty ciała nasilone objawy wegetatywne napady drgawkowe Śmiertelność wynosi 1-5%, w ciężkim majaczeniu do 20% Ostra halucynoza: uzależnienie od alkoholu omamy słuchowe komentujące, grożące w trzeciej osobie lęk i poczucie zagrożenia urojenia prześladowcze i odnoszące jasna świadomość zwarta struktura osobowości Upojenie patologiczne: brak cech uzależnienia nagły początek i krótki czas trwania nie zależy od ilości wypitego alkoholu jakościowe zaburzenia świadomości rozdwojenie osobowości naprzemienne urojeniowe postrzeganie otoczenia pobudzenie i agresja, lub pozornie zborne zachowanie zachowanie sprzeczne z dotychczasową osobowością zejście w postaci snu terminalnego, pełna amnezja przebytego stanu psychotycznego