Zaburzenia psychiczne w dzieciństwie. Iwona A. Trzebiatowska

Transkrypt

1 Zaburzenia psychiczne w dzieciństwie co będzie b w życiu dorosłym Iwona A. Trzebiatowska

2 Schizofrenia Brak możliwości rozpoznanie poniżej 6 rż Wcześniejsze zachorowania u chłopców Udział czynnika organicznego przy wczesnym początku Wyzwania psychofarmakologiczne u dzieci

3 DOROSŁOŚĆ -zmniejszenie objętości istoty szarej w wieku adolescencji (nieograniczone jedynie do kory przedczołowej i płata skroniowego) -znaczne upośledzenie funkcjonowania społecznego i poznawczego -gorsze rokowanie niż w schizofrenii o początku w wieku dorosłym

4 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe Problemy diagnostyczne z powodu większej labilności emocjonalnej dzieci i młodzieży Objawy imitujące ADHD czy zaburzenia zachowania Współwystępowanie używania substancji psychoaktywnych Częstość występowania <10rż 0.4%, rośnie w przedziale lat, osiągając pierwszy peak w wieku lat

5 DOROSŁOŚĆ Ogromne opóźnienie diagnozy Przewlekle zła współpraca Złe przystosowanie społeczne pacjenta Współchorobowość uzależnień pogarszająca przebieg i dostępność terapii

6 Zaburzenia depresyjne Odmienność psychopatologiczna i diagnostyczna: -dystymia -destrukcyjna dysregulacja nastroju Zachorowalność na dużą depresję niższa u dzieci i młodzieży ale ma tendencje wzrostową

7 DOROSŁOŚĆ -im młodszy wiek zachorowania i większa przewlekłość schorzenia tym gorsze rokowanie dla przebiegu w ciągu życia -wyraźna epizodyczność pozwala przewidywać przebieg przewlekły lecz nie powodujący znacznej inwalidyzacji

8 ZABURZENIA SPECTRUM AUTYZMU -Uwarunkowania biologiczne -Wczesny wiek zachorowania bez okresu normalnego rozwoju -Różna penetracja genów i nasilenie objawów

9 DOROSŁOŚĆ -ok 15%osób osiąga zdolność do niezależnego życia -kolejne 15-20%potrzebuje relatywnie małego okresowego wsparcia -pozostałe osoby wymagają rozległej pomocy w wielu obszarach życia *czynniki pozytywne prognostycznie to poziom intelektualny oraz poziom rozwoju zdolności jezykowych

10 Zaburzenia intelektualne -upośledzenia umysłowe -zaburzenia językowe -zaburzenia komunikacji społecznej

11 DOROSŁOŚĆ -względna stałość poziomu intelektualnego jednak możliwa znaczna poprawa dysfunkcjonalności -właściwa terapia rokuje znaczna poprawe w mutyźmie czy jąkaniu się o ile nie dojdzie do wtórnych nawarstwień nerwicowych

12 Zaburzenia zachowania -uwarunkowanie środowiskowe -uwarunkowania biologiczne *zaburzenia opozycyjne *zaburzenia z impulsywnością =podtyp dziecięcy <10rż =podtyp młodzieńczy >10 rż =podtyp niezróżnicowany >16 rż

13 DOROSŁOŚĆ -Tendencja do utrwalania się im młodszy początek zachorowania -Sprzyjają ukształtowaniu się nieprawidłowej osobowości -Odmienność zaburzeń o obrazie antycocjalnym

14 Zaburzenia lękowe -wyraźny związek z czynnikami stresogennymi (np. szkoła) -bardzo częsty początek w dzieciństwie -częste współwystępowanie mylących diagnostycznie

15 DOROSŁOŚĆ -trwała zmiana osobowości po przebytym urazie psychicznym -przewlekłość przy braku podjęcia leczenia -za dysfunkcjonalność odpowiedzialne jest głównie lękowe unikanie i wyuczona postawa bezradności

16 Zaburzenia obsesyjnokompulsyjne -częstość w populacji ogólnej ok 1% -25% wszystkich przypadków rozpoczyna się przed 14 rż -25% wszystkich przypadków rozpoczyna się przed 10 rż -najczęściej przebieg przewlekły, rzadko epizodyczny, sporadycznie postępujący

17 DOROSŁOŚĆ Utrwalona dysfunkcjonalność związana jest: -z osobowością o typie anakastycznym -ze współistniejącymi cechami organicznego uszkodzenia OUN -postacią trichotylomanii czy zaburzeń skubania

18 ZABURZENIA ODŻYWIANIA -specyficzne dla dzieciństwa pica, ruminacyjność -wyraźne uwarunkowania środowiskowe -rosnąca częstość populacyjna

19 DOROSŁOŚĆ -współchorobowość bulimii z zaburzeniami depresyjnymi i jadłowstrętu (zaburzeń restrykcyjnych) z OCD i zaburzeniami osobowości -liczne powikłania somatyczne -wysoka, sięgająca nawet 20% śmiertelność

20 ZABURZENIA WYDALANIA ENURESIS ENCOPRESIS -przede wszystkim właściwa diagnoza przy wyeliminowaniu przyczyn somatycznych

21 DOROSŁOŚĆ -utrzymują się w około 1% populacji dorosłej -za dysfunkcjonalność zwykle odpowiedzialne są wtórne nawarstwienia nerwicowe -leczenie jest mniej skuteczne o osób z obniżonym potencjałem intelektualnym