Być może czytałeś historie, zarówno wymyślone, jak i prawdziwe, osób, którym nie powiodła się próba wyjścia z homoseksualizmu, i które żałują, że w ogóle ją podejęły. Być może czytałeś autorytarne wypowiedzi typu: to jest szkodliwe i nieetyczne, tak twierdzą naukowcy. Dowiedz się, jak jest naprawdę. W lutym 2007 roku Amerykańskie Stowarzyszenie Psychologiczne (APA) utworzyło sześcioosobową komisję, która miała się zająć oceną rezultatów rożnych podejść terapeutycznych wobec osób odczuwających pociąg seksualny do własnej płci (tzw. SSA Same Sex Attraction) - Task Force on Appropriate Therapeutic Responses to Sexual Orientation. W sierpniu 2009 roku komisja ta przedstawiła raport. Na jego podstawie APA wydała rozporządzenie, by z powodu braku dostatecznych informacji potwierdzających skuteczność terapii reorientacyjnej członkowie APA unikali informowania klientów o możliwości podjęcia takiej terapii. zamiast tego mają nakłaniać do terapii afirmatywnej, ukierunkowanej na akceptację tożsamości gejowskiej. Trzy najpoważniejsze wady raportu: 1) Raport jest nienaukowy i stronniczy. - Wszystkich sześciu członków komisji jest znanych od dawna z negatywnego nastawienia do terapii reorientacyjnej. Na liście osób nominowanych do komisji znajdowało się wielu członków APA mających doskonałą orientację w zagadnieniu, jednak żaden z nich nie został ostatecznie wyznaczony. Zamiast tego wybrano osoby zaangażowane w ruch na rzecz "praw gejowskich". Przeczytaj więcej o składzie komisji. Naukowa rzetelność wymaga 1 / 6
uwzględnienia w składzie komisji osób o różnych poglądach na problem, a także ekspertów w zakresie poddawanego ocenie zagadnienia. - Autorzy raportu utrzymują, że wszystkie analizowane przez nich prace dotyczące terapii reorientacyjnej zawierają błędy metodologiczne. Mimo to wykorzystują ich część do poparcia swoich wniosków, odrzucając prace o wnioskach dla siebie niewygodnych. Co więcej - zastosowanie tych samych kryteriów rzetelności metodologicznej dyskredytuje wartość jakiekolwiek badań prowadzonych przez APA na populacji homoseksualistów. - Niektóre ze standardów oceny skuteczności terapii reorientacyjnej zawartych w raporcie są zbyt restrykcyjne i niewłaściwie dobrane. Komisja stawia niezwykle wysokie wymagania udowadnianiu skuteczności terapii reorientacyjnej, a nie wysuwa analogicznych żądań w stosunku do oceny terapii innych problemów np. alkoholizmu, otyłości, uzależnień. Trzeba zaznaczyć, że ani alkoholizm, ani uzależnienia, ani otyłość, ani SSA nie są problemami, które w wyniku terapii znikają całkowicie, lecz zawsze wymagają dalszej pracy i osobistej dyscypliny trwającej przez resztę życia. Alkoholizmu wręcz nie da się wyleczyć, można go wyłącznie mieć pod kontrolą. Jednak nie dyskutuje się nad sensownością terapii uzależnień. Są one leczone mimo niepewności co do skuteczności. - Autorzy raportu zdecydowali się zignorować kilkadziesiąt lat udokumentowanych sukcesów terapii reorientacyjnej. Z drugiej strony promują GAT (gay-affirmative therapy) terapię afirmacyjną mającą na celu zaakceptowanie gejowskiej tożsamości, której skuteczność praktycznie nie została przetestowana. GAT jest przez raport przedstawiana jako jedyna możliwa opcja terapeutyczna dla osób cierpiących z powodu nieakceptowanego SSA. Co kuriozalne - badania skuteczności GAT, na które w swej rekomendacji powołuje się komisja, nie spełniają większości kryteriów rzetelności metodologicznej stawianych badaniom efektywności terapii reorientacyjnej. Konkretny przykład - badania McCord, McCord & Thurber, 1962; - nie spełniają 10 z 16 kryteriów rzetelności, Kurdek, 2004 nie spełniają 8 z 16 kryteriów. Selektywne stosowanie standardów - innych wobec GAT, innych wobec terapii reorientacyjnej dowodzi nierzetelności i tendencyjności komisji. 2 / 6
2) Raport niezgodnie z prawdą przedstawia jako udowodnione "fakty naukowe" twierdzenie, że relacje homoseksualne są normalnym ekwiwalentem relacji heteroseksualnej. - Zachowania homoseksualne i orientacja jako taka są normalnymi i pozytywnymi wariantami ludzkiej seksualności, innymi słowy nie wykazują cech zaburzeń psychicznych lub rozwojowych (s.2) oraz: Geje, lesbijki i biseksualiści tworzą stabilne, zaangażowane związki i rodziny, będące ekwiwalentem związków i rodzin heteroseksualnych we wszystkich podstawowych aspektach (s.2). Dowody potwierdzające te "fakty" nie są nigdzie zacytowane. Co więcej nie mogą być zacytowane, gdyż nie istnieją. Polityczna decyzja usunięcia drogą głosowania homoseksualizmu ze spisu chorób oraz osobiste opinie aktywistów gejowskich nie udowadniają prawdziwości takich twierdzeń. - Autorzy raportu całkowicie pominęli bogaty zasób badań o ryzyku zdrowotnym związanym z zachowaniami homoseksualnymi ( AIDS, choroby weneryczne, podejmowanie ryzykownych zachowań seksualnych, skłonności samobójcze itp.). - Autorzy raportu mimo przyznania, że w niektórych przypadkach terapia reorientacyjna może być pomocna, nie zbadali przyczyn powodzenia terapii. Dodatkowo nie uwzględnili występujących i opisanych przypadków spontanicznej zmiany orientacji seksualnej, która nastąpiła bez jakiejkolwiek ingerencji terapeutycznej (*). 3) Raport ignoruje 50 lat naukowych i klinicznych dowodów wskazujących, iż terapia nieakceptowanego SSA była efektywną formą terapii. Istnieje wiele prac sprzed roku 1973, ukazujących różne podejścia do terapii homoseksualizmu, dokumentujących przypadki trwałej zmiany orientacji seksualnej przez pacjentów, które spełniały wszelkie wymogi rzetelności naukowej swoich czasów. Przeczytaj więcej o badaniach naukowych potwierdzających skuteczność terapii 3 / 6
homoseksualizmu. Skład komisji APA ds oceny efektywności terapii reorientacyjnych Wśród odrzuconych nominatów znajdowali się: A. Dean Byrd, Ph.D., M.P.H., M.B.A., profesor University of Utah School of Medicine, jeden z światowych ekspertów w dziedzinie terapii reorientacyjnej, naukowiec i praktyk, autor szeregu prac naukowych z tego zakresu. Jones Stanton, Ph.D., rektor Graduate School and Professor of Psychology at Wheaton College, Illinois, współautor Homosexuality: The Use Of Scientific Research In The Church's Moral Debate. Joseph Nicolosi, Ph.D., psychoterapeuta o 25 latach doświadczenia w terapii reparatywnej, jeden z czołowych światowych autorytetów w tej dziedzinie, autor szeregu książek i artykułów naukowych poświęconych temu zagadnieniu Mark A. Yarhouse, Ph.D., - profesor psychologii, prowadzący seminarium doktorskie w zakresie psychologii klinicznej na Regent University in Virginia Beach, Virginia. Dr. Yarhouse jest współautorem Homosexuality: The Use Of Scientific Research In The Church's Moral Debate autor wielu artykułów naukowych na temat psychoterapii homoseksualizmu. Wszyscy ci kandydaci zostali odrzuceni przez prezesa APA, dr. Brehm'a. Zamiast nich w skład komisji weszli: 4 / 6
Judith M. Glassgold, Psy.D., członek rady Journal of Gay and Lesbian Psychotherapy, czasopisma programowego wydawanego przez Zrzeszenie Gejowskich i Lesbijskich Psychiatrów (Association of Gay & Lesbian Psychiatrists). Jack Drescher, M.D., znany aktywista gejowski, jeden z najczęściej zabierających publicznie głos przeciwników terapii reorientacyjnej. A. Lee Beckstead, Ph.D., psychoterapeuta, pracujący z pacjentami LGBT. Choć uważa, że terapia reorientacyjna w niektórych przypadkach może być pomocna, wyraża wobec niej silny sceptycyzm. Jako mormon nawołuje swoją wspólnotę wyznaniową do zmiany postawy wobec aktywnych seksualnie gejów i zaakceptowania ich związków jako równorzędnych z małżeństwami heteroseksualnymi. Beverly Greene, Ph.D., ABPP, współzałożyciel i redaktor programowej serii wydawniczej Sekcji 44 w APA (Sekcja gejowsko-lesbijka) Psychological Perspectives on Lesbian, Gay, and Bisexual Issues. Robin Lin Miller, Ph.D., psycholog i profesor na Michigan State University. W latach 1990-1995, pracowała dla Gay Men's Health Crisis in New York City, autorka publikująca w gejowskich pismach. Roger L. Worthington, Ph.D., tymczasowy Chief Diversity Officer (Naczelny Urzędnik ds. Różnorodności) na University of Missouri-Columbia. W roku 2001 został odznaczony przez organizacje gejowskie 2001 Catalyst Award, za "częste i otwarte mówienie o problemach społeczności LGBT". Współautor "Becoming an LGBT-Affirmative Career Advisor: Guidelines for Faculty, Staff, and Administrators" napisanego dla National Consortium of Directors of Lesbian Gay Bisexual and Transgender Resources in Higher Education. Dlaczego w składzie komisji nie powinno być aktywistów gejowskich? Fakt, że w komisji pracowały wyłącznie osoby aktywnie działające na rzecz tzw. praw gejów, w tym dwie osoby będące nie tylko aktywistami gejowskimi, lecz deklarujące się jako 5 / 6
homoseksualiści, pozwala wyjaśnić, dlaczego komisji nie udało się zachować naukowej obiektywności w ocenie terapii reorientacyjnej. Bycie "aktywistą gejowskim" oznacza doświadczenie pewnego kontrkulturowego rytuału przejścia. Według literatury poświęconej procesowi "ujawnienia" (coming-out), osoba, która zaakceptowała i uznała swoją tożsamość gejowską, musi odrzucić nadzieję zmiany swych homoseksualnych odczuć i fantazji. Proces jest następujący: nastolatek odkrywa u siebie skłonności homoseksualne, wywołuje to w nim zamieszanie, poczucie wstydu i winy. Ma desperacką nadzieję, iż w jakiś sposób stanie się heteroseksualistą, dostosuje do rodziny, przyjaciół, środowiska. Jednak w końcu zaczyna wierzyć, iż jest gejem, i że nie ma szansy na zmianę. Zatem musi zaakceptować swoje pożądania homoerotyczne jako coś naturalnego, dobrego, dar Boży (jeśli jest osobą wierzącą). Osoby wchodzące w skład komisji APA w oczywisty sposób przeszły ten proces porzucenia nadziei na zmianę, na odrzucenie homoseksualizmu i rozwój swego heteroseksualnego potencjału. Podchodząc do problemu z tej perspektywy aktywista gejowski będzie silnie osobiście zainteresowany odwodzeniem innych od możliwości zmiany: "Skoro mi się nie udało, nie może się powieść tobie" Opr. na podstawie: Joseph Nicolosi APA task force oraz: A Formal Response to the Report of the American Psychological Association Task Force on Appropriate Therapeutic Responses to Sexual Orientation (*) Diamond, L. (2000) Sexual identity, attractions, and behavior among young sexual minority women over a 2-year period. Developmental Psychology, 36(2): 241-250. 6 / 6