Metody wyznaczania masy Drogi Mlecznej



Podobne dokumenty
Wpływ pól magnetycznych na rotację materii w galaktykach spiralnych. Joanna Jałocha-Bratek, IFJ PAN

Wykład 10 - Charakterystyka podstawowych systemów gwiazdowych: otoczenie Słońca, Galaktyka, gromady gwiazd, galaktyki, grupy i gromady galaktyk

Dane o kinematyce gwiazd

Instytut Fizyki Jądrowej, Zakład Fizyki Teoretycznej Opiekun: Prof. dr hab. Marek Kutschera

Budowa Galaktyki. Materia rozproszona Rozkład przestrzenny materii Krzywa rotacji i ramiona spiralne

Ekspansja Wszechświata

Czy niebarionowa ciemna materia. jest potrzebna? Sławomir Stachniewicz 1 XII 2009

Ciemna materia w sferoidalnych galaktykach karłowatych. Ewa L. Łokas Centrum Astronomiczne PAN, Warszawa

Nasza Galaktyka

Galaktyki i Gwiazdozbiory

Wszechświat: spis inwentarza. Typy obiektów Rozmieszczenie w przestrzeni Symetrie

Po co wymyślono ciemną materię i ciemną energię. Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

Galaktyka. Rysunek: Pas Drogi Mlecznej

Galaktyki aktywne II. Przesłanki istnienia,,centralnego silnika'' Dyski akrecyjne Czarne dziury

Rozciągłe obiekty astronomiczne

ASTRONOMIA Klasa Ia Rok szkolny 2012/2013

Odległość mierzy się zerami

Astronomia na egzaminie maturalnym. Część 2

GRAWITACJA I ELEMENTY ASTRONOMII

Soczewki grawitacyjne narzędziem Kosmologii

ZTWiA: grupa prof. M. Kutschery

Zagadnienia: równanie soczewki, ogniskowa soczewki, powiększenie, geometryczna konstrukcja obrazu, działanie prostych przyrządów optycznych.

Zderzenie galaktyki Andromedy z Drogą Mleczną

LIV Olimpiada Astronomiczna 2010 / 2011 Zawody III stopnia

Ćw. nr 31. Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie drgań - w.2

Ćwiczenie z fizyki Doświadczalne wyznaczanie ogniskowej soczewki oraz współczynnika załamania światła

W poszukiwaniu nowej Ziemi. Andrzej Udalski Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Warszawskiego

Badanie dynamiki galaktyk spiralnych

Pomiar ogniskowych soczewek metodą Bessela

Badanie własności hallotronu, wyznaczenie stałej Halla (E2)

Soczewkowanie grawitacyjne jako metoda poszukiwania niewidocznych składników materii

Wyznaczanie stosunku e/m elektronu

Gwiazdy zmienne. na przykładzie V729 Cygni. Janusz Nicewicz

Sztuczny satelita Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym

Grawitacja - powtórka

Skala jasności w astronomii. Krzysztof Kamiński

Analiza danych Strona 1 z 6

Wielkoskalowe symulacje ewolucji pola magnetycznego w galaktykach spiralnych

Wstęp do astrofizyki I

Teoria Wielkiego Wybuchu FIZYKA 3 MICHAŁ MARZANTOWICZ

Potencjalne pole elektrostatyczne. Przypomnienie

Astronomia galaktyczna

To ciała niebieskie o średnicach większych niż 1000 km, obiegające gwiazdę i nie mające własnych źródeł energii promienistej, widoczne dzięki

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych

Laboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 2. Badanie profilu wiązki laserowej

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

Soczewkowanie grawitacyjne

Mikrosoczewkowanie grawitacyjne. Dr Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny Uniwersytet Wrocławski

WAHADŁO SPRĘŻYNOWE. POMIAR POLA ELIPSY ENERGII.

Metody badania kosmosu

Systemy Ochrony Powietrza Ćwiczenia Laboratoryjne

Wyznaczanie rozmiarów szczelin i przeszkód za pomocą światła laserowego

Zrozumienie rotacji Drogi Mlecznej przez obserwacje radioastronomiczne

KOOF Szczecin:

LABORATORIUM OPTYKI GEOMETRYCZNEJ

Soczewki Grawitacyjne

WYZNACZANIE PROMIENIA KRZYWIZNY SOCZEWKI I DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ PIERŚCIENI NEWTONA

Dr Tomasz Płazak. CIEMNA ENERGIA DOMINUJĄCA WSZECHŚWIAT (Nagroda Nobla 2011)

14 POLE GRAWITACYJNE. Włodzimierz Wolczyński. Wzór Newtona. G- stała grawitacji 6, Natężenie pola grawitacyjnego.

Ć W I C Z E N I E N R E-15

Wyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona

Badanie widma fali akustycznej

Z a p r o s z e n i e n a W a r s z t a t y

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Keplerowskie krzywe rotacji

LABORATORIUM POMIARY W AKUSTYCE. ĆWICZENIE NR 4 Pomiar współczynników pochłaniania i odbicia dźwięku oraz impedancji akustycznej metodą fali stojącej

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 1: Wahadło fizyczne. opis ruchu drgającego a w szczególności drgań wahadła fizycznego

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 53: Soczewki

1100-3Ind06 Astrofizyka

Ćwiczenie nr 43: HALOTRON

Ruch pod wpływem sił zachowawczych

Metoda określania pozycji wodnicy statków na podstawie pomiarów odległości statku od głowic laserowych

Opis ćwiczenia. Cel ćwiczenia Poznanie budowy i zrozumienie istoty pomiaru przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Henry ego Katera.

Sprawdzenie narzędzi pomiarowych i wyznaczenie niepewności rozszerzonej typu A w pomiarach pośrednich

Wydział Chemii Uniwersytet Łódzki ul. Tamka 12, Łódź

Wektory, układ współrzędnych

Wyznaczanie prędkości dźwięku w powietrzu

LX Olimpiada Astronomiczna 2016/2017 Zadania z zawodów III stopnia. S= L 4π r L

Czarne dziury. Grażyna Karmeluk

Anomalie gradientu pionowego przyspieszenia siły ciężkości jako narzędzie do badania zmian o charakterze hydrologicznym


Konkurs Astronomiczny Astrolabium III Edycja 25 marca 2015 roku Klasy I III Liceum Ogólnokształcącego Test Konkursowy

Optyka 2012/13 powtórzenie

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych. Wykład tutora na bazie wykładu prof. Marka Stankiewicza

Miarą oddziaływania jest siła. (tzn. że siła informuje nas, czy oddziaływanie jest duże czy małe i w którą stronę się odbywa).

Uogólniony model układu planetarnego

Rotacja. W układzie związanym z planetą: siła odśrodkowa i siła Coroilisa. Potencjał efektywny w najprostszym przypadku (przybliżenie Roche a):

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 51: Współczynnik załamania światła dla ciał stałych

Rozkład normalny, niepewność standardowa typu A

Badanie rozkładu pola magnetycznego przewodników z prądem

Ewolucja galaktyk. Agnieszka Pollo Instytut Problemów Jądrowych Warszawa Obserwatorium Astronomiczne UJ Kraków

F = e(v B) (2) F = evb (3)

Piotr Targowski i Bernard Ziętek WYZNACZANIE MACIERZY [ABCD] UKŁADU OPTYCZNEGO

Wyznaczanie stałej słonecznej i mocy promieniowania Słońca

Zasady konstrukcji obrazu z zastosowaniem płaszczyzn głównych

Równania dla potencjałów zależnych od czasu

Transkrypt:

Metody wyznaczania masy Drogi Mlecznej Nasz grupa : Łukasz Bratek, Joanna Jałocha, Marek Kutschera, Szymon Sikora, Piotr Skindzier IFJ PAN, IF UJ

Dla poznania masy Galaktyki, kluczową sprawą jest wyznaczenie jej krzywej rotacji. Dla wyznaczenia krzywej rotacji Galaktyki niezbędne jest jak najdokładniejsze wyznaczenie prędkości i położenia Słońca. Położenie Słońca: 7.5kpc-8.5kpc Prędkość azymutalna Słońca: 184km/s-272km/s Najczęściej przyjmowane wartości: R=8.5kpc, V=220km/s

Rotacja Drogi Mlecznej (1) (2) Punkty na rysunku to punkty pomiarowe z lat 1978-2007. Możemy powiedzieć, że w obszarze od centrum Galaktyki do położenia Słońca kształt krzywej rotacji jest dobrze poznany.

Znając krzywą rotacji możemy w oparciu o model dyskowy wyznaczyć masę Galaktyki. W tym modelu rozkład materii w Galaktyce przybliżamy cienkim dyskiem. W tym modelu nie ma komponenty sferycznej. Otrzymujemy masy: Krzywa (1): 1.45 1011M Krzywa (2): 1.14 1011M To wyniki około 10 razy mniejsze niż powszechnie przyjmowane. Czy mają coś wspólnego z rzeczywistością? Wydaje nam się, że tak...

Argumenty przemawiające za tym, że Droga Mleczna jest dyskowym obiektem o niskiej masie: Wertykalny gradient prędkość azymutalnej. Mikrosoczewkowanie grawitacyjne. Ruch obiektów halo.

NGC 891 Wertykalny gradient prędkości azymutalnej. -mierzony gdy galaktyka ustawiona profilem -jest stały w z -słabo zależy od R -mierzony w szerokim zakresie od -8 km/s/kpc do -30 km/s/kpc

Porównujemy wartość gradientu obliczoną dla danej galaktyki w modelu dyskowym z wynikami uzyskanymi w wyniku pomiarów. W ten sposób przebadaliśmy 10 galaktyk spiralnych we wszystkich wyniki przez nas uzyskane pokrywają się w granicach błędu z pomiarem. Pomiar tego gradientu dla Drogi Mlecznej jest mierzony w zakresach R: 3-8 kpc, oraz z: 20-100pc. To bardzo nisko nad dyskiem, co jest dla nas ważne, gdyż: -pozwala wykluczyć ewentualny wpływ pola magnetycznego (w naszym modelu ruch materii nad płaszczyzną dysku odbywa się jedynie pod wpływem pola grawitacyjnego w potencjale pochodzącym od cienkiego dysku) -pozwala wykluczyć obecność masywnej składowej sferycznej

Wertykalny gradient prędkości azymutalnej obliczony dla Naszej Galaktyki wynosi : -21.3+/-4.2 km/s/kpc Pomiar daje: -22+/-6 km/s/kpc

Mikrosoczewkowanie w naszej Galaktyce. Głębokość optyczna prawdopodobieństwo znalezienia zwartego obiektu (soczewki) pomiędzy obserwowaną gwiazdą, a obserwatorem. Praktycznie cała masa potrzebna do wyjaśnienia centralnej części krzywej rotacji Drogi Mlecznej, jest widziana w mikrosoczewkowaniu grawitacyjnym. Nie może być to ciemna materia niebarionowa, to muszą być zwarte obiekty.

Ruch obiektów halo, a masa Drogi Mlecznej. Szacowanie tej masy na podstawie analizy ruchu obiektów halo u różnych autorów. Przy założeniu, iż Galaktyka posiada masywne, ciemne halo: Mv =2.4 (±0.2) 1012M Mv =1.2 (±0.1) 1012M Mv =2.2 (±0.2) 1012M Mv =1.5 (±0.2) 1012M Mv =9.4 (+1.4/-0.9) 1011M Mv =5 (+2.5/-1.7) 1011M My sprawdzamy, czy ruch obiektów halo może być konsystentny z modelem dyskopodobnej galaktyki o masie rzędu 2 1011M W tym celu przeanalizujemy ruch 3919 obiektów halo: gromad kulistych, gwiazd, galaktyk karłowatych.

Wielkość v2 r/g mówi o masie, ale nie wiadomo jaki jest związek tej wielkości z rzeczywistą masa związaną z potencjałem, w którym odbywa się ruch. Czynnik mnożący zależy od stosunku prędkości radialnej do pozostałych składowych. v2 r/2g Masa Galaktyki a prędkość ucieczki

Liczba obiektów Z analizy wyrzucamy 4 obiekty o największych wartościach v2 r.

Znajdujemy funkcję rozkładu, która mówi o tym ile mamy orbit o określonej energii i eliptyczności. Funkcja ma taką postać, aby policzona przy jej użyciu średnia <v² r> zależała od r w taki sposób, na jaki wskazują pomiary prędkości radialnych. M=2.37 +/-0.3 1011M Założona prędkość azymutalna Słońca 221 km/s, odległość Słońca od centrum galaktyki 8.4 kpc.

Ważną wielkością jest eliptyczność (mimośród) orbit. Zależność masy Galaktyki od prędkości i położenia Słońca: M=2.18 1011M gdy prędkość azymutalna Słońca 236 km/s, odległość Słońca od centrum galaktyki 8.2 kpc M=2.07 1011M prędkość azymutalna Słońca 208 km/s,odległość Słońca od centrum galaktyki 7.62 kpc, 1335 obiektów

Wnioski: Ruch obiektów halo jest konsystentny z założeniem, iż Droga Mleczna jest dyskopodobną galaktyką o masie ok. 2 1011M Ten fakt, w połączeniu z innymi przesłankami, stanowi silny argument za tym, że Nasza Galaktyka nie posiada zbyt dużo ciemnej materii niebarionowej. Co z kolei tłumaczy problemy z jej wykryciem.