KOMUNIKAT nr 16 z posiedzenia Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Budowlanego w dniu 8 maja 2013 r.

Transkrypt

1 KOMISJA KODYFIKACYJNA PRAWA BUDOWLANEGO KOMUNIKAT nr 16 z posiedzenia Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Budowlanego w dniu 8 maja 2013 r. Na szesnastym posiedzeniu Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Budowlanego obecni byli: 1. prof. Zygmunt Niewiadomski - Przewodniczący Komisji 2. Krzysztof Antczak - Sekretarz Komisji 3. prof. Tomasz Bąkowski 4. dr Andrzej Bratkowski 5. Robert Dziwiński 6. prof. Roman Hauser 7. prof. Hubert Izdebski 8. dr Adam Kowalewski 9. Anna Kubik 10. Maciej Lisicki 11. Maciej Mosiej 12. Eugeniusz Mzyk 13. dr Piotr Otawski 14. prof. Marek Szewczyk 15. Ryszard Trykosko Obradom Komisji przewodniczył prof. Zygmunt Niewiadomski. Przewodniczący Komisji otworzył posiedzenie. Posiedzenie przeprowadzono zgodnie z przyjętym porządkiem: 1. Ochrona wartości wysoko cenionych - minister Piotr Otawski. 2. Dyskusja. 3. Społeczno-ekonomiczne uwarunkowania procesu inwestycyjnego - dyrektor Anna Kubik oraz dr Adam Kowalewski. 4. Dyskusja. 5. Ustalenia i sprawy organizacyjne. 1

2 Minister Piotr Otawski przedstawił opracowane założenia Kodeksu w części dotyczącej ochrony wartości wysoko cennych. Zaprezentowana teza 1 ustanawia zasadę, zgodnie z którą w Kodeksie znajduje się zamknięty katalog wartości wysoko cennych. Teza 2 to wyliczenie tych wartości (są pośród nich: ład przestrzenny, ład architektoniczny, krajobraz, środowisko, zdrowie, dziedzictwo kulturowe i zabytki, bezpieczeństwo publiczne, bezpieczeństwo mienia, potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa). Zgodnie z tezą 3 Kodeks zawiera również zamknięty katalog ograniczeń związanych z ochroną dóbr wysoko cennych - osobny dla aktów planistycznych wprowadzanych przez gminę oraz dla aktów prawa miejscowego tworzonych przez inne organy. Zaprezentowane założenia przewidują również istnienie mechanizmu odszkodowawczego w związku z ograniczeniami w wykonywaniu prawa własności nieruchomości. W tezie 6 omówiony został mechanizm odszkodowawczy w odniesieniu do aktów prawa miejscowego tworzonych na podstawie ustaw odrębnych. Zgodnie z zaproponowaną regulacją, jeżeli dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości stał się niemożliwy właścicielowi nieruchomości przysługiwałoby żądanie wykupu nieruchomości lub - jeżeli dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości został ograniczony - żądanie odszkodowania. Roszczenia można będzie wnosić do organu rozstrzygającego o ograniczeniu w terminie 5 lat od wejścia w życie aktu. Minister Otawski wyjaśnił, że zdaniem Zespołu nie jest zasadne uchylanie wszystkich ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości wynikających z ustaw odrębnych, ale należy zachować zgodność ograniczeń o charakterze budowlanym z ograniczeniami wprowadzanymi w Kodeksie. W tezie 7 zawarto propozycję nowej instytucji - opłaty za wzrost wartości nieruchomości spowodowany wejściem w życie aktów prawa miejscowego innych niż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Kodeks powinien ponadto zawierać zamknięty katalog przypadków, w których uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe (teza 8). Do Kodeksu przeniesiona powinna być także kwestia dokumentów studialnych. W tezie 9 wskazano przykładowo na opracowanie ekofizj o graficzne, które obecnie uregulowane jest w ustawie - Prawo ochrony środowiska. Dokument ten powinien być regularnie aktualizowany, zgodnie z propozycją Zespołu będzie to co najmniej raz w okresie kadencji organów gminy. W zakresie ocen oddziaływania na środowisko nie proponuje się zasadniczych zmian. Zespół zaproponował nie poddawanie lokalnych przepisów urbanistycznych strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko. Jest to bowiem akt prawotwórczy, uchwala normy abstrakcyjne i generalne, a zatem co do zasady nie ma takiego obowiązku. Zespół zaproponował ponadto nie integrowanie procedury oceny oddziaływania na środowisko z procedurami budowlanymi. Argumentem przeciwko integracji jest między innymi fakt wielostopniowości systemu ocen oddziaływania na środowisko (środowiskowe uwarunkowania, ponowna ocena na etapie decyzji realizacyjnej). Dopóki zatem system prawny zakłada istnienie dwóch decyzji: lokalizacyjnej i budowlanej, z orzecznictwa sądów unijnych wynika, że muszą być przeprowadzane dwie oceny oddziaływania na środowisko. Ponadto decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wydawana jest na etapie inwestycji, na którym inwestor nie posiada tytułu prawnego do nieruchomości. Jeśli nastąpi pełna integracja, rozważenia będzie wymagać wprowadzenie procedury korekty projektu budowlanego, która nastąpiłaby na skutek ustaleń zawartych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Obecnie decyzja wydawana na etapie lokalizacyjnym określa wymagania względem projektu budowlanego, inwestor ma zatem czas, żeby wymagania te uwzględnić. Proponuje się ponadto uregulowanie kwestii decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach względem urbanistycznego planu realizacyjnego (UPR). Co do zasady UPR wymagałby uzyskania decyzji o 2

3 środowiskowych uwarunkowaniach, jeżeli dotyczyłby przedsięwzięć wskazanych przez odrębne ustawy jako przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Kwestią do rozstrzygnięcia jest etap procedury UPR, na którym wymagana byłaby decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, mógłby to być przykładowo etap zawarcia umowy urbanistycznej (decyzja środowiska w takim wypadku załączana byłaby do wniosku o wydanie decyzji zatwierdzającej UPR). W przypadku procedury UPR inicjowanej przez gminę, to właśnie gmina miałaby obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanej inwestycji. Kolejną propozycją Zespołu jest instytucja opłaty lokalnej związanej z wyższymi standardami przestrzeni. W przypadku wprowadzenia standardów urbanistycznych (normatywu urbanistycznego), Kodeks mógłby przewidzieć mechanizm ponoszenia opłat lokalnych za przestrzeń charakteryzującą się wyższymi standardami urbanistycznymi niż wynika to z przepisów powszechnie obowiązujących np. w zakresie zieleni urządzonej na terenach zabudowanych. Ostateczna regulacja tej kwestii związana jest jednak z przesądzeniem brzmienia części urbanistycznej Kodeksu. W dyskusji członkowie Komisji wskazali między innymi na problem braku uregulowań wariantowania lokalizacji inwestycji w powiązaniu z ustaleniami opracowania ekofizjograficznego. Dr Otawski wyjaśnił, że obowiązek wariantowania można nałożyć, ale wyłącznie w ramach jednej gminy, zaś z punktu widzenia inwestora kryterium wyboru lokalizacji nie jest związane z obszarem konkretnej gminy. Zauważył także, że tematyka wariantowania powinna być ujęta w sposób odmienny w odniesieniu do ponadlokalnych inwestycji liniowych. Minister Dziwiński zauważył, że w przypadku inwestowania na podstawie planu miejscowego procedura środowiskowa jest w istocie trójetapowa. W takim przypadku powinno się dążyć do jej ograniczenia, zaś decyzja środowiskowa powinna zawierać wskazania odnośnie treści projektu budowlanego. Obecnie praktyka zakłada przedstawienie do wniosku o decyzję środowiskową szczegółowych rozwiązań projektowych. W dyskusji wiele miejsca poświęcono katalogowi wartości wysoko cennych. Prof. Izdebski wskazał, że katalog ten powinien mieć w jego ocenie charakter zamknięty oraz zauważył, że kolejność wymienienia w nim wartości może być wskazówką interpretacyjną w przypadku ich konfliktu. Pozostaje też problem ustaw szczególnych wprowadzających nowe wartości wysoko cenne. Minister Otawski zauważył, że katalog zamknięty wzmacnia element pewności właścicieli nieruchomości. Wskazał też, że w ramach jednej wartości mogą być realizowane inwestycje o różnym stopniu istotności dla interesu publicznego, np. strategiczne obiekty wojskowe i mniej znaczące obiekty treningowe. Ekspert Komisji, pan Jacek Bielecki podniósł kwestię braku zamiaru zdefiniowania wartości wysoko cennych w Kodeksie oraz zauważył, że pośród tych wartości brakuje własności. Minister Otawski wyjaśnił, że ewentualne definicje będą musiały mieć ogólny charakter, doprecyzowywany przez orzecznictwo. Generalnie jednak pojęcia te powinny mieć charakter niedookreślony. Własność nie jest dobrem, dla którego ochrony powinny być używane środki publicznoprawne - w tym przypadku wystarczające wydają się mechanizmy prawa cywilnego. Prof. Bąkowski wskazał, że wartości wysoko cenione powinny odnosić się także do działań w procesie budowlanym. Zauważył także, że nie jest jasne wg jakiego klucza formułowany był katalog tych wartości oraz czy w Kodeksie będzie potrzebny taki katalog w sytuacji, gdy niektóre z wartości są zapisane w Konstytucji oraz w projekcie preambuły Kodeksu. Odnośnie nowych mechanizmów finansowych zaproponował powiązanie zmiany wartości nieruchomości z podatkiem od nieruchomości - jako element porządkujący system. 3

4 Prof. Marek Szewczyk podzielił wątpliwości odnośnie zamieszczenia w Kodeksie katalogu wartości i uznania go za zamknięty. Wskazał, że wartości wysoko cenione poza Konstytucją wymienia przykładowo Protokół nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Odnośnie definicji legalnych wartości wskazał, że kwestię tę regulują zasady techniki prawodawczej. Obecnie - zauważył - definicja ładu przestrzennego nie wnosi żadnej treści w praktycznym zastosowaniu przepisów. Prof. Szewczyk wyraził także wątpliwość czy istnieje uzasadnienie dla wprowadzenia osobnych katalogów ograniczeń dla tych wprowadzanych planem miejscowym i innymi aktami planistycznymi, zwłaszcza, że katalogi te nie różnią się w dużym stopniu. Odnośnie zaprezentowanych przez ministra Otawskiego mechanizmów finansowych, prof. Szewczyk zauważył, że opłata planistyczna zawarta w tezie 6 powinna być ujęta w formie podatku ad valorem (od wzbogacenia). Obecnie podatek taki funkcjonuje w odniesieniu do budowli, ale nie w odniesieniu do budynków i nieruchomości zabudowanych. W zakresie wywłaszczenia planistycznego prof. Szewczyk zauważył, że roszczenie z tego tytułu nie powinno przysługiwać także za odebranie możliwości korzystania z nieruchomości w sposób dotychczas możliwy (hipotetyczne wykorzystanie). Dr Kowalewski ocenił zaprezentowane założenia jako co do zasady zbieżne z projektem tez części urbanistycznej Kodeksu. W jego ocenie katalog wartości powinien mieć charakter zamknięty, ale podlegający aktualizacji (wymóg ten powinien być opisany w Kodeksie). Wskazał także na potrzebę ustalenia zasad wyważania wartości wysoko cennych w sytuacji ich konfliktu. Zgłosił zastrzeżenie dotyczące procedury dwukrotnego przeprowadzaniu oceny oddziaływania na środowisko w przypadku realizacji inwestycji w oparciu o UPR, który przewiduje jedną decyzję administracyjną. Dr Kowalewski poparł ponadto sformułowanie katalogu wartości wysoko cennych, wskazał jednak, że należy rozważyć na jakim etapie ma on funkcjonować (studium, plan miejscowy, pozwolenie na budowę). Wskazał również, że uregulowania wymaga status prawny opracowania ekofizjograficznego i jego wpływu na brzmienie dokumentów planistycznych. Minister Otawski wyjaśnił, że opracowanie ekofizjograficzne ma być dokumentem studialnym, nie zaś elementem studium, jego zadaniem jest bowiem weryfikacja posiadanych przez gminę informacji o terenie. Wątpliwości dr Kowalewskiego wzbudziła realność realizacji tezy 13, dotyczącej opłaty za szczególne walory przestrzeni. Wskazał, że nie jest możliwe monitorowanie tego zjawiska nawet w sytuacji wdrożenia dyrektywy INSPIRE w 2017 roku. Wymagałoby to bowiem systematycznego zbierania szczegółowych danych w dziedzinie urbanistyki i analiz porównawczych, tymczasem obecnie w Polsce dane dotyczące zmian zagospodarowania terenu nie są gromadzone i analizowane. Minister Dziwiński zauważył, że charakter prawny urbanistycznego planu realizacyjnego nie został przesądzony. Ustalenia wymaga także, czy na gruncie projektowanej regulacji gmina będzie aktywnym uczestnikiem w obrocie gruntami (wtedy renta planistyczna jest zbędna). Zaproponował również, aby katalog wartości wysoko cennych znajdował się w rozbudowanej preambule. Minister Otawski opowiedział się za umieszczeniem katalogu wartości w Kodeksie. Podtrzymał także koncepcję funkcjonowania katalogów ograniczeń, mimo możliwości wprowadzenia innych ograniczeń w ustawach szczególnych. Wyjaśnił, że drugi katalog możliwych ograniczeń obowiązywałby wyłącznie dla aktów prawa miejscowego wprowadzających je, lecz nie mających podstawy prawnej wydania w Kodeksie. 4

5 Po dyskusji Komisja przyjęła następujące ustalenia: 1. Zespół ministra Otawskiego po posiedzeniu Komisji poświęconemu zasadom lokalizacji inwestycji przedstawi szczegółowe tezy w zakresie ochrony wartości wysoko cennych. 2. Katalog wartości wysoko cenionych zostanie powtórnie sformułowany po posiedzeniu Komisji poświęconemu zasadom lokalizacji inwestycji. 3. Katalog będzie miał charakter otwarty (z użyciem sformułowania w szczególności"). 4. Katalog wartości wysoko cenionych nie będzie zakładał hierarchii tych wartości. 5. Katalog ograniczeń wykonywania prawa własności w związku z wymogami ochrony wartości wysoko cenionych będzie miał charakter ogólny, jednocześnie ograniczenia szczegółowe pozostaną w ustawach szczególnych, z wyjątkiem tych, które w całości dotyczą sfery procesu inwestycyjno-budowlanego. Założenia Kodeksu w zakresie działu II - społeczno-ekonomiczne uwarunkowania procesu inwestycyjnobudowlanego przedstawiła dyrektor Anna Kubik. Wystąpienie rozpoczęło się od wskazania, że nie jest możliwe opracowanie odrębnego rozdziału Kodeksu poświęconego udziałowi społeczeństwa w procesie inwestycyjno-budowlanym (poprzez regulację np. konsultacji społecznych). Zasadne jest natomiast stworzenie wzorów klauzul, które mogą być wykorzystywane w poszczególnych częściach Kodeksu. W dalszej części wystąpienia dyrektor Kubik wskazała na potrzebę dostosowania realizacji polityki partnerstwa (udziału społeczeństwa w procesie planistycznym) do projektowanej instytucji prawnej, np. w zakresie projektowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy uwzględnić konsultacje społeczne na etapie opracowania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie każda instytucja - zauważyła dyr. Kubik - będzie wymagała tak szerokiego forum konsultacji dla podjęcia decyzji. W przypadku opracowywania lokalnych przepisów urbanistycznych można zdecydowanie ograniczyć krąg zainteresowanych, którzy mogą się wypowiedzieć, np. tylko do podmiotów profesjonalnych współpracujących z gminą w zakresie polityki przestrzennej - są to jednak już rozstrzygnięcia merytoryczne, zależne od kształtu danej instytucji i powinny zostać zaprojektowane na etapie tworzenia kompleksowych propozycji konkretnych przepisów. Odnośnie zasady dobrego sąsiedztwa - w zależności od przyjętego kształtu instytucji będzie można konstruować konieczność brania pod uwagę uwarunkowań społecznych przez organ administracji publicznej przy wydawaniu np. decyzji o pozwoleniu na budowę. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami Komisji kształt zasady dobrego sąsiedztwa zostanie zasadniczo zmieniony, będzie odnosić się raczej do pierwowzoru niemieckiego. Z tych powodów niecelowe jest regulowanie uwarunkowań społecznych tej instytucji prawnej poza rozdziałem tego dotyczącym. W zakresie uwarunkowań społeczno-gospodarczych dyrektor Kubik zauważyła, że uwarunkowania te w rozumieniu strategii lizbońskiej oraz strategii Europa 2020 powinny być brane pod uwagę przy podejmowaniu przed organy administracji publicznej decyzji generalnych dotyczących rozwoju gminy. Cale określone w tych strategiach, a w szczególności strategii Europa jak wspomaganie włączeniu społecznemu (inkluzji), nie mają wartości normatywnej są jednak imperatywem dla podejmowanych działań o znaczeniu horyzontalnym. Z tego też powodu nie ma potrzeby aby stanowiły samoistne przepisy odrębnego rozdziału projektowanego kodeksu. 5

6 Dr Adam Kowalewski w swoim koreferacie wskazał, że ustalenia w zakresie udziału społeczeństwa i partnerów społeczno-gospodarczych w podejmowaniu decyzji przez organy administracji publicznej, zasady dobrego sąsiedztwa oraz zasady uwzględniania uwarunkowań społeczno-gospodarczych przy podejmowaniu przed organy administracji publicznej decyzji generalnych dotyczących rozwoju gminy są dobrze sformułowane i powinny uzyskać akceptację Komisji. Wyraził jednocześnie pogląd, że zagadnienia związane z uwarunkowaniem społeczno-ekonomicznym procesu inwestycyjno-budowlanego co do zasady posiadają wartość normatywną. Jako zasadniczy problem wymagający decyzji Komisji wskazał konieczność zdefiniowania kodeksowych granic rozpatrywanych zagadnień. Szerokie pojmowanie społecznych uwarunkowań procesu inwestycyjnego obejmuje bowiem nie tylko socjologię miasta - postawy, zachowania i mechanizmy działania obywateli i grup społecznych (lokalnych, grup interesu itp.) lecz także treść prawa regulującego procesy inwestycyjne oraz politykę państwa ograniczająca lub poszerzająca uspołecznienie procesów decyzyjnych. Z kolei szerokie pojmowanie ekonomicznych uwarunkowań dotyczy zarówno kapitałów dostępnych do inwestowania, ekonomicznych możliwości gminy lecz także funkcjonowania rynku i popytu na dobra inwestycyjne oraz regulacje optymalizujące inwestowanie, które decydują o możliwości osiągania celów inwestowania. Kolejna kwestia oceniona jako dylemat to ocena efektów inwestowania i poszukiwania zależności pomiędzy uwarunkowaniami procesu inwestycyjnego i jego końcowymi efektami społecznymi i gospodarczymi. Ostatnie zagadnienie wymagające analizy dotyczy wiedzy eksperckiej - i sposobu jej gromadzenia - niezbędnej dla oceny trzech poprzednich zjawisk i procesów. Wydaje się bowiem, że nie jest celowe podejmowanie trudu definiowania uwarunkowań, jeśli nie potrafimy ocenić rzetelnie przebiegu procesów inwestycyjnych oraz ich efektu. Istnieje poważna obawa, że wiedza ekspercka w tej dziedzinie ma charakter szczątkowy i przypadkowy, aczkolwiek niektórzy eksperci i politycy z wielką odwagą formułują ogólne oceny. Jako główne społeczne (o równorzędnym charakterze) uwarunkowania sprawnego inwestowania, pominięte przez referenta, dr Kowalewski wskazał na szereg elementów, spośród których można wyróżnić takie, jak system prawa (jako element ładu społecznego zapewniający ochronę interesu publicznego a zwłaszcza wartości wysoko cenionych, społeczną racjonalność inwestowania, racjonalne i korzystne społecznie inwestycje publiczne, eliminowanie niekorzystnych i społecznych skutków inwestycji), wysoki poziom społecznej akceptacji, osiągany przez rzeczywistą partycypację społeczną, przejrzystość procesu, rzetelną i na czas informację oraz sprawne i kompetentne organy władzy publicznej, przejrzysty proces decyzyjny, proste procedury i ograniczenie biurokracji w urzędach. Z kolei wśród głównych gospodarczych uwarunkowań sprawnego inwestowania przedstawione zostały takie elementy jak między innymi: pełna, rzetelna, aktualna, wiarygodna informacja oraz sprawne przygotowanie terenów dla potrzeb inwestycji - zaplanowanie i uzbrojone oraz budowa dróg. Dr Kowalewski w tym kontekście wspomniał także o stabilnej polityce terenowej gminy, która realizuje trzy cele - dostępność terenów budowlanych, racjonalne ceny terenu i ograniczanie spekulacji na rynku nieruchomości. Następnie dr Kowalewski przeszedł do zagadnienia oceny skutków istniejących uwarunkowań społecznoekonomicznych procesu inwestycyjno-budowlanego, koniecznej do doskonalenia warunków inwestowania. Wskazał, że ocena ta powinna być oparta o analizy i oceny realizacji celów inwestycji - w wymiarze społecznym i gospodarczym - którym miało służyć przedsięwzięcie inwestycyjne publiczne lub prywatne. Główne kryteria tej oceny to: 6

7 1. Zysk inwestora, kiedy inwestycja służy jego własnej działalności gospodarczej i przynosi korzyści długofalowe. 2. Wartości użytkowe, szczególnie ważne w inwestowaniu mieszkaniowym (osiedlowe i indywidulane budownictwo) oraz w inwestycjach o charakterze usługowym. 3. Dodane wartości społeczne (jak aktywizacja regionu lub poprawa warunków życia), które nie stanowiły celu inwestycji o zróżnicowanych funkcjach, kosztach i trybach realizacji (takich jak drogi, obiekt kultury czy osiedlowy zespół zieleni). 4. Krótkoterminowy i maksymalnie wysoki zysk dewelopera lub inwestora (handel terenem) na rynku nieruchomości. 5. Trafność 'rynkowa' inwestowania (brak popytu lub nadmierny popyt). 6. Ilość czasu koniecznego dla zrealizowania inwestycji, z podziałem na rodzaje inwestycji (publiczna czy prywatna), lokalizacje (od dużego miasta do gminy wiejskiej), sytuację planistyczną oraz etapy (projektowanie, pozwolenia na budowę, realizacja, początek użytkowania). 7. Ilość czasu i zyski przy obrocie terenami budowlanymi. Z kolei ocena społecznych i gospodarczych (przeważnie niezamierzonych i niebadanych) efektów zewnętrznych (externalities) - negatywnych i pozytywnych - jakie wywołuje zrealizowana inwestycja powinna następować w oparciu o czynniki szczegółowo przedstawione w toku wystąpienia, w tym między innymi zużycie nieodnawialnych zasobów naturalnych - racjonalne (przewidziane) lub nieuzasadnione (nadmierne), a także nieracjonalne koszty ekonomiczne inwestycji poza obszarami urbanizacji, pokrywane przez sektor publiczny (zwłaszcza dotyczy budowy infrastruktury i dróg) i nieracjonalnie wysokie koszty (straty) sektora publicznego w wyniku zaplanowanych inwestycji publicznych (drogi i infrastruktura) w uchwalonych dokumentach planistycznych pozbawionych ocen ekonomicznych i prawidłowego systemu wymiarowania potrzeb inwestycyjnych gminy. Dr Kowalewski w konkluzji wystąpienia wskazał na następujące wnioski: 1. Regulacje kodeksowe (lub z zakresu statystyki publicznej) powinny wprowadzić obowiązek monitorowania zjawisk i procesów inwestycyjnych od fazy planowania przestrzennego do etapu eksploatacji inwestycji. Monitoring należy rozbudowywać etapowo, w oparciu o koncepcje docelową, wraz z rozwojem technik informatycznych (dyrektywa INSPIRE) oraz planistycznych, rozpoczynając od gromadzenia danych łatwo dostępnych, dotyczących najważniejszych zjawisk. 2. Zdefiniowane uwarunkowania i system ocen powinny stanowić jedno z kryteriów oceny poprawności przyjmowanych rozwiązań Kodeksowych. W dyskusji nad zaprezentowaną problematyką wskazano między innymi, że rozstrzygnięcia wymaga, czy materia będąca przedmiotem działu II ma charakter normatywny i czy w związku z tym utrzymać należy koncepcję zamieszczenia tych zagadnień w osobnych rozdziałach. Wskazano w tym zakresie, że obecnie uwarunkowania społeczno-ekonomiczne w procesie planistycznym regulowane są przez wiele przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazano także na brak powiązania planowania przestrzennego z planowaniem społeczno-gospodarczym, zwłaszcza w aspekcie rozwoju mieszkalnictwa. Zwrócono uwagę, że akty planistyczne gminy powinny w momencie projektowania i realizacji być ściśle powiązane z instrumentami zarządzania finansowego (co powinno skutkować w obowiązku kontrasygnaty skarbnika gminy na projektach tych dokumentów). Zmiany wymaga między innymi sposób formułowania prognozy finansowej do planów miejscowych. Minister Dziwiński zauważył, że regulacje w zakresie skutków finansowych w procesie inwestycyjno-budowlanym będą obszerniejsze niż obecnie, gdyż dojdą nowe instrumenty, takie jak lokalne przepisy urbanistyczne oraz zajdzie potrzeba regulacji tych skutków w procesie budowlanym. Prof. Niewiadomski wskazał ponadto, że do rozdziału tego wejdą regulacje z zakresu opłaty adiacenckiej, planistycznej, kosztów scaleń i podziałów nieruchomości. 7

8 Po dyskusji Komisja ustaliła, że problematyka finansowych skutków działań w procesie inwestycyjnobudowlanym będzie ujęta w formie odrębnego działu, do którego tezy przygotuje prof. Marek Szewczyk - ich zreferowanie nastąpi na posiedzeniu w dniu 5 czerwca 2013 r. Komisja przyjęła zmiany w harmonogramie - wykazane w załączeniu do niniejszego komunikatu. Na tym posiedzenie zakończono.