MÓWIĄ NA MNIE IRONMAN

Transkrypt

1 MÓWIĄ NA MNIE IRONMAN Środek nocy, telefon wzywają mnie na odział. Na intensywną terapię trafia 45-letni mężczyzna. Diagnoza? Otyłość, cukrzyca, zawał. Myślę sobie młodszy ode mnie, ciężko chory człowiek. Przede mną lustro, widzę zmęczoną, wiecznie zapracowaną osobę? Chwila moment, jeśli czegoś nie zrobię przywiozą i mnie! Zabieram się za siebie, determinacja pomaga. Najpierw dieta, gubię kilogramy, jestem lżejszy, pojawia się chęć ruchu, zmiany stylu życia. Potrzebny jest sport, taki który ze względu na pracę mogę wykonywać o każdej porze, niezależnie od miejsca i pogody. Bieganie to strzał w dziesiątkę: buty, próg domu i jestem na treningu. Regularnie obserwuję wschody słońca, a pies jest szczęśliwy. Motywuję żonę i kolegów z pracy. Uzależniony od endorfin Żeby móc się doskonalić, podejmuję wyzwanie startu w półmaratonie. Kilka miesięcy ciężkiej pracy i cel osiągnięty. Piła 2011, zaliczone w czasie poniżej 2 godzin. Doceniam wagę systematycznych treningów i fachowej opieki trenera, szczególnie w sytuacjach kryzysowych; zniechęcenia i kontuzji. Potrzebny jest dalszy rozwój, bo inaczej stracę napęd. Staję się człowiekiem uzależnionym od endorfin wydzielających się podczas wysiłku. Pomiędzy treningami biegowymi regeneracja na basenie. Szkolne zamiłowanie do pływania powraca, bez trudności poprawiam styl i szybkość, w końcu kiedyś byłem ratownikiem. Może się uda Przypadek sprawia, że w trakcie towarzyskiej rozmowy opowiadam o rowerze wyścigowym i nagle znajomy mówi że, jego brat taki ma i chętnie go odsprzeda? Jak się okazuje to rower do triathlonu. Tak rodzą się marzenia, wreszcie połączę pływanie, rower i odkryte właśnie bieganie. Zbliża się zima Jeszcze tylko bieg w Trzebnicy i Nowy Rok 2012, a z nim postanowienia noworoczne, a w nich triathlon. Tylko jak i gdzie? Jak z nieba spada inicjatywa Radia Wrocław. Idea jest prosta, ale także ryzykowna. Jeden z najlepszych trenerów w Polsce od sportów wytrzymałościowych Dariusz Sidor przygotuje ośmiu zawodników do startu w uchodzących za mordercze zawodach Ironman (3,8 km pływania, 180 km jazdy na rowerze, przeszło 42 km biegu), a te przygotowania zajmą tylko 1,5 roku. W mroźny poranek startuję w eliminacjach Radiowej Akademii Triathlonu. Po testach sprawnościowych i pływackich przechodzę przez sito eliminacji (108 osób) i trafiam do finałowej 1/5

2 ósemki. Kryzys wieku średniego? I co z tego! Nawet jeżeli to wyraz kryzysu wieku średniego, i tak nie widzę w tym nic złego. W 2011 r. osiągnąłem wiele, czuję, że mam potencjał, aby zmierzyć się z triathlonem. Do osiągnięcia sukcesu potrzebuję presji regularnych treningów, obowiązkowości, systematyczności, ciągłych wyzwań, a także fachowej opieki trenera. Chcę uporać się sam z własnymi słabościami i udowodnić, że potrafię osiągać wyznaczone cele. W życiu zawodowym nie sprawiało mi to trudności, pragnę sprawdzić, jak przenosi się to na sport. Stać mnie na to: zrealizować plan, sprostać wyzwaniu, sprawdzić możliwości ludzkiego organizmu, udowodnić, że mogę być twardy, silny i realizować wyznaczone cele. Nowe życie Zaczyna się okres morderczych treningów, co całkowicie odmienia rytm życia. Zwykle wstaje o godz by o 6.00 być na basenie lub wykręcać kilometry na trenażerze rowerowym lub biegać przed świtem. Potem praca do wieczora, a po niej często kolejny trening. Weekendy są w całości wypełnione treningami. Dla rodziny zostaje mało czasu, dobrze że dzieci wyrosły, a żona Agnieszka po części podziela pasję i razem biegamy z psem. Po nowemu uczę się żyć, bo triathlon to nie tylko trzy dyscypliny, ale także nauka odpowiedniego odżywiania, snu i regeneracji. Jedz, płyń, pracuj, jedź, biegnij i tak dzień mija za dniem. Ale progres jest zauważalny i poprawiam swoje wyniki w testach biegowych. Pierwszym sprawdzianem triathlonowym jest start w Radkowie (lipiec 2012) na dystansie olimpijskim, czyli 1,5 km pływania, 40 km na rowerze i bieg na 10 km. W czasie zawodów podczas zjazdu po śliskiej drodze w lesie wywracam się pechowo na rowerze. Jakoś się zbieram i jadę jeszcze 20 km, a następnie biegnę 10 km, ale bark boli coraz mocniej. Zagryzam zęby W szpitalu dowiaduje się, że mam złamany obojczyk. To zła widomość, bo kontuzja przerywa przygotowania do najważniejszej próby 2012 jaką jest start w Borównie na początku września w zawodach ½ Ironman (1,9 km pływanie, 90 km rower, 21 km bieg). Wdrożony treningowy plan ratunkowy i zgoda lekarzy na start w 8 tygodni po urazie pozwala uzyskać dobry wynik (5:58), choć na trasie kolarskiej nie opuszcza mnie pech i dwukrotnie zmieniam dętkę. Jesienią przechodzę ostatnie testy biegowe, półmaraton w Gnieźnie (Mistrzostwa Polski Lekarzy) z czasem 1:44:44, a następnie pierwszy w życiu maraton, który biegnę w Poznaniu (3:54:52). Na odpoczynek pozostaje niewiele czasu. Jesień i zima to okres wytężonej pracy. Objętość treningów narasta wręcz lawinowo. Teraz jest już przede mną jeden cel. Start w zawodach Ironman w Klagenfurcie. 2/5

3 Ileż to myśli, dywagowania jak będzie, ile to potu i niedospanych nocy, zrywania się o poranku, by zdążyć poćwiczyć przed normalną pracą. Przygotowanie do zawodów IM to dla mnie nie tylko wysiłek fizyczny i związany z tym uporczywy trening, którego warunki zwykle nie były idealne, chlorowane baseny, zapocone siłownie, oglądanie seriali na trenażerze rowerowym, gdy wszyscy już, albo jeszcze śpią, ścieżka biegowa tonąca w błocie i smagane deszczem zawody. I ten rower wiosną, na którym z zimna odpadają ci paluszki. Przygotowania do IM wymogły na mnie nie tylko zmiany życia, które pojmowałem za normę, ale także zmusiły do całkowitej odmiennej filozofii życia. Za tym poszła zmiana przyzwyczajeń, gospodarowanie aktywnością na równi ze snem i odpoczynkiem, koncentracja i dystans do spraw ważnych i ważniejszych oraz zmiany relacji z bliskimi i ciągła potrzeba ich wsparcia. Gdy obciążenia treningowe wzrastają i organizm zaczyna się buntować, łapię niestety kontuzję, a czasu jest już za mało. Uraz biegowy w marcu spada na mnie jak grom. Gdy na kilkanaście dni przed startem w czerwcu, wywracam się na rowerze, uderzając o ziemię rok wcześniej uszkodzonym barkiem, zdaje mi się, że to może być koniec moich marzeń o starcie w IM. Na szczęście zdjęcia nie ukazują ponownego złamania i już tydzień później sam mogę ubrać skarpetki, a także daje radę, choć nie bez bólu, pływać na basenie. Sam biję się z myślami, czy mam szansę dotrzeć do mety? Ironman, Klagenfurt 2013 Start w Klagenfurcie to jedna z największych przygód mojego życia, a półtora roku ciężkiej pracy i przygotowań zaowocowało dobrym wynikiem. Gdy więc po przepłynięciu 3,8 km, przejechaniu 180 km trudną, alpejską trasą i w końcu przebiegnięciu 42 km 125 m podczas upalnego dnia, wpadam na metę z czasem 12:51:55 i słyszę głos spikera: Maciej, you are an Ironman, jestem naprawdę szczęśliwym człowiekiem. Dr n. med. Maciej Garncarek jest specjalistą anestezjologii i intensywnej terapii, na co dzień pracuje w Klinice Anestezjologii i Intensywnej Terapii we Wrocławiu{jcomments on} 3/5

4 4/5

5 5/5