EKSPERTYZA TECHNICZNA

Transkrypt

1 EKSPERTYZA TECHNICZNA w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w celu usunięcia nieprawidłowości powodujących zagrożenie życia ludzi w budynku wczasowym Rusałka w Sopocie ul. Kilińskiego 10 Sporządzona w trybie w 2 ust.2 pkt.2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.) WNIOSKODAWCA: Domy Wczasowe WAM sp. z o.o Warszawa ul. Syrokomli 6 reprezentowane przez Dyrektora Oddziału Jurata Sopot Filia WDW Sopot ul. Kilińskiego 12 AUTORZY EKSPERTYZY: - dr inż. arch. Jerzy Kaczorowski rzeczoznawca budowlany w zakresie projektowania budownictwa mieszkaniowego i obiektów użyteczności publicznej nr upr. UA-III inż. Tadeusz Kuchciński rzeczoznawca ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych nr upr. KGPSP 369/98 tel GDYNIA, dnia r. 1

2 1. Przedmiot, zakres i cel opracowania Przedmiotem ekspertyzy technicznej w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w celu usunięcia nieprawidłowości powodujących zagrożenie dla życia ludzi, jest istniejący budynek wczasowy Rusałka, położony w Sopocie (81-772) przy ul. Kilińskiego 10. Ośrodek Wczasowy Rusałka należy do przedsiębiorstwa Domy Wczasowe WAM sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, Warszawa ul. Syrokomli 6, a zarządzany jest przez Oddział Jurata Sopot, Filia Sopot ul. Kilińskiego 12. Budynek Ośrodka Wczasowego Rusałka jest położony na terenie kompleksu wczasowego Domów Wczasowych WAM, Filia Sopot i znajduje przy ulicy Kilińskiego 10 w Sopocie. Jest to obiekt wolnostojący, składający się z dwóch kondygnacji nadziemnych, poddasza użytkowego oraz kondygnacji podziemnej (piwnicy). W górnej części budynku znajduje się też poddasze nie użytkowe i wieża widokowa. Ze względu na pełnioną funkcję budynek wczasowy Rusałka kwalifikuje się jako budynek zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, zaliczony do kategorii zagrożenia ludzi ZL III+V. Powierzchnia zabudowy wynosi 526,0m 2, powierzchnia użytkowa 1389,0m 2, kubatura V= 6125,0m 3. Budynek o powierzchni wewnętrznej 1493,0m 2, stanowi jedną strefę pożarową. Ze względu na wysokość 12,67m, mierzoną do górnej krawędzi stropu nad ostatnią kondygnacją użytkową, obiekt zaliczono do grupy budynków średniowysokich (SW). Wysokość do wieży nie użytkowej z iglicą wynosi 27,0m. Obiekt składa się z dwóch kondygnacji nadziemnych i poddasza częściowo użytkowego oraz piwnicy. Pozostała część poddasza i wieża, są częściami nie przeznaczonymi do użytku osób. Wymaganą klasą odporności pożarowej dla budynku jest klasa B, przy zastosowaniu elementów nie rozprzestrzeniających ognia, przy czym konstrukcja stropów i dachu jest drewniana. Łącznie w obiekcie może przebywać maksymalnie do 86 osób, z czego 30 gości hotelowych, zamieszkujących w budynku. Obiekt jest wpisany do Wojewódzkiego Rejestru Zabytków pod nr 831 (decyzja z dnia r.) - nowy numer w rejestrze zabytków 975. Po kontroli przeprowadzonej w kwietniu 2013r. Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej w Sopocie wydał decyzję nr PR AH z dnia r. W decyzji w stosunku do budynku Rusałka nakazano : Pkt. 1. Klatkę schodową w budynku Rusałka obudować oraz wyposażyć w urządzenie zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu. Termin r. Pkt. 2. Zapewnić właściwe warunki ewakuacji w zakresie długości dojścia ewakuacyjnego z pomieszczeń usytuowanych na II piętrze w budynku Rusałka zgodnie z 256 ust. 3 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.) lub też zgodnie z 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia MI z dnia r. nakazany obowiązek może być spełniony w sposób inny niż podany w rozporządzeniu, z zachowaniem trybu postępowania określonego w wymienionym przepisie, tj. odpowiednio do wskazań oceny (ekspertyzy) sporządzonej przez właściwe jednostki badawczo-rozwojowe albo przez rzeczoznawcę budowlanego i ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnioną z Komendą Wojewódzką Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku. Termin: r. 2

3 Pkt.3. Uzupełnić instrukcję bezpieczeństwa pożarowego dla budynku Rusałaka o warunki ochrony przeciwpożarowej, a szczególnie parametry w zakresie ewakuacji, elementów zagrożenia życia ludzi, liczby osób na poszczególnych kondygnacjach i w pomieszczeniach. Termin r. W wymaganym czasie uzupełniono instrukcję wymagane informacje. bezpieczeństwa pożarowego o Istniejące warunki budowlane w Domu Wczasowym Rusałka nie pozwalają na wydzielenie pożarowe klatki schodowej na parterze oraz na piętrze i poddaszu w sposób określony przez przepisy oraz na wykonanie systemu oddymiania, zgodnego z przepisami i normami. Ma to istotny wpływ na zachowanie dopuszczanej długości dojścia ewakuacyjnego z poszczególnych kondygnacji. Wynika to głównie z zabytkowego charakter obiektu i nie możliwości wykonania określonych prac budowlanych. W związku z tym niezbędne jest wykonanie tych obowiązków w inny sposób niż określają przepisy budowlane, z zachowaniem trybu postępowania podanym w 2 ust. 2 pkt.2 rozporządzenia [1], tj. według wskazań ekspertyzy technicznej sporządzonej przez rzeczoznawcę budowlanego i ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionej przez Pomorskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku (postanowienie wyrażające zgodę na odstąpienie od wymagań w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i zgodę na zastosowanie zaproponowanych rozwiązań zastępczych), a także uzgodnioną przez Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Gdańsku, w zakresie przyjętych rozwiązań zastępczych i niezbędnych do wykonania prac budowlanych. Celem ekspertyzy technicznej jest kompleksowa ocena warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu, wskazanie niezgodności niemożliwych do usunięcia oraz zaproponowanie rozwiązań zastępczych, rekompensujących występujące nieprawidłowości i nie powodujących pogorszenie stanu ochrony przeciwpożarowej obiektu, a szczególnie występowania zagrożenia życia ludzi. 2. Przepisy prawne i podstawy opracowania ekspertyzy technicznej rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.) [1], rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 07 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109/10, poz. 719 ) [2], rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. nr 124/2009, poz. 1030) [3]. PN-B Ochrona przeciwpożarowa budynków. Instalacje do odprowadzania dymu i ciepła. Zasady projektowania. - [4] Projekt techniczny przebudowy budynku wczasowego nr 3 w WDW Sopot przy ul. Kilińskiego 10, opracowany przez mgr inż.arch. Lecha Kapica z Wojskowego Biura Projektów Budowlanych w Gdyni, w marcu 1979r. Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego dla obiektu Rusałka w Sopocie. Wizja lokalna w obiekcie w dniu r. na podstawie umowy nr 2/SOP/

4 3. Ogólna charakterystyka obiektu Budynek wczasowy Rusałka w Sopocie przy ul. Kilińskiego 10 jest obiektem wolnostojącym, wybudowanym w roku 1906, jako willa mieszkalna. Po wojnie obiekt został przejęty przez Skarb Państwa, podlegając bezpośrednio Ministerstwu Obrony Narodowej. Użytkowany był przez Wojskowe Domy Wypoczynkowe. Był i jest przeznaczony na cele wypoczynku i wczasów, w tym także przeprowadzania szkoleń. Obecnie wchodzi w skład majątku Domy Wczasowe WAM sp. z o.o. Obiekt jest położony na działce nr 115/4, obejmującej również park. Budynek wczasowy Rusałka jest położony w dolnej części miasta Sopot, w bliskiej odległości od plaż Zatoki Gdańskiej. W budynku jest prowadzona całoroczna działalność wczasowa i hotelowa oraz konferencyjna. Teren wokół budynku należy do Ośrodka WDW i jest ogrodzony, zamykany bramami i furtkami. Obiekt jest czynny całą dobę, wraz z zapewnieniem wymaganej ochrony z budynku portierni. W budynku nie ma recepcji. Jest jedna dla całego ośrodka WDW, która aktualnie znajduje się w budynku wczasowym Imperial. Budynek wczasowy Rusałka znajduje się na terenie parku o powierzchni ok. 1 ha, z zachowanymi drzewami ponad 100 letnimi. Budynek jest murowany, otynkowany, założony na planie litery T. Obiekt posiada jedną klatkę schodową. W piwnicy znajdują się pomieszczenia zaplecza technicznego i magazynowego, siłowni (fitnes) oraz pomieszczenia nie użytkowe (z uwagi na wilgoć). Na parterze i piętrze znajdują się pokoje dla gości oraz salki konferencyjne. Na poddaszu znajdują się trzy pokoje mieszkalne dla gości, a pozostała część poddasza jest nie użytkowa (strych) wraz z wydzieloną więżą widokową. Obiekt nie posada windy osobowej. Od strony północnej i południowej dostawiono zadaszone werandy. Od północy jest weranda murowana, półkulista, ażurowa, z kolumnami oraz secesyjnie kutą kratą oraz weranda drewniana. Od południa weranda drewniana ażurowa. Po stronie wschodniej i zachodniej liczne wykusze murowane i drewniane. Obiekt ma wysoki kamienny cokół z wnęką na osi elewacji frontowej. W wnęce portal w ramie z ciosów kamiennych. Górna część budynku jest wykonana w konstrukcji szkieletowej drewnianej. Całość pokryta jest dachem z dachówki ceramicznej. Nad częścią zachodnią znajduje się wieża wieloboczna, oblicowana dachówką z owalnymi okienkami, ozdobną balustradą widokową i latarnią, z półkolistymi oknami oraz stożkowym dachem z iglicą. Zachowany jest dobrze zespół stolarki zewnętrznej i wewnętrznej, o wysokich walorach zabytkowych, stropy drewniane, kominek z ozdobnymi kaflami. Na schodach w części frontowej drewniane poręcze ozdobne. Nad drzwiami frontowymi szybki witrażowe. Przed budynkiem klomb z tarasową aleją, żywopłoty i grupa drzew mieszanych. Całość stanowi dobrze zachowany zespół willowo-parkowy. 4. Warunki budowlano-instalacyjne i ich stan techniczny Budynek został wybudowany w konstrukcji tradycyjnej w czasie jego wznoszenia. Po przeprowadzonej w roku 1985 przebudowie, ściany nośne i zewnętrzne są murowane z cegły pełnej, z tynkiem, ściany wewnętrzne murowane z cegły pełnej i dziurawki z tynkiem. Strop nad piwnicą betonowy, a nad parterem i I piętrem stropy drewniane z belek, obłożone tynkiem na siatce lub płytami gipsowo-kartonowymi. Stropy w pomieszczeniach gdzie przechodził komin w byłej kotłowni oraz w pomieszczeniach sanitarnych przebudowane na żelbetowe. Konstrukcja schodów i spoczników klatki schodowej przebudowana z drewnianej na żelbetową. Istniejące elementy okładzin drewnianych, poręczy i balustard klatki schodowej, zostały ponownie wykorzystane na klatce schodowej. Konstrukcja dachu drewniana. W czasie przebudowy konstrukcje drewniane zostały zaimpregnowane przeciw 4

5 ogniowo i przeciwko owadom. Konstrukcja poddasza nad pokojami gościnnymi jest zabezpieczona płytami gipsowymi i wełną mineralną. Drewniana konstrukcja poszycia poddasza nie użytkowego (strychu) jest w części osłonięta płytami kartonowo-gipsowymi. Konstrukcje belek dachowych na tym poddaszu jest nie osłonięta płytami gipsowymi. Konstrukcja wieży drewniana szkieletowa, do pierwszego poziomu schodów wewnętrznych osłonięta płytami gipsowymi, a powyżej jedynie konstrukcja drewniana, osłonięta od zewnątrz dachówką. Pokrycie dachów w budynku dachówką ceramiczną. Budynek jest w dobrym stanie technicznym. W czasie jego eksploatacji był poddawany bieżącym remontom. W budynku znajdują się instalacje: elektryczne, ochrony odgromowej, wodne, kanalizacyjne, deszczowe, ogrzewania typu wodnego, zasilane z węzła ciepłowniczego po byłej kotłowni, wentylacja grawitacyjna, instalacja hydrantowa Ocena warunków techniczno-budowlanych części istniejącej pod względem występowania zagrożenia dla życia ludzi Zgodnie z 2 ust.1 rozporządzenia [1] warunki techniczne jakim powinny odpowiadać budynki - obowiązują tylko przy projektowaniu i budowie, w tym także odbudowie, rozbudowie, nadbudowie, przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem 207 ust. 2 [1]. Zastrzeżenie podane wyżej w 207 ust. 2 rozporządzenia [1] dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, a także oświetlenia awaryjnego, o którym mowa w 181 [1], stosuje się, z uwzględnieniem 2 ust. 2 i 3a [1], również do użytkowanych budynków istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi. W budynku oprócz bieżących prac remontowych i dostosowania do wymogów ochrony przeciwpożarowej, nie przewiduje się jego przebudowy lub rozbudowy. Pojęcie zagrożenia życia ludzi istnieje od roku 1995 i wynika z konsekwencji dostosowania prawa polskiego do dyrektyw Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, które nakazuje w budynkach istniejących zachowanie poziomu bezpieczeństwa dla jego użytkowników na równoważnym poziomie, w stosunku do przepisów dotyczących nowo budowanych obiektów. Zgodnie z 16 ust.2 rozporządzenia [2] podstawą do uznania użytkowanego budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi, jest nie zapewnienie przez występujące w nim warunki techniczne możliwości ewakuacji ludzi, w szczególności w wyniku: 1) szerokości przejścia, dojścia lub wyjścia ewakuacyjnego, albo biegu względnie spocznika klatki schodowej służącej ewakuacji, mniejszej o ponad jedną trzecią od określonej w przepisach techniczno-budowlanych; 2) długości przejścia lub dojścia ewakuacyjnego większej o ponad 100% od określonej w przepisach techniczno-budowlanych; 3) występowania w pomieszczeniu strefy pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL l lub ZL II albo na drodze ewakuacyjnej: a) okładziny sufitu lub sufitu podwieszonego z materiału łatwo zapalnego lub kapiącego pod wpływem ognia, względnie wykładziny podłogowej z materiału łatwo zapalnego, b) okładziny ściennej z materiału łatwo zapalnego na drodze ewakuacyjnej, jeżeli nie zapewniono dwóch kierunków ewakuacji; 4) nie wydzielenia ewakuacyjnej klatki schodowej budynku wysokiego innego niż mieszkalny lub wysokościowego, w sposób określony w przepisach techniczno-budowlanych; 5) nie zabezpieczenia przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych wymienionych w przepisach techniczno-budowlanych, w określony w nich sposób; 6) braku wymaganego oświetlenia awaryjnego w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL l, ZL II lub ZL V albo na drodze ewakuacyjnej prowadzącej z tej strefy na zewnątrz budynku. 5

6 Zgodnie z 16 ust. 3 rozporządzenia [2] właściciel lub zarządca budynku zagrażającego życiu ludzi powinien zastosować rozwiązania zapewniające spełnienie wymagań bezpieczeństwa pożarowego w sposób określony w przepisach techniczno-budowlanych. Jak wynika z powyższego ocena występowania tych warunków należy do właściciela obiektu (zarządcy), ale również obowiązek doprowadzenia do stanu zgodnego z warunkami techniczno-budowlanymi. Bardzo często spełnienie przepisów warunków technicznych [1] w budynku istniejącym, podlegającemu dostosowaniu do wymagań z uwagi na zagrożenie życia ludzi, jest niemożliwe do wykonania ze względów konstrukcyjnych lub ekonomicznych. Dlatego ustawodawca przewidział w 2 ust.2 i 3a [1] możliwość spełnienia wymagań technicznych jakim powinny odpowiadać budynki, w sposób inny niż podany w rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionej z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej. Niezależnie od powyższego wszystkie budynki istniejące powinny spełniać wymagania określone w aktualnie obowiązujących przepisach przeciwpożarowych, tj. w rozporządzeniu [2] i [3]. Dla niektórych wymagań zawartych w tych rozporządzeniach, np. dla drogi pożarowej, przeciwpożarowego zaopatrzenia wodnego, hydrantów wewnętrznych, dodatkowego zbiornika na wodę, systemu sygnalizacji pożarowej i dźwiękowego systemu ostrzegawczego, ustawodawca przewidział możliwość zastosowania rozwiązań zamiennych, w przypadkach szczególnie uzasadnionymi lokalnymi uwarunkowaniami, wskazanych w ekspertyzie technicznej rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, w uzgodnieniu z właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej, o ile zapewnią one nie pogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu. 6. Charakterystyka pożarowa obiektu a) dane ogólne Funkcja pomieszczeń budynku wczasowego Rusałka jest następująca: - Piwnica (poziom -2,52m): obejmuje pomieszczenia magazynowe, gospodarcze, magazyn bielizny, warsztat konserwatora z magazynami, trzy pomieszczenia siłowni (fitnes) wraz z sauną, pomieszczenia WC i natryski, pomieszczenia nie użytkowane, klatkę schodową, trzy werandy, - Parter (poziom +0,0m): obejmuje hal wejściowy z korytarzem, kuchnię z zapleczem (wydawalnia posiłków), dwie sale konferencyjne, które mogą być połączone, cztery apartamenty i pokoje hotelowe z łazienkami i WC, klatkę schodową, - I piętro (poziom +4,09m): obejmuje 3 apartamenty hotelowe z łazienkami i WC, 4 pokoje hotelowe z łazienkami i WC, 1 pokój hotelowy bez łazienki i WC, salę szkoleniową, hall i korytarz, klatkę schodową, - Poddasze (poziom +7,80m): obejmujące 3 pokoje hotelowe bez łazienki i WC, pomieszczenie WC, łazienkę ogólno dostępna, natryski ogólno dostępne z WC, holl, poddasze nie użytkowe (strych), klatkę schodową, - Wieża widokowa ze schodami wewnętrznymi (od poziomu +7,8m do 18,24m), dach wieży +25,5m; pomieszczenia wieży nie użytkowe. b) powierzchnia, wysokość i liczba kondygnacji funkcja: budynek zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, obiekt posiada trzy kondygnacje nadziemne (parter, I piętro, część poddasza 6

7 użytkowego) i jedną podziemną (piwnica), pozostała część poddasza z wieżą widokową jest nie użytkowa, wysokość budynku mierzona od poziomu terenu przy wejściu do budynku, do górnej krawędzi stropu nad ostatnią kondygnacją użytkową H= 12,67m, wysokość budynku od poziomu terenu do balkonu wieży wynosi 19,74m (18,24m+1,5m), a do dachu wieży z iglicą 27,00 (25,5m+1,5m), budynek średniowysoki (SW), powierzchnia zabudowy Pz = 526,0 m 2, powierzchnia użytkowa Pu= 1389,0 m 2, powierzchnia wewnętrzna Pw = 1493,0 m 2, kubatura V= 6125,0 m 3, długość 31,10m, szerokość 23,88m. c) parametry pożarowe występujących substancji palnych Substancje pożarowo niebezpieczne nie występują w budynku. Pozostałe materiały palne to: tkaniny, płyty drewnopochodne, papier, tworzywa sztuczne, guma, materiały wystroju wnętrz, artykuły żywnościowe, itp. których temperatura zaplenia waha się od +200 o C do 400 o C. d) przewidywana gęstość obciążenia ogniowego Gęstość obciążenia ogniowego dla pomieszczeń gdzie przebywają ludzie nie oblicza się. Gęstość obciążenia ogniowego w pomieszczeniach magazynowych i gospodarczych wynosi do 500 MJ/m 2. Są to pomieszczenia PM (grupa produkcyjno-magazynowe) funkcjonalnie związane z budynkiem. e) ocena zagrożenia wybuchem W budynku nie występują strefy i pomieszczenia zagrożone wybuchem. f) odległość od obiektów sąsiadujących i granicy działki Minimalna odległość budynku od ścian innych obiektów zaliczonych do ZL oraz PM o gęstości obciążenia ogniowego do 1000 MJ/m 2, wynosi 8m, a od granicy działki 4m. Odległości budynku Rusałka od innych obiektów są następujące: - od północy, tereny zielone parku ośrodka WDW, - od wschodu bulwar Aleja Wojska Polskiego, plaża i morze, granica działki 9,0m, - od strony południowej, teren zielone parku, obiekt usługowy 41m, granica działki 33m, - od strony zachodniej garaże w odległości 45m, granica działki 43m. Wymagane odległości od innych obiektów i od granicy działki są zapewnione. g) kategoria zagrożenia ludzi, przewidywana liczba osób W piwnicy przewiduje się przebywanie do 14 osób czasowo do 2 godzin na dobę, tj. 1 pracownik w warsztacie konserwatora, do 13 gości hotelowych w pomieszczeniach siłowni (fitnes) i sauny, Na parterze w salce konferencyjnej nr 4 do 17 osób, w salce konferencyjnej nr 5 do 17 osób, przy czym salki mogą być razem połączone przez drzwi rozsuwane, kuchnia z magazynem (wydawanie posiłków) 1 osoba, apartament nr 6 2 gości hotelowych, pokój nr 7 2 gości hotelowych, apartament nr 8 - gości hotelowych w pokojach 8a i 8b, apartament nr 9 2 gości hotelowych. Razem na parterze może przebywać do 10 gości hotelowych, do 34 osób w salach konferencyjnych, 1 pracownik, Na I piętrze: pokój nr osobowy, pokój nr osobowy, apartament nr osobowy, sala konferencyjna nr osób, apartament nr osobowy, pokój nr osobowy, apartament nr osobowy, pokój nr osobowy, pokój nr 7

8 109 2 osobowy. Razem na I piętrze 14 gości hotelowych i 20 osób w sali konferencyjnej. Na poddaszu użytkowym (II piętrze): pokój nr osobowy, pokój nr osobowy, pokój nr osobowy. Pozostałe pomieszczenia strychu i wieży bez przebywania osób. Razem na poddaszu użytkowym (II piętrze) 6 gości hotelowych. Łącznie w całym budynku Rusałka przewiduje się przebywanie do 86 osób, z czego 30 gości hotelowych w pokojach, do 54 osób w salach konferencyjnych i 2 pracowników. Z uwagi obiekt zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej (szkolenia), cały budynek jest zaliczony do kategorii zagrożenia ludzi ZL III+V. Zgodnie z 209 ust. 5 rozporządzenia [1] strefy pożarowe zaliczone, z uwagi na przeznaczenie i sposób użytkowania, do więcej niż jednej kategorii zagrożenia ludzi, powinny spełniać wymagania określone dla każdej z tych kategorii. h) wymagane klasy odporności pożarowej budynku oraz klasy odporności ogniowej Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami [1] budynek średniowysoki zaliczony do kategorii ZL III+V, powinien być wykonany w klasie odporności pożarowej B, a zastosowane elementy powinny spełniać warunek NRO (tj. nie rozprzestrzeniania ognia). Klasy odporności ogniowej elementów są następujące Nazwa elementu Główna konstrukcja nośna Wymagana klasa odporności ogniowej R 120 Nazwy zastosowanych elementów Konstrukcja ścian nośnych z cegły pełnej gr.0,42m Strop REI 60 Stropy betonowy nad piwnicą o gr.0,30m. Nad parterem i I piętrem zastosowano stropy drewniane z belek drewnianych, z deskowaniem od spodu o góry, obłożone od spodu tynkiem na siatce lub płytami gipsowymi. W części pomieszczeń gdzie przebiegał komin, a także w pomieszczeniach sanitarnych i WC, po przebudowie zastosowano stropy betonowe, wzmacniane prętami stalowymi Ściany zewnętrzne Ściany wewnętrzne Konstrukcja dachu Przekrycie dachu EI 60 EI 30 R 30 RE 30 Konstrukcja ścian zewnętrznych z cegły pełnej o grubości od 0,42m, otynkowane. Ściany wewnętrzne z cegły pełnej o grubości od 0,12m do 0,42m, cegły dziurawki o grubości 0,06m i 0,12m Konstrukcja dachu drewniana. W części poddasza użytkowego zabezpieczona od strony pomieszczeń płytami kartonowo-gipsowymi i wełną mineralną. Na poddaszu nie użytkowym drewniana konstrukcja dachu jest częściowo obłożona płytami kartonowo gipsowymi, ale część jest zabezpieczona tylko środkiem ognioochronnym. Konstrukcja wieży jest drewniana. Do poziomu dachu nad poddaszem jest zabezpieczona płytami kartonowo-gipsowymi. Na łatach lub deskowaniu zastosowano dachówkę ceramiczną. 8

9 Wymagane pasy między kondygnacyjne w ścianach zewnętrznych w klasie odporności ogniowej EI60 o wysokości 0,8m są zachowane. Ściany wewnętrzne pomiędzy pokojami hotelowymi i ściany pomiędzy pokojami hotelowymi, a drogą komunikacji ogólnej, spełniają wymaganą klasę odporności ogniowej EI30, jak dla budynku średniowysokiego zaliczonego do ZL V. Piwnica gdzie znajdują się pomieszczenia gospodarcze, techniczne i magazynowe, powinna być oddzielona od pozostałej części budynku stropem i ścianą w klasie odporności ogniowej REI60 i zamykana drzwiami przeciwpożarowymi EI30. Wymóg ten nie dotyczy piwnic, gdzie znajdują się pomieszczenia na pobyt ludzi (ZL). W piwnicy znajdują się pomieszczenia magazynowe, gospodarcze i techniczne, zaliczone do PM, a w drugiej części budynku siłownia (fitnes), zaliczone do kategorii zagrożenia ludzi ZL III. Piwnica w budynku jest oddzielona stropem i ścianami w klasie REI60 od parteru i klatki schodowej, ale drzwi do pomieszczeń piwnicznych są zwykłe, zamiast drzwi EI30. Nie stanowi to zagrożenia dla życia ludzi. W celu właściwego wydzielenia kondygnacji nadziemnych od piwnicy, przy klatce schodowej w piwnicy należy wykonać ściankę z cegły o grubości co najmniej 0,12m z drzwiami przeciwpożarowymi EI30 i samozamkaczem. Można również nie stosować ścianki, ale wszystkie drzwi do pomieszczeń gospodarczych i magazynowych w piwnicy od strony klatki schodowej muszą być wymienione na drzwi EI30 z samozamykaczem. Pomieszczenia poddasza nie użytkowego i wieży obserwacyjnej są oddzielone od poddasza użytkowego ścianami w klasie REI 60 i zamykane drzwiami EI60 z samozamykaczem, przy wymaganej EI30. Nad parterem i I piętrem zastosowano stropy drewniane z belek drewnianych, z deskowaniem od spodu o góry, obłożone od spodu tynkiem na siatce lub płytami gipsowymi, zapewniające klasę odporności ogniowej co najwyżej REI30 przy wymaganej REI 60. Drewniana konstrukcja dachu w części zabezpieczona płytami kartonowo-gipsowymi, nie spełnia wymogu klasy R 30 odporności ogniowej. Nie powoduje to zagrożenia dla życia ludzi. i) wystrój wnętrz Do wykończenia wnętrz nie wolno stosować materiałów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące. Na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, nie można stosować materiałów i wyrobów budowlanych łatwo zapalnych. W budynku do wykończenia wnętrz nie stosuje się materiałów łatwo zapalnych, których produkty rozkładu termicznego są bardzo toksyczne lub intensywnie dymiące. Na drogach komunikacji ogólnej, służących celom ewakuacji, ułożono parkiet przyklejony do stropu lub płytki ceramiczne. Parkiet jest traktowany jako materiał trudno zapalny, a płytki jako niepalny. Okładziny ścian pokryte są tynkiem wapienno-cementowym. W pokojach hotelowych i pomieszczeniach dla gości znajduje się parkiet. W piwnicy płytki ceramiczne i wykładziny dywanowe w siłowni. Ściany są pokryte tynkiem. Okładzina schodów i spoczników klatki schodowej ewakuacyjnej jest wykonana z drewna twardego, tj. materiału łatwo zapalnego, przy wymaganiu co najmniej trudno zapalnego. Zastosowano okładzinę z drewna twardego o grubości od 0,018m do 0,025m, ale bez potwierdzonych dokumentami uodpornieniem na działanie ognia. Nie stanowi to zagrożenia dla życia ludzi. Na korytarzach na parkiecie ułożone są wykładziny dywanowe lub chodnikowe. Zostały one zabezpieczone środkiem ognioochronnym do tkanin Silignit RW, zapewniając ich trudno zapalność. W związku z tym że wykładziny mogą być okresowo poddawane praniu lub czyszczeniu, należy je ponownie uodparniać na działanie ognia, zgodnie z 9

10 zasadami podanymi w aprobacie technicznej i sporządzić odpowiedni protokół z wykonywania prac zabezpieczających. Okładziny sufitów oraz sufity podwieszane powinny być wykonane z materiałów niepalnych, niezapalnych, nie kapiących i nie odpadających pod wpływem ognia. Okładziny sufitów wykonane są z materiałów niepalnych, nie kapiących i nie odpadających pod wpływem ognia, tj. zastosowano tynki cementowo-wapienne oraz z płyt GK. Zgodnie z 4 ust. 1 pkt. 11 rozporządzenia [2] zabronione jest składowanie materiałów palnych na drogach komunikacji ogólnej służących ewakuacji lub umieszczenie przedmiotów na tych drogach w sposób zmniejszający och szerokość lub wysokość, poniżej wymaganych wartości określanych w przepisach techniczno-budowlanych. Na poddaszu na korytarzu, tj. na drodze ewakuacji, znajdują się kanapy wykonane z materiałów łatwo zapalnych. Nieprawidłowość ta nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi, ale stanowi naruszenie przepisów przeciwpożarowych. W celu usunięcia tej nieprawidłowości, należy usunąć kanapy z dróg ewakuacji lub zabezpieczyć je do granicy trudno zapalności. j) podział obiektu na strefy pożarowe Obiekt znajduje się w jednej strefie pożarowej, zaliczonej do ZL III+V, wraz z funkcjonalnie związanymi pomieszczeniami magazynowymi i techniczno-gospodarczymi w piwnicy (magazynki, pomieszczenia gospodarcze) i na kondygnacjach (magazyny pościeli czystej i brudnej), zaliczonymi do PM o gęstości obciążenia ogniowego do 500 MJ/m 2, o łącznej powierzchni 1493,0 m 2, liczonej jako powierzchnia wewnętrzna. Powierzchnia strefy pożarowej nie przekracza wartości dopuszczalnej dla budynku średnio wysokiego, zaliczonego do ZL III+V, tj m 2. k) warunki ewakuacji Zasady ewakuacji z budynku wczasowego Rusałka są następujące: o z pomieszczeń siłowni (fitnes) w piwnicy przejścia ewakuacyjne prowadzą przez maksymalnie trzy pomieszczenia do wyjścia na zewnątrz z piwnicy pod tarasem przez schody zewnętrzne, o z pomieszczeń magazynowych i gospodarczych w piwnicy, dojście ewakuacyjne prowadzi przez klatkę schodową na parter i dalej do wyjścia głównego na zewnątrz, o w piwnicy z pomieszczeń warsztatu konserwatora i przyległych pomieszczeń magazynowych, przejście ewakuacyjne prowadzi do wyjścia z warsztatu na zewnątrz przez schody zewnętrzne, o na parterze przejścia ewakuacjne z pomieszczeń prowadzą przez drogę dojścia ewakuacyjnego na korytarzu i holu do wyjścia głównego na zewnątrz, o na I piętrze przejścia ewakuacjne z pomieszczeń prowadzą przez drogę dojścia ewakuacyjnego na korytarzu i holu do klatki schodowej na parter i dalej do wyjścia głównego na zewnątrz, o na poddaszu przejścia ewakuacjne z pomieszczeń prowadzą przez drogę dojścia ewakuacyjnego na korytarzu do klatki schodowej na parter i dalej do wyjścia na zewnątrz. Przejścia ewakuacyjne Dopuszczalna długość przejścia ewakuacyjnego od najdalszego miejsca w pomieszczeniach do wyjścia na drogę dojścia ewakuacyjnego i dalej do wyjścia na zewnątrz, lub do innej strefy pożarowej, nie może przekraczać 40 m, przy zachowaniu przejścia przez maksymalnie trzy pomieszczenia. Przejścia ewakuacyjne w pomieszczeniach prowadzą na drogi dojścia ewakuacyjnego 10

11 (korytarze i hol) i dalej do klatki schodowej, prowadzącej do wyjścia na zewnątrz budynku lub bezpośrednio na zewnątrz budynku. Maksymalna długość przejścia ewakuacyjnego od najdalszego miejsca w pomieszczeniach użytkowych do wyjścia na drogę dojścia ewakuacyjnego nie przekracza 13m. Szerokość przejść ewakuacyjnych w pomieszczeniach powinna wynosić min. 0,9 m. Wymagana szerokość wyjść z pomieszczeń w świetle ościeżnicy powinna wynosić co najmniej 0,9 m, a w przypadku drzwi służących do ewakuacji do 3 osób - 0,8m. Przy drzwiach dwuskrzydłowych szerokość skrzydła ruchomego nie może być mniejsza niż 0,9m. Wysokośc drzwi powinna wynosić minimum 2,0m. Szerokość przejść ewakuacyjnych w pomieszczeniach jest większa od minimalnej 0,9m. Szerokość drzwi wyjść z pokoi hotelowych i sal konferencyjnych wynosi dla większości 0,9m. Jedynie w apartamencie nr 9 na parterze 0,76m, w pokoju nr 108 na I piętrze 0,8m, w pokoju nr 202 na poddaszu - 0,7m, w pokoju nr 204 na poddaszu 0,75m, w pokoju nr 205 na poddaszu 0,78m. Są pokoje gdzie może przebywać od 1 do 3 osób, czyli wymagana szerokość drzwi wynosi 0,8m. Zmniejszenie szerokości drzwi od 0,7m do 0,78m nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi, ponieważ wielkość zmniejszenia nie jest mniejsza od granicznej 0,53m (0,8mx2/3=0,6m). Drzwi te w większości otwierają się do środka. Jedynie na poddaszu otwierają się ma zewnątrz, ale nie ograniczają szerokości drogi ewakuacji na korytarzu. Drzwi z WC i łazienek otwierają się na zewnątrz. Wysokość drzwi z pomieszczeń jest większa od wymaganej 2,0m. W budynku nie występują pomieszczenia gdzie może jednocześnie przebywać ponad 50 osób, dla których wymagane są dwa wyjścia ewakuacyjne. Szerokość i obudowa poziomych dróg dojścia ewakuacyjnego Dopuszczalna szerokość drogi dojścia ewakuacyjnego powinna wynosić 0,6 m na każde 100 osób jaka może przebywać na danej kondygnacji budynku, ale nie mniej niż 1,4m. Dopuszcza się zmniejszenie szerokości poziomej drogi ewakuacyjnej do 1,2 m, jeżeli jest ona przeznaczona do ewakuacji dla nie więcej niż 20 osób. Wysokość drogi ewakuacyjnej powinna wynosić co najmniej 2,2 m, natomiast wysokość lokalnego obniżenia 2 m, przy czym długość obniżonego odcinka drogi nie może być większa niż 1,5 m. Skrzydła drzwi, stanowiących wyjście na drogę ewakuacyjną, nie mogą, po ich całkowitym otwarciu, zmniejszać wymaganej szerokości tej drogi. W piwnicy w części magazynowej szerokość korytarzy wynosi 1,0m, ale nie przewiduje się tam przebywania ludzi. Szerokość korytarza na parterze wynosi od 1,26m do 1,51m, dla ewakuacji do 8 osób. Szerokość holu na parterze 4,7m. Szerokość korytarza na I piętrze wynosi od 1,23m do 1,35m, dla ewakuacji do 6 osób. Szerokość holu na I piętrze 4,7m. Szerokość korytarza na poddaszu wynosi 1,2m dla ewakuacji do 5 osób. Poziome drogi dojścia ewakuacyjnego powinny mieć obudowę jak dla ścian wewnętrznych, czyli EI 30. W budynku w większości zastosowano ściany murowane o grubości od 12cm do 24 cm, spełniających klasę odporności ogniowej co najmniej EI 30. Zgodnie z 247 ust. 6 [1] w budynku średniowysokim (SW), w strefie pożarowej ZL V, drzwi z pomieszczeń, z wyjątkiem higieniczno-sanitarnych, prowadzące na drogi komunikacji ogólnej, powinny mieć klasę odporności ogniowej co najmniej E I

12 Drzwi do pomieszczeń hotelowych, pomocniczych, sal konferencyjnych i WC w obrębie dróg ewakuacji, są wykonane z drewna pełnego lub płycinowe i nie spełniają wymaganej klasy odporności ogniowej EI30. Narusza to postanowienie 247 ust. 6 [1], ale nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi. Wysokość dróg ewakuacyjnych wynosi na parterze 3,6m, na I piętrze 3,1m, na poddaszu 2,4m. Jedynie na klatce schodowej na poddaszu (II piętro) przy dojściu do pomieszczenia natrysków przez układ konstrukcji dachowej, następuje obniżenie stropu do 1,9m, przy dopuszczalnej 2,0m, na odcinku ok. 1 m. Stanu tego nie da się zmienić, dlatego w rozwiązaniach zastępczych proponuje się oznakowanie obniżenia sufitu przy dojściu do natrysków z klatki schodowej za pomocą ukośnych pasów czerwono-żółtych. Skrzydła drzwi z pomieszczeń po ich całkowitym otwarciu, nie zmniejszają wymaganej szerokości drogi ewakuacyjnej. Szerokość drzwi na drogach ewakuacyjnych powinna być obliczana według wskaźnika 0,6m na 100 osób, ale nie mniej niż 0,9 m. Przy drzwiach dwuskrzydłowych szerokość skrzydła ruchomego nie może być mniejsza niż 0,9m, a dla drzwi dwuskrzydłowych wahadłowych szerokość jednego skrzydła 0,6m. Wysokośc drzwi powinna wynosić minimum 2,0m. Na I piętrze klatka schodowa jest zamykana drzwiami dwuskrzydłowymi wahadłowymi o szerokości każdego skrzydła 0,63m, przy wymaganej 0,6m. Na poddaszu (II piętro) klatka schodowa jest zamykana drzwiami o szerokości 0,8m, przy wymaganej 0,9m, co nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi. Długości dojść ewakuacyjnych Dopuszczalna długość dojścia ewakuacyjnego mierzona od drzwi pomieszczeń do wyjścia na drogę ewakuacyjną i dalej do wyjścia na zewnątrz budynku, albo do innej strefy pożarowej, dla budynku w strefie pożarowej ZL III+V wynosi: przy jednym kierunku dojścia 10m, a przy co najmniej dwóch kierunkach dojść: 40m - dla dojścia najkrótszego i 80m dla drugiego dojścia, przy czym dojścia te nie mogą się pokrywać ani krzyżować. Stan faktyczny długości dojść jest następujący. W piwnicy w pomieszczeniach gdzie przebywają ludzie, występują przejścia ewakuacyjne. Na parterze długość dojścia ewakuacyjnego z pokoju hotelowego nr 8 do wyjścia na zewnątrz wynosi 15m, przy dopuszczalnej 10m. Przekroczenie długości dojścia o 100% tj. do 20m, nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi. Na I piętrze długość dojścia ewakuacyjnego z apartamentu nr 107 przez korytarz, klatką schodową na parter, do wyjścia na zewnątrz wynosi 30m, przy dopuszczalnej 10m. Na poddaszu użytkowym długość dojścia ewakuacyjnego z pokoi hotelowego nr 205 przez korytarz, klatką schodową na parter do wyjścia na zewnątrz wynosi 36m, przy dopuszczalnej 10m. Przekroczenie długości dojścia o 100% tj. powyżej 20m, zgodnie z 16 ust. 2 pkt.2 [2] stanowi zagrożenia dla życia ludzi. Klatka schodowa (obudowa) Zgodnie z 245 pkt.1 [1] w budynku średniowysokim zawierającym strefę pożarową ZL III+V, klatki schodowe winne być obudowane ścianami REI60 (jak dla stropu), zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu. W budynku znajduje się jedna klatka schodowa, która nie jest wyposażona w urządzenia służące do usuwania dymu, albo zapobiegające zadymieniu. Zgodnie z 16 ust. 2 pkt.5 [2] nie zabezpieczenie przed zadymieniem dróg 12

13 ewakuacyjnych wymienionych w przepisach techniczno-budowlanych w sposób w nich określonych w budynkach, stanowi zagrożenie dla życia ludzi. Na poziomie piwnicy klatka schodowa nie jest oddzielona od pomieszczeń ścianą w klasie REI60 odporności ogniowej i zamykana drzwiami EI30. Na poziomie parteru klatka jest obudowana ścianami w klasie co najmniej REI60 odporności ogniowej od strony pomieszczeń, ale od strony holu nie jest zamykana drzwiami, z uwagi na zabytkowy łuk przy klatce schodowej. Na I piętrze klatka schodowa jest oddzielona od pomieszczeń za pomocą ściany w klasie REI60, ale od strony holu jest zamykana ścianką drewnianą przeszkloną z drzwiami wahadłowymi o szerokości 0,63m. Na poziomie poddasza klatka schodowa jest wydzielona od przyległych pomieszczeń i korytarza ścianami w klasie REI60 odporności ogniowej i zamykana drzwiami płycinowymi od strony korytarza i pomieszczenia natrysków. Zgodnie z 16 ust. 2 pkt.4 [2] nie wydzielenie klatki schodowej w budynku istniejącym średniowysokim zaliczonym do ZL III+V w sposób podany w przepisach technicznobudowlanych, nie stanowi zagrożenie dla życia ludzi. Klatka schodowa (szerokości schodów i biegów) Zgodnie z 239 ust.4 [1] minimalna szerokość biegu schodów klatki schodowej powinna być równa lub większa od wskaźnika 0,6m na każde 100 osób ale nie mniej niż 1,20 m a dla spoczników 1,50m. Dla pomieszczeń w piwnicy szerokość schodów i spoczników 0,8m. Piwnica szerokość biegu schodów wynosi od 1,32m do 1,35m, a szerokość spocznika 0,98m. Parter szerokość biegu schodów klatki schodowej na wyższe kondygnacje wynosi od 1,3m do 1,37m, przy wymaganej 1,2m, a spoczników1,35mx1,58m oraz 1,38mx1,47m, przy wymaganej 1,5m, I piętro szerokości biegu schodów wynosi od 1,31m do 1,38m, mierzone od poręczy do ściany lub drugiej poręczy. Szerokość spocznika pomiędzy I piętrem a poddaszem wynosi 1,35mx1,47m i 1,35mx1,40m, przy wymaganej 1,5m. Poddasze użytkowe (II piętro) szerokości biegu schodów od 1,3m do 1,31m. Zmniejszenie szerokości spoczników do 1,35m nie powoduje zagrożenie dla życia ludzi z uwagi na nie przekroczenie granicznej wartości 1,0m (1,5mx2/3=1,0m ). Wymagana szerokość użytkowa schodów zewnętrznych powinna wynosić co najmniej 1,2m i jest zachowana. Zgodnie z 249 ust.3 [1] biegi i spoczniki schodów powinny być wykonane w klasie R 60 odporności ogniowej. Biegi schodów są wykonane z elementów żelbetowych, spełniając z zapasem wymaganą klasę odporności ogniowej. Okładzina schodów i spoczników klatki schodowej ewakuacyjnej jest wykonana z drewna twardego, tj. materiału łatwo zapalnego, przy wymaganiu co najmniej trudno zapalnego. Zastosowano okładzinę z drewna twardego o grubości od 0,018m do 0,025m, ale bez potwierdzonych dokumentami uodpornieniem na działanie ognia. Nie stanowi to zagrożenia dla życia ludzi, ponieważ schodów z drewna nie wykładziną podłogową i stanowi konieczny do zachowania walor zabytkowy obiektu. Wyjścia ewakuacyjne z budynku Zgodnie z 239 ust.4 [1] szerokość drzwi stanowiących wyjście ewakuacyjne z budynku oraz szerokość drzwi z klatki schodowej prowadzącej na zewnątrz budynku, nie powinna być mniejsza niż 1,20m, przy czym przy drzwiach dwuskrzydłowych najmniejsza szerokość skrzydła ruchomego nie powinna być mniejsza niż 0,9m. Wyjątkiem są drzwi prowadzące na zewnątrz bezpośrednio z pomieszczenia, dla którego wymagana szerokość wynosi 0,9m. 13

14 Ponadto zgodnie z 236 ust.4 [1] drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne z budynku dla więcej niż 50 osób, powinny otwierać się na zewnątrz. Wymóg ten nie dotyczy budynków zabytkowych. Stan faktyczny wyjść jest następujący: W1 wyjście z piwnicy z pomieszczeń siłowni (fitnes) ma szerokość 0,67m, przy wymaganej 0,8m (poziom piwnicy) i wysokość 1,9m, a drzwi otwierają się do wewnątrz. W2 wyjście z warsztatu konserwatora, drzwi jednoskrzydłowe o szerokości 0,85m, wysokości 1,95m, otwierające się na zewnątrz, W3 parter - wejście główne do budynku, pierwsze drzwi dwuskrzydłowe o szerokości 1,50m, szerokość ruchomego skrzydła drzwi 0,80m, drzwi otwierają się do wewnątrz; drugie drzwi dwuskrzydłowe o szerokości 1,50m, szerokość ruchomego skrzydła 0,67m, drzwi otwierają się do wewnątrz. Zmniejszenie szerokości drzwi wyjścia z piwnicy z siłowni (fitnes) do 0,67m przy wymaganej 0,8m nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi, ponieważ zmniejszenie nie przekracza granicznej 0,53m (0,8mx2/3=0,53m). Zmniejszenie szerokości pojedynczego skrzydła drzwi wyjścia głównego do 0,8m i 0,67m, przy wymaganej 0,9m, nie stanowi zagrożenia dla życia ludzi, ponieważ zmniejszenie nie przekracza granicznej 0,6m (0,9mx2/3=0,6m). Szerokość spocznika pomiędzy schodami wejścia głównego (w wiatrołapie) a drzwiami z holu wynosi 0,95m, a od strony drzwi wejścia głównego 1,06m, przy wymaganej 1,5m. Oświetlenie awaryjne i znaki bezpieczeństwa Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne jest wymagane na drogach ewakuacyjnych oświetlonych jedynie światłem sztucznym. W budynku nie zamontowano oświetlenia awaryjnego na drogach ewakuacji. Zgodnie z 16 ust. 2 pkt.6 [2] brak wymaganego oświetlenia awaryjnego dla strefy pożarowej ZL V, stanowi zagrożenie dla życia ludzi. Wymagane oświetlenie awaryjne powinno być zamontowane w budynku. Kierunki i wyjścia ewakuacyjne winny być oznakowane znakami bezpieczeństwa zgodnie z normą PN-92/N Znaki bezpieczeństwa. Ewakuacja. oraz PN-N Znaki bezpieczeństwa. Zasady umieszczania znaków bezpieczeństwa na drogach ewakuacyjnych i drogach pożarowych. Kierunki i wyjścia ewakuacyjne są oznakowane znakami bezpieczeństwa: kierunek drogi ewakuacyjnej, kierunek ewakuacji schodami w dół w lewo, drzwi ewakuacyjne, wyjście ewakuacyjne. Zarządca budynku winien okresowo sprawdzać stan znaków i w razie potrzeby je uzupełniać. Rozwiązanie problemu występowania zagrożenia życia ludzi w budynku Występowanie zagrożenia dla życia ludzi, tj. brak wyposażenia klatki schodowej w wymagane urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu oraz przekroczona o ponad 300% dopuszczalna długość dojścia ewakuacyjnego, może stanowić podstawę do zamknięcia obiektu. W związku z powyższym, najlepiej byłoby zastosować rozwiązania określone w 256 ust.2 rozporządzenia [1] tzn. traktować klatkę schodową jak wyjście do innej strefy pożarowej. W takim układzie klatka schodowa powinna być wydzielona ścianami i stropami REI60 oraz zamykana drzwiami przeciwpożarowymi EI30 z samozamykaczami i wyposażona w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu z klatki schodowej. Po tak wydzielonej klatce schodowej nie oblicza się długości dojścia. Jednak to rozwiązanie nie jest wykonane, głównie z uwagi na zachowanie walorów zabytkowych obiektu, w tym jego architektury. Na parterze klatka schodowa nie może być zamykana drzwiami, ponieważ znajduje się tam otwarty łuk (portal) łączący klatkę schodową z holem. Wszelkie próby zamknięcia tego łuku drzwiami lub opuszczanymi kotarami (zasłonami) niepalnymi, powoduje zachwianie równowagi architektonicznej. 14

15 Drzwi od klatki schodowej na poddaszu (II piętrze) i na I piętrze można by wymienić na drzwi przeciwpożarowe EI30, tak jak jest to wymagane dla klatek pożarowo wydzielonych, ale z punktu logicznego nie ma to uzasadnienia, skoro klatka na parterze jest otwarta. Logiczne jest, aby drzwi na klatkę schodową były w pozycji zamknięte, tj. ograniczały przepływ dymu z przyległych korytarzy na klatkę schodową i odwrotnie. Drzwi wahadłowe na I piętrze są stale otwarte, podparte blokadą. Sama obudowa klatki schodowej na I piętrze z elementów drewnianych przeszklonych, nie jest żadną przeszkodą dla ognia i dymu. Dlatego w ramach rozwiązań zastępczych proponuje się wymianę drewnianej ścianki na ściankę lekką metalową (aluminiową lub stalową), przeszkloną szkłem bezpiecznym, z możliwością pozostawienia drewnianego słupka konstrukcyjnego ścianki, zabezpieczonego lakierami pęczniejącymi do stopnia co najmniej trudno zapalności oraz wymianę drzwi z wahadłowych na jednoskrzydłowe o szerokości 1,0m w świetle, z samozamykaczem. Jeśli drzwi te mają być stale otwarte, można je zabezpieczyć trzymaczami elektromagnetycznymi podłączonymi do systemu oddymiania lub systemu sygnalizacji pożarowej. Drzwi od klatki schodowej na poddaszu też są często stale otwarte. Dlatego w ramach rozwiązań zastępczych proponuje się wyposażenie drzwi od klatki schodowej na korytarz w samozamykacz. Wyjście z wydzielonej pożarowo klatki schodowej powinno prowadzić bezpośrednio na zewnątrz, a gdy jest to niemożliwe przez korytarz, którego ściany mają klasę odporności ogniowej REI60 (jak strop) a drzwi do pomieszczeń na tym korytarzu powinny być w klasie odporności ogniowej EI30. Po wyjściu z klatki schodowej na hol parteru ściany obudowy drogi ewakuacji (holu i korytarza) spełniają wymóg wyższy tj. klasę odporności ogniowej RE60, ale drewniane drzwi nie spełniają klasy EI30 odporności ogniowej. Z uwagi na walory zabytkowe nie mogą być wymienione na inne drzwi. Jednak grubość tych drzwi ok. 4-5cm, wykonanie z drewna litego oraz wysokość drzwi ponad 2,3m, zapewnia zdaniem autora wymóg odporności na ogień przez co najmniej 15 minut oddziaływania pożaru. Dalej droga ewakuacji prowadzi przez wiatrołap wejściowy. Ściany obudowy wiatrołapu spełniają klasę REI60, jak dla obudowy klatki schodowej, z wyjątkiem okna od strony magazynu pościeli, które nie spełnia klasy odporności ogniowej EI60. Może mieć to wpływ na bezpieczeństwo osób ewakuowanych z budynku. Okna tego, z uwagi na obiekt zabytkowy, nie można zamurować. W rozwiązaniach zastępczych proponuje się osłonę okna od strony magazynu pościeli, za pomocą dwóch płyt gipsowych ognioochronnych 2x 12,5mm. l) urządzenia przeciwpożarowe hydranty wewnętrzne Dla budynku zaliczonego do kategorii zagrożenia ludzi ZL III+V o powierzchni wewnętrznej większej od 200 m 2, wymagane jest zastosowanie hydrantów 25 z wężem półsztywnym o długości 20m lub 30m na każdej kondygnacji, w tym w piwnicy. Hydranty 52 nie są wymagane z uwagi na brak pomieszczeń gdzie występuje gęstość obciążenia ogniowego poniżej 500 MJ/m 2 o powierzchni ponad 200m 2. Poprzednie przepisy obligowały budynki do posiadania hydrantów 52 z wężem płasko składanym, następnie do hydrantów 25 z wężem płasko składanym. Zasięg działania tych hydrantów był określany następująco : dla hydrantów 52 długość węża 15m lub 20m i zasięg rzutu strumienia gaśniczego w linii prostej 10m; dla hydrantów 25 długość węża 15m i zasięg rzutu strumienia gaśniczego w linii prostej 3m. Poprzednie przepisy nie nakazywały stosowania hydrantów w piwnicach. W chwili obecnej stan rozmieszczenia hydrantów w budynku jest następujący: Piwnica hydrant 52 z wężem płasko składanym o długości 20m przy klatce schodowej i wejściu do pomieszczeń magazynowych. Wąż hydrantowy przy zasięgu strumienia wody 15

16 10m, obejmuje wszystkie pomieszczenia użytkowe. Parter hydrant 52 z wężem płasko składanym o długości 20m na holu przy klatce schodowej; wąż hydrantowy 20m obejmuje całą kondygnację. I piętro hydrant 52 z wężem płasko składanym o długości 20m na holu przy klatce schodowej; wąż hydrantowy 20m obejmuje całą kondygnację. Poddasze (II piętro) brak hydrantu wewnętrznego 25. Hydranty 52 z wężami płasko składanymi są konstrukcyjnie proste, jednakże do ich obsługi wymaga się przynajmniej dwie przeszkolone osoby, a wąż należy rozwinąć na całą długość bez zagięć, w celu zapewnienia swobodnego przepływu wody. Zgodnie z 44 pkt. 2 rozporządzenia [2] hydranty 52 mogą być użytkowane do czasu przebudowy i rozbudowy instalacji wodociągowej przeciwpożarowej oraz do czasu przebudowy, rozbudowy, nadbudowy i zmiany użytkowania budynku, o ile spełniają wymagania techniczne i zasięgu działania. Z uwagi na brak hydrantu 25 na poddaszu, instalacja wodociągowa hydrantowa wymaga przebudowy i rozbudowy. Zatem zgodnie z przepisami wymaga też dostosowania istniejących hydrantów do nowych wymagań, jako rozwiązanie docelowe. Zastosowanie hydrantów 25 z wężami półsztywnymi o długości 20m lub 30m i zasięgu rzutu strumienia 3m, spełni wymagania przepisów i obowiązującej normy PN-EN Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym są cały czas napełnione wodą. W celu ich uruchomienia jedna osoba otwiera szafkę, otwiera zawór i wyciąga dowolną długość węża, np. 5m i podaje wodę na źródło ognia. Skraca to znacznie czas podania środka gaśniczego. Do obsługi takiego hydrantu nie potrzeba dodatkowego szkolenia. Zgodnie z 20 ust. 1 [2] hydranty 25 powinny być umieszczane przy drogach komunikacji ogólnej: przy wejściach do budynku i klatek schodowych na każdej kondygnacji budynku, w przejściach i na korytarzach, w tym w holach i na korytarzach, przy wejściach na poddasza. Hydranty 25 powinny być umieszczone w szafkach hydrantowych. Do obliczenia zasięgu hydrantów przyjmuje się długość węża 30m lub 20m oraz rzut strumienia gaśniczego prądu rozproszonego, wynoszący 3m, razem 33m lub 23m. Zawory szafek hydrantowych powinny być na wysokości 1,35 m od posadzki (z tolerancją 10 cm). Miejsce ustawienia szafek hydrantowych winny być oznakowane znakiem bezpieczeństwa hydrant. Należy zachować wymaganą wydajność hydrantów 25 1,0 dm 3 /s, przy ciśnieniu 0,2 MPa. Dla istniejących hydrantów 52 2,5 dm 3 /s, przy ciśnieniu 0,2 MPa. W budynku o powierzchni ponad 500m 2 wymaga się jednoczesności działania dwóch hydrantów. Stąd łączna wymagana wydajność instalacji hydrantowej powinna wynosić co najmniej 2 dm 3 /s, przez okres co najmniej 1 godziny, a dla hydrantów 25-2,0 dm 3 /s. Zasilanie hydrantów 25 przewodami o średnicy wewnętrznej co najmniej DN 25 ze stali ocynkowanej. W budynku do zasilania hydrantów wykorzystać instalację istniejącą o średnicy DN50. Instalacja hydrantowa przeciwpożarowa powinna być niezależna od instalacji sanitarnej. Dopuszcza się przyłączanie do przewodów zasilających instalacji wodociągowej przeciwpożarowej przyborów sanitarnych, pod warunkiem, że w przypadku ich uszkodzenia nie spowoduje to niekontrolowanego wypływu wody z instalacji. Możliwość poboru wody do celów przeciwpożarowych o wymaganych parametrach ciśnienia i wydajności powinna w budynku, powinna być zapewniona niezależnie od stanu pracy innych systemów bądź urządzeń. Zgodnie z 3 ust. 1 [2] Instalacja hydrantowa powinna być wykonana zgodnie z projektem uzgodnionym przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, a warunkiem dopuszczenia jej do użytkowania jest przeprowadzenie odpowiednich prób i badań, potwierdzających prawidłowość ich 16

17 działania. W chwili obecnej ośrodek nie dysponuje dokumentacją projektową uzgodnioną przez rzeczoznawcę ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych. system sygnalizacji pożarowej System sygnalizacji pożarowej obejmujący urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze, a także urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych nie jest wymagany dla budynku zamieszkania zbiorowego, w którym przewidywany okres pobytu tych samych osób nie przekracza trzy doby, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50. W budynku znajduje się 30 miejsc noclegowych, a czas przebywania osób w budynku jest zróżnicowany. Jednak jest możliwe przebywanie w budynku osób tylko przez jedną dobę. W związku z tym system sygnalizacji pożarowej nie jest wymagany dla budynku. W budynku wczasowym Rusałka nie zastosowano system sygnalizacji pożarowej, przy czym jako podstawowe rozwiązanie zastępcze, przewiduje się zastosowanie tego systemu w całym budynku, z wyjątkiem piwnicy po jej oddzieleniu od wyższych kondygnacji. instalacja gaśnicza Instalacja gaśnicza w budynku nie jest wymagana. awaryjne oświetlenie ewakuacyjne Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne zgodnie jest wymagane na drogach ewakuacyjnych oświetlonych jedynie światłem sztucznym. Jest to wymaganie minimalne. W budynku bak jest lamp oświetlenia awaryjnego na drogach ewakuacji, co stanowi zagrożenie dla życia ludzi z uwagi na występowanie w budynku strefy pożarowej ZL V. Zgodnie z PN-EN 1838 na drogach ewakuacji wymagane jest stosownie oświetlenia awaryjnego przez co najmniej 1 godzinę po zaniku napięcia w sieci elektroenergetycznej zasilającej budynek. Lampy powinny zapewnić natężenie oświetlenia na drogach ewakuacyjnych nie niższe niż 1lx, a dla urządzeń przeciwpożarowych, np. hydrantów i gaśnic o ile będą znajdować się poza drogami ewakuacji oraz ręcznych ostrzegaczy pożarowych, przycisków oddymiania 5lx. W strefach otwartych co najmniej 0,5 lx. W ramach rozwiązań zastępczych przewiduje się zastosowanie lamp awaryjnych, zapewniających poziom natężenia oświetlenia ewakuacyjnego co najmniej 2 lx. Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne jako urządzenie przeciwpożarowe, powinno być wykonane zgodnie z projektem, uzgodnionym z rzeczoznawcą ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych. oddymianie lub system zapobiegający zadymieniu Dla budynku średniowysokiego, zawierającego strefę pożarową zaliczoną do ZL III+V, klatki schodowe, zgodnie z 245 [1] powinny być obudowane, zamykane drzwiami i wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu. W budynku nie zastosowano system służący do usuwania dymu z klatki schodowej ani systemu zapobiegającemu zadymieniu. W związku z decyzją Komendanta PSP w Sopocie i obowiązującymi przepisami, dla budynku przewiduje się zastosowanie urządzeń do usuwania dymu z klatki schodowej, tzw. system oddymiania. System oddymiania powinien być wykonany w oparciu o normę PN-B Ochrona przeciwpożarowa budynków. Instalacje do odprowadzania dymu i ciepła. Zasady projektowania. Wymagana powierzchnia czynna oddymiania (Pczw) stanowi 5% z rzutu powierzchni klatki schodowej, po jej obrysie wewnętrznym, przyjmując największą powierzchnię na danej kondygnacji. 17

18 Zgodnie z normą [4] powierzchnia otworu pod klapę dymową lub okno do oddymiania nie może być mniejsza niż 1,0m 2. Piwnica będzie oddzielona od klatki schodowej, dlatego nie musi być oddymiania. Powierzchnia Sp rzutu poziomego klatki schodowej na parterze, nie zamykanego drzwiami od holu, wynosi 18,48m 2 (5,6mx3,3m), na I piętrze 19,14m 2 (5,8mx3,3m), na poddaszu 16,29m 2 = (5,3mx3,3m) 1,2m 2. Do obliczeń przyjęto S= 19,14m 2, pomimo otwartego holu na parterze. Zatem wymagana powierzchnia czynna oddymiania wynosi Pczw = Sx5%= 19,14 x 0,05= 0,96m 2. Z uwagi na obiekt zabytkowy, nie można w nim wykonać klap oddymiających lub innych nowych otworów dymowych, a jedynie wykorzystać do oddymiania istniejące okna w górnej części budynku. W ścianie zewnętrznej klatki schodowej znajdują się małe okna, w tym okno na poddaszu, w najwyższym jej punkcie. Są to dwa okna o wymiarach 0,6mx0,9m otwierające się rozwiernie do środka. Można je wyposażyć w dwa siłowniki otwierające, ale przepływ powietrza będzie utrudniony. Dlatego w rozwiązaniach zastępczych proponuje się wymianę tego okna na okno jednoskrzydłowe o wymiarach 1,2m x0,9m, z zachowaniem szprosów i obecnego widoku elewacji. Podane wymiary należy traktować jako przybliżone, a dokładne zostaną ustalone w czasie wykonywania prac. Okno będzie otwieranie rozwiernie do środka na maksymalną szerokość, za pomocą siłownika elektrycznego łańcuchowego o dużym wysięgu. Okno jest położone znacznie powyżej 2,0m nad schodami klatki i jego otwarcie nie będzie kolidowało z ewakuacją osób. Okno po jego przerobieniu będzie zapewniało powierzchnię czynną oddymiania, obliczoną według wzoru : Pcz= Pg x Cv, gdzie : o Pcz powierzchnia czynna okna [m 2 ], o Pg powierzchnia geometryczna okna po obrysie wewnętrznym [m 2 ], o Cv - współczynnik aerodynamiczny (bezwymiarowy). W związku z brakiem określenia dla zastosowanego okna oddymiającego wielkości współczynnika Cv, zgodnie z normą [4] można przyjąć wartość 0,6. Jest to też wartość stosowana w oparciu o wiedzę techniczną i dane firm produkujących okna do oddymiania, dla okna otwieranego rozwiernie do środka. Stąd obliczeniowa powierzchnia czynna odymiania dla przewidywanego okna oddymiającego na klatce schodowej wynosi: Pcz= 1,2mx0,9mx0,6=0,65m 2. Jest to wartość mniejsza od wymaganej o 0,31m 2. W dalszej kolejności oblicza się wymaganą powierzchnię napowietrzania Pnapw, która jest o 30% większa od faktycznej powierzchni geometrycznej otworów do oddymiania Pg, czyli Pnapw = 1,3 x Pg. Wymagana powierzchnia napowietrzania Pnap= 1,3x 1,2mx0,6m = 1,08m 2 x 1,3= 1,4 m 2. Wykorzystanie do napowietrzania okien położonych w dolnej części klatki schodowej jest ograniczone, z uwagi na ich małe wymiary oraz brak możliwości otwarcia do wewnątrz, z uwagi na bliskość konstrukcji schodów, albo konflikt powodujący zawężenie drogi ewakuacyjnej. Jedyną możliwością napowietrzania systemu oddymiania jest otwarcie drzwi wyjściowych z holu głównego i drzwi wyjściowych z budynku. Pierwsze drzwi (z holu) mają wymiary 1,4mx2,56m, co zapewnia powierzchnię 3,58m 2, a po otwarciu tylko jedno skrzydła 0,67m x 2,56m= 1,72m 2. Drugie drzwi wyjściowe na zewnątrz z budynku mają wymiary 1,5mx2,13m, co zapewnia powierzchnię 3,19m 2, a po otwarciu tylko jednego skrzydła 0,8mx2,13= 1,70m 2. Otwarcie tylko jednego skrzydła każdego z drzwi, zapewni wymaganą powierzchnię napowietrzania, w stosunku do przyjętego okna do oddymiania. Dla drzwi napowietrzających nie można zastosować siłowników drzwiowych do ich otwierania, z uwagi na ich walory zabytkowe i drzwi otwierające się do środka. 18

19 Drzwi napowietrzające będą otwierane od zewnątrz przez służby ratownicze lub pracowników obsługi ośrodka, a także przy ewakuacji z budynku, po zadziałaniu sygnalizatorów akustyczno-optycznych. Przy obu skrzydłach drzwi do napowietrzania, należy zamontować magnetyczne trzymacze blokujące, aby po ich maksymalnym otwarciu, drzwi pozostały w pozycji otwarte. Można też zamontować samozamykacze blokujące, o ile nie będzie uwag ze strony Konserwatora Zabytków. Na ścianie przy drzwiach wyjściowych, obok instrukcji przeciwpożarowej na parterze, umieścić tablicę informacyjną : W razie alarmu pożarowego otworzyć drzwi wyjściowe z budynku. Uruchamianie systemu oddymiania klatki schodowej będzie następowało z centrali oddymiania, umieszczonej w górnej części klatki schodowej. Sterowanie centrali oddymiania będzie automatyczne, tj. po wykryciu zagrożenia pożarowego w budynku przez system sygnalizacji pożarowej po przejściu w alarm II stopnia oraz ręcznie z przycisków oddymiania, umieszczonych na klatce schodowej na parterze, na I piętrze, na poddaszu. W razie potrzeby użytkownika można przewidzieć dodatkowe przyciski przewietrzania klatki schodowej, powodujące uchylenie okna oddymiającego, ale bez procedury alarmowej. Jeśli drzwi do klatki schodowej na I piętrze i poddaszu, będą stale otwarte, to system sygnalizacji pożarowej lub system oddymiania, powinien spowodować ich zamknięcie. System oddymiania musi być tak zaprojektowany, aby przy jego uruchomieniu z systemu sygnalizacji pożarowej, włączyły się sygnalizatory akustyczno-optyczne w budynku, a po uruchomieniu ręcznym z przycisków oddymiania, powinien wystąpić alarm akustyczny na parterze obiektu z przynajmniej jednego sygnalizatora akustycznego, albo z przycisku oddymiania, posiadającego wbudowany moduł sygnalizatora akustycznego. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o kubaturze przekraczającej m 3 lub zawierających strefy zagrożone wybuchem. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien być umieszczony w pobliżu głównego wejścia do obiektu lub złącza i odpowiednio oznakowany. Odcięcie dopływu prądu przeciwpożarowym wyłącznikiem nie może powodować samoczynnego załączenia drugiego źródła energii elektrycznej, w tym zespołu prądotwórczego, z wyjątkiem źródła zasilającego oświetlenie awaryjne, jeżeli występuje ono w budynku. W budynku zainstalowano przeciwpożarowy wyłącznik prądu umieszczono na korytarzu na parterze po prawej stronie, przy wejściu głównym do budynku. Jest oznakowany znakiem bezpieczeństwa przeciwpożarowy wyłącznik prądu. Umieszczenie przeciwpożarowego wyłącznika prądu na parterze na korytarzu nie wyczerpuje wymagania umieszczenia go przy wejściu do budynku. Dlatego docelowo należy przenieść go bliżej wejścia głównego, np. przy szafce hydrantowej. Do czasu wykonania przełożenia lokalizacji wyłącznika, dojście do istniejącego wyłącznika przeciwpożarowego prądu należy dodatkowo oznakować znakami dojście do sprzętu pożarniczego i znakiem przeciwpożarowy wyłącznik prądu. Przy opracowaniu dokumentacji projektowej na oświetlenie awaryjne, należy przewidzieć wykonanie dokumentacji dla przeciwpożarowego wyłącznika prądu, wraz z uzgodnieniem przez rzeczoznawcę ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych. 19

20 m) Gaśnice Wymagana masa środka gaśniczego w gaśnicach wynika ze wskaźnika: jedna jednostka masy środka gaśniczego (2 kg) na każde 100 m 2 powierzchni strefy pożarowej ZL III+V oraz długość dojścia do gaśnicy 30m. Miejsce usytuowania gaśnic winno być oznakowane znakiem bezpieczeństwa gaśnica. Należy zapewnić wolny dostęp do gaśnicy o szerokości 1m. W budynku zastosowano następujące gaśnice: Piwnica: gaśnica śniegowa 5kg, GS-6x BC przy hydrancie i klatce schodowej, przed wejściem do pomieszczeń magazynowych w piwnicy; gaśnica proszkowa 6 kg, GP6x ABC przy wejściu do warsztatu konserwatora, gaśnica proszkowa 6kg, GP6x ABC w pomieszczeniu siłowni (fitnes), Parter: gaśnica proszkowa 6kg, GP6x ABC przy hydrancie na holu głównym; z uwagi na powierzchnię na holu głównym przy salach konferencyjnych przewidziano drugą gaśnicę proszkową 6kg, GP-6x ABC, I piętro gaśnica proszkowa 6kg, GP6z ABC przy hydrancie na holu; z uwagi na limit powierzchni przewidziano drugą gaśnicę proszkową 6kg, GP-6x ABC na holu przy salce konferencyjnej, Poddasze użytkowe (II piętro) gaśnica proszkowa 6kg, GP6z ABC korytarz przy wejściu na poddasze nie użytkowe. Ilość gaśnic po uzupełnieniu na parterze i I piętrze - zgodna z wymaganiami. Gaśnice są sprawdzane raz na rok. Miejsce usytuowania gaśnic są oznakowane znakiem bezpieczeństwa gaśnica. n) zabezpieczenie przeciwpożarowe instalacji użytkowych W budynku dla pomieszczeń noclegowych i sal konferencyjnych zastosowano wentylację grawitacyjną. Dla budynku przewidziano centralny system ogrzewania typu wodnego i ciepłej wody, zasilany z węzła cieplnego w piwnicy. Była kotłownia gazowo-olejowa została zlikwidowana. Główny kurek gazu dla pomieszczeń kuchni na parterze, jest umieszczony na zewnątrz budynku w szafce wentylowanej od strony północnej, właściwie oznakowanej. Główne przyłącze elektryczne do budynku znajduje się na zewnątrz budynku w szafce od strony zachodniej. Główny zawór centralnego ogrzewania znajduje się w pomieszczeniu warsztatu konserwatora, tj. po byłej kotłowni, a główny zawór wody w pomieszczeniu WC przy warsztacie. Wejście na poddasze nie użytkowe (strych) prowadzi z korytarza w części użytkowej, przez drzwi o klasie odporności ogniowej EI60. Na strychu znajdują się okna wyłazu na dach w niższej części budynku. Wejście na wieżę obserwacyjną (część nie użytkowa) prowadzi z korytarza w części użytkowej, przez drzwi o klasie odporności ogniowej EI60. Na wieży na poziomie +18,24m, znajdują się drzwi wyjściowe na taras zewnętrzny z którego za pomocą drabiny, można do pokrycia dachowego wieży. Budynek jest wyposażony w wymaganą instalację ochrony odgromowej. o) wymagana ilość wody do zewnętrznego gaszenia pożaru Wymagana ilość wody do zewnętrznego gaszenia pożaru dla budynku wynosi 20 dm 3 /s i powinna być zapewniona przez istniejące hydranty zewnętrzne o średnicy 80mm rozmieszczone w odległości: pierwszy od 5 do 75 m od budynku, drugi do 150m od budynku. Przy placu manewrowym obok budynku wczasowego znajduje się jeden hydrant podziemny HP80, w odległości ok. 10m od budynku. 20