Rada Unii Europejskiej Bruksela, 27 października 2017 r. (OR. en)

Rada Unii Europejskiej Bruksela, 27 października 2017 r. (OR. en) Międzyinstytucjonalny numer referencyjny: 2017/0272 (NLE) 13773/17 FISC 239 N 43 ECOFIN 894 WNIOSEK Od: Sekretarz Generalny Komisji Europejskiej, podpisał dyrektor Jordi AYET PUIGARNAU Data otrzymania: 26 października 2017 r. Do: Nr dok. Kom.: Dotyczy: Jeppe TRANHOLM-MIKKELSEN, Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej COM(2017) 621 final Wniosek dotyczący DECYZJI RADY w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej Delegacje otrzymują w załączeniu dokument COM(2017) 621 final. Zał.: COM(2017) 621 final 13773/17 mak DG G 2B PL

KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia 26.10.2017 r. COM(2017) 621 final 2017/0272 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej PL PL

1. KONTEKST WNIOSKU Przyczyny i cele wniosku UZASADNIENIE Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 1 i dyrektywa Rady 2010/24/UE 2 stanowią ramy prawne, w oparciu o które państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu zapobiegania oszustwom i ich zwalczania, a także odzyskiwania wierzytelności w dziedzinie VAT. Doświadczenia państw członkowskich wskazują jednak, że oszuści często wykorzystują słabości w systemach kontroli transakcji z udziałem przedsiębiorców mających siedzibę w krajach trzecich. W związku z tym do zwalczania oszustw związanych z VAT konieczna jest współpraca z krajami trzecimi. Na przykład Norwegia jako państwo będące członkiem Europejskiego Obszaru Gospodarczego posiada system VAT zbliżony do systemu stosowanego w UE i wypracowała dobre wzorce współpracy w dziedzinie VAT z państwami członkowskimi UE. W 2009 r. Norwegia odegrała ważną rolę, przekazując państwom członkowskim informacje dotyczące oszustw typu znikający podmiot gospodarczy w zakresie jednostek emisji dwutlenku węgla. Między 2009 a 2012 r. norweskie organy podatkowe przekazały organom państw członkowskich informacje na temat transakcji stanowiących oszustwo na łączną kwotę 2 703 mln EUR. Norwescy urzędnicy uczestniczyli także w kontrolach wielostronnych, które były przeprowadzane z udziałem urzędników z niektórych państw członkowskich w sektorze energii, oraz byli zapraszani w charakterze obserwatorów na posiedzenia obserwatorium VAT (4. dziedzina robocza Eurofisc 3 ). Norwegia przekazała także kilku państwom członkowskim informacje o transakcjach znikających podmiotów gospodarczych, które wykorzystywały norweskie alternatywne platformy płatnicze. Powyższe świadczy o korzyściach, jakie wynikają dla państw członkowskich ze współpracy z Norwegią. Przy obecnych ramach prawnych współpraca administracyjna z Norwegią ma jednak charakter okazjonalny i jest możliwa jedynie na podstawie umów dwustronnych między Norwegią a poszczególnymi państwami członkowskimi, konwencji nordyckiej lub rzadko wystosowywanych zaproszeń do udziału Norwegii w charakterze obserwatora w posiedzeniach w ramach obserwatorium VAT. Umowa dwustronna między UE a Norwegią zapewni solidne podstawy prawne dobrej współpracy między Norwegią a wszystkimi państwami członkowskimi. Współpraca ta będzie opierać się na takiej samej strukturze, jaką państwa członkowskie UE wykorzystują obecnie we współpracy między sobą, oraz bazować na takich samych narzędziach, tj. platformach elektronicznych i e-formularzach. 1 Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z 12.10.2010, s. 1). 2 Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1). 3 Eurofisc to sieć umożliwiająca wielostronną i szybką wymianę ukierunkowanych informacji między państwami członkowskimi UE. Obszar jej działania podzielono na tzw. dziedziny robocze. Działalność sieci regulują przepisy rozdziału X rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010. PL 2 PL

Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki W planie działania w sprawie VAT (COM (2016) 148 final) z dnia 7 kwietnia 2016 r. Komisja stwierdziła, że zacieśnienie współpracy z państwami trzecimi w zakresie VAT powinno umożliwić rozszerzenie unijnego systemu współpracy administracyjnej na państwa trzecie, w szczególności aby zapewnić skuteczne opodatkowanie handlu elektronicznego. 2. PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ Niniejszy wniosek skierowany do Rady przestawia się na podstawie art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w związku z art. 218 ust. 6 lit. b) oraz ust. 8 akapit drugi. Artykuł 3 ust. 2 TFUE stanowi, że oprócz dziedzin wymienionych w art. 3 ust 1 TFUE, w których Unii przysługują wyłączne kompetencje, Unia ma także wyłączną kompetencję do zawierania umów międzynarodowych, jeżeli ich zawarcie zostało przewidziane w akcie ustawodawczym Unii lub jest niezbędne do umożliwienia Unii wykonywania jej wewnętrznych kompetencji w zakresie, w jakim ich zawarcie może wpływać na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie AETR lub ERTA zawarcie umowy wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii, kiedy przedmiot umowy jest objęty wewnętrznymi wspólnymi zasadami lub należy do dziedziny, która jest już w znacznej mierze objęta takimi zasadami, lub kiedy przepisy zostały przyjęte w dziedzinach nienależących do wspólnej polityki, w szczególności tych, w których istnieją przepisy harmonizujące. Przedmiot planowanej umowy, czyli współpraca administracyjna, zwalczanie oszustw oraz odzyskiwanie wierzytelności w dziedzinie VAT, wchodzi w zakres wewnętrznych wspólnych zasad, w szczególności rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej, a także dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń. W związku z tym Unia posiada wyłączne kompetencje do zawarcia umowy z Norwegią o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie VAT. Dlatego też w swojej decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r., w art. 1 Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia, w imieniu Unii, negocjacji z Norwegią. Treść umowy odzwierciedla wytyczne negocjacyjne Rady określone w addendum do decyzji Rady z dnia 9 grudnia 2014 r. upoważniającej Komisję do rozpoczęcia negocjacji w sprawie umowy pomiędzy Unią Europejską a Norwegią o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw i odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej. Instrumenty współpracy przewidziane w umowie są identyczne jak instrumenty przewidziane w unijnych ramach prawnych, z wyjątkiem dostępu do baz danych. Ten ostatni instrument usunięto z tekstu umowy, ponieważ uznano, że nie jest proporcjonalny do celów. W praktyce system wymiany informacji o VAT (VIES) 4 umożliwia państwom członkowskim uzyskanie 4 VIES to system wymiany informacji o VAT. Przepisy określające rodzaje informacji dostępnych za pośrednictwem VIES oraz regulujące korzystanie z tego systemu znajdują się w rozdziale V rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010. PL 3 PL

dostępu do informacji na temat transakcji wewnątrzunijnych, które nie są istotne dla współpracy z Norwegią. 3. WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami Umowa dotyczy współpracy administracyjnej w dziedzinie VAT pomiędzy organami podatkowymi państw członkowskich UE i Norwegii. Tekst negocjowano z władzami norweskimi w okresie między 2015 a 2016 r. Podczas całego procesu o stanie negocjacji informowano Grupę Roboczą Rady do Spraw Podatkowych oraz zasięgano jej opinii w sprawie wyników tych negocjacji. 4. INNE ELEMENTY Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku Tytuł I Postanowienia ogólne Celem jest ustanowienie ram prawnych współpracy administracyjnej w zakresie zwalczania oszustw związanych z VAT oraz pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności z tytułu VAT (artykuł 1). Definicje (artykuł 3) są zgodne z odpowiednimi przepisami UE. W związku z tym umowa zawiera definicję organu występującego z wnioskiem w odniesieniu do współpracy administracyjnej i zwalczania oszustw na podstawie tytułu II (zgodną z definicją zawartą w rozporządzeniu Rady UE nr 904/2010), natomiast definicja organu wnioskującego będzie miała zastosowanie do pomocy w odzyskiwaniu wierzytelności na podstawie tytułu III (zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie Rady 2010/24/UE). Te same definicje mają także odzwierciedlenie w e-formularzach wykorzystywanych obecnie przez państwa członkowskie na podstawie unijnych ram prawnych dotyczących pomocy administracyjnej. Zastosowanie tych samych definicji pozwoli zatem korzystać przy współpracy z Norwegią z tych samych e-formularzy bez konieczności wprowadzania w nich znaczących zmian. Także organizacja (artykuł 4) stanowi powielenie struktury stworzonej przepisami rozporządzenia Rady UE nr 904/2010 i dyrektywy Rady 2010/24/UE. W tym miejscu należy zauważyć, że w umowie przewiduje się możliwości wyznaczenia biur łącznikowych, które byłyby odpowiedzialne za określone rodzaje podatków, jak przewidziano w art. 4 ust. 3 dyrektywy 2010/24/UE, gdyż Umowa ma zastosowanie jedynie do VAT. Strony zapewniają funkcjonowanie systemów niezbędnych do wymiany informacji. W związku z tym należy zawrzeć umowę o gwarantowanym poziomie usług (artykuł 5), aby określić jakość techniczną i liczbę usług na użytek funkcjonowania systemu przekazywania i wymiany informacji. Umowa o gwarantowanym poziomie usług nie będzie się odnosić do VIES, który nie jest uwzględniony w umowie jako jeden z instrumentów współpracy z Norwegią. Strony zapewniają zachowanie poufności i ochrony danych osobowych, jak określono to w odnośnych przepisach UE (dyrektywa 95/46/WE). W artykule 6 określono warunki dotyczące: ujawniania danych wyłącznie organom krajowym zajmującym się stosowaniem przepisów w dziedzinie VAT oraz korzystania z tych danych; korzystania z informacji w innych celach, wyłącznie jeżeli jest to dopuszczone przepisami danych PL 4 PL

państw oraz po uzyskaniu zgody państwa przekazującego dane informacje; korzystania z danych będących przedmiotem wymiany; przekazywania informacji państwu trzeciemu lub krajowi trzeciemu; przekazywania informacji otrzymanych z kraju trzeciego. Tytuł II Współpraca administracyjna i zwalczanie oszustw W tytule II przewidziano te same instrumenty współpracy (wymiana informacji oraz postępowania administracyjne, spontaniczna wymiana informacji, informacje zwrotne, automatyczna wymiana informacji, doręczenie administracyjne, obecność w urzędach administracyjnych oraz udział w postępowaniu administracyjnym, kontrole jednoczesne oraz Eurofisc), jakie są określone w rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010, z wyjątkiem dostępu do baz danych za pośrednictwem systemu VIES. Terminy przekazywania informacji są również takie same jak te, które są zapisane w europejskich ramach prawnych. Jeżeli chodzi o wymianę informacji na wniosek, art. 7 ust. 4 odnosi się do przypadków, w których dostawa podlega opodatkowaniu w państwie organu występującego z wnioskiem, ale podatnik ma siedzibę w państwie organu wezwanego. W takich przypadkach jedynym sposobem, w jaki organ występujący z wnioskiem może ustalić wymiar VAT, jest wystąpienie o pomoc do organu wezwanego. W związku z tym w artykule tym określono minimalny zestaw danych, jakie organ wezwany ma obowiązek przesłać organowi występującemu z wnioskiem. Do kategorii wchodzących w zakres tego przepisu, wymienionych w załączniku 1 do umowy, zalicza się: import o nieznacznej wartości, usługi związane z nieruchomościami, usługi telekomunikacyjne, nadawcze i świadczone drogą elektroniczną. Jeżeli chodzi o automatyczną wymianę informacji (art. 11), Strony na forum Wspólnego Komitetu (art. 41) określą kategorie informacji, które będą podlegać wymianie. Udział Norwegii w Eurofisc (art. 15) nie będzie umożliwiał urzędnikom łącznikowym Eurofisc wyznaczonym przez właściwy organ jednego państwa uzyskania dostępu do baz danych drugiego państwa. Ponadto urzędnik łącznikowy Eurofisc Norwegii nie może pełnić funkcji przewodniczącego ani koordynatora w dziedzinach roboczych; nie przysługuje mu też prawo głosu. Zgodnie z art. 17 organ podatkowy może odmówić przeprowadzenia postępowania administracyjnego, kiedy wniosek wiąże się z nieproporcjonalnym obciążeniem administracyjnym organu wezwanego oraz kiedy organ występujący z wnioskiem nie wyczerpał krajowych źródeł informacji. Ponadto tajemnica bankowa nie powinna być wykorzystywana jako uzasadnienie odmowy pomocy administracyjnej. Wspólny Komitet określi formy wymiany informacji. E-formularze wykorzystywane obecnie przez państwa członkowskie na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 i dyrektywy Rady 2010/24/UE mogą być także wykorzystywane na użytek umowy, z zastrzeżeniem drobnych zmian językowych. W obecnej wersji e-formularzy znajdują się odniesienia jedynie do państw członkowskich i transakcji wewnątrzwspólnotowych. Tytuł III - Odzyskanie W tytule III przewidziano instrumenty, które umożliwiają pomoc przy odzyskiwaniu wierzytelności, podobne do instrumentów dostępnych na podstawie dyrektywy 2010/24/UE: wymiana informacji (w tym obecność w urzędach administracyjnych i udział w postępowaniu administracyjnym w państwie wezwanym), pomoc w doręczeniu dokumentów oraz środki odzyskiwania wierzytelności i środki zabezpieczające. PL 5 PL

Warunki i zasady dotyczące tych rodzajów pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności są również zgodne z warunkami i zasadami określonymi w dyrektywie 2010/24/UE. Zakres umowy ograniczono jednak do wierzytelności z tytułu VAT oraz do kar, grzywien, opłat i dopłat administracyjnych, odsetek i kosztów związanych z takimi wierzytelnościami (zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) umowy). Zakres umowy, w przeciwieństwie do dyrektywy 2010/24/UE, nie obejmuje jednak innych podatków i ceł. Takie ograniczenie zakresu jest zgodne mandatem negocjacyjnym udzielonym przez Radę. Niemniej jednak, aby ułatwić pomoc przy odzyskiwaniu wierzytelności z tytułu innych podatków oraz ograniczyć obciążenie administracyjne w art. 40 ust. 4 przewidziano możliwość korzystania z elektronicznej sieci łączności i standardowych formularzy, przyjętych w celu wdrażania umowy (odpowiadających standardowym formularzom, z których korzystają obecnie państwa członkowskie UE w przypadku udzielania sobie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności) również na użytek pomocy przy odzyskiwaniu innych wierzytelności, np. jeżeli taka pomoc przy odzyskiwaniu jest możliwa na podstawie innych dwustronnych lub wielostronnych prawnie wiążących instrumentów dotyczących współpracy administracyjnej między państwami. Ta możliwość a nie obowiązek korzystania z sieci łączności i standardowych formularzy w odniesieniu do innych podatków może być przydatna w praktyce, gdyż niepłacenie podatków zazwyczaj nie ogranicza się do zobowiązań z tytułu VAT. W związku z tym w umowie dopuszcza się korzystanie z jednego formularza wniosku o pomoc przy odzyskiwaniu wierzytelności w odniesieniu do wierzytelności z tytułu VAT (na podstawie przedmiotowej umowy) oraz z tytułu innych podatków (na podstawie innych umów). Decyzję o tym, czy i w jaki sposób wykorzystać możliwość, jaką stwarza art. 40 ust. 4, każde państwo członkowskie będzie podejmować w porozumieniu z Norwegią. Art. 23 przedmiotowej umowy dotyczy wymiany informacji bez uprzedniego wniosku. Na podstawie tego przepisu państwa mogą informować państwo siedziby lub zamieszkania o przewidywanym zwrocie podatków lub ceł osobie mającej siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie. Ten przepis jest podobny do art. 6 dyrektywy 2010/24/UE, który dotyczy wymiany informacji bez uprzedniego wniosku o przewidywanym zwrocie podatków lub ceł, innych niż VAT. Do przedmiotowej umowy (art. 25 i 29) wprowadzono jednolite instrumenty (jednolity formularz dotyczący doręczenia oraz jednolity tytuł wykonawczy umożliwiający egzekucję w państwie wezwanym) wprowadzone dyrektywą 2010/24/UE (art. 8 i 12). Te standardowe formularze, już będące w użyciu we współpracy między wszystkimi państwami członkowskimi UE, będą także wykorzystywane na użytek doręczeń i odzyskiwania wierzytelności w stosunkach z Norwegią. Automatyczne tłumaczenie tych formularzy zostanie rozszerzone na język norweski. Aby umożliwić szybkie i sprawne wdrożenie pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności w stosunkach z Norwegią, w art. 40 ust. 5 umowy wprowadzono zapis, który stanowi, że dopóki oraz w zakresie, w jakim Wspólny Komitet nie przyjmie szczegółowych zasad dotyczących wdrażania tytułu III, właściwe organy stosują zasady, w tym standardowe formularze, już przyjęte na użytek wdrażania dyrektywy Rady 2010/24/UE. PL 6 PL

Tytuł IV Wdrożenie i stosowanie W art. 41 ustanawia się Wspólny Komitet złożony z przedstawicieli Stron. Wspólny Komitet zapewnia prawidłowe funkcjonowanie i wdrożenie umowy. Działa na zasadzie jednomyślności i przyjmuje swój regulamin. Na użytek niniejszej Umowy Norwegia będzie korzystać z e-formularzy oraz wspólnej sieci łączności/wspólnego systemu połączeń (CCN/CSI) 5, które są unijnymi komponentami europejskiego systemu informatycznego, o którym mowa w pkt A załącznika do rozporządzenia (UE) nr 1286/2013 (Fiscalis 2020) 6. W zależności od rozwiązania technicznego, jakie zostanie przyjęte w celu przyłączenia Norwegii do sieci CCN/CSI Wspólny Komitet podejmie decyzję w sprawie wkładu finansowego, jaki Norwegia będzie zobowiązana wpłacić do budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Na forum Wspólnego Komitetu Unię Europejską będzie reprezentować Komisja, a państwa członkowskie mogą uczestniczyć w jego pracach. Do przyjęcia decyzji przez Wspólny Komitet konieczne jest jednak wcześniejsze przyjęcie stanowiska Unii Europejskiej zgodnie z zasadami określonymi w art. 113 TFUE (na zasadzie jednomyślności). Komisja będzie następnie stosować się do takich decyzji i ich bronić na forum Wspólnego Komitetu. Tytuł V - Postanowienia końcowe Umowa stanie się częścią unijnego dorobku prawnego i będzie miała pierwszeństwo przed innymi dwustronnymi lub wielostronnymi prawnie wiążącymi instrumentami dotyczącymi współpracy administracyjnej w tej samej dziedzinie. Oznacza to, że w przypadku rozbieżności zastosowanie będą miały postanowienia umowy. 5 Wspólna sieć łączności i wspólny system połączeń (CCN/CSI). 6 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program działań na rzecz poprawy skuteczności systemów podatkowych w Unii Europejskiej na okres 2014 2020 (Fiscalis 2020) i uchylające decyzję nr 1482/2007/WE (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 25) PL 7 PL

2017/0272 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113 w związku z art. 218 ust. 6 lit. b) oraz art. 218 ust. 8 akapit drugi, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 7, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Zgodnie z decyzją XXX/XXX/WE dnia XX/XX/XXXX podpisano Umowę pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej. (2) Tekst umowy, który jest wynikiem negocjacji, należycie odzwierciedla wytyczne negocjacyjne wydane przez Radę. (3) Zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 8. (4) Umowę należy zatwierdzić w imieniu Unii, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 Niniejszym zatwierdza się, w imieniu Unii, Umowę pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej. Tekst umowy załączono do niniejszej decyzji. Artykuł 2 Przewodniczący Rady dokonuje, w imieniu Unii, powiadomienia, o którym mowa w art. 44 ust. 2 umowy. Artykuł 3 7 Dz.U. C z [...], s. 8 Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s.1). PL 8 PL

Komisja wspomagana przez przedstawicieli państw członkowskich reprezentuje Unię we Wspólnym Komitecie utworzonym na mocy art. 41 umowy. Niniejsza decyzja wchodzi w życie trzeciego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Sporządzono w Brukseli dnia r. W imieniu Rady Przewodniczący PL 9 PL