Herbata to tajemnice całego świata!!!

Herbata to tajemnice całego świata!!!

Legenda Jak głosi legenda wszystko zaczęło się pewnego pięknego dnia w 2737 roku p.n.e. w Chinach. Tego dnia cesarz chiński - Szen Nung, zielarz i uczony, który ze względów higienicznych pił przegotowaną wodę, wypoczywał pod drzewem dzikiej herbaty, wiał lekki wiatr, jego podmuch spowodował, że kilka listków wpadło do dzbana z wodą. Oczywiście cesarz zapatrzony w piękno natury nie zauważył tego, dopiero pijąc swój napój poznał smak, który go oczarował. Inna opowieść przypisuje początek herbacie mnichowi o imieniu Bodhidharma, który postanowił przez 7 lat medytować nie mrużąc oka. Gdy do końca kontemplacji został mu jeden dzień powieki zaczęły mu się zamykać, zerwał więc kilka liści z drzewa, pod którym się znajdował i zaczął rzuć. Od razu opuściło go zmęczenie.tak wyglądał początek herbaty w Indiach. Japończycy mają inne, swoje zakończenie historii tego mnicha. Zmęczenie, które go opanowało przypisał powiekom, wyrwał je więc i rzucił na ziemię. W tym miejscu natychmiast wyrósł krzew herbaty, zerwał kilka listków i zaczął rzuć. Jak się można domyślić zmęczenie mu przeszło. To są tylko legendy, które w piękny sposób opisują odkrycie herbaty. A jak było naprawdę? Trudno powiedzieć. Wiadomo, że już od bardzo dawna napój ten znany jest w Chinach. Pierwsze pisemne wzmianki o tej roślinie pochodzą dopiero z III wieku p.n.e. i przez długie lata był traktowany jako lek i środek wzmacniający, który wytwarzany był z liści dzikiego drzewa herbacianego. Dopiero w III wieku n.e. rolnicy zaczęli sadzić krzaki herbaciane i z czasem rozwinęło suszenie liści i przetwórstwo. Droga herbaty Chińczycy strzegli swojej tajemnicy dosyć długo. Dopiero ok. 803 roku n.e. mnich, Dengyo Daishi przywiózł pierwsze nasiona rośliny herbacianej do Japonii, które przywiózł z Chin. Cesarz Saga tak zachwycił się przygotowanym napojem, że rozkazał uprawiać herbatę w kilku prowincjach. Jednak na dobre w Japonii herbata pojawiła się ok. XII wieku, kiedy po okresie napiętych stosunków między Japonią a Chinami i okresie niełaski w jakim się znalazła herbata ( uważana za chiński wynalazek), nasiona tej rośliny wróciły za sprawą japońskiego mnicha, Eisai, na dwór cesarski. Kultura picia herbaty rozwijała się w obu krajach jednocześnie, ale to w Japonii przetrwały obrzędy związane z jej piciem. To tu narodziła się ceremonia picia herbaty, zwana Cha-no-yu, Droga Herbaty, która do dzisiaj kultywowana jest w tym kraju. Jest to sztuka, która oznacza się umiłowaniem do piękna. Jest to "kult oparty na adoracji piękna istniejącego pośród przyziemnych realiów codziennej egzystencji"( Okakura Kakuzo ).

Podróż do Europy Wydawać mogło by, że liście herbaty do Europy trafiły przez Wielką Brytanie. Tymczasem liście herbaty na Stary Kontynent przywieźli na swoich statkach Holendrzy na początku XVII wieku, które rozprowadzali dalej do Włoch, Francji, Niemiec i Portugalii. Do Anglii herbata trafia w 1658 roku za sprawą Thomasa Garraway'a kupca i właściciela sklepu w Londynie, ale dopiero gdy król Karol II ożenił się z portugalską księżniczką Katarzyną Braganzą, która była miłośniczką herbaty i przywiozła skrzynię chińskiej herbaty w posagu, napój ten zadomowił się na dobre na dworze królewskim. Ze względu na swoją wysoką cenę był jednak napojem ludzi z wyższych sfer. W przeciwieństwie do Holandii, gdzie używana była we wszystkich klasach społecznych. We Francji i Niemczech w tych czasach herbata przegrała z kawą. Na początku XVII wieku herbata pojawiła się w Rosji jako dar cesarza Chin dla cara Aleksandra a w 1698 roku rozpoczął się regularny handel między tymi państwami. Wtedy ruszyły w drogę karawany. 200-300 wielbłądów wiozło do Chin futra by w drodze powrotnej zabierać skrzynie zawierające duże ilości drogocennych liści. Transport zajmował ok. 16 do 18 miesięcy, herbata ta była więc bardzo droga, co było przyczyną, że stanowiła napój arystokracji. Dopiero otwarcie kolei transsyberyjskiej w 1903 roku zakończyło zajmujący dużo czasu sposób transportu. W dzisiejszych czasach próbuje się odtworzyć smak tej herbaty, która znana jest pod nazwą Rosyjska Karawana. Ceremonia parzenia herbaty Ceremonia parzenia herbaty, inaczej zwana chanoyu, jest ascetyczną formą spędzania wolnego czasu, podczas której przyrządza się i pije zieloną, sproszkowaną herbatę - matcha. Początki tej ceremonii sięgają XIV w., kiedy to japońscy samuraje, którzy stanowili dominującą klasę w Japonii, spotykali się, by pić herbatę. Forma ceremonii, która przetrwała do dzisiaj i jest w dzisiejszych czasach celebrowana, ukształtowała się w drugiej połowie XVI w. zapoczątkowana przez największego z mistrzów ceremonii Sen no Rikyu. Celem ceremonii picia herbaty było oczyszczenie duszy i osiągnięcie harmonii ze światem i przyrodą. Dlatego też wystrój otoczenia herbacianego pawilonu, gdzie się odbywała ceremonia odgrywał wielką role - odpowiednie naświetlenie, parawany, kwietne dekoracje i ogrody, gdzie można było wyciszyć się. Sama ceremonia mogła trwać nawet cztery godziny i składała się z trzech części. W pierwszej części, wstępnej, okna są zasłonięte bambusowymi parawanami, żeby panował półmrok. W drugiej części podawano bardzo proste potrawy a następnie słodycze, po czym goście mogą wyjść do ogródka, aby zrelaksować się. Ostatnia część ceremonii parzenia herbaty nosi nazwę nochiseki. Podczas tej części wnoszone są akcesoria do parzenia herbaty oraz następuje odsłonięcie parawanów po ówczesnym sygnale gospodarza, polegającym na podniesieniu czerpaka. Gospodarz prowadzi ceremonię w całkowitej ciszy, podczas gdy goście koncentrują się na jej ruchach. Tylko główny z gości może

zamienić kilka słów z gospodarzem. Odgłos gotującej się wody zapowiada, że już niedługo zostanie podana herbata, co oznacza, że ceremonia zbliża się ku końcowi. "Picie herbaty stało się źródłem kultu czystości, wyrafinowania, czynnością uświęconą, w czasie której gospodarz i gość tworzą z tego, co doczesne, najwyższe piękno" Okakura Kakuzo. W dzisiejszych czasach ceremonia parzenia herbaty nadal jest kultywowana w Japonii, gdzie dużą popularnością cieszą się szkoły herbaciane. Umiejętność parzenia herbaty jest atrybutem przyszłej panny młodej. Co kraj to obyczaj, czyli o zwyczajach picia herbaty na świecie. Wiadomo, że w Polsce pijemy dużo herbaty, nasz kraj znajduje się na czwartym miejscu, jeśli chodzi o spożycie tego napoju na jednego mieszkańca. Przed nami są tylko Irlandia, Wielka Brytania i Rosja. Myślę więc, że warto poznać sposoby i zwyczaje picia herbaty w różnych krajach. Chiny W Chinach pije się tam przede wszystkim herbaty zielone i aromatyzowane, jako że większość czarnych herbat jest eksportowana. Przywiązuje się tam dużą wagę do picia herbaty. Wszędzie pije się ten wspaniały napój, w restauracji jako pierwszy zostanie podany do stołu czajnik z herbatą oraz jako ostatni w celu zapewnienia dobrego trawienia. W każdym biurze czy fabryce można natknąć się na dzbanki z parującą wodą a ludzie pracujący w polu zabierają ją w słoikach lub baniakach. Tradycyjnie w Chinach herbatę zaparza się miseczce z przykrywką zwanej haiwan. Japonia: Japończycy od lat najbardziej cenią sobie zieloną herbatę, która jednak pomału zostaje wypierana przez czarną herbatę pitą w sposób angielski z mlekiem. Dużo osób w Japonii chce uczyć się, jak prawidłowo parzyć herbatę, dlatego też dużą popularnością cieszą się szkoły herbaciane, w których przekazywane są tajniki Ceremonii Picia Herbaty. Coraz częściej także powstają szkoły, gdzie można nauczyć się jak należy poprawnie parzyć czarną herbatę, jak ją podawać i do jakich potraw. Wielka Brytania: Mimo spadku spożycia herbaty w Anglii na rzecz napojów gazowanych (Red Bulla czy Coca Coli) oraz kawy, Anglicy nadal lubią swoje Five o clock. Piją ją też przy każdej innej okazji, do śniadania czy lunchu. Niestety dużą popularnością cieszą się herbaty ekspresowe, mimo że wiele firm, Whittard of Chelsea albo Twinings rozwijając sieć swoich sklepów pozwala na

zapoznanie się z herbatami wysokogatunkowymi. Myślę, że dla Anglika filiżanka dobrej, mocnej herbaty będzie wspaniałym dodatkiem do ciężkiego śniadania oraz zwieńczeniem ciężkiego dnia pracy. Irlandia: W Irlandii spożycie herbaty jest największe na świecie, Irlandczycy znani są ze swojego uwielbienia do tego napoju. Dlatego też w każdym domu, miejscu pracy znajduje się czajniczek i herbata, którą częstują też swoich gości. Chociaż dominuje sposób zaparzania herbaty z torebek ekspresowych, wielu Irlandczyków kultywuje swoisty rytuał parzenia herbaty. GRAFTON STREET w Dublinie - znajduje się tam wiele ciekawych miejsc, gdzie można wypić herbatę(i nie tylko!) Irlandzka herbata (Przepis przywieziony z Irlandii): Typowa irlandzka mieszanka jest mocna i wykonana z bogatych o słodowym smaku Assamów z dodatkiem herbat pochodzących z Cejlonu lub Afryki. Jak wspomniałem są to herbaty bardzo mocne, dlatego dla uzyskania mocy używa się drobnych listków, jest to tzw. herbata o liściach łamanych. Do rozgrzanego czajniczka wsypujemy, tak jak większość innych herbat, łyżeczkę herbaty na filiżankę, plus jedną dodatkowo. Zalewamy gotującą wodą, ale nie może ona być gotowana za długo. Czajnik powinien być stale podgrzewany lub przykryty dla utrzymania ciepła. Prawdziwa herbata po irlandzku powinna być podana z mlekiem lub śmietaną, które powinno się wlewać do filiżanki przed herbatą, (co jest podobno bardzo ważne), w ilości około 1 filiżanki. Do herbaty powinno się podawać słodycze, których zawsze powinien być duży wybór pod względem smakowym i rodzajowym oraz powinien się różnić w zależności od pory podania herbaty. Np. do herbaty popołudniowej między godziną 15 a 17 podajemy lekkie ciastka. Około godzinie 11.00 w Irlandii jest czas na nieformalną przerwę na herbatę. Na przyjęciu, na którym jako gospodarze nie zawsze jest czas na to by herbata podana była w odpowiedni sposób, można wyznaczyć osobę (ochotnika), która się tym zajmie - z ang. "Mother".

Indie: Ponieważ w Indiach produkcja herbaty jest duża, to też picie herbaty jets tam bardzo popularne. Pije się ją przede wszystkim na sposób angielski, tzn. mocną z mlekiem i przyprawami. Rosja: Herbata w Rosji jest też popularna, pije tam się zarówno zieloną i czarną. Herbatę pije się w szklankach (skądś to znamy?!), Rosjanie nie słodzą herbaty, ale biorą do ust kostkę cukru i popijają herbatą. Od lat 30-tych XVIII wieku w Rosji niekończącą się popularnością cieszy się samowar, który działa mniej więcej tak: Pod metalowym paleniskiem samowara znajduje się rodzaj paleniska, a przez środek naczynia przechodzi rura, która utrzymuje wysoką temperaturę wody. Na samej górze znajduje się mały czajniczek, w którym zaparza się mocną esencję, do której dolewa się wody z kranika umieszczonego z boku samowara. Maroko: Tu przygotowaniem i podaniem herbaty zajmuje się mężczyzna, który nalewa herbatę z imbryka z długim dzióbkiem, aby można było lać z większej wysokości, tak aby na powierzchni herbaty powstała warstwa pianki. Herbatę podaje się w szklankach. Stany Zjednoczone: Tu w ostatnich latach znacznie wzrosło spożycie herbaty. Dzięki reklamie oraz zwiększeniu zainteresowania problemami zdrowotnymi pije się w USA wszystkie rodzaje herbaty. Tam też dużą popularnością cieszy się herbata mrożona, którą wymyślono właśnie w Stanach Zjednoczonych w 1904 roku. Mimo że mówi się, że w USA kawa i herbata smakuje tak samo, czyli nie mają smaku, to następuje tam wzrost zainteresowania dobrymi herbatami i wszystkim co związane jest z przemysłem herbacianym. Opracowały- pierwsze dziennikarki Koła Dziennikarskiego, obecnie abso;wentki szkoły: Paulina Więcław Sylwia Salach