Problemy pielęgnacyjne pacjentów z depresją.

Transkrypt

1 Problemy pielęgnacyjne pacjentów z depresją. mgr Irena Ewa Rozmanowska specjalista w dziedzinie pielęgniarstwa psychiatrycznego fot. Vedran Vidovic shutterstock.com

2 Depresja ma w psychiatrii pozycję podobną do tej, jaką zajmuje katar w medycynie ogólnej. Niemal każdy ją kiedyś przeżywał, przynajmniej w łagodnej postaci.. Jednak powszechność tego zjawiska wcale nie oznacza jego zrozumienia. Martin E. P. Seligman

3 Pielęgniarki pracujące na oddziałach psychiatrycznych najczęściej mają do czynienia z depresją w "ciężkiej postaci" z dużym poziomem lęku, przygnębienia, z zaburzeniami snu i głębokimi zaburzeniami funkcji psychofizycznych.

4 W pierwszych dniach pobytu pacjenta na oddziale, kiedy z reguły występuje znaczne nasilenie i zaostrzenie objawów depresyjnych, problemem podstawowym jest osłabienie tempa procesów psychicznych i ruchu, prowadzące czasami do całkowitego zahamowania ruchowego (osłupienia), oraz obecność myśli i tendencji samobójczych.

5 Osłabienie tempa procesów psychofizycznych powoduje znaczne trudności w zaspokajaniu podstawowych potrzeb. Działania pielęgniarskie nad tak cierpiącym pacjentem mają na celu pomoc w zapewnieniu biologicznych potrzeb. Obserwujemy i pomagamy choremu podczas wykonywania toalety, spożywania posiłków, przyjmowania płynów.

6 Zwracamy uwagę na wygląd zewnętrzny chorego, szczególnie na czystość i odpowiedni ubiór. Monitorujemy bilans płynów i przyjmowanych leków. Poznajemy przyczynę odmowy przyjmowanych posiłków, bo może ona wynikać z urojeń depresyjnych (np. nie zasługuje na to by jeść ).

7 Uwzględniając możliwości pacjenta planujemy z nim aktywności w ciągu dnia: mycie, jedzenie, krótki spacer. Depresja gangstera (1999), reż.harold Ramis

8 Podjęcie jakiejkolwiek aktywności przez chorego powinno być przez pielęgniarkę wzmacniane. Czasami zwykły prysznic lub spacer, mogą choćby na chwilę poprawić samopoczucie chorego.

9 Jeżeli sytuacja tego wymaga i nie ma innej możliwości pielęgniarka karmi, poi i myje pacjenta. W wielu sytuacjach nawiązuje kontakt emocjonalny z pacjentem na poziomie pozawerbalnym.

10 Stopniowo rozszerzając aktywność chorego trzeba zawsze pamiętać, żeby uwzględnić jego obecne możliwości i zainteresowania, umiejętnie mobilizując i dodając wiary w siebie.

11 Jednym z najważniejszym problemów w opiece nad pacjentem z depresją jest ryzyko popełnienia samobójstwa. Dążeniem całego personelu, w tym pielęgniarek jest stworzenie choremu poczucia bezpieczeństwa i zwiększenia zdolności samokontroli.

12 Pielęgniarki poprzez ciągłe przebywanie z chorym prowadzą obserwację ukierunkowaną, ze szczególnym uwzględnieniem godzin nocnych (między 3, a 5 rano), czasu przekazywania dyżurów oraz przebywania w miejscach uzasadnionego odizolowania (łazienki).

13 Naszą szczególną uwagę powinien zawsze zwrócić pacjent depresyjny, który raptem staje się ożywiony, pobudzony, zadowolony z siebie. Ta nieoczekiwana zmiana może wiązać się z podjęciem decyzji o samobójstwie.

14 Z punktu widzenia opieki pielęgniarskiej istotny jest również moment początkowej fazy działania leku (około 2 tygodnie od rozpoczęcia lekoterapii), ponieważ jest to moment zwiększonego ryzyka samobójstwa. Działanie leku powoduje w tym okresie wzrost napędu, ale jeszcze nie poprawę nastroju.

15 Pielęgniarki pracujące na oddziałach psychiatrycznych są uwrażliwiane na werbalne i niewerbalne sygnały, myśli i tendencji samobójczych, takich jak: gromadzenie leków, ostrych narzędzi, izolowanie się.

16 Podejmowane przez pielęgniarkę wysiłki zmierzają do tego, aby w pełni profesjonalnie uczestniczyć w całym procesie pielęgnowania i leczenia chorych, wymagają autorefleksji oraz zaangażowania, ciągłego uzupełnienia wiedzy merytorycznej oraz analizy problemów pacjenta w sposób holistyczny.

17 Świadoma i dojrzała pielęgniarka aktywnie uczestniczy w tym procesie, ponieważ ma szansę trwałego rozwoju nie tylko zawodowego, ale także rozwoju jako człowieka.

18 Dziękuję za uwagę.