RZECZPOSPOLITA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11)

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) P O L S K A (13) B1 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (21) Numer zgłoszenia: (22) Data zgłoszenia: (51) IntCl5: A61B 17/58 A61F 5/04 Płytkowy stabilizator kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego (43) Zgłoszenie ogłoszono: (73) Uprawniony z patentu: BUP 12/91 Huta "BAILDON", Katowice, PL (72) Twórcy wynalazku: Włodzimierz Karaś, Dąbrowa Górnicza, PL Witold Ramotowski, Warszawa, PL Robert Granowski, Warszawa, PL Aleksander Tuziemski, Sosnowiec, PL (45) O udzieleniu patentu ogłoszono: Kazimierz Pilawski, Warszawa, PL WUP 02/94 (57)1. Płytkowy stabilizator kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego posiadający płytkę, wkręty oraz nakrętki, znamienny tym, że płytka (1) ma wydłużone w osi długiej otwory (2) a na powierzchni płytki (1) zwróconej do kości znajduje się wyżłobienie (3) przy czym w otworach (2) znajdują się wkładki (4). Fig 8 PL B1 Fig 1

2 PŁYTKOWY STABILIZATOR KRĘGOSŁUPA PIERSIOWEGO I LĘDŹWIOWEGO Z a s t r z e ż e n i a p a t e n t o w e 1. Płytkowy stabilizator kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego posiadający płytkę, wkręty oraz nakrętki, z n a m i e n n y t y m, że płytka /1/ ma wydłużone w osi d ługiej otwory /2/, a na powierzchni płytki / 1/ zwróconej do kości znajduje się wyż łob ienie /3/, przy czym w otworach /2/ znajduję się wkładki /4/. 2. Płytkowy stabilizator według zastrz. 1, z n a m i e n n y t y m, że otwory we wkładkach /4/ usytuowane są centralnie lub ekscentrycznie. * * * Przedmiotem wynalazku jest płytkowy stabilizator kręgosłu p a piersiowego i lędźwiowego. Dotychczas do stabilizacji złamań kręgosłupa stosowana była płytka zębata. Posiada ona dwie pary ramion, na których od strony wewnętrznej znajduję się ząbki. Podczas zabiegu ramiona są wyginane tak, aby ząbki zakleszczały się na wyrostkach kolczystych segmentów ruchowych kręgosłupa. Wadą płytki jest to, za ostre zęby, znajdujące się na wewnętrznej stronie ramion, zaciskając się na wyrostkach kolczystych segmentów kręgosłupa, często prowadzą do ich ścięcia. Inną znaną płytką jest płytka oznaczona w katalogu firmy RFN Waldemar Link, nazwą Modeli "St.George". W katalogu tym przedstawione są owa typy płytki: - z dwoma rzędami otworów do zespalania kręgosłupa w odcinku szyjnym,-z jednym rzędem otworów do pozostałych zespoleń kręgosłupa. Otwory w płytkach mają wydłużony kształt i pochylone ściany. Ściany te nie są gładkie, ale składają się z fragmentów czterech powierzchni stożkowych. Dzięki temu łby wkrętów są zabezpieczone przed przesuwaniem się. Taka budowa otworów umożliwia ustawienie wkręta naprzeciwko kręgów zespalanych i równocześnie zapobiega przesuwaniu się wkrętów wraz z kręgami wzdłuż płytki. Płytka jest przyśrubowana z odpowiednią siłą bezpośrednio do kości. Silne dokręcenie płytki do kręgosłupa powoduje ucisk na kość, co prowadzi do zjawiska osteolizy, w w y n i k u której dochodzi do rozluźnienia połą czenia i zakłócenia przebiegu leczenia. Znana jest również z polskiego opisu patentowego nr płytka do zespalania odłamów kostnych, która posiada w dolnej powierzchni rowek, a otwory w górnej części mają kształt stożkowy, natomiast w dolnej części otwór ma kształt owalny. W odpowiednio wykonane otwory w kościach wkręca się wkręty kostne z talerzykiem. Na wkręcone wkręty zakładana jest płytką tak, że talerzyk każdego wkręta wchodzi w rowek w płytce, utrzymując ją na żądanej wysokoś ci. Czopy wkrętów z gwintem metrycznym, znajdujące się ponad talerzykami, wchodzę w otwory w płytce. Na czopy nakręcane są nakrętki. Nakrętka współpracując z powierzchnią stożkową otworu, przesuwa wkręt wraz z odłamami wzdłuż owalnego kształtu otworu, powodując dosunięcie odłamów w kierunku szczeliny złamania. Cechą charakterystyczną tego zespolenia jest uzyskanie sprężystego połączenia płytki wraz z wkrętami z kością, z możliwością uniesienia całego stabilizatora nad kość. Pozwala to na uniknięcie szkodliwego nacisku na kość, dzięki czemu uzyskuje się prawidłowy przebieg leczenia. Płytka ta jednak ma zastosowanie do zespalania złamań kości długich i nie nadaje się do zespalania kręgosłupa ze względu na brak możliwości regulowania rozstawu wkrętów, uwarunkowanego rozmieszczeniem kręgów. Znane jest ze świadectwa autorskiego ZSRR nr urządzenie do zespalania kości, które posiada płytkę z rowkiem od strony przeciwnej do kości. W płytce z jednej strony są okrągłe otwory, a z drugiej owalny otwór. W rowku umieszczona jest sprężyna, w której po obu stronach są okrągłe otwory. Do regulacji naciągu sprężyny służy śruba regulacyjna z mocu-

3 jącym elementem. Dolna część płytki od strony kości, kształtem odpowiada budowie anatomicznej kości. Założenie urządzenia zespalającego polega na tym, ze najpierw płytka ze sprężyną mocowana jest wkrętami bezpośrednio do kości. Następnie zakładana jest śruba wraz z elementem, dzięki czemu następuje wyprostowania sprężyny. W nawiercone, po drugiej stronie szczeliny złamania, otwory wprowadzane są wkręty. Po usunięciu śruby z elementem, sprężyna wygina się dociągając wkręty wraz z odłamami. Warunkiem dość stabilnego połączenia jest bardzo mocne przykręcenie płytki do kości za pomocą wkrętów. Ustawienie wszystkich wkrętów w jednej osi powoduje, ze sprężyna przede wszystkim przyciąga górną część wkrętów prowadząc do dociśnięcia szpary złamania w okolicy znajdującej się pod płytką. Po przeciwnej stronie kości natomiast szpara się rozszerza, gdyż końce wkrętów nie są dosuwane z tą samą siłą co górne ich części i mają tendencję do odchylania się w kierunku przeciwnym do szpary złamania. Przy ubyciu tego urządzenia nie uzyska się stabilnego połączenia, gdyż przytwierdzona do kości płytka wywołuje zjawisko osteolizy. D la prawidłowego przebiegu leczenia złamania kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego wymagane jest urządzenie uwzględniające różnice w odległościach pomiędzy łukami kręgów i nie wywierające nacisku na kość, prowadzącego do wystąpienia zjawiska osteolizy. Istota rozwiązania według wynalazku poleca na tym, że w płytce znajdu je się wydłużone osi długiej otwory, a na powierzchni płytki zwróconej do kości znajduje się wyżłobienie. W o tworach płytki usytuowane są wkładki ze stożkowymi otworami, których krawędzie zewnętrzne są nachylone zgodnie ze ścianami otworów w płytce. Stożkowe otwory we wkładkach rozmieszczone są centralnie lub ekscentrycznie. Zastosowania wkładek ze stożkowymi otworami rozmieszczonymi centralnie lub ekscentrycznie pozwala na dostosowanie połączenia płytkowego do określonych odległości pomiędzy łukami kręgów, charakterystycznych dla danego przypadku. Zgodne kątowe nachylenie ścian otworów w płytce i krawędzi wkładek oraz powierzchni oporowych nakrętek nakręcanych na wkręty stwarza warunki do trwałego zaklinowania łączonych elementów przy dokręcaniu nakrętek. Wkręty stosowane przy zespalaniu, pomiędzy gwintem metrycznym i kostnym posiadają kołnierz, który wcho dzi w wyżłobienia w płytce. Dzięki temu płytka spoczywa na kołnierzach wkrętów wprowadzonych w kręgi. Takie zamontowanie płytki nie powoduje ucisku na kość przez co nie występuje zjawisko osteolizy. Przedmiot wynalazku uwidoczniony jest w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia płytkę w widoku z góry, fig. 2 przedstawia płytkę w przekroju podłużnym, fig. 3 przedstawia płytkę w przekroju poprzecznym, fig. 4 przedstawia wkładkę z otworem centralnie umieszczonym w widoku z góry, fig. 5 przedstawia wkładkę z otworem usytuowanym centralnie w przekroju podłużnym, fig. 6 przedstawia wkładkę z otworem usytuowanym ekscentrycznie, fig. 7 przedstawia wkładkę z otworem usytuowanym ekscentrycznie w przekroju podłużnym, fig. 8 przedstawia połączenie płytki z wkładką i wkrętem z nakrętką w przekroju podłużnym, fig. 9 przedstawia zamontowanie płytki w kręgosłupie. Płytkowy stabilizator posiada płytkę 1 z czterema otworami 2 wydłużonymi w osi długiej. Na powierzchni płytki 1 zwróconej do kości znajduje się wyżłobienie 3. W otworach 2 umieszcza się wkładki 4 z otworem usytuowanym centralnie i z otworem usytuowanym ekscentrycznie. Płytkę 1 zakłada się w ten sposób, że w kręgach kręgosłupa wykonuje się otwory, w które wprowadza się wkręty 5 z gwintem kostnym, zakończone czopem 7 z gwintem metrycznym. Pomiędzy gwintem kostnym wkręta 5 i gwintem metrycznym czopa 7 znajduje się kołnierz 6. Rozstawienie wkrętów 5 w kręgach kręgosłupa jest takie, że po założeniu wkładek 4 z otworami centralnie i ekscentrycznie usytuowanymi w otworach 2 płytki 1, płytkę 1 zakłada się na czopy 7 wkrętów 5. Wówczas kołnierz 6 wchodzi w wyżłobienie 3 płytki 1. Na czopy 7 nakręcone są nakrętki 8. Zgodne kątowe nachylenie ścian otworów 2 w płytce 1 i krawędzi wkładek 4 oraz powierzchni oporowych nakrętek 8, nakręconych na czopy 7, daje trwałe zaklinowanie elementów. Płytka 1 spoczywając na kołnierzach 6 jest wysoko uniesiona nad kręgosłupem.

4 Fig. 9 Fig. 8

5 Fig. 4 Fig 5 Fig. 6

6 F ig.1 Fig 2 Fig 3 Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena zł