PL B BUP 12/03. Kinkel Marcin,Różyny,PL WUP 06/08

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: (51) Int.Cl. A01L 1/00 ( ) A01L 1/02 ( ) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data zgłoszenia: (54) Sposób podkuwania koni i podkowa do podkuwania koni (43) Zgłoszenie ogłoszono: BUP 12/03 (76) Uprawniony i twórca wynalazku: Kinkel Marcin,Różyny,PL (45) O udzieleniu patentu ogłoszono: WUP 06/08 PL B1 (57) 1. Sposób podkuwania koni polegający na zamocowaniu podkowy do podstawy kopyta konia za pomocą gwoździ podkowiaków, przy czym ostrza gwoździ po przebiciu kopyta zagina się na zewnątrz kopyta, znamienny tym, że gwoździe podkowiaki usytuowane na bocznych częściach kopyta konia wbija się w kopyto pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do kierunku siły ciągu kopyta. 3. Podkowa do podkuwania koni, stanowiąca zbliżony do kształtu zewnętrznej krawędzi kopyta odcinek odlewu metalowego, zawierający obwodowy rowek oraz usytuowane w tym obwodowym rowku otwory prowadzące dla gwoździ podkowiaków oraz zawierająca w pionowej płaszczyźnie symetrii przedni nosek zachodzący na róg kopyta, znamienna tym, że otwory (7) usytuowane na bocznych częściach ramion (1, 2) podkowy mają osie symetrii przebiegające ukośnie w stosunku do płaszczyzny podkowy, pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do siły ciągu kopyta (5).

2 2 PL B1 Opis wynalazku Przedmiotem wynalazku jest sposób podkuwania koni oraz podkowa do podkuwania koni, zwłaszcza koni wyścigowych. Znane sposoby podkuwania koni, stosowane tradycyjnie, polegają na wbiciu gwoździ podkowiaków prostopadle do powierzchni podstawy kopyta i płaszczyzny podkowy. W tym znanym sposobie, po obu stronach podkowy wbija się w kopyto do 12 gwoździ podkowiaków. Ostrza wbitych w kopyto gwoździ podkowiaków zagina się ponad rogiem kopytowym, po ich przejściu na zewnątrz kopyta. Zawieszenie podkowy na gwoździu podkowiaku wynika właśnie z opisanego wyżej zagięcia jego ostrza ponad rogiem kopytowym i dociągnięcia. Znany sposób podkuwania koni pokazano na załączonym rysunku pos. I. Znana podkowa stanowi odcinek odlewu metalowego, zbliżony do kształtu zewnętrznej krawędzi kopyta. W dolnej płaszczyźnie podkowy uformowany jest obwodowy rowek, w którym znajdują się otwory prowadzące dla podkowiaków. Znana podkowa w pionowej płaszczyźnie symetrii ma uformowany przedni nosek zachodzący na róg kopyta. Otwory dla podkowiaków są symetrycznie rozstawione na obu ramionach podkowy, zwykle po sześć otworów w każdym ramieniu. W znanym rozwiązaniu otwory te przebiegają prostopadle do płaszczyzny podkowy i tak samo prostopadle do płaszczyzny podkowy i prostopadle do podstawy kopyta prowadzą podkowiaki. Znaną podkowę do podkuwania koni pokazano na załączonych rysunkach pos. II i pos. III. Niedogodnością znanego sposobu podkuwania koni oraz znanej konstrukcji podkowy jest fakt zrywania i gubienia podkowy zwłaszcza przez konie wyścigowe, w trakcie wyścigów i treningów. Wynika to z faktu, że podczas biegu konia siła ciągu działa równolegle do powierzchni podstawy kopyta. Siły działające na podkowę podczas pracy i ruchu kopyta mają kierunek przeciwny do siły ciągu kopyta konia w biegu. Siły te działają na podkowiaki jak na płaszczyznę prostopadłą powodując ich stopniowe wyciąganie. Dalszą niedogodnością znanego sposobu i znanej podkowy jest fakt pionowego pękania kopyta, gdzie pęknięcia blisko pokrywają się z kierunkiem umiejscowienia gwoździ podkowiaków w kopycie. Pęknięcia te wnikają niejednokrotnie w głąb kopyta na długość zbliżoną lub większą niż długość gwoździ podkowiaków, których otwory są elementem sprzyjającym tym niekorzystnym pękaniom kopyta. Celem wynalazku jest opracowanie nowego sposobu podkuwania koni i nowej konstrukcji podkowy do podkuwania koni, który umożliwia mocowanie podkowy zabezpieczające w znacznie większym stopniu podkowę przed zerwaniem lub zgubieniem podczas pracy konia, oraz ogranicza ryzyko pękania kopyta. Według wynalazku, sposób podkuwania koni polegający na zamocowaniu podkowy do podstawy kopyta konia za pomocą gwoździ podkowiaków, przy czym ostrza gwoździ po przebiciu kopyta zagina się na zewnątrz kopyta, charakteryzuje się tym, że gwoździe podkowiaki usytuowane na bocznych częściach kopyta konia wbija się w kopyto pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do kierunku siły ciągu kopyta. W trakcie przybijania podkowiak obraca się krawędzią do 90 wokół własnej osi symetrii wzdłużnej. Według wynalazku, podkowa do podkuwania koni, stanowiąca odcinek odlewu metalowego zbliżony do kształtu zewnętrznej krawędzi kopyta i zawierający obwodowy rowek oraz zawierający usytuowane w tym obwodowym rowku otwory prowadzące dla gwoździ podkowiaków, przy czym podkowa zawiera w pionowej płaszczyźnie symetrii przedni nosek zachodzący na róg kopyta, charakteryzuje się tym, że otwory usytuowane na bocznych częściach ramion podkowy mają osie symetrii przebiegające ukośnie w stosunku do płaszczyzny podkowy, pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do siły ciągu kopyta. Podkowiak jest podbijany, nie jak dawniej pod kątem 90 do podstawy kopyta, lecz zgodnie z wynalazkiem, pod kątem od 30 do 60 i przebija róg kopytowy pod kątem bardziej zbliżonym do kierunku prostopadłego do kierunku wzrostu rogu kopytowego. Otwór o tym przebiegu, po gwoździu podkowiaku, w późniejszym czasie w znacznie mniejszym stopniu sprzyjać będzie pękaniu rogu kopytowego. W rozwiązaniu według wynalazku otwór taki sięga znacznie niżej od podstawy kopyta w jego głąb niż to miało miejsce w rozwiązaniu znanym ze stanu techniki. Tak podbity gwóźdź podkowiak stawia znacznie większy opór siłom działającym na podkowę podczas pracy kopyta.

3 PL B1 3 Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na załączonych rysunkach, na których pokazano: Fig. 1 - sposób podkuwania koni, Fig. 2 - podkowę w widoku od spodu, Fig. 3 - przekrój wzdłużny ramienia podkowy płaszczyzną pionową. Sposób podkuwania koni polega na tym, że gwoździe podkowiaki 8 usytuowane w bocznych częściach ramion 1,2 podkowy wbija się w kopyto 5 pod katem 45 w kierunku przeciwnym do kierunku siły ciągu tego kopyta, to znaczy wbija się je nie pionowo, lecz ukośnie w kierunku do przedniej części kopyta 5. Cztery podkowiaki 9 w przedniej części podkowy wbija się w kopyto 5 prostopadle do płaszczyzny podkowy. Podkowa stanowi zbliżony do kształtu zewnętrznej krawędzi kopyta odcinek odlewu metalowego, w przybliżeniu półkolisty, z dwoma ramionami 1, 2. Od spodu podkowa ma uformowany obwodowy rowek 3. Od czoła podkowa ma uformowany centralny nosek 4 obejmujący przód kopyta 5. Podkowa ma w tym przykładowym wykonaniu czternaście otworów, po siedem otworów w każdym ramieniu 1,2, z których dwa otwory czołowe 6 w każdym ramieniu 1,2 podkowy mają oś symetrii przebiegającą prostopadle do podstawy podkowy, zaś pozostałe pięć otworów 7 w każdym ramieniu podkowy ma oś symetrii pochyloną pod kątem 45 w kierunku do czoła podkowy. Przedstawione przykładowe ilości otworów w ramionach podkowy oraz przykładowa wartość kąta pochylenia otworów 7 nie ogranicza zakresu ochrony wynalazku, który może być zrealizowany również przy innej ilości otworów 6,7 w ramionach podkowy jak również przy wykorzystaniu innego przykładowego kąta pochylenia osi symetrii otworów 7. Wynalazek pozwala na ustawienie gwoździ podkowiaków 8 w innych płaszczyznach niż to było dotychczas stosowane, względem obwodu zewnętrznego kopyta. Zastrzeżenia patentowe 1. Sposób podkuwania koni polegający na zamocowaniu podkowy do podstawy kopyta konia za pomocą gwoździ podkowiaków, przy czym ostrza gwoździ po przebiciu kopyta zagina się na zewnątrz kopyta, znamienny tym, że gwoździe podkowiaki usytuowane na bocznych częściach kopyta konia wbija się w kopyto pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do kierunku siły ciągu kopyta. 2. Sposób, według zastrz. 1, znamienny tym, że w trakcie przybijania gwóźdź podkowiak obraca się krawędzią do 90 wokół własnej osi symetrii wzdłużnej. 3. Podkowa do podkuwania koni, stanowiąca zbliżony do kształtu zewnętrznej krawędzi kopyta odcinek odlewu metalowego, zawierający obwodowy rowek oraz usytuowane w tym obwodowym rowku otwory prowadzące dla gwoździ podkowiaków oraz zawierająca w pionowej płaszczyźnie symetrii przedni nosek zachodzący na róg kopyta, znamienna tym, że otwory (7) usytuowane na bocznych częściach ramion (1, 2) podkowy mają osie symetrii przebiegające ukośnie w stosunku do płaszczyzny podkowy, pod kątem od 30 do 60 w kierunku przeciwnym do siły ciągu kopyta (5).

4 4 PL B1 Rysunki

5 PL B1 5

6 6 PL B1 Departament Wydawnictw UP RP Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł.