Transkrypt

1 POSTÊPY BIOLOGII KOMÓRKI INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNETOM NR 1 (41 62) INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE NADZIEJE, OBAWY I PERSPEKTYWY* INDUCED PLURIPOTENT STEM CELLS HOPES, FEARS AND VISIONS Karolina ARCHACKA, Iwona GRABOWSKA, Maria A. CIEMERYCH Zak³ad Cytologii, Instytut Zoologii, Wydzia³ Biologii, Uniwersytet Warszawski Streszczenie: W 2006 roku opublikowano wyniki doœwiadczeñ, w których po raz pierwszy przekszta³cono komórkê somatyczn¹ fibroblast w komórkê pluripotentn¹, czyli tak¹, z której mog¹ powstaæ wszystkie tkanki buduj¹ce zarodek. Historia badañ, które poprzedzi³y ten spektakularny sukces, jest d³uga i obejmuje zarówno prace, które doprowadzi³y do opracowania technik klonowania zwierz¹t, jak i takie, dziêki którym mo liwe by³o uzyskanie zarodkowych komórek macierzystych. Niniejsza praca przedstawia historiê badañ poprzedzaj¹cych erê indukowanych komórek pluripotentnych, jak równie opisuje pionierskie doœwiadczenia, które doprowadzi³y do ich uzyskania, stosowane obecnie metody reprogramowania oraz perspektywy wykorzystania tych komórek. S³owa kluczowe: komórki ES, komórki ips, pluripotencja, Oct3/4, Sox2, Klf4, c-myc, ró nicowanie. Summary: In 2006 first paper describing reprogramming of fibroblast into pluripotent cell, i.e. one that is able to differentiate into all tissues was published. Before that spectacular achievement many projects devoted to study the mechanisms of cell de-differentiation led to the establishment of animal cloning techniques and also derivation of embryonic stem cell lines. Present review summarizes the history of these studies and also describes pioneer works leading to derivation of induced pluripotent stem cells, current methods of reprogramming, and possible applications of these cells. Key words: ES cells, ips cells, pluripotency, Oct3/4, Sox2, Klf4, c-myc, differentiation. WSTÊP Zachodz¹ce podczas rozwoju zarodkowego procesy ró nicowania komórek prowadz¹ do powstania tak ró nych tkanek, jak: nab³onkowa, ³¹czna, nerwowa czy miêœniowa. Poniewa prawid³owy przebieg ró nicowania gwarantuje powstanie nie *Artyku³ powsta³ podczas realizacji projektów badawczych finansowanych ze œrodków na naukê MNiSW nr: N i N

2 42 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH tylko funkcjonalnych tkanek, ale tak e zbudowanych z nich narz¹dów, poznanie mechanizmów reguluj¹cych ten proces jest istotne zarówno dla zrozumienia prawid³owego rozwoju, jak i patologii, które mog¹ mu towarzyszyæ. Równoczeœnie z badaniami poœwiêconymi ró nicowaniu komórek prowadzone by³y i s¹ takie, których celem jest stwierdzenie, czy proces ró nicowania jest nieodwracalny, czy te mo na zmieniæ los zró nicowanej komórki i przekszta³ciæ j¹ w komórkê niezró nicowan¹? Je eli tak, to jakie warunki musz¹ zostaæ spe³nione, aby by³o to mo liwe? Istotne jest równie znalezienie odpowiedzi na pytanie, jakie cechy bêd¹ charakteryzowa³y te reprogramowane komórki. Czy bêd¹ one podobne do komórek obecnych w zarodku na bardzo wczesnych stadiach rozwoju lub te do zarodkowych komórek macierzystych, a wiêc czy bêd¹ pluripotentne? Poszukiwania odpowiedzi na powy sze pytania zainicjowane zosta³y w latach 50. ubieg³ego stulecia badaniami, w wyniku których opracowano techniki klonowania zwierz¹t. Ukoronowaniem tych poszukiwañ okaza³y siê natomiast doœwiadczenia, które doprowadzi³y do przekszta³cania komórek zró nicowanych, takich jak: fibroblasty, komórki nab³onkowe czy hepatocyty w komórki niezró nicowane, pluripotentne a wiêc takie, z których mog¹ powstaæ wszystkie tkanki buduj¹ce organizm. KRÓTKA HISTORIA REPROGRAMOWANIA KOMÓREK Fundamentalne znaczenie dla prac poœwiêconych reprogramowaniu komórek zró nicowanych mia³y doœwiadczenia, które doprowadzi³y do opracowania metod klonowania zwierz¹t. W 1952 roku Briggs i King przeprowadzili doœwiadczenie polegaj¹ce na wprowadzeniu do pozbawionego chromosomów oocytu aby Rana pipiens j¹dra komórki pochodz¹cej z zarodka w stadium blastuli. W efekcie uda³o siê uzyskaæ normalnie rozwijaj¹ce siê zarodki, a z nich kijanki. W latach 60. Marie di Berardino i Thomas King oraz John Gurdon 1 przeprowadzili podobne doœwiadczenia do oocytów aby transplantowali j¹dra pochodz¹ce z ró nicuj¹cych lub w pe³ni zró nicowanych komórek. Tak e wtedy uzyskano normalnie rozwijaj¹ce siê p³azy [7]. Próbê odpowiedzi na pytanie, czy w podobny sposób mo na odró nicowaæ (reprogramowaæ) j¹dra ssaczych komórek somatycznych podj¹³ w latach 80. i 90. XX wieku równie polski zespó³ kierowany przez pracuj¹cego na Uniwersytecie Warszawskim Andrzeja K. Tarkowskiego. Doœwiadczenia, które polega³y na zast¹pieniu materia³u genetycznego oocytu myszy j¹drem komórki somatycznej limfocytu, nie doprowadzi³y co prawda do sklonowania myszy, dostarczy³y jednak wielu istotnych informacji na temat zmian, jakim podlegaj¹ j¹dra komórek somatycznych wystawione na dzia³anie cytoplazmy oocytu [79]. Klonowanie ssaków sta³o siê faktem w 1996 roku, kiedy w szkockim Instytucie Roœlin przysz³a na œwiat 1 W 2009 roku John Gurdon oraz twórca indukowanych komórek pluripotentnych Shinya Yamanaka za swoje prace dotycz¹ce reprogramowania komórek somatycznych zostali uhonorowani presti ow¹ nagrod¹ Albert Lasker Basic Medical Research Award.

3 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 43 owca Dolly. Zosta³a ona stworzona przez Iana Wilmuta i jego wspó³pracowników, którzy j¹dro komórki pochodz¹cej z gruczo³u mlekowego owcy wprowadzili do oocytu. Oocyt zosta³ nastêpnie aktywowany do rozwoju, a powsta³y zarodek przeszczepiony do dróg rodnych owcy, matki zastêpczej. Wkrótce w laboratorium Ryuzo Yanagimachi'ego do oocytu myszy transplantowano j¹dro komórki folikularnej i w efekcie uzyskano pierwsz¹ sklonowan¹ mysz [86]. Przeszczepiaj¹c wiêc j¹dro komórki somatycznej do oocytu i eksponuj¹c je na dzia³anie zawartych w jego cytoplazmie czynników sprawiono, e odzyskiwa³o ono cechy umo liwiaj¹ce mu pe³n¹ kontrolê rozwoju zarodkowego. Prze³amano wiêc dogmat, e ró nicowaniu towarzyszy nieodwracalna determinacja losów komórki, a zmiany zachodz¹ce w j¹drze komórkowym s¹ ostateczne. Równoczeœnie z doœwiadczeniami, które doprowadzi³y do reprogramowania j¹der komórek zró nicowanych i sklonowania ssaka, prowadzono badania, w wyniku których uzyskano pierwsze linie komórek pluripotentnych. W 1981 roku Martin Evans i Matthew Kaufman oraz niezale nie od nich Gail Martin uzyskali z mysich zarodków (blastocyst) zdolne do samoodnawiania siê w hodowli in vitro, niezró nicowane, pluripotentne, a wiêc zdolne do tworzenia wszystkich tkanek zarodkowe komórki macierzyste ES (ang. Embryonic Stem). W 1998 roku komórki takie uzyskano tak e z zarodków ludzkich (zobacz prace: Witkowska i wsp. w tym numerze PBK str. 23 oraz [6]). Fakt, e komórki te mog³y zarówno in vivo, po wprowadzeniu do rozwijaj¹cego siê zarodka, jak i in vitro, pod wp³ywem odpowiednich czynników, ró nicowaæ we wszystkie znane tkanki, obudzi³ wielkie nadzieje na ich wykorzystanie w medycynie regeneracyjnej. Nadziejom tym towarzyszy³y jednak opory natury etycznej uzyskiwaniu linii zarodkowych komórek macierzystych towarzyszy zniszczenie zarodka. Z tego w³aœnie powodu poszukiwano innych ni zarodkowe Ÿróde³ pluripotentnych komórek. Opublikowana w 2006 roku praca Takahashi'ego i Yamanaki opisywa³a doœwiadczenie, które by³o ukoronowaniem zarówno badañ dotycz¹cych reprogramowania komórek, jak i tych, które doprowadzi³y do uzyskania komórek ES. Uda³o siê bowiem zmusiæ komórkê somatyczn¹, fibroblast, do przekszta³cenia siê w komórkê pluripotentn¹, bêd¹c¹ odpowiednikiem zarodkowej komórki macierzystej [78]. Tym razem reprogramowanie odby³o siê inaczej ni podczas klonowania zwierz¹t a wiêc bez udzia³u czynników zawartych w cytoplazmie oocytu. Wymaga³o natomiast zaindukowania w fibroblaœcie ekspresji genów, których aktywnoœæ jest niezbêdna dla zachowania pluripotencji zarówno przez komórki buduj¹ce przedimplantacyjny zarodek ssaka, jak i przez komórki ES. Fibroblasty infekowano wirusami koduj¹cymi dwa markery pluripotencji Oct3/4 i Sox2, a tak e Klf4, odpowiedzialny za indukcjê ekspresji kluczowego dla komórek ES czynnika Nanog oraz onkogen c-myc, którego aktywnoœæ mia³a zapewniæ intensywne podzia³y zainfekowanych komórek [78]. Nadekspresja tych czterech genów spowodowa³a, e fibroblasty zaczê³y morfologicznie i funkcjonalnie przypominaæ komórki ES, a wiêc z rosn¹cych w monowarstwie wyd³u onych komórek sta³y siê komórkami o zaokr¹glonym kszta³cie, rosn¹cymi w zwartych, owalnych koloniach. Okreœlono je mianem indukowanych

4 44 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH komórek pluripotentnych ips (ang. induced Pluripotent Stem). Wkrótce komórki ips uzyskano tak e w innych laboratoriach [51, 57, 61, 89] i wykazano, e reprogramowaæ mo na nie tylko mysie, ale tak e ludzkie fibroblasty [48, 67, 77, 95]. Pluripotencjê zarówno mysich, jak i ludzkich komórek ips weryfikowano wykorzystuj¹c metody klasycznie stosowane podczas testowania komórek ES (ryc. 1). Najwa niejsz¹ z nich, mo liw¹ jednak do przeprowadzenia jedynie w przypadku komórek zwierzêcych, jest uzyskiwanie zwierz¹t chimerowych. Metoda ta polega na mikrochirurgicznym wprowadzeniu badanych komórek do 3,5-dniowych zarodków myszy blastocyst, które zbudowane s¹ z zewnêtrznej warstwy nab³onkowych komórek trofektodermy oraz zlokalizowanego na jednym z biegunów zarodka wêz³a zarodkowego (ryc. 1). Z trofektodermy powstan¹ m.in. b³ony p³odowe, natomiast wêze³ zarodkowy bêdzie stanowi³ materia³ na cia³o rozwijaj¹cego siê zarodka. Centrum blastocysty zajmuje jamka, do której mikrochirurgicznie wprowadza siê testowane komórki. Je eli s¹ one w stanie zasiedlaæ wêze³ zarodkowy i wchodziæ w sk³ad wszystkich tkanek rozwijaj¹cego siê organizmu, mo na uznaæ, e s¹ one pluripotentne. Istotne jest równie, aby powstawa³y z nich komórki rozrodcze, dziêki czemu na œwiat bêd¹ mog³y przyjœæ zwierzêta zbudowane z tkanek wywodz¹cych siê wy³¹cznie z analizowanych komórek. Przeprowadzone przez Takahashi'ego i Yamanakê badania wykaza³y, e uzyskane przez nich komórki ips co prawda bra³y udzia³ w powstawaniu cia³a zarodka, jednak zarodki te obumiera³y in utero [78]. Dalsze analizy wykaza³y, e pierwsze komórki ips nie by³y w pe³ni reprogramowane, dlatego okreœlono je jako pre-ips (patrz ryc. 3), a co za tym idzie, by³y niezdolne do utworzenia prawid³owo rozwijaj¹cego siê organizmu. Jednak ju kolejne prace przynios³y informacje o uzyskaniu prawid³owo rozwijaj¹cych siê chimerowych zarodków, a z nich p³odnych chimerowych myszy [57, 61, 89]. Modyfikacj¹ techniki uzyskiwania zwierz¹t chimerowych jest technika tzw. tetraploidalnej komplementacji. Umo liwia ona otrzymanie zarodka myszy, którego cia³o zbudowane jest wy³¹cznie z testowanych komórek. Je eli s¹ to komórki pluripotentne, na œwiat mo e przyjœæ normalna, p³odna mysz. Pierwszym etapem takiego doœwiadczenia jest wywo³ana impulsami pr¹du elektrycznego fuzja blastomerów (komórek) dwublastomerowego zarodka myszy. W wyniku tego zabiegu powstaje blastomer tetraploidalny (4n), z którego w drodze kolejnych podzia³ów bruzdkowania rozwinie siê tetraploidalna blastocysta. Wiadomo, e komórki tetraploidalne nie s¹ w stanie wchodziæ w sk³ad tkanek buduj¹cych cia³o zarodka. Mog¹ z nich powstaæ jedynie struktury pozazarodkowe b³ony p³odowe. Wprowadzenie pluripotentnych komórek do jamy tetraploidalnej blastocysty spowoduje, e powstaj¹cy zarodek bêdzie zbudowany wy³¹cznie z przeszczepionych komórek (ryc. 1). Pierwsze FIGURE 1. Derivation and verification of mouse ips cells: Fibroblast isolated from tail tips (A) are infected with viruses encoding Oct3/4, Sox2, Klf4 and c-myc (B), and reprogrammed into ips cells (C). Testing of the pluripotency and developmental abilities of ips cells involves: production of mouse chimeras via microinjection of ips cells into cavity of normal, diploid blastocyst or non-chimeric animal via microinjection of ips cells into cavity of tetraploid blastocyst (D); transplantation of ips cells under the skin of immunodeficient nude or SCID mice leading to the teratoma development (E); in vitro differentiation of ips cells (F)

5 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 45 RYCINA 1. Uzyskiwanie mysich komórek ips oraz metody ich testowania: A. Fibroblasty izolowane s¹ najczêœciej z ogona myszy; B. Hodowane in vitro komórki s¹ infekowane wirusami koduj¹cymi Oct3/4, Sox2, Klf4 oraz c-myc; C. W wyniku reprogramowania z fibroblastów w hodowli powstaj¹ kolonie komórek ips. D. Sposoby testowania pluripotencji komórek ips. Komórki ips mikrochirurgicznie wprowadzone do jamy blastocysty wchodz¹ w sk³ad wêz³a zarodkowego, a nastêpnie bior¹ udzia³ w formowaniu wszystkich tkanek i narz¹dów. Je eli testowane komórki pochodz¹ od myszy ró ni¹cych siê kolorem sierœci od myszy dawczyñ blastocyst, to widocznym przejawem chimeryzmu bêdzie pigmentacja sierœci. Komórki ips mo na te wprowadziæ do jamy tetraploidalnej blastocysty, komórki 4n mog¹ tworzyæ wy³¹cznie tkanki pozazarodkowe, wiêc cia³o rozwijaj¹cego siê zarodka powstanie wy³¹cznie z komórek ips; E. Transplantacja komórek ips pod skórê myszy nude lub SCID prowadzi do rozwoju guza zbudowanego z tkanek pochodzenia ekto-, endo- i mezodermalnego; F. Hodowane in vitro komórki ips mo na ró nicowaæ w ró ne rodzaje tkanek zale nie od warunków hodowli, zastosowanego pod³o a, czynników wzrostu

6 46 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH próby eksperymentalnego uzyskania zwierz¹t zbudowanych wy³¹cznie z komórek ips podjêto ju w 2007 roku [89]. Zakoñczy³y siê one jednak niepowodzeniem, gdy zarodki nie by³y w stanie rozwijaæ siê do koñca ci¹ y. Dopiero w 2009 roku stosuj¹c opisan¹ powy ej metodê wykazano, e z komórek ips mo na uzyskaæ ywe i p³odne myszy jednoetapowo, a wiêc z pominiêciem tworzenia organizmów chimerowych [2, 29, 98]. Testom polegaj¹cym na uzyskiwaniu organizmów chimerowych lub zbudowanych wy³¹cznie z komórek ips mo na poddaæ komórki zwierzêce, np. mysie, szczurze. Potencja³ komórek ludzkich, ale tak e zwierzêcych, mo na analizowaæ wprowadzaj¹c je pod skórê nieodrzucaj¹cych przeszczepów myszy nude lub SCID (ang. Severe Combined Immunodeficiency) (ryc. 1). W takich warunkach komórki pluripotentne (np. komórki ES) formuj¹ zbudowane z tkanek pochodzenia ekto-, endo- i mezodermalnego guzy potworniaki, okreœlane tak e jako teratomy (gr. teratos potwór). Zarówno mysie, jak i ludzkie komórki ips z powodzeniem formowa³y potworniaki [48, 57, 61, 67, 77, 78, 89, 95]. Oprócz opisanych powy ej testów in vivo, komórki ips poddawano, stosuj¹c zdefiniowane uprzednio dla komórek ES warunki hodowli, ró nicowaniu in vitro (ryc. 1). Hodowane in vitro komórki ES zdolne s¹ do ró nicowania w wiele rodzajów komórek. Mog¹ tak e formowaæ tzw. kule zarodkowe, zbudowane z ekto-, endo- i mezodermy, których powstawanie odzwierciedla zjawiska zachodz¹ce w rozwijaj¹cym siê zarodku. Tak e komórki ips z powodzeniem tworz¹ kule zarodkowe i ró nicuj¹ w komórki wywodz¹ce siê trzech listków zarodkowych (np. [48, 55, 56, 77, 78]). Przeprowadzaj¹c wiêc testy in vivo i in vitro otrzymano niezbite dowody na to, e komórki ips s¹ pluripotentne. Oprócz doœwiadczeñ wykazuj¹cych, e komórki ips mo na uzyskaæ z mysich i ludzkich fibroblastów (zarówno zarodkowych, jak i izolowanych od doros³ych osobników) przeprowadzono badania wykazuj¹ce, e reprogramowaniu mog¹ ulec tak e inne komórki, np. hematopoetyczne komórki macierzyste [10], izolowane ze szpiku komórki jednoj¹drzaste [36], komórki p³odowej w¹troby [76], komórki izolowane z p³ynu owodniowego [41], komórki krwi obwodowej CD34+ [93], komórki krwi pêpowinowej (np. [16, 93]), dojrza³e limfocyty B [18], keratynocyty [50], neuronalne komórki macierzyste (np. [34]), komórki b trzustki [75] czy hepatocyty [1, 76]. Komórki ips uzyskano tak e z komórek somatycznych gatunków innych ni mysz i cz³owiek, np. z komórek szczura [43, 44], rezusa [46], œwini [13] czy miniaturowej œwini rasy tybetañskiej [12]. Z du ym prawdopodobieñstwem mo na wiêc s¹dziæ, e w przysz³oœci komórki ips bêdzie mo na uzyskiwaæ z wielu, jeœli nie wszystkich rodzajów tkanek ró nych gatunków zwierz¹t. Dziêki temu mo liwe bêdzie prowadzenie ró nego rodzaju badañ poœwiêconych miêdzy innymi mechaniz-mom ró nicowania komórek. Jednak najwiêksze emocje budzi uzyskiwanie ludzkich komórek ips oraz ich wykorzystanie w medycynie regeneracyjnej. Zanim jednak oka e siê to mo liwe, konieczne bêdzie rozwi¹zanie kilku problemów technologii ips.

7 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 47 POSZUKIWANIE IDEALNEJ METODY UZYSKIWANIA KOMÓREK ips Pionierskie doœwiadczenia przeprowadzone przez Takahashi'ego i Yamanakê doprowadzi³y do uzyskania komórek ips [78]. Proces reprogramowania fibroblastów trwa³ jednak a trzy tygodnie i charakteryzowa³ siê nisk¹ wydajnoœci¹ (0,01 0,1%) [78]. Tak e reprogramowanie innych typów komórek mysich okaza³o siê ma³o skuteczne. Jeszcze ni sz¹ wydajnoœci¹ reprogramowania, bo jedynie oko³o 0,001%, charakteryzowa³o siê uzyskiwanie ludzkich komórek ips [66, 77]. Wydajna produkcja tych komórek jest wiêc jednym z g³ównych problemów, które musz¹ zostaæ rozwi¹zane, aby ich wykorzystanie w medycynie nie pozosta³o jedynie marzeniem. Kolejny problem stanowi¹ stosowane do wprowadzenia reprogramuj¹cych genów wektory wirusowe. Obecnie wiadomo, e konieczne jest ich zast¹pienie przez bezpieczniejsze wektory, na przyk³ad takie, które umo liwia³yby ekspresjê wnoszonych przez nie do komórki genów bez koniecznoœci wbudowania ich do jej genomu. Istotne jest tak e opracowanie metody uzyskiwania komórek ips, która nie wymaga³aby wprowadzania do komórek potencjalnie groÿnych czynników, takich jak protoonkogen c-myc, którego niekontrolowana ekspresja mo e doprowadziæ do rozwoju nowotworów. W jaki sposób rozwi¹zuje siê te problemy? Retrowirusy i podobne do nich lentiwirusy stanowi¹ bardzo dobre narzêdzie umo liwiaj¹ce wprowadzanie genów koduj¹cych ró ne czynniki do komórki. Pocz¹tkowo by³y one powszechnie stosowane przez wiele zespo³ów uzyskuj¹cych komórki ips [4, 51, 78, 89, 95]. Ekspresja transgenów kodowanych przez wirusy mo liwa jest jednak tylko po ich wbudowaniu do genomu zainfekowanej komórki, a to mo e staæ siê przyczyn¹ nieprawid³owego funkcjonowania genów zlokalizowanych w miejscu integracji. Mimo i wykazano, e w komórkach ips modyfikacje epigenetyczne, polegaj¹ce na metylacji sekwencji wirusowych i transgenów, prowadz¹ do stopniowego wyciszenia ekspresji wprowadzonych czynników [51, 61, 89], to nie mo na wykluczyæ ich spontanicznej reaktywacji, np. pod wp³ywem bodÿców zewnêtrznych. Mo e to doprowadziæ do rozwoju nowotworów, co zaobserwowano miêdzy innymi u pacjentów, u których podjêto próbê terapii genowej z wykorzystaniem retrowirusów [25]. Dlatego konieczne sta³o siê opracowanie metody uzyskiwania komórek ips wykorzystuj¹cej bezpieczniejsze wektory. Pierwszym krokiem w tym kierunku by³o otrzymanie mysich i ludzkich komórek ips w wyniku zastosowania adenowirusów i plazmidów koduj¹cych reprogramuj¹ce czynniki [17, 62, 76, 94]. Oba rodzaje wektorów s¹ w stanie pozostaæ w komórce przez kilka pierwszych cyklów komórkowych, umo liwiaj¹c tym samym przejœciow¹ ekspresjê kodowanych przez nie czynników, bez ich integracji do genomu. Niestety, w porównaniu z metod¹ wykorzystuj¹c¹ wektory integruj¹ce do genomu, wydajnoœæ uzyskiwania komórek ips z zastosowaniem tej metody by³a znacz¹co ni sza. Efekt ten by³ prawdopodobnie skutkiem zbyt krótkiej ekspresji wprowadzanych genów, a w konsekwencji zbyt niskiego poziomu reprogramuj¹cych bia³ek. Wiadomo bowiem, e reprogramowanie, zw³aszcza komórek ludzkich, wymaga stosunkowo d³ugiej aktywnoœci wprowadza-

8 48K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH nych czynników. Okreœlenie minimalnego, niezbêdnego do przekszta³cenia komórki czasu ekspozycji na czynniki reprogramuj¹ce by³o mo liwe dziêki u ywaniu takich wektorów, w których ekspresja transgenów kontrolowana by³a przez promotory przejœciowo indukowane odpowiednimi antybiotykami (np. doksycyklin¹). Tak wiêc dane bia³ko syntetyzowane by³o jedynie wtedy, gdy w po ywce hodowlanej obecny by³ antybiotyk. Pozwoli³o to ustaliæ, e komórki mysie by³y zdolne do przekszta³cenia w komórki ips po 10 dniach ekspresji wprowadzonych czynników, natomiast komórki ludzkie najwczeœniej po 14 dniach [4, 23, 50, 76, 87]. Doœwiadczenia, w których wykorzystano tzw. wektory episomalne, czyli nieintegruj¹ce do genomu, wykaza³y, e wbrew wczeœniejszym przypuszczeniom w³¹czenie transgenów do genomu komórki nie jest konieczne do jej reprogramowania [62, 76, 94]. By³o to zgodne z wynikami badañ wykazuj¹cymi, e miejsca integracji wirusów do genomu komórki s¹ przypadkowe i indukcja przekszta³cania komórki somatycznej w komórkê ips nie zale y od lokalizacji wprowadzonych genów [1, 84]. Kolejn¹ strategi¹ maj¹c¹ zminimalizowaæ ryzyko powstania mutacji genomowych w komórce by³o wykorzystanie metody umo liwiaj¹cej usuniêcie wprowadzonych genów ju po zaindukowaniu reprogramowania komórki. W tym celu zastosowano technikê polegaj¹c¹ na otoczeniu transgenów sekwencjami loxp. Sekwencje te s¹ rozpoznawane przez bakteryjn¹ rekombinazê Cre, dziêki czemu otoczony nimi fragment DNA mo e zostaæ usuniêty. Fakt ten zosta³ z sukcesem wykorzystany podczas uzyskiwania wolnych od transgenów komórek ips [28, 74]. Du e nadzieje na wykorzystanie w technologii ips wi¹ e siê z ruchomymi elementami genetycznymi okreœlanymi jako piggybac. S¹ to transpozony zdolne do przenoszenia fragmentów DNA o wielkoœci siêgaj¹cej nawet 10 tysiêcy par zasad. Integracja piggybac z genomem komórki mo liwa jest dziêki aktywnoœci transpozazy. Ten enzym nie tylko wprowadza sekwencjê do genomu, ale odpowiada tak e za póÿniejsze usuniêcie transpozonu i przywrócenie miejsc jego integracji do oryginalnego stanu. System piggybac zosta³ z sukcesem wykorzystany podczas uzyskiwania zarówno mysich, jak i ludzkich komórek ips. Co ciekawe, reprogramowanie zaindukowane genami wprowadzonymi z wykorzystaniem piggybac zachodzi³o z relatywnie wysok¹, wynosz¹c¹ 1% wydajnoœci¹ [28, 91, 96]. Zalet¹ tej metody jest tak e jej uniwersalnoœæ. Transpozony mog¹ byæ wprowadzane do wszystkich typów komórek, tak e tych niedziel¹cych siê oraz do komórek ES [37]. W 2009 roku ukaza³y siê dwie prace, których Autorzy podjêli próbê uzyskania komórek ips nie tylko bez udzia³u wektorów integruj¹cych do genomu, ale te bez udzia³u jakichkolwiek wektorów. Doœwiadczenia te polega³y na wykorzystaniu bia³ek, a nie jak to by³o dotychczas koduj¹cych je sekwencji DNA [32, 100]. Jednak metoda ta okaza³a siê na tyle niedoskona³a, e wymaga³a kilkukrotnego powtarzania procedury wprowadzania bia³ek do komórki. Wi¹za³o siê to tak e z wyd³u eniem czasu reprogramowania. Pomimo niedoskona³oœci technika ta ma jednak szansê po dopracowaniu staæ siê bezpiecznym sposobem uzyskiwania komórek ips. Doskonalenie technik wprowadzania reprogramuj¹cych genów do komórki polega tak e na ograniczaniu liczby wykorzystywanych genów lub/i zast¹pieniu ich przez

9 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 49 substancje bezpieczne dla komórki i organizmu. NajgroŸniejszym z czynników u ywanych do reprogramowania komórek jest onkogen c-myc. Jego obecnoœæ i niekontrolowana aktywnoœæ prowadzi³a do rozwoju nowotworów [53, 61]. Co prawda wydajnoœæ uzyskiwania komórek ips z fibroblastów po zastosowaniu koktajlu genów Oct3/4, Sox2 i Klf4, z pominiêciem c-myc, by³a ni sza ni po zastosowaniu wszystkich czterech transgenów, jednak u adnej z myszy chimerowych, których tkanki powsta³y z takich komórek ips, nie stwierdzono rozwoju nowotworów [59, 88]. Choæ obecnoœæ c-myc wydaje siê stanowiæ najwiêksze zagro enie dla prawid- ³owego funkcjonowania komórek, niekontrolowana ekspresja pozosta³ych transgenów tak e mo e mieæ powa ne skutki uboczne. Wiadomo, e ektopowa ekspresja Oct3/4 zwi¹zana jest z rozwojem dysplazji nab³onka [21], zaœ ekspresja Klf4 mo e prowadziæ do transformacji nowotworowej komórek tej tkanki [69]. Ponadto, niekontrolowane uruchomienie ekspresji transgenów w komórkach ips mo e zaburzaæ wyniki wielu badañ, np. maj¹cych na celu okreœlenie wp³ywu ró nych farmaceutyków na te komórki. Jedna z dróg prowadz¹cych do opracowania bezpiecznych metod uzyskiwania komórek ips mo e polegaæ na wykorzystaniu komórek, które wykazuj¹ endogenn¹ ekspresjê dotychczas stosowanych czynników. Przyk³adem mog¹ byæ neuronalne komórki macierzyste i progenitorowe, które syntetyzuj¹ bia³ko Sox2, dziêki czemu ich przekszta³cenie w komórki ips nie wymaga udzia³u tego czynnika (np. [11, 33, 34, 73]). W tym przypadku wydajnoœæ uzyskiwania ips jest wy sza, ni gdy stosowany jest klasyczny zestaw genów. Sugeruje to, e zbyt wysoki poziom Sox2 mo e ograniczaæ proces reprogramowania [11, 73]. Neuronalne komórki macierzyste mog¹ równie zostaæ przekszta³cone w komórki ips za pomoc¹ tylko dwóch czynników (Oct3/4 i Klf4 lub Oct3/4 i c-myc), a nawet tylko jednego (Oct3/4), choæ wydajnoœæ tego procesu jest wtedy bardzo niska [33, 34, 72, 73]. Nale y jednak pamiêtaæ, e neuronalne komórki charakteryzuje zdolnoœæ do proliferacji oraz e oprócz Sox2 syntetyzuj¹ one tak e czynnik podobny do c-myc N-Myc. Wyniki tych i innych badañ wskazuj¹ tak e, e o ile podczas reprogramowania komórek somatycznych geny c-myc, Sox2 i Klf4 mog¹ zostaæ pominiête lub zast¹pione przez inne czynniki, to obecnoœæ Oct3/4 jest konieczna. Dotychczas nie zidentyfikowano adnego wymiennika Oct3/4. Stosowano natomiast biologiczne lub chemiczne odpowiedniki pozosta³ych czynników reprogramuj¹cych (c-myc Wnt3a, LIN28; Sox2 RepSox2 ; Klf4 RepKlf4, Esrrb, kenpaullon, Nanog) [15, 27, 49, 54, 95]. Niektórzy badacze twierdz¹ tak e, e w cytoplazmie fibroblastów zgromadzony jest mrna koduj¹cy Oct3/4, Sox2 i Nanog oraz e odpowiednio manipuluj¹c warunkami hodowli mo na bêdzie doprowadziæ do translacji tych czynników [64]. Bez w¹tpienia identyfikacja substancji chemicznych, które by³yby w stanie uaktywniæ endogenn¹ ekspresjê wszystkich niezbêdnych do reprogramowania czynników, bêdzie stanowi³a kluczowy moment w pracach nad doskonaleniem technik uzyskiwania komórek ips. Wydajnoœæ uzyskiwania komórek ips mo na równie zwiêkszyæ wykorzystuj¹c stosowane podczas uzyskiwania zarodkowych komórek macierzystych inhibitory

10 50 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH szlaków przekazywania sygna³ów zaanga owanych w ró nicowanie tych komórek. Wydajnoœæ reprogramowania ludzkich i mysich neuronalnych komórek macierzystych i progenitorowych by³a wy sza, gdy stosowano inhibitory kinaz MEK (ang. MAP/ERK Kinase), GSK3 (ang. Glycogen Synthase Kinase 3) oraz metylotransferazy histonów G9a [72, 73]. Zastosowanie inhibitorów MEK i GSK3 oraz TGFb (ang. Transforming Growth Factor b) umo liwi³o uzyskanie szczurzych komórek ips [43]. Obecnoœæ tych substancji w po ywce hodowlanej u³atwia przekszta³cenie komórek pre-ips w ostatecznie reprogramowane komórki ips [72, 73]. Etap ten wydaje siê kluczowy dla reprogramowania, podczas którego w komórce musi dojœæ do wyciszenia ekspresji genów typowych dla komórek zró nicowanych i indukcji ekspresji genów warunkuj¹cych pluripotencjê. Odpowiada za to precyzyjnie kontrolowana demetylacja DNA i acetylacja histonów [58]. W wiêkszoœci komórek procesy te nie przebiegaj¹ prawid³owo i dlatego zostaj¹ one zablokowane na stadium pre-ips. Z t¹ teori¹ zgodne s¹ wyniki doœwiadczeñ, w których tempo i wydajnoœæ reprogramowania komórek znacz¹co (nawet stukrotnie) zwiêkszono stosuj¹c zwi¹zki wp³ywaj¹ce na stan metylacji chromatyny lub modyfikacji histonów, takie jak: 5-azacytydyna, kwas walproinowy czy trichostatyna [26, 57, 58, 72]. Podobne wyniki uzyskano doprowadzaj¹c jednoczeœnie do nadekspresji UTF1 (ang. Undifferentiated Transcription Factor 1) represora transkrypcji zmieniaj¹cego konformacjê chromatyny na typow¹ dla komórek pluripotencjalnych, i wyciszenia ekspresji p53 [99]. p53 to odkryty 30 lat temu czynnik supresorowy nowotworów. Bia³ko to, które uczestniczy w regulacji cyklu komórkowego, apoptozy oraz starzenia siê komórek, okaza³o siê odgrywaæ istotn¹ rolê w procesie reprogramowania. p53 wp³ywa negatywnie na ekspresjê kluczowego dla zachowania pluripotencji bia³ka Nanog [45] oraz jest odpowiedzialny za syntezê p21 inhibitora niezbêdnych dla prawid³owego przebiegu cyklu komórkowego kinaz CDK (ang. Cyclin Dependent Kinase). Ponadto wykazano, e ekspresja p53 podlega kontroli Klf4 [31, 68], który tak e reguluje ekspresjê Nanog [5]. Co niezwykle istotne, wykorzystywany do uzyskiwania komórek ips onkogen c-myc powoduje wzrost zarówno poziomu, jak i aktywnoœci p53, a to z kolei prowadzi do zwiêkszenia syntezy inhibitora p21. Te wzajemne zale noœci miêdzy p53, p21, Klf4, Nanog i c-myc okaza³y siê byæ istotne dla procesów towarzysz¹cych reprogramowaniu komórek. Wykazano bowiem, e keratynocyty, które charakteryzuje wy sza wydajnoœæ przekszta³cania w ips, syntetyzuj¹ mniej p53 i p21 w porównaniu z trudniejszymi do reprogramowania fibroblastami [31]. Obni enie poziomu ekspresji p21 [31] oraz p53 [31, 99] zwiêksza³o wydajnoœæ uzyskiwania komórek ips. Tak e komórki pozbawione obu alleli genu koduj¹cego p53 (p53 -/- ), a wiêc niesyntetyzuj¹ce tego bia³ka, ³atwiej ulega³y reprogramowaniu [24, 52]. Poniewa jednak definitywne pozbawienie komórek genu koduj¹cego p53 prowadzi³o do niestabilnoœci genetycznej [52] i powstawania nowotworów [24], wydaje siê, e jedynie przejœciowe (np. przez zastosowanie RNAi) zahamowanie syntezy p53 mo e byæ rozwa ane jako metoda poprawiaj¹ca wydajnoœæ uzyskiwania komórek ips [83]. Innym genem, którego poziom ekspresji mo e mieæ kluczowe znaczenie dla wydajnoœci uzyskiwania komórek ips, jest gen In4a/Arf. Koduje on dwa bia³ka:

11 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 51 p16 Ink4a inhibitor aktywnych w fazie G1 cyklu komórkowego kinaz CDK4/6 oraz bia³ko p19 Arf poœrednio wp³ywaj¹ce na ekspresjê p53. Podczas uzyskiwania komórek ips obserwuje siê wyciszenie aktywnoœci genu In4a/Arf [42]. Poniewa zjawisko to zachodzi na pocz¹tkowych etapach reprogramowania, wydaje siê mo liwe, e u jego pod³o a le y oddzia³ywanie czynników indukuj¹cych pluripotencjê z locus In4a/Arf [42, 83]. Komórki charakteryzuj¹ce siê ni szym poziomem lub te wcale niesyntetyzuj¹ce p19 Arf, po zainfekowaniu wirusami koduj¹cymi Oct3/4, Sox2, Klf4 i c-myc, szybciej i z wiêksz¹ wydajnoœci¹ przekszta³caj¹ siê w komórki ips [83]. RYCINA 2. Mechanizmy kontroluj¹ce uzyskiwanie komórek ips i transformacjê nowotworow¹. Zastosowanie zdefiniowanych czynników mo e doprowadziæ do reprogramowania zró nicowanych komórek somatycznych fibroblastów albo w indukowane komórki pluripotentne albo w nieœmiertelne komórki nowotworowe: A czynniki transkrypcyjne c-myc i Klf4 indukuj¹ reprogramowanie komórek somatycznych w ips w sposób, który przypomina transformacjê nowotworow¹. Oct3/4 i Sox2, pomimo e ich ekspresja zachodzi tak e w komórkach nowotworowych, uwa ane s¹ za czynniki specyficznie indukuj¹ce powstawanie komórek ips; B bia³ko supresorowe nowotworów p53, którego ekspresja mo e byæ indukowana przez p19 Arf, bezpoœrednio lub poœrednio ogranicza zarówno reprogramowanie fibroblastów w komórki ips, jak i powstawanie komórek nowotworowych [24, 31, 42, 52, 83]. Za poœrednictwem inhibitora kinaz CDK bia³ka p21 wp³ywa ono na oba procesy indukuj¹c apoptozê lub starzenie siê komórek. Inny inhibitor kinaz CDK p16 Ink4a tak e indukuje starzenie siê komórek. W efekcie upoœledza to i proces powstawania komórek ips i proces transformacji nowotworowej. Locus koduj¹cy zarówno p19 Arf, jak i p16 Ink4a ulega wyciszeniu podczas reprogramowania komórek somatycznych w komórki ips [31, 42, 83] (schemat [35] za zgod¹ Nature Publishing Group) FIGURE 2. Mechanisms controlling ips cells generation and cellular transformation. c-myc and Klf4 play a role in both somatic cells reprogramming and transformation. Oct3/4 and Sox2 are assumed as specifically involved in reprogramming into ips cells (A). p19arf induces expression of p53 limiting both cellular reprogramming and transformation. It also, via p21 induces apoptosis and cellular senescence (together with p16ink4a). Silencing of p19arf and p16ink4a loci facilitates generation of ips cells ([35] copyright Nature Publishing Group)

12 52 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH Brak syntezy bia³ek p53 lub/i p16 Ink4a oraz p19 Arf u³atwia nie tylko uzyskiwanie komórek ips, ale w warunkach fizjologicznych mo e prowadziæ do unieœmiertelnienia komórki, a wiêc jej transformacji nowotworowej (ryc. 2) [35]. Tak wiêc poszukiwanie mechanizmów odpowiedzialnych za efektywne przeprogramowanie komórek somatycznych w komórki pluripotentne ods³ania nieznane dotychczas cechy wspólne komórek macierzystych i nowotworowych. Przytoczone przyk³ady wskazuj¹, e komórki ips mo na uzyskaæ stosuj¹c ró ne metody. Bez wzglêdu jednak na sposób otrzymywania tych komórek, proces reprogramowania przebiega wed³ug podobnego, opisanego w kolejnym podrozdziale, schematu. MOLEKULARNE POD O E REPROGRAMOWANIA Takahashi i Yamanaka zastosowali do reprogramowania mysich fibroblastów zestaw czterech czynników transkrypcyjnych: Oct3/4, Sox2, Klf4 oraz c-myc [78]. Uprzednio prowadzone badania wykaza³y, e kluczowy dla utrzymania pluripotencji Oct3/4 homodimeryzuje i tak e tworzy heterodimery z innymi czynnikami transkrypcyjnymi, m.in. z kolejnym regulatorem pluripotencji Sox2. Pozosta³e dwa czynniki transkrypcyjne Klf4 i c-myc to onkogeny, które nie s¹ niezbêdne dla reprogramo-wania komórek somatycznych w komórki ips, ale ich nadekspresja zdecydowanie zwiêksza wydajnoœæ i przyspiesza ten proces. Pierwsze mysie komórki ips selekcjonowano na podstawie cech morfologicznych upodabniaj¹cych je do komórek ES (niewielkie rozmiary, wysoki stosunek j¹drowocytoplazmatyczny, tworzenie charakterystycznych kolonii in vitro) oraz zdolnoœci do aktywacji genu Fbx15, koduj¹cego jeden z czynników typowych dla komórek pluripotentnych. Z tych komórek ips nie uda³o siê jednak uzyskaæ zwierz¹t chimerowych, tak wiêc nie przesz³y one kluczowego testu pluripotencji [78]. Niezdolnoœæ do tworzenia chimer wynika³a prawdopodobnie z faktu, e w komórkach ips uzyskanych przez Takahashi'ego i Yamanakê nie zasz³a aktywacja ekspresji endogennych genów koduj¹cych Oct3/4 i Nanog. Obserwowane cechy komórek pluripotentnych by³y warunkowane jedynie przez wprowadzone transgeny. Okaza³o siê wiêc, e komórki te w mniejszym ni oczekiwano stopniu przypomina³y pluripotentne zarodkowe komórki macierzyste. Dlatego w kolejnych badaniach selekcje komórek ips prowadzono na podstawie ekspresji endogennego Oct3/4 lub Nanog [51, 61]. Komórki czêœciowo reprogramowane, a wiêc takie, które morfologicznie przypomina³y komórki ES, ale ró ni³y siê potencja³em do tworzenia chimer okreœlono mianem komórek pre-ips (ryc. 3). W komórkach tych promotory endogennych genów odpowiedzialnych za utrzymanie pluripotencji by³y tylko czêœciowo demetylowane i nie w pe³ni aktywne, natomiast wirusowe geny koduj¹ce Oct3/4, Sox2, Klf4 i c-myc pozostawa³y aktywne. Jednoczeœnie ulega³y w nich ekspresji niektóre markery tkankowe, np. charakterystyczny dla tkanki miêœniowej szkieletowej czynnik transkrypcyjny Pax7 czy kluczowy dla prawid³owego funkcjonowania tkanki chrzêstnej czynnik Sox9 [58].

13 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 53 RYCINA 3. Etapy reprogramowania komórek somatycznych w komórki ips. Wprowadzenie czynników reprogramuj¹cych do komórek somatycznych prowadzi do rozpoczêcia ich reprogramowania, czemu towarzyszy stopniowe wyciszenie ekspresji markerów somatycznych i rozpoczêcie ekspresji jednego z czynników charakterystycznych dla komórek ES bia³ka SSEA-1. W kolejnym etapie ekspresja transgenów prowadzi do aktywacji genów reguluj¹cych podzia³y komórkowe i dalszego wyciszenia genów specyficznych tkankowo. Poniewa ze wzglêdu na metylacjê promotorów endogenne geny pluripotencji pozostaj¹ nieaktywne, komórki takie okreœlane s¹ jako pre-ips. Wyciszenie ekspresji transgenów i aktywacja endogennych genów pluripotencji prowadzi do powstania w pe³ni reprogramowanych komórek okreœlanych jako ips (zmodyfikowane wg [20]) FIGURE 3. Stages of reprogramming of somatic cells into ips cells. Introduction of reprogramming factors initiates silencing of tissue specific genes and induces expression of genes characteristic for pluripotent cells such as SSEA-1 and also encoding crucial cell cycle regulators. Since endogenous pluripotency markers are not expressed yet, such partially reprogrammed cells are termed pre-ips. Silencing of transgene expression and activation of endogenous pluripotency markers leads to the generation of true ips cells (modified from [20]) Dotychczas oprócz klasycznego zestawu genów zastosowanych przez Yamanakê i Takahashi'ego, do reprogramowania komórek myszy stosowano tak e inne zestawy. Wykazano, e z mysich fibroblastów mo na uzyskaæ komórki ips stosuj¹c jedynie Oct3/4, Sox2 oraz Klf4 [88]. Jak ju wspomniano, inne rodzaje komórek, np. komórki neuronalne reprogramowano jeszcze ubo szymi koktajlami transgenów. Ludzkie komórki ips uzyskano stosuj¹c te same czynniki Oct3/4, Sox2, Klf4, c-myc [77], ale tak e wykorzystuj¹c Oct3/4, Sox2 razem z genami Nanog, koduj¹cym czynnik kluczowy dla zachowania pluripotencji i LIN28 markerem ludzkich komórek ES [95], jak równie zestaw Oct3/4, Sox2, Klf4, c-myc równoczeœnie z koduj¹cym ludzk¹ telomerazê genem h-tert i antygenem T wirusa SV40 [95].

14 54 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH Bez wzglêdu na zastosowany zestaw transgenów uzyskanie komórek ips to proces przebiegaj¹cy etapowo. Aby mog³o dojœæ do pe³nego reprogramowania mysich fibroblastów, geny wprowadzone za pomoc¹ wektorów wirusowych musz¹ ulegaæ ekspresji co najmniej przez 12 dni [4]. Oprócz zmian morfologii na typow¹ dla komórek ES dochodzi wtedy do rearan acji chromatyny, a co za tym idzie znacz¹cych zmian w transkrypcji. Procesowi temu towarzysz¹ globalne zmiany w metylacji lizyny 4 i 27 histonu H3, demetylacja regionów promotorowych Oct3/4 i Nanog oraz, je eli reprogramowane s¹ komórki eñskie, reaktywacja nieaktywnego w tych komórkach chromosomu X [51, 89]. Przekszta³canie komórek somatycznych w komórki ips wymaga, oprócz indukcji ekspresji czynników pluripotencji, wyciszenia syntezy czynników charakterystycznych dla komórek zró nicowanych. Wykazano, e w fibroblastach w ci¹gu 3 5 dni po zaindukowaniu ekspresji transgenów dochodzi do obni enia ekspresji bia³ek charakterystycznych dla tych komórek Thy-1 i kolagenu. Co istotne, aktywnoœæ genu c-myc wp³ywa na przyspieszenie tego procesu [59]. Znaczenie zarówno c-myc, jak i onkogenu Klf4 w reprogramowaniu komórek somatycznych by³o szeroko dyskutowane. Wydaje siê mo liwe, e czynniki te indukuj¹ procesy analogiczne do tych towarzysz¹cych transformacji nowotworowej komórek somatycznych. W efekcie fibroblasty zyskuj¹ zdolnoœæ do intensywnych podzia³ów komórkowych, a tym samym upodabniaj¹ siê nie tylko do komórek nowotworowych, ale i do komórek ES. c-myc rekrutuj¹c acetylotransferazê histonów mo e powodowaæ modyfikacjê chromatyny, a to z kolei mo e u³atwiaæ reprogramowanie. Brambrink i wspó³pracownicy przeanalizowali zmiany ekspresji markerów pluripotencji w czasie reprogramowania komórek somatycznych [4]. Wykazali, e po 3 dniach od zaindukowania ekspresji transgenów w populacji reprogramowanych komórek indukowana jest synteza alkalicznej fosfatazy, której aktywnoœæ charakteryzuje komórki pluripotentne, takie jak komórki ES czy pierwotne komórki p³ciowe. Oko³o 9 dnia reprogramowania dochodzi do syntezy kolejnego markera komórek pluripotentnych glikoproteiny powierzchniowej SSEA1 (ang. Stage-Specific Embryonic Antigen-1). Ekspresja endogennych genów koduj¹cych Oct3/4 i Nanog by³a wykrywana dopiero oko³o 16 dnia od wprowadzenia transgenów. Jak ju wspomniano, aktywnoœæ egzogennych Oct3/4, Sox2 i Nanog prowadzi do wyciszenia genów koduj¹cych czynniki reguluj¹ce ró nicowanie komórek oraz uruchomienia ekspresji genów charakterystycznych dla komórek pluripotentnych. U pod³o a tego mechanizmu le y poœrednia i bezpoœrednia rekrutacja bia³ek PcG (Polycomb), które zaanga owane s¹ w wyciszenie ekspresji wielu genów indukuj¹cych ró nicowanie [89]. Indukcja intensywnych podzia³ów komórkowych reprogramowanej komórki jest konieczna, aby mog³o dojœæ do zmian w metylacji chromatyny u³atwiaj¹cych aktywacjê nieaktywnych dotychczas genów. Przyk³adowo, utrata aktywnoœci genu Oct3/4, która zachodzi w ró nicuj¹cych podczas rozwoju komórkach zarodkowych, wi¹ e siê z metylacj¹ histonu H3 na lizynie 9 w obszarze promotora tego genu [14]. Z kolei utrata metylacji w tym obszarze i aktywacja endogennego Oct3/4 towarzyszy reprogramowaniu. Nie tylko zmiany w metylacji histonu H3, ale tak e metylacja cytozyny wchodz¹cej w sk³ad tzw. wysp CpG w promotorach genów koduj¹cych inne ni Oct3/4 markery pluripotencji przyczyniaj¹ siê do

15 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 55 inaktywacji tych genów. Zniesienie metylacji tych promotorów towarzyszy reprogramowaniu fibroblas-tów [51, 61, 89]. Ponadto, aktywnoœæ promotorów genów koduj¹cych Oct3/4, Sox2 i Nanog podlega autoregulacji. Przyk³adowo, Oct3/4 mo e oddzia³ywaæ zarówno z promotorem Oct3/4, jak i Sox2 oraz Nanog [3, 47]. Zaindukowana przez wprowadzenie transgenów ekspresja endogennych czynników Oct3/4, Sox2 i Klf4 promuje aktywacjê kluczowego dla utrzymania pluripotencji genu Nanog, dziêki czemu w komórkach ips ekspresja tego genu utrzymywana jest na poziomie podobnym do obserwowanego w zarodkowych komórkach macierzystych [61, 89]. Komórki utrzymuj¹ pluripotencjê dziêki zachowaniu równowagi pomiêdzy ekspresj¹ okreœlonych genów regulowan¹ przez skomplikowany uk³ad ró nych czynników transkrypcyjnych. Zaburzenie tej równowagi prowadzi do ró nicowania komórek. Reprogramowanie komórek polega wiêc na zniesieniu zró nicowanego fenotypu komórek poprzez stopniowe budowanie w nich sieci oddzia³ywañ charakterystycznych dla komórek niezró nicowanych i umo liwiaj¹cych utrzymanie w nich stanu pluripotencji. PRZYSZ OŒÆ KOMÓREK ips Uzyskanie indukowanych pluripotentnych komórek otworzy³o nowy rozdzia³ w badaniach maj¹cych na celu opracowanie nowatorskich metod terapii komórkowych schorzeñ degeneracyjnych (np. chorób neurodegeneracyjnych, dystrofii miêœniowych) czy nieodwracalnych uszkodzeñ tkanek (np. zawa³u miêœnia sercowego, urazów rdzenia krêgowego) (praca przegl¹dowa Kurpisz w tym numerze PBK str 209). Na szybkie tempo badañ koncentruj¹cych siê na opracowywaniu metod ukierunkowanego ró nicowania komórek ips stymuluj¹co wp³ynê³a wiedza o sposobach ró nicowania mysich i ludzkich komórek ES. Stosuj¹c i modyfikuj¹c opracowane uprzednio techniki uda³o siê in vitro przekszta³ciæ komórki ips w komórki o potencjale hematopoetycznym (np. [40, 70], makrofagi i komórki dendrytyczne [71], syntetyzuj¹ce insulinê komórki b trzustki [97], adipocyty [80], komórki œródb³onka i kardiomiocyty (np. [55, 56, 60, 70], neurony [8, 30, 38, 90] czy te komórki siatkówki [63]. Poniewa komórki ips, podobnie jak komórki ES, mo na modyfikowaæ genetycznie [22, 101], w przysz³oœci dostêpne mog¹ siê staæ terapie prowadz¹ce do wymiany zmutowanego genu na gen funkcjonuj¹cy prawid³owo. Ró nicowanie tak naprawionych komórek i przeszczepienie ich choremu dawcy komórek, z których uzyskano ipsy, dawa³oby szansê na efektywn¹ terapiê. Dotychczas skutecznoœæ tego typu zabiegów wykazano jedynie na modelach zwierzêcych. W ten sposób wyleczone zosta³y myszy cierpi¹ce na anemiê sierpowat¹ [19] oraz hemofiliê typu A [92], uda³o siê tak e poprawiæ stan szczurów cierpi¹cych na odpowiednik ludzkiej choroby Parkinsona [90]. Badania te budz¹ wiêc wielkie nadzieje na uzyskanie komórek, które mog³yby byæ przeszczepione choremu bez zagro enia ich odrzucenia. Oczywiœcie bêdzie to mo liwe, o ile opracowane zostan¹ takie metody ró nicowania, które zapewni¹ powstawanie homogennej populacji komórek. Nale y bowiem

16 56 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH pamiêtaæ, e wprowadzenie do organizmu chorego niezró nicowanej, pluripotentnej komórki ips mo e doprowadziæ do rozwoju potworniaków. Komórki ips otwieraj¹ te nowe perspektywy w badaniach nad molekularnymi mechanizmami rozwoju chorób o pod³o u genetycznym, a co za tym idzie maj¹cych na celu opracowanie terapii tych chorób. Dotychczas przeprowadzono wiele doœwiadczeñ, w których analizowano komórki pochodz¹ce od chorych. Zazwyczaj jednak by³y to komórki unieœmiertelnione, a wiêc takie, w których dosz³o do powstania dodatkowych mutacji i które mia³y charakter komórek nowotworowych, dziêki czemu mo liwe by³o ich utrzymanie w hodowli in vitro przez nieograniczony wrêcz czas. Alternatywne metody uzyskiwania komórek, które by³y wykorzystywane w tego typu badaniach, polega³y na manipulowaniu ekspresj¹ wybranych genów w komórkach ES albo metodami prowadz¹cymi do trwa³ego (przyk³adowo [82, 102]), albo przejœciowego wyciszenia ekspresji danego genu (np. sirna [81]). Mo liwe okaza³o siê tak e uzyskiwanie linii komórek ES z ludzkich zarodków bêd¹cych nosicielami okreœlonej mutacji (przyk³adowo [85]). Opracowanie technik uzyskiwania komórek ips umo liwi³o jednak dostêp do komórek, których genom nie zawiera dodatkowych unieœmiertelniaj¹cych mutacji, a ponadto, które otrzymuje siê z wykorzystaniem bardzo podobnych metod, bez koniecznoœci wykorzystywania ludzkich zarodków. Dotychczas zespó³ kierowany przez George'a Daley'a uzyska³ takie komórki z fibroblastów pochodz¹cych od pacjentów cierpi¹cych na: ciê ki, z³o ony niedobór odpornoœci spowodowany mutacj¹ w genie deaminazy adenozynowej ADA-SCID (ang. Adenosine Deaminase Deficiency-Related Severe Combined Immunodeficiency), wrodzon¹ lipomatozê trzustki SBDS (ang. Shwachman-Bodian-Diamond Syndrome), chorobê Gauchera (typ III), dystrofie miêœniowe Duchenne'a i Beckera, chorobê Parkinsona, Huntingtona, m³odzieñcz¹ postaæ cukrzycy oraz zespó³ Downa [39, 65]. Jak twierdz¹ autorzy cytowanej pracy, dostêp do komórek uzyskanych od chorych zapewnia unikatow¹ mo liwoœæ porównania in vitro powstawania tkanek normalnych i tych funkcjonuj¹cych nieprawid³owo, a co za tym idzie daje szansê na badanie rozwoju choroby i opracowanie metod jej leczenia [65]. Tego typu analizy przeprowadzone ju zosta³y z wykorzystaniem komórek ips uzyskanych z fibroblastów pacjentów cierpi¹cych na stwardnienie zanikowe boczne ALS (ang. Amyotrophic Lateral Sclerosis) [8] oraz rdzeniowy zanik miêœni [9]. Okaza³o siê, e komórki ips pacjentów chorych na ALS s¹ w stanie ró nicowaæ in vitro w neurony ruchowe, jednak wkrótce degeneruj¹ podobnie jak neurony chorego. Komórki ips uzyskano równie z fibroblastów chorych cierpi¹cych na jedn¹ z dziedzicznych neuropatii przejawiaj¹c¹ siê brakiem neuronów czuciowych i autonomicznych [38]. Pod³o em choroby jest mutacja w genie IKBKAP (ang. I-K-B Kinase Complex-Associated Protein) prowadz¹ca do nieprawid³owego sk³adania mrna koduj¹cego bia³ko IKAP (ang. IKK-Complex-Associated Protein), co z kolei prowadzi do zaburzeñ w migracji okreœlonych typów komórek. Komórkami najbardziej dotkniêtymi przez tê mutacjê s¹ komórki prekursorowe grzebienia nerwowego oraz neurony obwodowe. Uzyskane komórki ips wykorzystano nie tylko do oceny ich zdolnoœci do ró nicowania w neurony, ale tak e w badaniach maj¹cych na celu przetestowanie skutecznoœci

17 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 57 potencjalnych leków, których zastosowanie doprowadzi³oby do zniesienia skutków mutacji w genie IKBKAP [38]. Inne zespo³y badawcze uzyska³y i analizuj¹ komórki ips z komórek chorych na chorobê Parkinsona [74], a tak e chorych cierpi¹cych na przewlek³¹ chorobê mieloproliferacyjn¹ [93]. Nawet te nieliczne przyk³ady œwiadcz¹ dobitnie o tym, jak potê nym narzêdziem w badaniach powstawania tego typu schorzeñ oraz opracowywania potencjalnych terapii mog¹ byæ komórki ips. PODSUMOWANIE Uzyskanie pierwszych indukowanych komórek pluripotencjalnych bez w¹tpienia otworzy³o nowy rozdzia³ w historii nauki i medycyny. Po pierwsze, osi¹gniêcie to przynios³o odpowiedÿ na fundamentalne pytania biologii o mo liwoœci i granice zmian to samoœci danej komórki. Ponadto, rozbudzi³o na nowo nadzieje zwi¹zane z mo liwoœci¹ wykorzystania komórek macierzystych w medycynie regeneracyjnej. Przez wiele lat poszukiwano bowiem komórek, które podobnie jak zarodkowe komórki macierzyste by³yby zdolne do wielokierunkowego ró nicowania, ale które pochodzi³yby tak e z niebudz¹cego kontrowersji etycznych Ÿród³a. Komórki ips spe³niaj¹ oba te warunki a ponadto s¹ dostêpne i uniwersalne, gdy mog¹ byæ uzyskane z wielu ró nych typów komórek i z ró nych organizmów. Mimo e technologia ips wymaga jeszcze dopracowania, obserwowany w ostatnich trzech latach postêp w badaniach nad tymi komórkami pozwala wierzyæ, e wkrótce stan¹ siê one potê nym narzêdziem w terapiach komórkowych. LITERATURA [1] AOI T, YAE K, NAKAGAWA M, ICHISAKA T, OKITA K, TAKAHASHI K, CHIBA T, YAMANAKA S. Generation of pluripotent stem cells from adult mouse liver and stomach cells. Science 2008; 321: [2] BOLAND MJ, HAZEN JL, NAZOR KL, RODRIGUEZ AR, GIFFORD W, MARTIN G, KUPRIYANOV S, BALDWIN KK. Adult mice generated from induced pluripotent stem cells. Nature 2009; 461: [3] BOYER LA, LEE TI, COLE MF, JOHNSTONE SE, LEVINE SS, ZUCKER JP, GUENTHER MG, KUMAR RM, MURRAY HL, JENNER RG, GIFFORD DK, MELTON DA, JAENISCH R, YOUNG RA. Core transcriptional regulatory circuitry in human embryonic stem cells. Cell 2005; 122: [4] BRAMBRINK T, FOREMAN R, WELSTEAD GG, LENGNER CJ, WERNIG M, SUH H, JAENISCH R. Sequential expression of pluripotency markers during direct reprogramming of mouse somatic cells. Cell Stem Cell 2008; 2: [5] CHAN KK, ZHANG J, CHIA NY, CHAN YS, SIM HS, TAN KS, OH SK, NG HH, CHOO AB. KLF4 and PBX1 Directly Regulate NANOG Expression in Human Embryonic Stem Cells. Stem Cells 2009; 41: [6] CIEMERYCH MA. Zarodkowe komórki macierzyste w poszukiwaniu pluripotencji. Post Biol Kom 2008; 35: [7] DI BERARDINO MA. Origin and progress of nuclear transfer in nonmammalian animals. Methods Mol Biol 2006; 348: [8] DIMOS JT, RODOLFA KT, NIAKAN KK, WEISENTHAL LM, MITSUMOTO H, CHUNG W, CROFT GF, SAPHIER G, LEIBEL R, GOLAND R, WICHTERLE H, HENDERSON CE, EGGAN K. Induced pluripotent stem cells generated from patients with ALS can be differentiated into motor neurons. Science 2008; 321:

18 58K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH [9] EBERT AD, YU J, ROSE FF, JR., MATTIS VB, LORSON CL, THOMSON JA, SVENDSEN CN. Induced pluripotent stem cells from a spinal muscular atrophy patient. Nature 2009; 457: [10] EMINLI S, FOUDI A, STADTFELD M, MAHERALI N, AHFELDT T, MOSTOSLAVSKY G, HOCK H, HOCHEDLINGER K. Differentiation stage determines potential of hematopoietic cells for reprogramming into induced pluripotent stem cells. Nat Genet 2009; 41: [11] EMINLI S, UTIKAL J, ARNOLD K, JAENISCH R, HOCHEDLINGER K. Reprogramming of neural progenitor cells into induced pluripotent stem cells in the absence of exogenous Sox2 expression. Stem Cells 2008; 26: [12] ESTEBAN MA, XU J, YANG J, PENG M, QIN D, LI W, JIANG Z, CHEN J, DENG K, ZHONG M, CAI J, LAI L, PEI D. Generation of induced pluripotent stem cell lines from Tibetan miniature pig. J Biol Chem 2009; 284: [13] EZASHI T, TELUGU BP, ALEXENKO AP, SACHDEV S, SINHA S, ROBERTS RM. Derivation of induced pluripotent stem cells from pig somatic cells. Proc Natl Acad Sci USA 2009; 106: [14] FELDMAN N, GERSON A, FANG J, LI E, ZHANG Y, SHINKAI Y, CEDAR H, BERGMAN Y. G9amediated irreversible epigenetic inactivation of Oct-3/4 during early embryogenesis. Nat Cell Biol 2006; 8: [15] FENG B, JIANG J, KRAUS P, NG JH, HENG JC, CHAN YS, YAW LP, ZHANG W, LOH YH, HAN J, VEGA VB, CACHEUX-RATABOUL V, LIM B, LUFKIN T, NG HH. Reprogramming of fibroblasts into induced pluripotent stem cells with orphan nuclear receptor Esrrb. Nat Cell Biol 2009; 11: [16] GIORGETTI A, MONTSERRAT N, AASEN T, GONZALEZ F, RODRIGUEZ-PIZA I, VASSENA R, RAYA A, BOUE S, BARRERO MJ, CORBELLA BA, TORRABADELLA M, VEIGA A, IZPISUA BEL- MONTE JC. Generation of induced pluripotent stem cells from human cord blood using OCT4 and SOX2. Cell Stem Cell 2009; 5: [17] GONZALEZ F, BARRAGAN MONASTERIO M, TISCORNIA G, MONTSERRAT PULIDO N, VASSE- NA R, BATLLE MORERA L, RODRIGUEZ PIZA I, IZPISUA BELMONTE JC. Generation of mouseinduced pluripotent stem cells by transient expression of a single nonviral polycistronic vector. Proc Natl Acad Sci USA 2009; 106: [18] HANNA J, MARKOULAKI S, SCHORDERET P, CAREY BW, BEARD C, WERNIG M, CREYGHTON MP, STEINE EJ, CASSADY JP, FOREMAN R, LENGNER CJ, DAUSMAN JA, JAENISCH R. Direct reprogramming of terminally differentiated mature B lymphocytes to pluripotency. Cell 2008; 133: [19] HANNA J, WERNIG M, MARKOULAKI S, SUN CW, MEISSNER A, CASSADY JP, BEARD C, BRAM- BRINK T, WU LC, TOWNES TM, JAENISCH R. Treatment of sickle cell anemia mouse model with ips cells generated from autologous skin. Science 2007; 318: [20] HOCHEDLINGER K, PLATH K. Epigenetic reprogramming and induced pluripotency. Development 2009; 136: [21] HOCHEDLINGER K, YAMADA Y, BEARD C, JAENISCH R. Ectopic expression of Oct-4 blocks progenitor-cell differentiation and causes dysplasia in epithelial tissues. Cell 2005; 121: [22] HOCKEMEYER D, SOLDNER F, BEARD C, GAO Q, MITALIPOVA M, DEKELVER RC, KATIBAH GE, AMORA R, BOYDSTON EA, ZEITLER B, MENG X, MILLER JC, ZHANG L, REBAR EJ, GREGO- RY PD, URNOV FD, JAENISCH R. Efficient targeting of expressed and silent genes in human ESCs and ipscs using zinc-finger nucleases. Nat Biotechnol 2009; 27: [23] HOCKEMEYER D, SOLDNER F, COOK EG, GAO Q, MITALIPOVA M, JAENISCH R. A drug-inducible system for direct reprogramming of human somatic cells to pluripotency. Cell Stem Cell 2008; 3: [24] HONG H, TAKAHASHI K, ICHISAKA T, AOI T, KANAGAWA O, NAKAGAWA M, OKITA K, YAMA- NAKA S. Suppression of induced pluripotent stem cell generation by the p53-p21 pathway. Nature 2009; 460: [25] HOWE SJ, MANSOUR MR, SCHWARZWAELDER K, BARTHOLOMAE C, HUBANK M, KEMPSKI H, BRUGMAN MH, PIKE-OVERZET K, CHATTERS SJ, DE RIDDER D, GILMOUR KC, ADAMS S, THORNHILL SI, PARSLEY KL, STAAL FJ, GALE RE, LINCH DC, BAYFORD J, BROWN L, QUAYE M, KINNON C, ANCLIFF P, WEBB DK, SCHMIDT M, VON KALLE C, GASPAR HB, THRASHER AJ. Insertional mutagenesis combined with acquired somatic mutations causes leukemogenesis following gene therapy of SCID-X1 patients. J Clin Invest 2008; 118: [26] HUANGFU D, MAEHR R, GUO W, EIJKELENBOOM A, SNITOW M, CHEN AE, MELTON DA. Induction of pluripotent stem cells by defined factors is greatly improved by small-molecule compounds. Nat Biotechnol 2008; 26:

19 INDUKOWANE KOMÓRKI PLURIPOTENTNE 59 [27] ICHIDA J. Reprogramming Somatic Cells to Pluripotency using Small Molecules. Human Pluripotent Stem Cell Symposium, Dublin, Ireland 2009: 8. [28] KAJI K, NORRBY K, PACA A, MILEIKOVSKY M, MOHSENI P, WOLTJEN K. Virus-free induction of pluripotency and subsequent excision of reprogramming factors. Nature 2009; 458: [29] KANG L, WANG J, ZHANG Y, KOU Z, GAO S. ips cells can support full-term development of tetraploid blastocyst-complemented embryos. Cell Stem Cell 2009; 5: [30] KARUMBAYARAM S, NOVITCH BG, PATTERSON M, UMBACH JA, RICHTER L, LINDGREN A, CONWAY AE, CLARK AT, GOLDMAN SA, PLATH K, WIEDAU-PAZOS M, KORNBLUM HI, LOW- RY WE. Directed differentiation of human-induced pluripotent stem cells generates active motor neurons. Stem Cells 2009; 27: [31] KAWAMURA T, SUZUKI J, WANG YV, MENENDEZ S, MORERA LB, RAYA A, WAHL GM, BEL- MONTE JC. Linking the p53 tumour suppressor pathway to somatic cell reprogramming. Nature 2009; 460: [32] KIM D, KIM CH, MOON JI, CHUNG YG, CHANG MY, HAN BS, KO S, YANG E, CHA KY, LANZA R, KIM KS. Generation of human induced pluripotent stem cells by direct delivery of reprogramming proteins. Cell Stem Cell 2009; 4: [33] KIM JB, SEBASTIANO V, WU G, ARAUZO-BRAVO MJ, SASSE P, GENTILE L, KO K, RUAU D, EHRICH M, VAN DEN BOOM D, MEYER J, HUBNER K, BERNEMANN C, ORTMEIER C, ZENKE M, FLEISCHMANN BK, ZAEHRES H, SCHOLER HR. Oct4-induced pluripotency in adult neural stem cells. Cell 2009; 136: [34] KIM JB, ZAEHRES H, WU G, GENTILE L, KO K, SEBASTIANO V, ARAUZO-BRAVO MJ, RUAU D, HAN DW, ZENKE M, SCHOLER HR. Pluripotent stem cells induced from adult neural stem cells by reprogramming with two factors. Nature 2008; 454: [35] KRIZHANOVSKY V, LOWE SW. Stem cells: The promises and perils of p53. Nature 2009; 460: [36] KUNISATO A, WAKATSUKI M, KODAMA Y, SHINBA H, ISHIDA I, NAGAO K. Generation of induced pluripotent stem (ips) cells by efficient reprogramming of adult bone marrow cells. Stem Cells Dev 2009; doi: /scd [37] LACOSTE A, BERENSHTEYN F, BRIVANLOU AH. An efficient and reversible transposable system for gene delivery and lineage-specific differentiation in human embryonic stem cells. Cell Stem Cell 2009; 5: [38] LEE G, PAPAPETROU EP, KIM H, CHAMBERS SM, TOMISHIMA MJ, FASANO CA, GANAT YM, MENON J, SHIMIZU F, VIALE A, TABAR V, SADELAIN M, STUDER L. Modelling pathogenesis and treatment of familial dysautonomia using patient-specific ipscs. Nature 2009; 461: [39] LENGERKE C, DALEY GQ. Disease models from pluripotent stem cells. Ann NY Acad Sci 2009; 1176: [40] LENGERKE C, GRAUER M, NIEBUHR NI, RIEDT T, KANZ L, PARK IH, DALEY GQ. Hematopoietic development from human induced pluripotent stem cells. Ann NY Acad Sci 2009; 1176: [41] LI C, ZHOU J, SHI G, MA Y, YANG Y, GU J, YU H, JIN S, WEI Z, CHEN F, JIN Y. Pluripotency can be rapidly and efficiently induced in human amniotic fluid-derived cells. Hum Mol Genet 2009; 18: [42] LI H, COLLADO M, VILLASANTE A, STRATI K, ORTEGA S, CANAMERO M, BLASCO MA, SERRANO M. The Ink4/Arf locus is a barrier for ips cell reprogramming. Nature 2009; 460: [43] LI W, WEI W, ZHU S, ZHU J, SHI Y, LIN T, HAO E, HAYEK A, DENG H, DING S. Generation of rat and human induced pluripotent stem cells by combining genetic reprogramming and chemical inhibitors. Cell Stem Cell 2009; 4: [44] LIAO J, CUI C, CHEN S, REN J, CHEN J, GAO Y, LI H, JIA N, CHENG L, XIAO H, XIAO L. Generation of induced pluripotent stem cell lines from adult rat cells. Cell Stem Cell 2009; 4: [45] LIN T, CHAO C, SAITO S, MAZUR SJ, MURPHY ME, APPELLA E, XU Y. p53 induces differentiation of mouse embryonic stem cells by suppressing Nanog expression. Nat Cell Biol 2005; 7: [46] LIU H, ZHU F, YONG J, ZHANG P, HOU P, LI H, JIANG W, CAI J, LIU M, CUI K, QU X, XIANG T, LU D, CHI X, GAO G, JI W, DING M, DENG H. Generation of induced pluripotent stem cells from adult rhesus monkey fibroblasts. Cell Stem Cell 2008; 3: [47] LOH YH, ZHANG W, CHEN X, GEORGE J, NG HH. Jmjd1a and Jmjd2c histone H3 Lys 9 demethylases regulate self-renewal in embryonic stem cells. Genes Dev 2007; 21:

20 60 K. ARCHACKA, I. GRABOWSKA, M. A. CIEMERYCH [48] LOWRY WE, RICHTER L, YACHECHKO R, PYLE AD, TCHIEU J, SRIDHARAN R, CLARK AT, PLATH K. Generation of human induced pluripotent stem cells from dermal fibroblasts. Proc Natl Acad Sci USA 2008; 105: [49] LYSSIOTIS CA, FOREMAN RK, STAERK J, GARCIA M, MATHUR D, MARKOULAKI S, HANNA J, LAIRSON LL, CHARETTE BD, BOUCHEZ LC, BOLLONG M, KUNICK C, BRINKER A, CHO CY, SCHULTZ PG, JAENISCH R. Reprogramming of murine fibroblasts to induced pluripotent stem cells with chemical complementation of Klf4. Proc Natl Acad Sci USA 2009; 106: [50] MAHERALI N, AHFELDT T, RIGAMONTI A, UTIKAL J, COWAN C, HOCHEDLINGER K. A highefficiency system for the generation and study of human induced pluripotent stem cells. Cell Stem Cell 2008; 3: [51] MAHERALI N, SRIDHARAN R, XIE W, UTIKAL J, EMINLI S, ARNOLD K, STADTFELD M, YACHECHKO R, TCHIEU J, JAENISCH R, PLATH K, HOCHEDLINGER K. Directly reprogrammed fibroblasts show global epigenetic remodeling and widespread tissue contribution. Cell Stem Cell 2007; 1: [52] MARION RM, STRATI K, LI H, MURGA M, BLANCO R, ORTEGA S, FERNANDEZ-CAPETILLO O, SERRANO M, BLASCO MA. A p53-mediated DNA damage response limits reprogramming to ensure ips cell genomic integrity. Nature 2009; 460: [53] MARKOULAKI S, HANNA J, BEARD C, CAREY BW, CHENG AW, LENGNER CJ, DAUSMAN JA, FU D, GAO Q, WU S, CASSADY JP, JAENISCH R. Transgenic mice with defined combinations of druginducible reprogramming factors. Nat Biotechnol 2009; 427: [54] MARSON A, FOREMAN R, CHEVALIER B, BILODEAU S, KAHN M, YOUNG RA, JAENISCH R. Wnt signaling promotes reprogramming of somatic cells to pluripotency. Cell Stem Cell 2008; 3: [55] MARTINEZ-FERNANDEZ A, NELSON TJ, YAMADA S, REYES S, ALEKSEEV AE, PEREZ-TERZIC C, IKEDA Y, TERZIC A. ips Programmed Without c-myc Yield Proficient Cardiogenesis for Functional Heart Chimerism. Circ Res 2009; 105: [56] MAURITZ C, SCHWANKE K, REPPEL M, NEEF S, KATSIRNTAKI K, MAIER LS, NGUEMO F,. MENKE S, HAUSTEIN M, HESCHELER J, HASENFUSS G, MARTIN U. Generation of functional murine cardiac myocytes from induced pluripotent stem cells. Circulation 2008; 118: [57] MEISSNER A, WERNIG M, JAENISCH R. Direct reprogramming of genetically unmodified fibroblasts into pluripotent stem cells. Nat Biotechnol 2007; 25: [58] MIKKELSEN TS, HANNA J, ZHANG X, KU M, WERNIG M, SCHORDERET P, BERNSTEIN BE, JAENISCH R, LANDER ES, MEISSNER A. Dissecting direct reprogramming through integrative genomic analysis. Nature 2008; 454: [59] NAKAGAWA M, KOYANAGI M, TANABE K, TAKAHASHI K, ICHISAKA T, AOI T, OKITA K, MOCHIDUKI Y, TAKIZAWA N, YAMANAKA S. Generation of induced pluripotent stem cells without Myc from mouse and human fibroblasts. Nat Biotechnol 2008; 26: [60] NARAZAKI G, UOSAKI H, TERANISHI M, OKITA K, KIM B, MATSUOKA S, YAMANAKA S, YAMASHITA JK. Directed and systematic differentiation of cardiovascular cells from mouse induced pluripotent stem cells. Circulation 2008; 118: [61] OKITA K, ICHISAKA T, YAMANAKA S. Generation of germline-competent induced pluripotent stem cells. Nature 2007; 448: [62] OKITA K, NAKAGAWA M, HYENJONG H, ICHISAKA T, YAMANAKA S. Generation of mouse induced pluripotent stem cells without viral vectors. Science 2008; 322: [63] OSAKADA F, JIN ZB, HIRAMI Y, IKEDA H, DANJYO T, WATANABE K, SASAI Y, TAKAHASHI M. In vitro differentiation of retinal cells from human pluripotent stem cells by small-molecule induction. J Cell Sci 2009; 122: [64] PAGE RL, AMBADY S, HOLMES WF, VILNER L, KOLE D, KASHPUR O, HUNTRESS V, VOJTIC I, WHITTON H, DOMINKO T. Induction of Stem Cell Gene Expression in Adult Human Fibroblasts without Transgenes. Cloning Stem Cells 2009; 11: [65] PARK IH, ARORA N, HUO H, MAHERALI N, AHFELDT T, SHIMAMURA A, LENSCH MW, COWAN C, HOCHEDLINGER K, DALEY GQ. Disease-specific induced pluripotent stem cells. Cell 2008; 134: [66] PARK IH, LEROU PH, ZHAO R, HUO H, DALEY GQ. Generation of human-induced pluripotent stem cells. Nat Protoc 2008; 3: [67] PARK IH, ZHAO R, WEST JA, YABUUCHI A, HUO H, INCE TA, LEROU PH, LENSCH MW, DALEY GQ. Reprogramming of human somatic cells to pluripotency with defined factors. Nature 2008; 451: