Techniki korekcyjne wykorzystywane w metodzie kinesiotapingu

Transkrypt

1 Techniki korekcyjne wykorzystywane w metodzie kinesiotapingu Jak ju wspomniano, kinesiotaping mo e byç stosowany jako osobna metoda terapeutyczna, jak równie mo e stanowiç uzupe nienie innych metod fizjoterapeutycznych. Sukces w terapii metodà kinesiotapingu zale y od nast pujàcych czynników: U ycia oryginalnych materia ów wysokiej jakoêci, gdy próby zastàpienia plastrów do kinesiotapingu innymi, podobnymi plastrami nie dajà zbli onych rezultatów. W aêciwej oceny pacjenta, obejmujàcej: diagnoz funkcjonalnà pacjenta, miejsc wyst powania objawów chorobowych oraz ich intensywnoêci przy wykorzystaniu odpowiedniej diagnostyki, w tym testów, wyodr bnienie struktur wymagajàcych terapii, bezpoêrednio zaj tych chorobowo lub odleg ych, b dàcych przyczynà patologicznych zmian w innym miejscu. Wyboru koncepcji terapii (w tym terapii towarzyszàcych) uwzgl dniajàcej: przeciwwskazania, cel lub cele terapii, etapy oklejania i czas ich trwania, wybór w aêciwej techniki korekcyjnej. W aêciwej aplikacji plastrów, na co sk ada si : w aêciwe przygotowanie skóry, wybór rozmiaru (szerokoêci) i koloru plastra, wybór techniki plastrowania oraz umiej tnoêç jej zastosowania u konkretnego pacjenta (znalezienie charakterystycznych punktów na ciele pacjenta, kolejnoêç i sposób naklejania poszczególnych odcinków plastra), manualna strona aplikacji zwiàzana z odpowiednim przyci ciem plastra, przy o eniem do w aêciwych punktów cia a pacjenta, 39

2 w aêciwym napr aniem podczas aplikacji i rozk adem tego napr enia w zaaplikowanym plastrze, zaokràgleniem koƒców taêmy (zapobiega zadzieraniu si jej rogów przez co zwi ksza ywotnoêç plastra), czasem i warunkami aktywacji kleju itp. Obserwacji przebiegu terapii, systematycznej wymianie plastrów i technik oklejenia w kolejnych jej etapach, oceny skutków terapii, jej modyfikacji i w aêciwego reagowania na pozytywne lub niepokojàce symptomy. W terapii z wykorzystaniem kinesiotapingu, ze wzgl du na mnogoêç zastosowaƒ oraz mo liwych technik, wa na jest wymiana doêwiadczeƒ i dyskusje mi dzy samymi terapeutami oraz terapeutami i instruktorami. Podstawowym elementem nauki kinesiotapingu jest uczenie si gotowych, sprawdzonych technik. Zgodnie z koncepcjà twórcy metody, szkolenie podstawowe obejmuje pi ç etapów: 1 nauka podstawowej koncepcji kinesiotapingu, 2 nauka podstawowych technik aplikacji plastrów, 3 nauka praktycznej aplikacji na pacjentach, 4 dodatkowa analiza najbardziej zaawansowanych rozwiàzaƒ, 5 aplikacja rozwiàzaƒ zaawansowanych. Wraz z dog bnym wyjaênieniem dzia ania metody u szkolonych utrwalajà si w aêciwe nawyki i odruchy, w których zapisane sà w sposób niebezpoêredni podstawowe zasady metody. Pozwala to terapeutom na poprawne i skuteczne samodzielne wykorzystywanie kinesiotapingu ju po kursie podstawowym. Nie zawsze jednak idzie to w parze ze zrozumieniem np. powiàzaƒ mi dzy kolejnoêcià stosowanych technik a ich skutkiem. Dopiero dalsza praktyka oraz nabranie doêwiadczenia pozwala terapeutom na przejêcie na bardziej zaawansowany poziom terapii samodzielnego doboru sposobu oklejania. Ka da z wyuczonych technik jest bowiem unikalna, lecz zwykle nie jedynie mo liwa. Dobry terapeuta nie jest zatem ograniczony jedynie tym, czego zosta nauczony lub co zobaczy na ilustracji w ksià ce. Techniki kinesiotapingu ewoluujà i sà ciàgle rozwijane przez kolejne pokolenia terapeutów. Rozwiàzania dotychczas uwa ane za skuteczne sà zast powane innymi jeszcze skuteczniejszymi lub dzielone na ca e grupy aplikacji. Rozwijane sà badania kliniczne potwierdzajàce skutecznoêç poszczególnych technik, równie we wspó dzia aniu z innymi metodami fizjoterapeutycznymi. Wcià odkrywane sà nowe obszary zastosowaƒ kinesiotapingu. Nale y podkreêliç, e kinesiotaping, zw aszcza w naszej cz Êci Europy, jest metodà m odà i rozwojowà, a powi kszajàca si z roku na rok grupa terapeutów budzi nadziej na jej szybki rozwój, w tym rozwój naukowy. 40

3 Rozwój kinesiotapingu wytworzy szeêç technik korekcyjnych podawanych przez Kenzo Kase: mechanicznà, powi ziowà, przestrzennà, wi zad owà/êci gnowà, funkcjonalnà, limfatycznà. Istotnà cechà ró nicujàcà wymienione techniki korekcyjne jest podstawowy cel terapii. Obszary zastosowania oraz sposoby aplikacji niektórych z nich mogà si pokrywaç i do terapeuty nale y wybór najskuteczniejszych u danego pacjenta. W zale noêci od zmian za o onego celu terapii w kolejnych jej etapach jedne techniki mogà byç zast powane innymi, np. po technikach zmniejszajàcych ból i obrz k mogà w to samo miejsce byç zastosowane inne techniki korekcyjne. Na sukces terapii najwi kszy wp yw ma po àczenie dwóch nast pujàcych czynników: w aêciwej diagnozy/oceny pacjenta, w aêciwego doboru i aplikacji plastrów. Wynika stàd, e ograniczenie stanowià: umiej tnoêci terapeuty w zakresie diagnozy/oceny stanu pacjenta oraz mo liwe do pope nienia przez niego b dy przy aplikacji plastrów. Dotychczasowe doêwiadczenia twórcy metody pokazujà, e jako g ówna wskazówka kinesiotapingu obowiàzuje zasada im mniej, tym lepiej, tzn. cz sto mniej warstw plastra, mniejsze napr enie i mniejszy nacisk na tkanki mogà (lecz nie muszà) daç lepsze i szybsze wyniki. 41

4 Korekcja mechaniczna Korekcja mechaniczna jest u ywana do pozycjonowania neutralnego, a nie dla unieruchamiania. Wykorzystuje ona stymulacj mechanoreceptorów informujàcych o po àdanym u o eniu mi Ênia, stawu lub powi zi (wsparcie funkcjonalne). Wyró niamy trzy sposoby: Technika manualna r czne skorygowanie tkanki przed oklejeniem. Technika wykorzystujàca w aêciwoêci rozciàgowe taêmy: podstawa Y z napr eniem, ogony Y bez napr enia dla rozproszenia napr enia, podstawa Y bez napr enia, ogony Y z napr eniem maksymalnym, koƒcówki bez napr enia. Technika wykorzystujàca napr enie plastra poêrodku paska do wywierania nacisku na tkanki g bsze i przez to blokowania niepo àdanego dzia ania. Napr enie 25 50% na Êrodku plastra w kszta cie litery I naklejanego nad stawem (tkankà) da odczucie ograniczenia ruchu w stawie. Napr enie plastra dzia a jak napr enie zwrotne elastycznego polimeru i wytwarza napr enie na skórze dzia ajàce sensorycznie. Ryc. 11. Przyk ad korekcji mechanicznej. 42

5 Korekcja powi ziowa Korekcja powi ziowa jest stosowana, aby utrzymaç tkank powi ziowà w po àdanym u o eniu. Plaster do kinesiotapingu przytrzymuje powi ê lub zabezpiecza jà przed odwijaniem si z po àdanej pozycji. Wyró niamy dwa sposoby aplikacji: Technika wykorzystujàca elastyczne w aêciwoêci taêmy w celu zmiany po o enia powi zi do po àdanej pozycji lub ograniczenia ruchu powi zi wykorzystuje oscylacje paska. Wykorzystywana te do podciàgania powi zi w drugà stron. Naklejamy baz plastra 2 cm dalej od powi zi, na którà chcemy dzia aç, bez napr enia. Po aplikacji podstawy paska Y baza jest trzymana przez terapeut, aby ograniczyç napr enie, a terapeuta wibruje taêmà w kierunku wzd u nym taêmy dla ograniczenia odrzutu, czyli powrotu taêmy w stron bazy. Stosujemy napr enie 25 50%, minimalny nacisk podstawy Y na tkanki g bsze. Ogony bez napr enia. Technika podobna do mechanicznej. Powi ê jest unieruchamiana w po àdanym po o eniu przez aplikacj plastra lub za jego pomocà ograniczona zostaje mo liwoêç uzyskania przez powi ê pozycji niepo- àdanej. Osiàga si to przez aplikacj bez nacisku na tkanki g bsze lub z minimalnym naciskiem na nie. Realizowane jest to przez kolejno: Ryc. 12. Przyk ad korekcji powi ziowej. 43

6 44 zebranie powi zi i tkanki mi kkiej, naklejenie bazy paska Y bez napr enia, powy ej lub poni ej zgromadzonej tkanki przytrzymanie r kà, nadanie plastrowi napr enia w kierunku po àdanym; 50% napr enia, pozostawienie koƒcówek plastra bez napr enia.