PRZEDMIOTOWY SYSTEM OCENIANIA Z MATEMATYKI

Transkrypt

1 PRZEDMIOTOWY SYSTEM OCENIANIA Z MATEMATYKI Opracowała: ELŻBIETA KARWOWSKA 1

2 Przedmiotowy System Oceniania (PSO) jest zgodny z rozporządzeniem MEN z dnia r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów oraz przeprowadzania egzaminów w szkołach publicznych. I. Przedmiotowy System Oceniania z matematyki jest zgodny z Wewnątrzszkolnym Systemem Oceniania Gimnazjum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego w Milanowie. II. Przedmiotowy System Oceniania określa: 1. Sposób informowania uczniów o kryteriach wymagań edukacyjnych. 2. Formę oceny bieżącej. 3. Formy aktywności podlegające ocenie. 4. Sposoby zaliczania zajęć edukacyjnych. 5. Ustalanie ocen na koniec semestru i roku szkolnego oraz warunki ich poprawy. 6. Sposoby motywowania wystawianych ocen. 7. Informowanie uczniów o terminach sprawdzianów pisemnych. 8. Procedury odwoławcze od ocen. 9. Kontrakt między nauczycielem i uczniem. III. Przedmiotowy System Oceniania zawiera kryteria wymagań edukacyjnych na poszczególne stopnie. IV. Wszystkie sprawy sporne, nie ujęte w PSO, rozstrzygane będą zgodnie z WSO oraz rozporządzeniami MEN. 2

3 Ad.II.1. Na początku roku szkolnego uczniowie zostaną zapoznani z zakresem materiału, celami kształcenia oraz zasadami i kryteriami oceniania. Ponadto na pierwszej lekcji rozpoczynającej nowy dział uczniowie zostaną zapoznani ze szczegółowymi wymaganiami na każdą ocenę z zakresu przerabianego materiału (szczegółowe wymagania będą wklejane do zeszytu). Ad.II.2. Uczniowie będą oceniani za pomocą cyfr od 1 do 6. Ocena jest jawna i każdorazowo wpisywana do dziennika. W semestrze uczeń powinien otrzymać nie mniej niż 5 ocen cząstkowych. Ad.II.3. Ocenie podlegają następujące formy pracy: a) prace pisemne: kartkówki (10-15 minutowe) z aktualnie omawianego materiału lub z pracy domowej; prace klasowe (45-minutowe) z opracowanego działu, zapowiedziane z tygodniowym wyprzedzeniem; testy; b) samodzielna praca na lekcji: samodzielne rozwiązywanie zadań kontrolnych; samodzielne rozwiązywanie zadań problemowych; rozwiązywanie zadań dodatkowych; c) obserwacja ucznia w czasie uczenia się: obserwacja ucznia w czasie pracy z podręcznikiem, w grupie, podczas wykonywania różnych prac; obserwacja w czasie gier dydaktycznych; nietypowe rozwiązywanie zadań; d) wypowiedzi ustne: udział w dyskusji; aktywność na lekcji; posługiwanie się językiem matematycznym; analiza zadań z treścią (rozumienie treści rozwiązywanych zadań); e) sprawdzanie i ocenianie praktycznej działalności uczniów: wykonywanie modeli figur i innych pomocy dydaktycznych; wykonywanie map i projektów; f) systematyczne rozwiązywanie prac domowych i systematyczna praca ucznia na lekcji. 3

4 Ad.II.4. Uczeń ma prawo do zaliczania wiadomości wówczas, gdy jego nieobecność usprawiedliwiona trwa dwa tygodnie i więcej. Ad.II.5. Ocenę na koniec semestru i koniec roku szkolnego wystawia nauczyciel przedmiotu po dokładnej analizie osiągnięć ucznia pod kątem wymagań edukacyjnych na poszczególne oceny cząstkowe. Uczeń ma prawo do poprawy oceny końcowej, gdy wynikła ona z przyczyn obiektywnych takich jak choroba. Na koniec semestru nie przewiduje się dodatkowych sprawdzianów zaliczeniowych. Ad.II.6. Nauczyciel uzasadnia ocenę słownie informując ucznia co należy zrobić aby osiągnąć lepsze wyniki. Ad.II.7. Sprawdziany wiadomości będą zapowiadane i zapisywane do dziennika na tydzień przed ich pisaniem. Oceny ze sprawdzianu będą miały decydujący wpływ na ocenę semestralną. Poprawa sprawdzianu jest dobrowolna i odbywa się w ciągu dwóch tygodni od rozdania prac w terminie ustalonym przez nauczyciela. Uczeń pisze ją tylko raz. Poprawiać można co najwyżej ocenę dopuszczającą. Punkty uzyskane przez ucznia z prac klasowych i sprawdzianów przeliczane są na stopnie według następującej skali: 90% - 100% bardzo dobry 75% - nie uzyskał 90% dobry 50% - nie uzyskał 75% dostateczny 30% - nie uzyskał 50% dopuszczający 0% - nie uzyskał 30% niedostateczny Ocenę celującą może otrzymać uczeń, który spełnia kryteria ocen na ocenę bardzo dobrą, na pracach klasowych rozwiązuje zadania dodatkowe, osiąga sukcesy w konkursach matematycznych na szczeblu pozaszkolnym. Ad.II.8. Wszelkie uwagi o wystawionej ocenie cząstkowej uczeń zgłasza do nauczyciela na przerwie po skończonej lekcji. Nauczyciel ma obowiązek rozpatrzyć odwołanie ucznia od oceny. 4

5 Ad.II.9. Kontrakt między nauczycielem i uczniem 1. Każdy uczeń jest oceniany sprawiedliwie. 2. Prace klasowe, sprawdziany i odpowiedzi ustne są obowiązkowe. 3. Prace klasowe są zapowiadane, z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem i podany jest zakres sprawdzanych wiadomości i umiejętności. 4. Krótkie sprawdziany (kartkówki) nie muszą być zapowiadane i nie mogą być poprawiane. 5. Uczeń nieobecny na pracy klasowej lub sprawdzianie musi ją napisać w terminie uzgodnionym z nauczycielem. 6. Każdą pracę klasowa, napisaną na ocenę niedostateczną lub dopuszczającą, uczeń może poprawiać. Poprawa jest dobrowolna i odbywa się w ciągu 2 tygodni od dnia podania informacji o ocenach. Uczeń poprawia pracę tylko raz. 7. Po dłuższej nieobecności w szkole (powyżej 1 tygodnia) uczeń ma prawo nie być oceniany przez dwie lekcje (nie dotyczy prac klasowych). 8. Uczeń ma prawo raz w ciągu semestru zgłosić nieprzygotowanie się do lekcji. Przez nieprzygotowanie się do lekcji rozumiemy: brak zeszytu, brak pracy domowej, niegotowość do odpowiedzi, brak pomocy potrzebnych na lekcji. 9. Aktywność na lekcji nagradzana jest plusami. Za 5 zgromadzonych plusów uczeń otrzymuje ocenę bardzo dobrą. Przez aktywność na lekcji rozumiemy: zgłaszanie się na lekcji i udzielanie poprawnych odpowiedzi, rozwiązywanie zadań dodatkowych w czasie lekcji, aktywną pracę w grupach. 10. Uczeń ma obowiązek uzupełnić i zaliczyć wiadomości, których brak uniemożliwił mu wykonanie zadania na lekcji, w przeciwnym wypadku uczeń otrzyma ocenę niedostateczną. 11. Na koniec semestru nie przewiduje się dodatkowych sprawdzianów zaliczeniowych. 12. Przy ocenianiu nauczyciel uwzględnia możliwości intelektualne ucznia. 5

6 Katalog wymagań programowych na poszczególne stopnie szkolne klasa II I. LICZBY I DZIAŁANIA Zapisuje liczby z systemu dziesiętnego w zakresie 3000 w systemie rzymskim i odwrotnie. Zaznacza na osi liczbowej liczby o danej wartości bezwzględnej. Wskazuje podstawę i wykładnik potęgi. Wskazuje potęgi o tym samym wykładniku lub podstawie. Oblicza w pamięci potęgę o wykładniku naturalnym - potęgi liczb całkowitych i podstawowych ułamków. Oblicza wartość dwuargumentowego wyrażenia arytmetycznego, zawierającego potęgi o wykładniku naturalnym. Stosuje regułę mnożenia lub dzielenia potęg o tym samym wykładniku. Stosuje regułę mnożenia lub dzielenia potęg o tej samej podstawie. Stosuje regułę potęgowania potęgi. Przedstawia iloczyn i iloraz potęg o wykładniku naturalnym w postaci potęgi. Przedstawia potęgę potęgi za pomocą potęgi. Stosuje notację wykładniczą do przedstawiania bardzo dużych liczb. Przekształca proste wyrażenia algebraiczne, np. z jedną zmienną, z zastosowaniem potęgowania. Oblicza pierwiastek kwadratowy i sześcienny z danej liczby. Określa przybliżoną wartość liczby, przedstawionej za pomocą pierwiastka drugiego lub trzeciego stopnia. Podnosi do potęgi pierwiastek tego samego stopnia, co wykładnik potęgi. Wykorzystuje kalkulator do potęgowania i pierwiastkowania. Porównuje liczby, zapisane w systemie rzymskim. Oblicza wartość bezwzględną, potęgę i pierwiastek kwadratowy i sześcienny dowolnej liczby wymiernej. Stosuje łącznie wzory, dotyczące mnożenia, dzielenia, potęgowania potęg i pierwiastków do obliczania wartości prostego wyrażenia. Przedstawia potęgę w postaci iloczynu potęg lub ilorazu potęg, lub w postaci potęgi. Wyraża za pomocą notacji wykładniczej podstawowe jednostki długości, pola, masy, objętości. Wyłącza czynnik przed znak pierwiastka i włącza czynnik pod znak pierwiastka. Oblicza pierwiastek z iloczynu i ilorazu. Wskazuje liczbę najmniejszą i największą w zbiorze liczb, zawierającym pierwiastki. Podaje definicję potęgi i pierwiastka. Stosuje łącznie wszystkie twierdzenia, dotyczące potęgowania i pierwiastkowania, obliczając wartości złożonych wyrażeń. Rozwiązuje zadania tekstowe z zastosowaniem notacji wykładniczej. Szacuje wartość pierwiastka lub potęgi. Porównuje wartości potęg lub pierwiastków. Porządkuje w ciąg, np. rosnący, zbiór potęg lub pierwiastków. Stosuje łącznie wszystkie twierdzenia, dotyczące potęgowania i pierwiastkowania, obliczając wartości złożonych wyrażeń. Usuwa niewymierność z mianownika. Rozwiązuje zadania tekstowe z zastosowaniem potęg i pierwiastków. Zapisuje wszystkie wzory z działu Liczby i działania oraz opisuje je poprawnym językiem matematycznym. Oblicza wartości złożonych wyrażeń, wymagających usuwania niewymierności z mianownika. Oszacowuje bez użycia kalkulatora wartości złożonych wyrażeń, zawierających działania na potęgach i pierwiastkach. Rozwiązuje zadania-problemy, np. dotyczące znajdowania ostatniej cyfry liczby, przedstawionej w postaci potęgi. II. WŁASNOŚCI FIGUR PŁASKICH Dzieli konstrukcyjnie odcinek i kąt na dwie równe części. Wskazuje na rysunku kąty środkowe oraz łuki, na których są one oparte. Rysuje kąt środkowy. Wskazuje na rysunku proste styczne do okręgu i sieczne okręgu. 6

7 Rysuje styczną do okręgu oraz sieczną. Wskazuje na rysunku okrąg opisany na trójkącie i wpisany w trójkąt. Rozróżnia i nazywa wielokąty foremne. Dzieli konstrukcyjnie odcinek i kąt na parzystą liczbę części. Oblicza miarę kąta środkowego w zależności od długości łuku, na którym jest oparty. Wykorzystuje własności kąta środkowego do rozwiązywania prostych zadań. Określa wzajemne położenie prostej i okręgu. Wymienia własności stycznej i siecznej na podstawie danego rysunku. Opisuje okrąg na trójkącie i wpisuje okrąg w trójkąt. Oblicza pole pierścienia kołowego i wycinka kołowego. Rysuje wielokąty foremne i określa ich własności. Rozwiązuje zadania z zastosowaniem własności symetralnej odcinka i dwusiecznej kąta. Definiuje kąt środkowy. Konstruuje okrąg opisany na trójkącie oraz wpisany w trójkąt i opisuje te konstrukcje. Stosuje zależność między wysokością trójkąta równobocznego a promieniami okręgów wpisanego w trójkąt i opisanego na trójkącie. Stosuje własności wielokątów foremnych do rozwiązywania zadań. Konstruuje styczną do okręgu i opisuje tę konstrukcję. Rozwiązuje złożone zadania, dotyczące: symetralnej odcinka, dwusiecznej kąta, stycznej do okręgu, okręgu opisanego na trójkącie i wpisanego w trójkąt, kąta środkowego oraz wielokątów foremnych. Stosuje w sytuacjach problemowych poznane wiadomości i umiejętności, związane z pojęciami koła i okręgu. III. RACHUNEK ALGEBRAICZNY Rozpoznaje podstawowe wyrażenia algebraiczne. Zapisuje elementarne wyrażenia algebraiczne. Oblicza wartość liczbową prostych wyrażeń algebraicznych. Rozróżnia wyrazy podobne i przeprowadza ich redukcję. Wskazuje wyrazy sumy algebraicznej. Dodaje i odejmuje sumy algebraiczne. Mnoży jednomian przez sumę algebraiczną - proste przypadki. Wyznacza wspólny czynnik wyrazów sumy algebraicznej. Nazywa i buduje wyrażenia algebraiczne. Zapisuje treść zadania w postaci wyrażenia algebraicznego proste przypadki. Przekształca proste wyrażenia algebraiczne. Stosuje prawo rozdzielności mnożenia względem dodawania do wyłączania wspólnego czynnika przed nawias. Nazywa i buduje złożone wyrażenia algebraiczne. Doprowadza wyrażenie algebraiczne do najprostszej postaci. Oblicza wartość liczbową złożonych wyrażeń algebraicznych. Dodaje i odejmuje złożone sumy algebraiczne. Przekształca złożone wyrażenia algebraiczne z zastosowaniem mnożenia sumy przez jednomian. Wyłącza przed nawias największy wspólny czynnik wyrazów sumy algebraicznej. Rozwiązuje złożone zadania tekstowe z zastosowaniem poznanych przekształceń wyrażeń algebraicznych. Mnoży dwie sumy algebraiczne. Stosuje w sytuacjach problemowych poznane wiadomości i umiejętności, związane z rachunkiem algebraicznym. IV. RÓWNANIA, UKŁADY RÓWNAŃ Rozpoznaje równania pierwszego stopnia z jedną niewiadomą. 7

8 Sprawdza, czy dana liczba spełnia równanie. Rozwiązuje proste równania. Sprawdza, czy dana para liczb jest rozwiązaniem układu dwóch równań z dwiema niewiadomymi. Rozwiązuje proste układy równań metodą podstawiania i metodą przeciwnych współczynników. Układa równanie lub układ równań do elementarnego zadania tekstowego. Rozwiązuje równania i układy równań, zawierające współczynniki całkowite i nawiasy okrągłe oraz sprawdza poprawność otrzymanego rozwiązania. Rozwiązuje równania w postaci proporcji. Przekształca nieskomplikowane wzory. Rozpoznaje wielkości wprost i odwrotnie proporcjonalne. Układa równanie lub układ równań, prowadzące do rozwiązania typowego zadania praktycznego i rozwiązuje je. Rozwiązuje równania i układy równań, zawierające współczynniki ułamkowe i nawiasy kwadratowe oraz sprawdza poprawność otrzymanego rozwiązania. Przekształca wzory, stosując twierdzenia o równaniach równoważnych. Stosuje własności wielkości wprost i odwrotnie proporcjonalnych w zadaniach tekstowych. Określa zbiór rozwiązań układu równań. Rozwiązuje zadania tekstowe o podwyższonym stopniu trudności z zastosowaniem równań i układów równań. Rozwiązuje złożone równania i układy równań, zawierające m.in. potęgi i pierwiastki oraz sprawdza poprawność otrzymanego rozwiązania. Rozwiązuje nietypowe zadania tekstowe z zastosowaniem równań i układów równań. Dobiera równanie do danego równania w celu otrzymania układu równań o określonym zbiorze rozwiązań. Stosuje w sytuacjach problemowych poznane wiadomości i umiejętności, związane z rozwiązywaniem równań, nierówności i układów równań. V. SYMETRIE Rozpoznaje figury symetryczne względem prostej i względem punktu. Znajduje punkty symetryczne względem prostej i względem punktu. Rozpoznaje figury osiowosymetryczne i środkowosymetryczne. Stosuje własności figur symetrycznych w elementarnych zadaniach. Podaje przykłady figur symetrycznych względem prostej i względem punktu. Rysuje figurę symetryczną do danej względem prostej, która nie ma punktów wspólnych z tą figurą. Rysuje figurę symetryczną do danej względem punktu, który nie należy do tej figury. Podaje przykłady figur osiowosymetrycznych i środkowosymetrycznych. Rysuje oś (osie) symetrii figury osiowosymetrycznej i wskazuje środek symetrii figury środkowosymetrycznej. Odczytuje współrzędne punktów symetrycznych względem osi układu współrzędnych i początku układu współrzędnych. Stosuje własności figur symetrycznych w prostych zadaniach. Znajduje prostą (punkt), względem której (którego) punkty są symetryczne. Rysuje figurę symetryczną do danej względem prostej, która ma punkty wspólne z tą figurą. Rysuje figurę symetryczną do danej względem punktu, który należy do tej figury. Zapisuje współrzędne punktów symetrycznych względem osi i początku układu współrzędnych. Określa własności figur symetrycznych względem prostej i punktu. Określa liczbę osi symetrii figury i rozstrzyga, czy figura ma środek symetrii. Stosuje własności figur symetrycznych w zadaniach o podwyższonym stopniu trudności. Uzasadnia, że punkty są lub nie są symetryczne względem prostej (punktu). Rysuje figury, mające określoną liczbę osi symetrii lub środek symetrii. Wykorzystuje własności symetrii w złożonych zadaniach. Wykonuje konstrukcje figur symetrycznych względem prostej i względem punktu. 8

9 Wykorzystuje równania do wyznaczenia współrzędnych punktów symetrycznych (symetria osiowa i środkowa). Wykorzystuje własności symetrii w zadaniach problemowych. VI. FUNKCJE Rozpoznaje funkcje wśród przyporządkowań określonych: grafem, tabelką, słownie, wykresem. Funkcję opisaną słownie przedstawia za pomocą grafu lub tabelki. Rozróżnia argument i wartość funkcji oraz dziedzinę i zbiór wartości funkcji. Sporządza wykres funkcji liczbowej na podstawie tabelki. Interpretuje proste zależności funkcyjne, występujące w sytuacjach praktycznych, przedstawione w postaci wykresów, np. między drogą a prędkością. Podaje przykłady przyporządkowań, które są lub nie są funkcjami. Funkcję liczbową, opisaną słownie, przedstawia za pomocą wzoru proste przypadki. Wyznacza wartość funkcji dla danego argumentu oraz dziedzinę i zbiór wartości funkcji. Sporządza wykres funkcji liczbowej, opisanej za pomocą wzoru. Interpretuje proste zależności funkcyjne, występujące w przyrodzie, gospodarce i życiu codziennym, przedstawione w postaci wykresów. Opisuje słownie funkcję, opisaną za pomocą grafu, tabelki, wzoru, wykresu. Uzasadnia, dlaczego przyporządkowanie określone grafem, tabelką lub opisane słownie jest lub nie jest funkcją. Przedstawia za pomocą wzoru funkcję liczbową, opisaną słownie, za pomocą grafu, tabelki lub wykresu i określa jej dziedzinę. Określa monotoniczność funkcji na podstawie jej wykresu. Interpretuje różne zależności funkcyjne, występujące w przyrodzie, gospodarce i życiu codziennym, przedstawione w postaci wykresów. Odczytuje z wykresu funkcji przedziały liczbowe, w których funkcja przyjmuje wartości dodatnie (ujemne). Odczytuje z wykresu funkcji: miejsca zerowe, dziedzinę, zbiór wartości oraz określa, w jakich przedziałach liczbowych funkcja rośnie, maleje lub jest stała. Interpretuje złożone zależności funkcyjne, występujące w przyrodzie, gospodarce i życiu codziennym, przedstawione w postaci wykresów. Ustala na podstawie wzoru funkcji jej dziedzinę. Wykonuje wykres funkcji na podstawie jej własności. Wykorzystuje własności funkcji w zadaniach problemowych. VII. GRANIASTOSŁUPY I OSTROSŁUPY Wskazuje wśród wielościanów graniastosłupy proste i pochyłe. Wskazuje na modelu lub rysunku krawędzie, wierzchołki, ściany, wysokość i przekątne graniastosłupa. Rysuje odręcznie graniastosłup. Oblicza pole powierzchni i objętość graniastosłupa proste przypadki. Wskazuje wśród wielościanów ostrosłupy. Wskazuje na modelu lub rysunku krawędzie, wierzchołki, ściany i wysokość ostrosłupa. Rysuje odręcznie ostrosłup trójkątny i czworokątny. Wyróżnia ostrosłupy prawidłowe, w tym czworościan. Rysuje siatkę ostrosłupa trójkątnego i czworokątnego. Oblicza pole powierzchni i objętość ostrosłupa proste przypadki. Definiuje czworościan foremny. Rysuje siatkę graniastosłupa i ostrosłupa prawidłowego w skali. Oblicza pole powierzchni oraz objętość graniastosłupa oraz ostrosłupa prawidłowego. Definiuje graniastosłup i ostrosłup prawidłowy. Rysuje siatkę dowolnego graniastosłupa i ostrosłupa. Zamienia jednostki pola powierzchni i objętości. 9

10 Rozwiązuje zadania, wymagające przekształcania wzorów na pole powierzchni i objętość graniastosłupa i ostrosłupa. Zaznacza na rysunku lub modelu przekroje graniastosłupów i ostrosłupów. Oblicza pole powierzchni oraz objętość graniastosłupa i ostrosłupa z zastosowaniem twierdzenia Pitagorasa w sytuacjach praktycznych. Wyprowadza wzór na pole powierzchni lub objętość czworościanu foremnego. Wykorzystuje własności graniastosłupów i ostrosłupów w sytuacjach nietypowych Rozwiązuje zadania, dotyczące obliczania pól oraz objętości graniastosłupów i ostrosłupów w zadaniach problemowych. VIII. ELEMENTY STATYSTYKI OPISOWEJ Odczytuje dane z tabel i diagramów proste przypadki. Odczytuje dane, przedstawione za pomocą prostych wykresów. Porównuje dane, przedstawione w tabelach, na diagramach i wykresach. Wyszukuje w prasie wyniki opinii publicznej, przedstawiane za pomocą tabel, diagramów lub wykresów. Oblicza średnią arytmetyczną proste przypadki. Odczytuje dane z tabel i diagramów oraz sporządza diagramy słupkowe. Odczytuje dane, przedstawione za pomocą pojedynczych wykresów. Wykonuje proste obliczenia, korzystając z danych, zawartych w tabelach, na diagramach i wykresach. Odczytuje i porównuje dane z tablic rozkładu liczebności i tablic częstości. Oblicza średnią arytmetyczną i medianę danych. Interpretuje dane, przedstawione za pomocą tabel, diagramów i wykresów oraz sporządza diagramy kołowe i wykresy. Odróżnia zmienne jakościowe od ilościowych. Analizuje wyniki dane za pomocą tablic rozkładu liczebności i tablic częstości i przedstawia je na diagramach. Sporządza tablice rozkładu liczebności i tablice częstości. Analizuje wyniki, przedstawione na złożonych wykresach, diagramach lub w tabelach. Sprawnie korzysta z danych, zawartych w roczniku statystycznym. Oblicza średnią ważoną, rozstęp i modę. Zbiera, opracowuje, analizuje i prezentuje dane, np. za pomocą histogramu, wykresu. Projektuje narzędzie zbierania informacji, przeprowadza badanie, opracowuje wyniki i prezentuje je w czytelny sposób. Planuje, przeprowadza badanie na dowolny temat, opracowuje i prezentuje wyniki w dowolny sposób, np. wykorzystując komputer oraz analizuje i wyciąga wnioski. 10

11 KRYTERIA WYMAGAŃ KLASA III POTĘGI Zamienia potęgi o wykładniku całkowitym ujemnym na odpowiednie potęgi o wykładniku naturalnym. Oblicza wartości potęg o wykładniku ujemnym i całkowitej podstawie. Oblicza wartość dwuargumentowego wyrażenia arytmetycznego zawierającego potęgi o wykładniku całkowitym. Stosuje regułę mnożenia lub dzielenia potęg o tym samym wykładniku ujemnym. Stosuje regułę mnożenia lub dzielenia potęg o tej samej podstawie i wykładniku całkowitym. Stosuje regułę potęgowania potęgi o wykładnikach całkowitych. Przedstawia iloczyn i iloraz potęg o wykładniku całkowitym w postaci potęgi. Przedstawia potęgę potęgi o wykładniku całkowitym za pomocą potęgi wykładniku naturalnym. Stosuje notację wykładniczą do przedstawiania bardzo małych liczb. Przekształca proste wyrażenia algebraiczne, np. z jedną zmienną, z zastosowaniem potęgowania o wykładniku całkowitym. Wykorzystuje kalkulator do potęgowania. Stosuje łącznie wzory dotyczące mnożenia, dzielenia, potęgowania potęg o wykładniku całkowitym do obliczania wartości prostego wyrażenia. Przedstawia potęgę o wykładniku całkowitym w postaci iloczynu potęg lub ilorazu potęg, lub w postaci potęgi. Wyraża za pomocą notacji wykładniczej o wykładniku całkowitym podstawowe jednostki miar. Wskazuje liczbę najmniejszą i największą w zbiorze liczb zawierającym potęgi o wykładniku całkowitym. Podaje definicję potęgi o wykładniku całkowitym. Stosuje łącznie wszystkie twierdzenia dotyczące potęgowania o wykładniku całkowitym do obliczania wartości złożonych wyrażeń. Rozwiązuje zadania tekstowe z zastosowaniem notacji wykładniczej wyrażającej bardzo małe liczby. Szacuje wartość potęgi o wykładniku całkowitym. Porównuje wartości potęg o wykładnikach całkowitych. Porządkuje w ciąg, np. rosnący, zbiór potęg o wykładniku całkowitym. Rozwiązuje złożone zadania tekstowe z zastosowaniem potęg o wykładnikach całkowitych. Zapisuje wszystkie wzory z działu Potęgi o wykładniku całkowitym oraz opisuje je poprawnym językiem matematycznym. Oszacowuje bez użycia kalkulatora wartości złożonych wyrażeń zawierających działania na potęgach o wykładniku całkowitym. Rozwiązuje zadania-problemy, np. dotyczące badania podzielności liczb podanych w postaci wyrażenia zawierającego potęgi o wykładniku całkowitym. PODOBIEŃSTWO FIGUR Wskazuje figury podobne na rysunku lub w swoim otoczeniu. Określa skalę podobieństwa dwóch figur proste przypadki. Wskazuje figury przystające i określa ich skalę podobieństwa. Rysuje figury podobne w skali 2 i 2 1. Rozpoznaje trójkąty prostokątne podobne. Wyznacza stosunki długości odpowiednich boków w wielokątach podobnych. Zapisuje w postaci równania stosunki długości odpowiednich boków w trójkątach prostokątnych podobnych. Stosuje cechy podobieństwa trójkątów prostokątnych podobnych do rozwiązywania prostych zadań. 11

12 Oblicza długości boków wielokątów podobnych przy podanej skali. Rysuje figury podobne w dowolnej skali. Oblicza skalę podobieństwa, mając dane obwody figur podobnych. Stosuje cechy podobieństwa dowolnych trójkątów podobnych do rozwiązywania prostych zadań. Oblicza skalę podobieństwa, mając dane pola figur podobnych. Oblicza pole figury podobnej przy danej skali podobieństwa. Rozwiązuje złożone zadania dotyczące podobieństwa dowolnych trójkątów. Stosuje poznane wiadomości i umiejętności, związane z podobieństwem figur, w sytuacjach problemowych. BRYŁY OBROTOWE Wskazuje bryły obrotowe wśród przedmiotów życia codziennego. Wskazuje przekroje osiowe brył obrotowych. Wyróżnia wśród innych brył walec, stożek i kulę. Wskazuje na modelach elementy brył obrotowych. Oblicza pola powierzchni walca, stożka i kuli, stosując odpowiednie wzory. Oblicza objętości walca, stożka i kuli, stosując odpowiednie wzory. Rysuje bryły obrotowe powstałe przez obrót prostokąta, trójkąta, koła. Odróżnia przekrój poprzeczny od przekroju osiowego walca i stożka. Przekształca wzory na pole powierzchni i objętość walca, stożka i kuli. Zamienia jednostki pola i objętości. Rysuje siatkę walca i stożka. Formułuje własnymi słowami definicje walca, stożka i kuli. Oblicza pole powierzchni i objętość walca, stożka i kuli z zastosowaniem własności tych brył Projektuje siatki walca i stożka, np. mając dane pole powierzchni bocznej. Wyprowadza wzory na pole powierzchni i objętość walca i stożka. Rozwiązuje złożone zadania z zastosowaniem własności brył obrotowych. Stosuje poznane wiadomości i umiejętności, związane z bryłami obrotowymi, w sytuacjach problemowych. ELEMENTY RACHUNKU PRAWDOPODOBIEŃSTWA Rozpoznaje doświadczenia losowe. Przedstawia wyniki doświadczeń losowych w postaci tabel liczebności i histogramów. Określa zdarzenie elementarne w prostych doświadczeniach losowych, np. jednokrotnym rzucie kostką, rzucie monetą. Określa zbiór zdarzeń elementarnych w prostych doświadczeniach losowych, np. jednokrotnym rzucie kostką, rzucie monetą. Rozpoznaje zdarzenia sprzyjające danemu zdarzeniu doświadczenia losowego proste przypadki. Rozpoznaje zdarzenie pewne i niemożliwe danego zdarzenia w doświadczeniu losowym i zna wartości ich prawdopodobieństwa proste przypadki. Oblicza prawdopodobieństwo zdarzenia prostego doświadczenia losowego. Podaje przykłady doświadczeń losowych. Przedstawia wyniki doświadczeń losowych w postaci diagramów procentowych. 12

13 Określa zbiór zdarzeń elementarnych w doświadczeniach losowych, np. kilkakrotnym rzucie kostką, rzucie monetą. Określa zbiór zdarzeń sprzyjających danemu zdarzeniu w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Określa zdarzenie pewne i niemożliwe dla danego zdarzenia w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Oblicza prawdopodobieństwo dla danego zdarzenia w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Przedstawia wyniki doświadczeń losowych w postaci drzewa. Określa zbiór zdarzeń elementarnych w doświadczeniach losowych, np. wyciąganiu losów, układaniu liczb z kilku cyfr. Określa zbiór zdarzeń sprzyjających danemu zdarzeniu w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Określa zdarzenie pewne i niemożliwe dla danego zdarzenia w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Oblicza prawdopodobieństwo dla danego zdarzenia w doświadczeniach losowych opisanych wyżej. Opisuje doświadczenie losowe na podstawie zbioru jego zdarzeń elementarnych. Określa zbiór zdarzeń sprzyjających danemu zdarzeniu w różnych doświadczeniach losowych. Oblicza prawdopodobieństwo dla danego zdarzenia w różnych doświadczeniach losowych. Stosuje poznane wiadomości i umiejętności, związane rachunkiem prawdopodobieństwa, w sytuacjach problemowych. 13