XV DNI OTOLARYNGOLOGII DZIECIĘCEJ OCHRONIĆ ZMYSŁY DZIECKA WISŁA, HOTEL GOŁĘBIEWSKI STRESZCZENIA PRAC

Transkrypt

1 XV DNI OTOLARYNGOLOGII DZIECIĘCEJ OCHRONIĆ ZMYSŁY DZIECKA WISŁA, HOTEL GOŁĘBIEWSKI STRESZCZENIA PRAC Chorzów, 11 maja 2007

2 Niemczyk K. R01 Operacje tympanoplastyczne u dzieci Warszawa

3 SKARśYŃSKI H., MRÓWKA M., MŁOTKOWSKA-KLIMEK P., POROWSKI M., FAYETTE R. R02 PERLAKI WRODZONE U DZIECI - WCZESNE ROZPOZNANIE, LECZENIE CHIRURGICZNE I OPIEKA POOPERACYJNA Kliniczne Centrum ORL Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy, IFPS, Warszawa/Kajetany Cel pracy: Celem niniejszej pracy jest ocena wyników operacyjnego leczenia perlaków wrodzonych u dzieci oraz moŝliwości wczesnego wykrywania tego schorzenia. Analizowano równieŝ częstotliwość wznów perlaka oraz czynników, które mogą mieć z tym związek. Materiał i metoda: Perlaki wrodzone są stosunkowo rzadkim schorzeniem występującym zwłaszcza u dzieci. Nierozpoznane wcześnie, mogą jednak spowodować duŝe zniszczenia elementów ucha środkowego i czasami wewnętrznego prowadząc do upośledzenia słuchu, niekiedy nieodwracalnego. Spośród około 6,5 tysiąca operacji poprawiających słuch wykonywanych rocznie wyodrębniono grupę 39 pacjentów w wieku od 2 do 18 lat z rozpoznanym perlakiem wrodzonym, u których okres obserwacji wynosił minimum 3 lata. Pacjentów podzielono na dwie grupy: w grupie A byli najmłodsi pacjenci, u których moŝliwe do wykonania były tylko obiektywne badania słuchu, a w mniej licznej grupie B starsze dzieci, którym mogliśmy wykonać równieŝ badania subiektywne. Większość dzieci operowana była wyłącznie z dojścia przez przewód słuchowy zewnętrzny. Rezultaty pooperacyjne były oceniane standardowo po 1, 6, 12 i 36 miesiącach. Wyniki: ZauwaŜalną poprawę słuchu uzyskano u większości dzieci, u których rekonstruowano aparat przewodzący. U pacjentów z grupy B zamknięcie rezerwy ślimakowej do 10 db uzyskano w 94,8% przypadków. W 11 przypadkach planowo wykonano operację second look i stwierdzono wznowę perlaka u 4 operowanych dzieci. Wnioski: W przypadku perlaków wrodzonych sukces operacji i wyniki pooperacyjne zaleŝą przede wszystkim od wczesnego rozpoznania. W tych przypadkach uzyskujemy bardzo dobre rezultaty. Wszystkie dzieci, u których przeprowadzono operację usunięcia perlaka wrodzonego muszą był monitorowane, poniewaŝ pomimo doskonałych narzędzi oraz postępu chirurgii moŝliwa jest niekontrolowana wznowa perlaka.

4 SkarŜyński H., Mrówka M., Młotkowska-Klimek P., Porowski M., Fayette R., R03 Jednoetapowa procedura usunięcia perlaka z rekonstrukcją stawu kowadełkowo-strzemiączkowego Treatment of the cholesteatoma and incudo-stapedial joint reconstruction as a one stape surgery Kliniczne Centrum ORL Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy, IFPS, Warszawa/Kajetany Cel pracy: celem niniejszej pracy była analiza rezultatów słuchowych uzyskanych po operacjach perlakowego zapalenia ucha środkowego u dzieci oraz jednoczasowej rekonstrukcji stawu kowadełkowo strzemiączkowego. Analizowano równieŝ częstotliwość nawrotów oraz trwałość rekonstrukcji aparatu przewodzącego ucha środkowego. Materiał i metoda: W Klinicznym Centrum Oto-Ryno-Laryngochirurgii przeprowadza się ok róŝnych operacji poprawiających słuch kaŝdego dnia. Spośród tego materiału wybrano grupę 864 dzieci z perlakowym zapaleniem ucha środkowego, u których przeprowadzono operację usunięcia perlaka oraz jednoczasowo rekonstrukcję aparatu przewodzącego ucha środkowego na poziomie stawu kowadełkowo strzemiączkowego. Rekonstruowano równieŝ w zdeydowanej większości przypadków błonę bębenkową. Rezultaty pooperacyjne były oceniane po 1, 6, 12 i 36 miesiącach od operacji. Wyniki: Poprawę słuchu zaobserwowano u większości pacjentów. Zamknięcie rezerwy ślimakowej do 10 db zaobserwowano u 90,9% pacjentów z uszkodzonym stawem kowadełkowo strzemiączkowym i zachowaną błoną bębenkową. W przypadkach, gdy rekonstruowano równieŝ ubytki błony bębenkowej zamknięcie rezerwy ślimakowej do 10 db uzyskano u 753 dzieci (87.1%) operowanych dzieci. Stabilną poprawę słuchu w ciągu całego okresu obserwacji uzyskano u 698 operowanych (80,8%) pacjentów. Wnioski: Jednoczasowa procedura rekonstrukcji aparatu przewodzącego ucha środkowego u dzieci z perlakowym zapaleniem jest obecnie standardem. U zdecydowanej większości pacjentów udaje się uzyskać poprawę słuchu, która jest trwała. UŜycie nowych alloplastycznych materiałów pozwala na prawie anatomiczną rekonstrukcję kosteczek słuchowych.

5 Jerzy Kuczkowski, Waldemar NaroŜny, Jarosław Czaczkowski R04 Obustronne perlakowe zapalenie ucha u dzieci Bilateral otitis media with cholesteatoma in children Klinika Otolaryngologii AM w Gdańsku Perlakowe zapalenie ucha u dzieci moŝe powstać na skutek rozwoju kieszonki retrakcyjnej w nadbębenku. Kieszonki retrakcyjne nadbębenka u dzieci w pierwszym etapie nie powodują niedosłuchu. Bezobjawowy rozwój perlaka z kieszonki retrakcyjnej nadbębenka występuje u dzieci z jednostronnymi zmianami w uchu. Rozwój perlaka w drugim uchu moŝe nastąpić w krótkim okresie po ujawnieniu się choroby pierwotnej. Celem pracy było przedstawienie trudności diagnostycznych i sposobów leczenia dzieci z obustronnymi perlakami ucha. W okresie od 1997 do 2006 roku w Klinice Otolaryngologii AM w Gdańsku leczono 296 (25.2%) dzieci z jednostronnymi perlakami, 551 (46.9%) z przewlekłym prostym zapaleniem ucha, 323 (27.4%) z wysiękowym zapaleniem ucha oraz 3 (2.5%) dzieci z obustronnymi perlakami ucha. Wiek dzieci wynosił 5, 9 i 10 lat (średnia wieku 8 lat). U dwojga dzieci pierwszy perlak rozwinął się w uchu lewym, u trzeciego w uchu prawym. Początek choroby manifestował się jednostronnym niedosłuchem bez objawów choroby ucha. Rozpoznanie pierwszego perlaka ustalono na podstawie badania otomikroskopowego oraz badania TK HR uszu. Dzieci leczono chirurgicznie metodą otwartą z tympanoplastyką. Rozwój drugostronnego perlaka ujawniono po wykonaniu kontrolnego badania TK HR w okresie od 9 miesięcy do 2 lat od pierwszej operacji. W drugostronnych perlakach zastosowano leczenie techniką otwartą z tympanoplastyką u dwojga dzieci, jedno leczono techniką zamkniętą. Badania kontrolne nie wykazały wznowy perlaka. Poprawę słuchu uzyskano u dwojga dzieci, u jednego nastąpiło pogorszenie słuchu. Rozwój perlaka z kieszonki retrakcyjnej nadbębenka wymaga dokładnej kontroli drugiego ucha. Obustronne perlaki uszu u dzieci rozwijające się metachronicznie stanowią duŝy problem dla chirurga, którego zadaniem jest nie tylko wczesne rozpoznanie i radykalne usunięcie choroby ale równieŝ poprawa słuchu.

6 Jerzy Kuczkowski, Waldemar NaroŜny, Czesław Stankiewicz, BoŜena Kowalska, Wojciech Brzoznowski R05 Powikłania ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego u dzieci Complications of acute mastoiditis in children Klinika Otolaryngologii AM w Gdańsku Ostre zapalenie wyrostka sutkowatego u dzieci jest najczęstszym powikłaniem ostrego zapalenia ucha środkowego (AOM). Zastosowanie antybiotyków w leczeniu ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego (AM) ograniczyło częstość występowania powikłań. Celem pracy była analiza epidemiologiczna i kliniczna oraz ocena rozpoznania i leczenia powikłań ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego u dzieci. Materiał stanowiło 70 dzieci z powikłaniami zewnątrz- i wewnątrzczaszkowymi ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego leczonych w Klinice Otolaryngologii AM w Gdańsku w latach Powikłania zewnątrzczaszkowe wystąpiły u 41 (30.4%) dzieci z ostrym zapaleniem wyrostka sutkowatego. Najczęstszym z nich był ropień podokostnowy u 37 (90.2%) chorych. Powikłania wewnątrzczaszkowe stwierdzono u 29 (21.4%) dzieci a najczęstszym było poraŝenie nerwu twarzowego u 14 (40.0%), w dalszej kolejności zakrzepowe zapalenie zatoki esowatej u 5 (14.4%) i ropień okołozatokowy u 5 (14.4%). PrzedłuŜający się wyciek z ucha, bóle ucha i głowy, gorączka i objawy neurologiczne były najczęstszymi objawami rozwijającego się powikłania wewnątrzczaszkowego. Badania bakteriologiczne wydzieliny z wyrostka sutkowatego wykazywały obecność Staphylococcus aureus, Streptococcus sp. i Pseudomonas aeruginosa. Mastoidektomię z paracentezą wykonano u 46 (65.7%) dzieci, mastoidoepitympanektomię otwartą u 18 (25.7%) oraz u 6 (8.6%) paracentezę. Wyleczenie uzyskano u wszystkich dzieci. Wyniki badań wskazują na zmniejszającą się w ostatnich latach częstość występowania ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego i jego powikłań. Tomografia komputerowa i magnetyczny rezonans jądrowy są niezbędnymi narzędziami diagnostycznymi do rozpoznania i leczenia w kaŝdym przypadku powikłania AM. Antybiotykoterapia ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego nie zapobiega powstaniu powikłania. Powikłania wewnątrzczaszkowe ostrego zapalenia wyrostka sutkowatego wymagają leczenia chirurgicznego i długotrwałej antybiotykoterapii.

7 R06 H. SkarŜyński, M.Mrówka, P. Młotkowska-Klimek, M.Porowski, R. Podskarbi-Fayette, K. Łazęcka, L.Sitarz, B. Buniowska, T. Michalak, R. Barylak. Chirurgiczne leczenie pourazowych uszkodzeń aparatu przewodzącego ucha środkowego Chirurgiczne leczenie pourazowych uszkodzeń aparatu przewodzącego ucha środkowego Kliniczne Centrum Oto-Ryno-Laryngochirurgii, Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy IFPS, Warszawa/Kajetany Celem pracy była ocena wyników leczenia uszkodzeń pourazowych aparatu przewodzącego ucha środkowego u dzieci. Materiał i metoda. W latach operowano 314 uszu ze zmianami pourazowymi w obrębie ucha środkowego, których okres obserwacji wynosił minimum 3 lata. U większości były to następstwa urazów głowy i podłuŝnego złamania piramidy kości skroniowej. Operacja rekonstrukcyjna ucha środkowego była wykonywana natychmiast po zgłoszeniu się dziecka do kliniki lub, w przypadkach obraŝeń ogólnych lub wielonarządowych odroczona i wykonywana dopiero po ustabilizowaniu się stanu pacjenta. W obrębie ucha środkowego, uszkodzenie najczęściej dotyczyło rozerwania łańcucha kosteczek w stawie kowadełkowostrzemiączkowym, któremu towarzyszyła luksacja kowadełka i częściowe pourazowe unieruchomienie strzemiączka. Operacje rekonstrukcyjne przeprowadzano z uŝyciem materiałów autogennych (interpozycja kowadełka) lub alloplastycznych (cementu jonometrycznego, róŝnego rodzaju protezek). W ten sposób doprowadzono do ponownego połączenia rozerwanego łańcucha i odtworzono w całości lub w części uszkodzony aparat przewodzeniowy ucha środkowego. Wyniki. Efekty słuchowe oceniano według przyjętego w Instytucie standardu po 1 mieś., 3 mieś., 6 mieś., roku i kolejnych latach. We wszystkich przypadkach uzyskano trwałą odbudowę lub połączenie uszkodzonego łańcucha. Poprawę słuchu mierzoną duŝym zmniejszeniem się lub całkowitym zamknięciem rezerwy stwierdzono u ponad 94,3 % operowanych uszu. Brak znaczącej poprawy w pozostałej niewielkiej grupie był wynikiem licznych zrostów powstałych wokół poszczególnych, często wyluksowanych w czasie urazu, kosteczek oraz zrostów w jamie bębenkowej, a zwłaszcza w okolicy ujścia bębenkowego trąbki słuchowej. Mimo pewnej grupy niepowodzeń wymagających ponownej chirurgii, dobre wyniki uzyskane w tak duŝej grupie operowanych uszu potwierdzają, Ŝe zastosowana technika i materiały mogą być dobrym postępowaniem w urazach aparatu przewodzeniowego ucha środkowego

8 R07 H. SkarŜyński, M.Mrówka, P. Młotkowska-Klimek, M.Porowski, R. Podskarbi-Fayette, K. Łazęcka, L.Sitarz, B. Buniowska, T. Michalak, R. Barylak. Rekonstrukcja anatomiczna i funkcjonalna po operacjach radykalnych zmodyfikowanych u dzieci Rekonstrukcja anatomiczna i funkcjonalna po operacjach radykalnych zmodyfikowanych u dzieci Kliniczne Centrum Oto-Ryno-Laryngochirurgii, Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy IFPS, Warszawa/Kajetany Zasadniczym celem wykonania operacji radykalnej jest usunięcie ogniska infekcji z przestrzeni ucha środkowego i zapewnienie bezpieczeństwa choremu. Istotnym złoŝeniem róŝnych modyfikacji tych zabiegów jest pozostawienie nawet niewielkich resztek aparatu przewodzącego ucha środkowego w taki sposób, by nie były one źródłem lub powodem nawrotów choroby, a jednocześnie pozwalały na efektywną rekonstrukcję w przyszłości. MoŜna ją przeprowadzić jednoczasowo podczas operacji oczyszczającej lub w drugim etapie po wygojeniu jamy pooperacyjnej. Materiał i metoda. Analizę przeprowadzono u grupy 1376 uszu u pacjentów w wieku od 6 do 18 lat. Okres obserwacji wynosił minimum 3 lata. Wyniki oceniono po ok. 1 miesiącu, 3 miesiącach, 6 miesiącach, roku i 3 latach, zgodnie z przyjętym w Instytucie programem follow-up. Zakres operacji rekonstrukcyjnej obejmował wytworzenie części błony bębenkowej do poziomu kanału n. VII oraz przy uŝyciu resztek materiałów autogennych i alloplastycznych, nowego aparatu przewodzeniowego ucha środkowego. Do rekonstrukcji błony uŝywano ochrzęstnej lub powięzi z mięśnia skroniowego. Wyniki. Poczynione obserwacje potwierdzają, Ŝe nawet w przypadkach bardzo zaawansowanych w przebiegu przewlekłego zapalenia ucha środkowego z perlakiem, destrukcją kosteczek słuchowych i/lub kości skroniowej, ziarniną lub wszystkimi zmianami łącznie, moŝliwa jest późniejsza efektywna rekonstrukcja funkcjonalna, którą uzyskano w 83,7% przypadków. Wnioski: 1.Przeprowadzenie operacji radykalnej bez zamknięcia ujścia bębenkowego trąbki słuchowej nie oznacza utraty na zawsze moŝliwości poprawy wydolności słuchu pacjenta. 2. Uzyskanie socjalnej wydolności słuchu w tak licznej grupie zoperowanych dzieci pozwala traktować takie postępowanie jako z wyboru u chorych po wcześniejszych lub jednoczasowo wykonywanych operacjach radykalnych zmodyfikowanych uszu.

9 Mrówka M., SkarŜyński H. R08 Algorytm postępowania w wadach wrodzonych ucha zewnętrznego i środkowego Algorythm of treatment in congenital external and middle ear malformations Kliniczne Centrum ORL Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy, IFPS, Warszawa/Kajetany Wada wodzona małŝowiny usznej wraz z zazwyczaj towarzyszącą jej pierwotną atrezją prze-wodu słuchowego zewnętrznego i deformacją ucha środkowego stanowi złoŝony i wymagający kom-pleksowego postępowania problem funkcjonalny (upośledzenie słuchu) i estetyczny (brak lub defor-macja małŝowiny usznej). Tylko sama mikrocja występuje raz na około Ŝywych urodzeń, dru-gie tyle to atrezja przewodu słuchowego zewnętrznego. Wady te są częstsze u płci męskiej 3:2 i wy-stępują obustronnie w 25-30% przypadków. Poza niedosłuchem przewodzeniowym, w 12-50% przy-padków moŝe towarzyszyć im róŝnego stopnia odbiorcze upośledzenie słuchu. Rozwój mikrochirurgicznych technik rekonstrukcyjnych, wprowadzenie do praktyki otolaryn-gologicznej metod osteointegracji oraz udoskonalenie aparatów słuchowych zakotwiczanych w kości skroniowej (BAHA), zmieniły bardzo wiele w podejściu do problemu wad wrodzonych ucha ze-wnętrznego, zwiększając w istotny sposób zakres moŝliwości terapeutycznych i modyfikując wskazania. Wybór właściwego postępowania jest jednak bardzo trudny, czasochłonny i wymaga duŝej wiedzy i doświadczenia od całego zespołu. Autorzy przedstawiają współczesne moŝliwości leczenia wad wrodzonych ucha środkowego i zewnętrznego ze szczególnym uwzględnieniem kolejności podejmowanych działań, co zastanie ujęte w przejrzystej formie algorytmów postępowania.

10 H. SkarŜyński, K. Łazęcka, M. Mrówka, R. Podskarbi Fayette R09 Dwuetapowe rekonstrukcje małŝowiny usznej u dzieci i młodzieŝy w róŝnym wieku Two-step reconstruction of the auricle in children and adulescents ( at various age) Kliniczne Centrum ORL Międzynarodowego Centrum Mowy i Słuchu IFPS Warszawa/ Kajetany Wada wrodzona ucha zewnętrznego stanowi znaczący problem dla dziecka i jego rodziców ze względu na estetykę twarzy i współistniejący zwykle niedosłuch. Postępowanie audiologiczne w przypadkach wad obustronnych powinno być wdroŝone odpowiednio wcześnie, aby zapewnić dobry odbiór dźwięków z otoczenia poprzez zaprotezowanie dziecka aparatem na przewodnictwo kostne. Na dalszych etapach rozwoju dziecka, w przypadkach mikrocji i atrezji, zalecane postępowanie obejmuje rekonstrukcję małŝowiny i przewodu słuchowego zewnętrznego. Zabiegi te powinny być wykonane etapowo, w optymalnym okresie rozwoju dziecka, gdy materiał własny (chrząstka Ŝebrowa) osiągnie odpowiednią wielkość i plastyczność, tak aby moŝna było ją wykorzystać do rekonstrukcji małŝowin. Zaprezentowano strategią postępowania chirurgicznego w leczeniu wad wrodzonych ucha zewnętrznego aa podstawie wyników operacji rekonstrukcyjnych wykonanych Instytucie Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie. Rekonstrukcję małŝowiny wykonywano dwuetapowo według sposobu Brenta i Nagaty z modyfikacjami własnymi. W przypadkach potwierdzających istnienie ucha środkowego w badaniach radiologicznych wykonywano rekonstrukcję przewodu słuchowego zewnętrznego. Przy braku struktur ucha środkowego dokonywano wszczepienia protezy na przewodnictwo kostne BAHA. Uzyskane wyniki pooperacyjne oceniane według własnej klasyfikacji potwierdzają konieczność standaryzowanego i planowego działania w leczeniu wad wrodzonych ucha zewnętrznego, tak aby w sposób najbardziej optymalny wykorzystać istniejące warunki anatomiczne i zapewnić dziecku z wadą akceptację i jak najlepszy rozwój.

11 Kawalski H., Kopacz M., Wełniak M., Codogni E. R10 Powtórna tympanostomia laserowa alternatywą dla drenaŝu permanentnego w leczeniu wysiękowego zapalenia uszu u dzieci Double repeated laser tympanotomy alternative to ventilation tubes in therapy od otitis media with effusion in children NZOZ Lecznica Dzieci i Dorosłych Szpital im. I. Mościckiego w Chorzowie W pracy porównano skuteczność dwukrotnej czasowej tympanostomii laserowej oraz stałego drenaŝu wentylacyjnego w leczeniu wysiękowego zapalenia uszu u dzieci.

12 Niedzielska G. R12 Uwarunkowania środowiska i alergii w chorobach laryngologicznych wieku dziecięcego Lublin

13 Gryczyńska D., Łapienis M. R13 Diagnostyka dziecięcej postaci zespołu bezdechów sennych Diagnostics of sleep apnea syndrome in children Klinika Otolaryngologii, Audiologii i Foniatrii Dziecięcej UM w Łodzi Oddział Laryngologii Onkologicznej WSS im. M. Kopernika w Łodzi Wstęp: Obturacyjne zaburzenia oddychania podczas snu (OZD) polegają na częściowym lub całkowitym zamknięciu górnych dróg oddechowych podczas snu i spadku poziomu tlenu we krwi. Osłabiona koncentracja, trudności w zapamiętywaniu, nadpobudliwość, opóźnienie wzrostu, zmniejszona masa ciała, wada zgryzu, zaburzenia ze strony układu sercowo-naczyniowego to najczęstsze objawy towarzyszące OZD. Zadaniem otorynolaryngologa jest, na podstawie badania przedmiotowego, podmiotowego i badań diagnostycznych wykonywanych podczas snu i czuwania, ustalenie miejsca i mechanizmu powstania obturacji. Coraz szersza wiedza o objawach OZD wśród lekarzy róŝnych specjalizacji, przyczynia się do szybkiego rozpoznania choroby i wdroŝenia odpowiedniego leczenia. Cel: Ocena badań diagnostycznych koniecznych do rozpoznania OZD. Materiał: Badanie obejmowało grupę 102 dzieci w wieku od 2 do 16 lat, hospitalizowanych w Klinice Otolaryngologii, Audiologii i Foniatrii Dziecięcej z powodu podejrzenia OZD. Metody: Wszystkie dzieci były poddane badaniu ankietowemu, przedmiotowemu, pulsoksymetrycznemu nocnemu (PN) i polisomnograficznemu (PSG). Wyniki: Zaburzenia oddychania z towarzyszącym obniŝonym poziomem saturacji rozpoznano u 48% dzieci. Stwierdzono zaleŝności między występowaniem zaburzeń oddychania z obniŝonym poziomem saturacji, a znacznym przerostem migdałków podniebiennych. Przebudzenia wywołane bezdechami i okresami spłyconego oddychania miały istotne statystycznie znaczenie u dzieci z obturacją. Wnioski: 1. Badanie polisomnograficzne jako jedyne daje moŝliwość pełnego rozpoznania OZD oraz ich wpływu na zmiany organiczne i przebieg snu, 2. Pulsoksymetria nocna moŝe stanowić test przesiewowy dla pacjentów z OZD i ich kwalifikacji do badania polisomnograficznego, 3. Wysoki współczynnik zgodności (81%) zaproponowanego trójczynnikowego modelu diagnostycznego (dane z wywiadu, badania przedmiotowego i PN) w porównaniu z badaniem PSG wskazuje na przydatność tego modelu w codziennej praktyce.

14 Kawalski M., Kawalski H., TaŜbirek M. R14 Struktura snu u dzieci z zaburzeniami oddychania podczas snu doniesienie wstępne NZOZ Lecznica Dzieci i Dorosłych Szpital im. I. Mościckiego

15 Małgorzata Piszcz, BoŜena Skotnicka, ElŜbieta Hassmann-Poznańska R15 Zastosowanie rynometrii akustycznej w ocenie przerostu migdałka gardłowego oraz skuteczności zabiegu adenoidectomii Pre- and postoperative evaluation by acoustic rhinometry of children submitted to adenoidectomy Klinika Otolaryngologii Dziecięcej AM Patologiczny przerost układu chłonnego gardła oraz jego skutki stanowią najczęstsze wskazanie do laryngologicznych zabiegów operacyjnych u dzieci. Powszechność zabiegu usunięcia migdałka gardłowego coraz częściej zmusza klinicystów do większej obiektywizacji wskazań do adenoidectomii. Pomimo istnienia wielu metod oceniających wielkość adenoidu, niektóre z nich są subiektywne i mogą prowadzić do podjęcia błędnych decyzji o wdroŝeniu leczenia. Przydatność rynometrii akustycznej (RA) do pomiaru przestrzeni wewnątrznosowych wskazuje, Ŝe moŝe to być takŝe metoda pozwalająca na obiektywną, nieinwazyjną i nie wymagającą współpracy pacjenta ocenę przestrzeni nosogardła. Celem pracy była określenie przydatności RA w ocenie stopnia przerostu migdałka gardłowego oraz skuteczności adenoidektomii. Badaniami objęto grupę 25 pacjentów obojga płci w wieku od 5 do 10 lat z objawami klinicznymi przerostu migdałka gardłowego. Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych dzieci, wolnych od problemów otolaryngologicznych. Przeprowadzone badania wykazały istotne statystycznie róŝnice w objętości nosogardła (NPV nasopharyngeal 1,75cm3 vs.±volume) pomiędzy grupą badaną i grupą kontrolną (5,89 2,66cm3; p±8,62<= 0,01, oraz wykazały normalizację objętości 2,26cm3)±przestrzeni nosogardła u dzieci po zabiegu operacyjnym (8,34 w stosunku do grupy kontrolnej dzieci zdrowych. Wykonane badania wskazują, Ŝe rynometria akustyczna jest obiecującą metodą w ocenie stopnia przerostu migdałka gardłowego.

16 Michał Kotowski, Artur Niedzielski,GraŜyna Niedzielska R16 Badanie czynności płuc i przepływów nosowych u dzieci z przerostem układu adenoidalnego The assessment of pulmonary function and nasal flow in children with adenoid hypertrophy Katedra i Klinika Otolaryngologii Dziecięcej, Foniatrii i Audiologii AM w Lublinie Przerost układu adenoidalnego jest powszechną przyczyną niedroŝności górnych dróg oddechowych u dzieci. Następstwa niedroŝności górnych dróg oddechowych były przedmiotem analizy wielu badaczy. Celem podjętych badań była ocena wpływu obturacji nosowej na wydolność układu oddechowego ocenianą badaniem spirometrycznym przed i po leczeniu operacyjnym migdałka gardłowego u dzieci. Badaniami objęto 40 dzieci z przerostem migdałka gardłowego zakwalifikowanych do adenoidektomii. U dzieci przed planowanym zabiegiem operacyjnym wykonano badanie nazometryczne określono przepływy w jamie nosowej i jamie ustnej. Dodatkowo określono wskaźnik nosowości. Wydolność płuc określono przy pomocy badania spirometrycznego. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono w badaniu nazometrycznym obturację jam nosowych, która miała wpływ na wyniki wskaźników spirometrycznych świadczące o wzroście oporów płucnych (FEV1, MEF). Deficyty uzyskanych parametrów sięgały 70-80% w stosunku do wartości naleŝnych. Badanie nazometryczne i spirometryczne po przeprowadzonym leczeniu operacyjnym wykazały poprawę przepływów nosowych oraz normalizację wyników badań spirometrycznych. Na podstawie przeprowadzonych badań potwierdzono wpływ niedroŝności nosa na zwiększenie oporów płucnych u dzieci z przerostem układu adenoidalnego.

17 Anna Zakrzewska R17 Wpływ zaburzeń aktywnego hamowania odpowiedzi limfocytów T migdałka gardłowego na rozwój alergicznego nieŝytu nosa u dzieci Klinika Otolaryngologii i Audiologii i Foniatrii Dziecięcej Łódź Tolerancja obwodowa cechuje się czynnym zatrzymaniem odpowiedzi immunologicznej dojrzałych limfocytów. Zaburzenia tego mechanizmu mogą leŝeć u podstaw nadmiernej odpowiedzi na alergeny. Celem pracy było zbadanie związku procesów aktywacji w obrębie tkanki limfatycznej związanej z błoną śluzową nosa z rozpoznawaniem alergicznego neŝytu nosa u dzieci oraz ustalenie moŝliwości prawdopodobieństwa rozwoju tej choroby w oparciu o ocenę immunohistochemiczną preparatów migdałka gardłowego. Zbadano 80 migdałków gardłowych usuniętych ze wskazań laryngologicznych dzieciom chorującym na przewlekły nieŝyt nosa. U 30 dzieci stwierdzono alergiczne podłoŝe choroby. U 50 pozostałych nie stwierdzono swoistych IgE w skórze i surowicy krwi, natomiast w zaleŝności od wywiadu rodzinnego dotyczącego atopii podzielono na dwie podgrupy: dodatnią i ujemną. Oceniono liczbę komórek wykazujących ekspresję protein CD3, CD19, CD4, CD8, Cd25, CD28, CTLA4, bcl2, Fas oraz FasL w przestrzeniach międzygrudkowych migdałków gardłowych dzieci w analizowanych grupach. Badania prospektywne trwające 36 miesięcy obejmowały obserwację kliniczną i diagnostykę alergologiczną, której rezultaty odniesiono do uprzednio uzyskanych wyników badań immunohistochemicznych. Stwierdzono istotne statystycznie róznice liczby komórek wykazujących ekspresje Cd25, Cd28, FasL, CTLA4 pomiedzy dziećmi atopowymi i nieatopowymi. Natomiast zaleŝność róŝnic ekspresji z rozpoznaniem choroby alergicznej potwierdzono dla wewnątrzkomórkowej ekspresji CTLA4 oraz FasL. Wyniki badań prospektywnych pozwoliły na ustaleni rozpoznania alergicznego nieŝytu nosa u 11 spośród 20 dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym dotyczącym atopii. U dzieci tych stwierdzono podwyŝszony wskaźnik komórek CTLA4+ oraz FasL+ do ogolnej liczby limfocytów T (CD3+). Rozszerzone badania immunohistochemiczne migdałków gardłowych pozwalające na ocenę liczby komórek wykazujących wewnątrzkomórkową ekspresję CTLA4 oraz FasL w stosunku do liczby limfocytów T mogą słuŝyć wczesnej diagnostyce chorób alergicznych dróg oddechowych u dzieci.

18 Artur Niedzielski, Michał Kotowski, Janusz Kocki R18 Znaczenie ekspresji genów mir-15a, mir-16 i BCL-2 w limfocytach migdałka gardłowego u dzieci The significance of mir-15a, mir-16 and BCL-2 genes expression in children adenoid lymphocytes Katedra i Klinika Otolaryngologii Dziecięcej, Foniatrii i Audiologii AM w Lublinie Zakład Genetyki Medycznej AM w Lublinie Cząsteczki microrna (mirna) naleŝą do małych RNA kodowanych w genomach roślin, zwierząt i wirusów. Cząsteczki mirna regulują ekspresję genów na poziomie post-transkrypcyjnym poprzez przyłączenie do regionu 3 -UTR specyficznego mrna. MiRNA regulują ekspresję genów kontrolujących procesy rozwoju embrionalnego, róŝnicowania, proliferacji i śmierci komórek. Wzajemne interakcje między białkami proapoptotycznymi i przeciw-apoptotycznymi kierują komórkę na drogę Ŝycia lub śmierci. Głównymi regulatorami apoptozy są białka rodziny Bcl-2, poniewaŝ łączą róŝnorodne sygnały Ŝycia i śmierci, które są wytwarzane wewnątrz i na zewnątrz komórki. Gen BCL-2 człowieka jest kluczowym genem w regulacji procesów Ŝycia i śmierci komórek. Jego ekspresja jest regulowana przez geny mir-15a, mir-16. W pracy przedstawiono wyniki badań ekspresji genów mir-15a, mir-16 i BCL-2 na poziomie transkryptu w limfocytach migdałków gardłowych u 40 dzieci operowanych z powodu ich przerostu. Frakcję komórkowego RNA wzbogaconą w mirna izolowano z limfocytów otrzymanych po wirowaniu w gradiencie gęstości. Badania ekspresji genów mir-15a, mir-16 i BCL-2 prowadzono standardową metodą ilościową qrt-pcr z zastosowaniem specyficznych starterów. W reaktywnych limfocytach migdałków gardłowych dzieci pochodzących ze środowiska miejskiego i wiejskiego obserwowano wysoką ekspresję genu BCL-2 i zmienną ekspresje genów mir-15a, mir-16. Kontynuowanie badań umoŝliwi określenie wzajemnych mechanizmów regulacji genu BCL-2 w reaktywnych limfocytach człowieka.

19 Krzysztof Powajbo, Danuta Gryczyńska, Michał Krawczyński, Maciej Kotecki R19 15 letnie obserwacje kliniczne obturacyjnego zespołu bezdechu sennego u dzieci 15 years clinical experiences with obstructive sleep apnea syndrome in children Obturacyjny zespół bezdechu sennego /obstructive sleep apnea syndrome OSAS/ w ostatnich kilkunastu latach stał się jednym z najczęstszych wskazań do leczenia operacyjnego migdałków u dzieci, zwłaszcza tych w wieku przedszkolnym. Powszechnie uwaŝa się, Ŝe wobec złoŝonej i róŝnorodnej etiologii OSAS, a takŝe z uwagi na moŝliwość wystąpienia powaŝnych następstw zespołu dla rozwijającego się organizmu, konieczne jest szybkie przeprowadzenie postępowania diagnostycznego i zastosowanie odpowiedniego leczenia. Niestety dotychczas nie opracowano jednolitych kryteriów jego rozpoznawania, a stosowanie norm i wskaźników ustalonych dla ludzi dorosłych nie odzwierciedla właściwie stanu organizmu dziecka. Autorzy analizują powyŝsze zagadnienia z klinicznego punktu widzenia oraz perspektywy własnych badań i 15 letnich obserwacji, a takŝe w oparciu o przegląd piśmiennictwa medycznego.

20 ElŜbieta Hassmann-Poznańska R20 Infekcje górnych dróg oddechowych racjonalna antybiotykoterapia Klinika Otolaryngologii Dziecięcej AM w Białymstoku W pracy przedstawiono przyczyny powstawania infekcji górnych dróg oddechowych i rolę infekcji wirusowej w inicjowaniu tych chorób. Kolonizacja dróg oddechowych przez patogenne bakterie jest zjawiskiem fizjologicznym jednakŝe wiąŝe się równieŝ ze skłonnością do częstych infekcji. Najczęstsze patogeny bakteryjne będące przyczyną stanów zapalnych dróg oddechowych to: S. pneumoniae, H. influenzae i M. catarrhalis w przypadkach ostrego zapalenia ucha i zatok bocznych nosa, i S.pyogenes w przypadkach zapaleń migdałków podniebiennych. Antybiotykoterapia empiryczna stosowana w tych schorzeniach musi uwzględniać typowe patogeny, jak równieŝ występującą wśród nich lekooporność. Jest to warunkiem skutecznego leczenia i zapobiegania szczerzeniu się szczepów opornych. Przedstawiono aktualne dane odnośnie lekooporności typowych patogenów i wynikające stąd wytyczne odnośnie stosowanej antybiotykoterapii.

21 Mrówka M., SkarŜyński H., Porowski M. R22 Leczenie pacjentów z niedosłuchami we wrodzonych i nabytych wadach ucha, przy pomocy aparatów zakotwiczanych BAHA Hearing loss treatment in various acquired and congenital ear malformations with the use of Bone Anchored Hearing Aids (BAHA). Kliniczne Centrum ORL Międzynarodowego Centrum Mowy i Słuchu IFPS Warszawa/ Kajetany Wstęp: Leczenie i rehabilitacja pacjentów z niedosłuchami przewodzeniowymi i mieszanymi w przypadkach obustronnej mikrocji z atrezją przewodów słuchowych zewnętrznych lub po przewlekłych zapaleniach uszu środkowych moŝe odbywać się przy pomocy aparatów BAHA. Cel: Celem pracy było porównanie słyszenia z zastosowaniem klasycznych aparatów na przewodnictwo kostne (opaski, aparaty okularowe) z aparatami na zaczepach tytanowych (BAHA). Metoda: Naszą metodą z wyboru w leczeniu niedosłuchów w prezentowanych przypadkach róŝnych wad ucha była implantacja zaczepu tytanowego do kości skroniowej i następnie usunięcie tkanki podskórnej wokół zaczepu (bez pobierania graftów skórnych). Procedura ta była wykonywana jednoetapowo u starszych dzieci lub dwuetapowo u dzieci młodszych. Po implantacji zaczep był nieuŝywany przez okres 3-4 miesięcy w celu jego odpowiedniego wgojenia (osteointegracji). Następnie był dobierany aparat słuchowy (BAHA CLASSIC, COMPACT lub DIVINO). Po 1 I 6 miesiącach wykonywano badania audiologiczne. Nasz materiał stanowią 32 dzieci od 3 18 roku Ŝycia (głównie z wadami wrodzonymi). Rezultaty: Wyniki audiologiczne są dobre I trwałe. Progi w audiometric wolnego pola są o średnio 8,8 db niŝsze w BAHA w porównaniu z poprzednimi aparatami. W opinii naszych pacjentów w nowych aparatach jest lepsza jakość dźwięku, rozumienie mowy, większy comfort a takŝe efekt kosmetyczny, w porównaniu z klasycznymi aparatami na przewodnictwo kostne. Konkluzje: Rezultaty stosowania systemu BAHA u pacjentów z róŝnymi wadami uszu z niedosłuchem są dobre zarówno z audiologicznego punktu widzenia jak teŝ pod względem bezpieczeństwa i komfortu codziennego uŝytkowania.

22 A. Obrycka, A. Lorens, A. Woźniak, H. SkarŜyński R23 Wyniki dwuusznego stosowania implantów ślimakowych u dzieci Results after bilateral implantation in children Zakład Implantów i Percepcji Słuchowej Międzynarodowego Centrum Słuchu i Mowy IFPS Warszawa/Kajetany Badania prowadzone w wielu ośrodkach na świecie pokazują, Ŝe obustronne implantowanie moŝe przynieść dodatkowe korzyści słuchowe w postaci poprawy rozumienia mowy w szczególnie trudnych warunkach akustycznych oraz w zakresie lokalizacji dźwięków w stosunku do implantacji jednostronnej. Celem pracy jest przedstawienie pierwszych doświadczeń własnych dotyczących obustronnego zastosowania systemów implantów ślimakowych, procedury obustronnego dopasowania oraz oceny korzyści słuchowych u pacjentów implantowanych obuusznie. W badanej grupie znalazło się dziesięcioro dzieci implantowanych w wieku od 18 miesięcy do 13 9/12 lat systemem Nucleus 24 i Combi 40+. Drugi implant został wczepiony po upływie od 4 do 16 miesięcy od wszczepienia pierwszego. Dopasowanie procesora prowadzone było w oparciu o odpowiednio dobrane do wieku metody psychofizyczne i psychoakustyczne w zakresie skalowania głośności oraz metody obiektywne. Do oceny korzyści zastosowano zarówno dźwięki przedmiotowe jak i materiał słowny. Wyniki uzyskane w drugim implancie porównano do tych, uzyskanych wcześniej w pierwszym. We wszystkich przypadkach uzyskano akceptację drugiego implantu juŝ w trakcie pierwszego podłączenia systemu. Otrzymane rezultaty wskazują na poprawę uwagi słuchowej, zdolności lokalizacji źródła dźwięku oraz poprawę rozumienia mowy w trudnych warunkach akustycznych. Zaobserwowano znaczny wpływ doświadczeń słuchowych zdobytych w trakcie uŝywania pierwszego implantu na tempo nabywania tych umiejętności w drugim. Uzyskane wyniki wskazują na potencjalne korzyści z obustronnego stosowania implantów. W celu dalszej oceny konieczne jest przeprowadzeni badań długoterminowych.

23 Kochanek K., SkarŜyński H. R24 Aktualna rola badań obiektywnych w diagnostyce słuchu u dzieci. Recent role of objective method in diagnostic of hearing disorders in children. Zespół Naukowo-Dydaktyczny Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu WdraŜanie do praktyki klinicznej programów badań przesiewowych słuchu oznacza, Ŝe badania diagnostyczne wykonywane są obecnie juŝ w pierwszych miesiącach Ŝycia. Standardem jest wykonanie trzech badań obiektywnych słuchu audiometrii impedancyjnej, otoemisji akustycznej i słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu ABR. Łączne wykonanie tych badań pozwala spełnić wymogi zasady crosschecking. Właściwe wykonanie badań obiektywnych stanowi ogromne wyzwanie dla ośrodków audiologicznych, poniewaŝ od jakości badań zaleŝy decyzja odnośnie dalszego postępowania terapeutycznego. Niestety w wielu przypadkach jakość badań pozostawia wiele do Ŝyczenia. Zdarza się, Ŝe dziecko badane w jednym ośrodku ma stawianą diagnozę, Ŝe słuch jest prawidłowy, natomiast w innym, Ŝe posiada bardzo głęboki ubytek słuchu. Tego typu sytuacje są wynikiem przede wszystkim braku spełnienia w praktyce określonych wymagań odnośnie procedur, personelu, aparatury i warunków lokalowych. W pracy zostaną omówione najwaŝniejsze zagadnienia dotyczące jakości badań obiektywnych słuchu oraz rola poszczególnych badań obiektywnych w diagnostyce słuchu.

24 Horbulewicz A., Wolan T., Bielecki I. R25 Występowanie niedosłuchu na podstawie badań przesiewowych 3500 niemowląt Occurrence of the hearing loss based on screening examination of 3500 infants Górnośląskie Centrum Zdrowia Matki i Dziecka ŚAM Katowice Według statystyk światowych przyjmuje się, Ŝe na 1000 nowonarodzonych dzieci 2-3 rodzi się z obustronnym, głębokim uszkodzeniem słuchu, 2-4 z obustronnym niedosłuchem średniego stopnia lub niedosłuchem jednostronnym. Wrodzone lub okołoporodowe uszkodzenie narządu słuchu powinno być wykryte do 3 miesiąca Ŝycia, a do 6 miesiąca Ŝycia dziecko powinno zostać zdiagnozowane, zaaparatowane i objęte rehabilitacją. Pierwszy rok Ŝycia dziecka jest niezwykle waŝny dla prawidłowego rozwoju mowy i języka, a co za tym idzie dla pełnego rozwoju słuchowego, intelektualnego i emocjonalnego. Prawidłowy słuch jest niezbędny do tworzenia w ośrodkowym układzie nerwowym fizjologicznych procesów integrowania, abstrahowania oraz wykształcenia mowy wewnętrznej, która jest podstawą procesów myślenia. Dzięki wprowadzeniu w Polsce Programu Powszechnego Przesiewowego Badania Słuchu u Noworodków wszystkie dzieci mają szansę na wczesne rozpoznanie i wdroŝenie odpowiedniego leczenia. W naszym ośrodku w ramach programu przebadano 3500 niemowląt w latach Praca przedstawia wyniki tych badań.

25 Jagosz-Dudziak B., Barańska M., Kawalski H. R26 Wartość diagnostyczna DPOAE w monitorowaniu leczenia operacyjnego OMS u dzieci doświadczenia własne Diagnostic value of DPOAE in operational treatment monitoring of children individual experience NZOZ Lecznica Dzieci i Dorosłych Szpital im. I. Mościckiego - Chorzów W latach w Lecznicy Dzieci i Dorosłych w Chorzowie przebadano 1148 dzieci z wysiękowym zapaleniem uszu z czego 785 z obuusznym niedosłuchem przewodzeniowym powyŝej 40 db wymagającym leczenia operacyjnego. Praca podejmuje próbę oceny wartości otoemisji akustycznych i wywołanych [DPOAE] jako czułej metody monitorowania przebiegu leczenia OME w zestawieniu z impedancją i tympanometrią.

26 A. Pollak, A. Skórka, M. Mueller-Malesińska, R. Płoski, B. Kisiel, G. Kostrzewa, L. Korniszewski, H. SkarŜyński R27 Nowoczesne metody diagnostyki niedosłuchu uwarunkowanego genetycznie Modern diagnostics tests of inherited hearing loss Klinika Audiologii Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie Niedosłuch to jeden z najczęstszych defektów dotyczących ludzkich zmysłów. W Polsce jak i w innych krajach rozwiniętych około 1-3/1000 dzieci cierpi na cięŝki wrodzony lub prelingwalny niedosłuch podczas gdy kolejne 1/300 dzieci rodzi się z niedosłuchem lŝejszego stopnia. Przyczyną znacznej części przypadków niedosłuchu wrodzonego są czynniki genetyczne. Za 50% przypadków z tej grupy odpowiedzialne są mutacje w genie GJB2. Gen GJB2 kodujący białko - koneksynę 26. Koduje on białko budujące tzw. połączenia typu gap-junctions, które tworzą kanały pozwalające na przepływ niskocząsteczkowych związków pomiędzy komórkami. Na podstawie wyników badań własnych ustalono spektrum najczęściej występujących mutacji genu GJB2 w Polsce. Podobnie jak w innych krajach europejskich, za około połowę przypadków niedosłuchu prelingwalnego, izolowanego odpowiedzialna jest pojedyncza mutacja genu GJB2- delecja guaniny w pozycji 35 (35delG). Następnie odpowiednio do częstości występowania IVS 1+1 G-A, 313del14, L90P, M34T, V37I, 167 delt, delaa333, dele 120 i inne. W celu wykrywania mutacji 35delG, 313del14, 167delT, delaa333 i dele120 zaprojektowano test - multiplex PCR, który pozwala na jednoczasowe wykrywanie w/w mutacji. Wykrywanie mutacji IVS 1+1 G-A oparte jest na technice PCR-RFLP. Pozostałe mutacje moŝna diagnozować za pomocą sekwencjonowania. Dzięki opracowaniu nowoczesnych molekularnych metod diagnostycznych genetyczne podłoŝe niedosłuchu wykrywane jest u 25% pacjentów.

27 Zielnik-Jurkiewicz Beata R28 Ocena wybranych czynników immunologicznych u dzieci z przewlekłym wysiękowym zapaleniem ucha środkowego Ocena wybranych czynników immunologicznych u dzieci z przewlekłym wysiękowym zapaleniem ucha środkowego Oddział Otolaryngologiczny, SZPZOZ im. prof. dr med. J. Bogdanowicza, Warszawa Cel: Analizowano wybrane najaktywniejsze komórki zapalne i wydzielane przez nie cytokiny w wysięku z ucha środkowego oraz oceniano korelację między cytokinami i komórkami u chorych z atopią i bez cech atopii. Materiał: W Oddziale Otolaryngologicznym Szpitala im. prof. J. Bogdanowicza w Warszawie w latach zakwalifikowano do badań dzieci chore na pwzuś: - bez objawów atopii (NA) 32 dzieci, - z objawami atopii (A) 31 dzieci, - grupę kontrolną (K) 21 dzieci z przerostem migdałka gardłowego bez objawów pwzuś i bez cech atopii. Metody: Oceniano najaktywniejsze: komórki biorące udział w reakcjach zapalnych: eozynofile i subpopulacje limfocytów: T(CD3+), T pomocniczych (CD4+) i B(CD19+) z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych w cytometrii przepływowej i stęŝenia cytokin proalergicznych IL-4, IL-13 i MCP-1 metodą immunoenzymatyczną ELISA. Wyniki: Wykazano statystycznie istotny (p<0,01): większy średni odsetek eozynofilów, większą wartość stęŝenia IL-4, większą wartość stęŝenia IL-13, większy średni odsetek limfocytów T(CD4+), większy średni odsetek limfocytów B(CD19+) w materiale z ucha środkowego w grupie A w porównaniu ze średnimi wartościami tych parametrów w grupach NA i K. Nie stwierdzono statystycznie istotnej róŝnicy (p<0,01) w średnich wartościach stęŝenia MCP-1 w materiale z ucha środkowego między grupą A i NA. Wnioski: Wykazano róŝnice występujące w profilu komórek zapalnych i wydzielanych cytokin w wysięku u dzieci chorych na pwzuś z cechami atopii i bez cech atopii. U dzieci chorych na pwzuś z cechami atopii dominujący udział w powstawaniu wysięku mogą mieć eozynofile, limfocyty T pomocnicze (CD4+), limfocyty B(CD19+) oraz cytokiny IL-4 i IL-13 stwierdzone w materiale z ucha środkowego.

28 ElŜbieta Hassmann-Poznańska R30 Fizjologia i patologia oddechu u małego dziecka Klinika Otolaryngologii Dziecięcej AM w Białymstoku Górne drogi oddechowe u niemowląt wykazują cały szereg róŝnic anatomicznych w porównaniu do dzieci starszych i dorosłych. Wysokie połoŝenie krtani umoŝliwia równoczesne oddychanie przez nos i ssanie pokarmu, ale powoduje równieŝ, Ŝe oddychanie przez nos jest w tym wieku jedynym fizjologicznym torem oddychania, a niedroŝność nosa moŝe być przyczyną zagraŝającej Ŝyciu duszności. Ponadto niedojrzałość reakcji odruchowych powoduje, Ŝe odruchy wywołane na poziomie nosa czy krtani mają hamujący wpływ na rytm sercowo-oddechowy. Schorzenia górnych dróg oddechowych często współistnieją ze schorzeniami płuc szczególnie u dzieci przedwcześnie urodzonych i z niską wagą urodzeniową. Te i liczne inne odrębności powodują, Ŝe diagnostyka i postępowanie z dusznością w tym wieku wymaga duŝego doświadczenia. W pracy omówiono odrębności anatomiczne i fizjologiczne dróg oddechowych u niemowląt. Omówiono mechanizmy regulacji oddychania ze szczególnym zwróceniem uwagi na wiek noworodkowy. Przedstawiono najczęstsze przyczyny duszności wdechowej w tym wieku, postępowanie diagnostyczne i lecznicze. Zwrócono uwagę na problemy występujące w złoŝonych wadach twarzoczaszki.

29 Zawadzka-Głos Lidia, BroŜek-Mądry Eliza, Chmielik Mieczysław R31 Wieloletnie doświadczenia w operacjach nozdrzy tylnych u dzieci Many years experience in the surgical treatment of choanal atresia in children Klinika Otolaryngologii Dziecięcej AM w Warszawie Niewykształcenie nozdrzy tylnych moŝe być izolowaną wadą wrodzoną lub towarzyszyć zespołowi innych wad. W Klinice Otolaryngologii Dziecięcej operacje nozdrzy tylnych przeprowadza się od wielu lat.autorzy przedstawiają bogaty materiał kliniczny oraz omawiają efekty leczenia techniką operacji przez nos i przez podniebienie.

30 Zawadzka-Głos Lidia, Jakubowska Anna, Brzewski Michał, Chmielik Mieczysław R32 Ruchomość strun głosowych w diagnostyce laryngologicznej i radiologicznej Mobility of vocal cords in the laryngological and the radiological diagnosis. Klinika Otolaryngologii Dziecięcej AM w Warszawie, Zakład Radiodiagnostyki Pediatrycznej AM w Warszawie PoraŜenia lub niedowłady strun głosowych u dzieci występują dość często. Autorzy omawiają przyczyny poraŝeń lub niedowładów strun głosowych oraz moŝliwości diagnostyczne pacjenta. Omawiają korelację pomiędzy wynikami badań laryngologicznych a radiologicznych

31 Bielecki I., Mniszek J., Cofała M. R33 Zastosowanie Cidofoviru w leczeniu brodawczaków krtani u dzieci doniesienie wstępne Intralesional injection of Cidofovir in recurrent laryngeal papillomatosis in children preliminary report Górnośląskie Centrum Zdrowia Matki i Dziecka ŚAM Katowice Brodawczaki krtani typu dziecięcego powstają w wyniku zakaŝenia wirusem brodawczaka ludzkiego HPV (human papilloma virus) typu 6 lub 11. Są to zmiany o charakterze łagodnym, charakteryzują się egzofitycznym wzrostem z rozplemem komórek podstawnych błony śluzowej, oraz skłonnością do nawrotów. Obecnie nie jest znana skuteczna chirurgiczna ani zachowawcza metoda leczenia brodawczaków krtani. Podstawowym celem leczenia brodawczaków krtani jest utrzymanie droŝności dróg oddechowych z zachowaniem prawidłowej struktury i funkcji krtani. Do metod chirurgicznych zalicza się : klasyczną mikrochirurgię krtani, zastosowanie lasera CO2, koagulację w osłonie plazmy argonowej czy terapię fotodynamiczną z uŝyciem lasera argonowego. W farmakologicznym leczeniu brodawczaków krtani stosowano interferon a, acyklowir, rybawirynę, izoprinozynę, podofilinę, preparaty hormonalne, metotreksat, a ostatnio cidofowir, podawany ogólnie i miejscowo. Przedstawiono 10 pacjentów z brodawczakami krtani typu dziecięcego, u których podano cidofowir bezpośrednio w błonę śluzową krtani. Badana grupa obejmowała 7 chłopców i 3 dziewczynki w wieku od 13 miesięcy do 21 lat. Cidofowir podawano śródtkankowo po uprzednim usunięciu brodawczaków metodą mikrochirurgiczną w instrumentarium Kleinsassera, według obowiązującego protokółu. Zabiegi wykonywano co 4 tygodnie. Wstępne obserwacje wykazały wyraźną poprawę tj. zahamowanie wzrostu brodawczaków u 5 dzieci, a mierną poprawę u 4 dzieci. U 1 dziecka nie stwierdzono zahamowania dynamiki wzrostu brodawczaków podczas kolejnych zabiegów endoskopowych. Na podstawie dotychczasowych badań moŝna stwierdzić, Ŝe śródtkankowe podanie cicofowiru moŝe być skuteczną, przyczynową metodą leczenia brodawczaków krtani typu dziecięcego. Dla potwierdzenia tego wniosku konieczne są jednak dłuŝsze obserwacje.

32 Kawalski H., Kopacz M., Moś M., Kossowska B. R34 Konchotomia laserowa w leczeniu sterydoopornej niedroŝności nosa u dzieci starszych Laser conchotomy in treatment of steroids resistance nasal obstruction in school children NZOZ Lecznica Dzieci i Dorosłych Szpital im. I. Mościckiego - Chorzów W pracy oceniono skuteczność uŝycia lasera diodowego w leczeniu niedroŝności nosa spowodowanej przerostem małŝowin nosowych dolnych, w grupie dzieci starszych w wieku lat, nie poddającej się leczeniu zachowawczemu. Oceny dokonano w oparciu o standaryzowany kwestionariusz, badanie rynoskopowe i rynomanometrię.

33 Mierzwinski J., Burduk P., Dalke K., Czajkowska I., Wierzchowska M R35 Zastosowanie mitomycyny c w otolaryngologii dziecięcej Zastosowanie mitomycyny c w otolaryngologii dziecięcej Klinika Otolaryngologii CM UMK Szpital Uniwersytecki w Bydgoszczy Mitomycyna C jest cytostatykiem stosowanym ogólnie w leczeniu nowotworów złośliwych. Cechą charakterystyczną preparatu jest fakt, iŝ podawany lokalnie hamuje proliferacje fibroblastów i produkcję kolagenu. Objawy uboczne przy lokalnym podaniu równieŝ są minimalne. Właściwości preparatu spowodowały iŝ znajduje on coraz większe zastosowanie do hamowania rozwoju tworzących się blizn i zrostów. Początkowo stosowany w okulistyce, preparat znajuje coraz większe zastosowanie w otolaryngologii. Autorzy prezentują przykłady i wyniki leczenia z zastosowaniem mitomycyny c w : niewykształceniu nozdrzy tylnych, zwęŝenie nozdrzy przednich, wtórnym zarośnięciu nosogardła, w chirurgii endoskopowej zatok. Preparat szczególnie zalecany jest w opornych na leczenie wtórnych zwęŝeniach w obrębie dróg oddechowych.

34 Michał Krawczyński, Danuta Gryczyńska R36 Problemy niedroŝności nosa u dzieci zastosowanie polidioksanonu i technik rekonstrukcyjnych w rynochirurgii Klinika Otolaryngologii, Audiologii i Foniatrii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi Odtworzenie prawidłowych warunków anatomicznych w obrębie jam nosa jest podstawowym celem rynochirurgii zarówno u dorosłych jak i u dzieci. Wraz z wiekiem deformacje nosa u dzieci powiększają się, a pozostawienie dziecka, przez okres często wielu lat bez interwencji, naraŝa je na dolegliwości związane z brakiem lub powaŝnym upośledzeniem droŝności nosa i szereg konsekwencji w postaci m.in.: częstych infekcji górnych dróg oddechowych, powstania lub pogłębienia się istniejących wad środkowej części twarzoczaszki i zgryzu, zaburzeń oddychania w czasie snu i czuwania, pogorszenia, niekiedy w znacznym stopniu, komfortu codziennego Ŝycia. Ze względu na bezdyskusyjnie większe trudności techniczne w operowaniu nosa w trybie rewizji zabiegu wykonywanego wcześniej, istnieje potrzeba opracowania metody umoŝliwiającej jednoczasowe, wczesne wyleczenie choroby, metody, która jednocześnie pozwoli na najmniej zaburzony rozwój chrząstki i kości nosa. Zastosowanie zaawansowanych materiałów syntetycznych o długim okresie wchłaniania (folia PDS) oraz nowoczesnych metod rekonstrukcyjnych moŝe pozwolić na chirurgiczne odtworzenie prawidłowych warunków anatomicznych, uzyskanie droŝności nosa oraz stworzyć moŝliwość wzrostu w obrębie zrekonstruowanych struktur szkieletu nosa. Celem pracy jest ocena wpływu zastosowanej techniki chirurgicznej na funkcję nosa w ciągu kilkuletniej obserwacji oraz ocena morfologiczna rozwoju nosa i twarzy w tym czasie. Materiał stanowi 10 dzieci w wieku od 7 do 17 lat z głębokimi deformacjami w obrębie rusztowania chrzęstno kostnego nosa upośledzającymi w stopniu znacznym jego funkcję. Metoda chirurgiczna polega na połączeniu rekonstrukcji przegrody nosa z techniką drzwi wahadłowych, opcjonalnym zastosowaniu jako unieruchomienia folii PDS, ewentualnie równieŝ korekcji piramidy chrzęstnej i kostnej nosa zewnętrznego. Kliniczny efekt zabiegu kontrolowany jest badaniem otolaryngologicznym 1, 3, 6 miesięcy i 1 rok po zabiegu. Analizę morfologiczną i estetyczną twarzy i nosa wykonuje się na podstawie portretowych fotografii od 10 do 12 projekcji z pomiarami proporcji poszczególnych elementów morfologicznych - w podanych wyŝej odstępach czasowych. Uzyskane wstępne wyniki badań są obiecujące a obserwowany efekt kliniczny bardzo dobry.

35 E.Cierpioł-Tracz, H.Kawalski, M.Moś. R37 Ocena rynomanometryczna przepływów nosowych u pacjentów po konchotomii laserowej The rhinomanometric assessment of nasal airflow in patients after laser conchotomy NZOZ Lecznica Dzieci i Dorosłych Szpital im. I. Mościckiego - Chorzów Celem naszej pracy było porównanie skuteczności konchotomii laserowej z uŝyciem lasera diodowego z zastosowaniem kriotomii. Badanie obejmowało 67 pacjentów w wieku lat. Pacjenci byli podzieleni na 2 grupy w zaleŝności od sposobu leczenia. W I-szej grupie było 31 pacjentów, u których wykonano kriokonchotomię. W II-giej wykonano konchotomię laserową u 36 pacjentów. Wyniki leczenia były oceniane rynomanometrem firmy Homoth. Dobre i bardzo dobre wyniki leczenia były obserwowane w grupie I-szej u 34% pacjentów, w grupie II-giej u 78% pacjentów.