W porozumieniu ze stomatologiem i lekarzem rodzinnym w Gminnym Ośrodku Zdrowia wykonaliśmy gazetkę ścienną pod hasłem Lecznicze właściwości drzew. W Gminnym Ośrodku Zdrowia zrobiłyśmy gazetkę na temat leczniczych walorów drzew. Na tej gazetce znajdują się informacje na temat święta drzewa i właściwościach leczniczych. Wykonałyśmy zdjęcia z Panią dr. Małgorzatą Cieślak i z Panią dr. Bożeną Nowak. Powiesiłyśmy tą gazetkę, ponieważ chcemy, aby każdy pacjent mógł sobie poczytać informacje o dębach i innych drzewach. Wiemy, że bardzo ważne jest leczenie swoich dolegliwości pochodzących z natury. Materiały na gazetkę GOZ w Galewicach.
Lecznicze drzewa O leczniczych właściwościach kory, liści i owoców wielu drzew wiemy od dawna. Lekarze i naukowcy potwierdzają w tym względzie osiągnięcia medycyny ludowej. Sami też znajdują ciągle nowe dowody na cudowną moc drzew. Okazuje się, że uzdrawiająco działa na nas już przebywanie w ich otoczeniu. Tak więc zwykły spacer po lesie albo parku lub piknik na leśnej polanie to więcej niż przyjemność. A do niektórych drzew warto się nawet przytulać. Dąb wzmacnia nasz organizm, aktywizuje energię życiową, poprawia odporność na stresy oraz krążenie.
Kora dębu Kora młoda, gładka i nie popękana, najlepiej zdjęta na wiosnę, z kilkuletnich gałązek o grubości 2 mm, suszona w temperaturze do 40 C. Ma garbnikowy zapach i gorzki, bardzo ściągający smak. Surowiec, obok innych składników, zwłaszcza soli mineralnych, jak wapń, gorycze i inne związki, zawiera przeciętnie od 10-15% garbników, a działa bardzo silnie ściągająco, przeciwzapalnie, uspokajająco i k r w i o t a m u j ą c o. Odwar kory dębu stosuje się w przewlekłym nieżycie jelit, żołądka, przy biegunkach, zatruciach, przy krwawieniach wewnętrznych, a także przy zbyt obfitej menstruacji. Odwar sporządza się zalewając od 1-2 łyżeczek rozdrobnionej kory jedną szklanką zimnej wody. Pozostawić dla maceracji na kilka godzin, następnie zagotować, ostudzić, przecedzić i pić 2 razy dziennie (zbyt duże dawki mogą wywołać wymioty). Słaby roztwór kory dębu (1 łyżkę kory zalać 1 litrem wody, gotować 30 minut, przy końcu dodać ewentualnie rumianku); stosuje się do irygacji przy guzach krwawniczych odbytnicy i przy upławach. Odwar, pół na pół kory dębu i
pięciornika (łyżka na szklankę wody) stosuje się do płukania ust przy luźnych zębach, chorych dziąsłach, a także jako dodatek do kąpieli przy skrofulozie i krzywicy, zwłaszcza u dzieci. Kora dębu jest także cennym surowcem w przemyśle garbarskim. Żołędzie Z żołędzi (dębionek) sporządza się pożywną, doskonale wzmacniającą kawę dla rekonwalescentów, zwłaszcza dla dzieci słabych, bladych, niedokrwistych, cierpiących na angielską chorobę i nerwowych (niewskazane dla skłonnych do obstrukcji). Sporządzanie kawy: późną jesienią zebrać żołędzie, wsypać do naczynia i zalać wrzątkiem na 24 godziny, mieszając od czasu do czasu. Nadpsute i niedojrzałe owoce, pływające po powierzchni, odrzucić, zaś zdrowe wyjąć, częściowo wysuszyć w piekarniku, wyłuszczyć z łupiny. Pozbawione w ten sposób goryczy dębionki drobno pokrajać, dosuszyć i przechować w suchym miejscu. Przed użyciem, jak ziarna prawdziwej kawy, zrumienić w piekarniku, w moździerzu utłuc na mączkę (przechowywać w naczyniu szczelnie zamkniętym, bo pleśnieje). Wziąć 1 łyżeczkę mączki na małą filiżankę, zagotować, odstawić pod przykryciem do naciągnięcia, przecedzić, dodać cukru, kakao lub czekolady.
Otrzymana kawa spełnia zadania odżywcze zachowując właściwości lecznicze Zielona terapia Zgodnie z dawnymi przekazami, najlepiej było odpoczywać pod lipą, wyprawy wojenne planować pod dębem, a zdrowie odzyskiwać wśród brzóz. Współcześni bioenergoterapeuci podzielają tę opinię. Ich zdaniem warto pamiętać, że pewne gatunki drzew mają określony i bardzo korzystny wpływ na nasz organizm. Do najlepszych i sprawdzonych uzdrowicieli należą: lipy, dęby, brzozy, kasztanowce, klony, sosny, świerki, a także jodły.
Naturalny antybiotyk Lista dowodów leczniczej mocy drzew stale się wydłuża. Niedawno naukowcy odkryli, że drzewa wydzielaj fitoncydy, substancje, które mają właściwości bakteriobójcze i grzybobójcze. Można je nawet nazwać roślinnymi antybiotykami. Skutecznie odkażają śluzówkę gardła, nosa i krtani. Dlatego lekarze zalecają wypoczynek w lasach, zwłaszcza sosnowych i sosnowo-świerkowych, wszystkim osobom, które mają problemy z nawracającymi infekcjami dróg oddechowych. Najwięcej fitoncydów produkują rośliny iglaste (sosna, świerk, jodła, cis, jałowiec), a także brzoza, dąb i czeremcha (pod jej koroną wszystkie bakterie giną w ciągu 20 minut). Drzewa, które rosną w dużych skupiskach, wytwarzają korzystny dla człowieka mikroklimat. Leśne powietrze jest przesycone tlenem(koniecznym do odżywiania i regeneracji wszystkich komórek organizmu) i bardzo czyste. Drzewa pochłaniają bowiem i neutralizują
substancje toksyczne: m.in. dwutlenek węgla, dwutlenek siarki oraz metale ciężkie(ołów, kadm, miedź, cynk). Najdoskonalej filtruje powietrze las świerkowy. Ale nawet świerkowy żywopłot, posadzony wzdłuż ruchliwej ulicy, potrafi zatrzymać aż 70 proc. Zanieczyszczeń. Pozytywny jon ujemny Poza dawką tlenu i fitoncydów drzewa mają jeszcze jedną cudowną właściwość ujemnie jonizują powietrze. Najlepiej robią to sosny, jałowce, brzozy i lipy. Niedobór jonów ujemnych (wywołany głównie pracą telewizorów, przekaźników oraz spalinami i dymem papierosowym) grozi zwłaszcza mieszkańcom dużych miast i osobom pracującym w zamkniętych pomieszczeniach bez roślin. Jeżeli spędzamy w nich codziennie kilka godzin, może to doprowadzić do osłabienia układu odpornościowego oraz do nawracających infekcji górnych dróg oddechowych. Aby temu zapobiec, warto więc jak najczęściej wybierać się na wyprawy do lasu, spacerować po parku, przytulać się do drzew i je obejmować. Jak korzystać z energii drzew? Wybierz okazałe, zdrowe drzewo, np. brzozę lub dąb. Zdejmij buty, by nie zakłócać przepływu
energii. Połóż całe dłonie na pniu drzewa (na ok. 20 minut). Pień możesz też objąć rękami i przytulić się do niego. Albo oprzeć się o drzewo plecami. Wtedy prawą dłoń połóż w miejscu splotu słonecznego, grzbietem lewej dotknij okolicy nerek, a wewnętrzną jej stroną pnia.