etwinning dziś Nauczyciele mają głos

etwinning dziś Nauczyciele mają głos

Wydawca Redakcja Współautorzy Koordynacja projektu i kwestie językowe Opracowanie grafi czne Skład DTP i druk Central Support Service for etwinning (CSS) www.etwinning.net European Schoolnet (EUN Partnership AISBL) Rue de Trèves 61 1040 Bruksela Belgia www.eun.org info@eun.org Christina Crawley, Anne Gilleran, Donatella Nucci, Santi Scimeca Laurence Altibelli, Julie Ashby, Sari Auramo, Margarida Barbieri Figueiredo, Maria Jesús Bayonas, Alessandra Cannelli, Patrick Carroll, Valentina Cuadrado Marcos, Manuel Díaz Escalera, Tautvydė Daujotytė Mukile, Inge De Cleyn, Nuria de Salvador, Silvije Devald, Maria Doria, Paulien du Fosse, Vincent Dupont, Mary Fournari, Maria Georgiadou, Mudrīte Grinberga, Siv Grete Stamnes, Helgi Hólm, Aimi Jõesalu, Catherine Johannes, Ingrid Keller- Russell, Conor Kelly, Christine Kladnik, Angelos Konstantinidis, Anna Krzyżanowska, Justyna Kukułka, Asta Liukaitiene, Marilina Lonigro, Eva Luptáková, Laura Maffei, Corina Mandi, Adriana Maris, Maria Antoinette Magro, Lorena Mihelač, Ayça Oğuz, Irene Pateraki, Ágnes Péter, Marta Pey, Elena Pezzi, Michael Purves, Alessandra Rebecchi, Helena Serdoura, Pasi Siltakorpi, Fani Smixioti, Joanna Stefańska, Adam Stępiński, Anna Szczepaniak, Michelle Thick, Tautvydė Daujotytė Mukile, Carlos Trincão, Theodor Tsampatzidis, Sandra Underwood, Irina Vasilescu Christina Crawley, Gamze Kapilar Dogstudio, Belgia Hofi Studio, Republika Czeska Dogstudio (wersja angielska) Foto ShutterStock, istock Nakład 1000 Data publikacji: grudzień 2010. Stanowiska przedstawione w niniejszej publikacji są stanowiskami autorów i niekoniecznie pokrywają się ze stanowiskami European Schoolnet czy Centralnego Biura etwinning. Książka została wydana zgodnie z postanowieniami umowy licencyjnej Attribution 3.0 Unported Creative Commons licence (http://creativecommons.org/ licenses/by/3.0/). Publikacja powstała dzięki fi nansowemu wsparciu Programu Uczenie się przez całe życie i Unii Europejskiej. Pozycja ta odzwierciedla jedynie poglądy autorów i Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za informacje w niej zamieszczone. 2

etwinning dziś Nauczyciele mają głos Przedmowa 9 Androulla Vassiliou Wstęp 10 Zespół programu etwinning Rozdział 1. Rozdział 2. Dołącz do etwinningu 13 Wstęp Donatella Nucci 13 Sandra Underwood 15 Catherine Johannes 16 Marta Pey 17 Maria Antoinette Magro 18 Angelos Konstantinidis 19 Helgi Hólm 20 Michelle Thick 22 Maria Doria 23 Tautvydė Daujotytė Mukile 24 Valentina Cuadrado 25 Laura Maffei 27 etwinning w praktyce 29 Wstęp Christina Crawley 29 Conor Kelly 30 Ayça Oğuz 31 Margarida Barbieri Figueiredo 33 Marilina Lonigro 34 Paulien du Fossé 35 Adam Stępiński 37 Pasi Siltakorpi 38 Corina Mandi 40 María Jesús Bayonas 41 Elena Pezzi 42 Spis treści 3

Rozdział 3. Rozdział 4. Rozdział 5. Społeczność etwinning 45 Wstęp Santi Scimeca 45 Adriana Maris 46 Elena Pezzi 47 Silvije Devald 48 Nuria de Salvador 50 Anna Szczepaniak 51 Ingrid Keller-Russell 52 Joanna Stefańska 53 Inge De Cleyn 55 Patrick Carroll 56 Alessandra Cannelli 57 Siv Grete Stamnes 58 Laura Maffei 59 Moje projekty etwinning 63 Wstęp Christina Crawley 63 Mudrīte Grinberga 64 Julie Ashby 65 Asta Liukaitiene 66 Aimi Jõesalu 67 Ágnes Péter 68 Theodor Tsampatzidis 69 Laurence Altibelli 71 Manuel Díaz Escalera 73 Mary Fournari 74 Vincent Dupont 75 Alessandra Cannelli i Laurence Altibelli 76 etwinning i rozwój zawodowy 79 Wstęp Anne Gilleran 79 Irene Pateraki 80 Lorena Mihelač 82 Maria Georgiadou 83 Anna Krzyżanowska 83

Eva Luptáková 84 Christine Kladnik 86 Helena Serdoura 87 Rozdział 6. etwinning: wpływ na jednostkę 91 Wstęp Donatella Nucci 91 Michael Purves 92 Alessandra Rebecchi 94 Carlos Trincão 95 Sari Auramo 96 Fani Smixioti 97 Justyna Kukułka 98 María Jesús Bayonas 100 Irina Vasilescu 101 Spis współautorów 103

6 Współautorzy

etwinning dziś Nauczyciele mają głos Współautorzy Helgi Hólm Siv Grete Stamnes Sari Auramo Pasi Siltakorpi Aimi Jõesalu Sandra Underwood Patrick Carroll Michael Purves Michelle Thick Julie Ashby Mudrīte Grinberga Asta Liukaitiene Connor Kelly Vincent Dupont Inge De Cleyn Tautvydė Daujotytė Mukile Paulien du Fosse Ingrid Keller-Russell Christine Kladnik Anna Krzyżanowska Justyna Kukułka Joanna Stefańska Adam Stępiński Anna Szczepaniak Eva Luptáková Margarida Barbieri Figueiredo Helena Serdoura Carlos Trincão Laurence Altibelli Catherine Johannes Maria Jesús Bayonas Manuel Díaz Escalera Nuria de Salvador Valentina Cuadrado Marcos Marta Pey Lorena Mihelač Laura Maffei Maria Doria Alessandra Cannelli Marilina Lonigro Elena Pezzi Alessandra Rebecchi Rozdział 1. Dołącz do Fani etwinning Smixioti Maria Antoinette Magro Ágnes Péter Silvije Devald Adriana Maris Corina Mandi Irina Vasilescu Mary Fournari Maria Georgiadou Angelos Konstantinidis Irene Pateraki 7 Theodor Tsampatzidis Ayça Oğuz

8

Przedmowa Androulla Vassiliou Komisarz ds. Edukacji, Kultury, Wielojęzyczności i Młodzieży Komisja Europejska etwinning dziś Nauczyciele mają głos Z przyjemnością przedstawiam Wam tę fascynującą książkę, w której nauczyciele dzielą się swoimi licznymi i różnymi doświadczeniami związanymi z etwinningiem. etwinning powstał, by połączyć ze sobą uczniów i nauczycieli z całego kontynentu, tworząc w ten sposób sieć współpracujących ze sobą szkół. Cel ten pokrywa się z wizją szkolnictwa prezentowaną przez Unię Europejską: na wszystkich poziomach wspierać współpracę i wzajemne nauczanie pomiędzy krajami europejskimi przy jednoczesnym poszanowaniu organizacji i struktury narodowych systemów edukacji. Zamysł był taki, by dzięki rosnącym możliwościom oferowanym przez technologie informacyjno-komunikacyjne (ICT) szkoły mogły poszerzać swoje horyzonty i doświadczać Europy bez wychodzenia ze szkolnej klasy. Za jednym kliknięciem myszki uczniowie i nauczyciele mogą współpracować ze swoimi partnerami z innych krajów i uczyć się ze sobą i od siebie nawzajem. etwinning jest unijnym programem edukacyjnym, który stanowi obecnie część programu Comenius i który bez wątpienia przewyższył wszelkie oczekiwania pod względem liczby uczestników. Wynika to częściowo z powodu oddolnego podejścia i elastycznej struktury programu, która nie stawia ograniczeń wyobraźni działających w nim osób. Głównymi powodami jednak były nadzwyczajne zaangażowanie, entuzjazm i kreatywność wielu nauczycieli oraz ogromna chęć uczniów do nawiązania kontaktu ze swoimi rówieśnikami z całej Europy. etwinning oferuje szkołom zaplecze technologiczne do współpracy, wsparcie, pomysły oraz cały wachlarz możliwości doskonalenia zawodowego dla nauczycieli. Jednak tym, co czyni ten program niezwykłym, jest to wszystko, co wnoszą nauczyciele i uczniowie. etwinning to europejska historia sukcesu, którego częścią są nauczyciele biorący udział w powstaniu tej publikacji. Jestem przekonana, że czytanie o ich doświadczeniach (wraz z nauką, która z tego wynika) będzie dla Was taką samą przyjemnością, jaką było dla mnie. Przedmowa 9

Wstęp Zespół programu etwinning Książka ta jest wynikiem wspólnego wysiłku. Została napisana przez nauczycieli z wielu krajów europejskich, którzy odgrywają aktywną rolę w etwinningu i chcą podzielić się swoim entuzjazmem, doświadczeniami, a także radą lub nawet uwagami dotyczącymi przeszkód, które napotkali. Nauczyciele wraz ze swoimi uczniami współpracują w ramach projektów partnerskich z nauczycielami i uczniami z innych krajów europejskich. Kilka miesięcy temu zaprosiliśmy uczestników programu etwinning, by opowiedzieli swoje historie i stali się autorami tej książki. Na Portalu etwinning zamieściliśmy apel do wszystkich, którzy chcieliby wnieść coś od siebie do tej publikacji. W ciągu kilku dni otrzymaliśmy setki odpowiedzi. Musieliśmy dokonać naprawdę trudnego wyboru, by wyłonić 60 nauczycieli, którzy mieli wziąć udział w tej przygodzie. Do wstępnego opracowania tej książki stworzyliśmy Grupę etwinning, zaprosiliśmy wszystkich autorów i poprosiliśmy ich o wybranie jednego z zaproponowanych tematów. Już po chwili było oczywiste, że osobiste zaangażowanie okazało się najważniejsze. Nauczyciele pisali nie tylko na wybrane tematy, ale komentowali również wypowiedzi innych, wzbogacając tym samym różne historie. Grupa rozrosła się do rozmiarów, których nie przewidzieliśmy i wcale niełatwo było zebrać ostateczny tekst, który właśnie macie przed sobą. Opowiadania różnych autorów tej publikacji mają charakter indywidualny, ale jest też coś, co ich wszystkich łączy. Każdy z nich w pewnym momencie dowiedział się o istnieniu etwinningu i odwiedził portal www.etwinning. net; zbadał dostępne tam możliwości i zdecydował się zarejestrować. To pozwoliło na uzyskanie dostępu do Pulpitu etwinning - platformy społecznościowej, która służy jako punkt spotkań dla dziesiątek tysięcy nauczycieli z całej Europy. Tam można poznać kolegów i koleżanki o podobnych zainteresowaniach lub podobnej sytuacji zawodowej pod względem, na przykład, wieku uczniów, nauczanego przedmiotu czy języka komunikacji. Bardzo często za pośrednictwem Pulpitu etwinning nauczyciele spotykali partnerów, z którymi planowali i realizowali swoje pomysły na współpracę partnerską. Po rejestracji wspólnych projektów nauczyciele 10

etwinning dziś Nauczyciele mają głos otrzymywali dostęp do TwinSpace bezpiecznego środowiska współpracy, w którym mogli przeprowadzać zadania projektowe ze swoimi uczniami za pomocą szerokiego wachlarza udostępnionych narzędzi ICT. Wszyscy ci nauczyciele wyrażali przekonanie, że projekty etwinning stworzyły ich uczniom bardzo urozmaicone i wiarygodne sytuacje edukacyjne. I to właśnie przyczyniło się do wzrostu motywacji i otwartości uczniów, pomogło rozwinąć umiejętności komunikacyjne, umiejętności pracy w zespole, a także przyczyniło się do podniesienia świadomości kulturowej uczniów i ich tolerancji dla różnic. Autorzy zwracają także uwagę na duże znaczenie etwinningu w kontekście samokształcenia, motywacji i rozwoju zawodowego nauczycieli. Większość z nich nie była ekspertami w dziedzinie komputerów, ale dzięki zadaniom przeprowadzonym w ramach etwinningu z większą pewnością zaczęli wykorzystywać narzędzia ICT w nauczaniu. Poznali je i mieli możliwość pracy w wielodyscyplinarnych zespołach. W większości przypadków poprawili także swoją znajomość języków obcych. W procesie zdobywania niezbędnej wiedzy nauczyciele brali udział w zorganizowanych w ramach programu etwinning zadaniach szkoleniowych, takich jak Eventy Edukacyjne czy Warsztaty Doskonalenia Zawodowego oraz w odbywających się na szczeblu krajowym kursach online i seminariach. Najważniejsza część procesu uczenia się przebiegała jednak podczas interakcji nauczycieli z kolegami i koleżankami po fachu oraz podczas wspólnego pokonywania trudności, które napotykali w swojej pracy nad projektem. Pulpit etwinning oferuje także cały wachlarz możliwości kontaktowania się z innymi uczestnikami etwinningu, by móc porozmawiać na interesujące tematy (np. czat, Pokoje Nauczycielskie i Grupy etwinning). Autorzy tej książki nie mają wątpliwości, że etwinning stał się siecią doskonalenia zawodowego. Ale oddajmy głos nauczycielom. W kolejnych rozdziałach będą opowiadali, jak zaangażowali się w etwinning (Rozdział 1.), jak wcielili go w życie (Rozdział 2.), czego doświadczyli w społeczności etwinning (Rozdział 3.) i jakie projekty stworzyli (Rozdział 4.). Następnie rozważają, jak etwinning przyczynił się do ich rozwoju zawodowego (Rozdział 5.) i jaki wpływ miało na nich zaangażowanie się w etwinning (Rozdział 6.). Wstęp 11

12

Rozdział 1. Do Dołącz do etwinningu etwinning dziś Nauczyciele mają głos Wstęp Donatella Nucci Centralne Biuro Programu etwinning etwinning został ofi cjalnie zainaugurowany w styczniu 2005 roku podczas dużej konferencji w Brukseli. Wzięło w niej udział trzystu nauczycieli dużo, ale to i tak niewiele w porównaniu z liczbą wszystkich nauczycieli w Europie, z których sto tysięcy stało się od tamtej pory częścią etwinningu. Na początku, w 2005 roku, jednym z głównych priorytetów Narodowych Biur etwinning (NSS) oraz Centralnego Biura etwinning (CSS) było rozpowszechnianie informacji o akcji w szkołach i wśród nauczycieli. Wszystkie Biura Programu (NSS) angażowały się w organizację seminariów w poszczególnych regionach swoich krajów, zamieszczały artykuły na swoich stronach internetowych i zajmowały się promocją etwinningu na wiele jeszcze innych sposobów. Przedsięwzięcia te z pewnością odniosły pożądany skutek; wielu nauczycieli twierdzi, że odkryło etwinning dzięki ofi cjalnym komunikatom, szkoleniom czy innym inicjatywom organizowanym zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym. Kiedy w 2007 roku etwinning stał się częścią programu Comenius, wielu nauczycieli zaczęło postrzegać go jako szansę kontynuowania współpracy z innymi szkołami, która w przeciwnym razie musiałaby się zakończyć. Część pedagogów przyznaje jednak, że dotarła do etwinningu samodzielnie, niemal przez przypadek, szukając w Internecie czegoś zupełnie innego lub czegoś, co właściwie trudno określić. Szczęśliwy traf? Przypadek pomaga dobrze przygotowanym umysłom.* * W rzeczywistości nauczyciele ci odkryli etwinning podczas aktywnych poszukiwań możliwości zmian w swoim życiu zawodowym, czy to w swoich relacjach z uczniami, czy też w metodach pracy lub sposobie realizacji programu nauczania mówiąc krótko, szukając innowacji. Dla niektórych nauczycieli pierwsze spotkanie z etwiningiem nie okazało się decydujące; wrócili do niego po kilku miesiącach lub latach, kiedy już byli gotowi skorzystać z możliwości, jakie ta akcja oferuje. * Słowa Ludwika Pasteura, słynnego XIX-wiecznego chemika i mikrobiologa francuskiego: le hasard ne favorise que les esprits préparés. Rozdział 1. Dołącz do etwinning 13

Mimo ogromnej różnorodności i różnych historii napisanych przez życie, wszyscy nauczyciele działający w etwinningu podzielają ten sam pogląd: spotkanie z rozmaitymi kulturami, językami to wzbogacające doświadczenie zarówno dla nich samych, jak i ich uczniów. Dla nauczycieli języków obcych etwinning to skuteczny sposób nauczania języków obcych, oferujący rzeczywisty kontekst komunikacyjny, zwłaszcza dla tych uczniów, którzy pochodząc ze środowisk zaniedbanych lub mieszkając w oddalonych rejonach, mają mniej szans na kontakt z użytkownikami różnych języków. etwinning to także sposób na poszerzanie horyzontów w nauczaniu innych przedmiotów, od historii po biologię. Wielu nauczycieli zdecydowało się zaangażować w etwinning widząc w nim szansę własnego rozwoju zawodowego. Dla nich jedną z najwspanialszych rzeczy w etwinning, jest to, że udział w akcji nie ogranicza się wyłącznie do realizacji jednego projektu; wprost przeciwnie, nauczyciele mogą w sposób ciągły doskonalić się, wyznaczając sobie wciąż nowe cele. Podoba im się, że stawiając czoło wyzwaniom i próbując nowych rzeczy w etwinningu, nabywają nowych umiejętności i w coraz większym stopniu angażują się w życie społeczności podobnie myślących nauczycieli. Jedną z głównych reakcji nauczycieli angażujących się w etwinning jest zaskoczenie, że za drzwiami z napisem zarejestruj się w etwinningu kryje się społeczność nauczycieli doświadczających podobnych obaw i problemów. Bywa, że z różnych powodów pierwsze kroki w tej społeczności nie należą do najbardziej produktywnych niewłaściwa pora roku, niewłaściwe nastawienie, itp., ale nikt tutaj nie będzie cię karał wprost przeciwnie! Sandra Underwood, pierwsza z naszych autorek, opisuje, jak dokonała tego odkrycia... 14

Sandra Underwood etwinning dziś Nauczyciele mają głos LSA Technology & Perfoming Arts College Lytham St Annes Wielka Brytania Pamiętam, że pod koniec roku szkolnego szukałam w sieci czegoś, co mogłoby zmotywować do pracy moich uczniów i wtedy właśnie natknęłam się na stronę internetową etwinningu. Zaskoczyło mnie, że tak wielu nauczycieli z całej Europy przyłączyło się do tego programu i poszukiwało projektów do realizacji. To była wspaniała okazja współdziałania z innymi podobnie myślącymi osobami nad czymś, co motywowało uczniów w klasie do pracy. Muszę przyznać, że początki nie były łatwe. Moja pierwsza próba przeprowadzenia wspólnego projektu nie powiodła się. Przyczyną był najprawdopodobniej nieodpowiedni czas. Projekt powstał i był realizowany w lipcu, kiedy w szkołach brytyjskich rok szkolny się kończy, podczas gdy w sierpniu w wielu szkołach europejskich zaczyna się już nowy. Nie zniechęciłam się jednak, a etwinning pojawił się na horyzoncie ponownie, kilka miesięcy później, kiedy otrzymałam zaproszenie do udziału w seminarium kontaktowym w Kolonii. Zgodziłam się chętnie, złożyłam aplikację i zostałam przyjęta na seminarium w grudniu 2009 roku. Nawet w najśmielszych oczekiwaniach nie przypuszczałam, że to seminarium będzie miało taki wpływ na moich uczniów i moją zawodową przyszłość. Ten weekend w Niemczech okazał się pozytywnym doświadczeniem, ponieważ poznałam tam kilkoro pełnych motywacji i entuzjazmu nauczycieli, chętnych do rozpoczęcia pracy nad projektami. Mój zespół, w którym znalazły się dwie szkoły z Niemiec, jedna z Turcji i jedna z Walii, rozpoczął pracę nad projektem mającym trwać dwa semestry, od stycznia do lipca. Od początku trwania projektu zatytułowanego Welcome to my World (Witaj w moim świecie) komunikowaliśmy się za pomocą poczty elektronicznej i blogowaliśmy na TwinSpace, a z nami 160 uczniów piszących listy i rozmawiających ze sobą na czacie. Jestem przekonana, że wszyscy się zgodzą, że koordynowanie i organizowanie zadań w tym projekcie wymagało ogromnego wysiłku, ale wszyscy bez wątpienia potwierdzą, że nasze wspólne przedsięwzięcie okazało się ogromnym sukcesem. Moim uczniom to doświadczenie bardzo się spodobało i na pewno jeszcze raz zaangażuję się w coś podobnego. Relacje, które zbudowałam ze swoimi uczniami, zaowocowały niesamowitym wysiłkiem z ich strony, a satysfakcją z nauczania i uczenia się z mojej. Na początku wahałam się, czy zaangażować się w etwinning, przede wszystkim ze względu na ilość dodatkowej pracy, której się domyślałam, i na brak uznania dla Rozdział 1. Dołącz do etwinning 15

moich wysiłków. Myliłam się, ponieważ dyrektor mojej szkoły bardzo entuzjastycznie podszedł do współpracy z innymi szkołami w naszym kraju i za granicą. Jednym z celów, jakie nasza szkoła obrała było poszerzenie wiedzy kulturowej, społecznej i ekonomicznej, by dzięki temu, pomóc naszym uczniom stać się obywatelami świata. Moją pracę doceniono i zostałam mianowana koordynatorem ds. kontaktów z innymi szkołami. Moim zadaniem było łączenie szkół na poziomie krajowym i międzynarodowym oraz rozwijanie współpracy międzynarodowej w szkole. Mój sposób uczenia nie zmienił się aż tak bardzo, ale został ulepszony dzięki nowej wiedzy zdobytej na podstawie własnych doświadczeń i szkoleniom, w których uczestniczę. Jeśli chodzi o nauczanie, czuję się coraz pewniej i odbieram jako nagrodę zainteresowanie uczniów współpracą. Na ostatnie warsztaty adresowane do uczniów zgłosiła się ogromna liczba chętnych, co świadczy o tym, że chcą się uczyć o tym, jak żyją inni. Jestem przekonana, że jest o wiele więcej możliwości uczenia się niż tylko w szkolnej klasie. Moje doświadczenie z etwinningiem z pewnością przyniesie wiele dalszych projektów partnerskich, realizowanych zarówno online, jak i poprzez wizyty w lokalnych szkołach wyższych, gdzie moi uczniowie będą mieli możliwość poznania korzyści płynących z nauki języków obcych i nawet zdobycia dzięki nim zawodu. W mojej szkole nauka języka obcego dla osób powyżej czternastego roku życia nie jest obowiązkowa i jestem przekonana, że liczba uczniów uczących się języków wzrosłaby, gdyby mogli oni spotykać się i rozmawiać z kolegami i koleżankami z zagranicy, czy to za pośrednictwem poczty elektronicznej, czy Internetu. W ten sposób mieliby więcej okazji do stosowania swoich umiejętności językowych i podzielenia się wiedzą na temat własnej kultury. Być może wówczas uczniowie decydowaliby się na naukę języków obcych. W 2005 roku nie było aż tak wielu przykładów projektów czy zadań realizowanych w ramach etwinningu jak mamy teraz; mimo to nauczyciele od razu dostrzegli wartość, którą etwinning mógł wnieść w nauczanie języków, oferując uczniom, zupełnie za darmo, wirtualną mobilność i prawdziwy kontekst do nauki języków obcych, budując w ten sposób pomosty pomiędzy grupami nierównymi społecznie. Catherine Johannes Lycée Hilaire de Chardonnet Chalon Sur Saône Francja W 2005 roku krążyło po naszym liceum nadane przez władze lokalne pismo zachęcające nas do wzięcia udziału w etwinningu, czyli do przeprowadzenia projektu 16

etwinning dziś Nauczyciele mają głos partnerskiego z inną szkołą z kraju Unii Europejskiej. Idea nie do końca była jasna, ale po rozmowie z moją koleżanką, nauczycielką angielskiego, zdecydowałyśmy się rozpocząć projekt na początku roku szkolnego 2005/2006. Jestem nauczycielką technologii w szkole średniej (mała szkoła na prowincji), gdzie uczniom często brakuje motywacji do nauki. Regularnie słyszą, że nie są dobrzy z języków obcych, ot tak po prostu! Oczywiście to nieprawda; poza tym, ci uczniowie często pochodzą z niezamożnych środowisk, a ich rodziców nie stać na zagraniczne podróże. Pomyśleliśmy, że projekt może okazać się motywujący zarówno dla nas, jak i naszych uczniów, że być może pokaże celowość uczenia się języków obcych oraz technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT). Projekt miał także nieco zniwelować granice między przedmiotami (angielski i technologie ICT). I wreszcie, co nie mniej ważne, dzięki tej wirtualnej podróży, która nic nie kosztowała, każdy mógł wyjechać za granicę. Błędem jest myśleć, że etwinning to panaceum na wszelkie problemy, jakie nauczyciel może napotkać w swojej klasie, zwłaszcza kiedy uczniom brakuje motywacji. Z pewnością pomoc i wsparcie ze strony partnerów, a także Narodowego Biura Programu etwinning, czy innych osób spotkanych w etwinningu sprawia, że łatwiej jest poradzić sobie z trudnościami ponieważ nauczyciele nie są pozostawiani sami sobie, o czym opowiada historia Marty. Marta Pey Institut Jaume Callis Vic Hiszpania Wszystko zaczęło się pewnego październikowego dnia 2007 roku. Natknęłam się na ogłoszenie o kursie organizowanym przez hiszpańskie Ministerstwo Edukacji, poświęconym etwinningowi. Co to jest etwinning? Pierwsza część kursu była nieco zbyt teoretyczna, ale za to druga w dużo większym stopniu odnosiła się do rzeczywistości. Musiałam znaleźć bliźniaka: udało mi się i w niecałe 10 minut Alessandra P. z miejscowości Monfalcone w północnych Włoszech zaprosiła mnie do udziału w swoim projekcie. Wszystko było jak trzeba: cele projektu, wiek uczniów (16-17 lat). Musiałam szybko podjąć decyzję. Czy naprawdę chcę zaangażować się w ten projekt? Czy moi uczniowie chętnie wezmą w nim udział? Wiedziałam, że nie są zbyt pracowici i że ich poziom angielskiego nie był za wysoki... Po chwili zastanowienia postanowiłam dołączyć do tej europejskiej społeczności. Rozdział 1. Dołącz do etwinning 17

Tak jak przypuszczałam, moi uczniowie okazali się najtrudniejszą częścią tego przedsięwzięcia. Na początku byli pełni entuzjazmu, ale kiedy dotarło do nich, że muszą naprawdę ciężko pracować, to już zupełnie inna historia... Rzeczy nie układały się najlepiej, tak więc postanowiłam poświęcić część swoich zajęć na realizację tego projektu i oceniać uczniów za udział w nim. Wielokrotnie czułam się sfrustrowana, czasami byłam już bliska wycofania się z projektu, z etwinningu i z tego wszystkiego To, co mnie jednak trzymało, to silny związek z Alessandrą i ogromna pomoc ze strony hiszpańskiego Biura etwinningu (NSS) w Madrycie oraz Núrii de Salvador z Barcelony. Przekonałam się, że etwinning to wspaniałe narzędzie zarówno w mojej pracy nauczyciela, jak i w nauce moich uczniów. Zaangażowanie w etwinning może mieć swój początek w niewielkim, prostym projekcie (jeden partner, czas trwania - tylko kilka miesięcy). Prawdziwe niebezpieczeństwo pojawia się, gdy raz zetknąwszy się z etwinningiem, nauczyciel nabiera ochoty, by się angażować bardziej i bardziej, jak Maria Antoinette, nasza kolejna autorka, która po pięciu latach od realizacji swojego pierwszego projektu może poszczycić się piętnastoma kolejnymi oraz partnerami z wielu różnych krajów. Maria Antoinette Magro School St Gorg Preca Primary School C Hamrun Malta W 2005 roku, kiedy etwinning został oficjalnie zainaugurowany, wszyscy dyrektorzy szkół Wysp Maltańskich wzięli udział w seminarium poświęconym tej nowej akcji. Po powrocie dyrektor naszej szkoły udzielił nam wszelkich informacji o etwinningu i postanowiłam od razu zarejestrować się, nie bardzo zdając sobie sprawę z tego, co to tak naprawdę oznacza. Od tamtej pory nigdy nie oglądałam się za siebie, a mój entuzjazm i miłość do etwinningu z roku na rok stają się coraz silniejsze. Gdy tylko się zarejestrowałam, znalazłam się w części portalu poświęconej szukaniu partnerów. Odezwał się do mnie nauczyciel szkoły podstawowej ze Szkocji. Rozpoczęliśmy prosty projekt z udziałem naszych uczniów pt. Children from Other Lands (Dzieci z innych krajów). Dzieci pisały do siebie maile, wysyłaliśmy sobie wzajemnie prezentacje PowerPoint i zdjęcia, by w ten sposób przedstawić partnerowi swoją szkołę i nas samych. 18

etwinning dziś Nauczyciele mają głos Pod koniec roku szkolnego moi uczniowie i ja stwierdziliśmy, że fajnie się pracowało jak jedna rodzina. Nauczyliśmy się tak dużo od naszych kolegów i koleżanek z zagranicy, że postanowiliśmy spróbować jeszcze raz w kolejnym roku i tak aż do dziś. Podczas pierwszych pięciu lat istnienia etwinningu wzięłam udział w piętnastu projektach z różnymi krajami, w tym ze Szkocją, Polską, Norwegią, Słowacją i Francją. Każdy z projektów świetnie łączył się z treścią obowiązującej u nas podstawy programowej i programem pracy przewidzianym na dany rok szkolny. Nie zrobiliśmy niczego spoza programu nauczania, jednak to, co realizowaliśmy przebiegało w bardziej stymulujący uczniów sposób i to się dzieciom bardzo podobało; więcej też zapewne zapamiętały z rzeczy, których się uczyły. Gdyby nie było tych projektów, lekcje musiałyby się odbywać w zwykły sposób z użyciem tradycyjnych i nudnych metod. Technologie informacyjno-komunikacyjne (ICT) to z pewnością ważny, ale nie główny element etwinningu; aspekt interdyscyplinarny, a także współpraca horyzontalna pomiędzy nauczycielami z tej samej szkoły i nauczycielami z innych krajów oraz współpraca wertykalna pomiędzy nauczycielami i uczniami to bardziej widoczne cechy etwinningu, co znajduje swoje odzwierciedlenie w refl eksjach Angelosa. Angelos Konstantinidis School Secondary Sport School Drama Grecja Uważam, że miałem szczęście, bo w 2008 roku mogłem uczestniczyć w pierwszym, zorganizowanym online, seminarium poświęconym akcji etwinning w Grecji. Seminarium zatytułowane było Projekty interdyscyplinarne i akcja etwinning i zostało poprowadzone przez trzech greckich ambasadorów. Dowiedziałem się o nim z Biuletynu etwinning i z czystej ciekawości postanowiłem wziąć udział. Oczywiście interesował mnie temat, ale muszę przyznać, że nie byłem Rozdział 1. Dołącz do etwinning 19

wówczas entuzjastą projektów interdyscyplinarnych. Wtedy jeszcze wierzyłem, że mogę pobudzić uczniów do aktywnego działania, przekazując im wyłącznie konkretną wiedzę, w moim przypadku w zakresie technologii ICT. Owszem, uczniów interesowały moje lekcje, ale ja osobiście nie byłem zadowolony z wyników. Od czasu do czasu uczniowie kwestionowali przydatność pewnych treści przewidzianych przez program nauczania, pytając: Proszę pana, po co mam się tego uczyć? Na co mi się to przyda?. Nie muszę chyba mówić, że tego typu pytania były dla mnie niezręczne i zachęciły mnie, by przyjrzeć się tym dotąd przyjmowanym bez zastrzeżeń treściom nauczania... To seminarium online poświęcone projektom interdyscyplinarnym było okazją, dzięki której mogłem bardziej zgłębić tę kwestię. Zdałem sobie sprawę, że panujący model nauczania, wciąż wykorzystywany przez większość nauczycieli, jest nie tylko przestarzały, ale i nieskuteczny. Poznawcze metody nauczania skoncentrowane na przekazywaniu wiedzy teoretycznej okazały się poważnie nieadekwatne, ponieważ tylko poprzez model nauczania bazujący na współpracy można stworzyć sprzyjające warunki dla dobrego rozwoju poszczególnych jednostek. Niewątpliwie, technologie ICT odgrywają istotną rolę w tym procesie edukacyjnej ewolucji. Po seminarium mój punkt widzenia na edukację uległ całkowitej zmianie, dla mnie to już nie jest tylko nauczanie technologii ICT, ale nauczanie przy pomocy technologii ICT. Ta nowa perspektywa fascynuje mnie i jest najistotniejszym bodźcem do dalszego rozwoju osobistego w tym właśnie kierunku. Jak już wspomnieliśmy, pojęcie współpracy nie jest obce nauczycielom w Europie, jako że od wielu lat uczestniczą w programie Comenius. Ale nasz kolejny autor odkrył, że zaangażowanie się w etwinning przyniosło nowe, bogate możliwości w realizowaniu zadań w ramach programu Comenius. Helgi Hólm I Stóru-Vogaskóli Vogar Islandia Na początku 2007 roku moja szkoła została koordynatorem trzyletniego projektu realizowanego w ramach programu Comenius, zatytułowanego The World around Us (Świat wokół nas) i już po chwili zacząłem się w ten projekt angażować. Od razu odkryłem, że ten rodzaj pracy jest zarówno ciekawy, jak i kształcący. W projekcie wzięły 20

etwinning dziś Nauczyciele mają głos udział szkoły z pięciu innych krajów Norwegii, Belgii, Anglii, Czech i Francji. Zadania obejmowały historyjki i zabawy z udziałem najmłodszych uczniów. Postanowiliśmy, że językiem pracy i komunikacji będzie angielski, w wyniku czego moja szkoła podjęła decyzję, aby wprowadzić angielski do programu nauczania od pierwszej klasy (sześciolatki) i kontynuuje to nadal. Stało się dla mnie oczywiste, że taki projekt może przynieść szkole, która w nim uczestniczy, zarówno krótko- jak i długofalowe efekty. W trakcie realizacji projektu zacząłem dostrzegać i uczyć się rzeczy, które potem wykorzystywałem w swojej pracy jako nauczyciel informatyki. W naszym projekcie Comenius skupiliśmy się na najmłodszych uczniach, choć na co dzień pracowałem niemal ze wszystkimi uczniami naszej szkoły (w wieku od 6 do 16 lat). Zacząłem więc szukać sposobów, by zaangażować więcej uczniów w różne ciekawe projekty. Dzięki islandzkiej Narodowej Agencji Programu Comenius dowiedziałem się o etwinningu i w sierpniu 2007 roku zarejestrowałem się. Byłem zaskoczony kiedy zobaczyłem, jak w bardzo niedługim czasie od inauguracji do etwinningu przyłączyły się tysiące nauczycieli z całej Europy, którzy rozpoczęli realizację różnorodnych, interesujących projektów. Zamieściłem na stronie etwinningu kilka swoich pomysłów i wkrótce zacząłem się komunikować z innymi nauczycielami. Chociaż wielu nauczycieli przyciąga wizja działania w projekcie europejskim, rezygnują z tego pomysłu z powodu licznych wymogów narzucanych przez program nauczania, co w konsekwencji prowadzi do braku czasu na cokolwiek innego. Sekret polega na tym, jak zauważa Michelle, by dobrze wpasować projekt w obowiązkowe treści nauczania i rozszerzyć je o dodatkową korzyść dla twojej pracy, jaką jest wprowadzenie kontekstu europejskiego. Jej uczniowie odkryli też, że udział w takim projekcie ma znaczenie podczas rekrutacji na studia... Rozdział 1. Dołącz do etwinning 21

Michelle Thick King Edward VI College Nuneaton Wielka Brytania Moje osobiste zaangażowanie w etwinning wypływało z zamiłowania do aspektów międzynarodowych w nauczaniu, które narodziło się podczas wieloletniego pobytu i pracy w Ameryce Północnej oraz Europie. Moja szkoła zaangażowała się w projekt programu Comenius, a ja byłam jednym z nauczycieli, którzy zgłosili się do pomocy w jego planowaniu. Udałam się na spotkanie poświęcone nowym projektom Comeniusa, które zorganizowano na szczeblu regionalnym, i w trakcie tego spotkania dowiedziałam się o etwinningu. Wydawał się świetnym sposobem na poszerzenie świadomości kulturowej moich uczniów, więc zaczęłam zastanawiać się, jak mogłabym go włączyć do nauczania. W Wielkiej Brytanii wielu nauczycieli ostatnich klas licealnych wie, jak mało czasu ma się na przygotowanie do egzaminów A-Level, byłam jednak przekonana, że etwinning da się efektywnie wykorzystać w szkolnej klasie. Dla mnie jako historyka ważne jest, aby pokazać uczniom, że historia to nie tylko ludzie, którzy już nie żyją, ale żywa, oddychająca nauka, której zadaniem jest odkrywanie przyczyn i skutków znajdujących się daleko poza kartami podręcznika. Ostatecznie postanowiłam przeprowadzić projekt na swoich zajęciach z historii starożytnej, opierając się bezpośrednio na wiedzy, której moi uczniowie potrzebowali do egzaminów. Zaczęłam szukać greckiej szkoły, z którą taki projekt mogłabym zrealizować. Odzew za pośrednictwem strony internetowej etwinningu był bardzo pozytywny i wkrótce udało mi się znaleźć partnera chętnego do współpracy. Moi uczniowie bardzo ekscytowali się tym, że mogli poznać rówieśników z zagranicy, czego wynikiem są dwa wspólnie przeprowadzone i ukończone projekty. Z niecierpliwością czekam na, mam nadzieję, trzeci projekt już wkrótce! etwinning otworzył mi cały świat nowych możliwości. Dzięki współpracy z kolegami i koleżankami, czy to podczas projektu przeprowadzanego online czy w ramach warsztatów doskonalących, nie tylko ja rozwinęłam swoje umiejętności. Moi uczniowie także nauczyli się czegoś od swoich kolegów ze szkoły partnerskiej. Zapoznali się z kulturą i stylem życia w Grecji i byli w ogromnym szoku, kiedy dowiedzieli się, że jedna z potencjalnych szkół partnerskich musiała się wycofać z projektu, ponieważ uczniowie urządzili strajk! Drugi projekt uczniów ze szkołą partnerską był wspólnym przedsięwzięciem zaproponowanym przez British Council oraz rozgłośnię BBC i połączonym z programem History of the World in 1000 Objects. Mimo że uczniowie musieli w dużej mierze poświęcać swój wolny czas (a ja swój!), to razem ze szkołą partnerską zostali nagrodze- 22

etwinning dziś Nauczyciele mają głos ni publikacją wyników swojej pracy na stronie BBC. Uczniowie bardzo się tym faktem ekscytowali, a ponadto będą mogli tę informację zamieścić w swoich podaniach na studia, co, mam nadzieję, pomoże im wyróżnić się z tłumu! Po realizacji tego projektu, dyrektor mojej szkoły poprosił mnie, abym zaprezentowała całej kadrze, co można osiagnąć dzięki etwinningowi. Miałam pokazać nie tylko to, czym zajmowałam się ze swoimi uczniami, ale też zachęcić innych nauczycieli do realizacji własnego projektu. Ponadto, poproszono mnie o przyłączenie się do zespołu ambasadorów etwinningu, co być może otworzy mi i moim uczniom okno na cały świat nowych możliwości. Ogólnie rzecz biorąc pragnę podkreślić, że etwinning jest nie tylko dla młodszych uczestników; projekty można też przeprowadzać z uczniami w wieku 16-18 lat; trzeba tylko być kreatywnym! By rozpocząć współpracę w ramach etwinningu, nie musisz być ekspertem w dziedzinie technologii ICT. Wystarczy, że poprosisz kogoś, żeby pokazał ci, jak utworzyć adres email, jeśli jeszcze go nie masz Reszta przyjdzie sama. Maria Doria Liceo Classico G. Galilei Monopoli (BA) Włochy Na początku zaangażowałam się w etwinning, ponieważ szukałam partnera do wymiany uczniów., w której pracuję od 18 lat, zawsze była zainteresowana podobnymi doświadczeniami. Nie bardzo wierzyłam, że etwinning to coś więcej!!! Zdałam sobie sprawę, że współpraca partnerska to nie tylko spotkania nastolatków, którzy dzięki nim mają podnieść swoje umiejętności językowe! Takie były główne założenia mojego pierwszego projektu zatytułowanego The United Colours of Europe (Zjednoczone Kolory Europy), który realizowałam wspólnie z Ireną z Polski. Ona była partnerką mojego pierwszego projektu i teraz jest moim prawdziwym przyjacielem, zawsze gotowym i chętnym do pracy i rozmowy! Ciężko pracowałam nad tym projektem. Czasami myślałam, że się nie nadaję, bo popełniałam błędy przede wszystkim z powodu nieumiejętności nagrywania filmów, tworzenia plików audio, robienia zdjęć, korzystania z programu FlashMeeting i tym podobnych rzeczy! Portal etwinning wydawał mi się nieodkrytą krainą, którą trzeba odkrywać krok po kroku! Rozdział 1. Dołącz do etwinning 23

Dzisiaj mogę powiedzieć, że wszystkie swoje osiągnięcia w zakresie technologii ICT (może nie takie aż wielkie!) zawdzięczam etwinningowi. Udział w warsztatach szkoleniowych w Sintrze dał mi zastrzyk entuzjazmu. Tematem warsztatów były technologie mobilne stosowane w nauczaniu. Do tamtej chwili korzystałam tylko ze swojej komórki, z której wysyłałam i odbierałam wiadomości tekstowe, czasami robiłam zdjęcia i nastawiałam budzik! Podczas warsztatów w Sintrze zostałam wprowadzona do nieodkrytej krainy zbudowanej ze smartfonów i takich aplikacji, jak WinrRAR, Google Earth czy Komposer. Byłam w prawdziwym szoku widząc, jak te programy można wykorzystać w nauczaniu i podczas realizacji zadań projektu. W trakcie projektu nabrałam w tym zakresie biegłości i wykorzystywałam te umiejętności także potem. * Pod koniec mojego pierwszego projektu, kiedy podsumowywałam wyniki i informacje zwrotne od moich uczniów, zdałam sobie sprawę, że etwinning mógłby stać się czymś więcej niż tylko dodatkowym projektem i że można by go włączyć do nauczania. Wkrótce także uświadomiłam sobie, że etwinning mógłby być realizowany w ramach osobnych szkolnych zajęć dla wszystkich uczniów, które byłyby nastawione na otwartość, bez ustalonych kryteriów, ale i bez ograniczeń. Od tamtej pory etwinning to najbardziej elastyczne narzędzie, jakie wykorzystuję w swojej praktyce nauczycielskiej, które pozwala moim uczniom i mnie uczyć się, rozwijać, dobrze się bawić i zdobywać nowych przyjaciół. Tautvydė to nauczycielka z Litwy, pracująca w jednej z europejskich szkół w Brukseli. W jej odczuciu etwinning jednoczy ją i jej uczniów z innymi z całej Europy. Tautvydė Daujotytė Mukile École Européenne Bruxelles II Woluwe Belgia Kiedy w marcu 2010 roku odkryłam etwinning, wyglądał jak olbrzymi świat, pełen wielu nowych możliwości, kuszących odkryć i obiecujących propozycji. Poczułam się w nim jak ryba w wodzie, jak mówi znane litewskie powiedzenie. * Jeśli zainteresowało cię to, przejdź do linku: http://www.youtube.com/watch?v=yksziyj2loe&feature=player_embedded# 24

etwinning dziś Nauczyciele mają głos Od pierwszego kontaktu z etwinningiem nie mogłam się doczekać, by zacząć działać. Muszę zaznaczyć, że o etwinningu dowiedziałam się wszystkiego sama i to rzeczywiście potwierdza, jak łatwy w użyciu jest portal programu, jeśli tylko ktoś naprawdę zechce się z nim zapoznać. Od razu pierwszego wieczoru, kiedy pokazałam mój pomysł na projekt, było mi niezwykle miło zobaczyć, jak koledzy i koleżanki z różnych krajów od razu zaczęli mnie wspierać i byli gotowi przyłączyć się do współpracy. Wkrótce otrzymałam też zaproszenie do uczestnictwa w innym ciekawym projekcie. To było to mój udany początek. Pierwszy realizowany przeze mnie projekt etwinning zatytułowany był Phrases and Sayings United in Different Ways to See the World (Zwroty i powiedzenia zjednoczeni w różnych sposobach postrzegania świata) i dzięki dziesięciu partnerom tego projektu i ich uczniom odkryliśmy wspaniały świat zwrotów i powiedzeń. Projekt ten dał nam możliwość poznania nie tylko innych języków obcych, ale i własnego języka ojczystego. Moje projekty związane są z przedmiotem, którego uczę. Interesuję się językoznawstwem i projektami o tematyce kulturowej, ponieważ uczę języka litewskiego. Jestem pewna, że nawet języka ojczystego nie można w XXI wieku nauczać jako odizolowanego przedmiotu. Pracuję w szkole międzynarodowej, a etwinning pomaga mi łączyć na moich zajęciach wiele różnych języków europejskich. To właśnie najbardziej lubię w etwinningu nie ma znaczenia, gdzie pracujesz i tak przez cały czas jesteś w środku Europy. Kończymy ten rozdział małą lekcją historii o pewnych działaniach, które doprowadziły do powstania etwinningu i Portalu i świadczą o tym, że etwinning od samego początku był inicjatywą o kierunku z dołu do góry, uruchomioną dzięki potrzebom wyrażonym przez nauczycieli zainteresowanych współpracą partnerską, realizowaną za pośrednictwem Internetu. Valentina Cuadrado IES Alonso de Madrigal Ávila Hiszpania Podczas udziału w pilotażowym projekcie OASIS (Open Architecture and Schools in Society) w 2002 roku musiałam znaleźć partnerów, by ukończyć eksperyment dotyczący pewnego zadania opartego na współpracy. Ponieważ jedno z zadań w naszym Rozdział 1. Dołącz do etwinning 25

projekcie polegało na wzięciu udziału w inicjatywie Spring Day for Europe (Dzień Wiosny w Europie), skontaktowałam się z koleżanką odpowiedzialną wówczas za sekcję hiszpańską. Pomogła mi znaleźć partnerów i rezultatem naszych działań był nasz pierwszy magazyn, dostępny na stronie http://ejournal.eduprojects.net/museo10/index.php. Od tamtej pory ci sami partnerzy z Polski i Rumunii współpracują ze mną w ramach etwinningu i programu Comenius. Moja hiszpańska koleżanka zaproponowała potem, żebym wzięła udział w badaniu i pomogła zebrać opinie nauczycieli, by poznać ich potrzeby i oczekiwania dotyczące nowej strony poświęconej współpracy partnerskiej. Oczywiście zgodziłam się; po raz pierwszy w swoim życiu zawodowym zostałam poproszona o wyrażenie swoich odczuć i potrzeb dotyczących mojej pracy nauczyciela. Bardzo ucieszyłam się z tej możliwości. Nie chciałam jednak podawać wyłącznie własnych odpowiedzi, więc w szkole zaapelowałam do wszystkich chętnych o pomoc w tej sprawie. Przyłączyli się koledzy i koleżanki z projektu OASIS oraz inna mała grupa i wspólnie zaczęliśmy dyskutować. Mieliśmy w pewnym sensie ocenić nasze metody pracy i wyniki. Strona poświęcona tej współpracy partnerskiej stała się portalem etwinning. Kiedy ruszył etwinning, bez trudu stworzyliśmy nasz pierwszy projekt Nature and Human Activity (Natura a działalność człowieka), ponieważ już wiedzieliśmy, jak chcemy pracować. Przekonaliśmy dyrekcję szkoły o znaczeniu współpracy, współuczestnictwa i zdobywania wiedzy w ramach partnerstwa. Stopień aktywnego zaangażowania pomiędzy uczniami i nauczycielami to jedna z sił napędowych w szkole, odpowiedzialna za powstawanie zadań o charakterze interdyscyplinarnym, za wycieczki, pracę zespołową, aktywne uczestnictwo i ideę szkoły globalnej. Moje początkowe zaangażowanie się w etwinning oznaczało zmiany osobiste i zmiany w szkole, które wyznaczyły nam nową ścieżkę w procesie uczenia się i zaowocowały trzema nagrodami na szczeblu krajowym, co nie jest bez znaczenia. Kilka złotych zasad na dobry początek! Zaczynamy od sześciu punktów, o których Laura wolałaby wiedzieć od samego początku. 26

Laura Maffei etwinning dziś Nauczyciele mają głos Arnolfo di Cambio Colle di Val d Elsa Włochy 1. WEJŚCIE: podczas rejestracji nie zakładaj, że zapamiętasz swoją nazwę użytkownika i hasło nie zapamiętasz. Zapisz je więc. (Aneks do punktu 1.: powiedz swojemu koledze/koleżance/znajomym/rodzinie, którego adresu email użyłeś. Kiedy zapomnisz, gdzie zapisałeś informacje potrzebne do zalogowania się, a z pewnością zapomnisz, będziesz mógł przynajmniej otrzymać nowe hasło). 2. PRZESUWANE DRZWI: właśnie zarejestrowałeś się i jesteś podekscytowany wejściem do tego nowego świata, kiedy nagle uups zaraz przy pierwszej próbie zauważasz jakiś dziwny komunikat o błędzie. Poproś o pomoc; jeśli jednak w zasięgu wzroku nie ma żadnego eksperta, wykorzystaj magiczny trik cyfrowych wyjadaczy: zresetuj. 3. POKÓJ PANIKI: po zresetowaniu próbujesz się zalogować, ale platforma wydaje się nie działać. Zdarza się. Zanim zadzwonisz do swojego Narodowego Biura etwinningu / Ministra Edukacji / Pana Wszystkowiedzącego, zaczekaj i spróbuj ponownie później. 4. CZŁOWIEK BEZ TWARZY: pierwsza rzecz, zamieść zdjęcie na swoim profilu. Nikt nie lubi rozmawiać z cieniem. 5. ZNAJDŹ ODPOWIEDNIĄ OSOBĘ: kiedy szukasz idealnego partnera do projektu, pamiętaj, że społeczność etwinning przypomina prawdziwe życie jeśli nie skontaktujesz się z nikim, nikt nie skontaktuje się z tobą. I odwrotnie, po wysłaniu 100 wiadomości licz się z tym, że będziesz musiał poświęcić swój wolny czas i odpisać 100 potencjalnym partnerom. Zgodnie z tym ustawiaj swoje priorytety. 6. TO SIĘ NIE UDA: wierzysz, że znalazłeś idealnego partnera. Ale jeśli on pracuje w szkole podstawowej, nie będzie mógł razem z tobą realizować projektu poświęconego rozszczepieniu jądra atomowego. Stawiaj sobie, swoim partnerom i uczniom realistyczne cele, a unikniesz rozczarowania. Rozdział 1. Dołącz do etwinning 27

Rozdział 2. et etwinning w praktyce etwinning dziś Nauczyciele mają głos Introduction Christina Crawley, Centralne Biuro Programu etwinning, European Schoolnet Decyzja o zmianie sposobu nauczania i uczenia się nigdy nie jest łatwa. Doświadczenia związane ze zdobywaniem nowej wiedzy czy umiejętności mogą być tak proste lub tak skomplikowane jak sam o tym zdecydujesz. Kiedy jednak zagłębiasz się w nieznane w poszukiwaniu inspiracji i innowacji już samo to, to nie lada wyczyn. W przypadku wszystkich uczestników etwinningu zaangażowanie się w program wzięło się z chęci zrobienia czegoś innego. Czy to będzie inny sposób nauczania, czy dodanie aspektu międzynarodowego do swoich zajęć. Uczestnicy etwinningu to odważni nauczyciele chętni przyjmować nowe wyzwania zwłaszcza w dziedzinie współpracy. Jeden nauczyciel sam ze swoją klasą to jedno, ale co się wydarzy, jeśli dodamy jeszcze jedną klasę i jeszcze jednego nauczyciela? W tej części przedstawiamy kilka historii nauczycieli opowiadających o swoich początkach w etwinningu. O tym, jak udało im się włączyć ten program w to, czym się wówczas zajmowali; o tym, co było dla nich trudne, co poszło niespodziewanie łatwo i jak się dalej rozwinęli po swoim pierwszym kontakcie z pojęciem etwinningu. Jak lepiej zacząć, jeśli nie od prostego pomysłu? Conor wyjaśnia, jak wziął prosty pomysł i razem ze swoim partnerem i uczniami uczynił z niego wspaniałą przygodę, która świetnie wpasowała się w treści nauczania jego przedmiotu. Rozdział 2. etwinning w praktyce 29

Conor Kelly Moyle Park College Dublin Irlandia Jak zacząłem? Wszystko zaczęło się we wrześniu 2009 roku od pewnego pomysłu: zrobić film na podstawie wiersza. Pomysł ten rozrósł się w projekt zaangażowania uczniów z całej Europy, których zadaniem byłoby nakręcenie filmów na podstawie wierszy, a następnie skomentowanie wybranych przez partnerów wierszy i nakręconych przez nich filmów. Na początku zamieściłem swój pomysł w części portalu etwinning poświęconej wyszukiwaniu partnerów do projektu i czekałem na odpowiedź. Skontaktowało się ze mną pięciu nauczycieli z trzech krajów i w tamtej właśnie chwili narodził się nasz projekt. Zdobyłem nowe umiejętności w zakresie robienia filmów cyfrowych, edycji cyfrowej i nagrywania dźwięku; podniosłem też swoje umiejętności w projektowaniu stron internetowych, w dziedzinie komunikacji pomiędzy systemami komputerowymi i edycji tekstu. Nauczyciele biorący udział w projekcie dzielili się swoimi umiejętnościami; wysłano nawet materiał wideo na DVD do opracowania i zamieszczenia na YouTube, gdzie ostatecznie znalazło się sześć filmów przygotowanych w ramach projektu. Podczas gdy cel główny projektu zakładał nakręcenie sześciu krótkich filmów, celem edukacyjnym naszego przedsięwzięcia było przybliżenie uczniom poezji w nowatorski i oparty na współpracy sposób. Dzięki temu, że uczniowie sami mogli wybrać wiersze, które chcieli sfilmować, i byli zachęcani do komentowania tych wierszy na TwinSpace i stronie projektu, mogli zobaczyć, jak poezja jest postrzegana przez ich rówieśników. Najbardziej żałuję, że uczniowie więcej ze sobą nie współpracowali. Mimo, że udostępniłem moim uczniom platformę TwinSpace nie potrafili z niej korzystać. TwinSpace trochę nas ograniczała, ale zorientowałem się, że tradycyjna strona internetowa dobrze i wizualnie atrakcyjnie radziła sobie z potrzebnymi materiałami. Wykorzystywałem ją do koordynowania pracy poszczególnych szkół. Jeśli chodzi o angażowanie we współpracę innych nauczycieli ze szkoły, nie było to trudne, bo film sam w sobie jest przedsięwzięciem zbiorowym. Nauczyciele z mojej szkoły byli bardzo chętni do pomocy! Niektórzy zgodzili się wystąpić w filmie, inni pomogli dobrać aktorów, nauczyciele od prac w drewnie i nauczyciele plastyki pomogli przygotować rekwizyty, dyrektor szkoły i zastępca dyrektora tak dostosowali plan lekcji mój i moich uczniów, abyśmy mogli spokojnie filmować itp. 30

etwinning dziś Nauczyciele mają głos Bardzo ucieszyliśmy się, kiedy nasza strona zdobyła Junior Spider, jedną z większych nagród w dziedzinie ICT w Irlandii za najlepszą stronę internetową o charakterze edukacyjnym. rumuńska także utworzyła dwujęzyczną stronę do swojego filmu i systematycznie aktualizowała ją w miarę postępów projektu. Poezja odgrywa istotną rolę w programie języka angielskiego, którego uczę, tak więc dzięki tłumaczeniom wszystkich wierszy, które pojawiły się w projekcie, a także dzięki możliwości przeglądania i komentowania filmów zrobionych przez europejskich partnerów, uczniowie mogli skorzystać z nowatorskiego podejścia do zrozumienia poezji. Strony internetowe Irlandzka strona dostępna jest pod adresem http://www.iol.ie/~kellyc/film.htm Adres rumuńskiej strony internetowej: http://strongteam.lispanciu.ro/index.html W pracy nad projektem partnerskim ważne jest, jak twierdzi Ayça, zrozumienie potrzeb uczniów w kontekście wykorzystywanych dzisiaj technologii. Ayça Oğuz Hasan Kağnıcı İlköğretim Okulu Bağcılar/İstanbul Turcja etwinning to edukacyjny ocean. Młodzi ludzie podchodzą do Internetu z ciekawością, co może zaprowadzić ich do wielu odkryć i inspiracji lub przeciwnie sieć może wciągnąć ich w wyszukiwanie nieistotnych informacji i w dalszym ciągu trzymać w niewiedzy. My jako nauczyciele musimy pamiętać, że kiedy przekształcamy Rozdział 2. etwinning w praktyce 31

Internet w wielozadaniowe narzędzie edukacyjne do tej pory postrzegane przez młodych ludzi jako przeznaczone do zabawy i rozrywki, musimy być precyzyjni i dokładni, aby uniknąć informacyjnego szumu. Uczenie się musi być pozytywne i bezpośrednie, z jasnymi, wymiernymi rezultatami oraz efektywnymi wynikami. Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o etwinningu, szukałam bezpiecznej, chronionej platformy internetowej, gdzie moi uczniowie mogliby spędzać czas. Moja szkoła znajduje się na przedmieściach Stambułu. Większość rodziców nie należy do najlepiej wykształconych i, nad czym ubolewają, nie mogą zapewnić swoim dzieciom wielu możliwości. Kiedy zaczęliśmy realizować projekty w ramach etwinningu, rodzice zauważyli, że ich dzieci zyskały szansę wydostania się z tego błędnego koła i mogły poruszać się po międzynarodowej scenie. Efektem były dynamika w działaniu i wzrost motywacji. W mojej klasie jest 47 uczniów. Nie ma takiej możliwości, by osobno próbować zainteresować czymś każdego z uczniów. A dzięki tej motywacji mogłam podzielić uczniów na grupy robocze i powierzyć im obowiązki oraz odpowiedzialność za realizację projektów. W efekcie wzrosło kreatywne podejście w uczeniu się i odnajdywanie innowacyjnych rozwiązań problemów. etwinning to niezwykła platforma, która daje uczniom i nauczycielom wiele możliwości. Miałam jednak jeden problem: moi dziewięcioletni uczniowie wymagali nadzoru moderatora i ustawicznej pomocy w zakresie języka obcego. Dzięki jednemu ze szkoleń w ramach Eventów Edukacyjnych zaczęłam efektywniej wykorzystywać Internet i nabrałam dość odwagi, by postarać się o własną domenę internetową. Wkrótce sama już tworzyłam stronę internetową, wykorzystując oprogramowanie open source i zamieszczając tam proste moduły tłumaczenia wyrazów, by ułatwić uczniom pracę. W ten sposób strona stała się wspaniałym i bezpiecznym portem w Internecie, który moim uczniom otwierał wejście na etwinningowy ocean. W kwestii bezpieczeństwa i ochrony przekazałam część obowiązków niektórym rodzicom, by pełnili role moderatorów strony. Uczniowie już sami potrafią wymieniać się wiadomościami na tej stronie, korzystać z Kącika Ucznia dostępnego na TwinSpace i spotykać się ze swoimi partnerami projektu. etwinning kryje w sobie wiele opcji, z których można korzystać na wiele sposobów. Moi uczniowie wymienili się swoimi przemyśleniami z innymi uczniami, którzy choć urodzili się w różnych krajach, żyją jednak bardzo podobnie. Odkryli i nauczyli się doceniać różnice i traktować je jako coś, co nas wzbogaca. W efekcie uczniowie lepiej rozumieją pojęcie różnorodności i przekonali się, że wszyscy wyznajemy podobne wartości. Nasza szkoła nigdy wcześniej nie uczestniczyła w żadnym projekcie międzynarodowym. Kiedy szkolne władze obejrzały nasze projekty zrealizowane w ramach etwinningu, wyposażyły naszą klasę w komputer i projektor i wspierają nas na wiele sposobów. Niektórzy z moich kolegów i koleżanek także przyłączyli się do etwinningu. Nagle Europa bardzo się do nas przybliżyła. 32