Element system bezpieczeństwa narodowego obrona cywilna UWAGA informacje podkreślone w prezentacji są do zapamientania Opracował: mgr Mirosław Chorąży
Polska stara się zapewnić swym obywatelom odpowiednie warunki życia, rozwoju i poczucia bezpieczeństwa indiwidualnego, zbiorowego. Zagrożenie poczucia bezpieczeństwa można podzielić na: zagrożenie poczucia bezpieczenśtwa osobistego, WYWOŁANE PRZEZ kradzieże, pobicia, gwałty, wymuszenia, szantaż, groźby karalne, mobing, umniejszanie wartości człowieka, odrzucenie, zagrożenie poczucia bezpieczeństwa zbiorowego, WYWOŁANE PRZEZ ataki terrorystyczne, zamieszki uliczne, stadionowe burdy, akty wandalizmu i zorganizowaną przestępczość, siły natury: silne wiatry, huragany, obfite opady, ekstremalne mrozy, susze, upały, powodzie, pożary lasów, wojnę, katastrofy przemysłowe i komunikacyjne. Największym zagrożeniem jest konflikt zbrojny wojna.
W celu zapewnienia poczucia bezpieczeństwa obywateli Polski utworzony został system bezpieczeństwa narodowego W skład systemu bezpieczeństwa narodowego wchodzi: a) struktura kierowania systemem: - parlament (sejm i senat) RP, - prezydent RP, - Rada Ministrów RP, - dowództwo sił zbrojnych RP, b) struktura wykonawcza: - siły i środki ministrów rządu RP, - siły i środki centralnych organów administracji rządowej, siły i środki pozostające w dyspozycji wojewodów, organów samorządowych (np.: formacje Obrony Cywilnej).
Struktura podporządkowania organów,,obrony cywilnej RP. Szef Obrony Cywilnej Kraju, powołany przez prezesa Rady Ministrów RP Podlagają mu bezpośrednio w terenie odpowiedzialni za obronę cywilną: wojewodowie szefowie obrony cywilnej województw starostowie szefowie obrony cywilnej powiatów prezydenci miast, burmistrzowie i wójtowie szefowie obrony cywilnej miejscowości i obszarów wiejskich kierujący, zarządajacy firmami kierujący, zarządajacy firmami szefowie obrony cywilnej zakładów pracy
Podstawa prawna systemu obrony cywilnej RP Konwencja Genewska (1949 r.) o ochronie ofiar wojny wraz z protokółami dodatkowymi z 1977 r oraz Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Reczypospolitej Polskiej z 1967 r., wraz z Rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie szczegółowego zakresu działania Szefa Obrony Cywilnej Kraju, szefów OC województw, powiatów, gmin z 2002 r. Historia powstania obrony cywilnej na świecie i w Polsce Początki obrony cywilnej sięgają I wojny światowej. Pierwsze bomby zrzucone z samolotów wojskowych na Paryż, Piotrogród i Freiburg dowiodły, że należy się liczyć z możliwością przenikania na zaplecza wojujących stron i niszczenia obiektów cywilnych. Dlatego też w poszczególnych państwach zaczęto tworzyć system obronny, chroniące wnętrze danego kraju. Francja, Wielka Brytania i Niemcy jako pierwsze zaczęły konkretyzować te zamiary, tworząc system zwany obroną przeciwlotniczą. Zrozumienie potrzeby organizacji ochrony ludności cywilnej zaowocowało w Polsce utworzeniem w latach dwudziestych dwudziestego wieku Towarzystwa Obrony Przeciwgazowej i Ligi Obrony Powietrznej Państwa. Ustawa sejmowa z 1934 roku dotyczac obrony przeciwlotniczej zainicjowała proces kształtowania się sfery obronności kraju, noszącej znamiona współczesnej obrony cywilnej, której etapy rozwoju można ująć w następujące ramy czasowe: 1922-1939 Liga Obrony Powietrznej oraz Towarzystwo Obrony Przeciwgazowej; 1939-1945 - Samoobrona ludności w czasie wojny i okupacji; 1945-1964 - Terenowa Obrona Przeciwlotnicza; 1964-1973 - Powszechna Samoobrona; 1973-1988 Obrona Cywilna, 1988 Zarządzanie Kryzysowe i Ochrona Ludności
,,Obrona cywilna - cele Podstawowym celem obrony cywilnej kraju jest ochrona ludności cywilnej przed niebezpieczeństwami wynikającymi z działań zbrojnych lub klęsk żywiołowych.,,obrona cywilna - zadania - planowanie działań związanych z ochroną ludności, - przygotowanie ukryć, schronów, utrzymywanie ich w sprawności, technicznej wraz ze sprzętem ratowniczym, - organizowanie systemu wykrywania skażeń (biologicznych, chemicznych i radioaktywnych), - zorganizowanie i utrzymanie w sprawności systemu ostrzegania, powiadamiania i alarmowania (o skażeniach i klęskach żywiołowych), - przygotowanie magazynów ze sprzętem ochronnym dróg oddechowych i skóry dla ludności cywilnej i członków formacji OC. - szkolenia członków formacji OC, kadry kierowniczej administracyjnej, - udział w ratowaniu ludzi usuwaniu skutków nalotów powietrznych, broni masowego rażenia, klęsk żywiołowych, katastrof przemysłowych lub ekologicznych.
Sposób organizowania współpracy w zakresie obrony cywilnej w ramach Unii Europejskiej Zadania ochrony ludności w UE pozostają w sferze wyłącznych kompetencji państw członkowskich Unii Europejskiej. Władze krajowe członkowskie UE dysponują zasobami, zdolnościami reagowania w sytuacji kryzysowej, których mogą użyć dla wsparcia innych państw członkowskich lub krajów trzecich w oparciu o Centrum Informacji i Monitoringu (MIC)-działającą całodobowo komórkę Komisji Europejskiej, odpowiedzialna za prowadzenie bazy danych, stały monitoring sytuacji na świecie i przekazywanie ewentualnych próśb o wsparcie. MIC SPEŁNIA WIĘC TYLKO FUNKCJE CENTRUM INFORAMCYJNEGO
ZNAK IDENTYFIKACYJNY OBRONY CYWILNEJ
Formacje Obrony Cywilnej przeznaczone do realizacji zadań obrony cywilnej w terenie Formacje OC są to zorganizowane, przeszkolone i wyposażone w niezbędny sprzęt i urządzenia zespoły ludzkie, tworzone z wybranych pracowników zakładów pracy i mieszkańców miast i gmin. W zakładach pracy zatrudniających mniej niż 50 pracowników, mogą być tworzone wspólne formacje dla kilku sąsiadujących ze sobą zakładów. Jeżeli jednak w zakładzie zatrudniającym poniżej 50 pracowników wytwarza się, magazynuje lub wykorzystuje do produkcji toksyczne środki przemysłowe, kierownicy, właściciele mają obowiązek powołać formacje, zdolne do samodzielnego działania ratowniczego w strefach bezpośredniego zagrożenia stworzonego przez zakład pracy.