Clinical procedure and the use of InPlant in orthodontic patients

J Stoma 2011, 64, 7: 498-508 2011 Polish Dental Society http://www.czas.stomat.net Clinical procedure and the use of InPlant in orthodontic patients Katarzyna Zaleska Postępowanie kliniczne i zastosowanie InPlant u pacjentów leczonych ortodontycznie Chair and Department of Orthodontics, Pomeranian Medical University in Szczecin Head: Prof. K. Woźniak, MD, PhD Summary Aim of the study: To assess the efficacy of InPlant in the maxilla and their position during orthodontic treatment. Materials and methods: The study included 11 patients in whom a total of 13 titanium InPlants (Nobel Biocare, Sweden) were placed. These patients suffered from distoclusion and crowding and were to be treated by distalization of the anterior or posterior teeth and mesialization of the maxillary molars. Cephalometric images were used to assess the InPlants positions during treatment. Results: Primary stability of all of the InPlants was achieved after placement. However, three were lost during the healing phase. No loss of stability was observed in any of the InPlants after loading with orthodontic devices. Radiographic examination confirmed no shift in implants position during the course of orthodontic treatment. Conclusions: InPlant constitute an effective anchorage solution, which may be used to treat various types of malocclusion. They do not change their position during treatment. Streszczenie Cel pracy: ocena skuteczności InPlant w szczęce oraz ocena ich pozycji w trakcie leczenia ortodontycznego. Materiał i metody: w badaniu wzięło udział 11 pacjentów, u których zastosowano 13 tytanowych In- Plantów (Nobel Biocare, Sweden). W badaniu wzięli udział pacjenci z wadami dotylnymi oraz stłoczeniami, u których zaplanowano dystalizację zębów przednich lub tylnych oraz mezjalizację zębów trzonowych szczęki. Na zdjęciach cefalometrycznych oceniano pozycję InPlantów podczas leczenia. Wyniki: uzyskano pierwotną stabilność wszystkich wszczepów po ich wprowadzeniu. Jednak w trakcie gojenia utracono trzy spośród 13 wszczepów. Po obciążeniu wszczepów InPlant konstrukcjami ortodontycznymi nie zaobserwowano utraty stabilności żadnego z nich. Badania radiologiczne wykazały, że implanty nie zmieniają swojej pozycji podczas leczenia ortodontycznego. Podsumowanie: wszczepy InPlant są skutecznym narzędziem kotwiącym, jakie można stosować do leczenia wybranych wad zgryzu. Podczas leczenia nie zmieniają swojej pozycji. KEYWORDS: skeletal anchorage, palatal implant HASŁA INDEKSOWE: zakotwienie szkieletowe, implant podniebienny 498

2011, 64, 7 Palatal implant Introduction The aim of orthodontic treatment is to place teeth in proper occlusion. Attaining this goal requires an orthodontic appliance designed to move only selected teeth while leaving the others unchanged. Traditional anchoring devices require patient s compliance. They may, however, lead to irritation of the tongue and hard palate mucosa. 1,2 More recent anchoring devices including dental implants 3,4, implants inserted in palatal suture 5-10, implants inserted in the retromolar area 11,12 and onplants 13,14 require one or two surgical procedures and complete osseointegration. The waiting time between implantation and loading ranges from 8 weeks to 7 months. The use of dental implants is largely limited by the implant s size and high cost. The placement of an onplant requires an extensive surgical procedure. The advantage of palatal implants is the reduced vertical dimension. The pulling element can be fixed directly to the palatal implant, which thus provides direct anchorage, 15 or it can stabilize a group of teeth with an attached pulling element offering indirect anchorage. 15-17 Aim of the study The study aimed at assessing the efficacy and stability of InPlants in the maxilla. Secondly, to assess the positioning of the InPlant in the palatal suture during orthodontic treatment. Materials and methods The study included 11 patients (9 women and 2 men, mean age 23.5, SD = 5.5). The treatment plan was based on the clinical examination, stone models, pantomographic radiograph and cephalometric analysis. Wstęp Podstawowym celem leczenia ortodontycznego jest ustawienie zębów w prawidłowej okluzji. Uzyskanie takiego wyniku wymaga zaprojektowania aparatu mogącego przemieścić tylko wybrane zęby, zaś inne pozostawić w niezmienionej pozycji. Tradycyjne aparaty kotwiące wymagają współpracy pacjenta. Mogą jednak powodować podrażnienia języka i błony śluzowej podniebienia twardego. 1,2 Z kolei nowsze elementy kotwiące, tj.: implanty zębowe, 3,4 implanty wprowadzane w okolicę szwu podniebiennego, 5-10 czy okolicę zatrzonowcową 11,12 lub onplant 13,14 wymagają jednego lub dwóch zabiegów chirurgicznych i pełnej osteointegracji. Czas oczekiwania od ich wszczepienia do obciążenia wynosi od 8 tygodni do 7 miesięcy. Zastosowanie implantów zębowych ma ograniczenia ze względu na ich wymiar i koszt. Wprowadzenie onplantu wymaga rozległego zabiegu chirurgicznego. Zaletą implantów wprowadzanych w okolicę szwu podniebiennego jest ich zredukowany wymiar pionowy. Bezpośrednio do implantu podniebiennego może być zamocowany element ciągnący umożliwiający bezpośrednie zakotwienia. 15 Implant może też stabilizować grupę zębów, do której zaczepiony jest element ciągnący, dostarczając zakotwienia pośredniego. 15-17 Cel pracy Celem pracy była ocena skuteczności utrzymania wszczepów InPlant w szczęce oraz ocena ich pozycji w okolicy szwu podniebiennego szczęki w trakcie leczenia ortodontycznego. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 11 pacjentów (9 kobiet i 2 mężczyzn, średnia wieku =23,4 499

K. Zaleska J Stoma Malocclusion as well as the presence of endodontically treated teeth and missing teeth was taken into account. The patients who qualified for this study were diagnosed with full distoclusion with protruded upper incisors (n=5), full distoclusion with retruded upper incisors (n=2), pseudo-distoclusion (n=2), and crowding (n=2). Extraction of the premolars or molars or distalization was planned for all of the patients qualified for the study. The goal of using InPlants in patients after premolar extraction (n=6) was to anchor the molars during retraction of the anterior teeth (Fig. 1). In patients with planned molar extraction, molar mesialization was planned, and the InPlants were used to anchor the premolars (n=2). In patients with planned distalization (n=3) InPlants were initially used to anchor premolar teeth and then to anchor the second molars (Fig. 2). All of the InPlants were loaded indirectly. In all the cases the implants used were titanium InPlants (Nobel Biocare, Sweden), 3.1 mm in diameter and length of 3.0 mm. The transmucosal part was 2.3 mm long, followed lata, SD=5,5). Plan leczenia ustalano na podstawie badania klinicznego, modeli gipsowych, pantomogramu i analizy cefalometrycznej. Uwzględniano występującą wadę zgryzu, obecność zębów leczonych endodontycznie oraz braki zębowe. Do badania kwalifikowano pacjentów, u których rozpoznano: tyłozgryz całkowity z protruzją zębów siecznych górnych (n=5), tyłozgryz całkowity z retruzją zębów siecznych górnych (n=2), tyłozgryz rzekomy (n=2), stłoczenia (n=2). U pacjentów zakwalifikowanych do badania planowano ekstrakcje zębów przedtrzonowych, trzonowych lub dystalizację. Celem zastosowania wszczepów InPlant u pacjentów po ekstrakcji zębów przedtrzonowych (n=6) było zakotwienie zębów trzonowych podczas retrakcji zębów przednich (Fig. 1.). U pacjentów z zaplanowaną ekstrakcją zębów trzonowych celem leczenia była mezjalizacja zębów trzonowych, zaś zębami zakotwionymi wszczepami były przedtrzonowe (n=2). U pacjentów z zaplanowaną dystalizacją zebów (n=3) wszczepy początkowo służyły do zakotwienia zębów przedtrzonowych, zaś później do zakotwienia Fig. 1. The orthodontic construction rests on the InPlant and first molars. The aim is to maintain the molars in an Angle s Class II relationship; a Post-extraction spaces from the second premolars are visible, b after conclusion of treatment, the post-extraction spaces have been closed. (Source: author s material). Konstrukcja ortodontyczna oparta jest o InPlant i pierwsze zęby trzonowe. Jej celem jest utrzymanie zębów trzonowych w II klasie Angle a; a na zdjęciu widoczne są luki po ekstrakcji drugich zębów przedtrzonowych, b pod koniec leczenia widoczne zamknięcie luk (materiał własny). 500

2011, 64, 7 Palatal implant Fig. 2. a Orthodontic construction rests on the InPlant and against the palatal surfaces of the premolars. The force is created by an open coil spring placed between the stabilized premolars and the second maxillary molars. The aim of this construction is to stabilize the premolars and to allow molars distalization. b Anchoring construction created after distalization of the second molars rests on the InPlant and second molars. Its aim is to stabilize these teeth and to distalize the canines, premolars and first molars. c Image taken after distalization and proper alignment of the teeth. (Source: author s material). a konstrukcja ortodontyczna oparta o InPlant i powierzchnie podniebienne zębów przedtrzonowych. Źródłem siły jest sprężyna otwarta typu coil umieszczona pomiędzy ustabilizowanymi zębami przedtrzonowymi i drugim trzonowymi zębami szczęki. Celem tej konstrukcji jest stabilizacja zębów przedtrzonowych i umożliwienie dystalizacji zębów trzonowych, b konstrukcja kotwiąca wykonana po cofnięciu drugich zębów trzonowych. oparta jest o InPlant i drugie zęby trzonowe. Celem jest stabilizacja tych zębów i dotylne przemieszczenie kłów, zębów przedtrzonowych oraz pierwszych zębów trzonowych, c stan po cofnięciu oraz uszeregowaniu zębów (materiał własny). by a constriction with openings and the head of the InPlant visible in the oral cavity. InPlant insertion did not require an incision to uncover the surface of the bone or elevation of the mucosal/periosteal flap. Therefore, after applying about 2 ml of 2% Xylonor, the soft drugich zębów trzonowych (Fig. 2). Wszystkie wszczepy obciążano pośrednio. Do zakotwienia zastosowano tytanowe wszczepy InPlant (Nobel Biocare, Sweden) o średnicy 3,1 mm i długości 3,0 mm. Część przezśluzówkowa miała wysokość 2,3 mm, zaś powyżej było przewężenie z otworami oraz głowa wszczepu widoczna w jamie ustnej. Wprowadzenie wszczepu nie wymagało odsłaniania powierzchni kości przez nacięcie i odwarstwienia płata śluzówkowo-okostnowego. 501

K. Zaleska J Stoma tissue located above the implant site was removed using a punch drill. Next, a Ø3.1 mm pilot drill was used to prepare the implant bed in the palate. A careful check was made with a periodontal probe to make sure that there was no communication with the nasal cavity. Next, the InPlant was screwed in either manually or mechanically. The implantation procedure took about 15-30 minutes. A control cephalometric image was then taken. After a three-month period of osseointegration, an orthodontic construction was made connecting the InPlant to the teeth. If the aim of the treatment was to stabilize the molars and distalize the anteriors, the impression was taken with orthodontic bands placed on first maxillary molars. The bands embedded in the impressions were sent to the technician along with the impressions. As a transfer coping, the InPlant was used positioned in the impression exactly where the head of the InPlant had left a mark. The technician cast the working model with the bands and the transfer InPlant fixed. The construction was made from Ø1.2 mm Remanium alloy. A loop of wire was placed around the InPlant head thus creating support for the construction to rest on. The construction was soldered to the loop, creating an arm connecting it with the bands which were subsequently fixed to the teeth using glass-ionomer cement. The construction was bound to InPlant with a metal ligature passing through the openings in the head of the InPlant. Composite material was placed to cover the metal loop. The force was created by a NiTi spring, an elastic power chain and a tieback ligature wire fixed to the stabilized teeth. If the teeth being anchored were the premolars and the posterior teeth were being distalized, the impression of the patient s entire dentition was made without the bands. The laboratory received the impression with Po aplikacji około 2 ml 2% Xylonoru specjalnym wiertłem usuwano tkankę miękką znajdującą się ponad miejscem wprowadzenia wszczepu. Następnie wiertłem pilotowym o średnicy 3,1 mm robiono w okolicy szwu podniebiennego łoże dla przyszłej śruby. Zgłębnikiem periodontologicznym sondowano delikatnie, czy nie ma połączenia z jamą nosową. Następnie maszynowo lub ręcznie za pomocą śrubokrętu wkręcano InPlant. Zabieg mocowania wszczepu trwał od 15 do 30 minut. Po zabiegach wykonywano zdjęcie cefalometryczne. Po 3 miesiącach osteointegracji wykonywano konstrukcję ortodontyczną łączącą wszczep z zębami. Jeżeli celem była stabilizacja zębów trzonowych i dystalizacja zębów przednich, to wycisk pobierano z pierścieniami ortodontycznymi dopasowanymi do pierwszych zębów trzonowych szczęki. Pierścienie zatopione w masie wyciskowej oddawano technikowi razem z wyciskiem. Transferem wyciskowym przenoszącym pozycję wszczepu z jamy ustnej do laboratorium technicznego był przeznaczony do tego celu InPlant włożony w masę wyciskową dokładnie w miejscu odbicia się głowy wszczepu. Technik odlewał model roboczy z ufiksowanymi pierścieniami i transferem. Konstrukcja wykonywana była ze stopu Remanium o średnicy 1,2 mm. Głowę wszczepu otaczał drut wygięty w kształcie kółka umożliwiający oparcie konstrukcji. Do kółka przyspawana była część konstrukcji tworząca ramię łączące ją z pierścieniami, które przyklejano do zębów cementem szkło-jonomerowym. Z kolei do wszczepu konstrukcja przywiązywana była ligaturą, którą przewlekano przez otwory znajdujące się w jego głowie. Kółko zabezpieczono materiałem złożonym. Źródłem siły były: sprężyna NiTi, ligatura elastyczna łańcuszkowa i ligatura metalowa typu tie back mocowane do zębów stabilizowanych. 502

2011, 64, 7 Palatal implant an InPlant as a transfer coping in place. The technician created the construction using Ø1.2 mm Remanium alloy wire. The construction rested on the head of the InPlant and adjoined the contours of the palatal premolars. The part of the construction abutting with the premolars was connected to the loop on the head of the InPlant with an appropriately shaped and soldered wire (Fig. 2a). The construction was fixed to the teeth in a manner similar to the one described above, the difference being that the construction was composite-fixed to the palatal surfaces of the premolars. The force was produced by an elastic power chain or an open coil spring mounted between the tooth being moved and the one being stabilized. The stability of the InPlant was evaluated before attaching and after removing the orthodontic construction using the following scale: 0 stable InPlant, 1 movement in the horizontal plane, 2 movement in the horizontal and vertical planes. The position of InPlant was assessed radiographically on two cephalometric images. The first image was made after placing the InPlant, and the second just before removing the orthodontic construction or after removing it, when the appliance did not exert any more force on the InPlant. Measurements on both images were made by hand using a ruler and a protractor. The Pm-Sp baseline of the maxilla passing through the pterygomaxillary fissure (Pm) and the Spina nasalis anterior (Sp) and the long axis of the InPlant (OIn) were marked on the images. The angle (angle α) between the long axis of the InPlant and the Pm-Sp line was measured on both images. The values of α obtained at baseline and at the end of treatment were compared (Fig. 3). Statistical analysis of the continuous variables was carried out to calculate the means, medians, minimum and maximum values and the Jeżeli zakotwionymi były zęby przedtrzonowe, a dystalizowano zęby tylne, to wykonywano wycisk wszystkich zębów szczęki bez pierścieni, zaś do laboratorium dostarczano wycisk z transferem. Technik wykonywał konstrukcję ortodontyczną z drutu wykonanego ze stopu Remanium o średnicy 1,2 mm. Konstrukcja opierała się o głowę wszczepu i przylegała do krzywizn powierzchni podniebiennych zębów przedtrzonowych. Część konstrukcji dopasowana do nich połączona była z kółkiem opartym o głowę wszczepu za pomocą odpowiednio dogiętego przyspawanego drutu (Fig. 2a.). Procedura mocowania konstrukcji do zębów była podobna do wyżej opisanej. Różnicą było przyklejenie konstrukcji za pomocą materiału złożonego do powierzchni podniebiennych zębów przedtrzonowych. Źródłem siły była ligatura elastyczna łańcuszkowa lub sprężyna otwarta typu coil mocowane pomiędzy zębem przesuwanym a stabilizowanym. Stabilizację wszczepów oceniano przed założeniem i po zdjęciu konstrukcji ortodontycznej, stosując do tego nastepującą skalę: 0 stabilny, 1 ruchomość w płaszczyźnie poziomej, 2 ruchomość w płaszczyźnie poziomej i pionowej. Pozycję InPlantu oceniano radiologicznie na zdjęciach cefalometrycznych. Pierwsze wykonywano po wszczepieniu implantu, zaś drugie tuż przed zdjęciem konstrukcji ortodontycznej lub po jej zdjęciu wówczas, gdy aparat nie wywierał już żadnej siły na InPlant. Pomiary na telerendgenogramach wykonywano ręcznie za pomocą linijki oraz kątomierza. Wyznaczano linię podstawy szczęki Pm-Sp przechodząca przez punkty Pterygomaxillare (Pm) i Spina nasalis anterior oraz oś długą wszczepu (OIn). Mierzono kąt (α), jaki powstał pomiędzy: osią długą wszczepu a linią Pm-Sp. Porównywano wartości otrzymane przed oraz po leczeniu. Wszczepy usuwano 503

K. Zaleska J Stoma Fig. 3. Measurement of the α angle between maxillary baseline (Sp-Pm) and InPlant long axis (OIn) on the cephalometric image. (Source: author s material). Pomiar kąta α pomiędzy podstawą szczęki (Sp-Pm) i osią długą wszczepu (OIn) na telerentgenogramie bocznym czaszki (materiał własny). standard deviations. The statistical differences between variables were tested using the Mann- Whitney s test and the Student s t-test. In all of the tests the statistical significance threshold was established at p<0.05. Statistical analysis was carried out using STATISTICA 6.0 and STATA 5.0 software. The study was approved by the Bioethics Committee of the Pomeranian Medical University in Szczecin (Decision no. BN-001/ 148/05). Results A total of 13 palatal InPlants were placed in the palatal suture and 3 were lost. Eventually, anchoring InPlants was performed in 10 patients. In one patient with pseudo-distoclusion the anchorage method had to be changed because attempts at placing InPlants were unsuccessful twice. The use of InPlants in patients with distal maloclusion defects treated with extractions made it possible to close the w znieczuleniu miejscowym 2% Xylonorem trepanem o średnicy dopasowanej do średnicy śruby z niewielką ilością kości otaczającej gwint. Rana goiła się w ciągu 1-2 tygodni pozostawiając niewielką bliznę na podniebieniu (Fig. 3). W analizie statystycznej zmienne ciągłe opisano przez średnie, mediany, wartości minimalne i maksymalne oraz odchylenia standardowe. Do sprawdzenia różnic statystycznych między zmiennymi stosowano test Manna- Whitney a i t-studenta. Za istotne statystycznie różnice we wszystkich przeprowadzonych testach uznano te, dla których p<0,05. Analizy statystyczne wykonywano w programach STATISTICA 6 i STATA 5,0. Na badania uzyskano zgodę Komisji Bioetycznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie zgodnie z Uchwałą nr BN-001/148/05. Wyniki Spośród 13 wszczepów wprowadzonych w okolicę szwu podniebiennego utracono 3. Ostateczne zakotwienie na wszczepach zastosowano u 10 pacjentów. U jednego pacjenta z tyłozgryzem rzekomym zmieniono sposób zakotwienia, ponieważ dwukrotnie założenie wszczepu nie powiodło się. Zastosowanie wszczepów u pacjentów z wadami dotylnymi leczonymi metodą ekstrakcyjną umożliwiło zamknięcie przestrzeni powstałych po zębach przedtrzonowych w szczęce, zlikwidowanie stłoczeń oraz redukcję nagryzu poziomego, a także pionowego bez utraty zakotwienia. U pacjenta z asymetryczną utratą zęba trzonowego w szczęce było możliwe zastosowanie częściowego aparatu stałego cienkołukowego po ekstrakcji zęba trzonowego i doprzednie przemieszczenie pozostałych zębów trzonowych. 504

2011, 64, 7 Palatal implant T a b l e 1. InPlant loading, loss and total loading times Results given in weeks mean SD median min. max. Loading of InPlant with orthodontic appliance after placement 18 11 14 10 46 Loss of InPlants 5 5 2 2 11 InPlant loading during treatment 104 41 103 27 157 spaces in the maxilla left by the premolars, to eliminate crowding and to reduce overjet and overbite without loss of anchorage. In the case of a patient with an asymmetric molar loss in the maxilla, it was possible to use a partial fixed appliance after the extraction of the molar and to mesialize the remaining molars. In the case of patients with planned distalization, Angle s Class I on molars and cuspids was obtained. For one patient, after one unsuccessful attempt at placing an InPlant, another was inserted and achieved successful osseointegration. All of the loaded InPlants maintained stability during loading with the orthodontic appliance (Table I). The radiographic study was carried out on 9 patients. The measurements carried out on the radiographic images were used to observe the differences between the initial and final position of the InPlant. It was found that the angle between the long axis of the InPlant and the hard palate (angle α) did change during the course of treatment from 0 to 4.5, but that these changes were statistically insignificant. Also, no statistically significant relations between the change in the InPlant s position and the patients age or the duration of loading were observed. Discussion InPlants made it possible to carry out planned treatment in 10 patients. Similarly to other reports, primary stability was obtained U pacjentów z zaplanowaną dystalizacją uzyskano ustawienie zębów trzonowych w I klasie Angle`a oraz uzyskanie I klasy kłowej. U pacjenta po utracie wszczepu zdecydowano się założyć drugi InPlant, który zintegrował się z kością. Wszystkie obciążone wszczepy utrzymały byty stabilne przez okres połączenia ich z konstrukcją ortodontyczną (Tab. 1). Pomiary na zdjęciach radiologicznych wykonano u 9 osób. Na podstawie pomiarów wykonanych na zdjęciach rentgenowskich zaobserwowano różnicę pomiędzy pierwotną pozycją wszczepów, a ich ustawieniem po leczeniu. Zaobserwowano, że wartość kąta pomiędzy długą osią wszczepu a podniebieniem twardym zmienia się w trakcie leczenia od 0 do 4,5. Uzyskane wyniki nie były istotne statystycznie. Nie stwierdzono także zależności istotnej statystycznie pomiędzy zmianą ustawienia wszczepu a wiekiem pacjentów ani czasem ich obciążenia. Dyskusja Dzięki zastosowaniu wszczepów InPlant TM można było wykonać zaplanowane leczenie u 10 osób. Podobnie jak u innych badaczy po wprowadzeniu wszczepów uzyskiwano pierwotną stabilność. U jednego pacjenta mimo uzyskania pierwotnej stabilności wszczepu nie doszło do ich osteointegracji. Pacjent ten nie tolerował żadnych elementów, które znajdowały się na podniebieniu. U tego pacjenta po 505

K. Zaleska J Stoma after placing the InPlants. In the case of one patient, despite obtaining primary InPlant stability, osseointegration was not achieved. This patient did not tolerate any elements in the palatal region of the mouth. After the second loss of stability, the planned anchoring method was changed. In our study, the loss of stability of the implants occurred during the healing phase. In patients in whom osseointegration was achieved, mobility of the implants was not observed during the entire course of treatment. Other authors have also reported similar results with palatal implants. Sandler et al. 20 used palatal implants (Orthosystem Straumann Institute, Waldenburg, Switzerland) in twenty-three patients. Six patients lost their implants before orthodontic loading. After a second placement, four osseointegrations were achieved which increased the number of integrated implants. Jung et al. 19 obtained better results than those in the present study losing only two out of a total of thirty implants. They used second generation palatal implants (Orthoimplant, Straumann Institute, Switzerland), which were 4.2 mm long and 4.1 mm in diameter, had a modified profile, more contact area and a pilot drill with a diameter smaller than the palatal implant. On average, the InPlants were loaded 18 weeks after placement. In our study, the InPlants were placed in the area of palatal suture at a level between the cuspid and the second premolar at 52 ± 10.8 (from 33 to 62 degrees) angle so that they would be in perpendicular position to the mucosal surface of the hard palate. Wehrbein et al. 8 placed their Orthosystem implants (4.1 mm and 6.0 mm long, Straumann Institute, Waldenburg, Switzerland) at angles ranging from 41 to 78 in relation to the base of the maxilla. In this study, cephalometric images were used to evaluate the position of the InPlants before dwukrotnej utracie stabilności wszczepu zmieniono zaplanowany sposób zakotwienia na inny. W badaniach własnych do utraty stabilności implantów dochodziło w okresie wgajania, zaś u pacjentów, u których osteointegracja nie nastąpiła, nie stwierdzono ruchomości implantów przez okres leczenia. Podobne wyniki uzyskali inni autorzy stosujący implanty podniebienne. 18-21 Sandler i wsp. 20 stosowali implanty podniebienne (Orthosystem Instytut Straumanna, Waldenburg, Szwajcaria) u 23 pacjentów. Przed obciążeniem ortodontycznym utracili wszczepy u 6 pacjentów. Po ponownym założeniu, zintegrowały się 4, zwiększając tym samym liczbę implantów pozostałych w jamie ustnej. Lepsze wyniki od autorki uzyskał Jung i wsp., ponieważ utracili oni 2 spośród 30 implantów podniebiennych. W swoich badaniach stosowali oni implanty podniebienne drugiej generacji (Orthoimplant, Instytut Straumanna, Szwajcaria) o długości 4,2 mm i średnicy 4,1 mm, zmienionym kształcie, większej powierzchni przylegania oraz mniejszym wymiarze wiertła pilotowego w porównaniu do średnicy implantu podniebiennego. Wszczepy obciążano średnio po 18 tygodniach od zabiegu wprowadzenia. W badaniach własnych wszczepy wprowadzano w okolicę szwu podniebiennego na odcinku pomiędzy kłem a drugim zębem przedtrzonowym pod kątem 52 ± 10,8 (od 33 do 62 ), tak, aby był ustawiony prostopadle do powierzchni błony śluzowej podniebienia twardego. Wehrbein i wsp. 8 wszczepiali implanty Orthosystem (Instytut Straumanna, Waldenburg, Szwajcaria) o długości 4,0 i 6,0 mm pod kątem od 41 do 78 w stosunku do podstawy szczęki. W niniejszej pracy na zdjęciach rtg oceniano położenie wszczepu przed obciążeniem i na koniec leczenia. Stwierdzono, że mimo zintegrowania się z kością dochodzi 506

2011, 64, 7 Palatal implant loading and upon conclusion of treatment. It was revealed that, despite their integration with the patient s bone, InPlants do change their position relative to the Sp-Pm line. These changes, however, were not statistically significant. Wehrbein and Göllnner 21 obtained similar results in their study since they also observed changes in the angle and the shifting of the palatal implants in different directions when loaded with forces; these results were also statistically insignificant. This serves to confirm the thesis that these implants do not change position when loaded during orthodontic treatment. Conclusions InPlant is an effective anchoring tool which can be used to treat many types of malocclusion. InPlants do not change their position when loaded with an orthodontic appliance. Placement of InPlants did not lead to the perforation of the palate or nerve damage. Acknowledgements The author would like to thank Prof. Maria Syryńska for her help, discussion and ideas during this study. do zmiany ustawienia wszczepu w stosunku do linii Sp-Pm, jednak różnice nie były istotne statystycznie. Do podobnych wniosków doszli w swoich badaniach Wehrbein i Göllnner 21, którzy stwierdzili również zmianę kątowego ustawienia oraz przemieszczenia implantów podniebiennych obciążanych siłami w różnych kierunkach. Jednak i te wyniki nie były istotne statystycznie, co potwierdza tezę, że implanty nie zmieniają swojej pozycji podczas obciążenia w trakcie leczenia ortodontycznego. Podsumowanie InPlant jest skutecznym narzędziem kotwiącym, jakie można stosować do leczenia wad zgryzu. Wszczepy nie zmieniają swojej pozycji podczas obciążenia ich konstrukcjami ortodontycznymi. Stosowanie wszsczepów nie doprowadziło do perforacji podniebienia, ani uszkodzenia nerwów. Podziękowanie Dziękuję prof. dr hab. Marii Syryńskiej za pomoc i merytoryczne wsparcie podczas prowadzenia badań i pisania pracy. References 1. Clemmer EJ, Hayes EW: Patient cooperation in wearing orthodontic headgear. Am J Orthod 1979, 75:517-24. 2. Egolf RJ, BeGole EA, Upshaw HS: Factors associated with orthodontic patient compliance with intraoral elastic and headgear wear. Am J Orthod Dentofacial Orthop 1990, 97:336- -48. 3. Kokich VG: Managing complex orthodontic problems: The use of implants for anchorage. Sem Orthod 1996, 2(2):153-160. 4. Shapiro PA, Kokich VG: Uses of implants in orthodontics. Dental Clinics of North America 1988, 32:539-550. 5. Wehrbein H, Merz BR, Diedrich P, Glatzmaier J: The use of palatal implants for orthodontic anchorage. Design and clinical application of the orthosystem. Clin Oral Impl Res 1996, 7:410-416. 6. Wehrbein H, Glatzmaier J, Mundwiller U, Diedrich P: The Orthosystem a new implant system for orthodontic anchorage in the palate. J Orofac Orthop\Fortschr Kieferorthop 1996, 57:142-153. 7. Wehrbein H, Merz BR: Aspects of the use of endosseous palatal implants in orthodontic 507

K. Zaleska J Stoma therapy. J Esthet Dent 1998, 10:315-24. 8. Wehrbein H, Merz BR, Diedrich P: Palatal bone support for orthodontic implant anchorage a clinical and radiological study. Eur J Orthod 1999, 21:65-70. 9. Wehrbein H, Feifel H, Diedrich P: Palatal implant anchorage reinforcement of posterior teeth: a prospective study. Am J Orthod Dentofacial Orthop 1999, 116:678-686. 10. Wehrbein H, Yildizhan F: The mid-palatal suture in young adults. A radiological histological investigation. Eur J Orthod 2001, 23:105-114. 11. Higuchi KW, Slock JM: The use of titanium fixtures for intraoral anchorage to facilitate orthodontic tooth movement. Int J Oral Maxillofac Implants 1991, 6:338-344. 12. Roberts WE, Nelson CL, Goodacre CJ: Rigid implants anchorage to close mandibular first molar extraction site. J Clin Orthod 1994, 12:693-690. 13. Block MS, Hoffman DR: A new device for absolute anchorage for orthodontics. Am J Orthod 1995,107,3:251-258. 14. Block MS: Orthodontic and orthopedic anchorage using subperiosteal bone anchors. Higuchi KJ red: Orthodontic applications of osseointegrated implants: Quintessence 2000: 109-119. 15. Celenza F, Hochman MN: Absolute anchorage in orthodontics: direct and indirect implants-assisted modalities. J Clin Orthod 2000, 34:397-402. 16. Celenza F: Implant-Enhanced tooth movement: Indirect absolute anchorage. Int J Periodot Res Dent 2003, 23:533-541. 17. Zaleska K: Współczesne metody zakotwiczenia w leczeniu pacjentów dorosłych: przegląd piśmiennictwa, opis przypadku. Ortodoncja Współczesna 2004;1(21):11-17. 18. Asscherickx K, Vannet BV, Bottenberg P, Wehrbein H, Sabzevare MM: Clinical observations and success rates of palatal implants. Am J Orthod Dentofacial Orthop 2010;137:114-22. 19. Junga BA, Kunkelb M, Göllner P, Liechti T, Wehrbein H: Success Rate of Second- Generation Palatal Implants. Angle Orthod 2009;79:85 90. 20. Sandler J, Benson PE, Doyle P, Majumder A, O`Dwyer J, Speight P, Thiruvvenkatachari B, Tinsley D: Palatal implants are a good alternative to headgear: a randomized trial. Am J Orthod Dentofacial Orthop 2008, 133:51-57. 21. Wehrbein H, Goöllner P: Do palatal implants remain positionally stable under orthodontic load? A clinical radiologic study. Am J Orthod Dentofacial Orthop 2009;136:695-9. Address: 70-111 Szczecin, al. Powstańców Wlkp. 72 Tel.: +48 914661702 Fax: 914661703 e-mail: kzaleska@pum.edu.pl Paper received 5 June 2011 Accepted 5 September 2011 508