Regionalizacja tektoniczna Polski stan obecny i próba uporz¹dkowania

Regionalizacja tektoniczna Polski stan obecny i próba uporz¹dkowania Andrzej elaÿniewicz 1 Tectonic subdivision of Poland state of the art and attempt to revision. Prz. Geol. 56: 887 894. Abstract. A geological map shows an outcrop pattern of rock units (usually lithostratigraphic) which after having experienced more or less severe tectonic deformation have become structural parts of the solid earth crust. Thus, such a map along with a complementary cross section(s) depicts tectonic structure of a given region at appropriate scale. While speaking about geology of the region one has to identify tectonic units and their boundaries (i.e. deformational structures) on the map and distinguish them by applying proper tectonic terms. In any region, such terms should be accompanied by geographical names to allow for the distinction between particular, more local tectonic units. Once given name should not be changed or replaced by others without producing justified reasons for that. This is an essence of tectonic regionalization which is often misused in recent practice conducted in Poland. In consequence, some units are addressed by 3 or 4 different terms, not seldom with different genetic connotations, or refer to units without determined boundaries. Such an unwelcome practice should be abandoned as it produces serious confusions and misunderstandings among geologists and still more, which is even worse, among non-geologists. The geological structure of Poland requires presentation on two maps. One of them is to show the picture available after removing Cenozoic cover and the other showing the picture after removing Permo-Mesozoic strata. A brief glossary of tectonic terms recommended by the Committee for Geological Sciences PAS is attached. Keywords: tectonic subdivision, Poland, region, geological units, criteria, map, terminology Badania geologii Polski w granicach po roku 1945, przynios³y du ¹ liczbê informacji o budowie geologicznej kraju, sk¹din¹d doœæ trudnej do poznania, bo skrytej w 5/6 pod pokryw¹ kenozoiczn¹ i permsko-mezozoiczn¹. Z tego powodu identyfikacja regionalnych jednostek tektonicznych, z wyj¹tkiem obszarów po³udniowej Polski, nigdy nie 1 Instytut Nauk Geologicznych PAN, Komitet Nauk Geologicznych PAN, ul. Podwale 75, 50-449 Wroc³aw; pansudet@pwr.wroc.pl by³a zadaniem ³atwym. Pojawi³a siê praktyka wydzielania jednostek tektonicznych bez wyraÿnie sprecyzowanych granic, a nawet bez granic w ogóle, choæ w takim przypadku przedstawienie na mapie ich zasiêgu przestrzennego jest de facto logicznie niemo liwe. Stosowane wtedy umieszczenie nazwy jednostki na tle obszaru bez granic jest wybiegiem graficznym, pozbawionym racjonalnych podstaw, jednoznacznie œwiadcz¹cym o niskim stopniu rozpoznania struktury tej e jednostki. Z brakiem jednoznacznoœci i trudnoœciami w rozpoznawaniu zakrytych jednostek tektonicznych ni u polskiego 887

(rozumianego tu jako jednostka tektoniczna) sz³a w parze ró norodnoœæ terminów, jakimi bywa³y one okreœlane i opisywane. Klasycznym ju przyk³adem mo e byæ struktura wyró niona jako antyklinorium œrodkowopolskie (Czarnocki, 1951), konkuruj¹ce do dzisiaj z póÿniej zaproponowanym wa³em pomorsko-kujawskim i jego licznymi wariantami (Po aryski, 1952; Znosko, 1966; Narkiewicz & Dadlez, 2008; Karnkowski, 2008). Mimo nieporównanie lepszego ods³oniêcia Sudetów, ró norodnoœæ terminów i niepewnoœæ co do stylu strukturalnego i granic lokalnych wydzieleñ jest przypad³oœci¹ tak e tego regionu. W Karpatach (zewnêtrznych) problemy takie, choæ obecne, s¹ mniej dotkliwe i mniej k³opotliwe. Jedynie w Górach Œwiêtokrzyskich raz zidentyfikowane struktury tektoniczne na ogó³ zachowuj¹ nazwy nadane im w momencie rozpoznania i oryginaln¹ to samoœæ strukturaln¹. Komitet Nauk Geologicznych PAN, skupiaj¹cy reprezentantów ca³ej geologicznej spo³ecznoœci Polski, uzna³ za konieczne uporz¹dkowanie problemów zwi¹zanych z regionalizacj¹ tektoniczn¹ kraju. Liczba nieporozumieñ, niekonsekwencji, ró nego rodzaju uses and abuses, jakie w kwestii podzia³u tektonicznego Polski pojawi³y siê w ci¹gu ostatnich szeœædziesiêciu lat, jest ogromna. W tym czasie rozpoznano, opisano na ró nych poziomach szczegó³owoœci, zinterpretowano i nazwano wiele nowych jednostek tektonicznych. Kryteria ich wyró niania i nazywania nie podlega³y adnym okreœlonym zasadom, daj¹c pole dowolnoœci i niejednolitoœci podzia³ów. W efekcie bywa, e ta sama jednostka jest dziœ okreœlana w literaturze trzema czy czterema ró nymi terminami, czêsto o ró nej konotacji genetycznej, stwarzaj¹c nader k³opotliw¹ sytuacjê, gdy przychodzi niekoniecznie geologom mówiæ lub pisaæ o tektonice i budowie geologicznej Polski. Dla przyk³adu: na obecnym stopniu zamieszania w regionalizacji, mimo du ej liczby znakomitych prac na temat geologii Gór Kaczawskich w Sudetach, wysi³ek badaczy w internetowej encyklopedii streszczony jest w notce: Metamorfik kaczawski (strefa kaczawska) jednostka geologiczna (tektoniczna) o doœæ niewyraÿnych granicach i charakterze. Stan taki jest z pewnoœci¹ niew³aœciwy, wymaga przeto pewnego uporz¹dkowania i weryfikacji. Jest rzecz¹ zrozumia³¹, e obiekty geologiczne mog¹ byæ przedmiotem kontrowersyjnych interpretacji, tak e tektonicznych. Jednak e, niezale nie od sporów naukowych i wieloœci zmiennych pogl¹dów, nale a³oby doprowadziæ do ustalenia jednolitej regionalnej systematyki jednostek tektonicznych prezentowanych na publikowanych mapach geologicznych. Podstawy regionalizacji Mapa geologiczna. Podstaw¹ jakichkolwiek interpretacji geologicznych, w tym regionalizacji, jest mapa geologiczna. Stanowi ona obraz wychodni ró nych odmian skalnych na powierzchni Ziemi, sporz¹dzony w odpowiedniej skali. Bior¹c rzecz bardziej œciœle, mapa geologiczna to przedstawiony na p³aszczyÿnie obraz geometryczny linii intersekcyjnych, które powstaj¹ w wyniku przeciêcia powierzchni terenu przez granice ró nych odmian skalnych jednostek litologicznych. Poniewa jednostki litologiczne s¹ zawsze trójwymiarowymi cia³ami skalnymi, nieodzownym uzupe³nieniem mapy geologicznej regionu musz¹ byæ przekroje geologiczne. W skorupie ziemskiej cia³a skalne, bêd¹ce podstawowym przedmiotem regionalizacji, zajmuj¹ konkretne miejsce i maj¹ konkretne wzajemne relacje przestrzenne, czytelne w obrazie intersekcyjnym mapy. Jakoœæ tego obrazu, a tym samym i mapy geologicznej, w oczywisty sposób zale y od stopnia ods³oniêcia terenu oraz od umiejêtnoœci rozpoznawania ska³ przez osobê mapê wykonuj¹c¹, jej zdolnoœci do œledzenia granic odmian skalnych w terenie i wiernego przedstawienia na mapie przebiegu tych granic w odniesieniu do hipsometrii terenu. Z tych powodów, choæ nie zawsze, mapy wymagaj¹ korekt i ulepszeñ, zwanych reambulacj¹. Jednostki geologiczne. Jedn¹ z przyczyn k³opotów z regionalizacj¹ jest czêsto niew³aœciwe rozumienie terminu jednostka geologiczna. Jest to pojêcie ogólne, któremu sens nadaje dopiero wskazanie, do jakich cech cia³ skalnych siê ono odnosi. Bez takiego wskazania jest to pojêcie równie ogólne, jak na przyk³ad pojêcie jednostka miary, które bez sprecyzowania o mierzenie jakiej konkretnie wielkoœci fizycznej czy umownej chodzi (d³ugoœci, wagi, ciœnienia, natê enia pr¹du itd.), jest kategori¹ materialnie pust¹. W geologii w³aœciwe desygnaty jednostki geologicznej przydaj¹ jej konkretnych cech i zale noœci. Uproszczony podzia³ jednostek geologicznych na u ytek regionalizacji geologicznej przedstawia siê nastêpuj¹co: JEDNOSTKI GEOLOGICZNE jednostki litologiczne (ska³y); jednostki stratygraficzne: jednostki litostratygraficzne (warstwa, formacja, grupa), jednostki chronostratygraficzne (piêtro, oddzia³, system, eratem), jednostki geochronologiczne (wiek, epoka, okres, era), jednostki inne (biostratygraficzne, magnetostratygraficzne itd.); jednostki tektoniczne: lokalne regionalne globalne 2. Jednostki geologiczne w danym regionie to zbiór obiektów mo liwych do przedstawienia na odpowiednich mapach. Sk³ada siê nañ kilka podzbiorów tworzonych przez jednostki litologiczne, stratygraficzne i tektoniczne. Do konstrukcji podstawowych map geologicznych w³aœciwe s¹ jedynie jednostki litostratygraficzne, gdy tylko one nios¹ w sobie obserwowany w terenie obraz zmiennoœci odmian skalnych. Niekiedy, w szczególnych przypadkach, mo na pos³u yæ siê w kartografii geologicznej jednostkami chronostratygraficznymi. Kartowanie granic chronostratygraficznych w terenie jest jednak niemo liwe, z wyj¹tkiem sytuacji, gdy pokrywaj¹ siê one z granicami litologicznymi lub litostratygraficznymi. Poniewa jednostki chronostratygraficzne z definicji nie s¹ to same ani z jednostkami 2 Globalne jednostki tektoniczne to p³yta litosferyczna, rów oceaniczny, ³uk magmowy czy basen za³ukowy. Jednostki tych rozmiarów tak e s¹ produktem deformacji skorupy, a nawet ca³ej litosfery, ale nie s¹ przydatne do regionalizacji tektonicznej Polski. 888

litologicznymi, ani z jednostkami litostratygraficznymi (podobnie jak i ich granice) nie powinny byæ uto samiane i zamiennie przedstawiane na mapach. To jeden z elementów podstawowych sztuki geologicznej. Niestety, w praktyce bywa inaczej, a publikowane mapy czêsto prezentuj¹ niespójny, swoiœcie hybrydalny obraz wydzieleñ. Choæ granice tych jednostek mog¹ niekiedy byæ zgodne, to przypadki takie wcale do odstêpstw od zasad sztuki nie uprawniaj¹. Wyró nianie jednostek litologicznych, stratygraficznych i tektonicznych opiera siê na odmiennych kryteriach, które nie mog¹ byæ mieszane. Nale y pamiêtaæ, e s¹ to ró ne jednostki, mimo e wszystkie mieszcz¹ siê w pojêciu jednostek geologicznych. Tak wiêc ka da jednostka tektoniczna jest jednostk¹ geologiczn¹, ale nie ka da jednostka geologiczna jest jednostk¹ tektoniczn¹. Na ogó³ zasadne jest naniesienie granic jednostek tektonicznych na mapê litostratygraficzn¹ w celu pokazania, w jaki sposób cia³a skalne, którymi s¹ jednostki litostratygraficzne, zosta³y zdeformowane i wkomponowane w strukturê obserwowanego dziœ fragmentu skorupy ziemskiej, przedstawionego na mapie geologicznej danego regionu. Uwagi powy sze odnosz¹ siê do wszystkich tzw. podzia³ów geologicznych. Czêsto u ywany termin podzia³ geologiczny jest bowiem pojêciem równie ma³o okreœlonym jak jednostka geologiczna. Brak wskazania, o jak¹ cechê geologiczn¹ chodzi, uniemo liwia przedstawienie jakiegokolwiek czytelnego podzia³u geologicznego. Logiczny i wewnêtrznie spójny geologiczny podzia³ regionalny musi byæ przedstawiony na mapach, przekrojach lub blokdiagramach geologicznych, a wiêc mo e byæ oparty jedynie na kryteriach litostratygraficznych, bo tylko te s³u ¹ do konstrukcji map geologicznych, uzupe³nionych o elementy przestrzenne zawarte w kryteriach tektonicznych (strukturalnych). Z tego te wzglêdu nie nale y ich mieszaæ z kryteriami chronostratygraficznymi, petrologicznymi (magmowymi, metamorficznymi), sedymentologicznymi czy innymi, które konieczne s¹ do interpretacji ewolucji danego regionu i mog¹ byæ prezentowane na mapach specjalnych, na³o onych lub nie, na obraz podstawowych map geologicznych, ale nie s³u ¹ do wydzielania jednostek regionalnych i ich klasyfikacji. Klasyfikacja. Regionalizacja to w istocie rzeczy specyfikacja kryteriów w celu identyfikacji badanych obiektów i ich klasyfikacja jedno z fundamentalnych dzia³añ naukowych. Geologia, podobnie jak i inne nauki przyrodnicze, w opisie nowo badanych obiektów pos³uguje siê zbiorami i systemami klasyfikacyjnymi, obejmuj¹cymi obiekty rozpoznane i opisane wczeœniej wed³ug ustalonych kryteriów. Wiêksza liczba obiektów zbiór zawsze wymaga katalogowania i klasyfikacji: sztucznej lub naturalnej. Oczywiœcie ten sam zbiór mo na klasyfikowaæ na podstawie ró nych kryteriów. Ka dorazowo klasyfikacja musi byæ jednak zgodna z ustalonymi zasadami sztuki przys³owiowy koñ Adama Chmielowskiego bêdzie wtedy rzeczywiœcie dla ka dego koniem, choæ opinie na temat jego pochodzenia mog¹ byæ ju ró ne. W biologii klasyfikowaniem organizmów zajmuje siê systematyka. Wszyscy spotkali siê z klasyfikacj¹ sztuczn¹ Linneusza i jej hierarchicznym uk³adem od nadkrólestwa po gatunek. W bli szej nam geografii wprowadzono dziesiêtny system indeksacji regionów Europy na podstawie ich cech fizycznogeograficznych od megaregionu po mikroregion. Nawi¹zuje on do Uniwersalnej Klasyfikacji Dziesiêtnej Miêdzynarodowej Federacji Dokumentacji (FID). Stworzony przez J. Kondrackiego i uzupe³niony przez A. Richlinga fizycznogeograficzny podzia³ Polski jest przyjêty i akceptowany przez wszystkich geografów, którym nie w g³owie prowadzenie sporów o kryteria tego podzia³u i jego ci¹g³e zmiany (Kondracki & Richling, 2002). Regionalizacja stan obecny W przeciwieñstwie do fizycznogeograficznej, regionalizacja geologiczna Polski (która z natury rzeczy musi byæ regionalizacj¹ tektoniczn¹) nie ma ani wypracowanych kryteriów, ani zaleceñ co do sposobów postêpowania. W efekcie panuje na tym polu du a dowolnoœæ, a nawet dopuszczane s¹ dywagacje, czy regu³y regionalizacji musz¹ byæ okreœlone i jednoznacznie uporz¹dkowane. W konsekwencji w podziale kraju na jednostki regionalne od lat narasta coraz wiêksze zamieszanie, mno ¹ siê niespójne, hybrydalne podzia³y, a tak e osobliwoœci typu jednostek bez granic. Klasyfikacja, która musi podlegaæ okreœlonym regu³om, mylona jest z interpretacj¹, a nieodzowne regu³y bywaj¹ traktowane jako ograniczenie swobody badañ naukowych i budowania wniosków. Tymczasem wolnoœæ nauki pozwala na inwencjê, odmiennoœæ uzasadnionej obserwacj¹ interpretacji, ale nie na dowolne zmiany kryteriów w obrêbie systemów klasyfikacyjnych. Skutki takiej dowolnoœci s¹ ró ne, na ogó³ kosztowne i negatywne zawsze stanowi¹ z³¹ reklamê geologii wœród odbiorców wyników naszych prac z geologi¹ profesjonalnie niezwi¹zanych. Przyk³adem mo e tu byæ Mapa tektoniczna Sudetów i bloku przedsudeckiego, omawiana przez jej autora w czerwcu 2008 r. na 1. Polskim Kongresie Geologicznym w Krakowie (Cymerman, 2004, 2008). Zgodnie z przedstawion¹ na tej mapie propozycj¹, hierarchicznymi jednostkami tektonicznymi choæ (na szczêœcie) tylko w ska³ach metamorficznych s¹: blok, kompleks i jednostka, przy czym terminy te, mimo e ka dy pochodzi z innego systemu klasyfikacyjnego, s¹ opatrywane dodatkowo jedynie nazwami geograficznymi. W taki to sposób, powszechnie znana kopu³a orlicko- -œnie nicka sta³a siê na tej mapie blokiem orlicko-œnie nickim. Blok ów sk³ada siê z dwóch kompleksów, zbudowanych z identycznych ska³: orlickiego po zachodniej stronie i œnie nickiego po stronie wschodniej, rozdzielonych górnokredowym rowem górnej Nysy K³odzkiej. Kompleksy sk³adaj¹ siê z kolei z du ej liczby jednostek: Œnie nika, Suszycy, Krowiarek, Trojaka itd., a wiêc ró ni¹cych siê w takim podziale jedynie lokalizacj¹, czyli cechami wy³¹cznie geograficznymi. Wprowadzanie (wydrukowana mapa!) tego rodzaju propozycji regionalnej klasyfikacji tektonicznej powoduje nie tylko nieporozumienia, ale stanowi te wyraÿny regres badañ naukowych tu w poznaniu geologicznym kopu³y orlicko-œnie nickiej. Jest to oczywisty krok wstecz w stosunku do wyników szczegó³owych badañ tektonicznych Dona (1964), Dumicza (1964), Oberca (1972), Wojciechowskiej (1975) czy Teisseyre a (1964, 1973), którzy wczeœniej potrafili w tym regionie wyró niæ i opisaæ konkretne struktury tektoniczne antykliny i synkliny, antyklinoria i synklinoria, masywy, makrofa³dy itd. 889

Jak widaæ, podstawowe zasady klasyfikacji geologicznej w praktyce czêsto umykaj¹ autorom ró nych regionalnych podzia³ów, dla ró nych potrzeb tworzonych, co nie jest rekomendacj¹ do ich naœladowania. Ze wzglêdu na to, e dyskusja na temat regionalizacji (Narkiewicz & Dadlez, 2008) odnosi siê do pracy jednego z uczestników dyskusji (Narkiewicz, 2007), traktuj¹cej o rozwoju i inwersji dewoñskich i karboñskich basenów przedpola waryscyjskiego w Polsce, pos³u ê siê równie przyk³adami z tej pracy. Autor dzieli owo przedpole na szeœæ jednostek strukturalnych, a to: górnoœl¹skie zag³êbie wêglowe, blok ma³opolski, blok ³ysogórsko-radomski, basen lubelski (w obrêbie którego wystêpuje jeszcze rów lubelski w wersji angielskiej trough), obszar p³ocki i Pomorze. Pos³u enie siê nieprzystawalnymi kryteriami geologicznymi i geograficznymi (a tak e i ekonomicznymi GZW!), le ¹cymi u podstaw takiego strukturalnego podzia³u, sprawia, e z tektonicznego punktu widzeniajestonib³êdnyima³ou ytecznydlauzasadnionej regionalizacji przedpola waryscydów. Na dodatek autor pomija w swym podziale zasadnicz¹ czêœæ tego przedpola eksternidy zbudowane ze ska³ karboñskich i nie identyfikuje g³ównych stref basenu przedgórskiego, przewa nie wyró nianych w modelach takiej struktury (por. decelles & Giles, 1996). Ten sam zabieg zosta³ powtórzony w artykule otwieraj¹cym na ³amach Przegl¹du Geologicznego publiczn¹ dyskusjê na temat regionalizacji tektonicznej(!) Polski (Narkiewicz & Dadlez, 2008, ryc. 2), zainicjowan¹ na forum Komitetu Nauk Geologicznych PAN. Na mapce, której celem jest ilustracja geologicznego podzia³u regionalnego Polski pozakarpackiej w planie podpermsko-mezozoicznym (waryscyjskim), przedpole orogenu zdefiniowano zasiêgiem karbonu wystêpuj¹cego na zewn¹trz hipotetycznego frontu waryscyjskiego. Przyjête tu chronostratygraficzne kryterium w aden sposób nie nadaje siê do tektonicznego charakteryzowania struktury przedpola ani waryscyjskiego, ani adnego innego orogenu, nawet jeœli Pomorze zmieni³o siê werbalnie w blok pomorski (Narkiewicz, 2007, Fig. 2; Narkiewicz & Dadlez, 2008, ryc. 2). Z punktu widzenia tektonicznej regionalizacji w ma³ej skali przedpolem waryscyjskiego orogenu w Polsce jest zarówno blok górnoœl¹ski (przedpole bli sze), jak i zr¹b ukowa czy antekliza mazursko-bia³oruska kratonu wschodnioeuropejskiego (przedpole dalsze) obecnoœæ osadowych ska³ karboñskich lub ich brak nie zmienia tej przynale noœci ani klasyfikacji. Oczywiœcie proces depozycji osadów karboñskich na wczeœniej skonsolidowanym pod³o u by³ uwarunkowany synsedymentacyjn¹ aktywnoœci¹ tektoniczn¹ tego pod³o a, wa n¹ dla rekonstrukcji przebiegu akumulacji osadów w basenie. Jest zupe³nie zrozumia³e, e do tego celu potrzebne by³o M. Narkiewiczowi jakieœ dewoñsko-karboñskie t³o strukturalne. Nie oznacza to jednak, e da siê je bezpoœrednio prze³o yæ na dzisiejsz¹ regionalizacjê tektoniczn¹ kraju. Tektonika pod³o a na etapie inwersji basenu, kiedy to jego osadowe wype³nienie przekszta³cane jest w wypiêtrzony, mniej lub bardziej zdeformowany kompleks skalny, ró ni siê od tektoniki syndepozycyjnej dynamik¹ i kinematyk¹, a przynajmniej zwrotem ruchu. W obrazie mapy geologicznej uwidaczniaj¹ siê jedynie te zdeformowane serie skalne, ujête w struktury tektoniczne, które nie maj¹ adnego prostego zwi¹zku z histori¹ depozycji, choæ w swym uk³adzie przestrzennym przewa nie rejestruj¹ o ile istnia³a strefowoœæ sedymentacji w basenie. Analiza mapy i struktur pozwala rekonstruowaæ kinematykê ruchu serii skalnych oraz ich obecn¹ pozycjê przestrzenn¹, uzyskan¹ w procesie inwersji. Analiza tektoniczna etapu inwersji i obecnie istniej¹cej jednostki tektonicznej jest oczywiœcie odrêbna od analizy tektonicznej etapu basenowego. Oba dzia³ania s¹ naturalnie komplementarne, a ich wyniki, gdzie to tylko mo liwe, powinny byæ razem brane pod uwagê w odtwarzaniu ca³ej historii geologicznej danej jednostki jest to ju jednak zadanie znacznie szersze ni sama tylko regionalizacja tektoniczna. W warunkach polskich, w zajmuj¹cych znaczn¹ czêœæ kraju permsko-mezozoicznych seriach epikontynentalnych, w wiêkszoœci s³abo zdeformowanych, czytelnoœæ zapisu etapu basenowego jest równie du a jak etapu inwersyjnego. Daje to mo liwoœæ doœæ ³atwego ³¹czenia obu etapów w jeden cykl dynamiczny. Przy tej okazji zarysowuje siê tendencja do wyraÿnego uwypuklania roli etapu basenowego, zw³aszcza e zebrane informacje na ten temat s¹ przewa - nie bogatsze ni na temat póÿniejszej tektoniki. Tego typu tendencja widoczna jest i w cytowanych, na u ytek niniejszego artyku³u, dyskusyjnych opracowaniach (Narkiewicz, 2007; Narkiewicz & Dadlez, 2008; Karnkowski, 2008). Jest to swoiœcie polska perspektywa, wynikaj¹ca z faktu, e ogromn¹ czêœæ obszaru kraju (pod kenozoicznym przykryciem), tworz¹ jedynie ska³y osadowe, w wiêkszoœci epikontynentalne. Jej symbolem mo e byæ termin Mid-Polish Trough (Swell), u ywany przez Dadleza (2003, 2006), z silnym akcentem na Trough, czy choæby proponowana przez Karnkowskiego (2008) modyfikacja pojêcia tektonika, która w jego definicji traci³aby z pola widzenia ruchy mas skalnych i deformacje skorupy, w znakomitej wiêkszoœci zbudowanej ze ska³ krystalicznych, a stawa³aby siê nauk¹ o pochodzeniu i rozwoju basenów sedymentacyjnych oraz procesach i produktach ich ewolucji strukturalnej. Jest to modyfikacja przewrotna i ba³amutna. Z pewnoœci¹ nie jest uniwersaln¹ prawd¹, e to, co staramy siê zregionalizowaæ tektonicznie, jest w istocie pozosta³oœci¹ po basenach sedymentacyjnych (Karnkowski, 2008), gdy w regionalnych jednostkach, zbudowanych ze ska³ krystalicznych, ska³ metaosadowych mo e w ogóle nie byæ, a jeœli s¹, to rozpoznanie ich w aspekcie geometrii, genezy i ewolucji basenu sedymentacyjnego bêdzie bardzo k³opotliwe i nie przys³u y siê sprawie regionalizacji, nawet jeœli powstanie i rozwój tego basenu by³y uwarunkowane tektonicznie. Przyk³adem braku uniwersalnoœci takiego rozumienia tektoniki mog¹ byæ Pieniny (pieniñski pas ska³kowy), gdzie synsedymentacyjna tektonika etapu basenowego jest nieczytelna, bardzo s³abo poznana i pozostaje jedynie w sferze niezweryfikowanych hipotez. Prawie aden z jej elementów nie daje siê prze³o yæ na proces budowania struktur tektonicznych na etapie inwersji basenu pieniñskiego. Podobna sytuacja normalna w obszarach orogenicznych jest w Sudetach. Na przyk³ad historii tektonicznej serii skalnych Gór Bardzkich (osadowych) czy Gór Kaczawskich (metamorficznych) nie da siê przedstawiæ z perspektywy tektoniki etapu basenowego i nie da siê tam zastosowaæ optyki badawczej z obszaru platformowego, np. rowu mazowiecko-lubelskiego czy ni u polskiego. Z pewnoœci¹ nie ma waloru uniwersalnoœci zdanie twierdz¹ce, e regionalizacja tektoniczna jest tylko etapem przejœciowym do 890

rozwa añ basenowych (Karnkowski, 2008). Jakie rozwa- ania basenowe mo na prowadziæ w regionach zbudowanych tylko ze ska³ magmowych i metamorficznych? Rozdzia³ Podzia³ regionalny czym jest, a czym nie jest w dyskusyjnym artykule Narkiewicza i Dadleza (2008) ujawnia sedno problemu z regionalizacj¹. U czêœci badaczy z du ym baga em doœwiadczenia platformowego zdaje siê on wynikaæ z rozumienia pojêcia regionalizacja w³aœnie w takiej perspektywie platformowej. Tymczasem doœwiadczeñ wyros³ych z badania geologii obszarów platformowych nie da siê wprost zastosowaæ wszêdzie, gdy nie s¹ one uniwersalne. We wspomnianym artykule zosta³a te wyra ona chêæ wprowadzenia zmiany kryteriów regionalizacji z dotychczasowych tektonicznych na geologicznie wieloaspektowe, w tym rozwój sedymentacji, magmatyzm, metamorfizm lub g³êbsz¹ budowê skorupy ziemskiej. Podzia³ regionalny mia³by byæ to samy z ujêciem wszystkich aspektów geologicznej ewolucji regionu. Problem z tego rodzaju swoiœcie eklektycznym podejœciem polega na niemo noœci stworzenia wspólnej klasyfikacji regionalnej, która bra³aby pod uwagê wszystkie wymienione aspekty i potrafi³a jejednoczeœnie, koherentnie i czytelnie przedstawiæ na jednej mapie. Podzia³ geologiczny tak jak jednostka geologiczna wymaga specyfikacji kryterium. Do przedstawienia na mapie geologicznej nadaj¹ siê jedynie kryteria litostratygraficzne i tektoniczne. Jest zatem oczywiste, e tylko one mog¹ byæ u yte do celów regionalizacji w sposób logiczny i spójny. Wszystkie inne aspekty geologiczne powinny byæ pokazane na tle map litostratygraficznych wzbogaconych o kryteria tektoniczne. Regionalizacja podzia³ na regiony nie mo e byæ uto samiana z rekonstrukcj¹ ca³ej œcie ki ewolucji geologicznej regionu, a taki w³aœnie postulat niesie propozycja Narkiewicza i Dadleza (2008), a po czêœci i Karnkowskiego (2008). Inny doœæ specyficznie polski problem z regionalizacj¹ tektoniczn¹ kraju polega na chêci pokazania na jednej mapie wielopiêtrowoœci strukturalnej w³aœciwej budowie geologicznej Polski. Jest to chêæ nieco karko³omna, gdy z definicji piêtro strukturalne odnosi siê wy³¹cznie do podzia³u pionowego i jako takie nie daje siê przedstawiaæ na mapie. Nieuchronn¹ konsekwencj¹ s¹ wtedy nierzeczywiste obrazy geologii kraju, na których front waryscyjski dzieli orogen waryscyjski od niecki mogileñskiej, a niecka warszawska s¹siaduje ze zrêbem ³ukowskim (Kotañski & Mizerski, 2000) lub te cia³a solne wystêpuj¹ w obrêbie pod³o a o konsolidacji kaledoñskiej, z którym w tym samym planie s¹siaduje rów przedgórski Karpat (R. Dadlez [W:] Dadlez & Jaroszewski, 1994). Odbiorcom tak skonstruowanych map, nie zwi¹zanym profesjonalnie z geologi¹, trudno poprawnie zrozumieæ budowê geologiczn¹ i tektonikê Polski a eobraz przemawia silniej ni s³owo pisane, do skomplikowanych tekstów na ogó³ ju nie siêgaj¹. Na³o enie na siebie na jednej mapie dwóch lub wiêcej planów strukturalnych, lub ich niektórych elementów, nie jest oczywiœcie niemo liwe, ale wymaga pos³u enia siê odpowiedni¹ wyobraÿni¹ przestrzenn¹, aby konstrukcja taka by³a czytelna. Jest to zadanie trudne, które dot¹d niezbyt siê udawa³o, choæ by³y i bardziej udane próby (Znosko, 1972, 1998). Z powy szych wzglêdów lepiej jest przedstawiaæ budowê geologiczn¹ Polski i jej tektoniczn¹ regionalizacjê na dwóch mapach, z których jedna bêdzie pokazywaæ obraz jednostek po zdjêciu pokrywy kenozoicznej, a druga obraz jednostek po zdjêciu pokrywy permsko-mezozoicznej. Takie podejœcie przyj¹³ Oberc (1967), Po aryski (1974), Po aryski & Karnkowski (1992), Po aryski i in. (1992), Don (2001) i zastosowa³a w swym podrêczniku Stupnicka (1989). Proponowane zasady regionalizacji Jak ju wspomniano, regionalizacja powinna siê opieraæ na jednostkach litostratygraficznych i tektonicznych. Litostratygrafia pos³uguje siê w³asn¹ kategori¹ jednostek geologicznych, znanych jako jednostki litostratygraficzne. Jedne z nich mog¹ byæ wydzielane formalnie: warstwa, ogniwo, formacja (jednostka podstawowa), grupa, a inne nieformalnie: seria, kompleks, cyklotem itp. Ze wzglêdów naukowych, jak i czysto praktycznych ustalono, e wyró - nianie takich jednostek powinno podlegaæ okreœlonej procedurze z zachowaniem konkretnych wskazañ ujêtych w odpowiednie zbiory zasad (Racki & Narkiewicz, 2006). Ich zachowanie decyduje o tym, czy owo wyró nianie zosta³o dokonane zgodnie z zasadami sztuki, czy te z ich czêœciowym lub zgo³a zupe³nym pominiêciem. Swoista kontrola jakoœci powinna byæ dokonywana przez zespo³y redakcyjne i opiniodawców z tym bywa jednak, niestety, ró nie. Pos³ugiwanie siê jednostkami litologicznymi i litostratygraficznymi jest warunkiem koniecznym, ale nie wystarczaj¹cym do przedstawienia przestrzennej budowy geologicznej regionu czy kraju. Do tego celu potrzebne s¹ równie jednostki tektoniczne i wynikaj¹ca st¹d regionalizacja tektoniczna. Jednostki tektoniczne to z natury rzeczy struktury tektoniczne. Jednostka tektoniczna jest produktem deformacji skorupy ziemskiej struktur¹ lub zespo³em struktur tektonicznych o swoistych cechach charakterystycznych i granicach, umo liwiaj¹cych przedstawienie jej na mapie. Mapa geologiczna jest obrazem intersekcji granic cia³ skalnych wbudowanych w obecnie istniej¹ce w skorupie jednostki tektoniczne, czy to w obrêbie pasma orogenicznego, czy to w pokrywie platformowej. W³aœciwe rozpoznanie tych jednostek jest zawsze ustaleniem stanu na dzisiaj, procedur¹ naukow¹, która wymaga przestrzegania pewnych zasad sztuki, podobnie jak pos³ugiwanie siê jednostkami litologicznymi czy stratygraficznymi. Wyniki tej procedury, stosowanej przez profesjonalistów, powinny byæ w zasadzie podobne. Ró ne natomiast mog¹ byæ interpretacje ewolucji i procesów prowadz¹cych do wytworzenia stanu dzisiejszego doœæ czêsto ró ne zreszt¹ u ró nych badaczy. Zgodnie z dotychczasowymi zaleceniami Komitetu Nauk Geologicznych, wyró nienie jednostki tektonicznej powinno byæ dokonywane po uwzglêdnieniu dostêpnych danych geologicznych oraz geofizycznych i powinno obejmowaæ okreœlenie jej cech diagnostycznych oraz granic strukturalnych z jednostkami s¹siednimi. Jednostki tektoniczne s¹ ograniczone dyslokacjami nieci¹g³ymi (uskokami) lub maj¹ granice przejœciowe (np. miêdzy antyklin¹ i synklin¹), które powinny byæ wydzielone tak, aby mo na je by³o przedstawiæ na mapie tektonicznej w stosownej skali. 891

Wyró nianie jednostek tektonicznych na mapach powinno byæ dokonywane z zachowaniem tych samych zasad, niezale nie od ich skali ma³ej czy du ej (np. 1:50000, czy1:25000). To samo odnosi siê do wyró niania w obrêbie jednostek wy szego rzêdu jednostek mniejszych. Nazwy wyró nianych jednostek tektonicznych powinny, w miarê mo liwoœci, okreœlaæ typ struktury lub zespo³u struktur, które reprezentuj¹. Nazwa z³o ona wy³¹cznie z terminu jednostka oraz okreœlenia geograficznego jest niew³aœciwa (np. jednostka Gór Ró anych jest terminem niepoprawnym, fa³dy Gór Ró anych poprawnym). W sytuacji, gdy stan wiedzy geologicznej o regionie nie pozwala na okreœlenie granic i to samoœci jednostki tektonicznej, lepiej bêdzie zrezygnowaæ z jej kreowania do czasu lepszego poznania, wzglêdnie okreœlenie jej tymczasowo terminem jednostka strukturalna plus nazwa geograficzna (np. jednostka strukturalna Gór Bardzkich). W nazwach jednostek nale y unikaæ okreœleñ genetycznych i interpretacyjnych. Nazwy mniejszych jednostek tektonicznych nie powinny powtarzaæ nazw jednostek wiêkszych, w szczególnoœci ich cz³onów geograficznych. Dodatkowa konotacja wiekowa jednostek regionalnych jest dopuszczalna, o ile ich wiek nie budzi w¹tpliwoœci. Nale y te podaæ angielsk¹ wersjê danej nazwy. Zmiany nazwy lub redefinicja wczeœniej wydzielonej jednostki tektonicznej powinna byæ podejmowana jedynie w uzasadnionych przypadkach i dokonywana poprzez wykazanie merytorycznych wad dotychczasowej definicji oraz zalet nowej propozycji, z zachowaniem powy szych zasad. W przypadku istnienia w literaturze wiêkszej liczby nazw na okreœlenie redefiniowanej jednostki tektonicznej priorytet powinna mieæ nazwa najstarsza lub najbardziej powszechnie stosowana, o ile podstawa jej wydzielenia nie stoi w sprzecznoœci z przyjêtymi zaleceniami, co podwa- a³oby mo liwoœæ jej dalszego u ywania. Propozycje regionalizacji tektonicznej Polski Ze wzglêdu na dwupiêtrowoœæ osadowej pokrywy platformowej, g³ówne jednostki tektoniczne kraju powinny byæ przedstawiane na dwóch mapach tektonicznych w ma³ej skali (np. 1 : 4 000 000). Jedna z map powinna prezentowaæ jednostki widoczne na powierzchni podkenozoicznej (poza obszarem Karpat i ich zapadliska przedgórskiego), a druga jednostki widoczne na powierzchni podpermsko-mezozoicznej. Wobec zastosowania przyjêtych w literaturze œwiatowej definicji kratonu (prekambryjski cokó³ + pokrywa platformowa) i platformy kontynentalnej (pod³o e + pokrywa) obie mapy spójnie pokazuj¹ zasadnicze elementy tektoniczne Polski, tworzone przez 3 wielkie jednostki: I. kraton wschodnioeuropejski, II. platformê zachodnioeuropejsk¹, III. orogen karpacki. Doœæ dok³adnie odpowiadaj¹ one trzem megaregionom fizycznogeograficznym, które wyró nia siê w Polsce (Kondracki & Richling, 2002). Bardziej szczegó³owe, autorskie propozycje regionalizacji tektonicznej tych trzech du ych jednostek na jednostki mniejsze znajduj¹ siê w artyku³ach zamieszczonych na kolejnych stronach tego samego numeru Przegl¹du Geologicznego oraz w artykule Narkiewicza i Dadleza (2008). ni polski (geograficznie jest to czêœæ prowincji okreœlanej jako Ni Œrodkowoeuropejski; Kondracki & Richling, 2002) i kraton wschodnioeuropejski opisa³ P. Karnkowski; po- ³udniowo-zachodni¹ Polskê P. Aleksandrowski i A. elaÿniewicz; po³udniow¹ Polskê Z. Bu³a, J. aba i R. Habryn; Góry Œwiêtokrzyskie i regiony przyleg³e A. Konon; a Karpaty zewnêtrzne i zapadlisko przedkarpackie N. Oszczypko, A. Œl¹czka i K. ytko. Zgodnie z zamierzeniem Komitetu Nauk Geologicznych PAN maj¹ one, wraz z niniejszym tekstem, kontynuowaæ publiczn¹ dyskusjê nad racjonalnym uporz¹dkowaniem regionalizacji tektonicznej Polski, zapocz¹tkowan¹ pierwsz¹ konferencj¹ Regionalizacja Tektoniczna Polski, jaka odby³a siê w dniu 28 maja 2008 r. w Warszawie, zorganizowan¹ przez Komitet Nauk Geologicznych PAN i Wydzia³ Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Zapraszamy do tej dyskusji cz³onków polskiej spo³ecznoœci geologicznej, wszystkich, którym poruszona problematyka nie jest obojêtna. Jednoczeœnie Komitet Nauk Geologicznych PAN wyra a wdziêcznoœæ Redakcji Przegl¹du Geologicznego za u yczenie ³am czasopisma dla tej dyskusji. Lista terminów tektonicznych Zamieszczona lista terminów tektonicznych, w brzmieniu wypracowanym przez Komitet Nauk Geologicznych PAN, z uzupe³nieniami dr J. Œwidrowskiej, zawiera definicje tylko tych terminów, które s¹ potrzebne w regionalizacji tektonicznej Polski, a by³y ró nie stosowane do tworzenia nazw wydzielanych jednostek tektonicznych. Z za³o enia nie ma wiêc ona rangi wyczerpuj¹cego s³ownika tektonicznego. Jednak e zosta³a ona sporz¹dzona z myœl¹ o 1) dostosowaniu polskiej terminologii do terminologii przyjêtej w podrêcznikach i u ywanej w literaturze œwiatowej w chwili obecnej, prawie wy³¹cznie anglosaskiej, 2) dopasowaniu brzmienia i pisowni terminów polskich pochodzenia obcego jedynie w zakresie wymaganym przez gramatyczne regu³y jêzyka polskiego, bez jakichkolwiek zmian dalej id¹cych. Definicje terminów nie odnosz¹ siê do genezy, lecz do kszta³tu form; w przypadku terminów wieloznacznych podano tylko ich sens tektoniczny. Antekliza (ang. anteclise) rozleg³e (do setek km w przekroju poprzecznym), wielkopromienne, typu antyformy, wyniesienie krystalicznego coko³u kratonu, przykryte osadow¹ pokryw¹ platformow¹, cechuj¹c¹ siê, w stosunku do otoczenia, zredukowan¹ mi¹ szoœci¹ warstw i niepe³nym na ogó³ profilem stratygraficznym. Antyforma (ang. antiform) fa³d o rozbie nie zapadaj¹cych skrzyd³ach (por. antyklina). Antyklina (ang. anticline) fa³d o zazwyczaj rozbie nie zapadaj¹cych skrzyd³ach, w ska³ach o znanym nastêpstwie wiekowym warstw, które m³odniej¹ od j¹dra fa³du na zewn¹trz. Antyklinorium (ang. anticlinorium) struktura wy szego rzêdu typu antyformy o wielokilometrowych rozmiarach, z³o ona z fa³dów mniejszych rozmiarów, których obwiednia tworzy czêsto ³uk wypuk³y ku górze. 892

Basen sedymentacyjny (ang. sedimentary basin) rozleg³y fragment skorupy, który podlega na ogó³ d³ugotrwa³ej subsydencji, przewa nie uwarunkowanej tektonicznie, umo liwiaj¹cej akumulacjê wype³niaj¹cych go osadów. Blok (ang. block) fragment skorupy ziemskiej dowolnych rozmiarów oddzielony uskokami od swego s¹siedztwa. Cokó³ (= fundament) (ang. crystalline basement, fr., ang. socle) dolne piêtro strukturalne kratonu zbudowane ze ska³ krystalicznych. Czapka tektoniczna (niem. Klippe, ang. klippe) ostaniec erozyjny p³aszczowiny lub skrzyd³a stropowego nasuniêcia ( okno tektoniczne, ska³ka). Diapir (ang., franc., niem. diapir) koliste lub owalne w przekroju cia³o skalne (np. solne), które migruj¹c przebija nadleg³e ska³y o zazwyczaj wiêkszej lepkoœci, czêsto dysharmonijnie deformowane. Dupleks (ang. duplex) zestaw ³usek, czêsto esowatego kszta³tu, ograniczony dwoma uskokami izoluj¹cymi go od otoczenia; d. mog¹ byæ kontrakcyjne, ekstensyjne lub przesuwcze. Fa³d (ang. fold) ka de naturalne wygiêcie pierwotnie p³askiej powierzchni. Fleksura (ang. hinge, monocline, niem. Flexur) zestromienie prawie poziomo le ¹cych warstw w sposób schodowy, dziêki czemu w stromym skrzydle fleksury zapadaj¹ one monoklinalnie pod wiêkszym k¹tem i zwykle s¹ œcienione. F. tworz¹ siê na ogó³ ponad uskokami aktywnymi w g³êbszym pod³o u i czêsto obocznie przechodz¹ w uskoki, gdy dojdzie do rozerwania warstw. Fundament (= cokó³). Kopu³a (ang. dome) struktura charakteryzuj¹ca siê zazwyczaj owalnym konturem w planie, utworzona przez wysklepione ku górze serie skalne, które zapadaj¹ na zewn¹trz od starszego (na ogó³) lub bardziej mobilnego j¹dra; k. mog¹ mieæ ró n¹ genezê znane s¹ kopu³y solne, magmowe, wulkaniczne; w kopule gnejsowej j¹dro stanowi¹ migmatyczne gnejsy os³oniête s³abiej zmetamorfizowanymi ska³ami osadowymi. Kraton (niem. Kraton, ang. craton) znacznych rozmiarów (tysi¹ce km) fragment skorupy ziemskiej, który po przejœciu procesów orogenicznych i konsolidacji ulega ju tylko niewielkim deformacjom; k. sk³ada siê z prekambryjskiego coko³u krystalicznego i pokrywy platformowej; cokó³ kratonu ods³aniaj¹cy siê na powierzchni zwany jest tarcz¹. uska (ang. thrust slice lub horse) fragment skalny, czêsto wewn¹trz sfa³dowany, ograniczony uskokami nasuwczymi i przemieszczony na pewn¹ odleg³oœæ; w geologii karpackiej terminem ³. okreœla siê wystêpuj¹cy ponad powierzchni¹ nasuniêcia fa³d z wytartym (œciêciowo zredukowanym) skrzyd³em brzusznym. Masyw (fr., ang. massif) fragment skorupy o rozmiarach co najmniej kilkunastu kilometrów, tworzony przez ods³aniaj¹ce siê na powierzchni ska³y magmowe lub metamorficzne, strukturalnie sztywniejszy ni otoczenie zbudowane ze ska³ osadowych lub s³abiej zmetamorfizowanych; czêsto ulokowany w wewnêtrznych czêœciach pasm górskich. Monoklina (ang. homocline) zespó³ warstw skalnych zapadaj¹cych pod tym samym k¹tem w jednym kierunku; w literaturze anglosaskiej taka struktura okreœlana jest terminem homocline, a termin monocline stosowany jest do wyró nienia struktury opisywanej w literaturze polskiej nazw¹ fleksura (choæ struktura ta nie musi byæ zwi¹zana z uskokiem w pod³o u). Nasuniêcie (ang. thrust fault, niem. Überschiebung, franc. décollement) przewa nie niskok¹towy (po³ogi) uskok odwrócony, który ogranicza od do³u p³aszczowinê, skibê lub ³uskê. Niecka (niem. Becken, Mulde, ang. trough) rodzaj zapadliska; ró nych rozmiarów fragment skorupy, na ogó³ owalny (w planie), tektonicznie wygiêty ku do³owi; nieckê czêsto tworzy s³abo zdeformowana sukcesja ska³ osadowych lub osadowo-wulkanogenicznych. Okno tektoniczne (niem. Deckenfenster, tektonisches Fenster, franc. fenêtre, ang. tectonic window) erozyjnie ods³oniêty fragment skrzyd³a sp¹gowego nasuniêcia lub pod³o a p³aszczowiny ( czapka tektoniczna). Pasmo fa³dowe, p. fa³dowo-nasuwcze (ang. fold belt, thrust- -and-fold belt) zespó³ struktur fa³dowo-uskokowych, zdominowany przez fa³dy o podobnej orientacji, ci¹gn¹cy siê na przestrzeni co najmniej kilkudziesiêciu kilometrów. Piêtro strukturalne (tektoniczne) (fr. étage structurel, niem. Stufe) zespó³ skalny wyodrêbniony regionalnymi nieci¹g³oœciami strukturalnymi od zespo³ów ni ej i wy ej le ¹cych, od których odró nia go odmienny styl tektoniczny; w piêtrze mo na wyodrêbniæ podpiêtra ograniczone nieci¹g³oœciami podrzêdnymi. Platforma kontynentalna (ang. continental platform) znacznych rozmiarów (tysi¹ce km) fragment skorupy ziemskiej, sk³adaj¹cy siê z jedno- lub dwupiêtrowego, zdeformowanego, usztywnionego pod³o a i le ¹cej na nim niezgodnie pokrywy platformowej; p.k. maj¹ca prekambryjskie pod³o e jest kratonem. P³aszczowina (fr., ang. nappe) znaczny rozmiarami (dziesi¹tki kilometrów) zespó³ ska³ przemieszczony na odleg³oœæ co najmniej kilku kilometrów ponad powierzchni¹ regionalnego nasuniêcia lub niskok¹towego uskoku normalnego. Pokrywa platformowa (ang. platform cover) górna czêœæ platformy kontynentalnej, zbudowana z p³asko le ¹cych, co najwy ej umiarkowanie zdeformowanych warstw ska³ osadowych. Roz³am (ros. raz³om) wielkoskalowa (setki km d³ugoœci) strefa uskokowa w litosferze, przecinaj¹ca co najmniej ca³¹ skorupê ziemsk¹. 893

Rów tektoniczny (niem., ang. graben) fragment skorupy obni ony w stosunku do otoczenia wzd³u równoleg³ych do siebie uskoków normalnych, rzadziej odwróconych. Ska³ka (ang. klippe) termin wieloznaczny, m.in.: 1) czapka tektoniczna; 2) ostaniec erozyjny. W Karpatach pieniñski pas ska³kowy (ang. klippen belt) rozumiany jest jako linijny ci¹g ska³ek (w znaczeniu 2), bardziej odpornych na erozjê od otoczenia (tzw. os³ony). Skiba (ang. ~ thrust-fold) znacznej wielkoœci z³uskowany fa³d lub zespó³ fa³dów; termin tradycyjnie u ywany w geologii karpackiej. Strefa (np. fa³dowa, uskokowa, œcinania itp.) (ang. fold, fault, shear zone) dowolnych rozmiarów, przewa nie pod³u na domena ska³ o odmiennej, na ogó³ wiêkszej deformacji od swego otoczenia. Synekliza (ang. syneclise) rozleg³e (do setek km w przekroju poprzecznym), wielkopromienne, typu synformy, ugiêcie krystalicznego coko³u kratonu przykryte osadow¹ pokryw¹ platformow¹, cechuj¹c¹ siê, w stosunku do otoczenia, zwiêkszon¹ mi¹ szoœci¹ warstw w pokrywie platformowej o pe³nym, lub pe³niejszym w stosunku do anteklizy, profilu stratygraficznym. Synforma (ang. synform) fa³d o zbie nie zapadaj¹cych skrzyd³ach (por. synklina). Synklina (ang. syncline) fa³d o zazwyczaj zbie nie zapadaj¹cych skrzyd³ach w ska³ach o znanym nastêpstwie wiekowym warstw, które m³odniej¹ od j¹dra fa³du na zewn¹trz. Synklinorium (ang. synclinorium) struktura (warstwy m³odsze w j¹drze) typu synkliny, o wielokilometrowych rozmiarach, z³o ona z fa³dów mniejszych rozmiarów, których obwiednia tworzy czêsto ³uk wklês³y ku do³owi. Szew tektoniczny (ang. tectonic suture) nieregularnego kszta³tu strefa, ró nej szerokoœci, wyznaczaj¹ca granicê, przewa nie kolizyjn¹, pomiêdzy dwoma p³ytami rozdzielonymi niegdyœ skorup¹ oceaniczn¹; czêsto wyznacza go obecnoœæ zachowanych fragmentów rozcz³onkowanej sekwencji ofiolitowej. Tarcza (ang. shield) rozleg³y, o powierzchni tysiêcy kilometrów kwadratowych, wypiêtrzony fragment coko³u kratonu bez pokrywy platformowej. Wa³ (ros. wa³, ang. swell) antyklinalne, inwersyjne, wyd³u one wypiêtrzenie sukcesji osadowej basenu platformowego. Uskok (ang. fault) nieci¹g³oœæ dowolnych rozmiarów, wzd³u której dosz³o do rozspojenia oœrodka skalnego i przemieszczenia dwóch powsta³ych w ten sposób skrzyde³ uskoku [UWAGA: pod uskokiem znajduje siê jego skrzyd³o sp¹gowe (ang. footwall), ponad uskokiem skrzyd³o stropowe (ang. hangingwall), niezale nie od tego, które skrzyd³o jest zrzucone, a które podniesione (w polskiej literaturze: s. wisz¹ce)]. Zapadlisko tektoniczne (ang. trough, basin) rozleg³e obni enie, którego wype³nienie oddzielone jest niezgodnoœci¹ od pod³o a, czêsto ograniczone od otoczenia przez uskoki lub fleksury. Z. mog¹ byæ przedgórskie (ang. foreland basin, foredeep basin) œródgórskie (ang. intramontane trough, basin) lub zagórskie (ang. hinterland, foreland basin). Zr¹b (ang. horst) fragment skorupy wzglêdnie wyniesiony w stosunku do otoczenia wzd³u uskoków normalnych, rzadziej odwróconych. Literatura CYMERMAN Z. 2004 Tectonic map of the Sudetes and the Fore-Sudetic Block 1 : 200000. Mapa tektoniczna Sudetów i bloku przedsudeckiego. Pañstw. Inst. Geol., Ministerstwo Œrodowiska. CYMERMAN Z. 2008 Tektonika Sudetów i bloku przedsudeckiego. Pierwszy Polski Kongres Geologiczny, Abstrakty, PTG Kraków, 20. CZARNOCKI J. 1951 Z zagadnieñ paleogeograficznych i z³o owych cechsztynu w Polsce. Pr. Pañstw. Inst. Geol., 7: 19 25. DADLEZ R. 2003 Mesozoic thickness pattern in the Mid-Polish Trough. Geol. Quart., 47: 223 240. DADLEZ R. 2006 The Polish Basin relationships between the crystalline, consolidated and sedimentary crust. Geol. Quart., 50: 43 57. DADLEZ R. & JAROSZEWSKI W. 1994 Tektonika. PWN. DeCELLES P.G. & GILES K.A. 1996 Foreland basin systems. Basin Research, 8: 105 123. DON J. 1964 Góry Z³ote i Krowiarki jako elementy sk³adowe metamorfiku Œnie nika. Geol. Sudet., 1: 79 117. DON J. 2001 Mapy: Tektonika poalpejska i Tektonika powaryscyjska. Szkolny Atlas Œwiata. Polska geologia. Wyd. Edukacyjne RES POLONA, ódÿ. DUMICZ M. 1964 Budowa geologiczna krystaliniku Gór Bystrzyckich. Geol. Sudet., 1: 169 208. KARNKOWSKI P.H. 2008 Regionalizacja tektoniczna Polski: Ni Polski. Prz. Geol., 56: 895 903. KONDRACKI J. & RICHLING A. 2002 Geografia regionalna Polski, PWN. KOTAÑSKI Z. & MIZERSKI W. 2000 Œcienna mapa tektoniczna Polski w Muzeum Geologicznym Pañstwowego Instytutu Geologicznego. Prz. Geol., 48: 62 65. NARKIEWICZ M. 2007 Development and inversion of Devonian and Carboniferous basins in the eastern part of the Variscan foreland (Poland). Geol. Quart., 51: 231 256. NARKIEWICZ M. & DADLEZ R. 2008 Geologiczna regionalizacja Polski zasady ogólne i schemat podzia³u w planie podkenozoicznym i podpermskim. Prz. Geol., 56: 391 397. OBERC J. 1967 Podzia³ geologiczny Polski. Kwart. Geol., 11: 389 410. OBERC J. 1972 Budowa geologiczna Polski, t. 4, Tektonika. cz. 2, Sudety i obszary przyleg³e. Wyd. Geol. PO ARYSKI W. 1952 Pod³o e mezozoiczne Kujaw. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 55. PO ARYSKI W. 1974 Podzia³ obszaru Polski na jednostki tektoniczne. [W:] W. Po aryski (red.), Budowa geologiczna Polski, t. IV, Tektonika, cz. 1, Ni Polski, 24 34. PO ARYSKI W., GROCHOLSKI A., TOMCZYK H., KARNKOWSKI P. & MORYC W. 1992 Mapa tektoniczna Polski w epoce waryscyjskiej. Prz. Geol., 40: 643 651. PO ARYSKI W. & KARNKOWSKI P. 1992 Tectonic map of Poland during the Variscan time. Wyd. Geol. RACKI G. & NARKIEWICZ M. (red.) 2006 Polskie zasady stratygrafii. Pañstw. Inst. Geol. STUPNICKA E. 1989 Geologia regionalna Polski. Wyd. Geol. TEISSEYRE H. 1964 Uwagi o ewolucji strukturalnej Sudetów. Acta Geol. Polon., 14: 459 499. TEISSEYRE H. 1973 Geology of the Œnie nik Mountain Group. [W:] K. Smulikowski (red.), Revue des problemes géologiques des zones profondes de l écorce terrestre en Basse Silésie. Session 6 16 September. Wyd. Geol., 69 77. WOJCIECHOWSKA I. 1975 Tektonika k³odzko-z³otostockiego masywu granitoidowego i jego os³ony w œwietle badañ mezostrukturalnych. Geol. Sudet., 10: 61 121. ZNOSKO J. 1966 Jednostki tektoniczne Polski i ich stanowisko w tektonice Europy. Kwart. Geol., 10: 646 662. ZNOSKO J. 1972 Jednostki tektoniczne Polski na tle tektoniki Europy. Biul. Inst. Geol., 252: 69 82. ZNOSKO J. (red.) 1998 Atlas tektoniczny Polski. Pañstw. Inst. Geol. 894