Architektura miejscowości w której mieszkam Praca wykonana w ramach Konkursu By czas nie zaćmił realizowanego w ramach projektu Dwa brzegi Trochę jak sąsiedzi przez Ewę Margol i Aleksandrę Karasek
Pałac w Słubicach Lokalizacja Pałac w Słubicach położony jest w miejscowości Słubice, powiecie płockim, województwie mazowieckim. Historia Pałac z 1789r. wybudowany, według projektu Hilarego Szpilowskiego, dla Józefa Mikorskiego i jego żony Krystyny z Miaskowskich. Następnym właścicielem obiektu był ich syn Jan Chryzostom oraz Roman Mikorski. Później majątek znalazł się w rękach Potockich, Skarżyńskich i Grzybowskich. Podpiwniczony, piętrowy pałac jest ozdobiony od frontu ryzalitami bocznymi oraz czterokolumnowym portykiem z podjazdem. Boczne oficyny połączone są korpusem głównym pałacu za pomocą arkadowych galerii. Pałac wybudowany w stylu klasycystycznym, na planie prostokąta. W osi pałacu znajdowała się sień z klatką schodową. Po prawej stronie, na parterze, znajdowała się jadalnia. Nad jadalnią mieściła się sala balowa, która pełniła też funkcje biblioteki. Pod pałacem zostały wybudowane piwnice. Wnętrza sal były ozdobione drewnianymi boazeriami i parkietami. Fasada frontowa ozdobiona, wtopionymi w ścianę frontową kolumnami połączonymi trójkątnym szczytem. W tympanonie umieszczony został herb Mikorskich - Ostoja. Budynek od frontu zdobiły okna umieszczone w profilowanych opaskach. Nad wejściem znajdował się przyczółek o łuku odcinkowym. Parterowe galerie zostały wybudowane z cegły i otynkowane. Ich ściany frontowe ozdobione były półkolistymi arkadami Dwie oficyny były wybudowane z cegły i otynkowane. Były piętrowe, zbudowane na planie prostokąta. Oficyna lewa mieściła kuchnię i pokoje gościnne, zaś w prawa - stajnię i wozownię. Pałac otacza park z XVIII w. o powierzchni 7,5 ha, pierwotnie romantycznym, przekomponowanym na angielski. Oprócz pałacu w jego skład wchodziły: dwie galerie, oficyny, Świątynia Milczenia i park, gdzie świątynia i park pochodzą już z początku XIX wieku. Świątynia Milczenia pochodzi z 1820 roku z jońskim portykiem, zaprojektowana przez architekta Aleksandera Alfonce de Saint Omer (Sętomerskiego). W skład parku wchodziło również wiele innych obiektów, które niestety nie zachowały się do dziś są to m.in. Świątynia Egipska, ptaszarnia, staw z wyspą kanaryjską oraz liczne mostki i rzeźby ogrodowe. Obecnie Pałac przetrwał II wojnę światową, potem w budynkach stworzono komisariat milicji, a następnie szkołę. W latach 70. po przeniesieniu szkoły do nowej placówki majątek popadł w zapomnienie i uległ dewastacji. Obecnie w rękach prywatnych, odbudowywany za pośrednictwem właściciela Sławomira Ambroziaka. Jest to okazała budowla otoczona pozostałościami parku ze stawami. Pałac i towarzyszący mu park w Słubicach od 1954 roku wpisane są do rejestru obiektów zabytkowych. Pałac w Studzieńcu Lokalizacja Pałac w Studzieńcu położony jest w miejscowości Studzieniec w gminie Słubice, w powiecie płockim. Historia Pod koniec XVIII w. wieś należała do rodziny Skarżyńskich herbu Bończa. Wiadomo, że w latach 1755-1756 dziedzicem Pałacu był Aleksandrem Skarżyński, herbu Bończa. Po jego
śmierci dobro odziedziczył syn, Piotr (ur. w 1769r), który zapewne nakazał wybudowanie pałacu, gdyż sugeruje to nam data wybudowania posiadłości. Piotr Skarżyński właścicielem dóbr Studzieniec stał się w maju 1789 r. Prawo do dziedzictwa po ojcu mieli jeszcze Jerzy i Antoni, bracia Piotra Skrżyńskiego. Piotr na mocy umowy z braćmi nabył dobra Studzieniec za sumę 190.000 złotych polskich. Z jego, bądź z inicjatywy ojca powstał klasycystyczny, murowany pałac. Wybudowany ok. 1790 r. przez architekta Hilarego Szpilowskiego, budowniczego również pałacu i kościoła w pobliskiej miejscowości Słubice. Prócz pałacu w skład zespołu wchodziły odchodzące od skrzydeł galerie, oficyna i towarzyszący budynkom park krajobrazowy. Pałac w Studzieńcu skonstruowany był podobnie jak pałac w Słubicach, jednakże ten był przede wszystkim mniejszy. Skierowany był frontem na południowy zachód w kierunku drogi Dobrzyków - Iłów. Był to piętrowy budynek postawiony na kolebkowo sklepionych piwnicach, na planie prostokąta, dziewięcioosiowy z pozornymi ryzalitami skrajnymi od frontu i głębszymi od strony parku. W elewacji frontowej w jej osi zbudowano wgłębny portyk z wysuniętymi antami. Wnętrze pałacu było trzytraktowe z prostokątnym westybulem i drewnianą klatką schodową w osi. Klatka schodowa ozdobiona była czterema charakterystycznymi toskańskimi kolumnami. W większości pomieszczeń naroża były ścięte lub zaokrąglone. W elewacji frontowej ryzality i czoła ant portyku ujęte były pilastrami jońskimi. Portyk zwieńczony był trójkątnym szczytem. Okna kondygnacji dolnej były większe od okien na piętrze. Nad portalem znajdował się kartusz herbowy, przedstawiający zapewne herb Bończa. Dach pałacu był czterospadowy, kryty dachówką. Od strony parku zbudowano wysoki taras. Pierwotnie obok pałacu po stronie zachodniej stała parterowa murowana oficyna na planie prostokąta. Z obu skrzydeł pałacu wychodziły murowane galerie z kolumnadą od strony dziedzińca. Efektownym zwieńczeniem zespołu pałacowo parkowego w Studzieńcu był park oraz murowana i otynkowana brama wjazdowa z kolumnami jońskimi. Oba zespoły pałacowo - parkowe zaliczały się pod koniec XVIII w. do najbardziej reprezentacyjnych siedzib szlacheckich ziemi gostynińskiej. Stanowiły efektowny przykład budownictwa świeckiego reprezentacyjnego regionu. Klasycystyczne pałace w Słubicach i Studzieńcu dają też wyraz znaczenia osiadłych w nich rodów. Obecnie Pałac służył rodzinie Skarżyskich do II Wojny Światowej, podczas której został zrujnowany. Odbudowywano go wielokrotnie w latach 70 i 80. Owy obiekt jako ruinę przejęła rodzina Olewników. Na chwilę obecną podlega on renowacji.
Pałac w Słubicach.
Budynek przy pałacu w Słubicach.
Pałac w Studzieńcu.