Z ŻAŁOBNEJ KARTY
Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość, t. VIII, s. 409 411 HENRYK PIELKA 14 listopada 2010 roku zmarł dr hab. Henryk Pielka. Profesor Henryk Pielka, nauczyciel akademicki, humanista, znakomity pedagog, urodził się w 1934 roku w Sosnowcu, na ziemi śląsko-dąbrowskiej. Stąd czerpał swoją siłę życia i posiadł niezwykłą pracowitość. Był od początku swej pracy zawodowej żarliwym propagatorem i nauczycielem motoryzacji i ruchu drogowego. Doceniał ważność funkcji wychowania komunikacyjnego dzieci i młodzieży, zarówno w systemie szkolnego wychowania, jak i w działaniach pozaszkolnych. W latach 1971 1982 Profesor Henryk Pielka był związany z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach. Od października 1982 roku, aż po rok 2010 losy życiowe i zawodowe związał z ziemią pomorską. Pracował między innymi na Politechnice Koszalińskiej i w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie, obecnie Filii Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej. W latach 1975 1982 był członkiem Komisji Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, do Rady Redakcyjnej Roczników Socjologii Rodziny należał od chwili ich powstania. Zainteresowania naukowe Profesora koncentrowały się na rodzinie jako środowisku wychowawczym, a ponadto na kształceniu i dokształcaniu nauczycieli oraz wychowaniu przez pracę. Profesor Henryk Pielka przez wiele lat kontynuował badania empiryczne, zarówno własne, jak i w ramach ogólnopolskiego, centralnie koordynowanego programu badawczego poświęconego współczesnym rodzinom polskim, uzyskując znaczne rezultaty poznawcze. Za osiągnięcia w dziedzinie naukowo-badawczej i organizacyjnej otrzymał Profesor liczne nagrody, wyróżnienia i odznaczenia, wśród których są Medal Komisji Edukacji Narodowej (1986) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985). Wychowanie dzieci w rodzinach górniczych, ZNP, Katowice 1976. Rodzina alkoholika jako środowisko wychowawcze w ośrodkach miejskich, staraniem Oddziału Wojewódzkiego Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego, Katowice 1978. Procesy socjalizacji i wychowania w rodzinie, pod red. H. Pielki, WSP, Słupsk 1986. Rodzina dziecka przedszkolnego, Ośrodek Usług Szkoleniowych Wiedza, Koszalin 1993. Rodzina, wychowanie, nauczanie, pod red. H. Pielki, Wydawnictwo Uczelniane WSI, Koszalin 1993, t. 1, Koszalin 1995, t. 2. Społeczne problemy współczesnej rodziny polskiej a wychowanie, pod red. H. Pielki, WSP, Słupsk 1991. 409
Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość, t. VIII WŁODZIMIERZ LEBIEDZIŃSKI 22 kwietnia 2011 roku zmarł dr hab. Włodzimierz Lebiedziński (ur. 1931), znakomity pedagog, nauczyciel akademicki, profesor Uniwersytetu Gdańskiego, wieloletni wykładowca Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej. Profesor Włodzimierz Lebiedziński był znawcą filozofii, odrębną dwutomową monografię poświęcił zagadnieniom metodologii filozoficznej. W kręgu jego zainteresowań mieściła się także dziedzina epistemologii. Nurtem filozoficznym, któremu poświęcił szczególną uwagę i w którym się specjalizował, była filozofia marksistowska. Profesor Włodzimierz Lebiedziński pozostawił cenny dorobek naukowy w postaci zarówno monografii dotyczących rozległej tematyki, jak i licznych artykułów publikował na łamach takich czasopism, jak: Dziś. Przegląd Społeczny, Res Humana, Ruch Filozoficzny, Studia Filozoficzne, Nowe Drogi czy Człowiek i Światopogląd. Kriticzieskij analiz niekotorych niemarksistskich koncepcij znaczienija, Leningrad 1967. Lenin. O kierunkach i perspektywach rozwoju filozofii marksistowskiej, Gdańsk 1970. Odzwierciedlenie a informacja, Gdańsk 1986. Tischnerowska metoda krytyki socjalizmu, Książka i Wiedza, Warszawa 1987. Społeczne i biologiczne mechanizmy poznania, Wydawnictwo WSP, Olsztyn 1995. Poznanie, pamięć przewidywanie, Wydawnictwo WSP, Olsztyn 1998. Metodologia filozoficzna. Zarys i krytyka głównych nurtów, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2000. Metodologia filozoficzna. Reguły metody dialektycznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2001. 410
Z żałobnej karty RITA GROCHOCIŃSKA 24 sierpnia 2011 roku zmarła profesor GWSH, dziekan Wydziału Pedagogiki dr Rita Grochocińska (ur. 1941). Była znakomitym pedagogiem o dużym dorobku naukowym i licznych zasługach na polu działalności dydaktycznej oraz społeczno- -wychowawczej. W latach 1971 2003 była związana z Uniwersytetem Gdańskim, gdzie pełniła funkcję wykładowcy oraz kierownika Zakładu Wczesnej Edukacji w Instytucie Pedagogiki. Badania własne prowadzone przez Profesor Ritę Grochocińską dotyczyły wielu złożonych zagadnień, takich jak: psychospołeczne sytuacje dzieci w rodzinie, funkcjonowanie wiedzy psychologicznej w pracy pedagogicznej nauczyciela, przemoc wobec dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, śmierć bliskiej osoby jako sytuacja trudna. Wiedzę pedagogiczną łączyła w tych badaniach z wiedzą z dziedziny psychologii, jej rozprawa doktorska mieści się bowiem w zakresie psychologii społeczno-wychowawczej. Profesor Rita Grochocińska zawsze wykazywała się ogromną pracowitością i rzetelnością w realizacji wyznaczanych sobie i powierzanych jej zadań, czemu niezmiennie towarzyszyła troska o drugiego człowieka oraz ciepłe, życzliwe, pełne szacunku traktowanie go. Zawsze miała na uwadze dobro swoich studentów, pieczołowicie przygotowując ich do przyszłej misji pedagogów. Jej działalność dydaktyczna była również nakierowana na szeroko pojęte środowisko nauczycielskie dzięki z wielkim zaangażowaniem prowadzonemu przez nią Studium Kształcenia Podyplomowego i Nauczycieli GWSH liczne grono czynnych zawodowo nauczycieli i pedagogów zyskało możliwość dokształcenia się i zdobycia nowych cennych kwalifikacji. Działalność Koła PCK w szkole i w środowisku, PZWL, Warszawa 1970. Psychospołeczna sytuacja dzieci w rodzinach rozbitych, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1990, wyd. II 1992. Życie dziecka w warunkach tymczasowej i stałej separacji matki i ojca, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1992. Przemoc wobec dziecka w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1999. Poznawanie sytuacji rodzinnej i szkolnej dziecka (wybrane techniki badań), Wydawnictwo Gdańskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej, Gdańsk 2003.