Działania UE przeciw zmianom klimatu. Wydanie 2009

Działania UE przeciw zmianom klimatu Wydanie 2009 Unia Europejska na czele działań międzynarodowych do roku 2020 i później

Europe Direct to serwis, który pomoże Państwu znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące Unii Europejskiej. Oto numer bezpłatny (*) : 00 800 6 7 8 9 10 11 (*) niektórzy operatorzy telefonii komórkowej nie udostępniają połączeń z numerami 00 800 lub pobierają za nie opłaty Bardzo wiele informacji na temat Unii Europejskiej znajduje się w Internecie. Dostęp można uzyskać przez serwer Europa (http://ec.europa.eu). Dane katalogowe znajdują się na końcu niniejszej publikacji. Luksemburg : Urząd Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich, 2009 ISBN 978-92-79-13412-8 doi 10.2779/80575 Wspólnoty Europejskie, 2009 Powielanie materiałów jest dozwolone pod warunkiem, że zostanie podane ich źródło. Printed in Belgium Wydrukowano na papierze z recyklingu, wyroznionym odznaka ekologiczna ue dla papieru graficznego (http://ec.europa.eu/ecolabel)

Działania UE przeciw zmianom klimatu Unia Europejska na czele działań międzynarodowych do roku 2020 i później Wprowadzenie: Globalne ocieplenie musi zostać utrzymane poniżej 2ºC 5 Wysoki koszt braku działania 7 Globalne wyzwanie wymaga globalnych działań 8 Nowatorskie inicjatywy Unii Europejskiej 9 Pakiet klimatyczno-energetyczny (grudzień 2008) 10 Deklaracja liderów Unii Europejskiej dotycząca działań po roku 2012 14 Korzyści dla Unii Europejskiej płynące z redukcji gazów cieplarnianych 15 W kierunku nowego globalnego porozumienia w kwestii zmiany klimatu 18 Kraje rozwinięte muszą kontynuować przywództwo... 19...ale działania krajów rozwijających się są również niezbędne 21 Adaptacja do nieuniknionych zmian klimatycznych 24 Budowanie globalnego rynku emisji 25 Finanse, technologia i rozwijanie potencjału na rzecz wspierania światowego porozumienia 28 Zwiększenie zakresu badań i rozwoju technologii służących dobru klimatu 30

4

Wprowadzenie: Globalne ocieplenie musi zostać utrzymane poniżej 2 ºC Zmiany klimatu następują teraz Średnia temperatura powietrza przy powierzchni Ziemi wzrosła na świecie przeciętnie o 0,76 C od czasów przedindustrialnych, a według Czwartego Raportu (4th Assessment Report AR4) Międzyrządowego Zespołu do spraw Zmian Klimatu (Intergovernmetal Panel on Climate Change IPCC) z roku 2007, wzrost temperatury jeszcze przyspiesza. Poziom mórz podnosił się w latach 1993-2003 niemal dwukrotnie szybciej niż w poprzednich trzech dziesięcioleciach. Zmiany te spowodowane są emisją gazów cieplarnianych, wynikającą z działalności człowieka. Bez podjęcia działań mających na celu ograniczenie emisji w przyszłości, średnia temperatura globalna prawdopodobnie wzrośnie o dalsze 1,8-4 C w tym stuleciu, a według scenariusza pesymistycznego nawet o 6,4 C, przewiduje AR4 IPCC. Nie możemy na to pozwolić. Negocjacje ONZ na temat międzynarodowego porozumienia na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatu po roku 2012, kiedy przestaną obowiązywać ograniczenia emisji określone w protokole z Kioto, mają zostać zakończone w Kopenhadze pod koniec 2009 r. Porozumienie to musi być ambitne, globalne i kompletne Zmianom klimatu można skutecznie sprostać jedynie dzięki połączeniu wysiłków na skalę światową. Unia Europejska pokazuje drogę naprzód. Zobowiązała się do zrealizowania szeregu dalekosiężnych celów klimatycznych i energetycznych, a teraz podejmuje konkretne działania, mające do tego doprowadzić. Jednym z uzgodnionych celów UE jest ograniczenie globalnego ocieplenia do mniej niż 2 C powyżej poziomu z epoki przedindustrialnej co odpowiada mniej więcej 1,2 C powyżej poziomu dzisiejszych temperatur. Ten stan jest powszechnie postrzegany jako próg, powyżej którego zmiany klimatu staną się niebezpieczne, stanowiąc znacznie większe ryzyko nieodwracalnych i potencjalnie katastrofalnych zmian w środowisku naturalnym. Aby istniała realistyczna szansa na ograniczenie wzrostu temperatur do poziomu poniżej 2ºC, globalna emisja gazów cieplarnianych musi osiągnąć maksimum przed rokiem 2020, a następnie zostać zredukowana do roku 2050 o co najmniej 50 % w stosunku do poziomu z roku 1990. Ten cel jest osiągalny zarówno technicznie, jak i ekonomicznie, pod warunkiem że najwięksi emitenci gazów cieplarnianych podejmą działania niezwłocznie. Korzyści takich działań będą zdecydowanie większe niż ich ograniczone koszty ekonomiczne. Niniejsza broszura omawia propozycję Unii Europejskiej dotyczącą działań globalnych, jak również kroki podejmowane przez samą Unię Europejską. 5

6

Wysoki koszt braku działania Coraz wyraźniej dostrzegalne koszty związane ze zmianami klimatu prowadzą do jednego prostego wniosku: nie możemy sobie pozwolić na bierność. Raport Sterna z 2006 r., omawiający aspekty ekonomiczne zmian klimatycznych, a także inne badania, potwierdza ogromne koszty wynikające z niepodjęcia żadnych działań. Koszty te nie tylko gospodarcze, ale również społeczne i środowiskowe ponoszone będą w szczególności przez ubogie warstwy społeczne, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się. Przyzwolenie na dalsze niekontrolowane zmiany klimatu będzie również miało poważne implikacje w zakresie bezpieczeństwa globalnego i regionalnego. AR4 IPCC 1 wykazuje, że zmiany klimatu już obecnie mają znaczący wpływ na ekosystemy, zasoby wodne i obszary nadmorskie na całym świecie. W różny sposób oddziałują one również na ludzi przyczyniają się m.in. do zwiększonej śmiertelności podczas upałów; powodują też niedostatki wody oraz zmiany w zasięgu występowania chorób przenoszonych przez kleszcze czy komary. Raport Sterna przewiduje, że w dłuższej perspektywie zmiany klimatu mogą zmniejszyć globalny produkt krajowy brutto (PKB) o 5 do 20 % lub więcej każdego roku, jeśli nie zostaną one poddane kontroli poprzez redukcję emisji gazów cieplarnianych (GHG). Podejmowanie globalnych działań przeciwko zmianom klimatu stanowi w rezultacie strategię prorozwojową w dłuższej perspektywie czasowej. Im wcześniej podejmiemy działania, tym mniej będą one kosztowne. Analiza Komisji Europejskiej wskazuje, że inwestycje potrzebne do utworzenia gospodarki opartej na technologiach niskoemisyjnych wyniosłyby jedynie około 0,5 % światowego PKB w okresie od 2013 do 2030 r. Według szacunków organizacji IPCC ograniczenia emisji wymagane do utrzymania globalnego ocieplenia poniżej poziomu 2 C ograniczyłyby przeciętny roczny wzrost PKB o mniej niż 0,12 punktu procentowego do roku 2050. Jest to niska składka ubezpieczeniowa, biorąc pod uwagę, że pozwoli zapobiec alarmującym następstwom zmian klimatycznych. Co więcej liczby te nie uwzględniają korzyści z redukcji emisji, takich jak ograniczenie szkód spowodowanych przez zmiany klimatu, większe bezpieczeństwo energetyczne oraz oszczędności systemów opieki zdrowotnej, wynikające z mniejszego zanieczyszczenia powietrza. 1 IPCC zrzesza wiodących ekspertów z całego świata w celu przeprowadzenia oceny naukowych, technicznych i społeczno-gospodarczych informacji istotnych dla zrozumienia ryzyka związanego ze zmianami klimatycznymi. Raporty tego gremium reprezentują najbardziej autorytatywny w skali całego świata naukowy konsensus w zakresie zmian klimatu.. 7

Globalne wyzwanie wymaga globalnych działań Protokół z Kioto stanowi niezbędny pierwszy krok. Wymaga on od krajów rozwiniętych przystąpienia do redukcji emisji. Ponadto pozwolił on na wdrożenie szeregu zasad międzynarodowych, mechanizmów rynkowych oraz funduszy służących walce ze zjawiskiem globalnego ocieplenia. Jednakże zmiany klimatu stanowią problem globalny i jedynie globalne działania mogą pozwolić na kontrolowanie tego zjawiska. Obecnie potrzebne jest globalne porozumienie obejmujące wszystkich największych emitentów gazów cieplarnianych w okresie po roku 2012, kiedy przestaną obowiązywać ograniczenia emisji określone w protokole z Kioto. Nowe porozumienie będzie musiało zawierać znacznie ambitniejsze cele redukcyjne, aby utrzymać globalne ocieplenie poniżej poziomu 2 C w porównaniu do poziomu z czasów przedindustrialnych. Większość technologii potrzebnych do osiągnięcia znacznych redukcji emisji już funkcjonuje lub jest na dobrej drodze do praktycznego zastosowania. Globalne porozumienie jest także istotne dla przedsiębiorców, którzy coraz wyraźniej domagają się ustalenia spójnej, stabilnej i efektywnej strategii działania, która pozwoli im na podejmowanie długoterminowych decyzji inwestycyjnych. Zmiana w kierunku gospodarki światowej opartej na technologiach niskoemisyjnych stanowi ogromną szansę dla przedsiębiorstw, szczególnie w zakresie innowacji technologicznych, które mogą stymulować wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy. Europa jest zdecydowana w pełni wykorzystać tę szansę. Technologie pozwalające na zredukowanie globalnej emisji CO2 ze spalania surowców energetycznych 8 Gt CO2-eq 38 36 34 32 30 28 26 24 22 2005 2010 2015 2020 2025 2030 Efektywność energetyczna Przejście na stosowanie gazu ziemnego Energia ze źródeł odnawialnych Energia nuklearna Wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla Pozostała emisja CO2

Nowatorskie inicjatywy Unii Europejskiej Unia Europejska przewodzi globalnej kampanii przeciwko zmianom klimatycznym, zarówno poprzez określanie międzynarodowych działań służących utrzymaniu globalnego ocieplenia poniżej poziomu 2 C w porównaniu do poziomu z epoki przedindustrialnej, jak również poprzez własne zobowiązanie do znaczących redukcji emisji gazów cieplarnianych. AR4 IPCC wykazuje, że aby umożliwić ograniczenie globalnych emisji do roku 2050 o co najmniej połowę w stosunku do poziomu z roku 1990, kraje rozwinięte, do roku 2020, będą musiały łącznie zmniejszyć emisje o 25-40 % poniżej poziomu z roku 1990, a do roku 2050 o 80-95 %. Jeśli obecne tendencje nie zmienią się, próg 2 C może zostać przekroczony już w 2050 r. Przywódcy państw członkowskich Unii Europejskiej zobowiązali się w marcu 2007 r., że Unia Europejska do 2020 roku zredukuje emisję o 30 % poniżej poziomu z roku 1990, pod warunkiem że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do wprowadzenia porównywalnych redukcji w ramach globalnego i kompletnego międzynarodowego porozumienia. Bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się również powinny zobowiązać się do ograniczenia emisji w stopniu odpowiadającym ich możliwościom. Jednocześnie liderzy Unii Europejskiej zobowiązali się do przekształcenia gospodarki europejskiej w gospodarkę o wysokiej efektywności energetycznej, opartą na technologiach niskoemisyjnych. Podkreślili także, jak ważne jest, by Unia uzyskała przewagę pierwszego kroku, zobowiązując się w imieniu państw członkowskich do ograniczenia emisji do 2020 roku o co najmniej 20 % w stosunku do poziomu z roku 1990, niezależnie od działań podejmowanych przez inne kraje. Tak określone cele w zakresie ograniczeń emisji opierają się na trzech celach w dziedzinie gospodarowania energią, które również mają zostać osiągnięte do roku 2020: - 20-procentowa redukcja zużycia energii dzięki zwiększeniu efektywności energetycznej; - zwiększenie udziału energii odnawialnej na rynku energetycznym do 20 % (z około 9 % obecnie); oraz - w ramach działań na rzecz wykorzystania energii odnawialnej, 10-procentowy udział biopaliw, produkowanych zgodnie z modelem zrównoważonego rozwoju i innych paliw ze źródeł odnawialnych w transporcie w każdym państwie członkowskim. 9

Pakiet klimatyczno-energetyczny (grudzień 2008) Po szeroko zakrojonej analizie ekonomicznej i konsultacjach z państwami członkowskimi w styczniu 2008 roku, Komisja Europejska przedstawiła obszerny pakiet środków ustawodawczych umożliwiających realizację wspomnianych celów w zakresie klimatu i wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych. W następstwie intensywnych negocjacji prowadzonych przez liderów UE i Parlament Europejski uzgodniono przyjęcie wiążących środków w grudniu 2008 r., które weszły w życie w kwietniu 2009 r. Środki te stanowią dopełnienie bieżących prac nad zwiększeniem efektywności energetycznej. Przyjęcie pakietu klimatyczno-energetycznego czyni Unię Europejską pierwszym obszarem świata, w którym nie tylko zobowiązano się do realizacji tak ambitnych celów, ale także wdrożono środki niezbędne do ich osiągnięcia. Pakiet ten reprezentuje wiodącą rolę Unii Europejskiej i wykazuje, że dokonywanie znaczących redukcji emisji, niezbędnych do powstrzymania zmian klimatycznych, jest w pełni zgodne z podtrzymywaniem wzrostu gospodarczego. Inwestycje, jakich ten pakiet wymaga, będą stymulować gospodarkę europejską, powstawanie nowych miejsc pracy i innowacyjność w perspektywie krótko i średnioterminowej, jednocześnie kładąc podwaliny bardziej zrównoważonej, niskoemisyjnej gospodarki w dłuższym okresie. Pakiet pomoże zredukować emisje o 20 % do roku 2020 w stosunku do poziomu z roku 1990. Jednakże jego celem jest także wdrożenie niezbędnych uzgodnień pozwalających na zwiększanie tych zobowiązań do 30 % w ramach zadowalającego porozumienia dotyczącego globalnego klimatu. W tym przypadku rządy państw unijnych i przedsiębiorstwa otrzymają pozwolenie na korzystanie z większej ilości kredytów generowanych przez projekty ograniczające emisję w krajach trzecich. 10 Silniejszy system handlu emisjami Najważniejszym elementem pakietu jest wzmocnienie od roku 2013 systemu handlu uprawnieniami do emisji (European Union Emission Trading System EU ETS), głównego narzędzia Unii Europejskiej służącego ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych przy zachowaniu niskich kosztów. Zmodyfikowany system EU ETS przyczyni się do redukcji około dwóch trzecich całkowitych redukcji emisji, jakie UE zamierza osiągnąć do 2020 r. Pula przydziału uprawnień do emisji dla sektorów objętych systemem energetycznego, energochłonnego przemysłu wytwórczego oraz, od roku 2012, lotnictwa będzie zmniejszana rocznie od 2013r. w taki sposób, by do roku 2020 liczba uprawnień do emisji była niższa o 21 % w porównaniu do poziomu z roku 2005.

Dzięki ustaleniu puli uprawnień do emisji z dużym wyprzedzeniem, Unia Europejska zapewnia stabilność warunków inwestycyjnych, która stymulować będzie rozwój i wdrażanie na szeroką skalę technologii redukujących emisję oraz rozwiązań niskoemisyjnych. Po osiągnięciu porozumienia globalnego, limity Unii Europejskiej zostaną dostosowane do bardziej wymagających celów redukcji, zgodnie z ustaleniami. Zakres systemu zostanie również rozszerzony na inne sektory, takie jak sektor chemiczny i huty aluminium. Ponadto objęte zostaną emisje CO 2, podtlenku azotu oraz perfluorowęglowodorów związanych z produkcją aluminium. Obecny system ustalania 27 krajowych limitów emisji w sektorach ETS zostanie zastąpiony od roku 2013 przez jeden limit ogólnoeuropejski. Zamiast przyznawania uprawnień do emisji nieodpłatnie, przedsiębiorstwa objęte systemem będą musiały stopniowo nabywać większy udział w systemie aukcyjnym. Od 2013 r. około 50 % wszystkich uprawnień do emisji będzie do nabycia w systemie aukcyjnym, natomiast celem jest, aby do roku 2027 wszystkie uprawnienia do emisji były nabywane na aukcji. Jednak przy braku zadowalającego globalnego porozumienia klimatycznego, poszczególne energochłonne sektory, których konkurencyjność zostanie uznana za zagrożoną, będą nadal uzyskiwały nawet do 100 % zezwoleń na emisje nieodpłatnie, pod warunkiem że będą korzystały one z najnowocześniejszych technologii. System sprzedaży aukcyjnej przyniesie rządom nowe znaczące dochody, a państwa członkowskie zgodziły się, by przynajmniej połowę tych dochodów przeznaczać na działania na rzecz zwalczania zmian klimatycznych w kraju i za granicą. Wzmocnienie systemu EU ETS za pomocą tych zmian uczyni ten system bardziej atrakcyjnym dla połączenia z podobnymi systemami typu ograniczenie-handel (cap-and-trade) wprowadzanymi w innych częściach świata. Utworzenie sieci powiązanych systemów tego typu wzmocni międzynarodowy rynek uprawnień do emisji CO 2, 11 umożliwiając mu odgrywanie kluczowej roli w uzyskaniu globalnych redukcji emisji przy najmniejszych kosztach. (Więcej informacji można znaleźć w broszurze z tej serii, pt. Działania UE przeciw zmianom klimatu: Europejski System Handlu Emisjami).

Walka z emisjami w innych sektorach Sektory nieobjęte przez zmodyfikowany system ETS takie jak transport (z wyjątkiem lotnictwa), budownictwo i gospodarstwa domowe, rolnictwo i zagospodarowanie odpadów będą nadal odpowiadać za prawie 60 % całkowitych emisji w Unii Europejskiej. Emisje pochodzące z tych nieobjętych przez system ETS sektorów do 2020 r. zostaną zredukowane o 10 % w stosunku do poziomu z roku 2005. Dokona się tego dzięki uzgodnionym krajowym celom emisyjnym na 2020 r., które aby zapewnić sprawiedliwe rozdzielenie wysiłków zostały zróżnicowane na podstawie względnej zamożności państw członkowskich (mierzonej za pomocą PKB na mieszkańca). Cele wahają się w przedziale od 20 % redukcji emisji dla najbogatszych państw członkowskich (Dania, Irlandia i Luksemburg) do 20 % wzrostu emisji w krajach najuboższych (Bułgaria). Takie podejście oznacza, że mniej zamożne państwa członkowskie Unii Europejskiej będą miały swobodę rozwoju swojej gospodarki, jednak będą musiały utrzymywać poziom emisji poniżej poziomu występującego przy stosowaniu strategii typu business-as-usual. Oznacza to praktyczną realizację międzynarodowej zasady w ramach Unii Europejskiej, zgodnie z którą kraje na różnym poziomie rozwoju ponoszą wspólną, ale zróżnicowaną odpowiedzialność w walce ze zmianami klimatycznymi. 12

Więcej energii odnawialnej Aby zagwarantować, że do roku 2020 zostanie osiągnięty cel UE zgodnie z którym 20 % konsumpcji energii ma pochodzić z czystych, odnawialnych źródeł w oparciu o zamożność krajów i potencjał zasobów odnawialnych ustalono zróżnicowane krajowe cele. Cele te wahają się w przedziale od 10 % udziału energii odnawialnej na rynku energetycznym dla Malty do 49 % dla Szwecji. Osiągnięcie tych celów nie tylko zredukuje emisje gazów cieplarnianych, ale również zwiększy bezpieczeństwo energetyczne UE. Ustawodawstwo dotyczące zasobów odnawialnych określa także cel w wysokości 10 % dla paliw ze źródeł odnawialnych w transporcie w każdym państwie i wyznacza kryteria zrównoważonego wzrostu, które muszą spełniać biopaliwa, aby zaliczać się do tego celu. Promowanie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla Pakiet klimatyczno-energetyczny wdraża ramy prawne w zakresie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (Carbon capture and storage CCS), ukierunkowane na promowanie rozwoju i bezpiecznego wykorzystania tej obiecującej rodziny technologii. CCS umożliwia wychwytywanie i składowanie pod ziemią dwutlenku węgla emitowanego w procesach przemysłowych, dzięki czemu nie przyczynia się on do globalnego ocieplenia. Komisja Europejska chce, by technologia CCS weszła do użytku komercyjnego mniej więcej do roku 2020. Dzięki wpływom ze sprzedaży 300 mln uprawnień do emisji CO 2 w systemie aukcyjnym ufundowanych zostanie nawet do 12 projektów demonstracyjnych dotyczących wykorzystania technologii CCS i innowacyjnych technologii energii odnawialnej. 13

Rozwiązanie problemu emisji z transportu Podczas gdy Unia Europejska z powodzeniem redukuje emisję gazów cieplarnianych pochodzących z przemysłu wytwórczego, z zagospodarowania odpadów i produkcji energii, emisja gazów przez transport stale wzrasta. Podjęto działania mające sprostać temu wyzwaniu. Od 1 stycznia 2012 r. emisje pochodzące z lotnictwa zostaną objęte europejskim systemem handlu uprawnieniami do emisji, co oznacza, że wszystkie linie lotnicze wykonujące loty do i z lotnisk europejskich będą zobowiązane do uzyskania uprawnień do emisji CO 2 na pokrycie emisji generowanych podczas tych lotów. Komisja Europejska rozważa również kontrolę emisji pochodzących z transportu morskiego. Pakiet klimatyczno-energetyczny uzupełniają dwa kolejne akty prawne sporządzone w tym samym czasie. Wymagają one: Redukcji emisji CO 2 pochodzącej z nowych samochodów do 120 gramów na kilometr, która zostanie wprowadzona między rokiem 2012 a 2015. Stanowi to ograniczenie rzędu 25 % w stosunku do obecnego poziomu. Dalsze ograniczenie CO 2 do 95 gramów na kilometr wprowadzone będzie w 2020 r. To działanie przyczyni się do redukcji emisji wymaganej w sektorach nieobjętych przez system ETS o ponad jedną trzecią do 2020 r.; Redukcji emisji gazów cieplarnianych z paliw w sektorze transportu o 6 %, z możliwością zwiększenia do 10 % do roku 2020. Badania 14 Na okres od 2007 do 2013 roku Unia Europejska znacznie zwiększyła budżet na badania i rozwój w dziedzinie środowiska, energii i transportu (do kwoty 8,4 mld EUR). Umożliwia to wspieranie wdrażania czystych ekologicznie technologii, jak również dalsze pogłębienie wiedzy na temat zmian klimatycznych i ich skutków.

Korzyści dla Unii Europejskiej płynące z redukcji gazów cieplarnianych Oprócz zapobiegania najbardziej szkodliwym skutkom globalnych zmian klimatu, ograniczenie emisji gazów cieplarnianych przyniesie Unii Europejskiej szereg dodatkowych korzyści. Należą do nich: poprawa bezpieczeństwa energetycznego, redukcja zanieczyszczenia powietrza oraz związanych z tym kosztów ochrony zdrowia i kontroli, a także zwiększenie zatrudnienia. Poprawa efektywności energetycznej i bezpieczeństwa energetycznego Bezpieczeństwo dostaw stanowi narastający problem, jako że Unia Europejska jest w coraz większym stopniu zależna od importu energii. Według scenariusza business-as-usual, zależność Unii od importu energii wzrośnie z 50 % całkowitego unijnego zużycia energii obecnie do 65 % w roku 2030. Oczekuje się, że zależność od importu gazu wzrośnie z 57 % do 84 % do roku 2030, a od importu ropy z 82 % do 93 %. Istnieją zatem bardzo silne ekonomiczne przesłanki na rzecz bardziej efektywnego wykorzystania zasobów, jako elementu podnoszącego konkurencyjność Unii Europejskiej, nawet bez uwzględnienia korzyści związanych z ograniczeniem emisji gazów cieplarnianych. Oczekuje się, że dzięki wprowadzeniu w życie pakietu klimatycznoenergetycznego z grudnia 2008 r. koszty importu ropy naftowej i gazu spadną w roku 2020 o około 50 mld EUR rocznie. Szacunki te oparte są na cenie ropy naftowej na poziomie 61 USD za baryłkę, więc jeśli cena będzie wyższa od założonej, oszczędności również będą większe. 15

Deklaracja liderów Unii Europejskiej dotycząca działań po roku 2012 16 Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r., szefowie państw oraz rządów członków Unii Europejskiej określili stanowisko Unii Europejskiej na temat globalnych działań po roku 2012 służących zwalczaniu zmian klimatycznych. Oto kluczowe fragmenty deklaracji wieńczącej szczyt: Rada Europejska podkreśla kluczowe znaczenie osiągnięcia strategicznego celu zakładającego ograniczenie globalnego wzrostu średnich temperatur do co najwyżej 2 C powyżej poziomu z epoki przedindustrialnej. Rada Europejska podkreśla wiodącą rolę Unii Europejskiej w międzynarodowych działaniach na rzecz ochrony klimatu. Wyraża też przekonanie, że wspólne międzynarodowe działania będą miały kluczowe znaczenie w stymulowaniu wydajnej, efektywnej i jednolitej odpowiedzi na skalę, jakiej wymagają wyzwania związane ze zwalczaniem zmian klimatu. W tym celu, w ramach międzynarodowej konferencji klimatycznej ONZ, należy rozpocząć z końcem roku 2007 i zakończyć do roku 2009 negocjacje dotyczące powszechnego porozumienia po roku 2012, które powinno zostać oparte na strukturze protokołu z Kioto, ale którego zakres powinien zostać poszerzony tak, by zapewnić sprawiedliwe i elastyczne warunki, umożliwiające jak najszersze w nim uczestnictwo. Rada Europejska podkreśla, że bezwzględna redukcja emisji stanowi podstawę międzynarodowego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Kraje rozwinięte powinny kontynuować przywództwo na tym polu poprzez zobowiązanie się do wspólnego zredukowania emisji gazów cieplarnianych o 30 % do roku 2020 w stosunku do roku 1990. W tym kontekście Rada Europejska popiera cel Unii Europejskiej zakładający 30-procentową redukcję emisji gazów cieplarnianych do roku 2020 w stosunku do roku 1990 jako wkład UE do całościowego globalnego porozumienia na okres po roku 2012, pod warunkiem, że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do podobnej redukcji emisji, a bardziej zaawansowane ekonomicznie kraje rozwijające się zobowiążą się do działań adekwatnych do ich obowiązków i możliwości. Rada Europejska zachęca te kraje do przedstawiania propozycji ich udziału w porozumieniu wykraczającym poza rok 2012. Rada Europejska podkreśla fakt, że celem Unii Europejskiej jest przekształcenie gospodarki europejskiej w gospodarkę wysoce efektywną energetycznie i charakteryzującą się niską emisją gazów cieplarnianych i stwierdza, że UE podejmuje zobowiązanie do czasu wypracowania całościowego globalnego porozumienia na okres po roku 2012 i niezależnie od stanowiska zajmowanego w negocjacjach międzynarodowych, do osiągnięcia do roku 2020 co najmniej 20 % redukcji emisji gazów cieplarnianych w stosunku do roku 1990. Rada Europejska odnotowuje rosnący udział krajów rozwijających się w emisjach gazów cieplarnianych oraz konieczność przeciwdziałania wzrostowi tych emisji poprzez zredukowanie zależności rozwoju gospodarczego tych krajów od emisji gazów, uwzględniając ogólną zasadę wspólnej lecz zróżnicowanej odpowiedzialności oraz możliwości poszczególnych krajów. Rada Europejska jest gotowa kontynuować i dalej wzmacniać swoje poparcie dla krajów rozwijających się w zakresie zmniejszania ich wrażliwości na zmiany klimatu oraz adaptacji do tych zmian.

Redukcja zanieczyszczenia powietrza i kosztów ochrony zdrowia Redukcja emisji gazów cieplarnianych zmniejszy także zanieczyszczenie powietrza, które wciąż odpowiada za 370 tys. przedwczesnych zgonów w Europie w skali roku. Korzyść w postaci poprawy jakości powietrza związana z redukcją emisji CO 2 o zaledwie 10 % do roku 2020 przyniosłaby oszczędności kosztów ochrony zdrowia sięgające rocznie 27 mld EUR. Zmniejszenie zapotrzebowania na środki służące kontroli zanieczyszczenia powietrza przyniesie dodatkowe oszczędności w wysokości 11 mld EUR rocznie w 2020 r. Wzrost zatrudnienia Przemysł technologii ekologicznych jest jednym z najbardziej dynamicznych sektorów gospodarki europejskiej, w którym odnotowuje się wzrost w wysokości około 5 % rocznie, wynikający z globalnego popytu na ekologiczne technologie, produkty i usługi. Przemysł ten zatrudnia około 3,4 mln osób w Europie i posiada wyjątkowy potencjał rozwojowy. Dzięki technologiom związanym z energią odnawialną powstało już 300 tys. miejsc pracy i ocenia się, że 20-procentowy udział energii odnawialnej zwiększy tę liczbę do prawie 1 miliona miejsc pracy do roku 2020 a może nawet więcej, jeśli Europa w pełni wykorzysta swój potencjał jako światowy lider w tej dziedzinie. 17

W kierunku nowego globalnego porozumienia w kwestii zmiany klimatu W grudniu 2009 r. w Kopenhadze 192 Strony Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) (191 krajów plus Wspólnota Europejska) planują osiągnąć porozumienie dotyczące globalnych działańiach na rzecz zwalczania zmian klimatycznych obejmujące okres po roku 2012. Rozmowy przygotowawcze do nowego porozumienia rozpoczęto pod koniec 2007 r. na Bali w Indonezji. Plan działania z Bali stanowi część uzgodnionej mapy drogowej będącej wyznacznikiem programu negocjacji. Unia Europejska pracowała od 2005 nad swoim stanowiskiem w zakresie dziaań po roku 2012. W styczniu 2009 r. Komisja Europejska zaproponowała ogólną wizję porozumienia w Komunikacie Kopenhaskim. 2 Propozycja ta została poparta przez europejskich ministrów środowiska w marcu 2009 r., a także przez liderów UE podczas szczytu Rady Europejskiej później w tym samym miesiącu. 18 2 W kierunku ogólnego porozumienia kopenhaskiego w sprawie zmian klimatu

Kraje rozwinięte muszą kontynuować przywództwo... Kraje rozwinięte odpowiadają za emisję 75 % gazów cieplarnianych znajdujących się obecnie w atmosferze, nie licząc gazów pochodzących z wylesiania obszarów tropikalnych. Kraje te mają największe zasoby finansowe i największe możliwości technologiczne umożliwiające ograniczanie emisji. Dlatego Unia Europejska i inne kraje rozwinięte 3 muszą wskazać drogę naprzód i demonstrować, że gospodarka oparta na technologiach niskoemisyjnych jest osiągalna zarówno technicznie, jak i ekonomicznie. Na mocy porozumienia w sprawie działań po roku 2012 powinny one podjąć wiążące, wymierne zobowiązania, aby zredukować emisje pochodzące ze wszystkich sektorów gospodarki o ilość zgodną z celem, jakim jest utrzymanie globalnego ocieplenia poniżej poziomu 2 C powyżej poziomu z epoki przedindustrialnej. AR4 IPCC wykazuje, że zrealizowanie tego celu będzie wymagało redukcji emisji przez kraje rozwinięte jako grupę o 25-40 % do 2020 i o 80-95 % do 2050 r. w stosunku do poziomów z 1990 r. UE zobowiązała się dostosować redukcję własnych emisji do 2020 r. z 20 % do 30 %, pod warunkiem że inne rozwinięte i rozwijające się kraje podejmą w Kopenhadze zobowiązanie wniesienia własnego sprawiedliwie określonego wkładu do wspólnych wysiłków. Ponadto UE wzywa inne kraje o porównywalnym poziomie rozwoju lub stopniu zamożności na mieszkańca w stosunku do krajów rozwiniętych do rozważenia podjęcia podobnych zobowiązań. Dotyczy to przede wszystkim krajów członkowskich OECD lub krajów kandydujących, które nie mają celów emisyjnych określonych w protokole z Kioto. 3 Wszystkie kraje wymienione w załączniku 1 do UNFCCC, oraz wszystkie państwa członkowskie UE, państwa kandydujące i państwa potencjalnie kandydujące do UE. 19

Sprawiedliwy podział wysiłków Wspólna redukcja emisji przez kraje rozwinięte musi być sprawiedliwie rozłożona w sposób gwarantujący, że wszystkie kraje zobowiążą się do porównywalnego wysiłku. Strategia podziału całościowego celu powinna zostać oparta na odpowiedzialności, jaką poszczególne kraje ponoszą za emisje gazów cieplarnianych oraz możliwości ich zredukowania. Aby ocenić porównywalność, należy zastosować wyważone połączenie kryteriów, takich jak: Zdolność do opłacenia krajowych redukcji emisji i do nabycia kredytów jednostek redukcji emisji od krajów rozwijających się: państwa o wysokim poziomie dochodu na mieszkańca powinny mieć większy wkład w redukcję emisji własnych i w innych krajach. Potencjał ograniczenia emisji gazów cieplarnianych: kraje o mniej wydajnych systemach gospodarczych zwykle mają większy zakres redukcji emisji gazów cieplarnianych przy niższych kosztach, dlatego powinny mieć większy wkład do całościowych ograniczeń. Wczesne podjęcie działań na rzecz redukcji emisji w obrębie kraju: miniony wkład w redukcję emisji powinien być premiowany podczas dokonywania oceny rozmiaru redukcji na obecnych poziomach. Trendy populacyjne i całkowite emisje gazów cieplarnianych: kraje o rosnącej populacji powinny mieć prawo do mniejszych redukcji w stosunku do tych o stabilnej lub malejącej populacji. Lotnictwo, transport morski i fluorowane gazy cieplarniane 20 Międzynarodowe sektory lotnictwa i transportu morskiego są dużymi i gwałtownie rosnącymi źródłami emisji gazów cieplarnianych, a jednak nie zostały ujęte w protokole z Kioto. Porozumienie dotyczące działań po roku 2012 musi obejmować cele redukcji emisji dla tych sektorów. Ponadto kraje powinny współpracować za pośrednictwem Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO International Civil Aviation Organization) oraz Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO International Maritime Organization), aby do roku 2010 ustalić globalne środki, które powinny zostać zaakceptowane do roku 2011. Instrumenty rynkowe, w tym system handlu uprawnieniami do emisji, mogą zagwarantować, że redukcje emisji pochodzących z tych sektorów zostaną osiągnięte przy zachowaniu niskich kosztów. Kolejnym potencjalnym problemem jest zwiększone korzystanie w przemyśle z wodorofluorowęglowodorów (HFC), w zastępstwie niszczących warstwę ozonową wodorochlorofluorowęglowodorów (HCFC), które są stopniowo wycofywane z użycia na mocy protokołu montrealskiego w sprawie ochrony warstwy ozonowej. Wiele HFC to silne gazy cieplarniane, dlatego UE chce, aby postanowienia dotyczące międzynarodowej redukcji emisji tych gazów zostały włączone do porozumienia kopenhaskiego. To zachęci przemysł do przyspieszenia prac nad projektami badawczo-rozwojowymi w zakresie HFC o niskim wpływie na globalne ocieplenie i rozwiązaniach alternatywnych bez zawartości HFC.

...ale działania krajów rozwijających się są również niezbędne Pomimo że znaczną część wysiłku na rzecz zwalczania zmian klimatu muszą w najbliższym czasie ponosić kraje rozwinięte, działania tych krajów nie wystarczą do zredukowania globalnej emisji gazów cieplarnianych. Gt CO 2 25 Przewidywana emisja gazów cieplarnianych (przemysł i energetyka, zgodnie ze scenariuszem business as usual ) 20 Kraje rozwijające się Kraje rozwinięte 15 10 5 0 1990 2000 2020 Wraz ze wzrostem gospodarczym krajów rozwijających się wzrastają również emisje gazów cieplarnianych w tych krajach i oczekuje się, że do roku 2020 przewyższą one całkowite emisje krajów rozwiniętych i rzeczywiście, można to zaobserwować już dzisiaj, jeśli uwzględni się emisje pochodzące z wylesiania i niszczenia lasów. Dlatego niezbędnym jest, aby kraje rozwijające się, a w szczególności bardziej zaawansowane gospodarki wschodzące, jak najszybciej rozpoczęły ograniczanie wzrostu emisji. Z kolei kraje uprzemysłowione będą musiały znacznie zwiększyć zakres współpracy z krajami rozwijającymi się, aby zapewnić niezbędne finansowanie i technologię, a także by wspierać rozwijanie potencjału. Najnowsze dowody naukowe wskazują, że aby cel 2 C pozostał osiągalny, kraje rozwijające się, jako grupa, będą musiały ograniczyć wzrost swoich emisji do 15-30 % poniżej poziomu występującego przy stosowaniu strategii typu business-as-usual do roku 2020. Do tych działań trzeba będzie włączyć redukcję emisji pochodzących z wylesiania i degradacji lasów. Wylesianie obszarów tropikalnych w krajach rozwijających się generuje 20 % globalnej emisji gazów cieplarnianych więcej niż wszystkie formy transportu razem wzięte. UE proponuje, by porozumienie kopenhaskie objęło przystosowanie celu poprzez zmniejszenie wylesiania obszarów tropikalnych przynajmniej o połowę do roku 2020 w stosunku do poziomów obecnych, natomiast najpóźniej do roku 2030, powstrzymanie globalnej utraty pokrycia leśnego. 21

Przyniosłoby to także znaczące korzyści dla zachowania bioróżnorodności oraz zrównoważonego rozwoju. Działania takie podjęte przez kraje rozwijające się są wykonalne bez stwarzania zagrożenia dla wzrostu gospodarczego i eliminacji ubóstwa. Działania na rzecz zwalczania zmian klimatycznych przyniosą korzyści nie tylko Europie, lecz w dłuższej perspektywie leżą one również w interesie krajów mniej zamożnych. Jako że mieszkańcy takich rejonów jako pierwsi odczuwają skutki powodzi, burz, suszy oraz innych efektów zmian klimatycznych, w interesie krajów rozwijających się leży przyłączenie się do działań globalnych, by osiągnąć cel 2 C. Koszty byłyby niewielkie. Oczekuje się, że do roku 2020 PKB Chin i Indii podwoi się, a Brazylii wzrośnie o 50 %. Komisja Europejska szacuje, że podjęcie działań na rzecz redukcji emisji zmniejszyłoby ten wzrost PKB zaledwie o 1 punkt procentowy. W rzeczywistości koszt ten będzie prawdopodobnie niższy, a może nawet ujemny, ponieważ szacunki te nie uwzględniają korzyści wynikających z uniknięcia szkód, jakie spowodowałyby zmiany klimatyczne. Istnieje wiele strategii dostępnych dla krajów rozwijających się, w których korzyści przeważają nad kosztami. Należą do nich: zwiększenie efektywności energetycznej i w ten sposób również bezpieczeństwa energetycznego; wdrażanie strategii na rzecz promowania odnawialnych źródeł energii. Strategie te wiążą się często z niskimi kosztami, w tym także dla społeczeństw nieuprzemysłowionych; poprawa jakości powietrza i dzięki temu także zdrowia publicznego; oraz pozyskiwanie metanu, jako taniego nośnika energii, ze źródeł przemysłowych i rolnych. 22

Strategie rozwoju niskoemisyjnego UE proponuje, by w ramach porozumienia kopenhaskiego wszystkie kraje rozwijające się, z wyjątkiem krajów najmniej rozwiniętych, zobowiązały się do przyjęcia strategii rozwoju niskowęglowego. Powinny one wyznaczyć możliwą do przejścia drogę ku redukcji emisji poprzez odpowiednie dla kraju działania ograniczające, obejmujące wszystkie główne sektory emisyjne, szczególnie sektor energetyczny i transportu, największe energochłonne gałęzie przemysłu, oraz w niezbędnych przypadkach, leśnictwo i rolnictwo. W ramach strategii rozwoju niskowęglowego powinno się rozgraniczać pomiędzy działaniami, które można sfinansować ze źródeł krajowych, a tymi, które wymagają finansowania międzynarodowego oraz wsparcia technicznego. Aby zapewnić wystarczająco wysoki poziom ambicji, UE proponuje zbadać możliwości stworzenia instrumentu koordynacyjnego na szczeblu międzynarodowym, który, w oparciu o ocenę techniczną, mógłby dopasowywać działania proponowane przez rozwijające się kraje w zakresie tych strategii, zapewniając przy tym odpowiednie wsparcie międzynarodowe. Celem byłoby osiągnięcie możliwie jak największych redukcji emisji dzięki udostępnionemu wsparciu. Działania krajów rozwijających się powinny zostać odnotowane w międzynarodowym systemie rejestracyjnym, który pokazywałby korzyści wynikające z ograniczenia emisji. Najnowsze osiągnięcia nauki, technologii oraz warunki społeczno-gospodarcze w każdym kraju oznaczają, że strategie i ich wdrożenie będą wymagały systematycznego analizowania. Strategie powinny zostać zaktualizowane najpóźniej do roku 2012, aby zapewnić, że przyczyniają się do osiągnięcia celu 2 C. W perspektywie średniofalowej i długofalowej, wraz z osiąganiem poziomu gospodarczego zbliżonego do krajów uprzemysłowionych, zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się powinny przyjmować wiążące zobowiązania do redukcji emisji. Powinny one być dostosowane do poziomu emisji tych krajów oraz ich technicznych 23 i finansowych zdolności do ich ograniczenia i zredukowania.

Adaptacja do nieuniknionych zmian klimatycznych Do wyzwania, jakim jest dostosowanie się do zmian klimatu, należy podejść całościowo w porozumieniu dotyczącym działań po roku 2012. Zmiany klimatu następują już dziś, a utrzymanie globalnego ocieplenia poniżej 2 C nie wystarczy, by zapobiec negatywnym wpływom. Dostosowanie się do tej sytuacji to wyzwanie globalne, jednak wiele krajów rozwijających się jest szczególnie narażonych na zmiany. Fundusz adaptacyjny w ramach protokołu z Kioto może pomóc w sfinansowaniu rozwoju potencjału i podjęcia działań priorytetowych, ale w ramach porozumienia kopenhaskiego będzie potrzebne dalsze finansowanie, aby sprostać kosztom adaptacji w krajach rozwijających się. Na podstawie danych sekretariatu UNFCCC, koszty, jakie będą musiały ponieść kraje rozwijające się, jako grupa, mogą wynosić od 23 do 54 mld EUR rocznie do 2030 r. Zgodnie z propozycją UE porozumienie kopenhaskie powinno zapewnić ramy wspólnych działań adaptacyjnych, mających na celu wzmocnienie międzynarodowego partnerstwa i solidarności, usprawnienie narzędzi służących do monitorowania i prognozowania oraz promowania efektywnych działań. Należy zbadać wielostronne opcje ubezpieczeniowe mające pokryć straty wynikające z katastrof, aby uzupełnić istniejące mechanizmy finansowania w następstwie kataklizmów związanych z klimatem. Komisja Europejska zaangażowała się już w pilotowanie takich projektów na rzecz rozwijających się krajów Afryki, Karaibów i regionu Pacyfiku (AKP). Jest to konieczne szczególnie w przypadku krajów najsłabiej rozwiniętych, niewielkich rozwijających się krajów wyspiarskich oraz krajów afrykańskich narażonych na susze, pustynnienie i powodzie. Unia Europejska zapewnia tego rodzaju wsparcie poprzez kanały, takie jak Program Pracy z Nairobi nt. konsekwencji, wrażliwości i adaptacji do zmian klimatu UNFCCC, fundusze klimatyczne ONZ, dwustronna współpraca w zakresie rozwoju oraz światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym (GCCA). Światowy Sojusz na Rzecz Przeciwdziałania Zmianom Klimatu (GCCA) 24 Komisja Europejska zaproponowała utworzenie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym (Global Climate Change Alliance GCCA) obejmującego Unię Europejską i kraje rozwijające się najbardziej narażone na zmiany klimatu, w szczególności kraje najmniej rozwinięte oraz niewielkie rozwijające się kraje wyspiarskie. Założeniem tej inicjatywy jest zapewnienie znaczących zasobów na rzecz zwalczania zmian klimatu w krajach docelowych. Zasoby te zostaną przede wszystkim ukierunkowane na rzecz dostosowania i redukcji ryzyka klęsk żywiołowych, jednakże kraje rozwijające się otrzymają także pomoc mającą na celu powstrzymanie wylesiania oraz wspierającą uczestnictwo tych krajów w globalnym rynku emisji. Unia Europejska będzie współpracować z tymi krajami w celu całkowitego zintegrowania strategii przeciwdziałania zmianom klimatycznym ze strategią eliminacji ubóstwa. Planowane są już działania w Vanuatu, na Malediwach, w Tanzanii i Kambodży. GCCA planuje również zainwestować w około 10 innych krajach w regionach afrykańskim i azjatyckim, na wyspach Pacyfiku, regionie Oceanu Indyjskiego oraz Karaibów. GCCA pełni także rolę platformy dialogu na temat zmian klimatu pomiędzy UE a krajami najsłabiej rozwiniętymi i małymi rozwijającymi się państwami wyspiarskimi. W roku 2008 owocem dialogu były trzy wspólne deklaracje w sprawie zmian klimatu pomiędzy UE a, odpowiednio, Afryką, Karaibami i regionem Pacyfiku. Komisja przeznaczyła 90 mln EUR na zapoczątkowanie GCCA w latach 2008-2010. Szwecja i Czechy również miały swój wkład i oczekuje się, że inne państwa członkowskie UE także taki wkład wniosą.

Budowanie globalnego rynku emisji CO 2 Aby wspierać porozumienie w sprawie działań po roku 2012, należy zrestrukturyzować globalny rynek uprawnień do emisji CO 2. Można to osiągnąć poprzez powiązanie porównywalnych krajowych systemów handlu emisjami, takich jak europejski systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS). Systemy typu ograniczenie-handel są opracowywane w coraz większej liczbie krajów rozwiniętych; w przyszłości staną się kluczowym narzędziem umożliwiającym tym krajom spełnienie zobowiązań dotyczących emisji przy zachowaniu niskich kosztów. Nadanie wartości emisjom CO 2 jest najwydajniejszym i najtańszym sposobem na ich redukcję: szacunki pokazują, że systemy handlu uprawnieniami do emisji mogą obniżyć koszt redukcji emisji nawet o 75 %. Dochody uzyskane ze sprzedaży aukcyjnej w systemie typu ograniczenie-handel mogą również zostać przeznaczone na finansowanie ograniczania emisji i adaptację zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się. Państwa członkowskie UE uzgodniły, że połowa dochodów z aukcyjnej sprzedaży uprawnień do emisji w ramach EU ETS począwszy od roku 2013, powinna zostać przeznaczona na ograniczanie emisji i adaptację w Europie i na świecie. Wizja UE polega na możliwie jak najszybszym połączeniu porównywalnych systemów typu ograniczenie-handel w krajach rozwiniętych, a najpóźniej do roku 2015, na utworzeniu rynku uprawnień do emisji CO 2 obejmującego wszystkie kraje członkowskie OECD. Następnie plan ten powinien zostać rozszerzony na główne sektory emisyjne w bardziej zaawansowanych gospodarczo krajach rozwijających się mniej więcej do roku 2020. Prawdopodobieństwo, że amerykański system handlu emisjami będzie funkcjonować w roku 2012 tworzy perspektywę budowania transatlantyckiego rynku uprawnień do emisji CO 2, który mógłby stać się siłą napędową dla utworzenia rynku globalnego. Rozwój i powiązanie krajowych systemów handlu emisjami powinny być nadal nadzorowane przez rządy i nie powinny wpisywać się w zakres negocjacji ONZ. 25

Reforma mechanizmów równoważenia emisji (offsetowania) W okresie przejściowym ku utworzeniu globalnego rynku uprawnień do emisji CO 2, mechanizmy równoważenia emisji (offsetowania) w ramach protokołu z Kioto wciąż odgrywają istotna rolę, jednak wymagają modyfikacji. Mechanizm wspólnych wdrożeń (JI) umożliwia krajom rozwiniętym inwestowanie w projekty ograniczające emisje w innych krajach uprzemysłowionych oraz korzystanie z kredytów redukcji emisji wygenerowanych w ramach tych projektów, aby pomóc osiągnąć własne cele emisyjne. Jednak skuteczność i wydajność mechanizmu JI wymaga poprawy. Reforma powinna obejmować gwarancję integralności środowiskowej mechanizmu i udostępnienie go nowym uczestnikom. Mechanizm czystego rozwoju (CDM) działa na podobnej zasadzie co JI, z tym że projekty ograniczające emisje są prowadzone w krajach rozwijających się. CDM pozwolił krajom rozwijającym się uczestniczyć w międzynarodowym rynku uprawnień do emisji CO 2 i obecnie generuje znaczące przepływy kapitału i technologii, które pomagają w promowaniu nisko-emisyjnego rozwoju gospodarczego w państwach goszczących te projekty. Jednak mechanizm CDM również wymaga reform. Należy wzmocnić integralność środowiskową mechanizmu CDM, szczególnie poprzez dopilnowanie, że tylko te projekty które oferują coś więcej niż opcje najniższych kosztów i zapewniają dodatkową redukcję emisji w odniesieniu do business-as-usual są w stanie generować kredyty. Co więcej należy rozszerzyć kryteria uczestnictwa krajów rozwijających się w CDM, szczególnie tych najsłabiej rozwiniętych, a także udoskonalić administrację mechanizmu. System EU ETS przyjmuje kredyty generowane w ramach większości projektów JI i CDM jako ekwiwalent europejskich uprawnień do emisji, promując w ten sposób inwestycję w tego typu projekty. Taki stan rzeczy utrzyma się po roku 2012. 26

Sektorowe kredytowanie i handel w krajach rozwijających się W krajach rozwijających się będzie niezbędne szersze promowanie wysiłków na rzecz ograniczenia globalnych emisji. Dlatego UE proponuje utworzenie nowych mechanizmów przeznaczonych dla poszczególnych sektorów, które umożliwią krajom rozwijającym się zwiększenie ich wkładu w globalne wysiłki ograniczania emisji oraz dostępu do rynków uprawnień do emisji CO 2 w wyniku rosnącego zapotrzebowania krajów rozwiniętych na kredyty emisyjne w okresie po roku 2012. Pierwszym krokiem dla wysoce konkurencyjnych sektorów w bardziej zaawansowanych krajach rozwijających się powinno być stopniowe wycofanie mechanizmu CDM i zastąpienie go sektorowym mechanizmem kredytowania pod patronatem ONZ, który obejmowałby całe sektory krajowe, nie zaś tylko pojedyncze projekty, jak dzieje się to w przypadku CDM. Kredyty emisji byłyby generowane, kiedy dany sektor gospodarki danego kraju osiągnąłby redukcje większe od z góry zdefiniowanych standardów. Standardy te mogłyby się różnić zależnie od warunków panujących w państwach goszczących projekty. Taki mechanizm kredytowania może wydajnie stymulować rozwój i wdrażanie technologii niskowęglowych w krajach rozwijających się; powinien on zostać przyjęty jako element strategii rozwoju niskoemisyjnego. Szacunki sugerują, że kredytowanie sektorowe mogłoby generować nawet powyżej jednej trzeciej dodatkowych inwestycji w ograniczanie emisji, jakich będą potrzebowały kraje rozwijające się. Podczas gdy kredytowanie sektorowe przyczyniłoby się do rozszerzenia i pogłębienia udziału wschodzących systemów gospodarczych w rynku uprawnień do emisji CO 2, byłoby także kamieniem milowym w kierunku rozwoju sektorowego handlu uprawnieniami do emisji w krajach rozwijających się. Systemy typu ograniczenie-handel w zaawansowanych sektorach przemysłowych będą stanowiły najbardziej oszczędne podejście dla tych rozwijających się krajów, które posiadają potencjał monitorowania emisji i mogą zapewnić przestrzeganie ustaleń na poziomie przedsiębiorstw. Pomysł polega na połączeniu tego typu systemów z systemami działającymi w krajach rozwiniętych, jak choćby EU ETS. Cele w każdym z sektorów stopniowo stawałyby się coraz bardziej ambitne, zbliżając się poziomem do celów wdrażanych w tych samych sektorach w krajach rozwiniętych. UE oferuje wsparcie w ramach rozwijania potencjału, aby pomóc krajom rozwijającym się we wdrożeniu systemów handlu uprawnieniami do emisji. 27

Finanse, technologia i rozwijanie potencjału na rzecz wspierania światowego porozumienia 28 Unia Europejska i pozostała część uprzemysłowionego świata ma obowiązek wspierania krajów rozwijających się w walce przeciwko zmianom klimatu i w procesie dostosowywania się do nich. UE dokonuje tego na wiele sposobów, szczególnie poprzez zamorską pomoc na rzecz rozwoju ze strony państw członkowskich i Komisji Europejskiej, nabywanie kredytów w ramach mechanizmu czystego rozwoju przez przedsiębiorstwa i rządy europejskie, wkład UE w wielostronne fundusze klimatyczne oraz poprzez tworzenie innowacyjnych mechanizmów finansowania, takich jak Globalny Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej (Global Energy Efficiency and Renewable Energy Fund GEEREF) (patrz ramka na str. 30). Kompletne porozumienie po roku 2012 musi opierać się na odpowiednich źródłach finansowania wspierających jego wdrażanie; zrozumiałe jest, że pomoc finansowa, techniczna oraz w zakresie rozwijania potencjału na rzecz krajów rozwijających się ze strony rozwiniętego świata będzie musiała przyjąć szerszą formę. Analiza przeprowadzona przez Komisję Europejską wskazuje, że dodatkowe globalne inwestycje niezbędne do zredukowania światowych emisji do poziomu zgodnego z celem 2 C będzie wynosić około 175 mld EUR rocznie do roku 2020, z czego ponad połowa będzie musiała zostać przeznaczona na kraje rozwijające się. Liderzy UE zobowiązali się, że Unia Europejska będzie miała sprawiedliwy wkład do niezbędnego dodatkowego wsparcia. Potencjalne prywatne i państwowe źródła finansowania obejmują: wykorzystanie dotacji i pożyczek przyznawanych przez kanały międzynarodowe, dwustronne i wielostronne; wprowadzenie innowacyjnych międzynarodowych publicznych źródeł finansowania; oraz międzynarodowy rynek uprawnień do emisji CO 2. Zdaniem UE kraje rozwijające się powinny określić własne potrzeby zewnętrznego finansowania oraz technologiczne w strategiach rozwoju niskoemisyjnego. Po przeprowadzeniu oceny technicznej, potrzeby te byłyby dopasowywane do odpowiednich międzynarodowych źródeł wsparcia za pośrednictwem instrumentu koordynującego na szczeblu międzynarodowym.

Określone wsparcie finansowe będzie potrzebne dla sektora leśnego, aby zredukować emisje pochodzące z wylesiania i degradacji lasów. Komisja Europejska proponuje opracowanie międzynarodowego mechanizmu finansowania służącego premiowaniu krajów rozwijających się na podstawie ich dokonań w zakresie redukcji tych emisji. Globalna architektura finansowa po roku 2012 musi być efektywna, przejrzysta, możliwa do rozliczenia i sprawiedliwa. Finansowy wkład poszczególnych krajów powinien być porównywalny i oparty na poziomie emisji i względnej zamożności. Powinien podlegać negocjacjom w ramach porozumienia kopenhaskiego. Jako że będzie wiele źródeł finansowania na rzecz ograniczenia emisji i adaptacji, międzynarodowy system koordynacji i współpracy będzie wymagał udoskonalenia. Postanowienia dotyczące zarządzania środkami finansowymi na rzecz międzynarodowego klimatu powinny zostać przeanalizowane. Komisja Europejska proponuje utworzenie forum wysokiego szczebla umożliwiającego dyskusje na temat finansowania na rzecz międzynarodowego klimatu, które zrzeszyłoby kluczowych dysydentów z sektora prywatnego i publicznego, a także międzynarodowe instytucje finansowe. Forum powinno systematycznie analizować dostępność i wydatkowanie środków finansowych, a także, w razie potrzeb, zalecać udoskonalenia. 29