Masywne neutrina w teorii i praktyce

Podobne dokumenty
Rozdział 6 Oscylacje neutrin słonecznych i atmosferycznych. Eksperymenty Superkamiokande, SNO i inne. Macierz mieszania Maki-Nakagawy- Sakaty (MNS)

Metamorfozy neutrin. Katarzyna Grzelak. Sympozjum IFD Zakład Czastek i Oddziaływań Fundamentalnych IFD UW. K.Grzelak (UW ZCiOF) 1 / 23

Neutrina (2) Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład IX

Neutrina. Fizyka I (B+C) Wykład XXVII:

Neutrina i ich oscylacje. Neutrina we Wszechświecie Oscylacje neutrin Masy neutrin

Neutrina. Wszechświat Czastek Elementarnych. Wykład 12. prof. dr hab. Aleksander Filip Żarnecki

Neutrina (2) Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład VIII

Neutrina. Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład VIII. Oddziaływania neutrin Neutrina atmosferyczne

Neutrina. Wstęp do Fizyki I (B+C) Wykład XXII:

Oddziaływania elektrosłabe

Eksperymenty reaktorowe drugiej generacji wyznaczenie ϑ 13

Analiza oscylacji oraz weryfikacje eksperymentalne

Tajemnicze neutrina Agnieszka Zalewska

Naturalne źródła neutrin, czyli neutrina sa

Neutrina. Źródła neutrin: NATURALNE Wielki Wybuch gwiazdy atmosfera Ziemska skorupa Ziemska

Fizyka neutrin. Źródła neutrin Neutrina reliktowe Geoneutrina Neutrina z wybuchu Supernowych Neutrina słoneczne. Deficyt neutrin słonecznych

Maria Krawczyk, Wydział Fizyki UW. Neutrina i ich mieszanie

Neutrina. Fizyka I (B+C) Wykład XXIV:

Oscylacje neutrin. Deficyt neutrin atmosferycznych w eksperymencie Super-Kamiokande

Neutrina mają masę - Nagroda Nobla 2015 z fizyki. Tomasz Wąchała Zakład Neutrin i Ciemnej Materii (NZ16)

Neutrina najbardziej tajemnicze cząstki we Wszechświecie

Czy neutrina mogą nam coś powiedzieć na temat asymetrii między materią i antymaterią we Wszechświecie?

Zagadki neutrinowe. Deficyt neutrin atmosferycznych w eksperymencie Super-Kamiokande

Oscylacyjne eksperymenty neutrinowe najnowsze wyniki oraz perspektywy

Zagadki neutrinowe. Deficyt neutrin atmosferycznych w eksperymencie Super-Kamiokande

Title. Tajemnice neutrin. Justyna Łagoda. obecny stan wiedzy o neutrinach eksperymenty neutrinowe dalszy kierunek badań

Podstawy fizyki cząstek III. Eksperymenty nieakceleratorowe Krzysztof Fiałkowski

26.IV.2010 Maria Krawczyk, Wydział Fizyki UW. Mieszanie kwarków i nie tylko Neutrina mieszanie i oscylacje

Symetrie. D. Kiełczewska, wykład9

Niezachowanie CP najnowsze wyniki

cząstki, które trudno złapać Justyna Łagoda

Słońce obserwowane z kopalni Kamioka, Toyama w Japonii

Zasada najmniejszego działania

Neutrina. Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład VII. Historia neutrin Oddziaływania neutrin Neutrina atmosferyczne

Nowa fizyka a oscylacja neutrin. Pałac Młodzieży Katowice 29 listopad 2006

Projekt SOX w poszukiwaniu neutrin sterylnych i nowych oddziaływań

Neutrina. Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład VII. Historia neutrin Oddziaływania neutrin Neutrina atmosferyczne

Elementy Modelu Standardowego

Fizyka cząstek elementarnych i oddziaływań podstawowych

Konferencja NEUTRINO 2012

Jak się tego dowiedzieliśmy? Przykład: neutrino

Symetrie. D. Kiełczewska, wykład 5 1

Reakcje z udziałem neutrin, elektronów i nukleonów w astrofizyce

Neutrina z supernowych. Elementy kosmologii

Odkrywanie supersymetrii - przypadek ciężkich sfermionów

Symetrie. D. Kiełczewska, wykład 5 1

Unifikacja elektro-słaba

wyniki eksperymentu OPERA Ewa Rondio Narodowe Centrum Badań Jądrowych

Oddziaływania podstawowe

Neutrina takie lekkie, a takie ważne

Projekt poszukiwania neutrin sterylnych w eksperymencie z krótką bazą przy użyciu detektora BOREXINO

1/20 Neutrina z presupernowej A. Odrzywołek. Neutrina z gwiazdy presupernowej oraz szanse ich detekcji

Promieniowanie jonizujące

Neutrino cząstka, która nie miała być nigdy odkryta

Wszechświat czastek elementarnych

Fizyka cząstek elementarnych i oddziaływań podstawowych

Rozszyfrowywanie struktury protonu

Fizyka cząstek elementarnych II Neutrina

Funkcje odpowiedzi dla CCQE i wiązek MiniBooNE (cz. I)

Struktura porotonu cd.

PROGNOZOWANIE SUPERNOWYCH TYPU II

Promieniowanie jonizujące

Oddziaływania słabe i elektrosłabe

Neutrina z supernowych

Fizyka cząstek elementarnych. Tadeusz Lesiak

Tajemnice neutrin Jan Kisiel Instytut Fizyki, Uniwersytet Śląski, Katowice Katowice,

Badania neutrin nie tylko w IFJ

Rozprawa doktorska. Oscylacje akceleratorowych neutrin z uwzględnieniem ich niestandardowych oddziaływań. Sebastian Zając

Tajemnice neutrin. Ewa Rondio. Instytut Problemów Jądrowych im. A. Sołtana

Model Standardowy. Elementy fizyki czastek elementarnych. Wykład VI

Interesujące fazy ewolucji masywnej gwiazdy:

Wszechświata. Piotr Traczyk. IPJ Warszawa

Podstawy fizyki wykład 5

Badanie oddziaływań neutrin za pomocą komory TPC wypełnionej ciekłym

Wszechświat Cząstek Elementarnych dla Humanistów Oddziaływania słabe

Elementy kosmologii. Rozszerzający się Wszechświat Wielki Wybuch (Big Bang) Nukleosynteza Promieniowanie mikrofalowe tła Ciemna Materia Leptogeneza

Badanie oscylacji neutrin w eksperymentach akceleratorowych

Zagadki neutrinowe. ! Deficyt neutrin atmosferycznych w eksperymencie Super-Kamiokande

Wskazanie na pojawienie się neutrina elektronowego w eksperymencie T2K

Wszechświat Cząstek Elementarnych dla Humanistów Diagramy Faynmana

Cząstki elementarne. Składnikami materii są leptony, mezony i bariony. Leptony są niepodzielne. Mezony i bariony składają się z kwarków.

V.6.6 Pęd i energia przy prędkościach bliskich c. Zastosowania

Zderzenia relatywistyczne

1. Wcześniejsze eksperymenty 2. Podstawowe pojęcia 3. Przypomnienie budowy detektora ATLAS 4. Rozpady bozonów W i Z 5. Tło 6. Detekcja sygnału 7.

Wszechświat Cząstek Elementarnych dla Humanistów Diagramy Faynmana

Skad się bierze masa Festiwal Nauki, Wydział Fizyki U.W. 25 września 2005 A.F.Żarnecki p.1/39

Badanie oddziaływań quasi-elastycznych neutrin z wiązki T2K w detektorze ND280

Teorie wielkich unifikacji

Rozpad alfa. albo od stanów wzbudzonych (np. po rozpadzie beta) są to tzw. długozasięgowe cząstki alfa

Na tropach czastki Higgsa

Dlaczego pomiar kąta θ13 jest ważny dla planów fizyki neutrin. Wyniki i plany T2K.

Mechanika kwantowa ćwiczenia, 2007/2008, Zestaw II

Podstawy astrofizyki i astronomii

CZASTEK O NAJWYŻSZYCH ENERGIACH

Przyszłość polskiej fizyki neutrin

Podstawowe własności jąder atomowych

WYKŁAD 8. Maria Krawczyk, Wydział Fizyki UW. Oddziaływania słabe

Widmo elektronów z rozpadu beta

Salam,Weinberg (W/Z) t Hooft, Veltman 1999 (renomalizowalność( renomalizowalność)

VI.5 Zderzenia i rozpraszanie. Przekrój czynny. Wzór Rutherforda i odkrycie jądra atomowego

Transkrypt:

Instytut Fizyki Teoretycznej Uniwersytet Wrocławski Wrocław, 20 czerwca 2008

1 Wstęp 2 3 4

Gdzie znikają neutrina słoneczne (elektronowe)? 4p 4 2He + 2e + + 2ν e 100 miliardów neutrin przez paznokieć kciuka na sekundę! Raymond Davis Jr. (1914-2006), Nobel 2002, złapał jako pierwszy w 1967 neutrina słoneczne używając perchloroetylenu (C 2 Cl 4 ), ν e + 37 17Cl 37 18Ar + e. Kilka atomów argonu na miesiąc w objętości basenu kąpielowego! Rezultat: złapano 30% przewidywanych neutrin słonecznych, 70% znikło!

Leptony w modelu Salama-Weinberga Grupa cechowania: SU(2) L U(1) Dublety: νel e L, νµl µ L, ντl τ L ; ψ L = 1 2 (1 γ5 )ψ Singlety: e R, µ R, τ R, ν er, ν µr, ν τr ; ψ R = 1 2 (1+γ5 )ψ ν er, ν µr, ν τr nie sprzęgają się z polami cechowania = nie oddziałują! Obserwowane neutrina to neutrina lewoskrętne M. Goldhaber et al., Phys.Rev.109, 1015 (1958)

Spontaniczne złamanie symetrii generuje masy fermionów L int,φ = (g 11 Le e R + g 12 Le µ R + g 21 Lµ e R + g 22 Lµ µ R )Φ + h.c. +(h 11 Le ν er + h 12 Le ν µr + h 21 Lµ ν er + h 22 Lµ ν µr ) Φ + h.c. φ + 0 Φ = φ υ + η(x) φ, Φ = φ + υ + η(x) 0 L mass = υ(g 11 ē L e R + g 12 ē L µ R + g 21 µ L e R + g 22 µ L µ R ) + h.c. +υ(h 11 ν el ν er + h 12 ν el ν µr + h 21 ν µl ν er + h 22 ν µl ν µr ) + h.c.

Diagonalizacja członu masowego lagranżjanu L mass = υ +υ [ [ (ē L, µ L ) G ( ν el, ν µl ) H er ] + (ē R, µ R ) G + el µ R µ L ] νer + ( ν ν er, ν µr ) H + νel µr ν µl GG + i HH + są hermitowskie, więc można je zdiagonalizować: V + GG + V = Ml 2, me 0 M l = 0 m µ Y + HH + Y = Mν 2, mνe 0 M ν = 0 m νµ

Diagonalizacja członu masowego lagranżjanu, cd. G = V M l Z +, H = Y M ν X +, Z + = M 1 l V + G, V, Z unitarne X + = M 1 ν Y + H, Y, X unitarne el µ L νel ν µl V Y el µ L νel ν µl,, er µ R νer ν µr Z X er µ R νer ν µr

Człon masowy jak trzeba, ale... [ ] er el L mass = υ (ē L, µ L ) M l + (ē R, µ R ) M l +υ [ ( ν el, ν µl ) M ν ( νer ν µr µ R ) µ L )] + ( ν er, ν µr ) M ν ( νel ν µl L mass = υ(m e ēe + m µ µµ + m νe ν e ν e + m νµ ν µ ν µ ) Ale nie cały lagranżjan jest niezmienniczy wobec powyższych unitarnych transformacji: L c.c = g [ ] ( ν el, ν µl )γ α el W α + + (ē 2 µ L, µ L )γ α νel Wα L ν µl

Niezachowanie zapachowych liczb leptonowych? L c.c = g 2 [ ( ν el, ν µl )γ α U + el W α + + (ē µ L, µ L )γ α U L ] νel Wα ν µl U = V + Y macierz mieszania, unitarna ale nie diagonalna czyli możliwe byłyby sprzężenia typu: e ν µ + W, µ ν e + W Po diagonalizacji mamy stany masowe neutrin, które nie są stanami zapachowymi!

Mieszanie się neutrin Mamy stany masowe i stany zapachowe neutrin: νe ν µ = U ν1 ν 2 Przyjmijmy dla uproszczenia, że macierz mieszania neutrin jest rzeczywista, wtedy νe ν µ cos θ sin θ ν1 = sin θ cos θ ν 2

ν 1 i ν 2 abstrakcyjne stany masowe neutrin o energiach E 1 i E 2 Niech w t = 0 neutrino elektronowe ν e = cos θ ν 1 + sin θ ν 2 Swobodna propagacja zgodnie z: ν e (t) = exp ( i ) Ĥt ν e ( = cos θ exp i ) ( E 1t ν 1 + sin θ exp i ) E 2t ν 2 Ile w stanie ν e (t) jest ν e a ile ν µ = sin θ ν 1 + cos θ ν 2

Prawdopodobieństwo przejścia P (ν e ν µ ) = ν µ ν e (t) 2 = sin 2 (2θ) sin 2 E2 E 1 t 2 E i m i = E i = cp + 1 m 2 i c4 2 cp ( m P (ν e ν µ ) = sin 2 (2θ) sin 2 2 21 c 4 ) L 4 ce m 2 21 = m 2 2 m 2 1, L = ct

Prawdopodobieństwo przejścia, cd. Jeśli m 2 21 [ev2 ], L [km] i E [GeV] to 1.27 m P (ν e ν µ ) = sin 2 (2θ) sin 2 2 21 L E Rozwiązanie zagadki deficytu neutrin słonecznych (elektronowych) - nie znikają, zamieniają się jedne w drugie!

Trzy rodziny leptonów - mieszanie się neutrin Atmosferyczne Reaktorowe Słoneczne 1 0 0 c 13 0 s 13 e iδ c 12 s 12 0 U = 0 c 23 s 23 0 1 0 s 12 c 12 0 0 s 23 c 23 s 13 e iδ 0 c 13 0 0 1 c ij = cos θ ij, s ij = sin θ ij δ - faza odpowiedzialna za łamanie symetrii CP w sektorze leptonowym

Co niekompletne: SM czy model Słońca? SNO - Solar Neutrino Obserwatory, w kopalni niklu w Sudbury w Kanadzie, 1-sze wyniki w 2001 (tutaj: arxiv:0806.0989, 5.6.2008) Całkowity strumień neutrin docierających do Ziemi zgadza się z przewidywaniami modelu Słońca. φ ν = φ(ν e ) + φ(ν µ ) + φ(ν τ ) = 5.54 ± 0.32(stat) ± 0.35(syst) φ ms = 5.69 ± 0.91, J.Bahcall et al., (2005) φ(ν e ) = 1.67±0.05(stat)±0.07(syst) = φ(ν e) φ ν = 0.301±0.033 φ [10 6 cm 2 s 1 ]

KamLAND potwierdza SNO: neutrina oscylują! KamLAND = Kamioka Liquid-scintillator Anti-Neutrino Detector Kamioka, Japonia - 7% mocy światowych elektrowni jądrowych Pomiar strumienia ν e emitowanych z reaktorów, L = 180 km, Phys.Rev.Lett. 90, 021802, (2003): N obs N BG N expected = 0.611 ± 0.085(stat) ± 0.041(syst)

widziane przez KamLAND Survival Probability 1 0.8 0.6 0.4 Data - BG - Geo ν e Expectation based on osci. parameters determined by KamLAND Kamland Coll., arxiv:0801.4589, (luty 2008), L 0 = 180 km 0.2 0 20 30 40 50 60 70 80 90 100 L 0 /E νe (km/mev)

Parametry oscylacji z sektora słonecznego Szacowania SNO, arxiv:0806.0989, (5.6.2008) m 2 21 = 4.57 [10 5 ev 2 ], tg 2 θ 12 = 0.447 (θ 12 33.8 ) Słoneczne + KamLAND: m 2 21 = 7.94+0.42 0.26 [10 5 ev 2 ], θ 12 = 33.8 ± 1.4 Szacowania KamLAND, arxiv:0801.4589 (2008) m 2 21 = 7.58+0.21 0.20 [10 5 ev 2 ], tg 2 θ 12 = 0.56 +0.14 0.09 (θ 12 36.8 ) KamLAND + Słoneczne: m 2 21 = 7.59 ± 0.21 [10 5 ev 2 ], tg 2 θ 12 = 0.47 +0.06 0.05 (θ 12 34.4 )

Neutrina atmosferyczne π + µ + + ν µ π µ + ν µ µ + e + + ν e + ν µ µ e + ν e + ν µ

Neutrina atmosferyczne - wyniki Super-Kamiokande Super-Kamiokande, Japonia - wodny detektor Czerenkowa, 50 kt R = (N { µ/n e ) pomiar 0.63 ± 0.03 (stat) ± 0.05 (syst) = (N µ /N e ) model 0.65 ± 0.05 (stat) ± 0.08 (syst) Phys.Rev.Lett 81, 1562 (1998)

Wyniki Super-Kamiokande Phys.Rev.Lett 93, 101801 (2004) m 2 32 = 2.4 10 3 ev 2, sin 2 2θ 23 = 1.0, (θ 23 = 45 ) 1.9 < m 2 32 < 3.0 [ 10 3 ev 2 ], sin 2 2θ 23 > 0.90, 90% C.L. Globalna analiza, G. L. Fogli et al., arxiv:0805.2517 (maj 2008), uzupełnienie do Phys.Rev.D 75, 053001 (2007): sin 2 θ 13 < 3.2 10 2 (θ 13 < 10.3 )

Podsumowanie Jedyny istniejący model, który wyjaśnia doświadczalne obserwacje neutrin słonecznych, atmosferycznych, reaktorowych i akceleratorowych to model z mieszaniem się neutrin, i w konsekwencji, z ich oscylacjami. Warunkiem koniecznym na wystąpienie oscylacji neutrin jest niezerowa masa neutrin.