Parametry neurofizjologiczne w miastenia gravis u dzieci w świetle diagnostyki i leczenia

Transkrypt

1 PRACE ORYGINALNE Sławomir KROCZKA 1,2,4 Katarzyna STASIAK 3 Marek KACIŃSKI 2 Parametry neurofizjologiczne w miastenia gravis u dzieci w świetle diagnostyki i leczenia Neurophysiological parameters in myasthenia gravis in children in diagnostic and therapeutic view 1 Pracownia Neurofizjologii Katedry Neurologii Dzieci i Młodzieży Kierownik Pracowni: Dr hab. n med. Sławomir Kroczka 2 Katedra Neurologii Dzieci i Młodzieży Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum, Kraków Kierownik: Prof. zw. dr hab. n. med. Marek Kaciński 3 Klinika Neurologii Dziecięcej, Uniwersytecki Szpital Dziecięcy w Krakowie Ordynator: Prof. zw. dr hab. n. med. Marek Kaciński 4 Poradnia Chorób Nerwowo-Mięśniowych, Uniwersytecki Szpital Dziecięcy w Krakowie Kierownik Centrum Ambulatoryjnego Leczenia Dzieci USD w Krakowie: Lek. med. Andrzej Bałaga Dodatkowe słowa kluczowe: miastenia gravis elektrostymulacyjna próba nużliwości dekrement diagnostyka leczenie dzieci Additional key words: Myasthenia gravis decrement diagnosis therapy children Adres do korespondencji: Dr hab. n. med. Sławomir Kroczka ul. Wielicka 265, Kraków Tel/fax: mikroczk@cyf-kr.edu.pl Wprowadzenie: Miastenia gravis (MG) jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym. Cechuje ją różnorodność objawów klinicznych oraz ich zmienność pod wpływem wysiłku i odpoczynku. Materiał i metody: W latach w Pracowni Neurofizjologii Katedry Neurologii Dzieci i Młodzieży Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie wykonano elektrostymulacyjną próbę nużliwości u 44 dzieci. Obraz kliniczny i/lub dodatni wynik elektrofizjologicznej próby nużliwości stanowiły podstawę do rozpoznania MG u 19 z nich (12 dziewczynek i 7 chłopców). Średni wiek zachorowania na MG w objętej badaniami grupie wynosił 12,8 lat. Elektrofizjologiczna próba nużliwości była nieprawidłowa u 18 pacjentów, a u jednego z prawidłową próbą nużliwości podstawą rozpoznania była dodatnia próba kliniczna z neostygminą W 5 przypadkach próbę elektrofizjologiczną uzupełniono podaniem edrofonium. U 14/19 pacjentów wykonano badanie poziomu przeciwciał przeciw receptorom acetylocholinowym (AChRAb). U 18 pacjentów z MG wykonano badania obrazowe śródpiersia. U 14/19 pacjentów z MG po 2 miesiącach do 8 lat (średnio po 1,8 lat) wykonano kontrolne badanie elektrofizjologiczne. Wyniki: Postać uogólnioną MG rozpoznano u 14 pacjentów a oczną u 5. W elektrofizjologicznej próbie nużliwości u wszystkich badanych amplituda pierwszej odpowiedzi była w normie, a spadek amplitudy odpowiedzi 4:1 u pacjentów z MG wynosił od 26% do 88%. U 13/18 dzieci grasica nie była prawidłowa, u 3 stwierdzono grasicę resztkową, u 7 przerost, u 2 grasiczaka a u 1 zapalenie grasicy. U 1/8 pacjentów z dodatnimi AChRAb, rozpoznano oczną MG, u pozostałych pacjentów postać uogólnioną. Miano AChRAb wahało się u nich pomiędzy 0,4 a 30,8 nmol/l (średnio 6,39 nmol/l), a spadek amplitudy odpowiedzi 4:1 wynosił od 22% do 58%. W leczeniu u wszystkich pacjentów zastosowano bromek pirydostygminy (Mestinon), u 4 równocześnie z nim azathioprynę a u 7 sterydoterapię. W leczeniu przełomów miastenicznych u 5 chorych wykonano plazmaferezę osocza. U 8/19 (42%) pa- Background. Myasthenia gravis (MG) is an autoimmunologic disorder. It is characterized by various clinical symptoms and their dependency upon the exertion and the rest as well. Material and methods: Between in the Neurophysiology Laboratory at the Chair of Pediatric and Adolescent Neurology, Jagiellonian University in Krakow, the electrophysiological repetitive nerve stimulation study were performed in 44 children. The clinical picture and positive electrophysiological test were the ground to diagnose MG in 19 of them (12 girls and 7 boys). The mean age at onset of MG in the examined group was 12.8 years. In 5 patients the diagnosis was completed using edrophonium test. In 14patients the titer of AchRAb was also tested. In 18 patients with MG the radiological examinations of the chest were performed. In 14/19 patients with MG the control electrophysiological testing was performed 2 to 8 months after the first one. Results. The generalized MG was diagnosed in 14 patients, and ocular in 2 of them. The amplitude of electro-physiological testing was normal during the first response in all patients, but the decrement of amplitude 4:1 in patients with MG was 26% to 88%. In 3 patients with MG the persisted thymus, while in 7 hypertrophy of thymus, in 2 thymoma nad in1 thyinflammation of the thymus was detected. In 5 children the result of chest examination was normal. Among 5/8 patients (62.5%) with positive AChRAb, in one ocular MG was diagnosed, in the other 7 generalized MG. The titer of AChRAb was between 0.4 and 30.8 nmol/l (mean 9.44 nmol/l), and the decrement of amplitude 4:1 was 22% to 58%.. In the treatment pirydostygmine bromide (Mestinon) was used in all children, however in 4 of them together with azathioprine, and in 7 with steroids. In the treatment of myasthenic crisis in 5 patients plasmapheresis was performed. In 42% of patients thymectomy was performed during the first year after diagnosis. The clinical remission was succeed in 90,9% patients. The electrophysiological control examination detected 119

2 cjentów w pierwszym roku leczenia wykonano tymektomię. Remisję kliniczną uzyskano u 10/11 (90,9%) pacjentów tych pacjentów, pozostających w stałej opiece ambulatoryjnej. W kontrolnym badaniu elektrofizjologicznym wykazano u nich spadek wartości amplitudy 4:1 od 1% do 80% (średnio 36%). Pełną remisję elektrofizjologiczną wraz z remisją kliniczną uzyskano u 2 dzieci. U 6/10 dzieci z remisją kliniczną, dekrement amplitudy 4:1 w próbie nużliwości utrzymywał się na podobnym poziomie jak w badaniu wyjściowym. U 1 pacjentki całkowita remisja objawów choroby umożliwiła istotną redukcję dawki Mestinonu, pomimo że w kontrolnym badaniu elektrofizjologicznym dekrement wynosił 80%. Wnioski: 1. Wśród dzieci hospitalizowanych częściej występowała postać uogólniona miastenia gravis. 2. Badania neurofizjologiczne są nadal podstawowymi metodami diagnostycznymi w rozpoznawaniu miastenii u dzieci. 3. Nie stwierdzono korelacji stanu klinicznego z wynikami badań elektrofizjologicznych. the decrement of amplitude 4:1 in 1% to 80% (mean 36%). The electrophysiological remission, correlating with clinical remission was achieved in 2 patients. In 6/10 patients with clinical remission, the decrement of amplitude 4:1 in electrophysiological examination continued to be at the level similar to initial examination. In 1 patient remission was complete allowing significant reduction of doses of Mestinon, even though in the electrophysiological test the decrement was 80%. Conclusions. (1) Among hospitalized children, the generalized myasthenia was the most common. (2) Neurophysiological studies plays still fundamental role in diagnostic methods in the diagnosis of myasthenia gravis in children. (3) The correlation of the clinical state and electrophysiological results was not established. Wstęp Miastenia gravis (MG) jest chorobą, która klinicznie cechuje się nadmierną męczliwością mięśni prążkowanych, narastającą w miarę wykonywanej czynności a po odpoczynku lub lekach ustępującą częściowo lub całkowicie. Należy ona do chorób o udowodnionym podłożu autoimmunologicznym i czasem towarzyszą jej inne choroby autoimmunologiczne takie jak choroby tarczycy, gościec stawowy, czy też układowy toczeń trzewny [1]. Częstość występowania miastenii oceniana jest na 2-10/ ludności i jest ona większa u kobiet. Przypadki z początkiem zachorowania do 10 roku życia stanowią 4,3%, a z początkiem do 20 roku życia 24% spośród wszystkich chorych na miastenię. Udowodniono, że zaburzenie transmisji nerwowo-mięśniowej w MG spowodowane jest zablokowaniem receptorów acetylocholiny (AChR) w błonie postsynaptycznej przez krążące we krwi swoiste przeciwciała. Wykryto je u 81,1% pacjentów z MG w tym u 96,2% pacjentów z uogólnioną i u 66,7% z oczną postacią choroby [2]. Mechanizm ich powstawania pozostaje niejasny, chociaż udowodniono związek między obecnością przeciwciał a chorobami grasicy, jak przerost grasicy czy grasiczak. W patogenezie powstawania AChRAb dużą rolę odgrywają także IL-10 oraz IL-22 [3]. W MG można wykryć również inne krążące autoprzeciwciała. U 9% pacjentów z obecnością AChRAb stwierdza się przeciwciała przeciw fosfatazie alkalicznej (APAb), których obecność może predysponować do ciężkiego przebiegu klinicznego uogólnionej MG. Trzeba jednak przypomnieć, że rola, jaką odgrywają te przeciwciała nie została jednak jeszcze dokładnie poznana [4]. Z kolei pacjenci z MG, u których stwierdza się przeciwciała przeciw specyficznej mięśniowej kinazie tyrozynowej (MuSK), mają częściej opuszkową symptomatologię. Badania MR zewnętrznych mięśni oka u tych pacjentów wykazały ich atrofię z przerostem tkanki tłuszczowej, którego nie stwierdza się u pacjentów wyłącznie z AChRAb. Obecność takich zmian strukturalnych może wiązać się z trudnością uzyskania remisji choroby u tych pacjentów [5]. Miano krążących przeciwciał ma znaczenie diagnostyczne, ale nie koreluje podobnie jak wyniki badań neurofizjologicznych, z ciężkością przebiegu choroby [6]. Z kolei obecność przeciwciał przeciw jądrowych i przeciw mięśniowych nasuwa podejrzenie grasiczaka. Dla jego uwidocznienia u każdego pacjenta należy wykonać badania obrazowe śródpiersia, to jest badanie tomokomputerowe lub lepiej rezonans magnetyczny jądrowy. Badania te mogą ujawnić przerost grasicy, który jest także wskazaniem do konsultacji torakochirurgicznej i ewentualnego usunięcia grasicy. U pacjentów z MG i grasiczakiem stwierdza się dodatkowo obecność przeciwciał przeciw IL-12 i białku p40 [7]. Oprócz zaburzeń odporności humoralnej, u 80% pacjentów z dziecięcą MG wykazano także zaburzenia odporności komórkowej, zmniejszenie CD4, CD3 i CD8 [8]. Rozpoznawanie MG u dzieci, a zwłaszcza jej postaci ocznej, może być trudne z uwagi na występowanie podobnych objawów klinicznych w innych chorobach, jak encefalomiopatie. Dlatego u seronegatywnych pacjentów podejrzanych o MG a niewykazujących zmian w badaniu EMG oraz u pacjentów już leczonych u których niemożliwe jest uzyskanie remisji, należy wykonać badania w kierunku chorób mitochondrialnych [9]. MG charakteryzuje różnorodność objawów klinicznych oraz ich zmiana pod wpływem wysiłku i odpoczynku. Często pierwszym jej objawem jest opadanie powiek oraz męczliwość mięśni zewnętrznych gałki ocznej z podwójnym widzeniem (miastenia oczna). MG może rozpoczynać się także od zajęcia mięśni opuszkowych, z trudnościami w jedzeniu, połykaniu śliny oraz niewyraźną i nosową mową. Zajęcie mięśni twarzy prowadzi do zubożenia mimiki ze szczątkowym, poprzecznym uśmiechem i słabym marszczeniem czoła. W tej postaci nierzadkie jest wczesne zajęcie mięśni oddechowych z gwałtownie postępującą niewydolnością oddechową. Z kolei w postaci uogólnionej pierwszymi objawami jest narastająca ku wieczorowi męczliwość kończyn z nasilającymi się zaburzeniami lokomocji, a czasem nawet osłabieniem mięśni grzbietu i karku z opadaniem głowy. Celem tej pracy była analiza przydatności elektrostymulacyjnej próby nużliwości oraz poziomu przeciwciał AChRAb w diagnostyce MG u dzieci a także kliniczna i elektrofizjologiczna ocena sposobu i wyników jej leczenia. Materiał i metody W latach u 48 dzieci (28 dziewczynek i 20 chłopców) wykonano w Pracowni Neurofizjologii Katedry Neurologii Dzieci i Młodzieży Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie elektrostymulacyjną próbę nużliwości, z powodu istotnych wskazań klinicznych. Dodatni wynik próby nużliwości i/lub obraz kliniczny stanowiły podstawę do rozpoznania miastenii u 19 z nich, w tym u 12 dziewcząt (63,2%) i 7 chłopców (36,8%), w wieku 4,5-17 lat. U pozostałych dzieci skierowanych do Pracowni z podejrzeniem MG próba nużliwości była prawidłowa. 11 pacjentów z rozpoznaną MG pozostaje nadal pod stałą opieką Poradni Chorób Nerwowo-Mięśniowych Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. Elektrofizjologiczną próbę nużliwości wykonano przy użyciu aparatu Keypoint firmy MedtronicDantec. Z uwagi na większą czułość próby wykonanej w mięśniach proksymalnych do stymulacji wybrano nerw pachowy, który drażniono w pukcie Erba lub w dole pachowym. Odpowiedź rejestrowano elektrodami powierzchownymi umieszczonymi nad mięśniem naramiennym. Nerw stymulowano supramaksymalnym bodźcem prostokątnym o częstotliwości najpierw 3 Hz, potem 10 Hz, a następnie 30 Hz. Po zastosowaniu bodźca tężcowego (30 Hz), ponownie stymulowano nerw bodźcem z częstotliwością 3 Hz. Wykonano 3-5 takich stymulacji potężcowych w odstępach 1 minutowych. Oceniano wartość amplitudy pierwszej odpowiedzi, oraz wielkość spadku amplitudy odpowiedzi 4:1 w trakcie stymulacji wstępnej i tężcowej (30 Hz). Za dodatnią próbę uznano spadek amplitudy odpowiedzi 4 do 1 o najmniej 15% [10]. W 5 przypadkach dodatnią próbę elektrofizjologiczną uzupełniono podaniem edrofonium lub neostygminy, za każdym razem notując przejściową poprawę kliniczną i elektrofizjologiczną. U 14 pacjentów wykonano także metodą immunoprecypitacji badanie poziomu przeciwciał AChRAb, z dodatnim wynikiem w mianie powyżej 0,24 nmol/l. U 18/19 pacjentów z MG wykonano badania obrazowe śródpiersia. U 9/11 pacjentów z MG po 2 miesiącach do 8 latach wykonano 120 S. Kroczka i wsp.

3 kontrolne badanie elektrofizjologiczne. Elektrofizjologiczną próbę nużliwości przeprowadzono po odstawieniu Mestinonu na conajmniej 12 godzin przed badaniem. Wskazaniem do badania kontrolnego u wszystkich pacjentów była potrzeba oceny elektrofizjologicznej przed planowaną modyfikacją leczenia farmakologicznego. Wyniki Średni wiek zachorowania na MG w objętej badaniami grupie wynosił 12,8 lat (u dziewczynek 13,74, a u chłopców 11,2 lat). Na podstawie obrazu klinicznego miastenię oczną rozpoznano u 5 pacjentów w wieku od 4,5 do 17 lat, a 14 dzieci manifestowało objawy miastenii uogólnionej z różnie wyrażonymi objawami opuszkowymi (Tab. I). W elektrofizjologicznej próbie nużliwości u wszystkich badanych amplituda pierwszej odpowiedzi była prawidłowa. W grupie 29 pacjentów, u których w badaniu EMG nie potwierdzono MG, spadek amplitudy 4:1 wyniósł 1-12% (średnio 7,06%). Natomiast spadek amplitudy tych odpowiedzi u 18 pacjentów z MG wynosił od 26% do 88% (średnio 43,4%). (Tab. II). Po podaniu edrofonium u wszystkich 5 dzieci notowano zmniejszenie się spadku (dekrementu) amplitudy, będącego wynikiem częściowego ustąpienia zaburzeń przewodnictwa transsynaptycznego (Ryc. 1). U jednego pacjenta z oczną postacią miastenii, próba elektrofizjologiczna była ujemna. Podstawą rozpoznania było u niego ustąpienie opadania powiek po dożylnym podaniu neostygminy. U 3 dzieci z MG wykazano grasicę resztkową, u 7 przerost grasicy, u kolejnych 2 wysunięto podejrzenie grasiczaka, u 5 dzieci obraz śródpiersia był prawidłowy, u jednego dziecka stwierdzono zapalenie grasicy (Tab. II). U 6/14 (42,85%) dzieci miano przeciwciał AChRAb było prawidłowe. Wśród dzieci z dodatnim poziomem AChRAb u 4 rozpoznano miastenię oczną, a u pozostałych uogólnioną (Tab. II). Dekrement amplitudy stwierdzany w badaniu EMG u pacjentów z miastenią oczną wynosił odpowiednio 27, 25, 22 i 33%. W badaniu obrazowym śródpiersia u pacjentów z oczną postacią MG, u 2 ujawniono przerost grasicy, natomiast 2 badanie było prawidłowe. Natomiast u pacjentów z postacią uogólnioną, wysunięto podejrzenie u chłopca grasiczaka a u dziewczynki przerostu grasicy. 1 pacjent z uogólnioną MG był leczony ponadto z powodu tocznia układowego trzewnego. Spośród pozostałych 8/14 pacjentów (57%) z dodatnimi mianami AChRAb, u jednego rozpoznano oczną MG, a u pozostałych postać uogólnioną. Miano AChRAb wahało się u nich pomiędzy 0,4 a 30,8 nmol/l (średnio 6,39 nmol/l), a spadek amplitudy odpowiedzi 4:1 wynosił od 23% do 58% (średnio 42,8%). U 17 letniego chłopca z postacią oczną MG, u którego poziom AChRAb wynosił 0,4 nmol/l zarejestrowano spadek amplitudy 4:1 o 54%. Natomiast 15,6 letnia dziewczynka z uogólnioną postacią MG i wysokim mianem przeciwciał (30,8 nmol/l) była dodatkowo leczona w Klinice Endokrynologii Dzieci i Młodzieży UJ z powodu wola Hashimoto. Pomimo podejrzenia u niej w badaniu MR grasiczaka, rodzice nie wyrazili zgody na tymektomię. Tabela I Charakterystyka kliniczna pacjentów z miastenia gravis. Clinical characteristics of patients with myasthenia gravis. Płeć Wiek zachorowania (lata) W leczeniu u wszystkich pacjentów zastosowano 2,5 6,5 tabletek bromku pirydostygminy (Mestinon 60 mg) w 3-6 dawkach, a u 4 (21%) stosowano przez okres 3-12 miesięcy równocześnie azathioprynę. U 7 (36%) chorych stosowano w okresie 6-10 miesięcy sterydoterapię, u jednego z nich Wiek kontroli (lata) Postać MG 1. K 15,2 18 Uogólniona 2. K 12,8 13,5 Uogólniona z zajęciem opuszki 3. K 11 Uogólniona z zajęciem opuszki 4. M 17,11 18 Oczna 5. K 12,6 Uogólniona z zajęciem opuszki 6. K 15,6 16 Uogólniona z zajęciem opuszki 7. M 9 9,2 Uogólniona z zajęciem opuszki 8. K 14,5 22 Uogólniona z zajęciem opuszki 9. M 10,2 11,7 Uogólniona 10. K 14,7 15,5 Uogólniona z zajęciem opuszki 11. M 10 Oczna 12. K 13,3 Uogólniona z zajęciem opuszki 13. K Uogólniona 14. K 7,2 9 Oczna 15. K 15,8 17,1 Uogólniona 16. K 17,2 17,8 Uogólniona 17. M Oczna 18. M 15,6 Uogólniona 19. M 4,5 5,6 Oczna Pacjenci 3, 5, 11, 12, 18 nie byli objęci badaniem kontrolnym Tabela II Badania dodatkowe u pacjentów z miastenia gravis. Additional tests in patients with myasthenia gravis. Obrazowanie grasicy Miano autoprzeciwciał AChRAb (nmol/l) Próba nużliwości diagnostyczna Decrement 4:1 (%) 1. resztkowa Nie wykonano 38 Próba nużliwości kontrolna Decrement 4:1 (%) 2. przerost <0, przerost Nie wykonano resztkowa 0, prawidłowa Nie wykonano grasiczak 30, przerost 1, przerost 6, grasiczak <0, przerost Nie wykonano przerost <0, Nie wykonano resztkowa 7, prawidłowa <0, prawidłowa 2, zapalenie 1, prawidłowa <0, prawidłowa 0, przerost <0,24 33 pulsy metylprednisolonu (1g/dawkę) a u pozostałych przewlekle prednison w dawce 1 mg/kg/dobę (Tab. III). U 4 pacjentów MG rozpoczęła się gwałtownie, w krótkim czasie doprowadzając do wystąpienia przełomów miastenicznych. Natomiast u 5 wystąpiły przełomy w przebiegu 121

4 Tabela III Leczenie pacjentów z miastenia gravis. Therapy in patients with myasthenia gravis. Mestinon tabl 60 mg /dawki dobowe leczenie wstępne Mestinon tabl 60 mg /dawki dobowe badanie kontrolnym leczenia MG. U 4 miały one charakter miasteniczny, którego przyczyną były infekcje nosogardzieli, a w 1 przypadku zanotowano przełom cholinergiczny w okresie okołooperacyjnym przed i po zabiegu tymektomii. W leczeniu przełomów miastenicznych u 5 chorych wykonano plazmaferezę osocza. U jednej dziewczynki obserwowano zakrzepicę żyły udowej, która była powikłaniem założonego cewnika do plazmaferezy. U 8/19 (42%) pacjentów w pierwszym roku leczenia wykonano tymektomię. U jednej dziewczynki z grasicą resztkową wskazaniem do pilnej tymektomii był przełom miasteniczny, u pozostałych były wskazania zarówno kliniczne jak i radiologiczne (przerost, podejrzenie grasiczaka). 11/19 pacjentów z rozpoznaną MG było objętych długoterminową systematyczną opieką w Poradni Chorób Nerwowo-Mięśniowych Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. U większości z nich (10/11, 90,9%) uzyskano remisję kliniczną a w kontrolnym badaniu elektrofizjologicznym wykonanym, zarejestrowano spadek wartości amplitudy 4:1 od 1 do 80% (średnio o 36%). U jednej pacjentki z uogólnioną postacią MG, przebieg choroby jest wysoce niestabilny. Pomimo systematycznego leczenia Mestinonem, Azathiopryną i pulsami sterydów oraz wykonania tymektomii, przebyła ona 3 przełomy miasteniczne, które wymagały zastosowania plazmaferezy. Pomimo wieloletniego leczenia nie udało się zredukować w tym przypadku dawek Mestinonu i w chwili zakończenia obserwacji (w wieku 18 lat) wymagała ona podawania 7,5 tabletek Mestinonu, w 7 dawkach dobowych. Nie uzyskano u niej także remisji elektrofizjologicznej, zaś spadek amplitudy Azathiopryna Sterydy Plazmafereza Tymektomia 1. 6/6 2/ /6 1/ / ,5/6 5/ Zaplanowano / ¾ 2/ brak zgody 7. 4,5/5 2/ /6 1,5/ ,5/ /5 7,5/7 + +pulsy / N /5 4/ ,5/3 1,5/ /6 3/ /6 6/ /3 1,5/ /5 1,5/ /4 2,5/ w badaniu wstępnym wynosił 43% a w kontrolnej stymulacji tężcowej 46%. Remisję elektrofizjologiczną, korelującą z remisją kliniczną, uzyskano u dwojga seronegatywnych pacjentów. U jednej dziewczynki w przebiegu choroby wystąpił przełom miasteniczny a w leczeniu zastosowano sterydy, azathioprynę i tymektomię. Pozostaje ona nadal na leczeniu Mestinonem, którego dawkę zredukowano z 5 tabletek/dobę w 6 dawkach do 1,5 tabletki/dobę w 3 dawkach. Remisję elektrofizjologiczną uzyskano również u chłopca z postacią opuszkową MG, leczonego Mestinonem i sterydami. Usunięto u niego grasiczaka i po 5 latach leczenia odstawiono całkowicie farmakoterapię. W badaniu kontrolnym podczas stymulacji wstępnej spadek amplitudy odpowiedzi 4:1 wynosił 13%, a po zastosowaniu bodźca tężcowego 4% (Ryc. 3). U 7/10 pacjentów z remisją kliniczną dekrement amplitudy 4:1 w badaniu elektrofizjologicznym utrzymywał się na podobnym jak w badaniu wyjściowym poziomie. Natomiast kolejnej pacjentki całkowita remisja objawów choroby umożliwiła istotną redukcję Mestinonu z 6 tabletek podawanych w 6 dawkach dobowych do 1,5 tabletki w 3 dawkach, pomimo iż w kontrolnej elektrofizjologicznej próbie nużliwości dekrement wynosił aż 80%. Omówienie Wśród zagadnień diagnostycznych, w naszym materiale zwraca uwagę mała częstość występowania miastenii ocznej (26%), to jest podobna jak w badaniach Ashraf i wsp. [11]. Miana autoprzeciwciał AChRAb były dodatnie u (8/19) 42,1% naszych chorych a częstość ich występowania u pacjentów z MG była podobna jak podana przez Bilińską i wsp. [12]. Ich obecność stanowiła tylko potwierdzenie immunologiczne wcześniej rozpoznanej klinicznie i elektrofizjologicznie miastenii. Innym elementem tej publikacji jest zestawienie sposobu i wyników leczenia MG w wieku rozwojowym. Dla poprawienia przewodnictwa nerwowo-mięśniowego użyto pirydostygminy (Mestinonu), w kilku (4-6) dawkach dobowych. W celu uniknięcia objawów niepożądanych oraz możliwości wywołania przełomu cholinergicznego, dawkę dobową zwiększano bowiem stopniowo aż do uzyskania dawki skutecznej terapeutycznie. W trakcie leczenia mimo to nie doszło u żadnego pacjenta do spadku wrażliwości na acetylocholinę, a co za tym idzie do wyczerpywania się skuteczności leczenia, chociaż zdaniem innych autorów dla uniknięcia tego zjawiska konieczne było zastosowanie w początkowym okresie choroby leczenia immunosupresyjnego [13]. U dzieci objętych obecną analizą zastosowano sterydy kory nadnercza oraz azathioprynę, jednak wyłącznie jako leczenie wspomagające leczenie pirydostygminą. Jest to ważne spostrzeżenie, ponieważ sterydoterapia może być czasem niebezpieczna, poprzez zaskakujące nasilenie objawów choroby. Jednak w naszej grupie nie obserwowano tego niekorzystnego przebiegu leczenia MG. Według Kupersmith i wsp. w leczeniu miastenii ocznej lepsze bliskie i odległe wyniki uzyskuje się u pacjentów leczonych prednisonem niż pirydostygminą [13]. Sterydoterapia może zapobiegać w znacznym stopniu transformacji miastenii ocznej w uogólnioną, bowiem u ponad 50% pacjentów z oczną MG w przeciągu 2 lat rozwija się uogólniona MG. Transformacja ta nie ma związku z poziomem AChRAb, ale u pacjentów seropozytywnych jest częstsza. U jednego z naszych pacjentów z oczną MG, stosowano równocześnie pirydostygminę i prednison, ale u innego z tą postacią MG, ze względu na łagodny przebieg choroby, nie włączono farmakoterapii. Zgodnie z piśmiennictwem nowoczesne metody leczenia zachowawczego MG powinny uwzględniać także dożylne podawanie wysokich dawek immunoglobulin. Nieco bardziej agresywną formą leczenia, pozwalającą na uzyskanie szybkiej chociaż nietrwałej poprawy jest plazmafereza [14,15]. Ta metoda lecznicza wykazała się szczególną przydatnością w leczeniu przełomów 5 naszych pacjentów, którzy ze względu na głębokie zaburzenia oddechowe wymagali przez okres kilku dni respiratoroterapii. Koniecznym i powszechnie stosowanym uzupełnieniem farmakoterapii MG jest usunięcie grasicy. Nie ma dotychczas consensusu co do najkorzystniejszego momentu w którym należy wykonać tymektomię. Jednak wydaje się, że ze względu na konieczność ograniczenia wyżej wymienionych niepożądanych objawów związanych z leczeniem zachowawczym, wczesna tymektomia powinna być szczególnie zalecana właśnie u dzieci [16]. Wydają się to potwierdzać także wyniki naszej analizy leczenia MG. Oczywiście podejrzenie grasiczaka z przerostem grasicy w badaniach obrazowych stanowi 122 S. Kroczka i wsp.

5 bezwzględne wskazanie do tymektomii. Innymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są: postać opuszkowa miastenii, znaczne nasilenie objawów, występowanie w wywiadzie przełomów, oraz słaba odpowiedź na leczenie zachowawcze. Wcześnie wykonana tymektomia pozwala u około 40-60% pacjentów osiągnąć remisję w ciągu kilku miesięcy po zabiegu. W innych przypadkach możliwe jest zmniejszenie intensywności leczenia antagonistami AChE do dawek podtrzymujących. W grupie własnej remisję kliniczną uzyskano u prawie wszystkich pacjentów (10/11) pozostających w długoterminowej opiece ambulatoryjnej, w tym u 5/8 pacjentów u których wykonano tymektomię. Zabieg ten wykonano u nich wcześnie, to jest w pierwszym roku trwania choroby. Całkowita lub częściowa remisja wystąpiła u 4/5 poddanych tymektomii (80%). U jednego chłopca odstawiono farmakoterapię, u 3 istotne zredukowano dawki podobne wyniki uzyskano w materiale Wagner i wsp. [17], Kattach i wsp.[18] a także Ashraf i wsp. [11]. U jednej dziewczynki z grupy prezentowanej w tej pracy nie uzyskano poprawy po tymektomii. Remisji klinicznej nie zawsze odpowiada jednak normalizacja w badaniach elektrofizjologicznych (EMG, elektromiografia pojedynczego włókna mięśniowego-sfemg) i istotne obniżenie poziomu AChRAb [6,8]. U 2 naszych pacjentów, wraz z remisją kliniczną uzyskano również remisję elektrofizjologiczną w EMG. Znaczna redukcja Mestinonu u jednego i decyzja o całkowitym odstawieniu leku u drugiego z nich, były łatwiejsze z uwagi na nie występowanie u nich dodatniego miana przeciwciał AChRAb. Równolegle z prowadzoną farmakoterapią pacjentom z miastenią zalecano prowadzenie higienicznego trybu życia (unikanie przemęczania fizycznego, niedoboru snu, dłuższego nasłoneczniania), jak również unikania oraz starannego leczenia infekcji. Szczególnie ostrożnie należy stosować u nich niektóre leki: kurarę, suksametonium w anestezji, aminoglikozydy, tetracykliny, beta-blokery, acetazolamid, diazepam, czy fenytoinę. Przeciwwskazane są natomiast D-penicylamina, dożylne preparaty magnezu oraz chinina. Chorzy na miastenię byli zwolnieni ze szczepień, a w koniecznych przypadkach decyzje co do szczepienia rozważano indywidualnie. Każdy pacjent z miastenią, nawet w okresie pełnej remisji, musi mieć zapewnioną stałą opiekę lekarską, przestrzegać wszystkich zakazów i unikać czynników zaostrzających zaburzenia transmisji nerwowo-mięśniowej [19,20,21]. Żaden z naszych pacjentów leczonych w czasie 6 lat nie zmarł, chociaż zgony u dzieci z MG są opisywane [11]. Wiąże się to najpewniej z możliwością wielodyscyplinarnego leczenia pacjentów z MG, włącznie z szybką intubacją pacjenta w czasie przełomu i monitorowaniem w oddziale intensywnej terapii, ale przede wszystkim z wnikliwą i systematyczną opieką ambulatoryjną nad pacjentami z MG w Poradni Chorób Nerwowo-Mięśniowych naszego szpitala. Wnioski 1. U dzieci częściej występowała postać uogólniona miastenia gravis. 2. Elektrostymulacyjna próba nużliwości nadal pozostaje podstawową metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu MG u dzieci. 3. Nie stwierdzono korelacji stanu klinicznego z wynikami badań elektrofizjologicznych. Piśmiennictwo 1. Kanazawa M, Shimohata T, Tanaka K, Nishizawa M: Clinical features of patients with myasthenia gravis associated with autoimmune diseases. Eur J Neurol. 2007; 14: Hsu S, Tsai R, Wang H, Su M: A comparative study of ocular and generalized myasthenia gravis. Kaohsiung J Med Sci. 2002; 18: Xin N, Namaka MP, Dou C, Zhang Y: Exploring the role of interleukin-22 in neurological and autoimmune disorders. Int Immunopharmacol. 2015; 28: Konishi T, Ohta K, Shigemoto K, Ohta M: Anti- -alkaline phosphatase antibody positive myasthenia gravis. J Neurol Sci. 2007; 263: Farrugia M, Robson M, Clover L, Anslow P, Newsom-Davis J. et al: MRI and clinical studies of facial and bulbar muscle involvement in MuSK antibody-associated myasthenia gravis. Brain 2006; 129: Kostera-Pruszczyk A, Emeryk-Szajewska B, Switalska J, Strugalska-Cynowska H, Rowińska- -Marcińska K. et al: Clinical, electrophysiological and immunological remissions after thymectomy in myasthenia gravis. Clin Neurophysiol. 2002; 113: Yoshikawa H, Sato K, Edahiro S, Furukawa Y, Maruta T. et al: Elevation of IL-12 p40 and its antibody in myasthenia gravis with thymoma. J Neuroimmunol. 2006; 175: Zhou S, Li W, Sun D: Myasthenia gravis in children: clinical study of 77 patients Zhonghua Er. Ke Za Zhi. 2004; 42: Ben Yaou R, Laforêt P, Bécane HM, Jardel C, Sternberg D. et al: Misdiagnosis of mitochondrial myopathies: a study of 12 thymectomized patients. Rev Neurol. 2006; 162: Kroczka S: Elektromiografia i elektroneurografia. W: Neuropediatria. Kaciński M. (red). Wyd. Lek. PZWL. Warszawa, 2007: Ashraf V, Taly A, Veerendrakumar M, Rao S: Myasthenia gravis in children: a longitudinal study. Acta Neurol Scand. 2006; 114: Bilińska M, Dobrzyńska L, Hebel R, Szutowicz A: Badanie poziomu przeciwciał przeciw receptorom acetylocholiny w surowicy chorych z miastenią. Neurol Neurochir Pol. 1999; 32 (Suppl. 6): Kupersmith M, Ying G: Ocular motor dysfunction and ptosis in ocular myasthenia gravis: effects of treatment. Br J Ophthalmol. 2005; 89: Papazian O, Alfonso I: Juvenile myasthenia gravis. Medicina 2009; 69: Liew WK, Powell CA, Sloan SR, Shamberger RC, Weldon CB. et al: Comparison of plasmapheresis and intravenous immunoglobulin as maintenance therapies for juvenile myasthenia gravis. JAMA Neurol. 2014; 71: Wang W, Shang L, Wen F, Song W, Li J, Li XC: Effect of thymectomy in treatment of myasthenia gravis: analysis of 67 cases Zhonghua Yi. Xue Za Zhi. 2006; 86: Wagner A, Cortes R, Strober J, Grethel E, Clifton M. et al: Long-term follow-up after thymectomy for myasthenia gravis: thoracoscopic vs open. J Pediatr Surg. 2006; 41: Kattach H, Anastasiadis K, Cleuziou J, Buckley C, Shine B. et al: Transsternal thymectomy for myasthenia gravis: surgical outcome. Ann Thorac Surg. 2006; 81: Kroczka S: Miastenia. W: Wybrane zagadnienia z pediatrii. Pietrzyk JJ. (red). Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kraków, 2004: Kaciński M: Miastenia. W: Neuropediatria. Kaciński M. (red) Wyd. Lek. PZWL. Warszawa, 2007: Della Marina A, Trippe H, Lutz S, Schara U: Juvenile myasthenia gravis: recommendations for diagnostic approaches and treatment. Neuropediatrics 2014; 45: