Po zainicjowaniu routera dioda ACT powinna pulsować w tempie około 1 raz na sekundę, co oznacza gotowość do pracy:

Transkrypt

1 Po rozpakowaniu routera należy sprawdzić czy przełącznik zasilania znajdujący się w tylnym panelu jest ustawiony w pozycji OFF (wyłączony). Jeżeli tak, można podłączyć wtyk zasilacza do gniazda DC routera, oraz wykorzystać przewód 230V do połączenia zasilacza z gniazdem zasilania AC 230V. W przypadku modelu 2700G / 2700VG należy jeszcze przymocować antenę, przykręcając je do końcówki znajdującej się w tylnym panelu. Po podłączeniu zasilacza można włączyć zasilanie (przełącznik w pozycji ON). Rozpocznie się proces inicjalizacji oprogramowania, który może potrwać około minuty. Po zainicjowaniu routera dioda ACT powinna pulsować w tempie około 1 raz na sekundę, co oznacza gotowość do pracy: Kolejnym krokiem będzie podłączenie komputera i jego konfiguracja do współpracy z routerem. Wykorzystując niebieski kabel Ethernet z końcówkami RJ-45, łączymy kartę sieciową komputera z interfejsem LAN routera. Komputer można podłączyć do dowolnego spośród portów P1-P4: Uwagi: 1. Jeżeli komputer nie dysponuje sieciową kartą Ethernet, należy ją zakupić i poprawnie zainstalować. Dopiero wówczas możliwa będzie komunikacja z routerem. 2. Do routera można bezpośrednio podłączyć do 4 komputerów PC, co wszakże nie oznacza, że istnieje limit odnośnie liczby komputerów pracujących w sieci LAN. Do gniazda P1, P2, P3 lub P4 można bowiem podłączyć osobny koncentrator o dowolnej liczbie portów (np. 4, 8, 16 czy 24). Rzeczywiste ograniczenie liczby komputerów jest wyznaczone maską podsieci (patrz rozdział Ustawienia podstawowe). Na przykład używając domyślnej maski 24-bitowej ( ) można zaadresować do 252 komputerów (oraz interfejs routera). 3. Zarówno karta sieciowa, jak i ewentualny koncentrator powinny pracować z prędkością 100 Mbit/s, gdyż pozwoli to w pełni wykorzystać lokalne pasmo oferowane przez zintegrowany przełącznik 10/100 Base-T. W przypadku podłączania koncentratora czy routera nie istnieje konieczność używania tzw. kabla z przeplotem (cross-over), jako że wszystkie porty potrafią przeprowadzić wewnętrzną rekonfigurację, przyporządkowując sygnały do właściwych par przewodów (pinów). Dalszy opis zakłada, że komputer jest uruchomiony oraz karta sieciowa funkcjonuje prawidłowo. Po podłączeniu kabla, dioda sygnalizacyjna dla danego portu powinna się zapalić. Będzie to sygnał zielony (jeżeli dołączono urządzenie 100 Mbit/s), lub żółty (urządzenie 10 Mbit/s): 1/9

2 Można teraz dokonać konfiguracji połączenia sieciowego komputer router. W środowisku Windows rozpoczynamy od przejścia do Panelu Sterowania: W panelu wybieramy opcję Połączenia sieciowe: Otworzy się okno zarządzania aktualnie dostępnymi połączeniami. Jeżeli karta sieciowa została poprawnie zainstalowana w systemie, w oknie obecne będzie zbudowane na jej bazie połączenie sieciowe (domyślna nazwa Połączenie lokalne). Klikamy prawym klawiszem myszy na jego ikonę, wybierając następnie opcję Właściwości: 2/9

3 Otworzy się okno, w którym dostępne są m.in. elementy oprogramowania protokołów. Konfiguracji wymaga tutaj wyłącznie protokół TCP/IP, dlatego zaznaczamy właściwy składnik i wybieramy Właściwości (jak na rysunku). W obszarze właściwości protokołu TCP/IP wybieramy opcję automatycznego pozyskiwania adresu IP oraz adresów serwerów DNS (domyślna konfiguracja będzie miała taką właśnie postać i wówczas nic nie trzeba zmieniać). Następnie klikamy OK (nie Anuluj!) i następuje powrót do okna właściwości połączenia. Warto przed jego opuszczeniem zaznaczyć opcję Pokaż ikonę w obszarze powiadomień podczas połączenia, dzięki czemu możliwe będzie monitorowanie funkcjonowania połączenia (na pasku u dołu ekranu pojawi się ikona jego stanu). Zatwierdzamy ostatecznie wszystkie zmiany klikając OK. 3/9

4 4/9

5 Ikona stanu połączenia po prawej stronie w dolnej części pulpitu wskazuje prędkość na odcinku komputer router: Jeżeli ikona ma postać inną niż na rysunku (przekreślenie na czerwono), oznacza to problem o charakterze fizycznym (brak prawidłowego połączenia kablowego). Należy wówczas sprawdzić czy router został włączony oraz zwrócić uwagę na kabel łączący go z komputerem. Ostatni krok to wymuszenie automatycznej konfiguracji parametrów IP przez wysłanie odpowiedniego żądania do serwera DHCP zlokalizowanego w routerze. Wykonuje się to komendą ipconfig z parametrem renew wydaną z wiersza poleceń. Aby wejść do trybu poleceń systemu Windows, należy kliknąć Start Uruchom. Otworzy się poniższe okno, w którym należy wpisać polecenie cmd i potwierdzić OK: Następnie w oknie trybu poleceń wpisujemy ipconfig /renew i naciskamy Enter. Poprawna odpowiedź będzie zawierać parametry IP przyznane przez serwer DHCP (podobnie jak na rysunku, choć adres IP nie musi być identyczny). Można wówczas wykonać komendę ping dla sprawdzenia komunikacji IP. Uzyskanie odpowiedzi będzie ostatecznym potwierdzeniem, że połączenie sieciowe funkcjonuje poprawnie. Jeżeli w odpowiedzi na komendę ipconfig /renew zamiast parametrów IP otrzymamy komunikat o nieosiągalności serwera DHCP, może to oznaczać że nie został on włączony w routerze, lub że nie działa połączenie kablowe z routerem. Najpierw należy sprawdzić kabel lub ewentualnie użyć innego. Jeżeli po ponownym wydaniu komendy efekt jest ten sam, rozsądnie będzie przywołać domyśle ustawienia routera przyciskiem reset (należy go przytrzymać przez około 5 sekund, aż dioda ACT zacznie pulsować szybciej i następnie zwolnić). Po odczekaniu kilku minut (inicjalizacja) ponownie wykonujemy komendę ipconfig /renew. Pomyślny przebieg zdarzeń (odpowiedź serwera) został zilustrowany poniżej: 5/9

6 Zilustrowana sytuacja odpowiada domyślnym ustawieniom TCP/IP. Adres to adres własny routera Vigor. Jest on przydzielany lokalnym komputerom w charakterze adresu bramy domyślnej, prowadzącej do Internetu. Pierwszy podłączony komputer otrzymuje do własnej dyspozycji adres , następny otrzyma itd. Po stwierdzeniu, że komunikacja komputer-router działa bez zarzutów, można przystąpić do uruchomienia dostępu do Internetu. Przed podłączeniem linii należy zwrócić uwagę na rodzaj interfejsu ADSL. Routery Vigor z serii 2700 występują bowiem w wersji oznaczanej jako Aneks A oraz Aneks B. Pierwsza wersja routera (Aneks A) przeznaczona jest do pracy na linii ADSL, w której przesyłany jest dodatkowo sygnał analogowy (np. rozmowa telefoniczna). Natomiast wersja druga (Aneks B) potrafi obsłużyć dostęp ADSL na linii przenoszącej dodatkowo sygnał ISDN 2B+D. Wersję routera można odczytać z etykiety naklejonej od spodu obudowy. Typ gniazda dla linii ADSL: mniejsze (RJ-11) dla wersji Aneks A: 6/9

7 większe (RJ-45) dla wersji Aneks B: Rozróżnienie to jest istotne przede wszystkim w momencie zakupu routera w wersji właściwej dla posiadanego dostępu, ale także na etapie instalacji. Chodzi tutaj o dobranie odpowiedniego kabla dla gniazda ADSL (końcówka RJ-11 lub RJ-45). Warto zatem sprawdzić, czy posiadamy cyfrową linię ISDN czy analogową POTS, zanim wybierzemy router. Aneks A nie będzie pracował na linii ISDN a Aneks B na linii POTS. Popularne na rynku usługi ADSL występują w następujących wersjach: Neostrada (Telekomunikacja Polska): wyłącznie Aneks A Net24 (Netia): występuje w wersji Aneks A oraz Aneks B DialNet (Dialog): występuje w wersji Aneks A oraz Aneks B Chcąc zachować możliwość korzystania z podstawowej usługi POTS czy ISDN, należy rozdzielić sygnał na dwa tory, usuwając szum DSL z gałęzi prowadzącej do urządzenia końcowego (telefonu lub NT). Można to zrobić na dwa sposoby, uwzględniając dostępne na rynku elementy opisane poniżej. Opcja 1: Do rozdzielenia toru posługujemy się tzw. rozgałęziaczem, natomiast filtrowanie realizujemy za pomocą specjalnego filtru (tzw. mikrofiltr). Poprawne rozmieszczenie elementów okablowania prezentuje szkic. Sygnał dostępny w linii abonenckiej (kolor zielony) jest rozprowadzany za pomocą rozgałęźnika w dwóch kierunkach. Jedna z gałęzi nie wymaga filtrowania, jako że sygnał POTS czy ISDN nie emituje zakłóceń szkodliwych dla pasma ADSL. Dlatego do połączenia gniazda rozgałęźnika z portem ADSL routera wystarczy użyć zwykłego kabla (z odpowiednią końcówką RJ-11 lub RJ-45 od strony routera). W drugiej gałęzi wpinamy mikrofiltr, który wytłumi sygnał DSL, aby do odbiornika (telefonu czy NT) docierał wyłącznie czysty sygnał telefoniczny (kolor żółty). 7/9

8 Opcja 2: Stosujemy element o nazwie splitter, integrujący m.in. funkcję rozgałęziacza i mikrofiltru. Sygnał zbiorczy ADSL+POTS/ISDN (kolor zielony) jest rozdzielany na sygnał ADSL (kolor niebieski) i sygnał POTS/ISDN (kolor żółty). Odfiltrowany sygnał POTS można ewentualnie powielić na więcej urządzeń, stosując rozgałęziacz. Sytuacja taka ma miejsce na szkicu. 8/9

9 Uwagi odnośnie elementów okablowania 1. Warto zauważyć, że z punktu widzenia routera stosowanie konstrukcji rozgałęziacz+filtr czy splitter jest zbędne dla poprawnej komunikacji ADSL wystarczy bezpośrednie podłączenie linii operatora do portu ADSL. Elementy te są jednak niezbędne, aby dodatkowo wyodrębnić i spożytkować usługę podstawową, a więc razem z dostępem do Internetu zachować możliwość telefonowania czy realizacji połączeń ISDN. Wynika to z faktu, iż operacje wykonywane w paśmie ADSL powodują emisję zakłóceń szumowych dla pasma zajmowanego przez POTS i ISDN, uniemożliwiając poprawną wymianę wiadomości sygnalizacyjnych i zestawianie połączeń. 2. Mikrofiltr czy splitter musi być odpowiedni dla danego dostępu, tzn. uwzględniać szerokość pasma dla POTS lub ISDN (inny filtr będzie obowiązywał dla Aneksu A, inny dla Aneksu B). 3. Filtr i rozgałęźnik oraz splitter nie wchodzą w skład standardowego wyposażenia routera. Jak bowiem wyjaśniono, nie są potrzebne do jego poprawnej pracy. Dlatego należy się w nie zaopatrzyć osobno, dokonując stosownego zakupu. 4. W przypadku opcji 1 jest rzeczą bardzo ważną, aby filtr był zainstalowany we właściwym miejscu względem rozgałęźnika (dokładnie jak na rysunku). Jego wpięcie w tor przed rozgałęźnikiem (patrząc od strony operatora) będzie błędem, gdyż spowoduje odfiltrowanie sygnału ADSL w obu gałęziach. Nie dotrze on zatem również do routera. Po podłączeniu linii można rozpocząć konfigurację dostępu ADSL w routerze. Niezbędne będą parametry techniczne dostępu, które należy pozyskać od operatora. Szczegóły procesu konfiguracji można znaleźć w rozdziale Dostęp do Internetu (patrz także rozdział Przykłady praktyczne). 9/9