Włodzimierz H. Zylbertal Radiestezja

Transkrypt

1 1

2 Włodzimierz H. Zylbertal Radiestezja wstęp do wprowadzenia Wydanie I Staraniem Autora Wrocław

3 Drogi Czytelniku! Jeśli wiesz, co to takiego radiestezja, a może i masz jakiejś doświadczenia z różdżką i wahadełkiem, których to doświadczeń nie traktujesz zbyt poważnie, ale Ci zaciekawiły - ta książeczka pomoże Ci trochę usystematyzować wiedzę o prastarej i wciąż użytecznej sztuce radiestezji. A jeśli po prostu ciekawi Cię, co to takiego, ta radiestezja, i dlaczego nie jest to wiedza o radiu tym bardziej zachęcam do lektury, którą zacząłeś. Samo słowo 'radiestezja' pochodzi od dwu słów greckich: radius, czyli promień i aestesia, czyli wrażliwość. Byłaby zatem 'wrażliwością na promienie lub promieniowanie'; tak była rozumiana w starożytności i średniowieczu i tak też jest rozumiana współcześnie. Radiesteta zatem to ktoś wrażliwy na promieniowania, mający o nich wiedzę, i umiejący te wiedzę praktycznie wykorzystać. Wcale spore to kwalifikacje! Ale to nie wszystko o radiestezji, stanowczo nie wszystko... Bo jest ona także wiedzą o bardzo subtelnych, lecz potężnych siłach natury, działających na człowieka; jest i wiedzą o tym, jak takie siły okiełznać i co robić, gdy one działają, a okiełznać ich nie umiemy. Wielcy radiesteci, dzięki swej wrażliwości i wiedzy, umieją i diagnozować zdrowie, i pomóc w chorobach, i czasem coś mądrego życiowo doradzić, i o przyszłości opowiedzieć. Wbrew temu, co bezmyślnie powtarzają osobnicy nic o radiestezji nie wiedzący, a tylko mocno fanatyczni w służbie takiej czy innej jedynie słusznej sekty nic nie ma radiestezja wspólnego z czarami ani gusłami. Jest WIEDZĄ. Trochę może dziwną dla kogoś wychowanego w kulcie wszechobecnej dziś, potwornie spłyconej racjonalności, ale logiczną, spójną i last but not least wcale piękną i fascynującą. Mam nadzieję, że tę fascynację przejmiesz ode mnie, Czytelniku przeczytawszy proponowane Ci właśnie dziełko. Włodzimierz H. Zylbertal 3

4 Rozdział pierwszy: o zdolnościach radiestezyjnych, także Twoich, Czytelniku Nic nie przemawia do wyobraźni lepiej niż praktyczny pokaz. Od niego też zacznijmy naszą wycieczkę po Królestwie Radiestezji. Weź zatem, Czytelniku 40 centymetrów miękkiego sznurka, lub grubej nitki, najlepiej koloru czarnego oraz jakiś mały ciężarek, o wadze 8 10 gramów. Może to być pierścionek, obrączka, większa nakrętka, średniej wielkości klucz. Do jednego końca sznurka przymocuj ciężarek. Teraz połóż lewą dłoń na stole wnętrzem do góry a w dłoń prawą weź przed chwilą wykonany przedmiot za sznurek tak, żeby ciężarek zwisał ok 2 centymetry od trzymających sznurek palców. Sznurek trzymak między kciukiem a palcem wskazującym, nie zaciskaj dłoni. Prawą dłoń z ciężarkiem nakieruj tak, żeby zwisający ciężarek umieszczony był ok 30 centymetrów nad leżącą na stole lewą dłonią i celował w jej środek, jak na rysunku poniżej: Teraz zacznij powolutku wydłużać sznurek, wypuszczając go spomiędzy palców po jednym centymetrze. Po każdym przedłużeniu sznurka odczekaj sekund i obserwuj ciężarek. I co się stało? - W dziewięciu na dziesięć przypadków po którymś tam przedłużeniu sznurka, ciężarek zaczyna się ruszać, jakby sam! Jeśli pozwolimy mu na dłuższe takie poruszanie się, to po chwili zacznie kręcić kółka, zazwyczaj w prawo. Wtedy nie zmieniając położenia prawej dłoni lewą, do tej pory leżącą na stole wnętrzem do góry, odwróć wnętrzem na dół. I co się stało? Znowu w dziewięciu przypadkach na dziesięć improwizowane wahadło najpierw zachowa się niepewnie, zwolni świeżo rozpoczęty ruch, jakby czegoś szukało a po dłuższej chwili znajdzie, czego szukało, zacznie się kręcić w stronę przeciwną niż przed chwilą! Jeśli ten test się uda, należysz, Czytelniku do tych 90% procent współcześnie żyjącej populacji, która ma wrodzone predyspozycje do poprawnego posługiwania się sprzętem radiestezyjnym, a co za tym idzie, do bycia radiestetą. A co, jeśli test nie wyszedł, improwizowane wahadło stoi jak wryte i ani myśli kręcić kółek? Wtedy jest to zazwyczaj skutkiem Twojego, Czytelniku zablokowania lub nieuwagi. Tak zatem, jeśli pierwsza próba się nie udała - kilka poprawek: 4

5 spróbuj się maksymalnie rozluźnić i nie skupiać na tym, że test musi wyjść. To nie egzamin! Po prostu patrz spokojnie na wahadło, powtarzając sobie w myślach jestem spokojny, nic się złego nie stanie a wahadło robi, co chce, ja mu nie przeszkadzam jeśli pierwszy test nie wyszedł, odłóż wahadło, spłucz ręce ciepłą wodą, pozwól im naturalnie przeschnąć (do chwili, gdy będą lekko jeszcze wilgotne) i podejmij drugą próbę. jeśli i drugi test nie wyjdzie, odczekaj dzień i spróbuj ponownie. Podstawowym przyrządem radiestezyjnym... jesteś Ty sam! Aby taki przyrząd działał poprawnie, musisz być rozluźniony i wolny od nadmiernego skoncentrowania się na celu, odwrotnie niż Cię do tej pory uczono!. Tak, tak, bo w gdzie, jak gdzie, ale w radiestezji kluczem do sukcesu jest właśnie brak spinania się i fiksowania na czymś co ma wyjść. Nic nie ma wyjść, radiestezja wymaga raczej spokojnej, krytycznej i beznamiętnej obserwacji tego, co się dzieje, choćby działo się inaczej, niż chcieliśmy - niż heroicznej walki z sobą i resztą rzeczywistości aby działo się tak, jak chcieliśmy. To, co Czytelniku? Odpocząłeś, zrelaksowałeś się, uśmiechnąłeś pogodnie do siebie i do pięknego świata? - No, to możemy iść dalej w głąb fascynującej i gościnnej Krainy Radiestezji. 5

6 Rozdział drugi: dlaczego i jak to działa? No właśnie, dlaczego i jak? Wśród samych radiestetów można spotkać wyjaśnienia bardzo różne: od definicji wahadła radiestezyjnego jako dowolnej masy na niesztywnym cięgle do stwierdzeń tylko wahadło Karnak ma szczególne właściwości mentalne, umożliwiające wykrywanie najsubtelniejszych energii. Co więcej, całe mieszczące się między zacytowanymi poglądami spektrum mniemań na temat działania wahadeł i różdżek, jest w jakiś sposób poprawne, opisuje zjawisko samoistnego zda się, ruchu wahadła i różdżki w rękach człowieka! To w końcu co o tym wszystkim sądzić? Książeczka, którą właśnie, Czytelniku pochłaniasz, nie jest bo też i być nie ma zaawansowanym podręcznikiem radiestezji, ale, zgodnie z tytułem, wstępem do wprowadzenia w tę dziedzinę. A że wstępując w świat wiedzy tajemnej zazwyczaj mamy przygotowanie raczej naukowe-racjonalne, niźli mistyczno-ezoteryczne, przeto potraktujemy wahadełka i różdżki jak najbardziej zgodnie z wyuczoną w szkole logiką: Na pewno zdarzyło się nam nieraz znaleźć się w miejscu, w którym poczuliśmy się nieswojo, choć żadnego sensownego powodu ku temu nie było, czyż nie tak? Wnętrze jak wnętrze, meble jak meble, ludzie jak ludzie, ale pierwsze wrażenie często takie, że nie bardzo chce się tu być. Co ciekawe, jeśli owo pierwsze wrażenie zlekceważymy, po jakimś czasie ono minie, przestaniemy odczuwać niepokój. Ale, jeśli przebywać będziemy w takim wnętrzu dłużej (miesiącami i latami), okaże się, że po coś to pierwsze wrażenie było: bez wyraźnego powodu możemy czuć się osłabieni, rozdrażnieni albo zwyczajnie zaczniemy chronicznie chorować. Niezmiernie charakterystyczne będzie jeszcze i to, że jeśli trefne pomieszczenie opuścimy na dłużej, objawy znikną, by powrócić, gdy i my do trefnego pomieszczenia wrócimy. Co zatem dzieje się w naszym ciele i umyśle, przed czym próbują nas one ostrzec, gdy pierwszy raz znajdziemy się w miejscu takim, jak przed chwilą opisane? Objawy takie, jak dziwno mi tu jakoś, chcę stąd wyjść to reakcja naszego umysłu na to, co dzieje się w naszym ciele. Minimalnie spinają się mięśnie, następuje wyrzut do krwi hormonów, uaktywniają się najpierwotniejsze ewolucyjnie obszary naszego mózgu, zmienia się wrażliwość zmysłów. Zmiany te są za za małe, żebyśmy sobie w pełni uświadomili, co się dzieje, ale wystarczające, żebyśmy się inaczej, nieswojo poczuli. Tym, co różni wyszkolonego radiestetę od zwykłego zjadacza chleba jest większa wrażliwość na siebie samego i idąca za tą wrażliwością umiejętność interpretowania sygnałów, jakie daje człowiekowi jego własne ciało. Najpowszechniej z radiestezją kojarzone przedmioty, czyli wahadła i różdżki, są niczym innym, jak... wzmacniaczami tej wrażliwości. Tak jest: działają podobnie jak teleskop i mikroskop, które są przecież niczym innym jak przedłużeniami naszego wzroku. Bo gdy coś wyczuwamy, owo wyczuwanie, jak to przed chwilą opisano, dzieje się w naszym ciele, np. w postaci napięcia mięśni albo minimalnie ponad typową dla stanu spoczynku wartość zwiększenie ich drgań. Najsilniej objawy te widać na naszych dłoniach, bo to jedne z najbardziej unerwionych części ciała. Uważa się wręcz, że dłoń to swoisty 6

7 monitor całości układu nerwowego człowieka. I jeśli do tej dłoni weźmiemy wahadło, to drobne, niezauważalne i niewyczuwalne przez przeciętnego człowieka drgania poruszających ją mięśni okażą się uporządkowane wprawią wahadło w ruch. Aby tego dokonać, potrzebne są małe siły, zwłaszcza, jeśli okres oscylacji wahadła będzie w rezonansie z drganiami dłoni. Okres oscylacji wahadła jest prosty do wyliczenia; zależy tylko i wyłącznie od długości sznurka, na którym wahadło zawiesimy. Pamiętamy proste ćwiczenie z pierwszego rozdziału, to ze stopniowym zwiększaniem długości sznurka wahadła? No! W taki sposób zmieniamy okres oscylacji wahadła, aż zacznie rezonować z naszą ręką. A wiadomo, że w rezonansie ilość energii jaką trzeba dostarczyć aby obiekt rezonujący rozwibrować potężnie (czasem poza granice jego wytrzymałości), jest naprawdę minimalna. Tak oto minimalne, często nieuświadomione ruchy ręki za sprawą wahadła i jego rezonansu stają się dostępne świadomości i mogą być przez nią interpretowane. A jest co interpretować. Ruchy wahadła radiestezyjnego nie są przypadkowe, ale mają swoje charakterystyczne kody. Jednak, aby doświadczenia z wahadłem nam się udały, trzeba przestrzegać kilku zasad: Pierwsza i podstawowa zasada brzmi: na wahadło patrzymy, jakby trzymała je obca ręka. Nie analizujemy ruchów wahadła, staramy się wyłączyć naszego wewnętrznego komentatora - po prostu obserwujemy ruch wahadła. Zasada druga: maksimum relaksu, odprężenia i ciszy wewnętrznej. Praca z wahadłem nie uda się, jeśli jesteśmy spięci i koncentrujemy się na czymkolwiek innym poza wahadłem. Można bezpośrednio przed pracą z wahadłem, chwilę pomedytować, wziąć kilka głębszych oddechów, etc. Ważne jest też, alby ciało osoby posługującej się wahadłem było jak najbardziej rozluźnione, ułożone w wygodnej pozycji. Trzeba też wyeliminować wszelkie czynniki rozpraszające, takie jak hałasy, grającą w tle muzykę, radio, telewizor, myśli o czekających obowiązkach, etc. Zasada trzecia: nie nadużywać wahadła. Zdarza się, że mimo spełnienia wymogów Zasad: Pierwszej i Drugiej, wahadło ani drgnie. Wtedy nie należy się stresować ani denerwować, ale po prostu odłożyć wahadło i na jakiś czas zając się czymś innym. Mając tedy światłe wskazówki możemy zacząć praktyczne doświadczenia z wahadłem. Zaczynamy: weźmy kompas, wyznaczmy dokładnie kierunek północ-południe i w tym kierunku wprawmy wahadło w oscylację. Wahadło oscyluje, a my patrzymy na nie, starając się maksymalnie wyłączyć i równie maksymalnie skupić tylko na obserwacji wahadła. Aby wystąpił efekt, zazwyczaj wystarczy sekund. Lwia część osób przeprowadzających to ćwiczenie raportuje wrażenie odpływania, senności, ociężałości. Nie sugeruję Ci, Czytelniku nic jeśli nie poczujesz ani senności, ani odpływania, nie przejmuj się, nie masz takiego obowiązku. Po prostu albo należysz do nielicznej grupy osób, które reagują nietypowo, albo jesteś trochę nieuważny. A teraz, nie zmieniając swojego skupienia na wahadle, zmień oś oscylacji o 90 stopni, na kierunek 7

8 wschód-zachód. I co się stało? - Jeśli jesteś uważny i typowy, potwierdzisz zapewne to, co przy takim ćwiczeniu czuje nasza lwia część badanych. Będzie to wrażenie lekkości, nabierania energii, czasem pobudzającego ciepła rozpływającego się po ciele. Kolejny etap naszego eksperymentu to wciąż z tym samym skupieniem i wyłączeniem - wprawienie wahadła w ruch obrotowy w prawo. Kilkadziesiąt sekund obracania i... co się stało? - U osób typowych wrażenie neutralności, spokoju, czasem wręcz myśl wszystko normalnie, nic się nie dzieje. Nic? - No to teraz ostatni etap: zmieniamy kierunek obrotu wahadła na lewy. Nasi tylekroć tu przywoływani typowi (w tym, być może i Ty, Czytelniku) opowiedzą o wrażeniu niepokoju, coś tu nie tak, choć przecież, z wyjątkiem ruchu wahadła nic się nie zmieniło. Teraz chwila odpoczynku od wahadła, ale nie jego zupełne porzucenie, tylko przygotowanie do następnego eksperymentu. Będzie wymagać trochę pomajsterkowania, ale za to poznasz kolejne tajniki wrażliwości radiestezyjnej: Postaraj się o dowolne źródło zasilania, którego napięcie wyjściowe można regulować w zakresie 1,5 12 V. Może to być np. łatwo dostępny zasilacz uniwersalny z zakresem 1,5 12 V. Do naszego źródła napięcia dołączamy prosty przyrząd z rysunku poniżej: Samo improwizowane wahadełko też nieco zmodyfikujemy: i ciężarek, i jego zawieszenie muszą być przewodzące, czyli ciężarkiem będzie nakrętka lub obrączka a zawieszenie zrobimy z metalowego łańcuszka. Kawałkiem przewodu dołączymy do minusa naszego zasilacza a ów minus do potencjału zerowego, np. do kranu lub kaloryfera. Teraz nastawiamy zasilacz na minimalne dostępne napięcie, bierzemy wahadło, zwieszamy je nieruchomo i... obserwujemy. Przy napięciu 1,5 V raczej nic nie zaobserwujemy, wahadło będzie stało jak wmurowane. Zwiększamy napięcie do 4,5 6 V. W typowych rękach wahadło zacznie oscylować między elektrodami naszego improwizowanego przyrządu. Zwiększamy napięcie dalej, do 9 V. Oscylacja powinna być wyraźniejsza. Przy maksymalnym napięciu, jakie daje zasilacz (zazwyczaj V), część eksperymentatorów zauważy, że oś oscylacji wahadła się zmienia, lub wręcz oscylacja przechodzi w obrót. 8

9 Udało się? To eksperymentujemy dalej: potrzebna będzie mrugająca lampka rowerowa. Taki przedmiot jest łatwo dostępny: znajdzie się w każdym domu, w którym jest rower, a jeśli sami roweru nie mamy, na pewno ma go ktoś z naszych znajomych. Lampkę nastawiamy na mruganie (jeśli dostępnych jest kilka częstotliwości mrugania, wybieramy najwyższą), umieszczamy w polu naszego widzenia, bierzemy nasze wahadło na króciutkie zawieszenie (1-2 cm) i wprawiamy świadomie w ruch oscylacyjny, nie dopuszczając do przejścia oscylacji w ruch obrotowy. Teraz, wciąż oscylując, stopniowo wydłużamy sznurek wahadła i... przy pewnej, ściśle określonej długości sznurka nie uda się nam utrzymać oscylacji, wahadło, jakby obdarzone własną złośliwą wolą, przejdzie w ruch obrotowy, lub zatrzyma się zupełnie. Powtórzmy nasze doświadczenie kilka razy: za każdym razem, gdy sznurek osiągnie feralną długość, wahadło odmówi nam posłuszeństwa. Kolejny w naszej wstępnej, zapoznającej nas z wahadłem serii, eksperyment będzie wymagał zaciemnionego pomieszczenia, dowolnego źródła światła i większego kawałka czegoś płaskiego, nie przepuszczajacego światła jak na rysunku: Bierzemy wahadło w dłoń, ustawiamy długość sznurka na wartość taką samą jak z pierwszego doświadczenia opisanego w tej książeczce (długość, przy której wahadło najsilniej wahało się nam nad dłonią) i stajemy w odległości min 2 m od przesłony. Następnie wprawiamy wahadło w oscylację i powoli zbliżamy się do przesłony, za którą jest nasze źródło światła. Patrzymy uważnie na wahadło i... dokładnie na granicy światła i cienia wahadło zmieni ruch (zmieni się oś oscylacji, lub oscylacja przejdzie w obrót). 9

10 Ostatni i, nie ukrywajmy tego, najtrudniejszy eksperyment wstępu do wprowadzenia będzie od nas wymagać mniej może pomocy naukowych, a więcej własnego myślowego wysiłku. Pomocą będzie obrazek: Narysowawszy ów obrazek i położywszy go na stole bierzemy w rękę nasze wahadło, stroimy je nad dłonią na maksimum wychyleń i zawieszamy nieruchomo tuż nad środkiem rysunku. Teraz, wpatrując się w wahadło i powtarzając sobie w myślach jakaś nie moja ręka trzyma wahadło, intensywnie wyobrażamy sobie ruch wahadła po jednej z narysowanych średnic koła. Jeśli po dłuższej chwili takiego skupienia wahadło rzeczywiście zacznie oscylację wzdłuż myślowo nakazanej mu osi jest dobrze, idziemy dalej! Nakazujemy w myślach, aby wahadło zaczęło oscylować wzdłuż osi prostopadłej do obecnie wskazywanej. Po dłuższej chwili naszego skupienia wahadło zacznie zmieniać oś oscylacji. Gdy to się stanie, nakażmy mu obrót w prawo po wyrysowanym okręgu. Gdy i tego dokonamy, zażądajmy zmiany kierunku obrotów, a gdy i to się powiedzie - nasz elementarny kurs radiestezji praktycznej jest ukończony. Jeśli z pięciu opisanych przed chwilą doświadczeń udały się nam dwa lub więcej mamy powód do dumy, będą z nas radiesteci. A jeśli jesteś, Czytelniku, uparcie nietypowy, żadne z doświadczeń Ci nie wyszło? Wtedy spróbuj inaczej uchwycić sznurek wahadła: nie kciukiem i palcem wskazującym, ale kciukiem i palcem środkowym; poeksperymentuj z napięciem mięśni ręki trzymającej wahadło (zasada: im mniejsze napięcie, tym czulsze jest wahadło) i... w 90 przypadkach na 100 ćwiczenia się udadzą. A jeśli nadal nie? Cóż, należysz do tych 10% populacji, która nie dysponuje żadną wrażliwością radiestezyjną. Nie jesteś przez to w żaden sposób gorszy od reszty zjadaczy chleba i możesz spokojnie 10

11 czytać tę książeczkę dalej, tyle że jako opowieść o świecie, w którym wprawdzie mieszkać nie zamierzasz, ale który będzie dla Ciebie niezmiernie ciekawy podczas zwiedzania. 11

12 Rozdział trzeci: podstawowe pojęcia radiestezyjne Gdy już zapoznaliśmy się praktycznie-intuicyjnie z fundamentami radiestezji nie ma siły, czas na bardziej systematyczne studium tej wiedzy. Jak świat światem, systematyczna nauka każdej dziedziny wiedzy zaczyna się od nazwania i zrozumienia unikatowych, charakterystycznych tylko dla niej pojęć. Oto owe pojęcia: Ciała subtelne. Nie jest to może pojęcie stricte radiestezyjne (pochodzi z prastarej tradycji ezoterycznej), ale jest tu wielce użyteczne. We wspomnianej tradycji obok dobrze nam znanego ciała fizycznego, mamy jeszcze inne, zwane właśnie subtelnymi. Nie wiadomo dokładnie ile miałoby ich być (spory na ten temat są równie stare jak ludzkość), jednak na użytek radiestezji mówi się o trzech, co do których istnienia i właściwości zgadzają się najbardziej nawet zwaśnione szkoły ezoteryczne: nazywają się one ciałem eterycznym, ciałem astralnym i ciałem mentalnym. Poznajmy je bliżej: ciało eteryczne to swoisty futerał ciała fizycznego, zaczynające się tuż przy skórze i kończące cm od jej powierzchni. W pewnych warunkach można je zobaczyć jako delikatną, szarosrebrzystą poświatę wokół ciała, najwyraźniej wokół głowy i ramion. Uchodzi za siedzibę emocji i uczuć a zaburzenia w nim sygnalizują bliską chorobę organizmu. Wrażenie osłabienia, rozbicia, zmian temperatury organizmu, choć fizycznie jeszcze nic się w nim nie dzieje to właśnie doznania natury eterycznej. Tą samą naturę mają odczucia, jakie doskonale znają zarówno kochankowie, jak i zaprzysięgli wrogowie na swój widok silne, opanowujące całość człowieka emocje. ciało astralne jest siedzibą wyobraźni przestrzennej, myśli i wizji. Odpowiada za zdolność do zobaczenia czegoś, czego fizycznie nie mamy przed oczami, czyli wyobrażenia sobie tego czegoś. Za sprawą ciała astralnego doświadczamy też wrażenia czyjejś obecności w pustej fizycznie przestrzeni jest ono zatem odpowiedzialne za częste u ludzi wierzących doświadczenia wszechobecności bóstw, w które wierzą. Inne zjawiska natury astralnej to pojawienie się tej samej myśli lub tego samego obrazu jednocześnie u wielu ludzi, niezależnie od ich przestrzennego oddalenia. Ciało to przeważnie nie jest widoczne, choć ludzie o dużych zdolnościach ekstrasensorycznych (jasnowidze, media) twierdzą, że zobaczyć je umieją. Coś w tym jest, albowiem z relacji takich osób wyłania się obraz zaskakująco spójny swoje wizje opisują jako kolorowe wiązki światła wokół ludzkiej postaci, szczególnie wokół głowy i ramion. Tak zatem częsta na świętych obrazach aura wokół głów osób świętych może być skojarzona z ciałem astralnym właśnie. ciało mentalne to siedziba bezosobowych, abstrakcyjnych idei kierujących życiem człowieka. Odpowiada za upodobanie do określonych kształtów, określonych sposobów rozumowania, także ze uznawanie za swoje, bądź bliskie sobie, takich a nie innych idei. Idee te wypełniają się 12

13 treścią dostępną jako wizje astralne i budzą pchające do działania emocje w ciele eterycznym; dopiero taki konglomerat daje skutek widoczny w świecie fizycznym, postrzegalnym pięcioma zmysłami Myślokształt. Mianem tym teoria radiestezji określa twór o naturze astralno-eterycznym, zazwyczaj nie skojarzony z żadnym ciałem fizycznym. Myślokształt niesie pewną informację, która może modyfikować zachowania ludzi przebywających w jego zasięgu. Może też sam być modyfikowany a nawet od zera wytworzony przez świadomość człowieka i wynikające z niej działania. W pewnych okolicznościach energetycznym podłożem myślokształtu mogą być energie fizyczne, zwłaszcza elektromagnetyzm. Ezoteryka, a za nią radiestezja twierdzi, że energie niefizyczne mają tendencje do układania się wzdłuż linii sił pól fizykalnych (grawitacyjnego, elektromagnetycznego, atomowych). Co ciekawe, gdy myślokształt się raz uformuje w oparciu o wywołane skupieniem się wokół pól fizycznych energii niefizycznych, staje się na tyle trwały, że będzie istniał także wtedy, gdy pól fizycznych zabraknie. Czakry. Pojęcie z tradycji ezoterycznej Dalekiego Wschodu, powszechne w medycynie i psychologii hinduskiej. Są to ośrodki niematerialnej energii (eterycznej, astralnej, mentalnej i innych), niosącej informację, rozmieszczone w ciele ludzkim wzdłuż kręgosłupa i na czaszce. Jest ich wg tradycji siedem (podajemy najpowszechniejszą transkrypcję nazw sanskryckich): Muladhara, umieszczona u podstawy kręgosłupa. Jest siedzibą pierwotnej energii życiowej. Svadishtana, na wysokości genitaliów. Tu umiejscowione są pożądania i silne emocje Manipura, nieco poniżej pępka. Miejsce wpływu energii zasilającej cały organizm; czakra ta odpowiada za ogólną żywotność i odporność na choroby. Anahata, na wysokości serca. Czakra ta ma powiązania z uczuciami wyższymi i szlachetnością charakteru. Vishuddha, w połowie długości szyi. Związana z inteligencją racjonalną i komunikatywnością Ajnia, między brwiami. Nazywana często trzecim okiem. Tu mieści się wyższa inteligencja i zdolność do odczuwania natchnienia. Wg większości piszących o czakrach autorów, odpowiedzialna także za zdolności parapsychiczne. Soma, na czubku głowy. Ma związek z duchowością. Czakry w radiestezji mają znaczenie w jednym, ale za to bardzo ważnym jej dziale radiestezji terapeutycznej, wspomagającej zdrowie. Promień mentalny. Jest to nic innego, jak informacja, którą radiesteta wysyła w otaczającą go przestrzeń, jako nośnik owej informacji wykorzystując materię ciał subtelnych, zazwyczaj astralną. Promień mentalny wysłany przez radiestetę jest swoistym zapytaniem : gdzie szukać jakiegoś obiektu? Jeśli ów promień trafi na informację tożsamą z tą, którą sam niesie, odbija się od obiektu z ową tożsamą informacją i wraca do radiestety-nadawcy, dodatkowo uzupełniony informacją o położeniu obiektu 13

14 poszukiwanego. Konwencja mentalna. To swoista umowa, jaką pewna część umysłu radiestety zawiera z inną jego częścią. Znanym Ci już, Czytelniku, przykładem konwencji mentalnej jest powiedzenie samemu sobie podczas pierwszych opisanych tu doświadczeń obca ręka trzyma wahadło. Konwencja mentalna jest jednym z najważniejszych działań w radiestezji, o czym będziemy tu jeszcze wielokrotnie wspominać. Lwia część prac radiestezyjnych odbywa się w oparciu o konwencje mentalne. Najczęstszą taką pracą jest znalezienie wody. Wówczas radiesteta wyobraża sobie wodę, mówi sam do siebie a teraz pytam, gdzie w okolicy jest woda?, wysyła promień mentalny z wyobrażeniem wody i pytaniem o jej lokalizację - i czeka na odpowiedź. Gdy ta nadchodzi, wahadło w ręku radiestety zaczyna się poruszać, zrazu bezładnie a potem coraz wyraźniej, oscylacją wskazując kierunek, w którym jest woda. Wtedy radiesteta nieco modyfikuje konwencję, zadając pytanie w którym kierunku mam się poruszać wzdłuż wyznaczonej linii, aby znaleźć wodę? Wtedy odpowiedzą jest wrażenie jakby wahadło w jedną stronę oscylowało silniej niż w drugą, ciągnąc za sobą radiestetę. Idąc za wahadłem radiesteta dochodzi w końcu do miejsca, gdzie jest woda i tam wahadło zmienia ruch z oscylacyjnego na obrotowy, identycznie jak w opisanym wcześniej doświadczeniu ze światłem. Niektóre konwencje mamy wbudowane w umysł. Nie ma ich dużo; wszystkie przerobiliśmy podczas doświadczalnego studiowania poprzedniego rozdziału. Teraz je tylko usystematyzujemy i przypomnimy: oscylacja wahadła po osi wschód-zachód oznacza tu energia rośnie, oscylacja wahadła po osi północ-południe oznacza tu energia maleje, obrót wahadła w prawo oznacza tu procesy biegną naturalnie, wszystko jest w porządku, obrót wahadła w lewo oznacza tu procesy są w jakiś sposób zaburzone, nienaturalne, wahadło reaguje oscylacją na różnice potencjałów elektrycznych (reakcja zaczyna się od 1V i do 12V - 18V liniowo rośnie, powyżej 18V zazwyczaj wahadło już porusza się chaotycznie), gdy wahadło, mając ściśle, matematycznie, wyznaczony okres oscylacji, zarezonuje z rytmem synchronizacji obu półkul mózgu radiestety, ten nie umie utrzymać oscylacji i wahadło w jego rękach zaczyna wirować lub zatrzymuje się. wahadło reaguje na wszelkie nieciągłości, nad którymi najdzie się trzymająca go ręka. Tych kilka danych od Natury konwencji nazywa się fizjologicznymi reakcjami radiestezyjnymi. Są one bardzo podobne, jeśli nie identyczne u wszystkich ludzi. Jako takie, są świetnym testem zdolności radiestezyjnych. Zdarzają się odstępstwa (np. są osoby u których odwrotne, niż to opisaliśmy, są znaczenia obrotów wahadła, lub zamienione są reakcje na strony świata), ale generalnie takie konwencjeodruchy ma każdy, komu się wahadło w ręku porusza. Na bazie tych konwencji można świadomie tworzyć własne. Niektóre wzorce, którymi często modulujemy promień mentalny, mamy także dane dane od Natury - 14

15 np. wodę, bo z niej się w większości składamy. Skażenia geopatyczne, czasem nazywane tyleż obrazowo, co nieściśle ciekami wodnymi. Są to wszelkie pochodzące z wnętrza Ziemi promieniowania o naturze myślokształtu, niosące informację negatywną dla człowieka. Mechanizm ich powstawania najdoskonalej wyjaśnił przed laty polski radiesteta, Jerzy Woźniak. Wg jego hipotezy wszelkie nieciągłości skorupy ziemskiej (uskoki geologiczne, pionowo przebiegające granice między warstwami skał) są podświetlane promieniowaniami z wnętrza Ziemi. Promieniowania te mają naturę przede wszystkim magnetyczną, ale także elektryczną (jądro Ziemi najprawdopodobniej nie ma potencjału zerowego, takiego, jak jej skorupa) i elektromagnetyczną, wynikającą z faktu, obrotu płynnej zawartości wnętrza naszej planety względem jej zestalonego płaszcza. Na nieciągłościach promieniowania te ulegają załamaniu, tworząc fizyczne podłoże myślokształtu (rysunek poniżej) Jeśli do takiego pasa promieniowań fizycznych przylgną energie niefizyczne i zmodulują się informacją dla człowieka niekorzystną, zaburzającą funkcjonowanie organizmu mamy gotowe skażenie geopatyczne. Ma ono wielce charakterystyczną postać trzech wąskich (o szerokości cm) wiązek, z których najsilniejsza biegnie pionowo do góry a dwie o mniejszej szerokości i słabsze pod kątem 45 w stosunku do wiązki głównej: 15

16 Obok najbardziej typowych skażeń, opisanych powyżej, istnieją także inne, takie jak siatka szwajcarska (pasy promieniowań o szerokości cm, układające się w regularną siatkę o oczku cm) oraz skażenia nie pochodzące z działania sił natury, tworzące się na bazie wszechobecnego dziś smogu elektromagnetycznego. Dłuższe przebywanie człowieka na obszarze skażenia geopatycznego często daje objawy osłabienia odporności organizmu; w cięższych przypadkach prowadzi do zaburzeń snu a w najcięższych bywa nawet przyczyną nowotworów. Szkodliwość skażenia geopatycznego mierzona jest w różnych skalach (np. w Polsce w skali od 1 do 10), umożliwiających dobranie właściwych środków zaradczych. Odpromieniowanie. Jedna z najczęstszych czynności radiestety. W jej wyniku następuje likwidacja skażeń geopatycznych. Technik odpromieniowania jest bardzo dużo, jednak dają się pogrupować według dwu głównych kryteriów: odcięcie od szkodliwego myślokształtu zasilającej go energii. Wtedy rozprasza się także informacja i myślokształt przestaje istnieć. tam, gdzie energia jest za silna do stłumienia zmodyfikowanie modulującej ją informacji, tak, aby stałą się dla ludzi neutralna, lub nawet przyjazna. Zasadniczym orężem radiestety w walce ze skażeniami jest sprzęt zwany odpromiennikiem. Może on mieć różne konstrukcje i różne zasady działania, jednak skutek jest zawsze taki sam likwidacja zagrożenia, jakie dla ludzi stanowią skażenia geopatyczne. Świadek radiestezyjny. Osobliwością radiestezyjnego poszukiwania informacji jest to, że nie zawsze musimy szukać jej tam, gdzie jest jej pierwotne źródło. Zamiast niego można użyć czegoś, co w radiestezji nazywa się świadkiem jest to dowolny przedmiot, który miał kontakt z tym czymś, czego poszukujemy. Np. świadkiem człowieka jest kosmyk jego włosów, odcisk palca, podpis albo fotografia, świadkiem obszaru, na którym szukamy skażeń geopatycznych jest mapa tego obszaru, zorientowana wg stron świata, etc. Odmiana radiestezji pracująca na świadku zamiast na obiekcie, nazywa się teleradiestezją. Wymaga sporych umiejętności, ale w zamian często oszczędza czas i wysiłek radiestety. 16

17 Rozdział czwarty: sprzęt radiestezyjny Zasadniczym wyposażeniem radiestety są proste, ale niezwykle użyteczne przedmioty: wahadła, różdżki, biometry. Nieco bardziej złożone (nie zawsze) bywają odpromienniki a całkiem już skomplikowane (nieraz nawet skomputeryzowane) są urządzenia biofeedback, sporadycznie używane do szkolenia radiestetów i późniejszego utrzymania ich kondycji. Przyjrzyjmy się im po kolei: Wahadła. Najpowszechniej dziś używane sprzęty radiestezyjne. Znanych jest ich co najmniej kilkadziesiąt typów. Najbardziej popularne przedstawiono na rysunku: Szczególnie ciekawą grupę stanowią wahadła zwane mentalnymi. Mają one tę właściwość, że w niewyjaśniony dziś sposób współdziałają z myślą człowieka i jako takie doskonale nadają się do pracy metodami mentalymi, które sobie w dalszej części naszych rozważań omówimy dokładniej Wahadło nie jest miernikiem samoistnym zawsze współdziała z człowiekiem, tworząc coś, co mądrze nazywa się układem biofizycznym. Z uwagi na istnienie wspomnianego wcześniej względnie stałego repertuaru ruchów wahadła, wyniki są zaskakująco powtarzalne u różnych ludzi, zarówno zawodowych radiestetów, jak i sceptyków. Warunkiem jest jednak utrzymanie podobnego u wszystkich poddanych eksperymentowi osób tego samego stopnia wyciszenia i takiego samego stopnia izolacji od pól zakłócających. W takich warunkach właściwości układu zależą w minimalnym stopniu od człowieka, natomiast w decydującym - od użytego wahadła. Wahadło spełnia najczęściej dwie funkcje: anteny odbiorczej i wskaźnika. Niektóre wahadła mogą być także nadajnikami energii subtelnych. O ile jako wskaźnik wszystkie wahadła zachowują się 17

18 identyczne, o tyle jako anteny i nadajniki mają właściwości bardzo różne. Właśnie odbiorcze cechy wahadeł są podstawą do ich klasyfikacji. Kryteriów takich klasyfikacji jest kilka: ze względu na zakres przechwytywanych promieniowań: szerokopasmowe, zakresowe, i rezonansowe. Wahadła szerokopasmowe reagują na wszelkie energie subtelne, bez względu na ich rodzaj. Wahadła zakresowe reagują tylko na określone pasmo promieniowań astralne, mentalne, eteryczne lub inne, zaś wahadła rezonansowe na określony wąski wycinek pasma, zwany kolorem radiestezyjnym; kolory występują w każdym pasmie w takiej samej kolejności, a wahadła rezonansowe reagują tak samo na kolor w każdym paśmie. Przykład wahadła szerokopasmowego to wahadła proste, Karnak i Izis, zakresowego Ozyrys, rezonansowego - strzałka de Belizala i wahadło uniwersalne. ze względu na emisję promieniowań własnych: czynne i bierne (czynny jest Karnak, Izis Ozyrys, wahadła uniwersalne, inne wahadła specjalne; wahadła bierne to np. strzałka de Belizala, wahadła proste, zwłaszcza neutralne) ze względu na własności mentalne: wahadła mentalne i amentalne (mentalne to Ozyrys, Pluton, Karnak, Izis, Mer-Izis, amentalne to wahadła proste i wahadło Mermeta) ze względu na zjawisko pamięci materii: z pamięcią i bez (z pamięcią, choć nie zawsze silną, jest większość wahadeł metalowych, z silną wahadło Mermeta i konstrukcje specjalne, np. seria z mikroelementami; bez pamięci są wahadła drewniane i plastikowe, jeśli nie mają wkładek metalowych albo przestrzeni zwanej komorą świadka.) ze względu na zastosowanie: terapeutyczne, diagnostyczne, do poszukiwania wody, pomiarowe, uniwersalne, etc. Klasyfikacje powyższe są niezależne, czyli jedno wahadło może należeć do kilku grup, np. Karnak jest jednocześnie mentalny, ma promieniowania własne, ma pamięć materii; Wahadło neutralne jest jednocześnie amentalne, bez pamięci materii i bierne, etc. Wahadło, jak już wcześniej wspomniano, może być nie tylko odbiornikiem; świadomie wprawione w ruch może stać się także nadajnikiem energii subtelnych. Tak działają wahadła używane do czynności uzdrowicielskich. W tym przypadku jednak konieczna jest odpowiednia konstrukcja wahadła (sprawdzają się tu wahadła z emisją energii własnej) oraz minimalne choćby uzdolnienia bioenergetyczne osoby posługującej się takim wahadłem. Różdżki. Historycznie najstarsze pomoce radiestezyjne. Wspominane już w źródłach z 2 tysiąclecia p. n. e. Najsławniejszy z dawnych zapisów użycia różdżki radiestezyjnej to oczywiście biblijna Księga Wyjścia, gdzie Mojżesz uderza laską w skałę, znajdując tą metodą źródło życiodajnej wody. Czynnik uruchamiający różdżkę jest taki sam jak w przypadku wahadła - mimowolne ruchy rąk. 18

19 Najprostsza różdżka dwuramienna to wycięta z kawałka gałęzi litera Y, trzymana oburącz pojedynczym końcem w kierunku ziemi. Nad źródłem silnego promieniowania, pochodzącego od podziemnej wody różdżka, jakby sama, nagle wyskakuje do góry, nieraz tak mocno, że wypada z rąk radiestety. Czułość takiego przyrządu nie jest wielka, wystarczy jednak do wykrycia podziemnej wody, czyli miejsca, w którym można wykopać studnię. Dzisiejsze różdżki są bardziej złożone i znacznie czulsze, jednak nadal używa się ich głównie do wyszukiwania wody. Kilka takich przyrządów przedstawiono na rysunku: Specyficzną odmianą współcześnie skonstruowanej różdżki jest aurametr: Łączy on najlepsze cechy różdżki i wahadła a używać go można do większości zadań radiestezyjnych: poszukiwania wody, diagnoz medycznych, znajdowania skażeń geopatycznych. Biometry. Spełniają rolę skali przyrządu pomiarowego. Typowy biometr to kartka z narysowanym wykresem. Biometr, niezależnie od typu i wykonania, zawsze zawiera dwa elementy: pierwszym jest pole świadka, na którym kładziemy próbkę badanej substancji, lub świadka człowieka. Pole świadka jest w mniej lub bardziej wymyślny rysunkowy sposób połączone z drugim elementem składowym biometru, czyli skalą, nad którą zawiesza się wahadło radiestezyjne. Ruch wahadła nad skalą interpretuje się jako wynik dokonywanego biometrem pomiaru. Rozróżnia się kilka zasadniczych typów biometrów: liniowe służące do pomiarów ilościowych, np. mocy bioenergii człowieka, 19

20 wychyłowe używane do jakościowej oceny mierzonych energii, komparatory, na których porównujemy różne energie (najpopularniejszy z nich, nazywany biometrem sympatii przedstawiony jest na rysunku poniżej, oraz biometry specjalne, z których najbardziej w Polsce znany jest biometr radiestetów poznańskich: Praca na biometrach rozpoczyna się od zawieszenia wahadła jak najdokładniej nad określonym punktem biometru, a potem można albo wprawić je w ruch oscylacyjny i przesuwając wolno nad skalą obserwować, kiedy ruch się zmieni, albo, niczego wahadłu nie "narzucając", obserwować ruchy do 20

21 chwili, gdy się ustabilizują nad określoną częścią skali. Niekiedy sama konstrukcja biometru sugeruje określony rodzaj pracy. Wspomniany tu już wcześniej Jerzy Woźniak, nie lada mistrz tak radiestezji, jak techniki radiowej, mówiąc o biometrach, często używał obrazowego określenia "technika piórkiem malowana". W swoich pracach wykazał, jak precyzyjne i zgodne z obliczeniami matematycznymi anten odbiorczych bywają najlepsze biometry. Biometry są rodzajem pomostu między światem fizycznym a światami subtelnymi. Działają w większości albo w pełni zgodnie z prawami natury, albo w sposób takie prawa naśladujący w świecie niematerialnym. Można użyć biometru właśnie w taki sposób. Weźmy choćby powszechnie używany biometr liniowy. Obiekt na polu świadka jest źródłem promieniowania o bliżej nieznanej naturze, ale to promieniowanie w braku energii myśli człowieka zachowuje się, jak znane fizyce promieniowanie w polu sił centralnych (przykładem takiego pola jest pole grawitacyjne ciał niebieskich, którego natężenie spada wraz z kwadratem odległości od ciała niebieskiego). Wahadło zawieszone dokładnie nad polem świadka jest zatem w najsilniejszych oddziaływaniach i to pokazuje wykonując obrót albo oscylacje. W miarę odsuwania wahadła od pola świadka spada natężenie badanej energii i wahadło będzie wahać się coraz słabiej. Miejsce na skali biometru, w którym się ostatecznie zatrzyma wskazuje zasięg badanego pola energetycznego i tym samym jego wielkość. Pomiar taki nie jest dokładny, bo każdy człowiek trzymający wahadło ma nieco inną "czułość", ale można to wyrównać treningiem, jaki jest obowiązkowym elementem każdego kursu radiestezji. Najdokładniej działają biometry porównujące różne oddziaływania, takie jak biometr sympatii. Umożliwiają także ocenę stopnia pokrewieństwa różnych energii, co jest wykorzystywane w ocenie działania leków na organizm. Wówczas na jednym polu biometru mamy świadka, lub odcisk palca osoby badanej, a na drugim badaną tabletkę. Jeśli prawidłowo zadano pytanie badawcze, np. czy ten lek pomoże temu człowiekowi w tej chorobie?, wahadło szybko ustali wahania na skali biometru. Spotkamy się tu z jeszcze jedną cechą dobrze zaprojektowanego biometru: ma on swój zakres pytań na które reaguje najlepiej. Oczywiście trzeba pamiętać, że jeśli testujący lek radiesteta nie jest lekarzem, to biometr go lekarzem nie uczyni, ale praktykującemu radiestezję lekarzowi bardzo pomoże w wyrobieniu intuicji lekarskiej. Jest jeszcze jedno zjawisko, o którym musi pamiętać każdy, kto używa biometrów. Aby je zobaczyć, proponuję Ci, Czytelniku mały eksperyment: proszę wziąć jakiś biometr i użyć go do kilkudziesięciu badań różnych ludzi. Już po kilku badaniach wyniki zaczną być do siebie podobne, lub wręcz identyczne! A to dlatego, że biometr mówiąc fachowo zapromieniowuje się, czyli zostają na nim ślady poprzedniego badania, zakłócające nowy pomiar. Dlatego jeśli używa się biometrów wyrysowanych, czy wydrukowanych na kartce papieru, należy bezwzględnie przestrzegać zasady: jeden pomiar-jedna kartka. Odpromienniki. Mają różne zasady działania i różną konstrukcję, jednak efekt działania jest zawsze taki sam zlikwidowanie skażeń geopatycznych. Klasyfikację przeważnie przeprowadza się na podstawie 21

22 zasady działania: pochłaniacze. Odpromienniki tego rodzaju tłumią energię i/lub informację emitowaną przez źródło skażeń geopatycznych. Wadą większości spotykanych na rynku rozwiązań jest ograniczona trwałość - po dłuższym czasie pracy (max. 3 4 lata), pochłaniacz napromieniowuje się i sam staje się źródłem skażeń Wtedy wymaga wymiany, najlepiej na identyczny, ale świeży rozpraszacze. Działają podobnie jak lustra i soczewki, zmieniając bieg promieniowań geopatycznych tak, aby omijały one pomieszczenia mieszkalne. W tej roli często wykorzystuje się zwykłe kamienie polne (otoczaki) odpowiednio układane przy ścianach odpromieniowanego budynku. modulatory. Zmieniają one informacyjną składową promieniowań geopatycznych, wskutek czego całościowe działanie tych promieniowań staje się neutralne. stabilizatory. To najnowsza generacja odpromienników, zazwyczaj zawierających dość skomplikowane elementy techniczne, często sterowane procesorowo. Stabilizatory dynamicznie i niezależnie od wahań parametrów środowiska utrzymują promieniowanie na tzw. poziomie tła, korzystnym dla człowieka. Specyficznym rodzajem odpromienika jest... myślokształt, taki, jak opisany tu nieco wcześniej, ale wytworzony świadomie przez człowieka. Po dłuższym okresie praktyki radiestezyjnej nabiera się umiejętności produkcji myślokształtów. Nic więc prostszego, jak jeden myślokształt (skażenie geopatyczne) zneutralizować innym (wytworzonym przez radiestetę). Takie postępowanie nazywa się odpromieniowaniem mentalnym i często stosuje w sytuacjach awaryjnych (gdy człowiek jest uwrażliwiony radiestezyjnie i np. ma spędzić jakiś czas w miejscu, gdzie skażenie geopatyczne jest a niecelowe jest odpromieniowanie trwałe, np. w hotelu), lub jako szybką do wykonania prowizorkę, przed założeniem odpromiennika materialnego. Odpromieniowanie mentalne jest nietrwałe i niestabilne, jednak w opisanych przed chwila sytuacjach spełnia swą rolę. Ma jeszcze jedną zaletę, właśnie dlatego, że jest, jakie jest: świetnie nadaje się do zaprojektowania niezawodnego i trwałego odpromieniowania materialnego. Podczas takiego projektowania radiesteta zakłada na miejscu skażenia myślokształt ochronny i patrzy jak się on zachowuje. Na tej podstawie konstruuje i wykonuje instalację docelową. Inne przyrządy. To najczęściej urządzenia biofeedback, reagujące jakimś czytelnym dla świadomości komunikatem na drobne zamiany fizjologiczne w organizmie. Najpopularniejszym takim urządzeniem jest wzmacniacz efektu skórno-galwanicznego, reagujący wydawaniem dźwięku o określonej częstotliwości na zmiany oporności skóry. Zmiany te zawsze pojawiają się pod wpływem nastawień psychicznych lub... przebywania człowieka w polu sił, badanych przez radiestezję. Użycie takiego przyrządu ułatwia radiestecie trening jego wrażliwości, niejako skalibrowanie jej. 22

23 Rozdział piąty: metody pracy radiestety W klasycznej teorii radiestezji metod takich wyróżnia się dwie i nazywa je fizyczną i mentalną. Między tymi skrajnościami jest całe spektrum metod pośrednich, częściowo fizycznych a częściowo mentalnych. W metodzie fizycznej rola radiestety jest zredukowana do roli tylko i wyłącznie czujnika promienowań. Wykorzystuje się w tej metodzie znany nam już zestaw fizjologicznych reakcji radiestezyjnych. Ponadto badania wybitnych radiestetów wykazały, że istnieje dość ścisły związek między niezależnym od nastawień człowieka ruchem wahadła a promieniowaniem substancji spotykanych w przyrodzie, zwłaszcza najczęściej występujących w niej pierwiastków. Zaletą czystej metody fizycznej jest minimalne prawdopodobieństwo popełnienia błędu przez człowieka, wadą niewielki zakres zastosowań: metoda fizyczna najlepiej sprawdza się przy badaniach stosunkowo prostych zjawisk a i to, jeśli badanie przeprowadza się dokładnie w miejscu wystąpienia badanego zjawiska; czasem jeszcze przy diagnozie zdrowia, o ile bada się bezpośrednio osobę, a nie jej świadka. Metoda mentalna polega na tym, że radiesteta zadaje sam sobie (a dokładniej - własnej podświadomości) określone pytanie, zaś przyrządy (przeważnie wahadła) odpowiadają "tak" (obrót w prawo), lub "nie" (obrót w lewo). Metoda ta jest bardzo popularna na kursach radiestezji, kiedy uczy się adeptów szukać wody podziemnej, każąc im zadać sobie pytanie "w jakim kierunku ode mnie znajduje się woda?" i następnie pójść w kierunku wskazanym przez oscylację wahadła. Istnieją i bardziej wyrafinowane metody pracy mentalnej, stosowane np. w analizie psychometrycznej, w której bada się na podstawie wskazań wahadła na specjalnym wykresie pewne cechy osobowości i charakteru. Metodą mentalną pracują też radiesteci i jasnowidze, szukający zaginionych ludzi i przedmiotów. Warunkiem powodzenia pomiaru mentalnego jest, by w umyśle pytającego znajdował się wzorzec zjawiska, o które pyta. Wzorce takie częściowo mamy wrodzone (tkwią one tej części umysłu, którą C. G. Jung nazwał nieświadomością zbiorową), ale trudno sobie wyobrazić, by wrodzony komukolwiek był np. wzorzec zagubionego pamiątkowego zegarka. Aby zatem sprawnie posługiwać się metodą mentalną, najczęściej trzeba umysł naładować sporą ilością wzorców a to wymaga czasu, czyli lat żmudnego treningu. Są i inne przyczyny, dla których metoda mentalna, choć na oko nieskomplikowana i efektowna, w rzeczywistości jest trudna i zdradliwa. Już samo zadanie pytania powoduje pobudzenie umysłu, czyli utrudnia skupienie i wyciszenie, bez którego subtelne sygnały zginą w produkowanym przez umysł szumie. Co uczciwsi praktycy metod mentalnych przyznają, że opanowanie sztuki utrzymania jednej części umysłu w stanie pobudzenia (zadanie pytania) a drugiej w stanie wyciszenia (szukanie sygnału niosącego odpowiedź) to zadanie niełatwe i wymagające dużej, długo zdobywanej wprawy. Toteż nic dziwnego, że procent błędów w prostej i eleganckiej pozornie metodzie mentalnej jest wysoki i tylko jej autentyczni mistrzowie są godni zaufania. 23

24 Rzadko kiedy cokolwiek w świecie występuje w postaci idealnie czystej. W radiestezji także. Toteż najczęściej używane są metody, łączące oba opisane przed chwilą bieguny. W praktyce polega to na tym, że radiesteta najpierw zadaje sobie pytanie (czyli pracuje metodą mentalną), a gdy wahadło udzieli odpowiedzi, resztę badania przeprowadza metodą fizyczną. Taka technika pracy jest regułą, gdy trzeba zbadać w krótkim czasie dużo obiektów odległych od fizycznego miejsca przebywania radiestety. Wtedy metody mentalne łączą radiestetę z miejscem, które ma zbadać a gdy już połączenie jest dobrze ustanowione, można korzystać z metod mentalnych. Warto jednak zaznaczyć, że taka praca wymaga od radiestety niemałych kwalifikacji i latami nabywanej wprawy. Tyle teorii. A teraz wracamy, Czytelniku do eksperymentalnej części naszej wycieczki po Królestwie Radiestezji. Weź w rękę wahadło a przed sobą postaw szklankę czystej wody. Zawieś wahadło nad szklanką. Odczyt jest prosty: obrót w prawo - bo czysta woda innego odczytu dać nie może. Potem zmuś wahadło do innego odczytu, stawiając zamiast szklanki z wodą szklankę z którymś z łatwo dostępnych napojów energetyzujących. Odczyt prawidłowy to oscylacja po osi wschód-zachód (wzrost energii, intencja producenta napoju) albo obrót w lewo (bo takie napoje, zwłaszcza nadużywane, z naszym zdrowiem niewiele mają wspólnego). A teraz nierównie trudniejsza część doświadczenia: wyjdź z pokoju, poproś kogoś, aby do nieprzezroczystego pojemnika wstawił albo szklankę z czystą wodą, albo z napojem energetyzującym. Oczywiście ten ktoś nie może Cię poinformować, co wstawił. Weź wahadło i teraz, zawieszając je nad nad pojemnikiem obserwuj odczyt. Nie bardzo wychodzi? Nie przejmuj się, to normalne, jesteś przecież zupełnie początkujący... Spróbuj inaczej: zawieś wahadło na pojemnikiem, wyobraź sobie wąską strugę światła, która wychodzi z cieczy, przenika ściankę pojemnika i kończy swój bieg na wahadle. Gdy już uda Ci się w wyobraźni wyraźnie zobaczyć tę strugę, wypowiedz w myślach pytanie jaką substancję połączył promień?. Wahadło powinno odpowiedzieć określonym ruchem. Jeśli tego nie robi, odłóż je na kilka minut, zrelaksuj się i powtórz ćwiczenie. Jeśli i tym razem nic się nie uda, daj sobie trzecią szansę a jeśli i ona pozostanie nie wykorzystana odłóż eksperyment do następnego dnia. I tak aż do skutku, pamiętając, że nie masz obowiązku poprawnego wykonania ćwiczenia ani w ogóle nic tu nie musisz. Po prostu baw się wahadłem! Gdy już opanujesz opisane powyżej ćwiczenie, spróbuj jego jeszcze trudniejszej wersji: niech szklanka z wodą lub napojem energetyzującym stoi daleko od Ciebie. Nie musisz nawet dokładnie wiedzieć gdzie, jednak musisz mieć pewność, że osoba, z którą współpracujesz, będzie na Twoje polecenie gdzieś-tam stawiać losowo wybieraną szklankę z wodą, lub napojem energetyzującym. Ty zaś musisz mocniej, niż w poprzedniej wersji doświadczenia, pracować wyobraźnią, czyli wyraźniej wizualizować promień łączący ową ciecz i Twoje wahadło. Jeśli będzie to za trudne, zadzwoń do swojego współpracownika i poproś go, żeby nie rozłączając się popatrzył z bliska na szklankę lub dotknął jej. Wtedy wahadło powinno zareagować natychmiast. 24

25 Takie i podobne ćwiczenia, jeśli systematycznie (ale niezbyt intensywnie) powtarzane przez klika lat uczynią z Ciebie naprawdę dobrego radiestetę, który będzie umiał zdobyć unikatowe informacje, dosłownie z powietrza - bo przesycone jest ono nieprzebranym bogactwem informacji, tylko nie każdy umie je właściwie odczytać. 25

26 Rozdział szósty: zastosowania praktyczne radiestezji Radiestezja to wiedza niezmiernie pożyteczna. Nie jest, jak chcieliby tego jej co bardziej nawiedzeni entuzjaści, ścieżką przyspieszonego rozwoju duchowego ani tym bardziej żadną religią czy też jej sektą ale właśnie i dokładnie tym: wiedzą niezmiernie pożyteczną właściwie na co dzień. Oto zatem kilka najpopularniejszych zastosowań: Poszukiwanie wody. Zastosowanie historycznie najstarsze. Do poszukiwania używano aż do XVIII w. prostych drewnianych różek a później coraz częściej wahadeł. Dziś różdżki używane są znacznie rzadziej. Zadaniem radiestety szukającego wody jest zazwyczaj znalezienie miejsca w którym można wykopać studnię z pitną woda oraz przybliżone określenie głębokości, na jakiej wodę znajdziemy. Przez większość znanej nam historii ludzkości radiestezja była jedyną metodą poszukiwania pod ziemią życiodajnej wody. Ilość pomyłek, jakie przy tym popełniali radiesteci była (i jest do dziś) znacząco mniejsza od ilości ich sukcesów. Dziś, gdy mamy nowoczesną, dysponującą wyrafinowaną techniką geologię, znaczenie radiestezyjnego szukania wody mocno spadło, choć metoda ta, z uwagi na prostotę i niskie koszty, wciąż jest popularna tam, gdzie względy ekonomiczne są pierwszoplanowe, np. wśród ogrodników, sadowników, właścicieli małych działek budowlanych, etc. Odpromienowania, czyli ochrona radiestezyjna. Najbardziej eksponowany i najszybciej się dziś rozwijający dział radiestezji. Pierwotnie kojarzony z czynnościami magicznymi, takimi jak odprowadzanie złych duchów z domu, obecnie zdecydowanie bliższy jest fizyce, niż tradycyjnym wyobrażeniom magicznym. Odpromieniowanie dość szczegółowo omówiliśmy sobie wcześniej, przy okazji uczenia się pojęć radiestezyjnych, a tu wspominamy o nim raczej tylko dla porządku. Poszukiwania zaginionych ludzi. Działalność taka była uprawiana od zawsze, choć nigdy w sposób eksponowany. Metody radiestezyjne szukania zaginionych ludzi często mylone są z jasnowidzeniem, od którego różnią się znacznie. Aby radiesteta mógł przystąpić do poszukiwań, musi być spełnione kilka warunków: radiesteta musi mieć jakiś ślad (świadka) osoby zaginionej. Zazwyczaj jest to coś, z czym ta osoba miała dłuższy kontakt przedmiot osobisty, element odzieży. Rolę świadka dobrze pełni też zdjęcie osoby, jeśli nie jest starsze niż rok. Wykorzystanie zdjęć starszych jest możliwe, ale mocno spada dokładność odczytu. Jeśli z zaginięciem wiążą się silne emocje (np. rodzice pytają o zaginione dziecko), radiesteta powinien być trzymany od tych emocji możliwie daleko. Nie będzie zatem dobrą praktyką, jeśli zrozpaczeni rodzice przyjdą bezpośrednio; lepiej jeśli pytanie dostanie on od drugiego, albo nawet trzeciego pośrednika. Chodzi o to, aby maksymalnie stłumić emocje przekazywane wraz z 26