B Mat³osz, M Durlik 134 Nr 1 ców przeszczepów (jak nefropatia BK) s¹ wynikiem reaktywacji zaka enia latentnego, czy te nadka enia szczepem wirusa poch

Transkrypt

1 PRZEGL Nr 1 EPIDEMIOL 2006; Œródmi¹ szowe 60: zapalenie nerki przeszczepionej 133 Bart³omiej Mat³osz, Magdalena Durlik ŒRÓDMI SZOWE ZAPALENIE NERKI PRZESZCZEPIONEJ WYWO ANE WIRUSEM POLYOMA BK Klinika Medycyny Transplantacyjnej i Nefrologii Instytut Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie Kierownik Kliniki: Magdalena Durlik Œródmi¹ szowe zapalenie nerki wywo³ane wirusem Polyoma BK (BKV) wp³ywa negatywnie na losy alloprzeszczepu nerkowego. Na ca- ³ym œwiecie czêstoœæ choroby wzrasta z niejasnych przyczyn i obecnie jest rozpoznawana nawet u ok. 8% wszystkich biorców alloprzeszczepu nerkowego. Zaka enie jest powszechne w populacji ogólnej, lecz wirus staje siê patogenny jedynie u osób z obni on¹ odpornoœci¹. S³owa kluczowe: wirus Polyoma BK, przeszczepienie nerki, immunosupresja Key words: Polyomavirus BK, kidney transplantation, immunosuppression WSTÊP Polyomavirus hominis 1 i 2, czyli Polyomavirus BK i JC, s¹ zaliczane do rodziny Papovaviridae. Genom tych wirusów zbudowany jest z dwuniciowego DNA i ma stosunkowo prost¹ strukturê. Sekwencja nale ¹cych do tej samej rodziny wirusów BK, JC i SV40 jest homologiczna w oko³o 70%, co ma znaczenie w diagnostyce choroby. Cechy przebytego zaka enia mo na stwierdziæ u ponad 80% doros³ych ludzi, a u niektórych (kobiety ciê arne, osoby w starszym wieku) obecne s¹ równie cechy aktywnej replikacji. Obecnoœæ przeciwcia³ anty-bkv stwierdzano u 73% biorców alloprzeszczepu nerkowego. Wydaje siê jednak, e u osób immunokompetentnych, poza pierwotn¹ infekcj¹, wirus nie ma znaczenia klinicznego, nawet jeœli stwierdza siê cechy jego replikacji. Do jawnego klinicznie zaka enia dochodzi dopiero w przypadku obni enia odpornoœci, g³ównie u osób po transplantacji nerki.(1) PRZEBIEG ZAKA ENIA Pierwotne zaka enie, które ma miejsce zazwyczaj w dzieciñstwie, przebiega w wiêkszoœci przypadków bezobjawowo. Czasami obserwowano objawy zaka enia górnych dróg oddechowych, niewielki wzrost ciep³oty cia³a czy te przemijaj¹ce zapalenie pêcherza moczowego. Dotychczas nie ustalono, czy patologie wywo³ywane przez wirus BK u bior-

2 B Mat³osz, M Durlik 134 Nr 1 ców przeszczepów (jak nefropatia BK) s¹ wynikiem reaktywacji zaka enia latentnego, czy te nadka enia szczepem wirusa pochodz¹cym od dawcy. Za g³ówne miejsce latencji wirusa uwa a siê uk³ad moczowy, a dok³adnie komórki nab³onkowe cewek nerkowych i dróg moczowych (2). Opisywano równie przetrwa³e zaka enie BKV w tkance mózgowej i w leukocytach krwi obwodowej, chocia nie wszyscy autorzy potwierdzaj¹ te dane (3). Czêstoœæ wystêpowania wirurii BKV wynosi u zdrowych ludzi od 4% do 18%. Wzrasta ona znacznie u kobiet w drugim i trzecim trymestrze ci¹ y, u osób starszych oraz w przypadku cukrzycy. Z punktu widzenia opieki nad chorymi po transplantacji nale y rozró niæ trzy wa ne klinicznie pojêcia zwi¹zane z obecnoœci¹ wirusa Polyoma BK w organizmie cz³owieka. S¹ to: zaka enie, replikacja i klinicznie jawna choroba. Zaka enie BKV stwierdza siê na podstawie serologicznych lub wirusologicznych cech kontaktu z wirusem. Pojêcie to nie ró nicuje aktywnej replikacji i zaka enia latentnego. Replikacja oznacza cechy namna ania siê wirusa, co mo na stwierdziæ miêdzy innymi na podstawie obecnoœci materia³u genetycznego wirusa poza miejscami jego latencji. Inne metody pozwalaj¹ce udowodniæ aktywn¹ replikacjê to: wykrywanie mrna dla póÿnych genów, badanie w mikroskopie elektronowym oraz poszukiwanie cytologicznych i histologicznych cech replikacji wirusa. Choroba zwi¹zana z zaka eniem BKV jest definiowana jako obecnoœæ replikacji z towarzysz¹cymi objawami dysfunkcji narz¹dów. Najwa niejsz¹ i najlepiej obecnie udokumentowan¹ postaci¹ choroby jest nefropatia BK, czyli œródmi¹ szowe zapalenie nerki przeszczepionej. METODY DIAGNOSTYKI Badanie histopatologiczne w mikroskopie œwietlnym w po³¹czeniu ze specyficznym barwieniem immunohistochemicznym okaza³o siê tani¹, bardzo specyficzn¹ i swoist¹ metod¹. Co wiêcej, barwienie to uwidacznia cz¹steczki wirusa jedynie w trakcie aktywnego zaka enia, co w przypadku barwienia materia³u z biopsji nerki w jednoznaczny sposób wskazuje na nefropatiê BK. Inn¹ metod¹ wykrywania cech replikacji za pomoc¹ mikroskopu œwietlnego jest poszukiwanie tzw. decoy cells w osadzie moczu po zabarwieniu metod¹ Papanicolau. S¹ to z³uszczone komórki nab³onka dróg moczowych z charakterystycznymi wtrêtami wirusowymi w j¹drze komórkowym, bêd¹ce wyrazem aktywnej replikacji wirusa. Metoda PCR ma obecnie bardzo du e znaczenie w monitorowaniu odpowiedzi na modyfikacjê leczenia immunosupresyjnego czy te leczenia przeciwwirusowego u pacjentów z nefropati¹ BK. NEFROPATIA BK Wiêkszoœæ publikacji dotycz¹cych klinicznych manifestacji zaka enia wirusem BK dotyczy trzech patologii: œródmi¹ szowego zapalenia nerki (nefropatii BK) i zwê enia moczowodu u biorców alloprzeszczepu nerkowego oraz krwotocznego zapalenia pêcherza moczowego u pacjentów po transplantacji szpiku kostnego. Objawy replikacji wirusa w drogach moczowych i nerkach, rozumiane jako obecnoœæ decoy cells lub materia³u genetycznego wirusa w moczu, mo na stwierdziæ u prawie

3 Œródmi¹ szowe zapalenie nerki przeszczepionej Nr po³owy chorych po przeszczepieniu nerki (4. Do rozwoju œródmi¹ szowego zapalenia nerki przeszczepionej w przebiegu infekcji BKV, czyli nefropatii BK, dochodzi jedynie w kilku procentach przypadków. Jest to niewiele, ale nale y pamiêtaæ, e wed³ug niektórych autorów nawet w 80% przypadków choroba koñczy siê utrat¹ przeszczepu. Choroba wystêpuje w czasie od 1,5 do ponad 50 miesiêcy po transplantacji, zazwyczaj pod koniec pierwszego roku po zabiegu. Czynnoœæ przeszczepu pogarsza siê bez uchwytnej przyczyny i zwykle bez innych objawów klinicznych. Do niedawna u wiêkszoœci spoœród tych chorych rozpoznawano ostre odrzucanie przeszczepu i intensyfikowano leczenie immunosupresyjne. Prowadzi³o to oczywiœcie do nasilenia choroby i utraty przeszczepu. Wydaje siê, e czêstoœæ wystêpowania nefropatii BK w ostatnich latach wzrasta. W 1995 roku, kiedy opublikowano pierwszy raport dotycz¹cy choroby, jej czêstoœæ wystêpowania wynosi³a ok. 1%, wed³ug doniesieñ z 2001 roku ponad 5% (1). Nie s¹ znane powody takiego stanu rzeczy. Jako czynniki predysponuj¹ce do wyst¹pienia choroby rozwa ano miêdzy innymi si³ê leczenia immunosupresyjnego, nieobecnoœæ przeciwcia³ anty-bk w chwili transplantacji, uszkodzenie przeszczepianego narz¹du w mechanizmie immunologicznym, niedokrwiennym lub toksycznym. Obecnie wiadomo, e nie istnieje jeden czynnik odpowiedzialny za rozwój choroby i e jej etiopatogeneza jest bardzo z³o ona. Prawdopodobnie najwa niejszymi czynnikami ryzyka s¹: leczenie epizodów odrzucania oraz stosowanie nowych silnych leków immunosupresyjnych takrolimusu oraz mykofenolanu mofetylu (5). Hirsch i wsp. obserwowali korelacjê miêdzy wyst¹pieniem choroby a wiêksz¹ liczb¹ niezgodnoœci HLA miêdzy dawc¹ a biorc¹ oraz leczeniem ostrego odrzucania za pomoc¹ pulsów steroidów. Jako e obserwowano przypadki nefropatii BK u pacjentów leczonych w schemacie steroidy + azatiopryna + cyklosporyna, wydaje siê, e ryzyko nie zale y raczej od stosowania konkretnego leku. Samo leczenie immunosupresyjne nie jest czynnikiem wystarczaj¹cym do wywo³ania reaktywacji wirusa. Nie wykazano na przyk³ad, aby stosowanie przeciwcia³ anty-limfocytarnych w leczeniu indukcyjnym zwiêksza³o czêstoœæ wystêpowania choroby. Natomiast podawanie tych samych przeciwcia³ w leczeniu ostrego odrzucania wed³ug Hirsch i wsp. zwiêksza³o ryzyko wyst¹pienia nefropatii. Rola innych czynników uszkadzaj¹cych komórki nab³onka cewek nerkowych, jak na przyk³ad czasu niedokrwienia, nie jest jednoznacznie wyjaœniona. Poœrednim dowodem na to, e wa n¹ rolê odgrywaj¹ czynniki inne ni obni ona odpornoœæ, jest równie jedynie kazuistyczne wystêpowanie oznak nefropatii BK w nerkach w³asnych osób o obni onej odpornoœci. Choroba ma charakter przewlek³y, postêpuj¹cy i sk¹poobjawowy. Praktycznie jedynym objawem klinicznym nefropatii BK jest pogorszenie czynnoœci przeszczepu. Przyjmuje siê obecnie, e zaka enie pocz¹tkowo ograniczone jest do nab³onka cewek, gdzie powstaj¹ decoy cells, które nastêpnie z³uszczaj¹ siê do œwiat³a kanalików, a potem do dalszych dróg moczowych. Pocz¹tkowo zaka enie ma charakter ogniskowy. W miarê postêpu infekcji cz¹steczki wirusa dostaj¹ siê do krwioobiegu przez kapilary oko³ocewkowe. Wtedy obserwowana jest wiremia. Rola badañ przesiewowych w kierunku zaka enia BKV jest trudna do przecenienia. Wiadomo, e wczesne wykrycie zaka enia znacznie zwiêksza szansê skutecznej interwencji. Wydaje siê, e spoœród wielu dostêpnych obecnie metod wykrywania replikacji wirusa, ze wzglêdu na swoj¹ prostotê i mo liwoœæ powszechnego stosowania, najbardziej przydatne s¹ dwie metody: poszukiwanie decoy cells w moczu oraz iloœciowe oznaczenie mate-

4 B Mat³osz, M Durlik 136 Nr 1 ria³u genetycznego wirusa w surowicy. To ostatnie badanie w Polsce rzadko dostêpne na œwiecie stanowi ju praktycznie rutynow¹ metodê w diagnostyce infekcji BKV (6). Przydatnoœæ technik PCR w diagnostyce i monitorowaniu zaka enia zosta³a potwierdzona przez wielu badaczy. W pracy opublikowanej w 2002 roku Hirsch i wsp. obserwowali, e u pacjentów z rozpoznan¹ na podstawie biopsji przeszczepu nefropati¹ BKV stwierdzano znacznie wiêksz¹ liczbê kopii wirusa we krwi (œrednio wobec kopii na mililitr). Podobne wyniki uzyska³a grupa Randhawa i wsp., chocia stwierdzali oni przypadki wiremii > 5000 kopii/mililitr u pacjentów ze stabiln¹ czynnoœci¹ przeszczepu i bez nefropatii (7). We wszystkich przypadkach nefropatii liczba ta wzrasta³a powy ej 7700 kopii wirusa. Specyficznoœæ tego testu oszacowano na 88%, a jego czu³oœæ na 100%. Dodatnia wartoœæ predykcyjna wynosi³a 50%. Pojawi³y siê ponadto doniesienia o mo liwoœci wykrywania w moczu mrna dla BKV VP1. Metoda ta opiera siê na obserwacji, e mrna dla bia³ka VP1 wystêpuje tylko w przypadku aktywnego zaka enia. Wg publikacji Ding i wsp. na tej podstawie mo na rozpoznawaæ nefropatiê BK z czu³oœci¹ 93,8% i ze specyficznoœci¹ 93,9% (8). Z³otym standardem pozostaje wykrywanie w tkance nerkowej antygenu T wirusa SV40, który wykazuje du e podobieñstwo budowy do BKV. Badanie to jest szczególnie przydatne, gdy jak wspomniano powy ej, daje wyniki pozytywne jedynie w przypadku aktywnego, a nie latentnego zaka enia. Rutynowe badanie histopatologiczne ujawnia zazwyczaj œródmi¹ szowe zapalenie nerki oraz uszkodzenie cewek przypominaj¹ce ostr¹ martwicê cewek. W komórkach cewek w mikroskopie œwietlnym mo na zaobserwowaæ powiêkszenie i atypiê j¹der, wtrêty wewn¹trzj¹drowe wirusa oraz martwicê i apoptozê komórek. Zmienione komórki nab³onka cewek z³uszczaj¹ siê do œwiat³a kanalików ods³aniaj¹c fragmenty b³ony podstawnej. W obszarach, gdzie dochodzi do uszkodzenia cewek, mog¹ byæ widoczne ogniskowe nacieki sk³adaj¹ce siê z mieszanych komórek. Z naszych obserwacji wynika, e szczególne znaczenie maj¹ nacieki plazmocytarne. Czêsto spotykane jest zjawisko tubulitis, zazwyczaj traktowane jako oznaka ostrego odrzucania, w tym przypadku wspó³istniej¹ce z cechami zaka enia wirusowego w komórkach cewek. Nie mo na obecnie jednoznacznie stwierdziæ, czy tubulitis jest zwi¹zane z zaka eniem wirusowym, czy procesem odrzucania. W przypadku spe³nienia formalnych kryteriów rozpoznania ostrego odrzucania i jednoczesnego wykrycia obecnoœci wirusa w tkance nale y rozpoznaæ zarówno ostre odrzucanie, jak i nefropatiê BK. W przypadku obecnoœci zmian naczyniowych, których nie obserwuje siê w zaka eniu BKV, postawienie diagnozy odrzucania jest bardziej jednoznaczne. Na podstawie obrazu histopatologicznego mo na wyró niæ trzy stadia zaawansowania nefropatii (1). Stopieñ A: w bioptatach widoczne jest ogniskowe zajêcie komórek nab³onka cewek nerkowych, w komórkach mo na wykryæ antygen T, zmiany cytopatyczne s¹ ograniczone. Stopieñ B charakteryzuje siê rozleg³ym zajêciem mi¹ szu nerki, zmiany s¹ wieloogniskowe lub rozlane, widoczne s¹ zmiany cytopatyczne, w naciekach stwierdza siê obecnoœæ komórek wieloj¹drowych, monocytów i plazmocytów. Stopieñ C to w³óknienie objêtego procesem zapalnym narz¹du. Na tym etapie wykrywa siê nieliczne komórki zaka- one wirusem. Biopsja przeszczepu jest potrzebna do postawienia rozpoznania, ale jako technika inwazyjna nie jest idealnym narzêdziem do monitorowania zaka enia. Do tego celu du o

5 Œródmi¹ szowe zapalenie nerki przeszczepionej Nr bardziej przydatn¹ metod¹ wydaje siê metoda PCR. Prawdopodobnie najprostszym badaniem mog¹cym spe³niaæ rolê badania przesiewowego jest badanie cytologiczne moczu z iloœciow¹ ocen¹ obecnoœci komórek decoy cells (9). Pojawiaj¹ siê równie publikacje mówi¹ce o dobrej korelacji liczby kopii wirusa w moczu (Real Time PCR) z obrazem histopatologicznym nefropatii BK (10). Inne metody diagnostyczne, choæ czasami obiecuj¹ce (jak np. oznaczanie VP1 mrna w moczu), nie maj¹ ustalonej pozycji w schemacie diagnostyki nefropatii BK. LECZENIE Obecnie jedyn¹ o udowodnionej skutecznoœci metod¹ postêpowania w nefropatii BK jest minimalizacja immunosupresji. Badania in vitro dotycz¹ce aktywnoœci leków przeciwwirusowych wobec wirusów Polyoma wykaza³y brak skutecznoœci wiêkszoœci dostêpnych leków. Acyklowir, gancyklowir, rybawiryna, foscarnet i cytarabina nie zapobiega³y rozprzestrzenianiu siê zaka enia w hodowli komórek. Jednym z niewielu skutecznych leków by³ cidofowir (11). Niestety jest on nefrotoksyczny, co znacznie utrudnia stosowanie go u chorych po transplantacji nerki. Stosowane do tej pory w badaniach klinicznych w leczeniu nefropatii BK dawki wynosz¹ od 0,25 do 1 mg/kg co 2-3 tygodnie. Stanowi to oko³o 5-20% normalnej dawki. Badane dot¹d grupy pacjentów s¹ jednak ma³e, a podawaniu leku towarzyszy praktycznie zawsze zmiana leczenia immunosupresyjnego, co uniemo liwia ocenê rzeczywistej skutecznoœci leku. Pojawiaj¹ siê tak e doniesienia o leczeniu chorych z nefropati¹ BK za pomoc¹ leflunomidu lub malononitrilamidu (FK 778). Opublikowane jednak w bie ¹cym roku badanie oceniaj¹ce in vitro wp³yw leflunomidu i cidofoviru na replikacjê BKV potwierdzi³o, e ich aktywnoœæ w tych warunkach by³a umiarkowana, a selektywnoœæ ma³a (12). Myœl¹c o minimalizacji immunosupresji nie nale y zapominaæ, e u wiêkszoœci chorych z nefropati¹ BK rozpoznawane jest jednoczeœnie ostre odrzucanie. W takich przypadkach konieczne jest w pierwszej kolejnoœci leczenie ostrego odrzucania, a dopiero w drugiej kolejnoœci minimalizacja immunosupresji (1). Poniewa jako czynniki ryzyka wymieniano takrolimus i mykofenolan mofetylu, podejmowane by³y próby zast¹pienia tych leków cyklosporyn¹ lub azatiopryn¹, z dobrym efektem. W przypadkach tych obserwowano zazwyczaj stopniowe zmniejszanie liczby kopii wirusa w surowicy z towarzysz¹c¹ popraw¹ czynnoœci nerki przeszczepionej. Opisywano równie poprawê po zmniejszeniu dawki takrolimusa. Próby konwersji leczenia immunosupresyjnego na sirolimus wydaj¹ siê byæ równie skuteczne, choæ s¹ to wyniki wstêpne (13). Na podstawie dostêpnych w literaturze danych trudno ustaliæ jednoznaczne wytyczne dotycz¹ce modyfikacji leczenia immunosupresyjnego i wydaje siê, e ka dy przypadek powinien byæ rozpatrywany indywidualnie, a zmian nale y dokonywaæ pod kontrol¹ nasilenia replikacji wirusa (RealTime PCR) i czynnoœci nerki przeszczepionej. Dobre wyniki leczenia mo na osi¹gn¹æ jedynie stosuj¹c w ci¹gu pierwszego roku po transplantacji badania przesiewowe, takie jak badanie moczu w kierunku decoy cells. Badanie to jest bardzo tanie i pozwala zidentyfikowaæ znacznie mniejsz¹ grupê osób wymagaj¹cych oznaczenia wiremii i ewentualnie biopsji nerki. W bie ¹cym roku opublikowano prospektywne badanie, w którym œciœle monitorowano wiremiê, a po stwierdzeniu cech replikacji wirusa we krwi modyfikowano leczenie immunosupresyjne. W trakcie po-

6 B Mat³osz, M Durlik 138 Nr 1 nad rocznej obserwacji 200 pacjentów zakwalifikowanych do badania nie obserwowano adnego przypadku nefropatii BK (14). Ze wzglêdu na ryzyko nawrotu infekcji, rodzi siê pytanie o dalsze postêpowanie z pacjentami i ewentualne ponowne przeszczepienie nerki u chorych, którzy stracili przeszczep w przebiegu nefropatii BKV. W piœmiennictwie mo na znaleÿæ opisy kilkunastu przypadków skutecznej retransplantacji. Choæ nie ma na to ostatecznych dowodów, wydaje siê, e ust¹pienie wiremii przed kolejnym zabiegiem przeszczepienia mo e byæ korzystnym czynnikiem rokowniczym. Jeden z opisanych przypadków retransplantacji pochodzi od Poduval i wsp. Ponowne przeszczepienie mia³o miejsce 4 miesi¹ce po graftektomii, w czasie kiedy nie wykrywano cech zaka enia BKV. Po ponad trzech latach od przeszczepienia czynnoœæ nerki by³a stabilna i nie wykrywano cech replikacji wirusa (15). W nawi¹zaniu do powy szego doniesienia Boucek i wsp. opisali z kolei przypadek nieudanej retransplantacji nerki u biorcy nerki i trzustki, u którego obserwowano sta³e pogarszanie czynnoœci nerki w przebiegu nefropatii BKV. W tym przypadku wykonano ponowne przeszczepienie w trybie elektywnym z jednoczesn¹ graftektomi¹. Mimo zmniejszenia podstawowej immunosupresji nie uda³o siê unikn¹æ nawrotu nefropatii (16). Operacjê przeprowadzono w okresie, kiedy mo na by³o wykryæ materia³ genetyczny wirusa we krwi pacjenta. W najwiêkszej do tej pory serii przypadków pochodz¹cej z piêciu oœrodków, Ramos i wsp. obserwowali 10 pacjentów, u których wykonano zabieg retransplantacji po utracie nerki z powodu nefropatii BK (17). Pierwszy przeszczep usuniêto przed kolejnym zabiegiem u 7 pacjentów. W ci¹gu œredniego czasu obserwacji 34 miesiêcy obserwowano jedynie w 1 przypadku ponowne wyst¹pienie nefropatii. U pacjenta tego zmniejszono immunosupresjê podstawow¹ i w³¹czono do leczenia ma³¹ dawkê cidofoviru, dziêki czemu osi¹gniêto stabilizacjê czynnoœci przeszczepu. U pozosta³ych pacjentów czynnoœæ nerki by³a dobra, a œrednie stê enie kreatyniny wynosi³o 1,5 mg/dl. PODSUMOWANIE Dotychczas u pacjentów z nefropati¹ BK rozpoznawano zazwyczaj przewlek³¹ nefropatiê przeszczepu lub oporne na leczenie ostre odrzucanie. Próby intensyfikacji leczenia nie powodowa³y poprawy czynnoœci przeszczepu, a wrêcz przeciwnie chorzy musieli powróciæ do leczenia dializami. Obecnie, kiedy mo emy wczeœnie postawiæ w³aœciwe rozpoznanie u wiêkszoœci pacjentów, mo liwe jest opanowanie zaka enia. Prospektywne badania zak³adaj¹ce œcis³¹ obserwacjê pacjentów wykaza³y, e wczesne wykrycie choroby w wiêkszoœci przypadków daje szansê na wyzdrowienie. Podczas gdy do niedawna rokowanie co do prze ycia przeszczepu u chorych z nefropati¹ BK by³o bardzo z³e i u oko³o 50% do 80% chorych konieczny by³ powrót do leczenia dializami. Na podstawie danych ze œwiatowego piœmiennictwa mo na przypuszczaæ, e liczba przypadków nefropatii BK bêdzie wzrasta³a. Badania prowadzone w naszej Klinice potwierdzaj¹, e problem ten dotyczy równie populacji biorców alloprzeszczepu nerkowego w Polsce.

7 Œródmi¹ szowe zapalenie nerki przeszczepionej Nr B Mat³osz, M Durlik POLYOMAVIRUS BK NEPHROPATHY IN KIDNEY ALLOGRAFT RECIPIENTS SUMMARY Polyomavirus BK (BKV) infection is a fast growing problem in modern transplantation medicine. Interstitial nephritis is the most important pathology caused by the virus leading to graft failure and the need for dialysis treatment. Ethiopathogenesis of the disease is multifactorial with immunosuppressive treatment playing main role. Many cases of BKV infection have been misdiagnosed and mistreated as steroid-resistant acute rejection. In such cases the infection was spreading what inevitably led to graft failure. Now it is known that the only way to control the disease is close monitoring and decreasing the net state of immunosuppression. PIŒMIENNICTWO 1. Hirsch HH, Steiger J. Polyomavirus BK. Lancet Infect Dis 2003;3: Heritage J, Chesters PM, McCance DJ. The persistence of papovavirus BK DNA sequences in normal human renal tissue. J Med Virol 1981;8: De Mattei M, Martini F, Corallini A, i in. High incidence of BK virus large-t-antigen-coding sequences in normal human tissues and tumors of different histotypes. Int J Cancer 1995;61: Arthur RR, Dagostin S, Shah KV. Detection of BK virus and JC virus in urine and brain tissue by the polymerase chain reaction. J Clin Microbiol 1989;27: Hirsch HH, Knowels W, Dickenmann M, i in. Prospective study of polyomavirus type BK replication and nephropathy in renal transplant recipients. N Engl J Med 2002;347: Limaye AP, Jerome KR, Kuhr CS, i in. Quantitation of BK virus load in serum for the diagnosis of BK virus-associated nephropathy in renal transplant recipients. J Infect Dis 2001;183: Randhawa P, Ho A, Shapiro R, i in. Correlates of quantitative measurement of BK Polyomavirus (BKV) DNA with clinical course of BKV infection in renal transplant recipients J Clin Microbiol 2004;42: Ding R, Medeiros M, Dadhania D, i in. Noninvasive diagnosis of BK virus nephritis by measurement of messenger RNA for BK virus VP1 in urine. Transplantation 2002;74: Drachenberg RC, Drachenberg CB, Papadimitriou JC, i in. Morphological spectrum of Polyoma virus disease in renal allografts: diagnostic accuracy of urine cytology. Am J Transplant 2001;1: Trofe J, Woodle E, Gordon J, i in. Histologic grading of PVN biopsies: correlation with viral load monitoring and renal function. Am J Transplant 2004;supp 8;4:586; abstract Andrei G, Snoeck R, Vandeputte M, i in. Activities of various compounds against murine and primate polyomaviruses. Antimicrob Agents Chemother 1997;41: Farasati NA, Shapiro R, Vats A, i in. Effect of leflunomid and cidofovir on replication of BK virus in an in vitro culture system. Transplantation 2005;79: Wali R, Drachenberg C, Hirsch HH, i in. BK virus-associated nephropathy in renal allograft recipients: rescue therapy by syrolimus-based immunosuppression. Transplantation 2004;78: Brennan DC, Agha I, Bohl DL, i in. Incidence of BK with tacrolimus versus cyclosporine and impact of preemptive immunosuppression reduction. Am J Transplant 2005;5:

8 B Mat³osz, M Durlik 140 Nr Poduval RD, Meehan SM, Woodle ES, i in. Successful retransplantation after renal allograft loss to polyoma virus interstitial nephritis. Transplantation 2002;73: Boucek P, Voska L, Saudek F. Successful retransplantation after renal allograft loss to polyoma virus interstitial nephritis. Transplantation 2002;74: Ramos E, Vincenti F, Lu WX, i in. Retransplantation in patients with graft loss caused by polyoma virus nephropathy. Transplantation 2004;77: Otrzymano: r. Adres autorów: Bart³omiej Mat³osz Klinika Medycyny Transplantacyjnej i Nefrologii Instytut Transplantologii Akademii Medycznej w Warszawie ul. Nowogrodzka 59, Warszawa tel. (0-22) fax (0-22) durlikmj@amwaw.edu.pl