Katedra i Zakład Patomorfologii Klinicznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Transkrypt

1 DOI: /pjp P pol J Pathol 2015; 66 (4): (suplement 1): 3-21 Układ pokarmowy Justyna Szumiło 1, Przemysław Majewski 2, Katarzyna Karpińska 3, Anna Nasierowska-Guttmejer 4,5, Ewa Chmielik 6, Barbara Górnicka 7, Łukasz Koperski 7 1 Katedra i Zakład Patomorfologii Klinicznej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie 2 Katedra i Zakład Patomorfologii Klinicznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 3 Katedra i Zakład Patomorfologii, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie 4 Zakład Patomorfologii CSK MSW w Warszawie 5 Zakład Patologii, Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach 6 Zakład Patologii Nowotworów, Centrum Onkologii Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, Oddział w Gliwicach 7 Katedra i Zakład Patomorfologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny Przełyk i połączenie przełykowo-żołądkowe Justyna Szumiło 1. Spis procedur chirurgicznych Biopsja endoskopowa Wycięcie endoskopowe (mukozektomia endoskopowa, dyssekcja podśluzówkowa) Zabiegi chirurgiczne: wycięcie przełyku wycięcie przełyku i żołądka wycięcie węzłów chłonnych podczas procedur operacyjnych 2. Biopsja endoskopowa Materiał tkankowy pobrany kleszczykami z błony śluzowej przełyku Zalecenia dla lekarza wykonującego badanie endoskopowe Wycinki powinny być pobierane z każdej zmiany bądź obszaru błony śluzowej przełyku o nieprawidłowym wyglądzie w badaniu endoskopowym po 2 3 wycinki, w miarę możliwości z ominięciem martwicy (dna owrzodzenia). Przy endoskopowym podejrzeniu przełyku Barretta/ESEM (endoscopically suspected esophageal metaplasia) wskazane jest pobieranie materiału z czterech kwadrantów, co 2 cm nieprawidłowego obszaru błony śluzowej, począwszy od poziomu 1 2 cm od połączenia przełykowo-żołądkowego [1]. W przypadku wcześniejszego rozpoznania neoplazji śródnabłonkowej lub dysplazji w przełyku Barretta wycinki powinny być pobierane z czterech kwadrantów, co 1 cm makroskopowo nieprawidłowej śluzówki. Wycinki z endoskopowo widocznych zmian powinny być pobierane przed wycinkami z mapowania błony śluzowej. W każdym przypadku patolog powinien otrzymać wynik badania endoskopowego oraz informacje o miejscu i liczbie pobranych wycinków. Postępowanie z materiałem: wycinki z każdej zmiany oraz poszczególne wycinki z przełyku Barretta powinny być umieszczane w oddzielnych, odpowiednio oznakowanych naczyniach. Małe wycinki tkankowe można wkładać bezpośrednio do naczynia z płynem utrwalającym, natomiast większe powinny być najpierw umieszczone na bibule filtracyjnej (powierzchnia odcięcia od strony bibuły), a następnie w utrwalaczu; utrwalanie w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny; czas utrwalania co najmniej 2 3 godziny Ocena makroskopowa materiału tkankowego W trakcie oceny makroskopowej materiału biopsyjnego należy każdorazowo: określić liczbę wycinków w poszczególnych naczyniach, ocenić wielkość poszczególnych wycinków (mm) należy podać przynajmniej największy wymiar, określić barwę, opisać cechy szczególne, np. polip Zatapianie materiału biopsyjnego w bloczkach parafinowych i skrawanie bloczków Przy zatapianiu w bloczki parafinowe należy odpowiednio zorientować wycinki, tak aby przy krojeniu otrzymać skrawki prostopadłe do powierzchni błony ślu- 3

2 Justyna Szumiło zowej i wzdłuż długiej osi wycinka. Przy krojeniu należy stosować metodę trymowania bloczka w celu uzyskania przekrojów z trzech różnych głębokości wycinka [2] Rutynowe barwienie skrawków Barwienie podstawowe hematoksylina i eozyna Zalecane barwienia dodatkowe Zaleca się: barwienia histochemiczne PAS + błękit alcjanu (ph 2,5); istotne zwłaszcza w przypadku zmian położonych w dalszej części przełyku lub w połączeniu przełykowo-żołądkowym (niezbędne przy podejrzeniu przełyku Barretta); ewentualnie mucykarmin; odczyny immunohistochemiczne mają znaczenie jedynie pomocnicze i są wykonywane w zależności od potrzeb po ocenie mikroskopowej wycinków barwionych rutynowo: CDX2, MUC2, CD10, wilina, MUC5AC, MUC6, CK7, CK20 diagnostyka różnicowa przełyku Barretta i metaplazji jelitowej we wpuście żołądka, p53, Ki67 diagnostyka neoplazji śródnabłonkowej lub dysplazji w nabłonku gruczołowym i wielowarstwowym płaskim, CK5/6, p63 diagnostyka nisko zróżnicowanego raka płaskonabłonkowego, synaptofizyna, chromogranina A i Ki67 diagnostyka nowotworów neuroendokrynnych, HER2 czynnik predykcyjny w gruczolakoraku przełyku i połączenia przełykowo-żołądkowego; metody molekularne HER2 warunkowo w gruczolakoraku połączenia przełykowo-żołądkowego*. 3. Materiał z wycięcia endoskopowego Wycięcie endoskopowe obejmuje dwie techniki mało inwazyjne i oszczędzające narząd mukozektomię endoskopową (endoscopic mucosal resection EMR) i dyssekcję podśluzówkową (endoscopic submucosal dissection ESD) [3]. Znalazły one zastosowanie w potencjalnie radykalnym leczeniu wczesnych nowotworów złośliwych przewodu pokarmowego. Mukozektomia endoskopowa pozwala na usunięcie zmian siedzących lub płaskich nieprzekraczających błony podśluzowej. Z kolei preferowana obecnie ESD umożliwia wycięcie większych zmian (< 20 mm) w jednym fragmencie. Wskazania do zastosowania wycięcia endoskopowego w przełyku są bardziej restrykcyjne niż w innych narządach, ze względu na bogatą sieć naczyń chłonnych w błonie śluzowej i podśluzowej, a w związku z tym zwiększone ryzyko przerzutów do okolicznych węzłów chłonnych. Dla zmian płaskonabłonkowych są to: wysokie lub średnie zróżnicowanie raka, zmiana ograniczona do nabłonka lub blaszki właściwej błony śluzowej oraz średnica do 20 mm. Zabieg nie powinien być wykonywany w zmia- nach okrężnych ze względu na ryzyko zwężenia światła. Natomiast dla neoplazji śródnabłonkowej i wczesnego raka gruczołowego w przełyku Barretta wskazaniami są: makroskopowo płaskie zmiany, ograniczone do błony śluzowej, średnicy mm, i wysoki lub średni stopień zróżnicowania raka [4] Postępowanie z materiałem Natychmiast po wycięciu materiał tkankowy należy rozpiąć na płytce korkowej lub innym podobnym podłożu, powierzchnią błony śluzowej do góry. Jeżeli materiał był usuwany w częściach, to podczas rozpinania na płytce należy dążyć do odtworzenia pierwotnego wyglądu zmiany. Należy unikać nadmiernego rozciągania materiału i przekłuwania samej zmiany. Wskazane zorientowanie materiału na płytce (oznaczenie bliższej i dalszej jego części) [5]: wykonanie dokumentacji fotograficznej przed utrwaleniem (warunkowo), utrwalanie 10-procentowy wodny roztwór zbuforowanej formaliny; czas utrwalania co najmniej 6 godzin, po utrwaleniu należy oznaczyć tuszem marginesy boczne i głęboki (najlepiej zastosować różne kolory), autorzy japońscy sugerują zastosowanie płynu Lugola (roztwór o stężeniu 1% przez 1 2 min) w celu lepszego uwidocznienia zmian płaskonabłonkowych [5] Ocena makroskopowa W trakcie oceny makroskopowej materiału z wycięcia endoskopowego należy każdorazowo: określić, czy materiał jest w całości, czy w częściach, ocenić wymiary materiału tkankowego (mm), podać typ makroskopowy dla raka powierzchownego (0-I, 0-II, 0-IIa, 0-IIb, 0-IIc, 0-III) [6], podać wymiary zmiany, tj. długość i szerokość (mm), określić odległości od najbliższej bocznej linii cięcia (mm), określić odległości od głębokiej linii cięcia (mm) przy pobieraniu wycinków Pobieranie wycinków Do badania histopatologicznego należy pobrać cały materiał tkankowy, krojąc kolejne wycinki grubości ok. 2 3 mm: prostopadle do długiej osi wycinka przy zmianach zlokalizowanych centralnie (ryc. 1A) lub równolegle do linii przechodzącej przez najmniejszą odległość od marginesu bocznego do brzegu zmiany przy zmianach położonych asymetrycznie (ryc. 1B). Kolejne, seryjnie numerowane wycinki powinny być zatapiane w oddzielne bloczki parafinowe zawsze tą samą stroną (jeżeli materiał był odpowiednio zorientowany to od strony bliższej do dalszej). Jedynie skrajny wycinek może zostać odwrócony stroną prze- * Aktualnie płatnik kwalifikuje do leczenia chorych na zaawansowanego gruczolakoraka, u których nadekspresja HER2 została potwierdzona immunohistochemicznie (odczyn o nasileniu 3+). Ewentualne rutynowe oznaczanie statusu receptora HER2 może ułatwić kwalifikację chorych do leczenia celowanego. 4

3 Układ pokarmowy A B 2 ~ 3 mm ~ 3 mm Ryc. 1. Sposób pobierania i oznaczania wycinków z materiału tkankowego z wycięcia endoskopowego: A) przy centralnym i B) przy asymetrycznym położeniu zmiany Na podstawie: Kuwano H, Nishimura Y, Oyama T, et al. Guidelines for Diagnosis and Treatment of Carcinoma of the Esophagus April 2012 edited by the Japan Esophageal Society. Esophagus 2015; 12: 1-30 w modyfikacji własnej. ciwną, tak aby krojone z niego skrawki zawierały faktyczne linie cięcia od strony bliższej lub dalszej [5]. Pobrana musi zostać cała zmiana. Zalecane barwienia histochemiczne, immunohistochemiczne i metody molekularne analogicznie jak w biopsji endoskopowej. 4. Zasady opracowania materiału operacyjnego W przypadkach resekcyjnych raków części piersiowej i brzusznej przełyku najczęstszą metodą leczenia jest wycięcie narządu. Ze względów technicznych przeprowadza się zwykle niemal całkowite wycięcie przełyku przez klatkę piersiową wraz z wpustem, dnem żołądka i krzywizną mniejszą z dwu- lub trójpolową limfadenektomią, a także wycięcie przełyku przezrozworowe, bez otwierania klatki piersiowej, ewentualnie wspomagane mediastinoskopią, co umożliwia usunięcie węzłów śródpiersiowych. Inne zabiegi wykonywane są rzadziej Przełyk Ze względu na specyficzną budowę histologiczną, przełyk po wycięciu ulega znacznemu obkurczeniu, co jest przyczyną istotnych różnic w długości narządu w porównaniu ze stanem wyjściowym ocenianym w badaniach endoskopowych lub obrazowych. Jeżeli narząd nie zostanie bezzwłocznie rozpięty na stałym podłożu, różnice w długości mogą sięgać nawet 1/4 1/3 pierwotnej długości [2] Postępowanie z materiałem Należy wypreparować węzły chłonne (o ile nie zostały wcześniej usunięte przez chirurga). Natychmiast po wycięciu przełyk należy przeciąć wzdłuż długiej osi, o ile to możliwe tak, aby cięcie nie przechodziło przez guz pierwotny, i rozpiąć na płytce korkowej lub innym podobnym podłożu, powierzchnią błony śluzowej do góry. W przypadku zmian okrężnych można także obustronnie naciąć przełyk wzdłuż długiej osi tylko do granic nacieku, bez jego rozcinania, i umieścić gazę nasączoną formaliną w świetle przełyku na wysokości nacieku. Należy zorientować materiał na płytce (oznaczyć bliższą i dalszą część przełyku; po utrwaleniu makroskopowe zidentyfikowanie odpowiednich marginesów jest w zasadzie niemożliwe). Na tym etapie można pobrać świeży materiał z guza pierwotnego i makroskopowo niezmienionej błony śluzowej do badań molekularnych, jednak konieczna jest informacja o tym na skierowaniu do badania. Wykonanie dokumentacji fotograficznej (warunkowo). Zalecane jest dostarczenie nieutrwalonego materiału pooperacyjnego do zakładu patomorfologii zaraz po zabiegu. W przypadku przesyłania materiału poza szpital, w którym odbywa się operacja, wskazane jest, aby ww. procedury wykonał chirurg. Utrwalanie 10-procentowy wodny roztwór zbuforowanej formaliny; czas utrwalania co najmniej 24 godziny. Po utrwaleniu należy oznaczyć tuszem marginesy: bliższy, dalszy i okrężny/głęboki (od strony przydanki przełyku) Ocena makroskopowa W trakcie oceny makroskopowej materiału operacyjnego należy każdorazowo [6]: podać długość badanego przełyku (mm), określić liczbę zmian, ocenić wielkość zmiany, tj. długość i szerokość (mm) oraz grubość na przekroju (przy pobieraniu wycinków), podać typ makroskopowy dla raka powierzchownego (0-I, 0-II, 0-IIa, 0-IIb, 0-IIc, 0-III) [7] lub zaawansowanego (typ 1 guzowaty, typ 2 wrzo- 5

4 Justyna Szumiło A B C D Ryc. 2. Sposób pobierania wycinków z materiału operacyjnego: A) w zmianach powierzchownych lub silnej odpowiedzi na leczenie przedoperacyjne w przełyku; B, C) w zmianach zaawansowanych przełyku; D) w zmianach połączenia przełykowo-żołądkowego Na podstawie: Japan Esophageal Society. Japanese classification of esophageal cancer. 10th ed. Kanehara & Co. Tokyo 2008 w modyfikacji własnej. dziejący i ograniczony, typ 3 wrzodziejąco-naciekający, typ 4 rozlegle naciekający, typ 5 niesklasyfikowany) [7], określić odległości od linii cięcia bliższej i dalszej (mm), określić odległości od głębokiej linii cięcia (mm) (przy pobieraniu wycinków), ocenić orientacyjną odpowiedź na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię (jeżeli stosowano) Pobieranie wycinków do badania histopatologicznego A. Guz: w zmianach powierzchownych kolejne pełnościenne wycinki ze zmiany równoległe do długiej osi przełyku; należy pobrać całą zmianę (ryc. 2A); podobnie należy postępować w przypadku silnej odpowiedzi na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię (CR, PR1) [8]; w zmianach zaawansowanych dwie taśmy ze zmiany (przynajmniej 4 wycinki) prostopadle i równolegle do długiej osi przełyku w miejscu najgłębszego naciekania oraz tak, aby uwidocznić sąsiadującą, makroskopowo niezmienioną ścianę przełyku (ryc. 2B); w zmianach mnogich z każdą ze zmian należy postępować analogicznie. B. Marginesy resekcji bliższy i dalszy; jeżeli zmiana jest zlokalizowana w odległości mniejszej niż 3 cm od marginesów, należy pobierać mnogie wycinki prostopadłe do linii cięcia, w pozostałych przypadkach pobierać wycinki równoległe do marginesu (odcięcie marginesu). C. Niezmieniona ściana przełyku wycinki z makroskopowo niezmienionej ściany przełyku prostopadle do długiej osi narządu, proksymalnie i dystalnie w stosunku do zmiany. Minimalna liczba wycinków, którą patolog jest obowiązany pobrać, wynosi 10. Wycinki powinny być umieszczane w oddzielnych opisanych kasetkach. W przypadku silnej odpowiedzi na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię skrawki należy kroić z różnych głębokości wycinka Zalecane barwienia histochemiczne, immunohistochemiczne i metody molekularne Zaleca się barwienia analogiczne jak w biopsji endoskopowej. W przypadku silnej odpowiedzi na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię (CR i PR1) pomocne mogą być odczyny immunohistochemiczne na cytokeratynę (AE1/AE3 i MNF116) Przełyk i żołądek Postępowanie z materiałem Podobnie jak w , ale dodatkowo, przecinając przełyk, należy poszerzyć cięcie o fragment żołądka wzdłuż krzywizny większej Ocena makroskopowa W trakcie oceny makroskopowej materiału operacyjnego należy każdorazowo [9, 10]: podać długość badanego przełyku i żołądka (mm); określić lokalizację zmiany w stosunku do połączenia przełykowo-żołądkowego; klasyfikacja WHO [11] przyjęła następujące definicje: a) gruczolakoraki połączenia przełykowo-żołądkowego to nowotwory, które przekraczają połączenie bez względu na to, gdzie znajduje się główna masa i epicentrum guza; b) gruczolakoraki zlokalizowane w całości 6

5 Układ pokarmowy powyżej połączenia są uznawane za raki przełyku, a c) położone w całości poniżej połączenia są traktowane jako raki żołądka. Natomiast raki płaskonabłonkowe okolicy połączenia przełykowo-żołądkowego są arbitralnie uznawane za nowotwory dystalnej części przełyku. Inne znane klasyfikacje nowotworów tej okolicy, tj. TNM wyd. 7 [12] i Siewerta [13], uwzględniają odległość epicentrum guza od połączenia przełykowo-żołądkowego; podać liczbę zmian; ocenić wielkość zmiany, tj. długość, szerokość (mm) i grubość na przekroju (przy pobieraniu wycinków); określić typ makroskopowy dla raka powierzchownego (0-I, 0-II, 0-IIa, 0-IIb, 0-IIc, 0-III) [7] lub zaawansowanego (typ 1 guzowaty, typ 2 wrzodziejący i ograniczony, typ 3 wrzodziejąco-naciekający, typ 4 rozlegle naciekający, typ 5 niesklasyfikowany) [7]; określić odległości od linii cięcia bliższej i dalszej (mm); określić odległości od głębokiej linii cięcia (mm) (przy pobieraniu wycinków); ocenić orientacyjną odpowiedź na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię (jeżeli stosowano); podać informację na temat obecności cech przełyku Barretta Pobieranie wycinków do badania histopatologicznego W zmianach powierzchownych jak w i w wy - padku silnej odpowiedzi na przedoperacyjną chemioi/lub radioterapię (CR, PR1) (ryc. 2A) [8]. W zmianach zaawansowanych jak w (ryc. 2CD); w zmianach zlokalizowanych w połączeniu przełykowo-żołądkowym można także pobierać jedynie wycinki równoległe do długiej osi przełyku. W zmianach mnogich z każdą ze zmian należy postępować analogicznie. Marginesy resekcji bliższy i dalszy należy pobierać wycinki równoległe do marginesu (odcięcie marginesu). Wycinek z makroskopowo niezmienionej ściany przełyku prostopadle do długiej osi narządu, proksymalnie do zmiany i wycinek z okolicy połączenia przełykowo-żołądkowego równolegle do długiej osi przełyku. Minimalna liczba wycinków, którą patolog jest obowiązany pobrać, wynosi 10. Wycinki powinny być umieszczane w oddzielnych opisanych kasetkach. W przypadku znacznej odpowiedzi na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię skrawki należy kroić z różnych głębokości wycinka Zalecane barwienia histochemiczne, immunohistochemiczne i metody molekularne Zaleca się barwienia analogiczne jak w biopsji endoskopowej. W przypadku znacznej odpowiedzi na przedoperacyjną chemio- i/lub radioterapię (CR i PR1) pomocne mogą być odczyny immunohistochemiczne na cytokeratynę (AE1/AE3 i MNF116) Węzły chłonne pobrane podczas procedur operacyjnych Postępowanie z materiałem Węzły poszczególnych grup mogą być usuwane przez chirurga podczas operacji lub pobrane en bloc z przełykiem i/lub żołądkiem. W tym drugim przypadku, o ile to możliwe, należy je wyodrębnić z preparatu tkankowego przed utrwaleniem. Węzły powinny być umieszczane w oddzielnych, odpowiednio oznakowanych naczyniach. Utrwalanie 10-procentowy wodny roztwór zbuforowanej formaliny; czas utrwalania wynosi co najmniej 24 godziny Ocena makroskopowa W trakcie oceny makroskopowej materiału operacyjnego należy każdorazowo: określić liczbę węzłów chłonnych w poszczególnych grupach, ocenić wielkość węzłów (mm), opisać makroskopowe cechy obecności przerzutów, ocenić naciekanie okołowęzłowej tkanki tłuszczowej Pobieranie wycinków do badania histologicznego i mikroskopowego Należy pobrać wszystkie węzły. Małe węzły (do 3 mm) można pobrać w całości; duże należy kroić seryjnie równolegle do długiej osi wnęki i ocenić makroskopowo. Jeżeli są widoczne przerzuty, należy wybrać jeden reprezentatywny przekrój z każdego zajętego węzła do dalszych badań; jeżeli przerzuty nie są makroskopowo widoczne, konieczna jest ocena wszystkich wycinków z węzła. Większe węzły powinny być umieszczane w oddzielnych opisanych kasetkach; mniejsze po kilka w kasetce z podaniem ich liczby. Orientacyjna, minimalna liczba węzłów, którą powinien pobrać patolog, wynosi Zalecane badania histochemiczne i immunohistochemiczne Zalecane barwienia histochemiczne, immunohistochemiczne są analogiczne jak w biopsji endoskopowej. W diagnostyce przerzutów i izolowanych komórek nowotworowych pomocne mogą być odczyny immunohistochemiczne na cytokeratynę (AE1/AE3 i MNF116) [7]. 7

6 Przemysław Majewski, Anna Nasierowska-Guttmejer Piśmiennictwo 1. Fitzgerald RC, di Pietro M, Ragunath K, et al. and British Society of Gastroenterology. British Society of Gastroenterology guidelines on the diagnosis and management of Barrett s oesophagus. Gut 2014; 63: Ibrahim NB. Guidelines for handling oesophageal biopsies and resection specimens and their reporting. J Clin Pathol 2000; 53: ASGE Technology Committee, Kantsevoy SV, Adler DG, Conway JD, et al. Endoscopic mucosal resection and endoscopic submucosal dissection. Gastrointest Endosc 2008; 68: Ahmadi A, Draganov P. Endoscopic mucosal resection in the upper gastrointestinal tract. World J Gastroenterol 2008; 14: Kuwano H, Nishimura Y, Oyama T, et al. Guidelines for Diagnosis and Treatment of Carcinoma of the Esophagus April 2012 edited by the Japan Esophageal Society. Esophagus 2015; 12: Szumiło J. Rak płaskonabłonkowy przełyku. Pol J Pathol 2013; 64 (supl. 2): s1-s9. 7. Japan Esophageal Society. Japanese classification of esophageal cancer. 10 th ed. Kanehara & Co. Tokyo Chang F, Deere H, Mahadeva U, George S. Histopathologic examination and reporting of esophageal carcinomas following preoperative neoadjuvant therapy: practical guidelines and current issues. Am J Clin Pathol 2008; 129: Mróz A. Rak gruczołowy przełyku i połączenia przełykowo- -żołądkowego. Pol J Pathol 2013; 64 (supl. 2): s10-s Nasierowska-Guttmejer A, Majewski P, Malinowska M. Rak żołądka. Morfologia. Pol J Pathol 2013; 64 (supl. 2): s27-s Bosman FT, Carneiro F, Hruban RH, Theise ND (eds.). WHO Classification of Tumours of the Digestive System. IARC, Lyon Sobin LH, Gospodarowicz MK, Wittekind Ch (eds.). UICC. TNM classification of malignant tumors. 7 th ed. Wiley-Blackwell, Philadelphia Siewert JR, Stein HJ. Classification of adenocarcinoma of the oesophagogastric junction. Br J Surg 1998; 85: Mapstone NP. Dataset for the histopathological reporting of oesopghageal carcinoma. The Royal College of Pathologists, London Zalecenia do diagnostyki histopatologicznej nowotworów. Nasierowska-Guttmejer A, Górnicka B (red.). Wyd. Centrum Onkologii, Oddział Gliwice, Polskie Towarzystwo Patologów, Warszawa protocols/2013/esophagus_13protocol_3112.pdf. Żołądek Przemysław Majewski, Anna Nasierowska-Guttmejer 1. Spis procedur chirurgicznych Oligobiopsja endoskopowa Resekcja żołądka 2. Oligobiopsja endoskopowa Materiał tkankowy pobrany kleszczykami z błony śluzowej żołądka Zalecenia dla lekarza wykonującego badanie endoskopowe Wymagana jest informacja o liczbie i miejscu pobranych wycinków oraz o obrazie endoskopowym i dostarczenie wyniku badania endoskopowego. Wycinki z każdego obszaru anatomicznego powinny być przysłane w osobnym naczyniu wraz z opisem miejsca ich pobrania. W przypadku oceny zapalenia zanikowego zaleca się wycinki z trzonu, kąta i odźwiernika (trzy naczynia). Postępowanie z materiałem: wycinki drobne (1 2 mm) umieszczane są bezpośrednio w utrwalaczu, wycinki większe układa się na bibule filtracyjnej tak, aby powierzchnia odcięcia leżała na bibule, i w tej postaci umieszcza materiał w utrwalaczu; utrwalanie 10-procentowy wodny roztwór zbuforowanej formaliny; czas utrwalania co najmniej 2 3 godziny Zatapianie materiału biopsyjnego w bloczkach parafinowych i skrawanie bloczków W procesie zatapiania w parafinie: wycinek należy ułożyć tak, aby było możliwe ukrojenie skrawków prostopadłych do powierzchni błony śluzowej i długiej osi wycinka. Zaleca się krojenie skrawków metodą trymowania bloczka tak, aby uzyskać przekroje przez błonę śluzową z różnych głębokości pobranego wycinka Rutynowe barwienie skrawków W celu oceny mikroskopowej materiału należy wykonać następujące barwienia histologiczne, histochemiczne, immunohistochemiczne i metody molekularne: podstawowe: hematoksylina i eozyna, histochemiczne: PAS z błękitem alcjanu (ph 2,5), odczyn PAS z kontrolnym trawieniem diastazą, mucykarmin, wg metody Giemzy (rozpoznanie Helicobacter pylori), wg metody Ziehl-Nielsena (identyfikacja Mycobacterium avium intracellulare), immunohistochemiczne podstawowe: cytokeratyna (CKAE1/3, CK7), LCA, HER2* (czynnik predykcyjny w raku żołądka), panel: synaptofizyna, chromogranina A i Ki67 obowiązkowo w nowotworach neuroendokrynnych, metody molekularne: HER2 w raku żołądka warunkowo*. * Aktualnie płatnik kwalifikuje do leczenia chorych na zaawansowanego gruczolakoraka, u których nadekspresja HER2 została potwierdzona immunohistochemicznie (odczyn o nasileniu 3+). Ewentualne rutynowe oznaczanie statusu receptora HER2 może ułatwić kwalifikację chorych do leczenia celowanego. 8

7 Układ pokarmowy 3. Materiał operacyjny 3.1. Postępowanie z materiałem operacyjnym Opracowanie materiału należy rozpocząć od wypreparowania węzłów chłonnych w grupach. Poszczególne grupy węzłów chłonnych umieszcza się w oddzielnych opisanych naczyniach i utrwala w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny przez godzin. Zalecenia dla chirurga: zaleca się, aby wypreparowanie węzłów chłonnych w grupach wykonał chirurg po operacji. Nieutrwalony żołądek przecinany jest wzdłuż krzywizny większej, rozpinany na płycie korkowej, drewnianej lub parafinowej, utrwalany w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny. Czas utrwalania wynosi minimum 24 godziny, a zalecane jest utrwalanie materiału przez godzin. O ile jest to możliwe, nieutrwalony preparat pooperacyjny powinien być dostarczony do zakładu bądź pracowni patomorfologii niezwłocznie po operacji. Zalecenia dla chirurga: w przypadku przesyłania preparatu do zakładu lub pracowni patomorfologii zlokalizowanej poza szpitalem, w którym odbywa się operacja, wskazane jest, aby tę procedurę wykonał chirurg. W razie możliwości należy wykonać dokumentację fotograficzną ocenianego materiału. W materiale przygotowywanym do badania histologicznego oznacza się również margines proksymalny, dystalny i margines z obszaru surowicówki zajętego przez naciek nowotworowy Ocena makroskopowa materiału pooperacyjnego Materiał pooperacyjny żołądka wraz z guzem w czasie badania makroskopowego układa się tak, aby po prawej stronie znajdowała się proksymalna linia cięcia (od strony przełyku), a po lewej stronie dystalna linia cięcia (od strony dwunastnicy). Przy badaniu zaawansowanego guza żołądka wykonuje się równoległe przekroje poprzecznie do fałdów błony śluzowej, wzdłuż długiej osi od proksymalnej do dystalnej linii cięcia. Nie należy wykonywać cięć w różnych kierunkach. W trakcie oceny makroskopowej materiału operacyjnego należy każdorazowo: określić typ resekcji; podać długość preparatu wzdłuż krzywizny większej i mniejszej; opisać zmianę nowotworową, podając: lokalizację (krzywizna większa i/lub mniejsza, ściana przednia i/lub tylna i anatomicznie: wpust, dno, trzon, odźwiernik), wymiary z uwzględnieniem grubości na przekroju, typ makroskopowy guza wg klasyfikacji japońskiej dla raka wczesnego: typ 0 I polipowaty wyniosły, typ 0 IIa powierzchowny uniesiony, typ 0 IIb płaski, typ 0 IIc powierzchowny zagłębiony, typ 0 III zagłębiony, typ makroskopowy guza wg Borrmanna dla raka zaawansowanego: typ I polipowaty, typ II owrzodziały, typ III owrzodziały i naciekający, typ IV rozlegle naciekający (linitis plastica); dokonać pomiarów marginesów chirurgicznych: proksymalnego i dystalnego, ocenić surowicówkę i pobrać wycinki z obszaru zajętego przez naciek nowotworowy Pobieranie wycinków do badania patomorfologicznego A. Marginesy proksymalny i dystalny pobiera się wycinki wzdłuż długiej osi narządu (jeżeli margines jest poniżej 3 cm, należy pobrać wycinki z całego obwodu chirurgicznej linii cięcia) oraz zajęty przez naciek raka obszar surowicówki (minimum po 1 2 wycinki, razem 3 6). B. Guz: rak zaawansowany: należy wybrać na przekroju najgłębszy naciek nowotworu, pobiera się cały przekrój wraz z pograniczem błony śluzowej żołądka minimum 4 wycinki, rak wczesny: pobiera się wycinki z całego obszaru zajętego przez naciek raka, wykonując kolejne równoległe cięcia. Schematy wykonania przekrojów i sposób pobrania wycinków przedstawiono w Polish Journal of Pathology 2013; 64 supl. 2. C. Błona śluzowa poza guzem 1 wycinek. D. Węzły chłonne należy pobrać wszystkie węzły chłonne, a jeżeli węzły chłonne zostały wypreparowane w oddzielnych grupach, to pobieramy wycinki ze wszystkich grup węzłów chłonnych z uwzględnieniem opisu topograficznego materiału minimum 15 węzłów. E. Dodatkowo usunięte narządy (śledziona, trzustka). W celu oceny mikroskopowej materiału należy wykonać następujące barwienia histologiczne, histochemiczne, immunohistochemiczne i metody molekularne: podstawowe: hematoksylina i eozyna, histochemiczne: PAS z błękitem alcjanu (ph 2,5), odczyn PAS z kontrolnym trawieniem diastazą, mucykarmin, wg metody Giemzy (rozpoznanie Helicobacter pylori), wg metody Ziehl-Nielsena (identyfikacja Mycobacterium avium intracellulare), 9

8 Katarzyna Karpińska, Anna Nasierowska-Guttmejer immunohistochemiczne podstawowe: cytokeratyna (CKAE1/3, CK7), LCA, HER2* (czynnik predykcyjny w raku żołądka), panel: synaptofizyna, chromogranina A i Ki67 obowiązkowo w nowotworach neuroendokrynnych, metody molekularne: HER2 w raku żołądka (warunkowo). Minimalna liczba wycinków, którą patolog jest obowiązany pobrać, wynosi średnio 30. Piśmiennictwo 1. Protocol for the Examination of Specimens From Patients With Carcinoma of the Stomach. 2. Bosman FT, Carneiro F, Hruban RH, Theise ND (eds.). WHO Classification of Tumours of the Digestive System. IARC, Lyon Edge SB, Byrd DR, Carducci MA, et al. (eds.) AJCC Cancer Staging Manual. 7 th ed. Springer, New York Zalecenia do diagnostyki histopatologicznej nowotworów. Nasierowska-Guttmejer A, Górnicka B (red.). Wyd. Centrum Onkologii, Oddział Gliwice, Polskie Towarzystwo Patologów, Warszawa Nasierowska-Guttmejer A, Majewski P, Malinowska M. Rak żołądka. Morfologia. Pol J Pathol 2013; 64 supl. 2: S27-S39. Endoskopowa dyssekcja śluzówkowa, podśluzówkowa Katarzyna Karpińska, Anna Nasierowska-Guttmejer Oligobiopsja żołądka dotyczy resekcji zmian nowotworowych i nienowotworowych wykonanych metodą endoskopową: EMR (endoscopic mucosal resection) lub ESD (endoscopic submucosal dissection). Materiał nadesłany do badania do pracowni patomorfologii powinien być rozpięty na płytce korkowej lub poliestyrenowej (w celu uniknięcia zawijania się brzegów płaskiego wycinka), zorientowany przestrzennie przez lekarza dokonującego endoskopowej resekcji zmiany, ze wskazaniem granicy proksymalnej i dystalnej. Skierowanie do badania powinno zawierać informację o typie makroskopowym usuniętej zmiany, który określany jest wg klasyfikacji paryskiej. Patomorfolog oznacza kolorowymi tuszami granice cięcia: proksymalną, dystalną, boczne oraz głęboką. Materiał należy pokroić na części o szerokości do 2 mm (ryc. 1.). Każdy wycinek powinien się znajdować w oddzielnej kasetce. Wycinki należy zatapiać w parafinie ze szczególną starannością, aby uniknąć stycznych przekrojów. W przypadku naciekania muscularis mucosae przez cewki rakowe można zastosować barwienie immunohistochemiczne na obecność aktyny mięśni gładkich (SMA), aby lepiej uwidocznić wzajemne rozmieszczenie elementów nowotworowych i strukturalnych błony śluzowej i podśluzowej żołądka. Głębokość nacieku raka żołądka od dolnego brzegu muscularis mucosae należy podać w końcowym raporcie w mikrometrach. W tym celu pomiary powinny być przeprowadzone precyzyjnie w preparacie mikroskopowym zeskanowanym, najlepiej z użyciem dostępnego programu komputerowego. margines proksymalny 2 mm Ryc. 1. Pobieranie wycinków z materiału usuniętego metodą endoskopowej dyssekcji podśluzówkowej Na podstawie: Gastric Cancer 2011; 14: W modyfikacji własnej. Piśmiennictwo margines dystalny 1. Gotoda T, Jung H-Y. Endoscopic resection (endoscopic mucosal resection/endoscopic submucosal dissection) for early gastric cancer. Dig Endosc 2013; 25 (suppl.1): Ang TL, Khor CJL, Gotoda T. Diagnosis and endoscopic resection of early gastric cancer. Singapore Med J 2010; 51: [No authors listed]. The Paris endoscopic classification of superficial neoplastic lesions: esophagus, stomach and colon. November 30 to December 1, Gastrointest Endosc 2003; 58: Japanese Gastric Cancer Association. Japanese classification of gastric carcinoma: 3rd English edition. Gastric Cancer 2011; 14: Pimentel-Nunes P, Dinis-Ribeiro M, Ponchon T, et al. Endoscopic submucosal dissection: European Society of Gastrointesinal Endoscopy (ESGE) Guideline. Endoscopy 2015; 47: * Aktualnie płatnik kwalifikuje do leczenia chorych na zaawansowanego gruczolakoraka, u których nadekspresja HER2 została potwierdzona immunohistochemicznie (odczyn o nasileniu 3+). Ewentualne rutynowe oznaczanie statusu receptora HER2 może ułatwić kwalifikację chorych do leczenia celowanego. 10

9 Układ pokarmowy Jelito grube Anna Nasierowska-Guttmejer, Przemysław Majewski 1. Spis procedur chirurgicznych Endoskopowe wycięcie polipa: metoda kęsowa, po kawałku, polipektomia, endoskopowe śluzówkowe/podśluzówkowe wycięcie (endoscopic mucosal/ submucosal resection) Zabieg chirurgiczny: kolektomia całkowita, prawostronna hemikolektomia, lewostronna hemikolektomia, odcinkowa kolektomia, resekcja przednia, operacja Hartmanna, resekcja brzuszno-krzyżowa 2. Endoskopowe wycięcie polipa 2.1. Zalecenia dla lekarza wykonującego badanie endoskopowe Określenie na skierowaniu rodzaju procedury endoskopowej, kwalifikacja polipa wg klasyfikacji paryskiej z 2002 r. (polipowate, niepolipowate, zapadnięte), orientacja polipa linią odcięcia szypuły na bibule w przypadku polipektomii lub dyssekcji śluzówkowych lub podśluzówkowych, określenie liczby fragmentów polipa w przypadku metody po kawałku. Postępowanie z materiałem: utrwalenie materiału w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny Ocena makroskopowa materiału tkankowego Zalecenia dla patomorfologa: w przypadku metody kęsowej, po kawałku umieścić w kasetce (kasetkach) wszystkie fragmenty polipa i podać ich liczbę; w przypadku polipektomii lub dyssekcji śluzówkowej lub podśluzówkowej: linię odcięcia polipa w głębi (szypuła, błona podśluzowa) oznaczyć tuszem, podać wymiary polipa, w tym długość szypuły, określić makroskopowy typ polipa: uszypułowany, półuszypułowany, siedzący, płaski, zapadnięty z owrzodzeniem Pobieranie wycinków Wycinki pobiera się wg schematów przedstawionych na rycinie 1. W przypadku polipa uszypułowanego wycinek powinien zawierać część środkową wraz z szypułą i zaznaczoną tuszem linią odcięcia. Pozostałe boczne fragmenty polipa wkłada się do osobnej kasetki. Polip siedzący kroi się seryjnie na równoległe przekroje i wkłada do kasetek. polip uszypułowany 3. Zasady opracowania materiału operacyjnego 3.1. Zalecenia dla chirurga polip siedzący margines odcięcia polipa w głębi Ryc. 1. Schemat pobrania wycinków w przypadku polipa uszypułowanego i siedzącego Nieutrwalony materiał operacyjny (okrężnicę lub odbytnicę) należy dostarczyć jak najszybciej do zakładu patomorfologii. Jeżeli operacja odbywa się w czasie i miejscu uniemożliwiającym dostarczenie materiału nieutrwalonego do zakładu patomorfologii, chirurg powinien zabezpieczyć materiał. Okrężnicę rozcina się wzdłuż długiej osi, a odbytnicę wg metody Quirkego opisanej poniżej. Następnie materiał rozpina się na płytce korkowej, drewnianej lub parafinowej i utrwala w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny. Należy oznaczyć ścianę przednią odbytnicy Postępowanie z materiałem operacyjnym Nieutrwalony materiał operacyjny w przypadku okrężnicy, esicy i górnego odcinka odbytnicy należy przeciąć wzdłuż długiej osi, rozpiąć na płytce parafinowej, korkowej lub drewnianej oraz zalać 10-procentowym roztworem zbuforowanej formaliny, a następnie utrwalać przez minimum 24 godziny. Nieutrwaloną środkową i dolną część odbytnicy należy przygotować wg metody Quirkego. Odbytnicę należy przeciąć w linii podłużnej od strony marginesów proksymalnego i dystalnego w kierunku guza. Guz powinien pozostać nieprzecięty, tak aby można było zbadać obwodowy margines chirurgiczny, który stanowią tkanki mezorektum. Do światła nieprzekrojonego fragmentu jelita wskazane jest włożenie gazy celem lepszego utrwalenia preparatu. W przypadku małych lub niewidocznych makroskopowo guzków można przekroić jelito na całej długości. Tuszem oznacza się obwodowy margines cięcia chirurgicznego w mezorektum. Preparat należy utrwalić w formalinie przez 48 godzin, najlepiej jednak przez 72 godziny. Dłuższe i lepsze utrwalenie materiału po- 11

10 Anna Nasierowska-Guttmejer, Przemysław Majewski Tabela I. Makroskopowa ocena całkowitego wycięcia tkanek mezorektum (TME) resekcja przednia odbytnicy lub amputacja brzuszno-krzyżowa amputacja brzuszno-krzyżowa Ocena resekcyjności Definicja Wynik powięź mezorektum tkanka tłuszczowa mezorektum mięśniówka właściwa mankiet dźwigacza odbytu zwieracz zewnętrzny mięśniówka/błona podśluzowa gładka powierzchnia, ubytki poniżej 5 mm nieregularna powierzchnia bardzo nierówna powierzchnia, ubytki dochodzące do mięśniówki właściwej cylindryczny typ specymenu, usunięcie w bloku wraz z dźwigaczami powierzchnia marginesu radialnego w łączności z mięśniówką zwieracza perforacja lub linia cięcia w obrębie mięśnia dźwigacza całkowite wycięcie tkanek mezorektum, Quirke 1 pośrednie wycięcie mezorektum Quirke 2 niekompletne wycięcie mezorektum Quirke 3 całkowite wycięcie pośrednie wycięcie niecałkowite wycięcie zwala na pobranie cieńszych wycinków, dzięki czemu dokładniej można zbadać rozległość nacieku Ocena makroskopowa materiału operacyjnego W trakcie oceny makroskopowej materiału operacyjnego należy każdorazowo: podać umiejscowienie guza, wyróżniając kątnicę, zastawkę krętniczo-kątniczą, prawostronną okrężnicę, zagięcie wątrobowe, poprzecznicę, zagięcie śledzionowe, lewostronną okrężnicę, esicę, połączenie esiczo-odbytnicze, odbytnicę, kanał odbytu, określić wymiary guza (cm), marginesy chirurgiczne: obwodowy (radialny) oznaczyć tuszem w odcinkach jelita grubego niepokrytych surowicówką, ocenić jakość całkowitego wycięcia tkanek mezorektum (total mesorectal excision TME) dla odbytnicy poniżej załamka otrzewnej w dolnym odcinku odbytnicy niepokrytym surowicówką Pobieranie wycinków Wycinki należy pobierać poprzecznie do fałdów błony śluzowej. A. Guz co najmniej 3 wycinki z przekroju zawierające najgłębszą część nacieku raka. B. Tkanki okołosurowicówkowe średnio 3 wycinki, celem oceny mikroskopowej cech: pt3/pt4a, depozytów komórek raka. C. Marginesy chirurgiczne: proksymalny jelita, dystalny jelita i radialny mezorektum w odcinkach niepokrytych surowicówką (łącznie średnio 3 wycinki) Metoda pobierania wycinków z marginesu radialnego W czasie badania makroskopowego należy wykonać poprzeczne przekroje przez guz grubości 3 5 mm, rozpoczynając 2 cm poniżej i kończąc 2 cm powyżej nacieku nowotworowego. Oceniając każdy przekrój, należy wybrać ten, w którym naciek raka usytuowany jest najbliżej marginesu radialnego (w głębi). Wycinki powinny być pobierane z miejsc przylegających do marginesu radialnego oraz ze wszystkich pól, w których utkanie guza widoczne jest w odległości mniejszej niż 3 mm od CRM. Zalecane jest pobranie kolejnych 5 wycinków poza guzem, które pozwolą lepiej zbadać obecność inwazji naczyń żylnych. Wycinki z odbytnicy po radio- i/lub chemioterapii przedoperacyjnej w przypadkach makroskopowo niewidocznego guza Standaryzacja pobierania wycinków w przypadkach makroskopowo niewidocznego guza po radiochemioterapii przedoperacyjnej raka odbytnicy Należy pobrać 5 wycinków z obszaru tkanek bliznowatych lub w przypadku braku blizny z obszaru, w którym guz znajdował się przed leczeniem. Przy braku komórek raka w początkowo pobranych wycinkach należy dobrać do badania mikroskopowego cały podejrzany obszar. Jeśli w dalszym ciągu nie stwierdza się utkania nowotworu, każdy z wycinków powinien być dodatkowo skrojony w trzech poziomach (wg Gosensa i wsp.). Należy ocenić obecność perforacji. Powinno się pobrać wycinki z innych zmian poza guzem, np. polipów, owrzodzeń i innych. Należy zbadać: minimum 12 węzłów chłonnych w przypadku raka okrężnicy, w raku odbytnicy po radio- i/lub chemioterapii przedoperacyjnej znalezienie minimum 12 węzłów chłonnych może być niemożliwe, gdyż napromienianie niszczy zarówno węzły prawidłowe jak i z przerzutami, nie można zatem określić minimalnej liczby węzłów chłonnych. 12

11 Układ pokarmowy Średnia liczba wycinków, którą patolog jest obowiązany pobrać z materiału pooperacyjnego w przypadku braku leczenia przedoperacyjnego, wynosi 15. Liczba wycinków w przypadkach po leczeniu przedoperacyjnym wymagane indywidualne podejście, w zależności od stopnia regresji guza Zalecane badania histochemiczne i immunohistochemiczne Zaleca się wykonanie badań immunohistochemicznych na obecność następujących antygenów: CK20, CK7, CDX2, synaptofizyna, chromogranina A, Ki67, LCA. Podziękowania Dziękujemy prof. dr hab. n. med. Krzysztofowi Bujko za współpracę, uwagi i spojrzenie na niniejsze opracowanie od strony radioterapeuty. Piśmiennictwo 1. Protocol for the Examination of Specimens From Patients With Primary Carcinoma of the Colon and Rectum Bosman FT, Carneiro F, Hruban RH, Theise ND (eds.). WHO Classification of Tumours of the Digestive System. IARC, Lyon Bujko K, Kołodziejczyk M, Nasierowska-Guttmejer A. Tumour regression trading in patients with residual rectal cancer after preoperative chemoradiation. Radiother Oncol 2010; 95: Edge SB, Byrd DR, Carducci MA, et al. (eds.). AJCC Cancer Staging Manual. 7 th ed. Springer, New York Das P, Skibber JM, Rodroguez-Biraz MA, et al. Predictors of Tumor Response and Downstaging in Patients Who Receive Preoperative Chemoradiation for Rectal Cancer. Cancer 2007; 109: Haggitt RC, Glotzbach RE, Soffer EE, Wruble LD. Prognostic factors in colorectal carcinomas arising in adenomas: implications for lesions removed by endoscopic polypectomy. Gastroenterology 1985; 89: Kikuchi R, Takano M, Takagi K, Fujimoto N, Nozaki R, Fujiyoshi T, Uchida Y. Management of early invasive colorectal cancer. Risk of recurrence and clinical guidelines. Dis Colon Rectum 1995; 38: Nasierowska-Guttmejer A. Zasady postepowania z materiałem operacyjnym u chorych na raka jelita grubego przygotowanie materiału tkankowego do badania histopatologicznego. Pol J Pathol 2014; 65 supl. 1: s37-s Quirke P, Durdey P, Dixon MF, Williams NS. Localrecurrence of rectal adenocarcinoma due to inadequate surgical resection. Histopathological study of lateral tumour spreadand surgical excision. Lancet 1986; 2: Quirke P, Dixon MF. The prediction of local recurrence in rectal adenocarcinoma by histopathological examination. Int J Colorectal Dis 1988; 3: Quirke P, Risio M, Lambert R, et al. Quality assurance in pathology in colorectal cancer screening and diagnosis European recommendations. Virchows Arch 2011; 458: Washington MK, Berlin J, Branton P, et al. Protocol for the Examination of Specimens From Patients With Primary Carcinoma of the Colon and Rectum. Arch Pathol Lab Med 2009; 133: Vieth M, Quirke P, Lambert R, et al. Annex to Quirke et al. Quality assurance in pathology in colorectal cancer screening and diagnosis: annotations of colorectal lesions. Virchows Arch 2011; 458: Zalecenia do diagnostyki histopatologicznej nowotworów. Nasierowska-Guttmejer A, Górnicka B (red.). Wyd. Centrum Onkologii, Oddział Gliwice, Polskie Towarzystwo Patologów, Warszawa Wyrostek robaczkowy Anna Nasierowska-Guttmejer, Ewa Chmielik 1. Spis procedur chirurgicznych W zależności od wskazań klinicznych leczenie operacyjne obejmuje kilka procedur, w ramach których usuwany jest wyrostek robaczkowy: appendektomia, usunięcie kątnicy z wyrostkiem robaczkowym, prawostronna hemikolektomia z usunięciem wyrostka robaczkowego Zalecenia dla chirurga Skierowanie na badanie patomorfologiczne powinno zawierać rozpoznanie kliniczne i typ operacji wraz z opisem usuniętych narządów Zalecenia dla patomorfologa Najważniejszą wskazówką dla patomorfologa jest znajomość klinicznej przyczyny usunięcia narządu. Najczęstszym wskazaniem do chirurgicznego usunięcia wyrostka robaczkowego, appendektomii, jest ostre zapalenie narządu. Należy pamiętać, że w części przypadków można dodatkowo wykryć nowotwór nabłonkowy. Wyróżnia się trzy podstawowe typy nowotworów nabłonkowych wyrostka robaczkowego: raki gruczołowe i nowotwory śluzowe, nowotwory neuroendokrynne i nowotwory mieszane egzo- i endokrynne (goblet cell carcinoid, MANEC). Diagnoza nowotworów śluzowych wymaga szczególnej staranności, gdyż obecność jezior śluzu oraz proliferacja komórek 13

12 Anna Nasierowska-Guttmejer, Ewa Chmielik nowotworowych w ścianie wyrostka mogą decydować o rozpoznaniu. Cechy zapalenia mogą maskować naciek nowotworu, dlatego należy w każdym przypadku przestrzegać zasad badania makroskopowego i wytycznych dotyczących pobierania wycinków. 2. Zasady opracowania materiału operacyjnego 2.1. Postępowanie z materiałem operacyjnym Wyrostek robaczkowy należy utrwalić w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny Ocena makroskopowa materiału operacyjnego A. Materiał po appendektomii bez widocznego makroskopowo guza. Należy: określić typ materiału operacyjnego: wyrostek robaczkowy, kątnica, prawostronna okrężnica, końcowy odcinek jelita cienkiego lub inne, ocenić integralność materiału pooperacyjnego: usunięty w całości w jednym fragmencie, wielu fragmentach (podać liczbę), określić wielkość narządu. B. Materiał po appendektomii z widocznym makroskopowo guzem. Należy: podać trzy wymiary guza (cm), określić lokalizację: proksymalna połowa wyrostka robaczkowego z zajęciem lub bez zajęcia jego podstawy, dystalna połowa wyrostka robaczkowego, zajęcie całego narządu, inna lokalizacja. C. Wyrostek robaczkowy po hemikolektomii wraz z jelitem grubym lub jelitem cienkim i guzem nowotworowym. Należy: podać wymiary jelita grubego, jelita cienkiego i wy - rostka robaczkowego, na podstawie lokalizacji głównej masy guza należy odróżnić pierwotny guz wyrostka robaczkowego umiejscowiony u podstawy narządu od guza kątnicy naciekającego wyrostek, podać trzy wymiary guza, określić lokalizację guza: proksymalna połowa wyrostka robaczkowego z zajęciem lub bez zajęcia jego podstawy, dystalna połowa wyrostka robaczkowego, zajęcie całego narządu, inna lokalizacja, naciek szerzący się z kątnicy, marginesy: proksymalny, krezki (mesenteric margin), radialny (obwodowy) w odcinkach częściowo lub całkowicie niepokrytych surowicówką. Wyrostek w odcinku zakątniczym położony zaotrzewnowo nie jest pokryty surowicówką i wymaga zbadania marginesu radialnego. W przypadku hemikolektomii przy radykalizacji operacji wyrostka robaczkowego (np. po rozpoznaniu nowotworu neuroendokrynnego wyrostka robaczkowego) powierzchnia tylna okrężnicy wstępującej niepokryta surowicówką wymaga oceny marginesu obwodowego Pobieranie wycinków do badania histologicznego A. Margines proksymalny. B. Część proksymalna i podstawa wyrostka wycinki pobrane w osi poprzecznej położone od linii odcięcia. C. Koniuszek i część dystalna przekrojona w osi podłużnej na dwie części. Margines proksymalny jest czynnikiem rokowniczym w odniesieniu do uzupełniającego leczenia chirur- Ryc. 1. Metoda pobierania wycinków z wyrostka robaczkowego Na podstawie: Lester S.C. Manual of Surgical Pathology. Elsevier Saunders, Philadelphia 2010 w modyfikacji własnej. 14

13 Układ pokarmowy gicznego (hemikolektomii). Szczególnie ma znaczenie w określeniu stopnia zaawansowania nowotworów neuroendokrynnych, goblet cell carcinoid, raków gruczołowych i nowotworów śluzowych o wysokiej złośliwości. Znaczenie wymienionego marginesu w nowotworach śluzowych o małej złośliwości (low-grade appendiceal mucinous tumor LAMNs) jest dyskutowane. W koniuszku wyrostka robaczkowego umiejscowionych jest ok. 70% przypadków nowotworów neuroendokrynnych. Guzek na przekroju barwy ciemnożółtej wymaga zbadania wraz z marginesem krezki (mesoappendix), który jest istotną cechą rokowniczą. Wskazane jest zabarwienie tuszem marginesu krezki, co pozwoli w badaniu mikroskopowym zbadać odległość najdalej naciekających ognisk nowotworu od otrzewnej. Sposób pobrania wycinków przedstawiono na rycinie 1. Minimalna liczba wycinków, którą patolog jest obowiązany pobrać z usuniętego chirurgicznie wyrostka robaczkowego, wynosi średnio 5. Piśmiennictwo 1. Lester SC. Manual of Surgical Pathology. Elsevier Saunders, Philadelphia Paranelli NC, Yantiss RK. Mucinous neoplasms of the appendix and peritoneum. Arch Pathol Lab Med 2011; 135: Tang HL. Epithelial neoplasms of the appendix. Arch Pathol Lab Med 2010; 134: Washington MK, Tang LH, Berlin J, et al. Protocol for the examination of specimens from patients with neuroendocrine tumors (carcinoid tumors) of the appendix. Arch Pathol Lab Med 2010; 134: Arnason T, Kamionek M, Yang M, et al. Significance of proximal margin involvement in low-grade appendiceal mucinous neoplasms. Arch Pathol Lab Med 2015; 139: Wątroba Barbara Górnicka 1. Spis procedur chirurgicznych Biopsja gruboigłowa wątroby Zabieg chirurgiczny (klinowa resekcja wątroby, częściowa resekcja wątroby, całkowite usunięcie wątroby, inne) 2. Biopsja gruboigłowa wątroby 2.1. Rekomendacje Biopsja wątroby powinna być oceniana przez histopatologów mających wystarczającą wiedzę do jej oceny i możliwość przeprowadzenia dyskusji kliniczno-patologicznych. Rekomendacja: Ocena powinna być dokonywana w ośrodkach, w których oceniane jest powyżej 100 biopsji na rok i gdzie istnieje możliwość konsultacji kliniczno-patologicznych oraz porównania wszystkich wcześniejszych biopsji Zalecenia dla lekarza wykonującego biopsję Zaleca się, aby bioptaty niezawierające zmian ogniskowych miały minimum 1 cm długości i obejmowały co najmniej 6 przestrzeni bramnych. Optymalne wymiary tego typu bioptatów to 2 cm długości i 1,4 cm szerokości (11 przestrzeni bramnych). Należy unikać podtorebkowego pobierania materiału ze względu na brak reprezentatywności. W przypadku bioptatów zawierających zmiany ogniskowe nie ma rekomendowanej minimalnej wielkości materiału. Do materiału tkankowego przekazywanego do pracowni lub zakładu patologii należy dołączyć skierowanie zawierające szczegółowe dane dotyczące przebiegu choroby, leczenia, wyników badań dodatkowych (laboratoryjnych, obrazowych, serologicznych, genetycznych), wyników poprzednich biopsji i rodzaju zastosowanej procedury Postępowanie z materiałem Utrwalanie Bioptaty winny być utrwalone w 10-procentowym wodnym roztworze zbuforowanej formaliny o objętości co najmniej 10-krotnie większej od objętości materiału tkankowego; czas utrwalania 2 3 godzin. Gdy potrzebne są badania specjalne, część materiału należy zamrozić lub utrwalić w aldehydzie glutarowym lub innym utrwalaczu. Dostarczony materiał ma być przeprowadzony w całości. Zaleca się rozprostowanie wałeczka, należy unikać fragmentacji materiału Krojenie i barwienie Z bioptatów niezawierających zmian ogniskowych należy od razu wykonać co najmniej 8 preparatów 15