EUROPEJSKO-LATYNOAMERYKAŃSKIE ZGROMADZENIE PARLAMENTARNE

Transkrypt

1 EUROPEJSKO-LATYNOAMERYKAŃSKIE ZGROMADZENIE PARLAMENTARNE REZOLUCJA Wspólne zwalczanie zmiany klimatu: ku skoordynowanej strategii UE-Ameryka Łacińska i Karaiby w ramach negocjacji UNFCCC na podstawie rezolucji Komisji Spraw Społecznych, Programów Wymian, Środowiska, Edukacji i Kultury Współsprawozdawca PE: Współsprawozdawca AŁK: Peter Liese (PPE) Carlos Baraibar (Parlatino) Sobota, 15 maja 2010 r., Sewilla (Hiszpania) RR\ doc AP v01-00 Zjednoczona w różnorodności

2 Rezolucja EUROLAT-u z dnia 15 maja 2010 r., Sewilla (Hiszpania) [na podstawie sprawozdania Komisji Spraw Społecznych, Programów Wymian, Środowiska, Edukacji i Kultury] Wspólne zwalczanie zmiany klimatu: ku skoordynowanej strategii UE-Ameryka Łacińska i Karaiby w ramach negocjacji UNFCCC Europejsko-Latynoamerykańskie Zgromadzenie Parlamentarne, uwzględniając oświadczenia z pięciu dotychczasowych szczytów szefów państw i rządów Ameryki Łacińskiej i Karaibów oraz Unii Europejskiej, które odbyły się w Rio de Janeiro (28 29 czerwca 1999 r.), Madrycie (17 18 maja 2002 r.), Guadalajarze (28 29 maja 2004 r.), Wiedniu (11 13 maja 2006 r.) i Limie (15 17 maja 2008 r.), uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie zmian klimatycznych, uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC, 1992 r.) i protokół z Kioto w sprawie zmian klimatu protokół dołączony do konwencji (11 grudnia 1997 r.) uwzględniając piętnastą konferencję stron (COP 15) Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz piątą konferencję stron posiedzenie stron protokołu z Kioto (COP/MOP 5), które odbyły się w Kopenhadze (Dania) w dniach od 7 do 18 grudnia 2009 r., oraz porozumienie kopenhaskie, uwzględniając trzynastą konferencję stron (COP 13) Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz trzecią konferencję stron posiedzenie stron protokołu z Kioto (COP/MOP 3), które odbyły się na Bali (Indonezja) w dniach od 3 do 15 grudnia 2007 r., uwzględniając wnioski przedstawione w czwartym sprawozdaniu oceniającym (AR4) Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC), opublikowanym w Walencji (Hiszpania) w dniu 17 listopada 2007 r., oraz inne badania zlecone przez rządy krajowe lub przeprowadzone przez inne organy ONZ, uwzględniając unijny pakiet klimatyczno-energetyczny zatwierdzony przez Parlament Europejski i Radę w grudniu 2008 r., uwzględniając art. 16 Regulaminu, A. mając na uwadze, że ostatecznym wynikiem Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu powinno być osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który uchroni cały ekosystem przed zagrożeniami, B. mając na uwadze, że według szacunków Banku Światowego kraje rozwijające się odczują 80% skutków zmiany klimatu, chociaż są one odpowiedzialne jedynie za 30% emisji CO2; mając na uwadze, że jak wykazano na ostatnim posiedzeniu Forum Współpracy Azja Wchodnia-Ameryka Łacińska (FEALAC) emisje ze wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej wynoszą łącznie niewiele ponad 5%, C. mając na uwadze, że według niezależnego badania zmiana klimatu jest obecnie przyczyną śmierci ponad osób rocznie; mając na uwadze, że na kraje rozwijające się przypada niemal 99% tych zgonów, a 98% ludności odczuwa bardzo negatywne skutki tej zmiany; AP v /9 RR\ doc

3 mając na uwadze, że kraje rozwijające odczuwają 90% strat gospodarczych spowodowanych zmianą klimatu 1, D. mając na uwadze, że działania łagodzące i przystosowawcze mają ogromne znaczenie; mając na uwadze, że państwa uprzemysłowione ponoszą historyczną odpowiedzialność za zmianę klimatu; mając na uwadze, że kraje rozwijające się najmniej przyczyniły się do zmiany klimatu, jednak ponoszą jej konsekwencje w największym stopniu; mając na uwadze, że dostępne środki finansowe na zwalczanie zmiany klimatu w krajach rozwijających się są niewystarczające, E. mając na uwadze, że niektóre kraje Ameryki Łacińskiej, np. Honduras i Peru, zaliczono obok Bangladeszu do trzech krajów najbardziej na świecie narażonych na skutki zmiany klimatu oraz mając na uwadze poważne konsekwencje procesów pustynnienia i wylesiania, a także wzrost liczby takich zjawisk jak cyklony i wymieranie gatunków w Ameryce Łacińskiej, które w dużym stopniu oddziałują na ten obszar, jak również konkretne, niepokojące i bardzo znaczące przykłady globalnego zagrożenia związanego ze zmianą klimatu, np. stan lasów deszczowych Amazonii i ryzyko stwarzane przez lodowce Boliwii, F. mając na uwadze, że porozumienie kopenhaskie nie jest wystarczająco ambitne, aby umożliwiało rozwiązanie problemu zmiany klimatu i że jedynymi oficjalnymi wynikami konferencji klimatycznej w Kopenhadze są: kontynuowanie procesu oraz próba znalezienia porozumienia w Meksyku w grudniu 2010 r., G. mając na uwadze, że w ramach Światowego Programu Żywnościowego ONZ podkreślono, że w Ameryce Łacińskiej zmiana klimatu ma się jeszcze zwiększyć: chodzi o proces pustynnienia, częstotliwość występowania suszy, cofanie się lodowców oraz intensywność cyklonów tropikalnych; te efekty zmiany klimatu będą miały poważne konsekwencje dla rolnictwa, bezpieczeństwa żywnościowego, zaopatrzenia w wodę, zdrowia publicznego, mienia, życia i ekosystemów, H. mając na uwadze, że wylesianie powoduje aż 20% światowej emisji gazów cieplarnianych, a powstrzymanie wylesiania zostało uznane za jeden z najbardziej opłacalnych sposobów ograniczenia emisji, 1. podkreśla, że łagodzenie zmiany klimatu stanowi jedną z najistotniejszych o ile nie najistotniejszą kwestii dla ludzkości oraz że obecna i przyszła sytuacja planety, świata przyrody i ludzkości jest nierozerwalnie zależna od osiągnięcia znaczących wyników w ramach trwających negocjacji międzynarodowych; 2. wyraża ubolewanie, że szczyt w Kopenhadze nie doprowadził do pożądanych porozumień w sprawie zapobiegania niebezpiecznej zmianie klimatu, pozostawiając w społeczności międzynarodowej poczucie rozczarowania, ponieważ miała ona wielkie oczekiwania co do wyników COP 15; 3. chętnie wspiera wszelkie fora lub inicjatywy w zakresie zorganizowanego dialogu na szczeblu międzynarodowym, ale biorąc pod uwagę to, że zmiana klimatu jest problemem globalnym, ponownie stwierdza, że głównym podmiotem podczas negocjacji, podejmowania decyzji i ustanawiania wiążących porozumień na szczeblu międzynarodowym powinna być ONZ; 4. wzywa społeczność międzynarodową do nasilenia starań mających na celu osiągnięcie skutecznego i wiążącego porozumienia do grudnia 2010 r. w Meksyku; 1 Sprawozdanie pt. Wpływ człowieka a zmiana klimatu anatomia cichego kryzysu (opublikowane przez Światowe Forum Humanitarne, Genewa 2009 r.). RR\ doc 3/9 AP v01-00

4 5. uważa, że konieczne są również działania na rzecz przystosowania się do nieuniknionych obecnie skutków zmiany klimatu, zwłaszcza na najbardziej wrażliwych obszarach takich jak obszary górskie i przybrzeżne, wyspy i archipelagi, a także obszary, które cierpią z powodu suszy i niedoboru wody; 6. uważa, że wszyscy członkowie międzyregionalnego partnerstwa strategicznego między UE a Ameryką Łacińską i Karaibami powinni potraktować łagodzenie zmiany klimatu, jej przyczyny i rosnącą wrażliwość krajów takich jak państwa Ameryki Środkowej jako najważniejszy priorytet międzyregionalnej agendy politycznej, tak aby uniknąć nasilania się wielkiej katastrofy klimatycznej w dzisiejszych czasach; 7. uważa, że w proces ten powinni być zaangażowani posłowie do parlamentów krajowych i regionalnych; ocenia, że członkowie Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (Eurolat) muszą zobowiązać się do skoncentrowania swoich wysiłków na pomyślnym wyniku międzynarodowych negocjacji w celu osiągnięcia wiążącego porozumienia międzynarodowego dla dobra ludzkości, jak również do wspierania kształtowania polityki służącej promowaniu mechanizmu czystego rozwoju i dostosowania do skutków zmiany klimatu oraz, w razie potrzeby, do stanowienia prawa; 8. podkreśla, że rozwiązanie polega na inwestycjach w efektywność energetyczną i energię odnawialną, powstrzymaniu wylesiania, zmianie ludzkich zachowań idącej w kierunku bardziej zrównoważonego i produktywnego modelu konsumpcji, zaangażowaniu politycznym i solidarności międzynarodowej w celu zmniejszenia emisji na mieszkańca; debaty nie powinny zdominować takie teorie jak maltuzjanizm lub neomaltuzjanizm, które sugerują, że głównym problemem jest wzrost liczby ludności; 9. uważa, że porozumienia międzynarodowe dotyczące polityki w dziedzinie zmiany klimatu będą sprzyjać stabilności i pewności, których potrzebują inwestorzy, aby móc przeznaczyć fundusze na gospodarkę niskoemisyjną, a także, że lepsza współpraca i formalne zobowiązania między państwami i regionami mogą ułatwić globalne inwestycje w czystą energię, zielone miejsca pracy i ekologiczną gospodarkę; 10. podkreśla, że nie należy wykorzystywać kryzysu finansowego i gospodarczego jako pretekstu do niepodejmowania działań służących łagodzeniu zmiany klimatu, ponieważ brak działań i fiasko międzynarodowych negocjacji doprowadziłyby do znacznie bardziej intensywnego i długotrwałego kryzysu nie tylko gospodarczego; uważa natomiast, że kryzysy gospodarcze należy potraktować jako wyzwanie w celu inwestowania w efektywność energetyczną, energię odnawialną, ochronę lasów tropikalnych i innych magazynów węgla oraz nowoczesną technologię, co przyczyni się do tworzenia miejsc pracy, zapewnienia zrównoważonego wzrostu oraz zwiększenia konkurencyjności i ograniczenia emisji gazów cieplarnianych; 11. podkreśla, że zwłaszcza kraje biedne i ubogie grupy ludności są narażone na skutki zmiany klimatu i dlatego walka z ubóstwem i zwalczanie zmiany klimatu nie powinny być postrzegane jako sprzeczność; 12. podkreśla, że w ocenie Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) emisje powinny ulec zmniejszeniu do 2015 r., a do 2050 r. zostać ograniczone do poziomu niższego od 50 85% dzisiejszych emisji 1 ; 13. podkreśla, że w myśl wniosków IPCC emisje z państw uprzemysłowionych muszą zostać zmniejszone o 25 40% do roku 2020 w stosunku do poziomów z 1990 r. oraz o 80 95% do 1 Wkład grupy roboczej III do czwartego sprawozdania oceniającego Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC). AP v /9 RR\ doc

5 roku 2050, natomiast w Ameryce Łacińskiej, na Bliskim Wschodzie i w krajach Azji objętych centralnym planowaniem musi nastąpić znaczne odejście od scenariusza podstawowego 1 ; w związku z tym konieczne jest, aby wszystkie kraje przyjęły programy łagodzące zgodnie z propozycjami ONZ; redukcje emisji powinny podlegać kontroli i monitorowaniu, aby można było ocenić realizację programów łagodzących oraz ich wpływ na ogólny poziom emisji; 14. podkreśla, że cel na rok 2020 ma kluczowe znaczenie, ponieważ w przypadku nadmiernego wzrostu emisji mogą zostać osiągnięte punkty krytyczne systemu klimatycznego, wskutek czego przyszłe pokolenia, niezależnie od starań, nie będą w stanie kontrolować zmiany klimatu; 15. przyjmuje z zadowoleniem ogromne wysiłki niektórych krajów Ameryki Łacińskiej w walce ze zmianą klimatu; w szczególności przyjmuje z zadowoleniem przykład dany przez Kostarykę, która zobowiązała się do drastycznego zmniejszenia emisji CO2, aby osiągnąć neutralność pod względem emisji do 2021 r., przez Meksyk, który zobowiązał się do ograniczenia do roku 2050 emisji gazów cieplarnianych do 50% poniżej poziomów z 2002 r. i do 2012 r. chce ograniczyć emisje o 50 mln ton rocznie, a także starania Brazylii o redukcję emisji gazów cieplarnianych o 39% w porównaniu z obecną sytuacją; 16. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki niektórych innych krajów rozwijających się i gospodarek wschodzących, zwłaszcza zobowiązanie Malediwów do osiągnięcia neutralności pod względem emisji już w 2019 r.; 17. podkreśla, że pakiet klimatyczno-energetyczny UE, zawierający możliwość ograniczenia emisji o 30% w stosunku do 1990 r., o ile pozostałe państwa uprzemysłowione podejmą porównywalne wysiłki, a gospodarki wchodzące podejmą zobowiązanie inne niż zobowiązanie państw wymienionych w załączniku I, ciągle stanowi najambitniejszą propozycję ze strony państw uprzemysłowionych; z zadowoleniem przyjmuje także zobowiązanie Norwegii do osiągnięcia 30 40% redukcji oraz zobowiązanie Japonii do osiągnięcia 25% redukcji; 18. zachęca pozostałe strony UNFCCC, w szczególności Stany Zjednoczone, Indie, Chiny i Rosję, do pójścia za przykładem Kostaryki, Meksyku, Brazylii, Malediwów, UE, Norwegii i Japonii; 19. ubolewa, że zobowiązania podjęte przez USA i Chiny są zdecydowanie niewystarczające i że w związku z tym nie przyczyniły się skutecznie do sukcesu konferencji kopenhaskiej; 20. podkreśla, że USA są źródłem 20% światowych emisji, a reprezentują zaledwie 4% światowej populacji i że nawet plany, które zostały przedstawione w Kongresie, nie zmienią znacząco tych wielkości w krótkoterminowej perspektywie; podkreśla, że Chiny to największy na świecie emitent i że emisje na mieszkańca są tam już znacznie większe niż w większości krajów Ameryki Łacińskiej oraz innych krajów rozwijających się i gospodarek wschodzących, a zobowiązania Chin są dużo mniejsze od zaangażowania innych gospodarek wschodzących, a nawet niektórych krajów rozwijających się; 21. wzywa strony do rozstrzygnięcia sporów w innych obszarach polityki oraz zakończenia konfrontacji między krajami z załącznika I i spoza załącznika I, a także do tworzenia nowych sojuszy z krajami przyjaznymi dla klimatu; 1 Ibid. RR\ doc 5/9 AP v01-00

6 22. podkreśla, że chociaż porozumienie w sprawie złagodzenia zmiany klimatu jest najważniejszym i najtrudniejszym zadaniem, międzynarodowe porozumienie musi obejmować przekazanie odpowiednich zasobów finansowych i technologicznych z państw uprzemysłowionych i wschodzących zwłaszcza do krajów najsłabiej rozwiniętych oraz małych państw wyspiarskich, aby mogły one podjąć działania łagodzące i przystosowawcze; 23. w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem konkretne propozycje ze strony Meksyku, Norwegii, Danii i Komisji Europejskiej w sprawie dostarczenia niezbędnego finansowania; z zadowoleniem przyjmuje też znaczne, aczkolwiek niewystarczające, postępy osiągnięte w Kopenhadze wraz z utworzeniem Kopenhaskiego Zielonego Funduszu Klimatycznego ; 24. wyraża umiarkowane zadowolenie z osiągnięcia porozumienia w Kopenhadze dotyczącego przeznaczenia 30 mld USD na lata na działania łagodzące i przystosowawcze w krajach rozwijających się i rozumie, że jest to tylko pierwszy krok w kierunku zaangażowania 100 mld USD do 2020 r.; zwraca się w każdym razie o natychmiastowe wyjaśnienie, w jaki sposób darczyńcy podzielą się obowiązkami i jak przedmiotowe środki zostaną rozdzielone pomiędzy krajami beneficjentami; 25. podkreśla, że międzynarodowy transport lotniczy i morski musi być objęty międzynarodowym porozumieniem w ramach UNFCCC; porozumienie powinno zawierać te same wiążące cele redukcji co dla państw uprzemysłowionych, a znaczna część przydziałów powinna być dystrybuowana poprzez licytację; znaczna część uzyskanych w ten sposób dodatkowych funduszy powinna być z góry przeznaczona na redukcję emisji oraz przystosowanie się do skutków zmiany klimatu w krajach najsłabiej rozwiniętych; działanie to oznaczałoby zastosowanie zasady zanieczyszczający płaci oraz generowałoby dodatkowe fundusze na łagodzenie skutków zmiany klimatu i przystosowanie się do nich, zwłaszcza w krajach najsłabiej rozwiniętych i małych państwach wyspiarskich; wyraża głębokie ubolewanie, że w Kopenhadze nie osiągnięto postępów w tej kwestii i wzywa społeczność międzynarodową do zwiększenia wysiłków w celu uzyskania w Meksyku pomyślnych wyników prowadzących do znacznej redukcji emisji pochodzących z lotnictwa i żeglugi; 26. zobowiązuje się do nakłonienia władz uczestniczących w pierwszym szczycie lotnictwa cywilnego AŁ-UE, który odbędzie się w Rio de Janeiro w dniach maja 2010 r. do zacieśnienia współpracy w dziedzinie lotnictwa cywilnego między Ameryką Łacińską i Unią Europejską, stworzenia warunków potrzebnych do ułatwienia funkcjonowania lotnictwa cywilnego i handlowego między Meksykiem a UE, zwłaszcza w kwestiach nawigacji powietrznej, oraz promowania bezpiecznego i wydajnego transportu, zorganizowanego zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju; 27. zaleca, aby przy dystrybucji środków finansowych w ramach UNFCCC wykorzystano istniejące zasady i wytyczne dotyczące współpracy na rzecz rozwoju, takie jak prawidłowe zarządzanie; kluczowe znaczenie ma zwłaszcza demokratyczna kontrola nad transferami finansowymi; wyraża zadowolenie z postępów poczynionych w tym zakresie w Kopenhadze; podkreśla jednak, że finansowanie związane z łagodzeniem skutków i dostosowaniem do zmiany klimatu w krajach rozwijających się powinno pochodzić z dodatkowych środków, a nie z istniejących budżetów przeznaczonych na rozwój, co będzie wymagało od społeczności międzynarodowej rozwijania innowacyjnych mechanizmów finansowania; 28. zwraca uwagę, że szerokie zastosowanie i wykorzystanie odnawialnych źródeł energii, takich jak energia słoneczna, wiatrowa i geotermalna, stanowią jeden z głównych AP v /9 RR\ doc

7 alternatywnych sposobów zaspokojenia popytu na energię i łagodzenia skutków zmiany klimatu, i w związku z tym zaleca, aby w kształtowaniu europejsko-latynoamerykańskiego wzorca energetycznego brano pod uwagę zasoby, współpracę naukową i technologię, opracowywanie i realizację polityki oraz bodźce dla inwestycji prywatnych, a także wszelkie środki umożliwiające znacznie lepsze wykorzystanie odnawialnych źródeł energii; 29. zwraca uwagę na wniosek rządu Ekwadoru w sprawie projektu Yasuni i zwraca się do wszystkich zainteresowanych stron o dalsze zbadanie najlepszych sposobów wspierania tego projektu, z poszanowaniem wymienionych powyżej zasad; 30. podkreśla zasadnicze znaczenie zapobiegania dalszemu wylesianiu lasów tropikalnych; krajom Ameryki Łacińskiej należy zapewnić wsparcie w ramach programów i mechanizmów kierujących fundusze na ochronę lasów tropikalnych, takich jak program REDD Organizacji Narodów Zjednoczonych; należy w pełni wykorzystać i zrealizować możliwości inwestowania w lasy oraz w skuteczne systemy monitorowania poziomu wylesiania; 31. uważa, że zasadniczym elementem międzynarodowego porozumienia powinno być zatrzymanie wylesiania na świecie do roku 2020 i powstrzymanie nielegalnego pozyskiwania drewna, poprzez zastosowanie natychmiastowych środków zwalczania bezprawnego pozyskiwania drewna i nielegalnego handlu drewnem; w związku z tym Europejsko-Latynoamerykańskie Zgromadzenie Parlamentarne proponuje wszystkim swoim składowym przyjęcie i stosowanie środków podobnych do wprowadzonego przez UE całkowitego zakazu przywozu nielegalnego drewna z państw trzecich, jak również wdrożenie, w porozumieniu z władzami i lokalnymi społecznościami amerykańskich i europejskich rolników, planów zalesiania gatunkami rodzimymi; 32. podkreśla znaczenie łączenia różnych systemów handlu uprawnieniami do emisji na poziomie światowym w ramach globalnego rynku uprawnień do emisji pod auspicjami ONZ; uznaje, że warunkiem jego powstania jest istnienie w poszczególnych systemach wiążących limitów emisji dla istotnych sektorów gospodarki, zgodnych z redukcjami niezbędnymi do osiągnięcia celu 2, co oznacza zmniejszenie do roku 2020 krajowego poziomu emisji z krajów uprzemysłowionych o 25 40% w porównaniu z poziomem z 1990 r. oraz 15 30% redukcję w gospodarkach wschodzących w porównaniu z obecną sytuacją, a także wprowadzenie wiarygodnych systemów monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji zasad; podkreśla, że elastyczne mechanizmy muszą być ograniczone; zwraca się do krajów członkowskich UE-AŁK o przedstawienie wniosków dotyczących stosowania zasad głosowania w ramach UNFCCC/KP na podstawie znacznej większości w przypadku niektórych istotnych kryteriów i w miarę potrzeb o umożliwienie szybszych postępów w negocjacjach międzynarodowych dotyczących wiążącego porozumienia w sprawie klimatu, zgodnego z zaleceniami naukowymi w zakresie redukcji emisji niezbędnych do utrzymania zmiany klimatu na poziomie 2 w stosunku do poziomu sprzed uprzemysłowienia; 33. w związku z tym wzywa do tego, aby międzyregionalne partnerstwo strategiczne między UE a Ameryką Łacińską i Karaibami posłużyło za ramy negocjacji na rzecz utworzenia zintegrowanego światowego rynku emisji dwutlenku węgla mającego na celu handel uprawnieniami do emisji; pierwszym krokiem powinno być ustanowienie systemu handlu uprawnieniami do emisji między UE a Ameryką Łacińską, jeżeli to możliwe z udziałem Stanów Zjednoczonych; RR\ doc 7/9 AP v01-00

8 34. zwraca się o wyraźne zaangażowanie państw do ograniczania emisji pochodzących z różnych sektorów, takich jak rolnictwo i hodowla, transport, jak również emisji z budownictwa, drobnego przemysłu itp.; 35. podkreśla, że dalszy rozwój odnawialnych źródeł energii w Ameryce Łacińskiej należy wspierać w drodze jak największego dzielenia się wiedzą i przekazywania technologii z innych krajów; 36. podkreśla, że biopaliwa mogą w znacznym stopniu przyczynić się do przechodzenia na gospodarkę niskoemisyjną, ale dobre zarządzanie uprawami do celów produkcji biopaliw ma zasadnicze znaczenie dla zapobieżenia wylesianiu oraz negatywnym skutkom dla bezpieczeństwa żywnościowego i różnorodności biologicznej; zrównoważone podejście do produkcji biopaliw ma zasadnicze znaczenie; prawa rdzennej ludności powinny być w pełni przestrzegane podczas zmiany w użytkowaniu gruntów związanej z produkcją biopaliw; należy podkreślić, że 80% strategicznych ekosystemów znajduje się na terytoriach zamieszkanych przez rdzenną ludność, na przykład w dorzeczu Amazonki, w Andach i na wybrzeżach; podkreśla, że wpływ na podaż żywności powinien być dokładnie zbadany w celu uniknięcia problemów związanych ze zwiększaniem się niedoboru żywności; podkreśla, że podczas produkcji biopaliw w wielu krajach Ameryki Łacińskiej zasady te już są respektowane; 37. proponuje, aby członkowie międzyregionalnego partnerstwa strategicznego między UE a Ameryką Łacińską i Karaibami zajęli się stworzeniem wzajemnych standardów w zakresie produkcji biopaliw oraz certyfikatu jakości produktu, określając i ustalając mechanizm przyznawania certyfikatu i właściwą instytucję wydającą taki dokument; należy popierać wspólne przedsięwzięcia między europejskimi importerami oraz eksporterami z Ameryki Łacińskiej i Karaibów; należy też wspierać rządy w opracowywaniu zrównoważonej polityki w zakresie biopaliw oraz nadać priorytet wyżej wymienionym zasadom; 38. zaleca, aby międzyregionalne partnerstwo strategiczne między UE a Ameryką Łacińską i Karaibami pracowało na rzecz harmonizacji wszystkich pozostałych porozumień wielostronnych i dwustronnych zawierających ambitne wymogi w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych; 39. wzywa strony partnerstwa do chętnego uczestnictwa w spotkaniach mających na celu przygotowanie COP 16 w Meksyku, tak aby w końcu zostało osiągnięte globalne, wiążące porozumienie na rzecz zwalczania zmiany klimatu; 40. w związku z COP 16 mającą odbyć się w mieście Meksyk wzywa wszystkie strony do współpracy w oparciu o porozumienie kopenhaskie i zobowiązania do redukcji emisji już poczynione przez Unię Europejską w celu osiągnięcia ambitnego i prawnie wiążącego porozumienia, które pozwoli osiągnąć cel 2 ; 41. podkreśla potrzebę natychmiastowego rozpoczęcia prac i negocjacji, aby następna konferencja w sprawie zmiany klimatu, mająca odbyć się w Meksyku pod koniec 2010 r., mogła przynieść konkretne porozumienia, które doprowadzą do podpisania nowego aktu odzwierciedlającego potrzeby wszystkich; * * * AP v /9 RR\ doc

9 42. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej, a także parlamentom państw członkowskich Unii Europejskiej i wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Parlamentowi Latynoamerykańskiemu, Parlamentowi Środkowoamerykańskiemu, Parlamentowi Andyjskiemu i Parlamentowi Mercosuru, Sekretariatowi Generalnemu Systemu Integracji Ameryki Środkowej, CARICOM, Sekretariatowi Generalnemu Wspólnoty Andyjskiej, Komitetowi Stałych Przedstawicieli Mercosuru i Stałemu Sekretariatowi Systemu Gospodarczego Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz sekretariatowi UNFCCC. RR\ doc 9/9 AP v01-00