Podatkowy biuletyn budowlany

Transkrypt

1 Podatkowy biuletyn budowlany Nr 8, sierpień 2012 CIT Wydatki remontowe jako koszt uzyskania przychodów W dniu 20 lipca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK 2406/11), odnoszący się do kwestii sposobu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków remontowych. NSA potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że można je zaliczać do kosztów jednorazowo. Sprawa dotyczyła spółki, która w ramach prowadzonej działalności ponosi wydatki na wymianę znaczących części składowych środków trwałych, a okres ich amortyzacji ustalany jest jako okres do następnej planowanej wymiany. W zakres remontów mogą wchodzić również wymiany elementów pomocniczych, które zużywają się podczas codziennej, intensywnej eksploatacji środków trwałych. Wymieniane elementy oraz części składowe nie są kompletne i zdatne do użytku, a stanowią każdorazowo element większego urządzenia, maszyny lub budowli. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej spółka podkreśliła, iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu bardzo często odbiega od rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia, co jest powodowane występującymi awariami oraz niezaplanowanymi postojami. W związku z powyższym zadano pytanie, czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia. Takie stanowisko spółki Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za nieprawidłowe. Zdaniem organu podatkowego należy uzależnić moment uznania wydatku za koszt podatkowy od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Spółka, nie zgadzając się z wydaną interpretacją, zaskarżyła ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ten zaś w wyroku z 30 maja 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 3044/10) uchylił ją, uznając za nieprawidłową. WSA powołał się na ustawę o rachunkowości i fakt, że od momentu jej wejścia w życie doszło do rozgraniczenia prawa podatkowego i prawa bilansowego. Prawa bilansowego nie trzeba stosować przy ustalaniu obowiązków podatkowych, gdyż przepisy podatkowe nie zawierają do niego odesłania. Moment ujęcia danych wydatków w koszty zależy wyłącznie od ich charakteru, tj. czy są one pośrednie, czy bezpośrednie.

2 PwC Nr 8, sierpień 2012 Strona 2 Wyrok ten zaskarżył skargą kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę, w pełni podzielając stanowisko spółki. Punktem wyjścia dla rozstrzygnięcia sprawy była ocena wydatku i zakwalifikowanie go jako remont. Skoro jest to remont, nie zaś wydatek na ulepszenia środka trwałego, to istnieje możliwość jednorazowego zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu. VAT W ocenie NSA sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, gdyż przepisy prawa bilansowego nie przekładają się na obowiązki podatkowe. Ustawa spoza systemu prawa podatkowego nie może o takich obowiązkach decydować. Sąd powołał się przy tym na utrwalone orzecznictwo w tej sprawie, m.in. na wyrok NSA z 9 grudnia 2011r. o sygnaturze II FSK 1091/10, gdzie został rozstrzygnięty podobny problem. Montaż zadaszenia w ogrodzie objęty podstawową stawką podatku VAT W dniu r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację, w której określił jaką stawką powinien zostać opodatkowany montaż drewnianego zadaszenia w ogrodzie. Organ podatkowy uznał, że usługa taka podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT ( sygn. IPPP1/ /12-3/AW). Spółka zajmująca się wykonywaniem zadaszeń drewnianych wystąpiła z wnioskiem o interpretację indywidualną, w którym zapytała czy może ona zastosować 8% stawkę podatku od towarów i usług w przypadku, gdy usługa wykonywana jest w domu mieszkalnym spełniającym definicję budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, ale drewniana konstrukcja zadaszenia montowana jest w ogrodzie. Spółka wskazała, że zgodnie z treścią art. 41 ust. 2 i 12-12c ustawy o VAT, 8% stawkę podatku VAT można zastosować m.in. przy remoncie i modernizacji budynku będącego obiektem budownictwa mieszkaniowego. Zdaniem spółki za obiekt budownictwa mieszkaniowego zaspakajający funkcje mieszkaniowe należy uznać także ogród. Z tych względów, jeśli usługa wykonywana jest w domu mieszkalnym, także w ogrodzie, możliwe jest zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT. Dyrektor Izby Skarbowej wydał interpretację, w której uznał stanowisko prezentowane przez wnioskodawcę za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy i mogą mieć zastosowanie tylko w przypadkach enumeratywnie wskazanych w ustawie podatkowej. W przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że wykonywana przez spółkę usługa dotyczy elementu małej architektury, nie zaś obiektu budownictwa mieszkaniowego. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w ustawie prawo budowlane mała architektura obejmuje również obiekty architektury ogrodowej. Z powyższych względów organ uznał, że usługa polegająca na montażu drewnianego zadaszenia w ogrodzie nie skorzysta z 8% stawki podatku VAT, lecz powinna być opodatkowana podstawową stawką w wysokości 23%. Swoboda stron umowy najmu w zakresie opłat za media Wynajmujący zawierając umowę na dostawę mediów do nieruchomości użytkowej będącej przedmiotem najmu może koszty dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę. Powyższe wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 lipca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2677/11). Sprawa dotyczyła podmiotu świadczącego usługi wynajmu lokali użytkowych, który obciążał swoich najemców opłatami za zużyte media, tj. energię elektryczną, cieplną, dostawę wody, wywóz nieczystości, itp. Stosował przy tym stawki podatku właściwe dla dostarczanych mediów. W tak przedstawionym stanie faktycznym wynajmujący zwrócił się do Dyrektora Izby

3 PwC Nr 8, sierpień 2012 Strona 3 Skarbowej w Warszawie z wnioskiem zawierającym pytanie jakie stawki podatku od towarów i usług należy zastosować w przypadku refakturowania w bieżącym roku usług, w tym usług o charakterze powszechnym oraz różnych postaci energii (tzw. mediów), a także dociążenia kosztami podmiotów faktycznie korzystających z dostarczanych mediów, w związku z rozliczeniem mediów dokonywanym po dniu 1 stycznia 2011 r. w przypadku, gdy faktury otrzymane przez wnioskodawcę, na podstawie których następuje obciążenie ostatecznego nabywcy, zawierają stawki podatku VAT z roku poprzedniego. W ocenie podatnika refakturowanie polega w praktyce na zafakturowaniu odsprzedaży usług, bez doliczania marży. Do dnia 1 stycznia 2011 r. powszechnie przyjmowało się, iż cena netto, jak i stawki podatku w fakturach dokumentujących odsprzedaż usług dla ostatecznych nabywców winny być takie same jak w fakturze pierwotnej, tj. wystawionej przez usługodawcę. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku czynności refakturowania oraz obciążenia nabywców należnościami wynikającymi z rozliczenia kosztów zużytych mediów za poprzedni rok, momentem wykonania usługi lub dostawy energii jest bieżąca data sprzedaży wskazana w wystawionej refakturze. Tak więc w przypadku, gdy czynność refakturowania lub dodatkowego obciążenia najemców lokali w związku z rozliczeniem mediów za poprzedni rok została dokonana po dniu 31 grudnia 2010 r. zastosowanie znajdzie art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o VAT. W związku z powyższym według podatnika powinna mieć zastosowanie stawka podatku obowiązująca w momencie dokonywania odsprzedaży. Organ podatkowy w wydanej interpretacji stanął na stanowisku, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji, kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej, dostawy wody, dostawy gazu, wywóz odpadów, odprowadzanie ścieków do nieruchomości użytkowej będącej przedmiotem najmu nie może poprzez refakturowanie kosztów dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę. Na tę interpretację wnioskodawca wniósł skargę do WSA w Warszawie, sąd zaś podzielił stanowisko podatnika i uchylił ją, uznając za nieprawidłową. W ustnym uzasadnieniu wyroku podkreślono, że w polskim dyskursie prawnym nie istnieją wątpliwości w przedmiocie tego, iż strony umowy cywilnoprawnej (w tym przypadku umowy najmu) mogą swobodnie kształtować sposób płatności z nią związanych. Co do mediów, w przypadku wliczenia ich w cenę najmu stawka opodatkowania wynosi 23%. Natomiast w przypadku opłacania mediów niezależnie od czynszu stawkę opodatkowania należy ustalić na zasadach ogólnych. Sprzedaż domków letniskowych opodatkowana 8% VAT-em W dniu r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną, w której uznał, że sprzedaż domków letniskowych podlega 8% stawce podatku od towarów i usług (sygn. IPTPP4/ /12-4/OS). Sprawa dotyczyła spółki, której podstawową działalność stanowiła produkcja oraz montaż domów mieszkalnych i letniskowych z drewna. Poszczególne elementy domów wytwarzane były w zakładzie produkcyjnym, po czym montowano je na działce klienta. W związku z takim stanem faktycznym spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację, w którym zapytała czy prawidłowo postępuje stosując stawkę 8% podatku od towarów i usług przy sprzedaży domów letniskowych.

4 PwC Nr 8, sierpień 2012 Strona 4 W ocenie spółki, niezależnie od tego czy jej klientem będzie osoba fizyczna czy też inna firma, domy letniskowe należy kwalifikować jako mieszkalne ponieważ mieszczą się one w dziale 11 PKOB. W rezultacie, zastosowanie będzie miał art. 41 pkt 12 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka VAT wysokości 8% stosowana jest w stosunku do obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym. W wydanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe. Organ podatkowy uznał, że sprzedaż produkowanych domów mieszkalnych i letniskowych sklasyfikowanych pod symbolem PKOB 11 dla osób fizycznych, firm i dewelopera, zgodnie z art. 41 ust. 2 i ust. 12 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy, jest opodatkowana 8% stawką podatku od towarów i usług, o ile domy te spełniają definicję obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym. W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12c ustawy obniżona stawka podatku ma zastosowanie tylko do tej części podstawy opodatkowania, która odpowiada udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Montaż balustrad a preferencyjna stawka VAT W dniu 30 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną dotyczącą właściwej stawki VAT dla opodatkowania montażu balustrad. Organ podatkowy uznał, że o ile montaż ten związany jest z budową, remontem, modernizacją lub termomodernizacją budynków zaliczanych do społecznego programu mieszkaniowego, to usługa taka podlega opodatkowaniu preferencyjną 8% stawką podatku VAT (sygn. IPTPP1/ /12-2/IG). Sprawa dotyczyła spółki montującej własnej produkcji balustrady (balkony, tarasy, klatki schodowe) w budynkach mieszkalnych. W związku z prowadzoną działalnością spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji, w którym zadała pytanie jaką stawką VAT objęte będą świadczone przez nią usługi. Spółka stanęła na stanowisku, iż kompleksowe wykonanie usługi montażu balustrady z użyciem zakupionych materiałów stanowi jednorodną usługę budowlaną, więc niecelowe jest jej dzielenie na dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług. Wnioskodawca wskazał także, że zgodnie z przepisami ustawy o VAT, 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Z tych względów, zdaniem spółki, usługa montażu balustrad będzie opodatkowana preferencyjną stawką 8%. W wydanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko spółki za prawidłowe. Organ wskazał jednakże, że warunkiem zastosowania 8% stawki podatku VAT jest łączne spełnienie dwóch przesłanek. Pierwszą z nich jest określony zakres wykonywanych czynności muszą one dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą powyżej wskazane czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Natomiast w przypadku budownictwa nieobjętego społecznym programem mieszkaniowym (budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2 oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2), 8% stawkę VAT stosuje się tylko do tej części podstawy opodatkowania, która odpowiada udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej te obiekty do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

5 PwC Nr 8, sierpień 2012 Strona 5 Podatek od nieruchomości Wszystkie elementy kolei liniowej są opodatkowane podatkiem od nieruchomości W wyroku z dnia 8 sierpnia 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż wszystkie elementy kolejki liniowej, tworzące całość techniczno użytkową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (sygn. II FSK 101/11). Spółka właściciel kolei krzesełkowej, zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, w którym zapytała, które części składowe kolei podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości należnym od budowli. Zdaniem spółki opodatkowaniu podlegać będą wyłącznie podpory, za pomocą których kolej montowana jest do fundamentów. W opinii wnioskodawcy wynika to z brzmienia art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, zgodnie z którym budowli nie stanowią urządzenia techniczne posiadające części budowlane, gdyż w takiej sytuacji to części budowlane stanowią samodzielną budowlę. W konsekwencji spółka uznaje, że tylko te części stanowią budowlę będącą przedmiotem opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W wydanej interpretacji indywidualnej uznano stanowisko spółki za nieprawidłowe. Zdaniem organu kolej stanowi budowlę sportową będącą obiektem budowlanym w rozumieniu ustawy prawo budowlane i wszystkie jej elementy stanowią całość techniczno użytkową. W całości będzie więc podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Skarga na powyższe rozstrzygnięcie została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Zdaniem sądu zestawienie definicji budowli zawartej w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych z definicją zawartą w prawie budowlanym pokazuje, że pojęcie budowli dla potrzeb podatku od nieruchomości obejmuje nie tylko obiekty budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, ale również urządzenia budowlane z obiektami budowlanymi związane, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Skoro więc kolej została zaliczona do budowli sportowych, to wszystkie elementy tej kolei podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Naczelny Sąd Administracyjny, do którego trafiła skarga kasacyjna spółki, podzielił stanowisko sądu I instancji. W ustnym uzasadnieniu orzeczenia powołano się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. P 33/09. Zgodnie z zawartymi w nim tezami przy interpretacji pojęcia budowla w prawie podatkowym należy przyjąć, że budowla to taki obiekt, który został expressis verbis wymieniony w definicji budowli zawartej w prawie budowlanym. Ponieważ ustawa prawo budowlane wymienia jako przykład budowli sportowej kolejkę linową, w związku z tym NSA podziela pogląd, iż jako podstawę opodatkowania przyjąć należy wartość całej kolejki. Stawka podatku od nieruchomości a przeznaczenie gruntu W dniu 12 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok (sygn. akt I Sa/Wr 508/12), w którym wypowiedział się w kwestii właściwej stawki podatku od nieruchomości, jaką należy opłacać od gruntów o przeznaczeniu gospodarczym. Sąd zajął niekorzystne dla podatników stanowisko, iż jeśli grunty, budynki i budowle znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy, to nierozwinięcie przez przedsiębiorcę działalności na należących do niego nieruchomościach nie prowadzi do zmiany ich kwalifikacji na niezwiązaną z prowadzeniem działalności gospodarczej.

6 PwC Nr 8, sierpień 2012 Strona 6 Sprawa dotyczyła spółki, wobec której Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało decyzję utrzymująca w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji. Sprawą sporną między organem a podatnikiem była kwestia właściwego określenia stawki podatkowej w podatku od nieruchomości za rok Skarżąca w 2004 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego na gruntach, na których zamierzała prowadzić działalność gospodarczą. Jak wskazano w prowadzonym postępowaniu, trudności finansowe spowodowały, iż decyzja o rozpoczęciu działalności była wielokrotnie odraczana. Ostatecznie Spółka nie podjęła żadnych działań na przedmiotowej nieruchomości. Jednakże w ocenie organu, bez względu na to czy spółka faktycznie je wykorzystywała czy też nie, powinna odprowadzać, na podstawie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podatek według stawki najwyższej, jako stawkę związaną z prowadzoną działalności gospodarczej od wszystkich gruntów. Z tym stanowiskiem nie zgodziła się spółka i zaskarżyła decyzję do WSA we Wrocławiu, ten zaś skargę oddalił. Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się te, które są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. W ustnym uzasadnieniu wyroku sąd zwrócił uwagę na fakt, że te grunty, które skarżąca posiadała w 2010 r. po pierwsze niewątpliwie były w posiadaniu przedsiębiorcy, co organ dostatecznie wykazał. W skardze słusznie wskazuje się, że sam wpis do Krajowego Rejestru Sądowego nie świadczy o tym, że Spółka jest przedsiębiorcą, ale w sprawie istnieją inne dowody na to, że spółka była przedsiębiorcą, przygotowała się do prowadzenia działalności gospodarczej i tę działalność rozpoczęła. To, czy spółka rozwinęła działalność gospodarczą w taki sposób, jak to pierwotnie planowała, nie ma znaczenia dla oceny posiadania przez nią statusu przedsiębiorcy. Według sądu w sprawie nie zaszła też sytuacja niemożności wykorzystywania nieruchomości do prowadzenia działalności ze względów technicznych. Spółka wskazała, że realizacja inwestycji była niemożliwa ze względu na trudności finansowe, których do zakresu pojęcia względów technicznych w żadnym razie zaliczyć nie można. Kontakt Iwona Smith +(48 22) iwona.smith@pl.pwc.com Marta Pabiańska +(48 22) marta.pabianska@pl.pwc.com Błażej Cieliński +(48 22) blazej.cielinski@pl.pwc.com Niniejszy materiał nie zawiera opinii PwC i w żadnym razie nie powinien być traktowany, jako komentarz PwC w odniesieniu do podnoszonych tematów. Ponadto niniejszy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy podejmowanych działań. Pragniemy zwrócić uwagę, iż pisemne uzasadnienia orzeczeń niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych, dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.