Opis tańców. Wpisany przez Administrator wtorek, 14 września :34 - Poprawiony wtorek, 14 września :13

Transkrypt

1 Tańce Zamieszczamy tutaj podstawowe informacje o najważniejszych tańcach, które znajdują się w programie naszej szkoły. Podzieliliśmy je na trzy kategorie: standardowe, latynoamerykańskie oraz pozostałe, których uczymy na kursach i na lekcjach indywidualnych. Nie są to wszystkie tańce, których uczymy, ale bez wątpienia te, o których możecie usłyszeć najczęściej. W naszym programie znajdują się także, m.in.: buggs, hasel, disco,mambo, elementy tańców nowoczesnych, itp. Walc angielski Walc angielski, zwany "wolnym", to pierwszy taniec turniejowy w grupie tańców standardowych i jednocześnie jeden z pierwszych tańców, których uczy się osoby początkujące w szkołach tańca. To dlatego, że cechuje go nieskomplikowana budowa podstawowych kroków, równomierne przenoszenie ciężaru ciała z jednej nogi na drugą, a także wolne tempo i dość łatwo wpadający w ucho rytm. Taniec ten powstał na początku XX w. z połączenia szybkiego, wirowego walca wiedeńskiego i powolnego amerykańskiego tańca zwanego bostonem. Jego melodia, bardzo delikatna i romantyczna sprawia, że dzisiaj lubiany jest na całym świecie. Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się niechęci Anglików do tańców szybkich. Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Chociaż kroki są dosyć proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. Walc angielski, podobnie jak pozostałe tańce standardowe, w wersji turniejowej, musi być tańczony w tzw. kontakcie, polegającym na tym, że ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki, z bardzo dobrze ustawionym trzymaniem (tzw. "ramą"), które podczas tańca nie powinno podlegać żadnym zmianom. Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji oraz mocnej pracy stóp i kolan co związane jest z konieczną w tym tańcu bardzo dużą akcją unoszeń i opadań. 1 / 15

2 Tango Tango to kolejny taniec standardowy, jednak zupełnie odmienny od pozostałych, zaliczanych do tej grupy tańców. Nie posiada akcji swingowej ani akcji unoszeń, charakterystycznych dla pozostałych tańców standardowych. We współczesnej wersji turniejowej odbiega także znacznie od oryginalnego tanga argentyńskiego. Promenada w tangu Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie. Tańczyli je najpierw w spelunkach i tawernach kolorowi i biali marynarze a także robotnicy portowi. Dlatego też początkowo tango nie cieszyło się dobrą sławą wśród średnich i wyższych warstw społecznych. Jednak dzięki swej ekspresyjności i niesłychanej żywotności rozprzestrzeniało się coraz bardziej. W Europie tango pojawiło się na początku XX w., budząc początkowo wielkie zgorszenie. Londyński tygodnik "Times" napisał, że jest "w najwyższym stopniu nieprzyzwoite". Tango zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć je na swoim dworze. W Paryżu stało się modne po 1907 roku a już po pierwszej wojnie światowej błyskawicznie stało się najpopularniejszym tańcem w Europie. Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd. Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków, obrotów, szybkich i ekspresyjnych ruchów głowy. Charakterystycznym dla tego tańca jest kontrast pomiędzy silnym, aktywnym mężczyzną i pasywną kobietą umotywowany głównym tematem tego tańca, którym jest dominacja mężczyzny nad kobietą. Tango jest też tańcem, który od tancerzy wymaga doskonałej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, gdyż spośród tańców standardowych jest tym, od którego oczekujemy największego wyrazu. Na turniejach tańca prezentowane jest jako drugi taniec po spokojnym walcu angielskim. Walc wiedeński To najstarszy spośród tańców towarzyskich. Walc wiedeński wywodzi się prawdopodobnie z 2 / 15

3 ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii a jego początki sięgają XIV w. a możliwe, że istniał nawet wcześniej. Na balach maskowych, maskaradach, zabawach ludowych austriackich i niemieckich wszystkie warstwy społeczne tańczyły walca. Walc wiedeński nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Jego królowanie nie przyszło jednak łatwo. Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety ramieniem. Początkowo zatem walc rozwijał się w takich miejscach jak: oberże, zajazdy, gospody, ogrody Wiednia i jego przedmieść. Z jednej strony pojawiały się liczne sprzeciwy i protesty a nawet publikacje przestrzegające przed złymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powołując się nawet na wypadki śmiertelne, z drugiej zaś, coraz częściej walc zyskiwał poparcie dam dworów. Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym. Walc wiedeński jest dwukrotnie szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, ponieważ oparty jest na rotacyjnym ruchu partnerów dookoła siebie i pary dookoła parkietu. Ruch ten powinien być progresywny, ale jednocześnie, płynny i spokojny a kształt pary bardzo obszerny. Walc wiedeński ma najmniejszą ilość figur spośród wszystkich tańców towarzyskich a są nimi obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny i obrotowa figura tańczona na środku parkietu w dwie strony (fleckerle). Jednak poprawne zatańczenie w parze tych nawet tylko kilku figur w sposób płynny i lekki a z pożądaną dużą progresją i ruchem swingowym wymaga wielu godzin ćwiczeń. Na turniejach tańca tańczony jest jako trzeci taniec standardowy. Foxtrot Nazywany bywa też czasami "slowfoxem". Według dość powszechnej opinii to chyba najtrudniejszy spośród tańców standardowych, ale przez wielu tancerzy uznawany jednocześnie za najpiękniejszy z nich. 3 / 15

4 Fokstrot jest typowym tańcem angielskim, a jego nazwa wywodzi się według jednych od angielskich słów fox s trot oznaczających po prostu krok lisa, zaś według innych od nazwiska twórcy tego tańca Harry ego Foxa. Foxtrot opiera się na naturalnej zasadzie ruchu chodzeniu, którą można zaobserwować w wielu podstawowych krokach i figurach. Często też porównuje się go do tanecznego spaceru w rytmie muzyki foxtrota. Wolna muzyka jest jednak bardzo dużym wyzwaniem dla tancerzy wymagając od nich mocnej pracy stóp i kolan ale jednocześnie dając duże możliwości interpretacji rytmicznej tego tańca. Ruch w foxtrocie powinien być płynny, spokojny ale jednocześnie mocny. Charakterystyczne są, znane nam już z walca, akcje swingowe oraz specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw.: akcja fokstrotowa). Fokstrot ze względu na stopień trudności na turniejach tańca tańczony jest dopiero po kilku latach treningów. Złośliwi twierdzą, że jest tak trudny ponieważ symbolizuje szczęśliwą parę małżeńską po latach wspólnego życia. Nazywa się też go tańcem prawdy, wśród sędziów krąży powiedzenie: "Pokaż mi swojego foxtrota, a powiem ci, jakim jesteś tancerzem". Na turniejach prezentowany jest jako czwarty taniec standardowy. Quickstep Żywa muzyka, zaskakujące kroki, pogodny i wesoły nastrój, to cechy wyróżniające ten taniec spośród innych tańców standardowych. Narodził się w Ameryce wraz z nastaniem mody na muzykę jazzową i ragtime. W 1914 roku dotarł na Wyspy Brytyjskie. Nazywany jest także szybkim foxtrotem, będącym jego tryskającą energią odmianą zaproponowaną na kongresie nauczycieli tańca w 1924 roku. Quickstep jest tańcem przestrzennym opartym na krokach chasse, w wersjach zaawansowanych: pełnym podskoków, wykopów i bieganych kroczków. Jego charakterystyczną cechą są także szybkie zmiany kierunków i bardzo duża progresja. 4 / 15

5 Podstawowe figury podobnie jak w walcu angielskim oparte są na ruchu po linii ukośnej. Quickstep jest tańcem, który zachęci do tanecznej zabawy każdego, a w wersji użytkowej doskonale nadaje się na parkiet pozwalając sunąć po nim swobodnie i zdobyć uznanie uczestników każdego tanecznego spotkania. Prezentacja quickstepa podczas turnieju wymaga doskonałej znajomości choreografii, równowagi i zgrania w parze bowiem jego bardzo szybkie tempo rodzi ryzyko zderzenia z inną parą, wymaga natychmiastowej reakcji i nie daje czasu na zastanawianie się. Quickstep jest tym samym w tańcach standardowych, czym w grupie tańców latynoamerykańskich jest jive: pochwałą radości życia, taneczną energią, tańcem będącym sprawdzianem kondycji tancerzy, tym bardziej, że jest tańczony jako ostatni w grupie tańców standardowych. Samba Samba to narodowy taniec Brazylii, jest integralną częścią kultury tego kraju, ale samba nie jest jedna...w państwie karnawału występuje wiele odmian samby, a każda z nich posiada inny charakter, rytm i tempo. Taniec, który jako samba trafił na nasze parkiety jest tylko jednym z wielu porywających i zaskakujących rytmów. Samba to muzyka i taniec narodu kojarzony przede wszystkim z karnawałowym szaleństwem w Rio de Janeiro. Do udziału w karnawale, jego uczestnicy przygotowują się przez cały rok, by potem w lutym, przez pięć dni i nocy poddać się niepowtarzalnej atmosferze karnawału. Uważa się, że taniec ten wywodzi się z tańca w kółko Murzynów ze szczepu Bantu, a do Ameryki przybył wraz z niewolnikami afrykańskimi. Zatem jego pierwowzorów należy szukać w rytmach i pieśniach afrykańskich Do Europy samba przybyła w 1914 roku, ale dopiero po II wojnie światowej zrobiła się bardzo modna i uznana za taniec turniejowy. 5 / 15

6 Samba turniejowa jest szybkim tańcem, bogatym w różne wariacje tańczonym dookoła parkietu. Także bardzo bogatym w różnorodne akcje występujące w ciele. Wymaga od tancerzy ruchów całego ciała, akcentowane są ruchy bioder. Inną ważną, charakterystyczną akcją tego tańca jest tzw. samba bounce - odbijająca akcja występująca w ciele w figurach tańczonych w rytmie raz e dwa, szczególnie punktowana przez sędziów. Jednak całość ruchu musi być bardzo miękka, nie może powodować utraty ładnej postawy tancerzy. W sambie zwraca się również uwagę na muzykalność tancerzy, który muszą umieć zaprezentować wiele różnych rytmów zawartych w tym tańcu. Podobnie jak w innych tańcach istotne są piękne linie ciała. Samba tańczona jest na turniejach tańca jako pierwszy taniec latynoamerykański (z wyjątkiem turniejów par zawodowych, na których pierwszym tańcem jest cha-cha, a samba drugim) Cha-cha-cha Cha-cha-cha jest jednym z najmłodszych tańców latynoamerykańskich pochodzenia kubańskiego, lecz stworzona przez Brytyjczyka. Gdy angielski nauczyciel tańca, Pierre Lavelle odwiedził Kubę zauważył, że kubańska rumba ma więcej różnych kroków niż tańczona w Europie. Kiedy wrócił do Wielkiej Brytanii stworzył z dodatkowych kroków kubańskiej rumby oddzielny taniec. Melodia cha - cha to połączenie ludowych rytmów kubańskich i jazzu. Cha-cha-cha jako odrębny taniec została uznana w 1953 r., w 1957 roku po raz pierwszy zatańczono ją w Niemczech, ale jej reguły od tego czasu kilkukrotnie uległy zmianom. Przeważnie kroki wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo zbliżona do techniki rumby. Również wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. Taniec ten składa się z około 20 podstawowych figur i opartych na nich niezliczonych wariacji. Wymaga silnej pracy nóg i bioder. Ruchy muszą być energiczne, wręcz zadziorne, ale nogi podczas tańca nie powinny wychodzić poza obrys ciała. W swoim charakterze cha-cha-cha jest śmiała, wesoła i beztroska, a ponieważ jest tańcem dość łatwym do nauczenia, uznawana jest za taniec dla wszystkich: dla dzieci, młodzieży i dla dorosłych. 6 / 15

7 Na turniejach cha-cha tańczona jest jako drugi taniec latynoamerykański, a w kategorii par zawodowych jako pierwszy. Rumba To chyba ulubiony taniec turniejowych par tanecznych, które preferują styl tańców latynoamerykańskich. Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej początek uznaje się ludowy taniec płodności, w którym tancerze naśladowali godowe tańce ptaków i innych zwierząt. Rumba podobnie jak wiele tańców latynoamerykańskich kształtowała się pod wpływem rytmów, pieśni i tańców afrykańskich niewolników, którzy ponad 400 lat temu zostali przywiezieni na wyspy Karaibskie. W Europie rumba pojawiła się po raz pierwszy w latach XXX-tych, najpierw w Paryżu, potem w Londynie, ale w żadnej z tych stolic ani muzyka, ani taniec nie wzbudziły zachwytu, ale takie były początki wielu tańców. W czasie swojej długiej historii rumba zawsze opierała się na znanej fabule mówiącej o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować. Przez wielu tancerzy rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom. W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie 4, muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp od palców, przeprostowane kolana, obszerną akcję bioder i stron ciała. Na turniejach tańca rumba prezentowana jest jako trzeci taniec turniejowy. 7 / 15

8 Passo doble To hiszpański taniec o korzeniach tkwiących także we Francji, to przedstawienie, w trakcie którego tancerze zapraszają nas na arenę, na której rozegrana zostanie walka torreadora z bykiem. Torreadorem jest partner, silny mężczyzna zdecydowanie dominujący nad partnerką. Jej rola często jest zróżnicowana, czasami jest płachtą torreadora, czasami bykiem, a czasami tancerką flamenco o chłodnym lecz dumnym spojrzeniu. Bardzo ważne są jej dłonie i palce, których praca nadaje tanecznej prezentacji specyficznego charakteru i poziomu emocji porównywalnego z doskonałymi prezentacjami tancerzy flamenco. Historia opowiadana w pasodoble składa się z dwóch części wejścia na arenę i walki z bykiem. To taniec o ściśle określonej dramaturgii, a tancerzom nie wolno pominąć żadnej z figur. Marszowa muzyka, która pierwotnie grana była podczas parady na rozpoczęcie Corridy wytwarza odpowiedni nastrój, wprowadza nas na arenę i czyni świadkami Corridy, buduje napięcie, by na zakończenie wywołać aplauz publiczności. Ruchy obojga tancerzy muszą być gwałtowne i dramatyczne, występuje tu wyjątkowo duża jak na styl tańców latynoamerykańskich ilość kroków od pięty, sylwetki mają specyficzny kształt znany nam z obserwacji sylwetek torreadorów, biodra z przodu a kręgosłup wygięty w łuk. Wyraz artystyczny tego tańca ma duży wpływ na ostateczną ocenę sędziów. Na turniejach tańca pasodoble prezentowane jest jako czwarty, przedostatni taniec Jive Jive narodził się na początku XX w. i jest dzieckiem rewolucji tanecznej z 1910 roku. Powstał z połączenia i ewolucji wpływów swingowych i jazzowych. Prekursorem jive a był jitterbug taniec pełen elementów akrobatycznych. Mlodzi tancerze z Harlemu wykonujący jitteburga, poddając się ekspresyjnej muzyce, nadali mu mocno akrobatycznego charakteru. Podnosili partnerki wysoko do góry, przerzucali je przez biodra, ale 8 / 15

9 kiedy Jitterbug dotarł w tej wersji do Europy w latach 40- tych, przywieziony przez amerykańskich żołnierzy, wywołał w londyńskich lokalach nie tylko zachwyt, ale i przerażenie. Muzyka jitteburga sprawiała, że tańczących ogarniało szaleństwo, a jej niezwykła siła tworząca wspaniałą atmosferę zabawy powodowała, że taniec ten podobał się coraz bardziej. Jednak konserwatywnym Anglikom zdecydowanie nie odpowiadały figury wykonywane przez tancerzy pełne akrobatycznych wyczynów. Postanowili zatem nieco zmodyfikować jitteburga, "ogładzić" go nieco i dostosować do kanonów europejskich, pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się jive. W latach 70-tych został uznany za taniec turniejowy. Współczesny jive zawiera elementy jitterbuga, swingu i rock and rolla. Jive wymaga od tancerzy świetnej kondycji i sprawności. Muszą oni pokazać w tym tańcu zarówno elementy swingowe, jak i tzw.: kicki, tańczone z podskokiem. Chociaż jest tańcem wyczerpującym, na turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca muszą walczyć ze zmęczeniem, jednak zgodnie z jego charakterem pokazują widzom, że czerpią z tego tańca wiele radości i świetnie się tym bawią. Salsa Salsa jest dzisiaj bardzo popularnym na całym świecie tańcem towarzyskim tańczonym do muzyki o tej samej nazwie. To słowo po hiszpańsku oznacza sos. Salsa w muzyce narodziła się w latach z połączenia rytmów afrokubańskich i karaibskich pod dużym wpływem muzyki jazzowej. Rozwijała się zarówno na Kubie, jak też w Portoryko, Nowym Jorku i wielu innych krajach latynoskich regionu Karaibów. Początkowo salsą nazywano wiele rozmaitych stylów muzycznych, takich jak mambo czy cha-cha, co rodziło wiele sprzeciwów muzyków, powoli jednak kontrowersje te ucichły. Salsa czerpała z wielu różnych źródeł i w rozmaitych miejscach rozwijała się pod różnymi wpływami. To znaczne zróżnicowanie spowodowało wyodrębnienie się różnorodnych stylów salsy różniących się krokiem podstawowym, rozwiązaniami rytmicznymi, umiejscowieniem kroków w muzyce (w zależności od tego, na które uderzenie krok jest rozpoczynany, np. taniec na 1 lub 2), sposobem prowadzenia partnerki, ilością elementów akrobatycznych w tańcu, istnieniem bądź brakiem elementów solowych, sposobem rozłożenia tańca na parkiecie (taniec w liniach lub po kole). Salsa na Kubie powstała jako połączenie tańca son z kubańską rumbą. Salsa w Portoryko rozwinęła się pod wpływem lokalnych tańców. Do Stanów Zjednoczonych zaś została przyniesiona przez imigrantów z regionu Karaibów (w większości z Portoryko). 9 / 15

10 Salsa tańczona jest do muzyki w metrum 4/4 opartej na dwutaktowych frazach. Cały szkielet rytmiczny salsy oparty jest na rytmie zwanym po hiszpańsku clave (czyli klucz) granym przez instrument o nazwie claves - dwa okrągłe kawałki drewna, którymi uderza się o siebie. W dwóch taktach salsy występuje 5 uderzeń clave w jednej z dwóch odmian (clave 2/3 lub clave 3/2). W ciągu tych dwóch taktów tancerz zazwyczaj wykonuje 6 kroków (3 w pierwszym i 3 w drugim takcie). Uderzenia 4 i 8 są to zazwyczaj uderzenia w których występuje pauza (w niektórych stylach pauza może występować na 1 i 5) która może być akcentowana np. poprzez tak zwany tap (czyli przytup). Salsa jest w odróżnieniu od większości tańców towarzyskich tańczona w miejscu. Oznacza to tyle, że tańcząca para nie przemieszcza się zbyt wiele po parkiecie a obroty wykonywane są w miejscu. Salsę można tańczyć rozmaicie umiejscawiając krok podstawowy w 2 taktach. Aby uwzględnić te różnice zdefiniowano pojęcie break, czyli moment w którym zmieniany jest kierunek poruszania się tancerzy. Jeśli mówimy, że ktoś tańczy na raz to mamy na myśli, że break w jego tańcu wypada na pierwsze i piąte uderzenie w muzyce. Jeśli na dwa to break wypada na drugie i szóste uderzenie. Obecnie w różnych miejscach świata salsę tańczy się na każde z czterech uderzeń w takcie. Salsę w stylach kubańskich tańczy się zazwyczaj na 1, 3 lub 4. Salsę w stylach północnoamerykańskich tańczy się na 1 lub 2. Style salsy: Styl kubański W zasadzie jest to zestaw stylów rozwiniętych na Kubie (bądź w Stanach Zjednoczonych przez kubańskich emigrantów) różniący się głównie rytmicznym umiejscowieniem kroków. Może być tańczony na 3 i 4 (oryginalna rytmika kubańska) lub na 1. Salsa kubańska charakteryzuje się dość powolnym tempem wykonywania figur. Jest to raczej 10 / 15

11 taniec chodzony niż oparty na krokach. Bardzo rzadko wykonuje się w nim więcej niż 1 obrót partnera lub partnerki w takcie. Prowadzenie w salsie kubańskiej jest dość mocne i nie zostawia partnerce wiele swobody na elementy stylingu. Figury w salsie kubańskiej wymagają często skomplikowanych zapleceń rąk tańczącej pary (tak zwane kubańskie węzły). Krok podstawowy w salsie kubańskiej nazywa się guapea i jest tańczony do przodu i do tyłu ale istnieje kilka innych wersji kroku podstawowego tańczonych na boki lub do tyłu. W różnych opracowaniach styl kubański oznacza się również nazwą Rueda de Cassino. W połowie minionego stulecia Rueda de Casino rozwinęła się w Hawanie na Kubie. Może ją tańczyć od dwu do nieograniczonej liczby par ustawionych w okręgu. Ruedę prowadzi - lider, wywołujący nazwy figur, tańczonych następnie przez wszystkie pary. Rueda de CassinoTaniec polega na wykonywaniu poszczególnych figur oraz przechodzeniu do kolejnego partnera po okręgu. Ruedę zazwyczaj rozpoczynamy w pozycji zamkniętej. Przejściu z pozycji zamkniętej do pozycji otwartej służy figura "Dile que no" (Powiedz jej "nie"). Inną częstą figurą ruedy jest "Dame Una" (Daj mi jedną) polegająca na równoczesnej zmianie partnerów o jedną osobę. Mężczyźni w trakcie tej zmiany zwracają się do partnerek tańczących po prawej stronie i przechodzą do nich wykonując figurę "Dile que no". Dla przykładu spis i kolejność wykonanych figur może być następujący: Dame una, Enchufla doble, Paseala, Sombrero, Al centro, Dile que no, Setente, Enchufla con allarde, Dame dos, itd. Styl Los Angeles Styl powstały w Los Angeles głównie za sprawą braci Vazquez, apogeum rozwoju osiągnął w latach 90. XX wieku. Styl L.A. jest tańczony "na 1" (pauza na 4/8, break na 1/5). Jest to styl liniowy (Cross-body), a więc wszystkie figury wykonujemy w jednej linii. Jedyna możliwa zmiana kierunku tańca to dokładnie 180 i następuje poprzez wykonanie podstawowej figury tego stylu: Cross Body Lead. Los Angeles salsa jest stylem bardzo widowiskowym i szybkim; cechuje go 11 / 15

12 duża częstotliwość występowania wielokrotnych obrotów (spinów), elementy typu Butterfly (eksponowanie partnerki) jak i występowanie elementów shines oraz akrobatycznych. W różnych opracowaniach grupę styli Cross-Bodyoznacza się również jako X-Body, XB lub XBL (Cross Body Lead). Przykładowo można się spotkać ze skrótem XB LA, czyli salsa Cross Body - styl Los Angeles, podobnie XB NY jako salsa Cross Body - New York style. Styl nowojorski Kolejny ze stylów cross-body, czasem nazywany mambo lub salsa on2. Stworzony w latach 70. przez Eddiego Torresa (urodzonego w Puerto Rico) przez połączenie oryginalnego mambo z latin hustle i innymi stylami tańca takimi jak pachanga i boogaloo. Od tego czasu rozwinął się pod wpływem między innymi tańca jazzowego, tańca współczesnego, tańców afrokubańskich. Tańczony jest w rytmice na 2 (tzw. break on2), partner rozpoczyna krok lewą nogą do tyłu na pierwsze uderzenie w takcie. Partnerka zaczyna swój krok na pierwsze uderzenie w takcie prawą nogą do przodu. Zmiana kierunku ruchu (czyli break) następuje na drugie uderzenie w takcie - stąd nazwa - salsa na2. Do największego rozwoju tego stylu po Eddiem Torresie przyczynili się m. in. Frankie Martinez i Juan Matosa. Styl ten jest dla niewprawnego obserwatora dość podobny do stylu Los Angeles. O ile jednak styl Los Angeles jest bardziej dynamiczny, sportowy i nastawiony na pokazy to styl nowojorski jest bardziej delikatny, zmysłowy i płynny, akcentujący przez kroki lub ruch ciałem elementy rytmiczne w muzyce. W stylu nowojorskim raczej nie stosuje się figur akrobatycznych. Styl portorykański Także styl cross-body tańczony na 2. Od stylu nowojorskiego różni się krokiem podstawowym. Partner rozpoczyna w nim taniec od kroku na 2 do przodu lewą nogą. Także pauza występuje w nim innym miejscu niż w stylu nowojorskim. Jedną z odmian salsy portorykańskiej jest tańczenie na clave. Kroki wypadają wtedy na poszczególne uderzenia tego instrumentu czyli 2, 3, 5, 6i oraz 8 (dla clave 2/3). Ponieważ czwarte uderzenie przypada na połówkową wartość można nazwać ten sposób tańczenia stylem synkopowanym. Figury stosowane w stylu portorykańskim są dość proste, tancerzy stosują za to dużo kroków solowych (shine steps) i skupiają się na elegancji kroku podstawowego. 12 / 15

13 Styl kolumbijski Styl rozwinięty w Kolumbii pod dużym wpływem narodowego tańca kolumbijskiego cumbii. Jest tańczony głównie w Ameryce Południowej. Krok podstawowy wykonywany jest do boku. Jest on liczony w tępie 4/8, gdzie wyraźny akcent pada na 4, co drugi takt. Salsa Lady Styling To styl adresowany do samych partnerek, które nie mogąc lub nie chcąc zachęcić do zabawy salsą panów, chcą same bawić się tym tańcem. Salsa Men Styling Tak samo jak wyżej, ale dotyczy panów Podstawowe kroki: Wersja dla stylu Los Angeles Mężczyzna: 1.Lewa noga krok do przodu - break do przodu (1 uderzenie w 2 taktach) 2.Przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę (podpórka) (2 uderzenie) 3.Lewą nogę dostawić do prawej (3 uderzenie) 4.Pauza (nic się nie dzieje) (4 uderzenie) 5.Prawa noga krok do tyłu - break do tyłu (5 uderzenie) 6.Przeniesienie ciężaru ciała na lewą nogę (podpórka) (6 uderzenie) 7.Prawą nogę dostawić do lewej (7 uderzenie) 13 / 15

14 8.Pauza (nic się nie dzieje) (8 uderzenie) Kobieta: 1.Prawa noga krok do tyłu - break do tyłu (1 uderzenie w dwóch taktach) 2.Przeniesienie ciężaru ciała na lewą nogę (podpórka) (2 uderzenie) 3.Prawą nogę dostawić do lewej (3 uderzenie) 4.Pauza (nic się nie dzieje) (4 uderzenie) 5.Lewa noga krok do przodu - break do przodu (5 uderzenie) 6.Przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę (podpórka) (6 uderzenie) 7.Lewą nogę dostawić do prawej (7 uderzenie) 8.Pauza (nic się nie dzieje) (8 uderzenie) Wersja dla stylu New York Mężczyzna: 1.Lewa noga krok w miejscu - na 1 2.Prawa noga krok do tyłu (break - czyli zmiana kierunku ruchu) - na 2 3.Lewa noga krok w miejscu - na 3 4.Pauza - na 4 - teoretycznie nic się nie dzieje, praktycznie: spójrz na przypis pod rozliczeniem 5.Prawa noga krok do przodu - na 5 6.Lewa noga krok do przodu (break) - na 6 7.Prawa noga krok w miejscu - na 7 8.Pauza - na 8 - przypis jak na 4 9.Lewa noga krok do tyłu - na 1 10.= Kobieta: 1.Prawa noga krok w miejscu - na 1 2.Lewa noga krok do przodu (break) - na 2 3.Prawa noga krok w miejscu - na 3 4.Pauza - na 4 5.Lewa noga krok do tyłu - na 5 6.Prawa noga krok do tyłu (break) - na 6 7.Lewa noga w miejscu - na 7 8.Pauza - na 8 9.Prawa noga krok do przodu - na 1 10.= / 15

15 15 / 15