Realizatorzy Projektu Kształcenie przez taniec Gmina Zabrodzie Krajowe Stowarzyszenie Inicjatyw

Transkrypt

1 Projekt jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, Priorytet IX Rozwój wykształcenia i kompetencji w regionach, Działanie 9.5 Oddolne inicjatywy edukacyjne na obszarach wiejskich. Realizatorzy Projektu Kształcenie przez taniec Gmina Zabrodzie Krajowe Stowarzyszenie Inicjatyw

2 Taniec zespół zjawisk ruchowych będący transformacją ruchów naturalnych, powstający pod wpływem bodźców emocjonalnych, zazwyczaj skoordynowany z muzyką forma elementów ruchowych nosząca określoną nazwę (na przykład walc) przejaw kultury związany z określonym środowiskiem i określoną funkcją (taniec towarzyski, taniec ludowy) utwór muzyczny skomponowany zasadniczo (lub choćby tylko formalnie) w celu wykonania tańca poruszanie się w rytm muzyki, zazwyczaj parami lub w grupie albo w pojedynkę. Głównym elementem tańca jest ruch ciała wykonawcy, może on być bardziej lub mniej skoordynowany, szybszy lub wolniejszy, ale zawsze celowy. Drugim elementem tańca jest rytm. Taniec można też nazwać formą komunikacji niewerbalnej. W tym sensie ktoś powiedział (o tańcu religijnym), że: "Taniec jest modlitwą nóg". Historia tańca jest tak samo długa jak historia ludzkości. Taniec jest jedną z najstarszych sztuk pięknych. Był obecny we wszystkich epokach i kulturach. Od tysięcy lat ludzie przekazywali swe opowieści w formie tańca. Zawdzięcza on swe powstanie po części wierzeniom religijnym; ludzie tańczyli po to by sprowadzić deszcz w czasie suszy (tzw. taniec deszczu), czy też spowodować wzrost urodzaju i zapewnić pomyślność łowów. Wojownicy tańczyli, żeby wzbudzić w sobie odwagę przed walką. 2

3 Taniec: -jest to cudowny, delikatny i jednocześnie gruntowny sposób na gimnastykowanie swojego ciała; -rozwija koordynację ruchową: -zapewnia dobrą sylwetkę, bez względu na wiek; -wzmacnia ciało i daje radość życia; -uczy obycia towarzyskiego; -pozwala czuć się młodo i być nowoczesnym; -jest jednym z niewielu hobby, które pary lub przyjaciele mogą uprawiać razem; -jest umiejętnością cenioną w towarzystwie; -rozwija pewność i wiarę w siebie; -można uprawiać go mając 5 lat i cieszyć się nim nadal mając 95! Po co nam taniec? Taniec jest jedną z najbardziej naturalnych form ludzkiej aktywności, niosącą z sobą wiele korzyści - jak choćby ta, że jest to najlepszy i najprostszy sposób zawierania znajomości i nawiązywania kontaktów towarzyskich. Na Mazowszu coraz więcej osób w różnym wieku chętniej uczęszcza na zajęcia taneczne. Miały na to wpływ między innymi programy telewizyjne, które sprawiły ze coraz więcej ludzi młodych czy starszych zapisuje się na naukę tańca. Przykładem na to może być Gmina Zabrodzie która realizuje projekt,,kształcenie przez taniec chcąc pokazać jakie korzyści można mieć z tańca. 3

4 Tańce standardowe i latynoamerykańskie WALC ANGIELSKI Walc angielski powstał na bazie walca wiedeńskiego i pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych tańca zwanego boston. Stworzyli go angielscy nauczyciele tańca, zapatrując się w piękny, naturalny ruch młodych tancerzy. Wydawać by się mogło że jedynie melancholiczne usposobienie Anglików jest w stanie stworzyć tak powolny i spokojny taniec. Walc angielski jest uważany przez wielu tancerzy za najpiękniejszy ze wszystkich tańców standardowych. Stworzono wówczas cztery główne wyznaczniki techniki walca stosowne do dziś: nachylenia, unoszenia, opadania oraz odwrotny ruch ciała. Walc angielski jest tańcem ruchowo przestrzennym. Prawdziwe piękno tego tańca wydobywają tancerze, swoim lekkim, chociaż często dynamicznym ruchem ubarwionym pięknym uśmiechem. TANGO Tango, taniec standardowy. Pochodzenie nazwy znamy dzięki Erosowi Nicola Siri argentyńskiemu pisarzowi, który prowadził bardzo dokładne badania pochodzenia tanga. Doszedł on do wniosku, że wywodzi ono swoją nazwę od tangano tańca niewolników afrykańskich. Zwyczajem Czarnoskórych, przesiedlonych do Argentyny było tańczenie na ulicach miast do rytmu bębnów. Ich konwulsyjny, niemal opętany taniec został nazwany candombe. Podczas niego śpiewano refren zaczynający się od słów cum tan go. Powstała cudowna mieszanka gitar, murzyńskich synkop i hiszpańskich melodii. I tak powstała milonga. A ta, zabarwiona przez sentymentalne śpiewy kubańskiej ludności, dała początek prawdziwemu tango argentino. Kształtowanie tego tańca trwało wieki. Początkowo tańczono je w domach publicznych, przez co miało złą sławę. Wreszcie tango dotarło do Paryża, gdzie przeszło pewne modyfikacje. Tango dało ostateczny kres sztywnym, dworskim tańcom. Francuzi, a z nimi cala Europa, czekali na taniec, który 4

5 pozwoliłby im wyzwolić namiętność, pasję, erotyzm, opowiedzieć tragiczną opowieść miłosną za pomocą ciała i muzyki. Artyści czerpali natchnienie z tanga, dzięki niemu powstało wiele niezapomnianych wierszy, poematów, kompozycji, a z czasem filmów. W 1922 roku w Londynie podczas Tango Conference podjęto pierwsze próby określenia charakteru i techniki tango w wersji turniejowej. Wyznaczono pewne prawidłowości, które stosują także dzisiejsi tancerze. Są to płaskie kroki stawiane od obcasa, rytmiczny ruch zwany sttacato, brak unoszeń, opadań i nachyleń ciała. WALC WIEDEŃSKI Walc wiedeński przez wiele lat królował na parkietach dworów europejskich. Jest symbolem Austrii, szczególnie Wiednia, gdzie został zaszczepiony przez takich twórców jak Strauss, Schubert i Lanner. Walc prosty i nieskomplikowany mógł być tańczony nie tylko przez tancerzy. Każdy mógł dołączyć do tańczących, bez względu na status społeczny. Walc wiedeński nie jest tańcem figurowym. Jego najważniejszą cechą jest rotacyjny, wirowy ruch par wokół sali. Obecnie tańczy się go w równym podziale rytmicznym. Wymaga on od par turniejowych niezwykłej wytrzymałości kondycyjnej, ze względu na swój nieustanny ruch wirowy. Walc wiedeński składa się z jedynie pięciu figur: obrotu w prawo, obrotu w lewo, dwóch kroków zmiennych i figury tańczonej w centrum sali fleckerlturn. FOKSTROT Fokstrot. Jego nazwa pochodzi prawdopodobnie od angielskiego wyrażenia fox trot oznaczającego lisi trop, krok. A to za sprawą charakterystycznych kroków tego tańca, przypominających skradanie. Od początku swego istnienia fokstrot nie miał opracowanych zasad, można go było tańczyć wedle własnego 5

6 uznania. Jednak w 1914 roku nauczyciele tańca wprowadzili zasady tańczenia fokstrota. Kilka dekad temu były one bardzo uproszczone, tak by przystosować ten taniec dla mas. Obecnie fokstrot, nazywany inaczej slow foxem, jest najtrudniejszym tańcem standardowym. Londyńscy nauczyciele tańca mawiali pokaż mi jak tańczysz fokstrota, a ja powiem ci jakim jesteś tancerzem. Muzyka do tego tańca jest liryczna, bluesowa. Utwory grane dziś na turniejach, to często klasyka amerykańskiego bluesa, soulu czy jazz u. QUICKSTEP Quickstep wiąże się nierozerwalnie z historią fokstrota. Quickstep bowiem wywodzi się od fokstrota. Do 1924 roku orkiestry grały fokstrota w tempie taktów na minutę. Później jednakże londyńskie orkiestry zaczęły grać fokstrota także i w szybszym tempie. Tancerze uwzględniając wpływy rytmów charlestona na muzykę fokstrotową, zaczęli przystosowywać swoje kroki do tego tempa i nazwali je quick-time foxtrot. Krótko mówiąc quickstep stawał się stopniowo szybszą odmianą fokstrota, czym pozostał do dnia dzisiejszego, zachowując jednakże swój odrębny charakter i odmienny od fokstrota styl. Quickstepa tańczy się na całych stopach, w szybkim tempie. Tańczący poruszają się płynnie. Ciała tańczących są praktycznie cały czas w ruchu. Dwa pierwsze kroki są wolne, półtaktowe, kolejne dwa zaś szybkie, ćwierćtaktowe. Całość mieści się w sześciu uderzeniach, co daje półtora taktu. Robimy długie kroki, stawiamy nogi do przodu od pięty, do tyłu od palców, do boku zaś na palcach. Nogi należy prowadzić wąsko, a ciężar ciała należy niezwłocznie przenosić na nogę, która wykonała krok. Tańce latynoamerykańskie SAMBA Pierwszy z tańców latynoamerykańskich, samba, pochodzi z Brazylii. Pionierów tego tańca ponownie znajdujemy w afrykańskich niewolnikach. Sambę w Brazylii tańczy się do rytmu wybijanego na perkusyjnych 6

7 instrumentach. Są to bębny, ale także inne hałaśliwe przedmioty dostępne dla biednej, choć wielce umuzykalnionej ludności, takie jak garnki, szkło czy tarki. Sambowe rytmy są niezwykłe. Ich wibrujące dźwięki są w stanie poderwać do tańca każdego. To właśnie dlatego, na corocznych karnawałach w Rio de Janeiro pojawiają się tysiące turystów. Samba jako taniec towarzyski pojawiła się w Europie w 1914 roku. Wówczas nie znalazła swego miejsca w społecznościach. Drugi raz pojawiła się po II wojnie światowej i od razu stała się modnym, bo zupełnie odmiennym tańcem. Samba turniejowa jest progresywna. Tańczy się ją dookoła sali. Charakterystyczne dla niej są akcje kolan i bioder (hips action, pelvis action, bouncing). CHA CHA CHA Kubańska cha cha cha jest jeszcze tańcem stosunkowo młodym. Rytmy które ją stworzyły clave, maracas, bongoes rozbrzmiewają w Havanie od lat trzydziestych. Jednak cha cha cha turniejowa ustaliła swoje zasady w Europie dopiero w 1953 roku. Cha cha cha jest silnie powiązana z mambo. Rytmika i tempo tych tańców są niemal identyczne. Rozróżniamy mambo na raz, na dwa i na trzy. To ostatnie rozliczenie przybrało nazwę cha cha cha. Na turniejach tańczy się ją niemal w miejscu, płasko. Charakteryzuje się bardzo rytmiczną pracą stóp. Tancerze mają za zadanie pokazać zabawę, grę między partnerami. Muzyka jest raczej szybka. Cha cha cha jest tańcem bardzo popularnym i lubianym. Jest pierwszym tańcem, jaki jest nauczany na kursach tańca, zarówno dziecięcych, jak i dla dorosłych. 7

8 RUMBA Rumba także zawdzięcza swoje pochodzenie masowym przesiedleniom niewolników. Murzyńskie rytmy i śpiewy rozprzestrzeniały się na Kubie bardzo szybko. Rumba tańczona jest na Kubie przez solistów lub solistki. Ma bardziej szybkie tempo niż rumba tańczona na parkietach turniejowych. Jej rytm głównie opiera się na clave. Ruch opiera się na ramionach, klatce piersiowej i biodrach. Rumba w Europie, a dokładnie mówiąc w Paryżu pojawiła się w końcu lat dwudziestych. Było to zbyt wcześnie, aby tak egzotyczny taniec mógł się rozwinąć. Dopiero w 1936 roku Imperial Society Teachers of Dancing ustaliło podstawowe kroki rumby. Przybierała ona różne nazwy square rumba czy the Cuban ballroom rumba. Dziś na turniejach tańczy się po prostu rumbę. Ma ona zdecydowanie najwolniejsze tempo ze wszystkich pięciu tańców latynoamerykańskich. Ruch osadzony jest mocno w podłodze. Pracują biodra, stopy, ciało często układane jest w pozycji kontry. Tancerze wykonują różne pozy, szczególnie z udziałem partnerki. Podobnie jak cha cha cha, rumba jest tańcem stacjonarnym. Para opowiada tragiczną historię miłosną. Partnerka uwodzi partnera, a partner ma za zadanie ją uwieść. PASO DOBLE Paso doble pochodzi z Hiszpanii. Rozpoznawane jest po bardzo charakterystycznej muzyce. Styl i charakter paso doble ma za zadanie oddać atmosferę corridy areny walki byków. Paso tańczone na 8

9 turniejach podzielone jest na dwie części (czasem w finale puszczana jest trzecia). Część pierwsza jest marszowa. Oznajmiają to fanfary i liczne trąbki. To odegranie wejścia torreadora na arenę. I właśnie jego rolę odgrywa partner. Partnerka uosabia czerwoną płachtę, byka, bądź hiszpańską senioritę. Jej rola zajmuje główne miejsce w drugiej części, która jest bardziej melodyjna i delikatna. Zawiera także elementy flamenco. Paso doble to taniec walki, ognia, pasji, która porywa tak obojga partnerów, jak i widownię. Charakterystyczne są także ruchy rąk i dłoni, które szczególnie u partnerki imitują grę na kastanietach. Paso doble jest tańcem progresywnym, tańczonym płasko. Tancerze często uderzają obcasem w podłogę. Figura taka nazywa się apel. Nadaje ona szczególnego napięcia w opowiadanej historii. JIVE Jive powstał w Ameryce Północnej z połączenia swingu, jazzu, i jitterbuga. Jego elementem jest boogie woogie który stanowi odrębną dyscyplinę taneczną. Jive to taniec niezwykle dynamiczny i szalony. Można go tańczyć swingowo, czyli płasko z użyciem wahadłowego ruchu bioder. Inny sposób to stosowanie akcji pumping, czyli tańczenie tak zwanych kicków, ciągle uginanie i prostowanie kolan, a także lekkie podskoki. Jest najmłodszym i ostatnim tańcem latynoamerykańskim tańczonym na turniejach. Wymaga od tancerzy niesłychanej kondycji a także przedstawienia atmosfery szaleństwa, radości. 9

10 LUDOWE I NARODOWE TAŃCE POLSKIE KRAKOWIAK Wywodzi się z regionu krakowskiego, tańczony w żywym tempie, w takcie 2/4, z charakterystycznymi rytmami synkopowymi. Jest to jedyny polski taniec narodowy, który nie jest tańczony w takcie 3/4.Początkowo, taniec ten był tańczony jedynie przez lud wiejski. Z czasem jednak stał się tak popularny, że trafił nie tylko do bogatych domów mieszczańskich i na dwory szlacheckie, ale również rozprzestrzenił się na całą Polskę. W tej formie krakowiak pojawił się w XVIII wieku i oznaczał dwumiarowe tańce krakowskie. Z czasem taniec ten upowszechnił się, przenikając do muzyki symfonicznej i scenicznej. Nieodzowną częścią tańca są kolorowe stroje krakowskie, dodające mu piękna, uroku i świetności. W muzyce ludowej krakowiak zwykle rozpoczyna się przyśpiewką. W Małopolsce na każdym kroku zaznacza się panowanie krakowiaka. Jednak nazwy tej nie nadał mu lud podkrakowski. W Krakowskiem liczne tańce wiejskie o dwudzielnym metrum i synkopowanym rytmie rozmaicie się nazywały: albo od miejsca pochodzenia, jak na przykład proszowiak - od Proszowic, skalbmierzak - od Skalbmierza, albo od sposobu tańczenia: suwany, mijany, przebiegany i inne. Wykształcony przez szlachtę, stał się dominującym w kuligach, szczególnie gdy takie niespodzianie zajeżdżały do dworów. 10

11 POLONEZ Taniec w tempie umiarkowanym, o metrum 3/4. Staropolski taniec korowodowy, prototypem był taniec o nazwie chodzony. Ma uroczysty i dostojny charakter, oraz charakterystyczny rytm z akcentem na 1. Nazwa pochodzi z języka francuskiego (fr. dance polonaise 'taniec polski'). Z biegiem czasu sam przymiotnik "polonaise" wszedł w powszechne użycie, a Polacy nazywali go polonezem. Polonez prawdopodobnie powstał podczas uroczystości koronacyjnej Henryka Walezego w 1574 r. Taniec ten miał na celu przedstawienie królowi całego dworu, przechadzającego się przed tronem krokiem powolnym, posuwistym. Stąd też bierze się charakter tańca, określany jako dostojny. Popularność tańca musiała być spora, skoro odnajdujemy go w twórczości taki kompozytorów jak Jan Sebastian Bach, czy Georg Philipp Telemann. Od połowy XVII wieku polonez zyskał miano tańca narodowego. Taniec najczęściej występuje w formie repryzowej0 (ABA), gdzie część B stanowi trio. Charakterystyczna dla tańca jest kadencja, występująca na końcu utworu, lub jego części, której w układzie ruchowym przypada ukłon. Polonez jest jedynym polskim tańcem narodowym, który rodowód swój wywodzi ze środowiska szlacheckiego, przenosząc się następnie wśród prostych, wiejskich ludzi, gdzie taniec ten nazywano chodzonym lub wolnym. Polonez do dzisiaj rozpoczyna najświetniejsze bale i uroczystości. KUJAWIAK Taniec narodowy z regionu Kujaw o rytmach mazurowych (takt 3/4), lecz wolniejszym tempie. Charakterystyczną cechą kujawiaka wiejskiego są stopniowe zmiany tempa z powolnego do bardzo szybkiego, przy zachowaniu w zasadzie tej samej 11

12 melodii. Kujawiak wiejski występował jako pieśń śpiewana i jako forma instrumentalna, przerywana przyśpiewkami. Melodie autentycznych ludowych kujawiaków oparte są na skalach modalnych, co decyduje o ich smętnym charakterze. Podobnie jak oberek, kujawiak również poprzedzony jest wstępem. W narodowej formie kujawiaka, rozwiniętej poza środowiskiem wiejskim, odnaleźć można wiele cech muzycznych typowych dla mazura, oberka i chodzonego. Podobne są ukształtowania rytmiczne ale tempo jest powolne, melodyka zbliżona do konstrukcji tańców chodzonych o szeroko, stopniowo wznoszącej się linii melodycznej. Inny jest też sposób akcentowania - łagodne podkreślenie pierwszej i drugiej, słabej części taktu. Zakończenie kujawiaka zbliża się rytmicznie do mazura, ale posiada zupełnie inny wyraz ze względu na powolne tempo tańca i inny typ zakończenia melodycznego. Melodie kujawiaków oparte są często na tonacjach molowych lub na skalach modalnych, przez co są rozlewne i liryczne. Kujawiak, podobnie jak oberek, często poprzedzony wstępem o schemacie rytmicznym granym na jednym dźwięku, będącym toniką lub dominantą tonacji. Pomiędzy kujawiakiem a jego pierwowzorami ludowymi występuje wiele różnic. W kujawiakach wiejskich znaleźć można znacznie więcej ukształtowań rytmicznych. Ukształtowania rytmiczne w różny sposób podkreślają pierwszą lub drugą część taktu. Cechą charakterystyczną ugrupowań rytmicznych jest też występowanie tempa rubato, polegającego na przesuwaniu drobnych wartości rytmicznych wewnątrz taktu bez naruszenia metrum. Kujawiak jako taniec narodowy stanowił pewnego rodzaju syntezę tańca chodzonego i wolnego tańca wirowego. Muzycznie reprezentował formę raczej instrumentalną, złożoną z dwu i więcej zróżnicowanych melodycznie części. Największą popularnością cieszył się na przełomie XIX i XX wieku. OBEREK Żywy, szybki taniec ludowy w takcie 3/4. Często znany jest pod nazwą obertas, ober. Nazwa tańca występuje po raz pierwszy w 1697 roku, a pochodzi od sposobu tańczenia - od obracania się. W Krakowskiem był nazywany drobnym. W Płockiem nazywano go wyrwasem. Inne spotykane nazwy to: drygant, zwijacz, okrągły. Również w zależności od regionu tańczony był w różnym tempie: mniej żwawo w Wielkopolsce i Kujawach, żywiej nieco na 12

13 Mazowszu i Podlasiu, a najżywiej w Krakowskiem. W oberku stosowano również krótkie przyśpiewki. Zdaje się być tańcem powstałym na Kujawach, tam przynajmniej było niegdyś główne jego siedlisko. Stał się on tańcem powszechnym w całej Polsce i to sprawiło, że nie nadano mu nazwy od jakiejś ziemi, jak w przypadku krakowiaka, mazura czy kujawiaka. W wielu okolicach był jedynym tańcem ludu. Oberek opiera się na ciągłym powtarzaniu tego samego motywu melodyczno - rytmicznego. Ważną cechą tańca jest występowanie wstępu, granego na jednym dźwięku, lub na kwincie w basie. Często taniec ten jest grany łącznie z kujawiakiem, tworząc formę ABA - oberek, kujawiak, oberek, lub wiązankę tańców. MAZUR Taniec i pieśń taneczna w metrum 3/4 i żywym tempie. W tańcu charakterystyczny jest akcent na słabej - drugiej lub trzeciej części taktu oraz występowanie tempa rubato. Rubato polega na przesuwaniu drobnych wartości rytmicznych wewnątrz taktu, bez naruszania metrum głównego. Ten taniec również nazwę zaczerpnął z nazwy regionu Polski jakim są Mazury. Jest on wspomnieniem dawnej, wielkiej świetności i przepychu Rzeczpospolitej szlacheckiej. Nazwa tańca pochodzi od Mazowsza, gdzie powstał. Jako taniec szlachty nie wydaje się sięgać czasów dalszych jak Zygmunta III. Wcześniejszych śladów mazura, tak jak i oberka, szukać można w tańcach o nazwach wyrwany, wyrwaniec. Wielką rolę w rozpowszechnianiu mazura w Polsce i Europie odegrali oficerowie legionów polskich w czasach Napoleona. Wtedy też mazur rozrósł się również pod względem muzycznym, wprowadzono część środkową - trio. Mazur jest tańcem trójmiarowym, o dość 13

14 jednolitym tempie. Jego cechą charakterystyczną jest dwutaktowa (rzadziej trzytaktowa) fraza muzyczna. Istotne znaczenie dla charakteru mazura ma różnorodny sposób akcentowania. Jeżeli akcenty są na raz i na trzy, to wtedy jest bardziej żywy i zbliża się do oberka. Jeśli akcentuje się słabą część taktu - mazur zbliża się charakterem do kujawiaka. Mazury bliższe muzyce ludowej mają mniej zróżnicowany obraz rytmiczny. Melodyka mazura jest niespokojna, z ostro podkreślonymi i zarysowanymi motywami. Mazur przewijał się przez polskie salony, zachwycając inne nacje bogactwem elementów ruchowych. Figurom mazura, podobnie jak poloneza, także przypisywano symboliczne znaczenie. Jest w nim zatem żywioł wojenny połączony z miłosnym. Wielka ilość figur tanecznych, najrozmaitszych rozwiązań przestrzennych oraz szybkie tempo mazura, wymagają niezwykłej sprawności tancerzy. Jest to popis męskiej zręczności i temperamentu, a zarazem elegancji, gracji i wdzięku kobiet. Poszczególne figury tańca, chociaż z góry ułożone, są nasycone pełną inwencji improwizacją tancerza. W postaci stylizowanej znany jest pod nazwą mazurek, lub mazurka, a rozpowszechnili go tacy kompozytorzy jak Fryderyk Chopin, Stanisław Moniuszko, Karol Kurpiński, Henryk Wieniawski, Karol Szymanowski i inni. Zespół Ludowy Pieśni i Tańca Mazowsze "Mazowsze" należy do największych na świecie baletowych zespołów tańca ludowego, sięgających do bogactwa narodowych tańców, piosenek, przyśpiewek i obyczajów. Niezaprzeczalnie polskie, podkreślają korzenie narodu, świadczące o jego tożsamości, ciągłości i rozwoju kultury. Repertuar Zespołu pod względem zasięgu terytorialnego (geograficznego) obejmuje wszystkie najważniejsze obszary historyczne Polski: przede wszystkim mazowsze, ale również małopolskę, pomorze, wielkopolskę, śląsk, podhale. Z uwagi na tak ogromne bogactwo repertuarowe, "Mazowsze" jest Zespołem narodowym, oddaje ciepło każdego polskiego zakątka. Dziś, kiedy Europa dąży do zjednoczenia, postępująca unifikacja kultury i obyczajów skłania nas do dbania o odrębność, do pokazywania własnego, oryginalnego dorobku. "Mazowsze" należy do tych oryginalnych zjawisk w powojennej kulturze, którego źródła są rodowodem podkreślającym, że wśród innych mód jesteśmy sobą. Dla tysięcy widzów na całym świecie koncerty "Mazowsza" były pierwszym kontaktem z polską kulturą. "Jeśli takie jest oblicze 14

15 Polski, to niech żyje Polska!" ("Gazette de Lausanne" - Szwajcaria). Dla licznie rozsianej po świecie Polonii - namiastką ojczyzny - chwilą wzruszeń, powrotu do kraju lat dziecinnych. "Mazowsze" historycznie wpisane jest w poczet wybitnych polskich twórców i wykonawców, którzy wykreowali w znaczeniu najwyżej cenionych wartości wizerunek Polski w świecie. Porównanie przez Jerzego Waldorffa "Mazowsza" z "perłą w koronie Rzeczypospolitej" najpełniej oddaje rangę i najwyższą wartość Zespołu, który od ponad pół wieku zachwyca Europę i Świat, spełniając zaszczytną funkcję Ambasadora Polskiej Kultury. Opracowanie powstało z wykorzystaniem materiałów ze stron: