Rodzicom ku uwadze! Poradnik internetowy dla rodziców uczniów klas I- III Gimnazjum Sióstr Misjonarek Św. Rodziny im. Bł. B. Lament w Białymstoku Białystok rok szkolny2012/13
Jak chronić naszą młodzież przed zachorowaniem na bulimię i anoreksję? Czym jest anoreksja? Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny jest to zaburzenie odżywiania, które jest groźne dla zdrowia i życia. Choroba ta ma podłoże psychiczne i objawia się silną obawą przed utyciem, co prowadzi do unikania jedzenia. Osoba chora na anoreksję postrzega siebie jako dużo grubszą niż jest w rzeczywistości, jest owładnięta obsesją na punkcie wizerunku swojego ciała, ma zaniżone poczucie własnej wartości. Istota anoreksji to także próba uzyskania kontroli nad swoim życiem, swoim ciałem, pole do rywalizacji w pokazywaniu innym swojej siły, wytrzymałości, manifestacja bardzo niskiej samooceny. Jednym z kryteriów rozpoznawczych anoreksji jest spadek masy ciała o ponad 15%, z czym wiążą się dalsze problemy zdrowotne, ponieważ anoreksję wyróżnia szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często nieodwracalne zmiany. Jakie są przyczyny anoreksji? Uważa się, że anoreksja jest przede wszystkim chorobą duszy, chorobą o podłożu psychologicznym. Anorektycy mają często niskie poczucie własnej wartości, w wieku nastoletnim takie odczucia mogą być nasilone. Młodzież, szczególnie dziewczęta wzorują się na obrazach sylwetki dziewczyny wyidealizowanej przekazywanej przez środki masowego przekazu, szukają rewelacyjnych diet dla młodych ludzi. Smukła sylwetka to przepustka do lepszego życia. Anorektycy często pochodzą z rodzin, gdzie stawiane są duże wymagania. Jakie są objawy anoreksji? Objawami anoreksji są: brak apetytu, niepohamowany wstręt do jedzenia; silny lęk przed przybraniem na wadze; spożywanie posiłków w samotności (wstyd przed innymi); kłamstwa o ilości spożywanych posiłków; nieprawidłowa ocena wagi własnego ciała, lekceważenie skutków nagłego spadku wagi; BMI jest równy lub mniejszy od 17,5;
skrajnie szczupłe ciało, zaostrzone rysy twarzy, suchość skóry, brak elastyczności skóry; wypadanie włosów; ogólne osłabienie, odwodnienie, dolegliwości ze strony układu krążenia; zawroty głowy, obniżenie tętnicze krwi, omdlenia; zaburzenia układu trawiennego; często następuje zatrzymanie miesiączki; zmiany w układzie kostnym, osteoporoza; nadmierne, intensywne ćwiczenia fizyczne mające poprawić figurę; drażliwość; odsuwanie się od innych, zaburzone relacje; stany obniżonego nastroju, depresja. Jak zapobiegać anoreksji? uczyć młodzież samopoznania; wzmacniać poczucie własnej wartości, samooceny, samoakceptacji; uczyć prawidłowych nawyków żywieniowych; promować zdrowy, aktywny styl życia; uczyć rozumienia mechanizmów działania reklamy; posiadać wiedzę o anoreksji, bulimii; wyposażyć młodzież w wiedzę o anoreksji i jej skutkach. Jakie jest leczenie anoreksji? Tego typu zaburzenia wymagają licznych zabiegów terapeutycznych. W praktyce rzadko można ograniczyć się do jednej z metod leczenia. Zależnie od potrzeb sięga się do jednej lub kilku metod (równolegle lub kolejno). Gdy stan anorektyka zagraża jego życiu, powinien być natychmiast poddany hospitalizacji. Anorektycy biorą udział w terapii zajęciowej oraz w indywidualnych seansach psychoterapeutycznych. Czym jest bulimia? Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna jest to zaburzenie odżywiania polegające na występujących co jakiś czas napadach obżarstwa oraz następujących po nich epizodach wymiotowania, ćwiczeń fizycznych, lewatyw, stosowania leków przeczyszczających i moczopędnych. Ten zaburzony stosunek do jedzenia, tycia i odchudzania się są objawami choroby, która pochodzi z umysłu, jest chorobą
o podłożu psychologicznym. Chociaż jest to zaburzenie mogące dotyczyć obu płci, przeważają nastolatki i młode kobiety. Bulimia często dotyka osób, które nie akceptują swojego wyglądu, swojej wagi. Jakie są przyczyny bulimii? wpływ mass- mediów, lansowanie szczupłej sylwetki; predyspozycje i czynniki psychiczne takie jak: brak samoakceptacji, niskie poczucie własnej wartości, brak akceptacji przez grupę rówieśniczą; konflikty w rodzinie; emocjonalne zaniedbanie dziecka w dzieciństwie; dążenie do perfekcji; Jakie są objawy bulimii? Objawami bulimii są: stałe zaabsorbowanie jedzeniem; nadmierne przejadanie się- pochłanianie wielkich ilości jedzenia w krótkich odstępach czasu; przeciwdziałanie przytyciu poprzez prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych, tłumiących łaknienie, okresowe głodówki; obsesyjny lęk przed nadwagą; nadmierne odchudzanie się; przymus ćwiczeń fizycznych; nieracjonalne zachowanie się lub depresja; przewlekły ból lub pieczenie w gardle spowodowane działaniem kwasu żołądkowego znajdującego się w wymiocinach; suchość warg, języka i skóry; obrzęk gruczołów ślinowych w wyniku odwodnienia; przewlekła biegunka lub zaparcia; nieregularne miesiączki; odwodnienie i niedobory składników pokarmowych, zwłaszcza niedobór potasu; skurcze mięśni, zaburzenia rytmu serca, osłabienie;
Jak zapobiegać bulimii? Należy stosować takie same środki zapobiegawcze jak w przypadku anoreksji. Jakie jest leczenie bulimii? Leczenie polega przede wszystkim na psychoterapii- indywidualnej, grupowej lub rodzinnej. Mogą być również prowadzone terapie behawioralne lub poznawcze. Terapia behawioralna polega głównie na zmianie destrukcyjnych zachowań (w tym przypadku napadów obżarstwa i wymiotów). Sesje poświęcone są badaniu poszczególnych typów zachowania i jak można im zapobiegać, pacjent otrzymuje szczegółowe instrukcje pomiędzy kolejnymi sesjami. Terapia poznawcza pozwala na odkrycie mechanizmów kierujących tego typu zachowaniami. Terapia grupowa lub indywidualna skupia się na poznawaniu doświadczeń emocjonalnych, ich związku z występowaniem bulimii. Osobom chorym na bulimię lub anoreksję potrzebna jest pomoc psychologów i psychiatrów a także medyczna. Niezbędne jest wsparcie życzliwych osób z rodziny i z grupy rówieśniczej.