26 / MÓJ PIES SIERPIEŃ 2005 EKSPERT RADZI Wychowujemy sportowca Masz szczeniaka i chcesz go wychować na psiego sportowca? W tej rubryce krok po kroku pokażemy, jak rozwijać jego zdolności A sti ma dwa miesiące i jest owczarkiem australijskim. W przyszłości ma uprawiać agility, obedience i inne psie sporty. Jej rodzice też są sportowcami: tata czempionem pasienia, a mama ćwiczy agility i obedience. Predyspozycje rodzinne to jednak nie wszystko. Nawet największy talent może się zmarnować, jeśli nie będzie rozwijany. Zatem już od samego początku, jeszcze u hodowcy, Asti i jej rodzeństwo były odpowiednio prowadzone i ukierunkowywane. Początkowa praca polega na socjalizacji (pies sportowy nie może być lękliwy) i wyrabianiu zaufania do człowieka, a także rozwijaniu odpowiednich instynktów (przede wszystkim chęci zabawy z człowiekiem). Nie znaczy to, że maluchy nie mają dzieciństwa. Wręcz przeciwnie nauka oparta jest na zabawie (stosuję metodę klikerową), a sesje króciutkie, ponieważ szczenięta nie są w stanie zbyt długo skupiać uwagi na jednej czynności. 2 PRZECIĄGANIE Z PANIĄ Aby przekonać pieska, że najlepsza zabawa jest z człowiekiem, bawimy się w przeciąganie. Ważne, żebyśmy zawsze mogli odebrać mu zabawkę. Jednak od czasu do czasu dajemy maluchowi wygrać i nacieszyć się łupem. Z tak małym pieskiem nie szarpiemy się zbyt mocno, bo mogłoby go to zniechęcić. W trakcie zabawy przyzwyczajamy go do dotyku ręki, głaskania i poklepywania. a gdy przyjdzie nagradzamy. Cofamy się o parę kroków i znowu go wołamy. Wołać szczeniaka należy tylko do rzeczy przyjemnych jedzenia czy zabawy. Nie wołamy go natomiast, gdy chcemy mu np. coś odebrać. 1 Z PRZEDMIOTEM W PYSKU Instynkt noszenia w pysku przedmiotów objawia się wcześnie. Chęć aportowania to jedna z najważniejszych cech psa szkolonego sportowo czy użytkowo. Asti sama z siebie chętnie aportuje portfel, który dostała do pyska. Oczywiście nie jest to dobry przedmiot do zabawy, ale nic się nie stanie, jeżeli przez chwilę go ponosi. 3 ASTI TO JA Jedną z najważniejszych umiejętności każdego psa, nie tylko sportowego, jest przychodzenie na wołanie. Ćwiczymy je z maluchem od początku, przy okazji ucząc go reakcji na imię. Bierzemy garstkę smakołyków, wołamy pieska po imieniu, SIAD ZAMIAST KARCENIA Siad to obok przywołania jedna z podstawowych i najbardziej przydatnych komend. Jest to pozycja zasadnicza w szkoleniu sportowym, bardzo pomocna także na co dzień: gdy maluch czegoś od nas chce albo próbuje skakać przy powitaniu, zamiast na niego krzyczeć albo go odpychać co zwykle skutkuje wzmożonym skakaniem możemy naprowadzić go na pozycję siad (albo wydać komendę, jeśli już ją zna).
Komenda siad jest łatwa do nauczenia i nawet małe szczenię może ją szybko opanować. Aby Asti usiadła, naprowadzam ją smakołykiem: pokazuję nagrodę i przesuwam rękę do góry i do tyłu nad jej głową. Śledząc smakołyk, mała w naturalny sposób siada. W tym momencie klikam i daję nagrodę. Po kilku powtórkach Asti sama siada i czeka na kliknięcie. Wtedy zaczynam wprowadzać komendę siad (zgodnie z zasadą szkolenia klikerowego, komendę dodaje się do zachowania, które pies już świadomie wykonuje). fot. Małgorzata Mika RASOWI SPORTOWCY J eśli poważnie myślimy o karierze sportowej naszego psa, najlepiej wybrać określoną rasę. Oczywiście wiele kundelków też ma predyspozycje do sportu, jednak nigdy nie wiadomo, co wyrośnie z nierasowego malucha. Wybór rasy zależy oczywiście od dyscypliny sportu. W agility, które ma trenować w przyszłości Asti, najlepiej sprawdzają się psy skoczne i zwinne, nastawione na współpracę z człowiekiem. Na zawodach agility dominują border collie, owczarki szetlandzkie i belgijskie. Dobrze sprawdzają się także inne rasy pasterskie: owczarek australijski, australian cattle dog, kelpie, a także pudle. Te rasy doskonale nadają się także do szkolenia w kierunku posłuszeństwa sportowego. W tym sporcie dobrze sprawdzi się też owczarek niemiecki, który jest trochę zbyt wolny do agility. 5 ALBO SIAD, ALBO WARUJ Nauka warowania jest bardzo podobna do nauki siadania, z tym że rękę ze smakołykiem opuszczam tuż przed nosem Asti aż do ziemi. Aby dostać smakołyk, w końcu się kładzie. Wtedy słyszy klik i otrzymuje nagrodę. Siadu i warowania nie ćwiczymy podczas jednej sesji, gdyż komendy mogłyby się pieskowi pomylić. NIESTRASZNY TUNEL Maluchy już u hodowcy rozpoczęły naukę niektórych elementów agility chętnie bawiły się np. w dziecięcym tunelu. Teraz Asti poznaje dorosły 6 tunel. Z jednej jego strony zostaje przytrzymana, a z drugiej zawołana. Ponieważ znała już mały tunel, bez wahania, radośnie przebiega przez duży. 7 CHODZI PIES PO DESCE... U hodowcy szczenięta chodziły też po położonej na ziemi desce. Teraz deska oparta jest o niski stolik. Asti bez oporów podąża za smakołykiem zarówno w górę, jak i w dół. Urszula Charytonik Zdjęcia: Justyna Włodarczyk, Tomasz Jastrzębowski W następnym odcinku Asti będzie już miała trzy miesiące czego nauczy się do tego czasu?
30 / MÓJ PIES WRZESIEŃ 2005 EKSPERT RADZI Suczka Asti ma w przyszłości uprawiać psie sporty i od początku jest do tego przygotowywana. Czego nauczyła się w ciągu ostatniego miesiąca? A sti ma już trzy miesiące. Nadal ćwiczymy komendy opisane w poprzednim odcinku siad i przywołanie. Rozpoczęłyśmy też naukę nowych. POPATRZ MI W OCZY 1 I ZOSTAŃ W sportowym posłuszeństwie wymaga się, aby pies przez cały czas utrzymywał kontakt wzrokowy z przewodnikiem. Zaczynamy ćwiczenia dodam dopiero wtedy, gdy Asti bez problemu będzie wytrzymywać w tej pozycji ok. 5 sekund. Ponieważ zależy mi na szybkim wykonywaniu komend, osobno ćwiczymy szybkie siady wtedy klikam natychmiast po przyjęciu pozycji siad. CHODZENIE 2 NA LUŹNEJ SMYCZY Na spacerach pies może wędrować z przodu, z boku, z tyłu byleby nie ciągnął. Jeśli ciągnie, Kiedy Asti napina smycz, zamieniam się w drzewko. Jeśli dalej stoi na napiętej smyczy, cmokam i gdy tylko zwróci na mnie uwagę, pokazuję jej smakołyk i cofam się parę kroków. W ten sposób uczy się podążania za mną na cmokanie. Podczas ćwiczeń często zmieniam kierunek marszu, tak by mała nie próbowała wciąż ciągnąć w jednym kierunku. Przy zmianie kierunku też cmokam i nagradzam ją za podążanie za mną. Wychowujemy (cz. II) sportowca w spokojnym miejscu. Kiedy Asti popatrzy na mnie choć przez krótką chwilkę, klikam i daję nagrodę. Wkrótce suczka zaczyna specjalnie patrzeć mi w oczy, żeby zarobić smakołyk. Asti rozumie już komendę siad, choć nie potrafi jeszcze wykonać jej w każdej sytuacji. Zaczynamy naukę zostawania. Mówię siad, mała siada, a ja opóźniam trochę kliknięcie, początkowo o sekundę, dwie. Na razie przedłużam siedzenie tuż przede mną. Komendę zostań to dlatego, że zwykle go za to nieświadomie nagradzamy: gdy chce iść do przodu, a my dajemy mu się pociągnąć, uczy się, że to zachowanie odnosi pożądany skutek. Utrwalonego nawyku ciągnięcia trudno oduczyć. Dlatego najlepiej nie dopuszczać do wytworzenia się go już u małego szczeniaka. Zasada jest prosta: kiedy smycz się napina, przystajemy. Pies musi się nauczyć, że jedynym sposobem dotarcia do celu jest utrzymywanie luźnej smyczy. Kiedy nie mam czasu na ćwiczenia, ubieram Asti w szelki. W ten sposób nauczy się, że w szelkach można ciągnąć, a w obroży nie. CHODZENIE 3 PRZY NODZE Sportowe chodzenie przy nodze jest czymś zupełnie innym niż codzienne chodzenie na smyczy. Pies ma iść z lewym barkiem na wysokości nogi przewodnika, cały czas patrząc na niego.
Wołam Asti i ruszam energicznym krokiem. Truchta za mną, spoglądając z zainteresowaniem. Gdy tylko znajdzie się przy mojej lewej nodze, słyszy klik i dostaje nagrodę. Na tym etapie klikam przy każdym znalezieniu się w odpowiedniej pozycji. Ćwiczymy w spokojnym miejscu, ale jeśli mimo to mała bardzo się rozprasza, trzymam ją na smyczy. Nie używam jej do szarpania, ma ona tylko zapobiec możliwości oddalenia się psiaka. Asti ma teraz tylko dwie możliwości: albo ćwiczy ze mną i dostaje nagrody, albo... się nudzi. PIŁECZKA SZCZYTEM MARZEŃ Jako nagrody używam piłeczki na sznurku. Bawimy się nią np. po przywołaniu. Piłeczka dla szczeniaka powinna być przyjemna do chwytania najlepiej z miękkiej, porowatej gumy. Podczas zabawy zachęcam Asti do chwytania za piłkę, a nie za sznurek, który początkowo wydaje jej się bardziej atrakcyjny. Mała nigdy nie dostaje piłki do samodzielnej zabawy do tego są inne zabawki. Piłeczka ma stać się dla niej szczytem marzeń. ROZŁOŻONA 5 PALISADA Asti potrafi już przejść całą niską kładkę i palisadę. Obie przeszkody są rozstawione niziutko. Nawet, gdyby nie bała się wyższej przeszkody, w tym wieku ma jeszcze nie najlepszą koordynację ruchową, lepiej więc nie ryzykować upadku. Stroma palisada nie jest też dobra dla stawów szczeniaka. Początkowo Asti dostawała smakołyki co kilka kroków, teraz dostaje je tylko na końcu, gdy tylne łapki znajdują się na przeszkodzie, a przednie na podkładce ze smakołykami. Ćwiczymy też przywołania przez palisadę, żeby zachęcić małą do jej szybkiego pokonywania. 6 MIĘKKI TUNEL Asti lubi biegać przez normalny tunel. Miękki tunel, czyli rękaw, też nie stanowi już dla niej problemu. Pomocnik przytrzymywał ją przy wejściu, a ja kilka razy przywołałam ją przez rękaw, przytrzymując materiał w górze. Teraz sama przebiega go z impetem. Wbrew pozorom psy szybko uczą się pokonywania tej niby-norki. WSTĘP 7 DO SLALOMU Naukę slalomu zaczynam od dwóch tyczek. Pokazuję Asti smakołyk przed nosem i przeprowadzam ją między słupkami. Gdy je mija, słyszy klik i dostaje nagrodę. Od początku ćwiczymy na obie ręce, pamiętając o tym, że pies zawsze wchodzi w slalom lewym barkiem (przy lewej ręce wchodzi od naszej strony, przy prawej od zewnętrznej). cdn. Urszula Charytonik Fot. Tomasz Jastrzębowski 1 2 3 5 6 7
3 / MÓJ PIES PAŹDZIERNIK 2005 EKSPERT RADZI Wychowujemy sportowca (cz. III) 1 2 3 C zteromiesięczna Asti wymieniła już niektóre zęby i powoli z puchatej kulki zamienia się w podlotka. Zrobiła też postępy w szkoleniu. 1 ZOSTAWANIE Asti rozumie już polecenie zostań, choć oczywiście do długiego zostawania w rozpraszających warunkach droga jeszcze daleka. Stopniowo przyzwyczajam ją do zostawania w większej odległości, przez dłuższy czas i wtedy, gdy się poruszam. W spokojnym otoczeniu potrafi już zostać: n przez 30 sekund, n w odległości 10 metrów, n gdy obchodzę ją wkoło. Dzięki tym umiejętnościom można już bez niczyjej pomocy zrobić jej pozowane zdjęcie, Asti nie ucieknie z kadru! Ponieważ zostawanie to ćwiczenie proste, ale dość nudne, często nagradzam Asti piłeczką, która jest cenniejszą nagrodą niż smakołyki. Po wykonaniu komendy zostań zawsze wracam do suczki. Jeśli chcę ją zostawić, żeby za chwilę ją przywołać (na tym etapie robię to rzadko), używam komendy czekaj. Wprowadzanie dwóch różnych komend dla tych sytuacji nie jest konieczne, ale wolę, żeby pies rozumiał słowo zostań jako nie ruszaj się, dopóki do ciebie nie wrócę.
Czego Asti, szkolona do psich sportów, nauczyła się w ciągu ostatniego miesiąca? 3 PRZYWOŁANIE Przychodzenie na wołanie to najważniejsza z komend, która może nawet uratować psu życie. Ale przywołanie to także jedno z ćwiczeń w posłuszeństwie sportowym. Pies po przywołaniu powinien szybko przybiec i usiąść prosto jak najbliżej przewodnika. Choć to mało skomplikowane ćwiczenie, i tak rozbijam je na mniejsze składowe. Najpierw chcę wyrobić u Asti prędkość. Chciałabym też, żeby przybiegała w pełnym pędzie do samego końca, nie hamując zbyt wcześnie. Suczka zostaje przytrzymana przez pomocnika lub dostaje komendę czekaj, a ja ustawiam się naprzeciwko i pokazuję jej piłeczkę lub smakołyk nisko, między nogami i wołam ją. Dzięki temu Asti dopada nagrody, nie staje się dla niej sygnałem do wstania. Dzięki takiej metodzie uczenia unika się robienia przez psa kroczków do przodu. 5 PODWÓRKOWE AGILITY Ponieważ nie mam dostępu do toru agility na co dzień, a także po to, by wyrobić w suczce pewność siebie, ćwiczymy czasem podwórkowe agility. W tym celu można wykorzystać niskie murki, głazy, ścięte czy leżące pnie drzew. Pokazuję Asti smakołyk przed nosem i zachęcam ją do położenia przednich łapek na kamieniu. Ponieważ jest dość wysoki, nie wymagam, aby na niego wskoczyła. 5 6 2 CHODZENIE PRZY NODZE Asti potrafi już przejść w odpowiedniej pozycji kilka kroków, nie muszę nagradzać jej za każde znalezienie się przy nodze. Po przejściu krótkiego odcinka przy nodze słyszy klik i dostaje smakołyk. Powtarzam to ćwiczenie nie więcej niż kilka razy z rzędu, żeby się nie znudziła. Chodzimy po prostej albo po łuku w prawo. Asti potrafi już nawet zrobić razem ze mną w tył zwrot przez prawe ramię. Na tym etapie nie ćwiczymy zakrętów w lewo, gdyż wymagają one specjalnej pracy tylnych łap, aby pies nie wysuwał się przed przewodnika ani nie wpadał mu pod nogi. Nie wprowadziłam jeszcze komendy słownej dla tego ćwiczenia. obawiając się zderzenia ze mną. Przy okazji uczy się przybiegania prosto, a nie pod kątem. POZYCJA STÓJ Na początku uczę Asti przyjmowania pozycji stój z siadu. Stój z leżenia jest trochę trudniejsze. Na zawodach ideałem jest, aby pies podczas przyjmowania pozycji stój nie odrywał od ziemi przednich łap. Dlatego uczę suczkę wstawania do tyłu. Pokazuję jej smakołyk przed nosem, a następnie trochę go opuszczam i kieruję tuż pod jej klatkę piersiową, w kierunku zadu. Śledząc smakołyk, Asti unosi zad. Wtedy słyszy klik i dostaje nagrodę. Wkrótce sam ruch ręki pod klatką piersiową 6 FRISBEE Jednym ze sportów, które Asti ma uprawiać, jest frisbee. Oczywiście tak młody szczeniak nie powinien skakać, ale już teraz można wyrabiać u niego pasję do talerzyka. Do zabawy używam dwóch małych frisbee z materiału. Bawimy się w przeciąganie, a od czasu do czasu turlam talerzyk po ziemi i pozwalam suczce go gonić. Gdy go złapie, wołam ją, pokazując drugie frisbee. Dzięki temu Asti chętnie przybiega z pierwszym talerzykiem, a wtedy zaczynamy bawić się drugim. Asti uwielbia tę zabawę! Urszula Charytonik Fot. Tomasz Jastrzębowski
30 / MÓJ PIES LISTOPAD 2005 EKSPERT RADZI Wychowujemy sportowca (cz. IV) A sti to już panienka. Wymieniła wszystkie zęby, a gdy się na nią patrzy, zwracają uwagę przede wszystkim jej długie nogi. Ma lepszą koordynację ruchową, jest coraz zwinniejsza i szybsza. 1 NA HUŚTAWCE Nową przeszkodą agility, którą Asti poznaje, jest huśtawka. Na początku opieram deskę od huśtawki na niewielkim drewnianym klocku tak że tylko minimalnie się przechyla. Asti pokonuje ją bez zastanowienia. Następnie kładę deskę na niskiej podstawie do huśtawki. Teraz przechyla się ona już całkiem mocno, dlatego z przodu podkładam dwie opony, aby po przeważeniu deska opierała się o nie. Kilkakrotnie wprowadzam Asti za smakołykiem na huśtawkę. Po każdym przeważeniu nagradzam ją za zatrzymanie się na żółtej strefie kontaktu. Suczka nie ma z tym problemu, więc usuwam jedną oponę. Teraz huśtawka przechyla się jeszcze bardziej. Asti nadal się nie boi i skutecznie kontroluje przeważanie deski. Po kilku próbach umie już przebiec huśtawkę bez żadnej opony. Asti nauczyła się pokonywać tę przeszkodę w ciągu jednej sesji. Na tak szybkie postępy mogłam sobie pozwolić dzięki temu, że mała nie boi się wysokich i ruchomych powierzchni. Sporo psów wymaga jednak o wiele wolniejszego tempa nauki. Żeby zwierzak się nie przestraszył i nie nabawił urazu, na wszelki wypadek zawsze lepiej uczyć go pokonywać huśtawkę stopniowo. Asti (z prawej) jest już prawie tak duża jak jej mama Pięciomiesięczna Asti, której postępy w szkoleniu obserwujemy od paru miesięcy, poznaje nowe przeszkody agility i zaczyna uczyć się pasterstwa 2 SKOKI PRZEZ PRZESZKODY Asti uczy się także skakać przez przeszkody. Pięciomiesięczny szczeniak nadal się rozwija, dlatego aby nie przeciążać jego stawów, poprzeczka znajduje się na najniższej możliwej wysokości. Suczka zostaje przytrzymana, a ja wołam ją do siebie przez przeszkodę. Gdy Asti skacze, klikam i zaraz potem ją nagradzam. Ponieważ skacze za każdym razem, już po kilku próbach wprowadzam komendę hop. Na razie nie wymagam wykonania więcej niż kilku prób z rzędu podczas jednej sesji. To, kiedy rozpoczniemy naukę skoków, zależy w dużym stopniu od ostatecznej wielkości psa, a co za tym idzie zagrożenia dysplazją. Owczarki australijskie są średnimi psami (dorosłe suczki ważą około 20 kg), u których dysplazja nie zdarza się często. Dlatego wykonanie raz na jakiś czas kilku niskich skoków nie jest ryzykowne dla szczeniaka tej rasy. Nie powinno się tylko wymagać od niego wysokich skoków ani wielu niskich z rzędu. 3 BIEG PRZEZ TUNEL Aby przyzwyczaić Asti do biegania przez wygięty tunel, rozpoczynam ćwiczenie od tunelu zupełnie rozprostowanego i przy każdej następnej próbie wyginam go coraz bardziej. Dzięki temu suczka nawet nie zauważa, kiedy zaczyna biegać przez tunel w kształcie litery U. PIERWSZE KROKI PASTERKI Planuję również wyszkolić Asti na psa pasterskiego. Dlatego wraz z kilkoma innymi osobami zdecydowaliśmy się na zakup paru owieczek. Na początku trzeba u psa obudzić instynkt pasterski i pewność siebie w stosunku do zwierząt, które ma zaganiać (pies pasterski nie może się ich bać, gdyż one natychmiast to wyczują i wykorzystają). W tym celu wpuszcza się psa do owiec zamkniętych na ogrodzonym terenie, dbając tylko o to, aby ani on nie zrobił im krzywdy (w wypadku szczeniąt w zasadzie nie ma takiego ryzyka), ani one jemu. W tak zaaranżowanej sytuacji instynkt sam powinien się w psie obudzić. Taki kontakt z owcami zapewniamy psu raz na tydzień lub półtora, po parę minut. Możemy chwalić go za zainteresowanie zwierzętami, ale nie używamy żadnych innych nagród, aby nie odwracać jego uwagi od owiec. Widząc je po raz pierwszy, Asti jest nimi zainteresowana, ale też wyraźnie niepewna, czego się po nich spodziewać. Żeby ją ośmielić, na moment wpuszczamy do zagrody jej siostrę, która już wcześniej miała z nimi do czynienia i wie, na co można sobie pozwolić. W pierwszej chwili Asti chce gonić siostrzyczkę, ale szybko zaczyna samodzielnie biegać za owcami. Będzie jednak potrzebowała jeszcze co najmniej kilku spotkań, zanim rozpoczniemy szkolenie. Urszula Charytonik Fot. Tomasz Jastrzębowski
Na początek opieram deskę od huśtawki na niewielkim 1 drewnianym klocku 2 Aby nie przeciążać stawów szczeniaka, poprzeczkę przeszkody umieszczam bardzo nisko 3 Zaczynamy ćwiczenia od tunelu prostego, potem stopniowo go wyginam Żeby ośmielić Asti, wpuszczamy do zagrody jej siostrę, która już wcześniej widziała owce Asti najpierw goni siostrę, ale szybko zaczyna sama biegać za owcami Będzie jednak potrzebowała jeszcze kilku takich spotkań, zanim zacznę ją szkolić na pasterkę...
30 / MÓJ PIES GRUDZIEŃ 2005 EKSPERT RADZI Wychowujemy sportowca (cz. V) Brat i siostry Asti również uczą się psich sportów ZOSTAWANIE Z CHOWANIEM SIĘ W zostawaniu Asti poczyniła dalsze postępy. W spokojnym otoczeniu potrafi już zostać w odległości 25-30 kroków. To ważne, żeby, wprowadzając nowe utrudnienie, obniżyć inne kryteria. Na przykład, jeśli pracujemy nad odległością, nie wymagamy od razu zostawania przez dłuższy czas. Jeśli po raz pierwszy odchodzę na większą niż dotąd odległość, zaraz wracam do psa. Z kolei gdy wydłużam czas zostawania, robię to w odległości, która nie jest już dla Asti problemem. W miarę postępów stopniowo łączę te dwa elementy. Wprowadzam też nowe utrudnienie chowanie się. Na początku chowam się psu na moment, po czym ponownie się pokazuję. Stopniowo przedłużam czas pozostawania poza zasięgiem jego wzroku. Nasza uczennica, której postępy obserwujemy piąty miesiąc, coraz lepiej radzi sobie zarówno z przeszkodami agility, jak i z zadaniami związanymi ze sportowym posłuszeństwem Prawidłowo uczony pies nie denerwuje się z powodu zniknięcia przewodnika wie, że on zaraz wróci i da mu za ładne czekanie nagrodę! RÓWNAJ W SKUPIENIU Nadal pracujemy nad chodzeniem przy nodze. To jedno z trudniejszych ćwiczeń, gdyż wymaga od psa długotrwałej koncentracji. Warto więc używać najlepszych smakołyków. Jedzenie pozwala nagradzać psa bez przerywania ćwiczenia. Jeśli pies lubi aport, na koniec można nagrodzić go zabawą piłeczką lub gryzakiem oczekiwanie na tę nagrodę będzie dla niego dodatkową motywacją. Nagrody podaję z lewej ręki, zwracając uwagę, aby pies otrzymywał je, gdy jest w prawidłowej pozycji.
SIAD BLISKO PRZED PANIĄ W ćwiczeniu do mnie pies powinien usiąść jak najbliżej przewodnika. Zachęcam do tego Asti, pokazując jej smakołyk. Równocześnie zwracam uwagę, żeby nie siadała skosem. Zapobiegam temu, podając smakołyki czasem prawą, a czasem lewą dłonią. Podawanie ich stale tą samą ręką może spowodować, że pies zacznie siadać skosem, bo będzie się zwracał w stronę dłoni z nagrodami. Wykonując to ćwiczenie, nie trzeba wołać psa z większej odległości, można cofnąć się parę kroków i zachęcić go do podążania za nami, pokazując mu smakołyk przed nosem. Na tym etapie nauki można jeszcze wołać psa po imieniu albo wprowadzać już komendę do mnie. Naprowadzamy go smakołykiem na pożądaną pozycję i zaznaczamy ją kliknięciem. Smakołyk podajemy jak najbliżej naszych nóg. To nie przewodnik ma się przysuwać do psa, ale pies do przewodnika. Niektóre, zwłaszcza delikatniejsze psiaki, nie chcą siadać zbyt blisko przewodnika. Takiego psa staramy się stopniowo do tego przyzwyczajać, np. podając pokarm blisko swoich nóg i początkowo nie wymagając siadania. Osobno możemy ćwiczyć z psem siad, zachęcając go do siadania do przodu (z dostawianiem tylnych łap do przednich), a nie do tyłu (z dostawianiem przednich łap do zadu). WSPINAM SIĘ CORAZ WYŻEJ Asti jest już na tyle duża i ma tak dobrą koordynację ruchową, że wpuszczam ją na podwyższoną kładkę i palisadę. Nie jest to jednak jeszcze ich pełna wysokość. Wiele psów lubi przeszkody strefowe. Uważajmy jednak, gdy jest mokro rozpędzony psiak może się pośliznąć i spaść. NOWA PRZESZKODA: KOŁO Asti poznaje też nową przeszkodę koło. Uczymy pokonywania jej w ten sam sposób co skoku przez zwykłą stacjonatę. Pomocnik trzyma suczkę na wprost opony, a ja wołam ją do siebie z drugiej strony. Gdy przeskoczy przez środek, dostaje nagrodę. To ćwiczenie wydaje się proste, ale psy dość często przejawiają tendencję do omijania opony i skakania bokiem. KRÓTKI SLALOM Asti potrafi już samodzielnie pokonać krótki slalom. Metod nauki tej przeszkody jest wiele, ja wybrałam dostawianie kolejnych tyczek. Zaczęłam od dwóch i początkowo naprowadzałam Asti smakołykiem i zaznaczałam kliknięciem moment przechodzenia między nimi. Suczka szybko zrozumiała, na czym polega zadanie, i zaczęła chodzić między tyczkami na wskazanie ręką, prawidłowo wybierając stronę wejścia (mijając pierwszą tyczkę lewym barkiem). Wtedy dostawiłam trzecią tyczkę i początkowo znowu naprowadzałam Asti, pokazując jej, że tym razem musi minąć także ją. Kiedy samodzielnie pokonywała już trzy tyczki, dodałam czwartą. Na zmianę ćwiczymy wejścia po mojej prawej i lewej ręce. Istotne jest, żeby pies nie nauczył się pokonywać slalomu tylko z jednej strony przewodnika. Na razie Asti jeszcze nie biega w slalomie, gdyż szybkie wyginanie kręgosłupa nie jest w tym wieku wskazane. W przypadku nauki slalomu ważne jest, żeby ćwiczyć często. Można trenować na tyczkach wbitych w ogródku lub na trawniku pod blokiem. ŁĄCZYMY PRZESZKODY Zaczynamy także łączyć przeszkody w sekwencje. Na razie dotyczy to tylko tuneli i stacjonat (przeszkody strefowe wciąż ćwiczymy osobno). Początkowo zestawiam dwie stacjonaty albo tunel i stacjonatę. Dokładniej o początkach nauki agility pisaliśmy w numerach 11-12/200 i 1/2005. Przebiegnięcie sekwencji zwykle nagradzam piłeczką, co motywuje suczkę do szybszego biegu. Urszula Charytonik fot. Tomasz Jastrzębowski