ANNA CZARNECKA Zak³ad Psychofizjologii, Instytut Psychologii Uniwersytet Jagielloñski Mickiewicza 3, Kraków

Tom 52, 2003 Numer 1 (258) Strony 21 27 ANNA CZARNECKA Zak³ad Psychofizjologii, Instytut Psychologii Uniwersytet Jagielloñski Mickiewicza 3, Kraków e-mail: aniamaja@hotmail.com CZY MÓZG MA P EÆ? RÓ NICE P CIOWE W BUDOWIE LUDZKIEGO MÓZGU WPROWADZENIE Nie ma w¹tpliwoœci, i kobiety i mê czyÿni ró ni¹ siê od siebie budow¹ cia³a, zachowaniem, zdolnoœciami czy sposobem rozwi¹zywania ró nego rodzaju zadañ. Ró nice te dotycz¹ zw³aszcza zachowañ reprodukcyjnych. K³opoty pojawiaj¹ siê w momencie wyjaœniania tych e ró nic. Czy odmienne wzorce zachowania wynikaj¹ z wp³ywu biologicznego czy spo³ecznego na rozwój cz³owieka? Ostatnie odkrycia dotycz¹ce ró nic p³ciowych w budowie ludzkiego mózgu wskazuj¹ na œcis³e powi¹zanie czynników spo³ecznych i biologicznych i pokazuj¹ konkretne przyk³ady ich wspó³dzia³ania. Dymorfizm p³ciowy mózgu mo e byæ przyczyn¹ nie tylko zmiennoœci dotycz¹cej zachowañ reprodukcyjnych, to samoœci p³ciowej i orientacji seksualnej, ale równie ró nic w zakresie procesów poznawczych czy czêstotliwoœci wystêpowania chorób psychicznych i neurologicznych (SWAAB i HOFMAN 1995). Przyk³adowo, 75% przypadków zachorowañ na anoreksjê i bulimiê stanowi¹ kobiety, zaœ 75% dyslektyków, chorych na bezdech przysenny czy syndrom Tourette a stanowi¹ mê - czyÿni. Ró nice dotycz¹ nie tylko liczby przypadków, ale te przebiegu danej choroby. Mê- czyÿni znacznie czêœciej zapadaj¹ na schizofreniê, a ponadto s¹ bardziej podatni na jej ciê - sze formy, zaczynaj¹ chorowaæ wczeœniej i wykazuj¹ wiêcej anomalii w strukturze mózgu. Z tego powodu coraz wiêcej uwagi poœwiêca siê badaniu strukturalnego dymorfizmu p³ciowego. PRZYCZYNY DYMORFIZMU P CIOWEGO CENTRALNEGO UK ADU NERWOWEGO Mózg cz³owieka podlega ró nicowaniu p³ciowemu w trakcie swojego rozwoju na skutek organizuj¹cego wp³ywu hormonów p³ciowych. W badaniach z udzia³em zwierz¹t wykazano, i hormony p³ciowe wp³ywaj¹ na rozwijaj¹cy siê mózg g³ównie poprzez testosteron, który w procesie aromatazy ulega przemianie w estrogeny. Wyró niæ mo na trzy etapy ró nicowania siê mózgu pod wp³ywem hormonów steroidowych (kiedy to ich poziom jest najwy - szy). S¹ to: pierwsza po³owa ci¹ y (formowanie siê genitaliów), okres perinatalny oraz okres dojrzewania. U ludzkich noworodków poziom testosteronu u ch³opców jest dziesiêciokrotnie wy szy ni u dziewczynek. Testosteron wywiera dwojakiego rodzaju wp³yw na uk³ad nerwowy: organizuj¹cy oraz aktywuj¹cy. Rola organizuj¹ca polega na bezpoœrednim wp³ywie androgenów na kszta³tuj¹c¹ siê tkankê mózgow¹, powoduj¹c jej maskulinizacjê, czyli prowadz¹c do wykszta³cenia siê mêskiego wzorca. Natomiast rola aktywuj¹ca polega na uruchomieniu

22 ANNA CZARNECKA przez testosteron pewnych procesów i przemian zaprogramowanych genetycznie. Uwa a siê, i w trakcie okresu dojrzewania wysoki poziom testosteronu spe³nia raczej rolê aktywuj¹c¹, ni organizuj¹c¹. Mechanizmem istotnym dla ró nicowania siê mózgu jest proces apoptozy komórek nerwowych, poniewa poszczególne struktury mózgu zawieraj¹ ró n¹ liczbê komórek i w³ókien nerwowych u kobiet i mê czyzn. Proces ró nicowania siê komórek odgrywa znacznie mniejsz¹ rolê. Proces œmierci komórkowej rozpoczyna siê ju w trakcie rozwoju p³odowego, a szczególnie intensywna apoptoza ma miejsce pomiêdzy 4 rokiem ycia a okresem dojrzewania. Proces ten jest zaprogramowany genetycznie jeszcze w okresie ci¹ y. Niektórzy badacze twierdz¹, i ró nice p³ciowe wystêpuj¹ce ju prenatalnie wynikaj¹ z dzia³ania hormonów p³ciowych, natomiast czynniki spo³eczne mog¹ podtrzymywaæ, akcentowaæ lub os³abiaæ dymorfizm p³ciowy po urodzeniu i w yciu doros³ym. Jednak e badania pokazuj¹, i wp³yw œrodowiska na ró nicowanie siê mózgu dziecka mo na stwierdziæ ju w ³onie matki. Zwiêkszony poziom stresu wp³ywa bowiem na obni enie wydzielania androgenów przez j¹dra p³odu zmniejszaj¹c maskulinizuj¹cy wp³yw testosteronu na rozwijaj¹cy siê mózg (WARD 1992). DONIESIENIA Z BADAÑ Mózg kobiecy jest mniejszy do mêskiego, nawet po uwzglêdnieniu ró nic w ogólnej masie cia³a. Ró nica ta staje siê widoczna oko³o 2 roku ycia, choæ nie jest wtedy a tak wyraÿna, jak po osi¹gniêciu dojrza³oœci (PARKENBERG i VOIGT 1964). Poni ej omówione zostan¹ poszczególne struktury centralnego uk³adu nerwowego (c. u. n.), które s¹ dymorficzne p³ciowo. PODWZGÓRZE Okolica podwzgórzowa jest odpowiedzialna za zachowania seksualne, to samoœæ p³ciow¹, orientacjê seksualn¹ oraz gospodarkê hormonaln¹. Z tego powodu stanowi przedmiot szczególnego zainteresowania badaczy zajmuj¹cych siê dymorfizmem p³ciowym. Jednym z takich regionów podwzgórzowych jest, opisane przez ALLENA i GORSKIEGO (1990), j¹dro ³o yskowe pr¹ ka krañcowego (a dok³adniej barwi¹cy siê na ciemno tylno-œrodkowy fragment tego j¹dra) BNST-dsmp (ang. bed nucleus of stria terminalis-darkly staining posteromedial). Lokalizacjê obszarów BNST oraz POA pokazano na Rys. 1 i Rys. 2. BNST-dsmp jest 2,5 raza wiêksze u mê czyzn, w porównaniu z kobietami. SWAAB i wspó³aut. (2001) odkryli podobne ró nice w obrêbie centralnej czêœci j¹dra BNST-BNSTc (ang. bed nucleus of stria terminalis central). BNSTc jest o 40% wiêksze u mê czyzn ni u kobiet (ZHOU i wspó³aut. 1995b, KRUIJVER i wspó³aut. 2000). Ró nice te ujawniaj¹ siê oko³o 10 roku ycia. Co wiêcej, u transseksualnych mê czyzn ma ono wielkoœæ tak¹ jak u kobiet (Ryc. 3). Wielu badaczy koncentruje siê na okolicy przedwzrokowej podwzgórza. Po raz pierwszy dymorficzne p³ciowo j¹dro pola przedwzrokowego SDN-POA (ang. sexually dimorphic nucleus of the preoptic area) odkry³ u szczurów GORSKI wraz z zespo³em (GORSKI i wspó³aut. 1978). J¹dro to zostaje ukszta³towane w okresie oko³oporodowym i w doros³oœci nie podlega wp³ywowi hormonów p³ciowych. J¹dro to mo na odró niæ w mózgu p³odu ju od po³owy ci¹ y, jednak e liczba komórek i objêtoœæ SDN-POA w momencie porodu (o w³aœciwym czasie) wynosi odpowiednio jedynie 22% i 18% wartoœci stwierdzonych pomiêdzy 2 i 4 rokiem ycia. Miêdzy 2 i 4 rokiem ycia liczba komórek SDN-POA wzrasta gwa³townie zarówno u ch³opców, jak i u dziewcz¹t. Dopiero od 4 roku ycia zaobserwowaæ mo na ró nicowanie siê p³ciowe tego j¹dra, na skutek zmniejszenia siê liczby komórek i objêtoœci SDN u kobiet. Analizy morfometryczne ludzkiego SDN-POA pokaza³y, i jego objêtoœæ jest dwa razy wiêksza u m³odych doros³ych mê czyzn, ni u kobiet i zawiera oko³o dwa razy wiêcej komórek u mê - czyzn (SWAAB ifliers 1985). Poziom zró nicowania p³ciowego SDN-POA nie pozostaje sta³y po osi¹gniêciu doros³oœci, lecz zmienia siê z wiekiem. Zarówno proces starzenia siê neuronów, jak i zmiany poziomu hormonów p³ciowych w ci¹gu ycia zdaj¹ siê byæ kluczowe dla zmian strukturalnych. U mê czyzn, najwiêksza redukcja liczby komórek SDN-POA zosta³a zaobserwowana pomiêdzy 50 a 60 rokiem ycia, co skutkuje s³abiej zarysowanymi ró nicami p³ciowymi w liczbie komórek. U kobiet po 70 roku ycia proces apoptozy by³ tak znacz¹cy, i

Czy mózg ma p³eæ? 23 liczba komórek SDN-POA spada³a do poziomu 10 15% liczby komórek obecnych w okresie dzieciñstwa. W zwi¹zku z tym, mo na wyró - niæ etapy ycia, w których j¹dro to jest monomorficzne (dzieciñstwo), w niewielkim stopniu dymorficzne (60 80 r..) oraz inne etapy (wczesna doros³oœæ oraz bardzo póÿna staroœæ), kiedy j¹dro to wykazuje maksymalny dymorfizm p³ciowy, bêd¹c niemal dwukrotnie wiêksze u mê czyzn (HOFMAN iswaab 1989). Kiedy ALLEN wraz z zespo³em zaj¹³ siê okolic¹ przedwzrokow¹ cz³owieka odkry³, i struktura ta jest znacznie bardziej skomplikowana (w porównaniu do SDN-POA szczura; patrz Ryc. 1, 2). Poza j¹drem opisanym przez Swaaba i Fliersa, ALLEN i wspó³aut. (1989) opisali trzy inne j¹dra w regionie œrodkowej okolicy przedwzrokowej i j¹dra trzykomorowego. Nie podj¹³ siê on przyporz¹dkowania tych j¹der poszczególnym j¹drom odkrytym u szczura, nazwa³ je natomiast œródmi¹ szowymi j¹drami przedniego podwzgórza (ang. INAH interstitial nucleus of anterior hypothalamus) i ponumerowa³ kolejno od 1 do 4 (porównaj Rys. 2). INAH-1 odpowiada j¹dru SDN-POA, odkrytemu wczeœniej przez Swaaba i Fliersa (Allen potwierdzi³ zmniejszanie siê tej struktury wraz z procesem starzenia siê, nie odkry³ jednak adnych ró nic p³ciowych w jego wielkoœci). Dwie inne grupy komórek (INAH-2 i INAH-3) s¹ wiêksze u mê - czyzn ni u kobiet (ALLEN i wspó³aut. 1989). Ani LEVAY (1991), ani BYNE i wspó³aut. (2000) nie potwierdzili ró nic p³ciowych w obrêbie INAH-2, ale potwierdzili dymorfizm p³ciowy j¹dra INAH-3. Ryc. 1. Przekrój mózgu szczura obrazuj¹cy po³o enie j¹dra ³o yskowego pr¹ ka krañcowego (BNST) oraz pola przedwzrokowego (POA) (wg CARLSONA 1998, zmodyfikowane). Kolejn¹ struktur¹ podwzgórzow¹, dymorficzn¹ p³ciowo, jest j¹dro nadskrzy owaniowe SCN (ang. suprachiasmatic nucleus). Szczególnie jego czêœæ zawieraj¹ca wazopresynê wykazuje dymorfizm kszta³tu (a nie objêtoœci); jest ono mianowicie wyd³u one u kobiet i bardziej kuliste u mê czyzn (SWAAB i wspó³aut. 1992). Z kolei podj¹dro SCN zawieraj¹ce wazoaktywne polipeptydy jelitowe (ang. vasoactive intestinal polypeptide VIP) okaza³o siê byæ dwukrotnie wiêksze u m³odych mê czyzn (od 10 do 30 roku ycia) w porównaniu do m³odych kobiet i zawiera³o dwa razy wiêcej komórek. W grupie wiekowej 40 do 65 lat ró nica ta by³a odwrotna i zanika³a w wieku oko³o 65

24 ANNA CZARNECKA lat (SWAAB i wspó³aut. 1994; ZHOU i wspó³aut. 1995a, b). DYMORFIZM A ORIENTACJA P CIOWA KORA MÓZGOWA Jak wspomniano na pocz¹tku, dymorfizm p³ciowy mózgu mo e wyjaœniaæ szereg ró nic w zachowaniu, nie tylko odmienne wzorce zachowañ reprodukcyjnych. Mê czyÿni lepiej wypadaj¹ w zadaniach wymagaj¹cych operowania danymi przestrzennymi i numerycznymi (HOOLDEN 1991), kobiety natomiast wykazuj¹ wiêksze zdolnoœci werbalne (GLADUE i wspó³aut. 1990). Wiadomo, e lewa pó³kula jest dominuj¹ca dla funkcji werbalnych, a prawa dla przetwarzania informacji wzrokowo-przestrzennych. Niektóre badania sugeruj¹ mniejsz¹ specjalizacjê pó³kulow¹ u kobiet w Ryc. 2. Po³o enie dymorficznych p³ciowo struktur w mózgu cz³owieka. Przekrój A jest po³o ony bardziej do przodu ni przekrój B. AC spoid³o przednie, BNST dspm j¹dro ³o yskowe pr¹ ka krañcowego, INAM1-4 j¹dro œródmi¹ szowe przedniego podwzgórza, LU komora boczna, OC skrzy owanie wzrokowe, OT pasmo wzrokowe, PUN j¹dro oko³okomorowe, SCN j¹dro nadskrzy owaniowe, SDN zró nicowane p³ciowo j¹dro pola przedwzrokowego, SON j¹dro nadwzrokowe (wg SWAABA i wspó³aut. 1995, zmodyfikowane). Najwiêksze zainteresowanie badaczy dymorfizmu wynikaj¹cego z orientacji seksualnej budzi podwzgórze, szczególnie, od kiedy LEVAY (1991) przebada³ dostêpny materia³ post mortem i wskaza³ nie tylko na wiêksze INAH-3 u mê czyzn w porównaniu do kobiet, ale równie u heteroseksualnych mê czyzn w porównaniu do mê czyzn homoseksualnych. Z kolei SWAAB ifliers (1985) skoncentrowali siê na innej okolicy przedniego podwzgórza j¹drze nadskrzy owaniowym SCN. Preparaty post mortem wskazuj¹, i SCN homoseksualnych mê czyzn ma o 150% wiêksz¹ objêtoœæ i zawiera dwukrotnie wiêksz¹ liczbê komórek w porównaniu do heteroseksualnych mê czyzn. Odmienny model dymorfizmu p³ciowego wykazano w badaniach mózgów osób transseksualnych. J¹dro ³o yskowe pr¹ ka krañcowego (BNSTc) transseksualnych mê czyzn jest tej samej wielkoœci, co BNSTc u kobiet (ZHOU i wspó³aut. 1995b, KRUIJVER i wspó³aut. 2000). Jego wielkoœæ nie podlega wp³ywowi hormonów p³ciowych w doros³oœci i jest niezale na od orientacji p³ciowej. porównaniu do mê czyzn (WITELSON 1976). Badania donosz¹ m.in. o zwi¹zku preferowanej rêcznoœci z wielkoœci¹ i kszta³tem bruzdy Sylwiusza u mê czyzn, ale nie u kobiet (WITELSON ikigar 1992). Analizuj¹c proporcje substancji bia³ej i szarej w mózgu Gur stwierdzi³, i u kobiet procent istoty szarej (w ca³kowitej objêtoœci tkanki mózgowej) jest wiêkszy ni u mê czyzn, u których zwiêkszone s¹ proporcje istoty bia³ej oraz p³ynu rdzeniowo-mózgowego (po uwzglêdnieniu ró nic w objêtoœci czaszki). U mê czyzn procent istoty szarej by³ wiêkszy w lewej pó³kuli, objêtoœæ istoty bia³ej w obu pó³kulach by³a taka sama, natomiast procent p³ynu rdze-

Czy mózg ma p³eæ? 25 niowo-mózgowego (w ca³kowitej objêtoœci tkanki) by³ wy szy dla prawej pó³kuli. Kobiety nie wykazywa³y tego typu asymetrii (GUR i wspó³aut. 1982, 1999). Poniewa istota szara sk³ada siê z cia³ komórkowych i dendrytów, w których odbywa siê przetwarzanie informacji, zaœ istota bia³a to zmielinizowane w³ókna potrzebne do transferu informacji na ró nych dystansach, wy szy procent istoty szarej u kobiet oznacza wiêksz¹ proporcjê tkanki przetwarzaj¹cej informacje. Jest to prawdopodobnie strategia ewolucyjna, poniewa mniejsza czaszka wymaga pokonania przez impuls nerwowy krótszych dystansów dla transferu informacji, w zwi¹zku z czym istnieje mniejsze zapotrzebowanie na istotê bia³¹. Badania SCHLAEPFERA i wspó³aut. (1995) potwierdzaj¹ wyniki uzyskane przez Gura. Wykazano w nich zwiêkszone proporcje istoty szarej (w porównaniu do istoty bia³ej) u kobiet. Ró nica ta wynosi³a 23,2% dla czêœci grzbietowej kory przedczo³owej i 12,8% dla zakrêtu nadskroniowego, tj. obszarów zwi¹zanych z mow¹. Wyniki te zgodne s¹ z omawianymi poni ej doniesieniami dotycz¹cymi szerszego cia³a modzelowatego (DE LACOSTE-UTAMSING i HOLLOWAY 1982, DE LACOSTE-UTAMSING i wspó³aut. 1986) i spoid³a przedniego u kobiet (ALLEN igorski 1991). Na poziomie funkcjonalnym stwierdzono zwiêkszony przep³yw krwi przez korê mózgow¹ u kobiet, w porównaniu do mê czyzn. Badacze sugeruj¹, i mo e to mieæ zwi¹zek ze zwiêkszon¹ objêtoœci¹ substancji szarej u kobiet, omawian¹ powy ej. Najbardziej wyraÿne ró nice p³ciowe zaobserwowano w p³atach skroniowych. Kobiety wykazuj¹ brak znacz¹cej asymetrii zakrêtów skroniowych, natomiast mê czyÿni prezentuj¹ wyraÿn¹ asymetriê lewopó³kulow¹ zakrêtu skroniowego œrodkowego i zakrêtu nadskroniowego. Specyficzny dla mê czyzn wzorzec lateralizacji dotyczy tak e przedniej okolicy mowy zakrêtu czo³owego dolnego (KASAKU i wspó³aut. 2000). Potwierdzaj¹ to inne badania neuroobrazowania CUN (SHAYWITZ i wspó³aut. 1995), sugeruj¹ce bilateraln¹ aktywacjê tego zakrêtu u kobiet, zaœ zlateralizowan¹ u mê czyzn. WADA i wspó³aut. (1975) opisali asymetriê okolicy planum temporale. Jest ono zazwyczaj Ryc. 3. Porównanie wielkoœci j¹dra ³o yskowego pr¹ ka krañcowego (BNSTc) u: a/ heteroseksulanych mê czyzn b/ heteroseksulanych kobiet c/homoseksulanych mê czyzn d/ transseksualnego mê czyzny (wg ZHOU i wspó³aut. 1995b, zmodyfikowane). nieco wiêksze w lewej pó³kuli u obu p³ci. Jednak e mózgi kobiece czêœciej wykazywa³y symetriê tej okolicy lub odwrócony wzorzec asymetrii. WITELSON ikigar (1992) w swoich badaniach z u yciem rezonansu magnetycznego MRI wykaza³y, i mê czyÿni maj¹ planum temporale a o 38% wiêksze, w porównaniu do kobiet. Okolica cytoarchitektoniczna TA 1 w korze planum temporale w obrêbie bruzdy Sylwiusza, stanowi¹ca asocjacyjn¹ korê s³uchow¹, jest czêœci¹ szeroko pojêtych struktur jêzykowych.

26 ANNA CZARNECKA Ze wzglêdu na ró nice p³ciowe w zakresie zdolnoœci werbalnych mo na oczekiwaæ ró - nic w budowie tej okolicy. Rzeczywiœcie gêstoœæ upakowania komórek na ca³ej g³êbokoœci kory w tej okolicy by³a o 11% wiêksza u kobiet, ni u mê czyzn w obu pó³kulach (WITELSON i wspó³aut. 1995). Ró nice p³ciowe wystêpuj¹ równie w obrêbie cia³a modzelowatego, które, uwzglêdniaj¹c ró nice w masie mózgu, jest o 12% wiêksze u kobiet. Massa intermedia (struktura ³¹cz¹ca dwa wzgórza) wystêpuje u wiêkszej liczby kobiet (78%) ni mê czyzn (68%). Struktura ta jest przeciêtnie o 53% wiêksza u kobiet (ALLEN igorski 1991). Obserwacja ta mo e wskazywaæ na wiêksz¹ liczbê po³¹czeñ miêdzy dwoma pó³kulami mózgowymi u kobiet, w porównaniu do mê czyzn. Niektóre badania pokazuj¹ brak ró nic w budowie cia³a modzelowatego (corpus callosum cc) w jego ca³kowitym przekroju strza³kowym, zwracaj¹ jednak uwagê na ró nice w maksymalnej szerokoœci tylnej czêœci cc, zwanej splenium (CLARKE i wspó³aut. 1989). Literatura dotycz¹ca tej struktury zawiera sprzeczne doniesienia prawdopodobnie ze wzglêdu na trudnoœci techniczne, stosowanie ró nych metod morfometrycznych oraz niewielkie liczebnoœci osób badanych metod¹ MRI, czy te niewielk¹ liczbê dostêpnych preparatów post mortem. Rozbie noœci te wskazuj¹ na fakt, i ró nice w budowie cc s¹ najprawdopodobniej doœæ subtelne. Ró nice w budowie cc dotycz¹ raczej jego kszta³tu ni wielkoœci tzn. wiêksza czêœæ cc przypada u kobiet na tyln¹ czêœæ, objawiaj¹c siê bardziej wypuk³ym splenium. Mog¹ byæ one spowodowane znaczn¹ utrat¹ aksonów cc w trakcie rozwoju mózgu, która najprawdopodobniej wystêpuje u mê czyzn na pocz¹tku okresu postnatalnego (INNOCENTI 1986). Wiêksze cia³o modzelowate u kobiet wskazywaæ mo e na wiêksz¹ liczbê aksonów ³¹cz¹cych praw¹ i lew¹ pó³kulê. Zwiêkszony transfer informacji powoduje zaœ mniejsz¹ lateralizacjê funkcji w pó³kulach, o czym wspomniano w poprzednim ustêpie. Odkrycie dymorfizmu p³ciowego w obrêbie cc jest bardzo istotne, gdy nie jest ono bezpoœrednio powi¹zane z funkcjami reprodukcyjnymi. PODSUMOWANIE Nowoczesne metody neuroobrazowania, mo liwoœæ precyzyjnego oznaczania poziomu hormonów p³ciowych oraz badania na zwierzêtach dostarczaj¹ coraz wiêcej informacji dotycz¹cych budowy mózgu i jej powi¹zania z p³ci¹. Omówione badania dostarczaj¹ dowodów na biologiczne pod³o e ró nic w zachowaniu kobiet i mê czyzn. Jednak wiedza z zakresu neurobiologii i neuropsychologii jest nadal zbyt ma³a, by prze³o yæ ró nice anatomiczne bezpoœrednio na ró nice w zachowaniu. DOES THE BRAIN HAVE A GENDER? SEX-DIFFERENCES IN THE STRUCTURE OF THE HUMAN BRAIN Summary There are behavioural differences between men and women. In this review, anatomical basis of those differences, both related and non-related to reproduction, is discussed. The article considers sexually dimorphic nuclei of hypothalamus which are responsible for reproductive behaviours, as well as some cortical regions involved in sex-related control of cognitive functions. LITERATURA ALLEN L. S., HINES M., SHRYNE J. E., GORSKI R. A. 1989. Two sexually dimorphic cell groups in the human brain. J. Neurosci. 9, 497 506. ALLEN L. S., GORSKI R. A., 1990. Sex difference in bed nucleus of the stria terminalis of the human brain. J. Comp. Neurol. 302, 697 706. ALLEN L. S., GORSKI R. A., 1991. Sexual dimorphism of the anterior commisure and massa intermedia of the human brain. J. Comp. Neurol. 312, 97 104. ALLEN L. S., RICHEY M. F., CHAI Y. M., GORSKI R. A., 1991. Sex differences in the corpus callosum of the living human being. J. Neurosci. 11, 933 942. BYNE W., LASCO M. S., KEMETHER E., SHINWARI A., EDGAR M. A., MORGELLO S., JONES L. B., TOBET S., 2000. The interstinal nuclei of human anterior hypothalamus: an investigation of sexual variation in volume and cell size, number and density. Brain Res. 856, 254 258.

Czy mózg ma p³eæ? 27 CARLSON N. R., 1998. Physiology of Behavior. Alyn and Bacon, Needham Heights. CLARKE S., KRAFTSIK R, VAND DER LOOS H., INNOCENTI G. M., 1989. Forms and measures of adult and developing human corpus callosum: is there sexual dimorphism? J. Comp. Neurol. 280, 213 230. DE LACOSTE-UTAMSING M. C., HOLLOWAY R. L., 1982. Sexual dimorphism in the human corpus callosum. Science 216, 1431 32. DE LACOSTE-UTAMSING M. C., HOLLOWAY R. L., WOODWARD D. J., 1986. Sex differences in fetal human corpus callosum. Hum. Neurobiol. 5, 1 5. GLADUE B. A., BEATTY W. W., LARSON J., STATON R. D., 1990. Sexual orientation and spatial ability in men and women. Psychobiology 18, 101 108. GORSKI R. A., GORDON J. H., SHRYNE J. E., SOUTHAM A. M., 1978. Evidence for a morphological sex difference within the medial preoptic area of the rat brain. Brain Res. 148, 333 346. GUR R. C., GUR R. E., OBRIST W. D., HUNDERBUHLER J. P., YOUNKIN D., ROSEN A. D., SKOLNICK B. E., REIVICH M., 1982. Sex and handedness differences in cerebral blood flow during rest and cognitive activity. Science 217, 659 661. GUR R. C., TURETSKY B. I., MATSUI M., YAN M., BILKER W., HUGHETT P., GUR R. E., 1999. Sex differences in brain gray and white matter in healthy young adults: correlations with cognitive performance. J. Neurosci. 19, 4065 4072. HOFMAN M. A., SWAAB D. F., 1989. The sexually dimorphic nucleus of preoptic area in the human brain: a comparative morphometric study. J. Anat. 164, 55 72. HOOLDEN C., 1991. Is gender gap narrowing? Science 253, 959 960. INNOCENTI G. M., 1986. General organization of callosal connections in the cerebral cortex. [W:] Cerebral cortex. JONES E.G.iPETERS, A. (red.). Plenum Publishing Corporation, Nowy Jork, 291 353. KASAKU K., YAMAURA A., KITAZAWA S., 2000. Sex differences in lareralization revealed in the posterior language areas. Cereb. Cortex 10, 866 872. KRUIJVER F. P. M., ZHOU J. N., POOL C. W., HOFMAN M. A., GOOREN L. J. G., SWAAB D. F., 2000. Male-to-female transsexuals have female neuron numbers in limbic nucleus. J. Clin. Endocrinol. Metab. 85, 2034 2041. LEVAY S., 1991. A difference in hypothalamic structure between heterosexual and homosexual men. Science 253, 1034 1037. PARKENBERGH., VOIGHT J., 1964. Brain weight of the Danes. Acta Anat. 56, 297 307. SCHLAEPFER T. E., HARRIS G. J., TIEN A. Y., PENG L., LEE S., PEARLSON G. D., 1995. Structural differences in the cerebral cortex of healthy female and male subjects: a magnetic resonance imaging study. Psychiatry Res. 61, 129 135. SHAYWITZ B., SHAYWITZ S. E., PUGH K. R., CONSTABLE R. T., SKUDLARSKI P., FULBRIGHT R. K., BRONEN R. A., FLETCHER J. M., SHANKWEILER D. P., KATZ L., 1995. Sex differences in the functional organization of the brain for language. Nature 373, 607 609. SWAAB D. F., FLIERS E., 1985. A sexually dimorphic nucleus in the human brain. Science 228, 1112 1115. SWAAB D. F., GOOREN L. J. G., HOFMAN M.A., 1992. The human hypothalamus in relation to gender and sexual orientation. [W:] Progress in brain research: the human hypothalamus in health and disease. Elsevier, Amsterdam 93, 205 215. SWAAB D. F., HOFMAN M.A., 1995. Sexual differentiation of the human hypothalamus in relation to gender and sexual orientation. Trends Neurosci. 18, 264 270. SWAAB D. F., CHUNG W. C. J., KRUIJVER F. P. M., HOFMAN M. A., ISHUNINA T. A., 2001. Structural and functional sex differences in the human hypothalamus. Horm. Behav. 40, 93 98. SWAAB D. F., ZHOU J. N., EHLHART T., HOFMAN M. A., 1994. Development of vasoactive intestinal polypeptide neurons in the human suprachiasmatic nucleus in relation to birth and sex. Dev. Brain Res. 79, 249 259. WADA J. A., CLARKE D. R. A., HAMM A., 1975. Cerebral hemisphere asymmetry in humans. Cortical speech zones in 100 adult and 100 infant brains. Arch. Neurol. 32, 239. WARD I. L., 1992. Sexual behavior: the products of perinatal hormonal and prepubertal social factors. [W:] Handbook of behavioral neurobiology: sexual differentiation. GERALL A. A., MOLTZ H., WARD I. L. (red.). Plenum, Nowy Jork. WITELSON S. F., 1976. Sex and the single hemisphere: specialization of the right hemisphere for spatial processing. Science 193, 425 427. WITELSON S. F., KIGAR D. L., 1992. Sylvian fissure morphology and asymmetry in men and women: bilateral differences in relation to handedness in men. J Comp. Neurol. 324, 326 340. WITELSON S. F., GLEZER I. I., KIGAR D. L., 1995. Women have greater density of neurons in posterior temporal cortex. J Neurosci. 15, 3418 3428. ZHOU J. N., HOFMAN M. A., SWAAB D. F., 1995a. Vasoactive intestinal polypeptide (VIP) neurons in the hum an suprachiasmatic nucleus (SCN) in relation to sex, age and Alzheimer s disease. Neurobiol. Aging 16, 571 576. ZHOU J. N., HOFMAN M. A., GOOREN L. J. G., SWAAB D. F., 1995b. A sex difference in the human brain and its relation to transsexuality. Nature 378, 68 70.