Rozdział I Konsekwencje upadku Imperium Lechitów w 840 roku 1. Starożytne dziedzictwo Lechii Średniowiecze Lechii można opisywać jedynie z perspektywy epoki je poprzedzającej, a mianowicie Lechii starożytnej, oraz jej osiągnięć i porażek. Ten okres, trwający od XVIII wieku p.n.e. do X wieku, wraz z pocztem panujących aryjsko-słowiańskich władców lechickich, omówiłem szczegółowo w Słowiańskich królach Lechii, opierając się na wielu polskich i zagranicznych źródłach historycznych. W XVIII wieku p.n.e. narodziła się Wielka Dynastia Lechitów, która trwała przez długie 3099 lat, począwszy od Ojca Narodu Lechitów króla Lecha I Wielkiego w 1729 roku p.n.e. do króla Kazimierza III Wielkiego w 1370 roku. W tym czasie panowali lechiccy królowie i książęta z siedmiu linii rodowych Ariów-Słowian Indoscytów, a mianowicie: Sarmatów, Scytów, Wandalów, Suewów, Herulów oraz przez ostatnie 610 lat Suewów, później zwanych Polanami (patrz Wstęp). Jednocześnie opierając się na dostępnych źródłach i zgodnie z indeksem (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 289 290), udało się zidentyfikować 78 prawdopodobnych władców Lechii, którzy wyznawali różne religie. 27
Czterdziestu sześciu wyznawało wedyjski arianizm (od Sarmaty do Koszyszki), czterech wedyjski arianizm, a później chrześcijaństwo w obrządku słowiańskim (od Ziemowita do Ziemomysła), jeden wedyjski arianizm, a później kolejno chrześcijaństwo w obrządku słowiańskim oraz rzymskim (Mieczysław II), dwudziestu siedmiu chrześcijaństwo w obrządku rzymskim (od Bolesława I Wielkiego do Kazimierza III Wielkiego (patrz Rozdział III). Specjalnie unikam tutaj słowa poganin, bo jest ono aroganckie, obraźliwe i niestosowne używane z pogardą przez kler Kościoła rzymskiego w średniowieczu w stosunku do Ariów-Słowian, i to nawet tych ochrzczonych w obrządku słowiańskim. Poza tym było nieuzasadnione, bowiem od tysięcy lat Ariowie-Słowianie mieli własną religię wedyjski arianizm i nie potrzebowali żadnej innej. Z tego powodu nie rozumieli, dlaczego są zmuszani do przejścia na chrześcijaństwo rzymskie pod groźbą miecza i kar. Od XVIII wieku p.n.e. Sarmacja Europejska, ujęta w zręby lechickiej organizacji władzy przez króla Lecha I Wielkiego i jego comes militi (towarzysze broni, rycerze), jako Lechia, Scytia i później Imperium Lechitów, nieprzerwanie panowała i dominowała w Europie przez setki lat. Była już zorganizowana, gdy powstawały inne imperia, np. perskie imperium Achemenidów, Cesarstwo Rzymskie czy Cesarstwo Bizantyńskie. Z wszystkimi wyżej wymienionymi imperiami Lechia toczyła wojny o dominację, terytoria i łupy. Już w VI wieku p.n.e. wygrała dwie wojny z Persami (którym przewodzili Cyrus II Wielki i Dariusz I Wielki) i była nazywana przez nich Lechistanem (Lehestan), czyli Państwem Lechów (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 62 73). Po późniejszych podbojach Lechia (Imperium Lechitów) założyła 15 okresowych królestw Ariów-Słowian Indoscytów na terytoriach Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Rzymskiego, a mianowicie: 28
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. Wizygotów w Dacji III wiek, Wizygotów w Tracji IV wiek, Ostrogotów w Panonii IV wiek, Wizygotów w Hiszpanii V wiek, Wizygotów i Suewów Królestwo Toledańskie VI VIII wiek, Wizygotów Królestwo Tuluzy V VI wiek, Ostrogotów Teodoryka Wielkiego w Italii V VI wiek, Herulów i Suewów Odoakra w Italii V wiek, Burgundów w Galii V VI wiek, Suewów w Galicji V VI wiek, Wandalów Hasdingów w Galicji V wiek, Alanów w Luzytanii i Kartagenie V wiek, Wandalów Silingów w Betyce V wiek, Wandalów i Alanów w Afryce ze stolicą w Kartaginie V VI wiek, Hunów w Panonii V wiek. Ponadto wielu wybitnych wodzów słowiańskich, wykorzystując słabych cesarzy i okresy chaosu, praktycznie rządziło: a) Cesarstwem Rzymskim: Stylichon, wódz armii 13 lat (395 408); Rycymer, wódz armii 16 lat (456 472); Odoaker, król Italii 17 lat (476 493); Teodoryk Wielki, król Italii 33 lata (493 526) i jego następcy do 552 roku, ogółem Ostrogoci panowali w Italii 69 lat (493 562). b) Cesarstwem Bizantyjskim: Gainas, wódz armii 6 lat (394 400); Frawita, wódz armii i floty 3 lata (400 402), Aspar, wódz armii 21 lat (450 471). 29
Powyższe szczegółowo opisałem w Słowiańskich królach Lechii, str. 57 58 i 84 121. W związku z powyższym należy podkreślić, że Ariowie- -Słowianie w ramach Imperium Lechitów de facto panowali na terenie: 30 Afryki Płn. przez 105 lat (429 534) Wandalowie i Alanowie; Francji przez 116 lat (418 534) Burgundowie, Wizygoci; Hiszpanii przez 302 lata (409 711) Suewowie, Wandalowie, Wizygoci, Alanowie; Italii przez 106 lat (456 562) Herulowie, Suewowie, Ostrogoci; Bizancjum przez 21 lat (450 471) Alanowie (Aspar), Goci; Niemiec tzw. Germanii przez setki lat do VIII/IX wieku, kiedy zaczęły się tworzyć księstwa niemieckie w dorzeczach Renu i Wezery Suewowie, Wandalowie, Goci. Również wielu wybitnych królów słowiańskich rządziło Imperium Lechitów. Niektórych chciałbym przywołać poniżej. O najstarszych królach, wymienionych w kronice Prokosza i innych, wiemy niewiele, a zupełnie nic o tych panujących od XII do V wieku p.n.e. (ponad 700 lat). 1. Dopiero około 340 roku p.n.e. pojawia się na kartach 11 kronik więcej opisów o walkach króla Lecha II Chytrego, który wraz ze swoimi lechickimi rycerzami obronił Lechię przed najazdem i okupacją wojsk Aleksandra Macedońskiego (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 151 153). Celne są słowa z Kroniki Prokosza (patrz bibliografia), tłumaczące pomijanie osiągnięć tego władcy: I tać to iest naywiększa racya, dla któréy wziąwszy go [Listyg, Lech II Chytry], na zęby zazdroś-
ni sławie Polskiey Niemcy, którzy dzieła tylko swoich wynosić chcą do góry przodków, a nie czyie insze, mocno go przed całym ocenzorowali światem, prawdziwą iego za baykę poczytawszy Historyą. Ale niech mi wybaczą, ponieważ w ich Historykach chełpliwie rzeczy udających naywięcey iest baiek i szalbierstwa, których oni przecie przeciwko słuszności utrzymują. 2. Trzy wieki później poznajemy króla Lecha III Ariowita (74 25 p.n.e.), który w 72 roku p.n.e. podbił część Galii, tam osiadł i panował przez 14 lat. W 59 roku p.n.e. został uznany przez senat rzymski za króla i przyjaciela Rzymu oraz nazwany Ariovistus. Rok później poznał Juliusza Cezara i po przegranej z nim bitwie nad Renem wrócił do Lechii. W następnych latach walczył z Juliuszem Cezarem w Ilirii i Panonii i wygrał z nim trzy bitwy. W końcu Lech III zawarł umowę z Cezarem w 56 roku p.n.e. i pojął za żonę jego siostrę Julię Caesaris Major, otrzymując także ziemię bawarską wraz z Vindelicum (Augsburg). Lechy (Lechici) panowali w Bawarii nad rzeką Lech 67 lat (55 rok p.n.e. 12 rok n.e.). W 53 roku p.n.e. Lech III Ariowit dowodził wraz z partyjskim wodzem Surenasem w wielkiej zwycięskiej bitwie z legionami rzymskimi pod Karrami (Carrhae) w Syrii (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 154 162). 3. W latach 9 i 12 n.e. Lechici walczyli na Lechowym Polu, broniąc swojego miasta Lecha (Augsburg) przed legionami rzymskimi. Również w 9 roku n.e. w Lesie Teutoburskim zostały wycięte w pień trzy legiony rzymskie wraz z dowództwem przez koalicję Ariów-Słowian z Imperium Lechitów oraz plemion celtycko-galijsko-normańskich znad Renu. W powyższych walkach prawdopodobnie dowodził król Awiłło Leszek IV Uznany (25 p.n.e. 34 n.e.), pół-rzymianin, 31
syn króla Lecha III Ariowita i królowej Julii Caesaris Major. Został specjalnie uhonorowany przez cesarza rzymskiego Tyberiusza Klaudiusza ufundowanym grobowcem z płytą nagrobną z osobistą dedykacją cesarską. Płyta marmurowa, odkryta przez autora, jest przechowywana w Museo del Lapidario di Urbino, Italia (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 5 i 162 168). 4. Król Wizymir (292 340) panował na przełomie III i IV wieku. Zlecił skrybie o nazwisku Nakorsz Warmisz (Nacorsi Varmisii) napisanie kroniki na korze brzozowej na temat starożytnych władców i dziejów Lechii. Była to nasza pierwsza odnotowana kronika, o której zachowały się niepełne informacje obecnie zaginiona. Wizymir, walcząc m.in. z Danami, zajął Jutlandię i włączył ją do Imperium Lechitów. Król zwany Budowniczym założył i rozbudował wiele miast portowych nad Morzem Suewskim (Bałtyckim), w tym Bukowiec (Lubeka), Wizymierz (Wismar), Kodan (Gdańsk) (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 170 171). 5. Król Radgoszcz (388 394) przekazał władzę w Lechii młodszemu bratu Witosławowi II i jako wojewoda zorganizował i poprowadził w końcu 405 roku wielką wyprawę wojenną na Italię w celu obalenia Cesarstwa Rzymskiego. Jego armia liczyła ponad 200 tys. wojowników: Ariów-Słowian Indoscytów, Suewów, Wandalów, Scytów, Herulów, Gotów. Przez kilka miesięcy, podzielona na trzy części, pustoszyła północną Italię i dolinę Padu, a później ziemie południowe, po przekroczeniu Apeninów. Oblegana była Florencja, zagrożony był także Rzym. Po pełnej mobilizacji ogłoszonej przez naczelnego rzymskiego wodza Stylichona, o ironio pół-wandala, oraz wezwaniu przez niego na pomoc tzw. sprzymierzeńców Rzymu: Hunów i jednego odłamu Gotów, armia Radgoszcza poniosła klęskę. Na 32
polecenie Stylichona Radgoszcz został zabity w sposób barbarzyński, pokazowo, przed główną bramą Florencji w 406 roku (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 171 173). 6. Król Corsico lub Corisco (Korzysko?), panujący w Krakowie (405 454), wraz z młodszym bratem księciem Godegisilusem (Godzisławem?) zorganizował słynną wyprawę emigracyjną w celu osiedlenia się na obszarze Cesarstwa Rzymskiego. Armia ponad 200 tys. wojowników: Ariów-Słowian, Wandalów, Herulów, Suewów, Burgundów oraz licznych Alanów, wraz z kobietami, dziećmi, taborami i bydłem przekroczyła zamarznięty Ren pod Moguczem (Moguncja) w noc sylwestrową 406 roku. Wielka masa ludzi przemieszczała się przez Galię i Hiszpanię, podbijając ziemie i miasta, częściowo osiadając i zakładając królestwa słowiańskie: jedno w Galii (Burgundowie), później cztery w Hiszpanii (Wandalowie-Hasdingowie, Suewowie, Wandalowie-Silingowie, Alanowie) oraz szóste w Afryce Północnej. To ostatnie, afrykańskie królestwo Wandalów i Alanów ze stolicą w Kartaginie, rządzone do 477 roku przez najwybitniejszego króla Genzeryka (Gąsiorka?) przetrwało do 534 roku (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 173 174). Notabene ich słowiańskie imiona mogły być umiędzynarodowione przez zagranicznych kronikarzy. 7. Z królem Krakiem I Scytą (694 728) wkraczamy już w okres wczesnego średniowiecza, panował on bowiem na przełomie VII i VIII wieku. Był władcą walecznym i przebiegłym, ale również dobrym gospodarzem. Zreorganizował administrację w grodach i miastach oraz sądy, ustanawiając sędziów w każdej z 12 dzielnic Imperium Lechitów. Zhołdował i włączył do Lechii ziemie byłego związku Słowian Samona, w tym Morawy i Bohemię, stąd przekazy o panowaniu króla Kraka w Czechach. Bił własną monetę szeroki brakteat 33
z napisem Craccus znajdowany w Polsce i Czechach. Zbudował także nowe miasto Kraków (Kraków II) po lewej stronie Wisły oraz warowny gród na wzgórzu Wawel (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 178 180). 8. Król Lech IX Waleczny (800 824) panował w pierwszej ćwierci IX wieku. Był bardzo aktywny i bojowy, rozszerzył i umocnił Imperium Lechickie, które dzierżył żelazną ręką. Należało do niego całe Pomorze od Sarni (Saksonia) po ziemie pruskie z miastami portowymi od Brzemienia (Brema) po Kodan (Gdańsk), jak również ziemie od Morza Suewskiego (Bałtyk) przez Bohemię, Morawy, Słowację, Prawęgry po Dunaj i Morze Czarne. Podporządkował i zhołdował także Ruś Kijowską i Nowogrodzką. Był wielkim królem, wodzem i zarządcą imperium o niespożytej energii oraz sile ducha i ciała, dzielnym zarówno w polu, jak i w łożu. W 823 roku, czując zbliżający się koniec życia, na zwołanym prawomocnym wiecu słowiańskim, złożył propozycję nowej organizacji Imperium Lechitow zamiast dotychczasowych 12 dzielnic wniósł o podział na 20 nowych dzielnic, między swoich synów. Na króla Imperium Lechitów zaproponował najstarszego syna Popiela, a 20 młodszym synom, książętom, wyznaczył oddzielne terytoria wraz z miastami, grodami i wsiami na ziemiach: pomorskiej, kaszubskiej, sarniej, serbskiej, zgorzeleckiej, rugijskiej, myszyńskiej, zwierzyńskiej, drzewińskiej, dalę, międzybórzskiej, wizymirskiej, brzemińskiej, lunieńskiej, szczecińskiej, prawęgierskiej (patrz Słowiańscy królowie Lechii, str. 185 189). Prawomocny wiec słowiański zaakceptował powyższe zmiany i księcia seniora Popiela na tronie króla Lechii. Niestety, dwaj niżej wymienieni władcy doprowadzili do niesamowitej tragedii i byli przekleństwem w dziejach Imperium Lechitów. 34