PROLETARIUSZE WSZYSTKICH KRAJÓW, ŁĄCZCIE SIĘ! PISMO KOMUNISTYCZNEJ PARTII POLSKI

PROLETARIUSZE WSZYSTKICH KRAJÓW, ŁĄCZCIE SIĘ! PISMO KOMUNISTYCZNEJ PARTII POLSKI Styczeń 2009 ISSN 1429-8279 NR 01/197 W nowym 2009 roku życzymy wszystkim ludziom pracy najemnej, emerytom oraz rencistom zdrowia, spełnienia marzeń oraz oczekiwań, pomyślności, sukcesów w pracy zawodowej, działalności społecznej i politycznej. Pozdrawiamy wszystkich członków, sympatyków KPP oraz innych organizacji lewicowych. Mamy nadzieję, że w nadchodzącym roku obalone zostaną kolejne kapitalistyczne mity oraz neoliberalna filozofia traktująca społeczeństwo jako tanią siłę roboczą i źródło zysku dla nielicznych bogaczy. Liczymy na jeszcze aktywniejszą walkę o system sprawiedliwości społecznej i dobro klasy pracującej. Życzymy sobie i czytelnikom aby w nowym 2009 ludzie pracy zwyciężyli, a bogacze odczuli skutki swojej antyspołecznej polityki. Redakcja

wynagrodzenia minimalnego, jednak realne korzyści były wątpliwe. Podwyżki pensji tylko w niewielkiej części zrekompensowały pracownikom zauważalny wzrost cen energii elektrycznej, gazu i wody. Tak więc świeży pracownik kas w Tesco otrzymuje 1500 zł brutto, a z rocznym stażem 1650 zł brutto. Najdłuższy stażem, pracujący od samego otwarcia pracownicy Auchan, zarabiają 1800 zł brutto, młodsi stażem często o wiele mniej. W Biedronce pracownik na stanowisku kasjersprzedawca zarabia 1400 zł brutto, w Almie w Fokus Parku wynagrodzenie kasjerów po grudniowej podwyżce wynosi 1550 zł brutto. Do niskich zarobków dochodzą jeszcze złe warunki pracy i częste nadużycia prawa pracy. Zarządy sieci zamiast podwyższyć płacę i poprawić warunki pracy, zyskując tym nowych pracowników, wolą uzupełniać braki kadrowe osobami podnajętymi za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej. Zatrudnieni na umowęzlecenie albo umowę o dzieło pracownicy agencyjni w praktyce często przez długi czas wykonują dokładnie taki sam zakres obowiązków, pod kontrolą i w godzinach oraz miejscu określonym przez tych samych kierowników, co ich koleżanki i koledzy zatrudnieni na umowę o pracę. Art. 22 Kodeksu Pracy w ust.12 kategorycznie zabrania zastępowania umów o pracę umowami cywilnoprawnymi te drugie stanowią podłoże dyskryminacji zarobkowej i składkowej dla dużej części załogi. Pracowników wykonujących prace na podstawie cywilnoprawnej nie obowiązują zapisy Kodeksu Pracy, mogą więc pracować nie 5 dni w tygodni lecz np. 7 dni, bez 11-godzinnego odpoczynku między godzinami pracy i przeciętnie nie po 40 z przedłużeniem do 48 godzin (nadgodziny) w tygodniu, lecz po 60, lub 80 godzin dlatego są tak atrakcyjni dla pracodawców. Wydłużanie czasu pracy bywa tu wymuszane przez presję psychiczną kierownictwa agencji: "jesteś niedyspozycyjny", "twoja koleżanka pracuje o wiele dłużej i częściej" pracownik agencji styka się z tego rodzaju naciskami ze strony swojego przełożonego. Choć zastępowanie umów o pracę umowami cywilnoprawnymi jest niezgodne z prawem, a pracownik może na podstawie art. 189 Kodeksu Postępowania Cywilnego wnieść pozew do Sądu Pracy o ustalenie między stronami stosunku pracy, to i tak stanowi to powszechną praktykę w wielu sieciach handlowych. Markety nagminnie wyzyskują niewiedzę i brak obycia z przepisami prawa ludzi młodych (często nawet nieletnich), którzy stanowią przeważającą część pracowników agencyjnych. Normy wagowe W wielu marketach normy wagowe przewożonych i przenoszonych przez pracowników towarów są nadal często wielokrotnie przekraczane. Dotyczy to zarówno nie tylko pracujących tam mężczyzn, lecz również kobiet, a nawet nieletnich. Nie należy do wyjątków sytuacja, gdy na zmianie jest tylko jedna kobieta, która obsługuje cały dział. Wykłada produkty, które uprzednio musi Bezprawne zwolnienia związkowców 12 grudnia 2008 po raz trzeci w ciągu roku, działacz Komunistycznej Młodzieży Polski Piotr Krzyżaniak został zwolniony za działalność związkową. Tym razem z supermarketu Alma w Zielonej Górze. Wyrzucony z pracy został dzień po dostarczeniu dyrekcji sklepu pisma informującego, że jest przedstawicielem Lubuskiej Komisji Zakładowej OZZ Inicjatywa Pracownicza. Zwolnienie jest niezgodne z prawem, ponieważ jako przedstawiciel organizacji związkowej jest osobą chronioną prawnie. Poprzednio P. Krzyżaniak pracował w Auchan i Tesco, gdzie również utworzył komórki związkowe i z tego samego powodu otrzymywał wypowiedzenie z pracy. Piotr Krzyżaniak nie jest jedynym zwolnionym związkowcem, od połowy listopada do połowy grudnia 2008 r. zwolnionych zostało 9 działaczy wspomnianego związku. 20 grudnia akcje protestacyjne przeciwko łamaniu praw pracowniczych i związkowych odbyły się przed sklepami Alma w Zielonej Górze, Warszawie i Poznaniu a także supermarketami Auchan w Częstochowie, Gdańsku i Szczecinie oraz Tesco w Lublinie, Toruniu i Katowicach. Kolejne protesty zapowiedziano na styczeń. Redakcja Hiperwyzysk w marketach nie tylko przed świętami 20 grudnia, w okresie przedświątecznego szczytu, Inicjatywa Pracownicza organizuje akcje pod supermarketami w całym kraju, głównie pod Auchan i Tesco, pod hasłami obrony praw pracowniczych. Jak wygląda sytuacja pracowników hipermarketów dziś? Nie tak dawno było głośno o tym, że markety w Zielonej Górze przeżywają kryzys kadrowy. Brakowało kasjerów, pracowników obsługujących działy, a nawet magazynierów. Otwarcie Focus Parku spowodowało odpływ dotychczasowej siły roboczej do nowo otwartego centrum handlowego, w mieście zaczęło brakować pracowników. Jak poradziły sobie markety, by zdążyć z załataniem dziur kadrowych przed przedświąteczną gorączką zakupów? Mogłoby się wydawać, że najlepszym sposobem byłoby poprawienie warunków pracy i podniesienie płac, co przyciągnęłoby nowych pracowników niezwiązanych wcześniej z handlem. Sprawy mają się jednak inaczej. Zarobki Zarobki zwykłych pracowników w zielonogórskich hipermarketach właściwie się nie podniosły. Nadal są równe wynagrodzeniu minimalnemu 1126 zł brutto (np. w podnajmowanych przez markety firmach sprzątających), lub przekraczają je o góra kilkaset złotych, zazwyczaj nie osiągając nawet połowy średniej krajowej (ponad 3000 zł brutto). Minimalny wzrost płac na początku roku był związany ze wzrostem ustawowego 2

powywozić z magazynu, mając do dyspozycji jedynie ręczny wózek widłowy (tzw. "paleciak"). Dla porównania, zgodnie z obowiązującym prawem (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1996 r. w spr. wykazu prac wzbronionych kobietom, Dz. U. Nr 114, poz. 545) kobieta nie może przewozić za pomocą 2, 3-, 4-kołowego wózka, włączając w to wagę samego wózka, ciężaru przekraczającego 80 kg. Sam "paleciak" waży ok. 75 kg, a paleta, którą unosi ok. 10 kg, co daje ok. 85 kg, a doliczyć należy do tego jeszcze przewożony na palecie towar! Przepisy te są w jeszcze większym stopniu łamane w stosunku do 16- czy 17latków, ciągnących całą paletę proszków do prania lub butelek. Czas pracy Czas pracy w marketach rejestrowany jest na ogół w sposób pożałowania godny. Jedna z kasjerek Auchan prosząc na początku br. o wgląd w ewidencję czasu pracy, otrzymała wydruk, z którego wynikało, że pracowała o 1/4 etatu krócej niż w rzeczywistości. Aby ominąć zapisy Kodeksu Pracy, markety często nie wyróżniają w rozkładzie czasu pracy dnia wolnego w zamian za niedzielę i dnia wyrównującego do przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy. Jest to działanie niezgodnie z prawem pracy, ponieważ w ten sposób odżegnują się od ustawowego obowiązku zapłaty pracownikom dodatku w wysokości 100% wynagrodzenia za pracę w dzień wolny przysługujący za niedzielę i 50 % za każdy inny dzień wolny zgodnie z art. 1511 1 Kodeksu Pracy. Za pomocą tego samego wybiegu nie wywiązują się z obowiązku konsultacji z pracownikiem terminu dnia wolnego w zamian za przepracowany dzień wolny wyrównujący do przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy, do czego zobowiązuje pracodawcę art. 1513 Kodeksu Pracy. Tak, więc zróżnicowany pod względem dni wolnych rozkład czasu pracy powinien być uzgodniony z pracownikiem żaden znany nam market w pełni tego nie przestrzega. Inny problem stanowi niezgodne z prawem planowanie nadgodzin, lub ich nadużywanie. Często w okresie przedświątecznym wymusza się na pracownikach pracę w dni wolne, stosując w tym celu groźbę wypowiedzenia umowy o pracę bądź jej nieprzedłużenia. Tak było podczas zeszłych świąt w Auchan. Jest to praktyka powszechna w wielkich sieciach handlowych w tym roku nie jest lepiej. Na początku września 2008 r. dobiegło końca śledztwo w sprawie naruszania praw pracowników sieci supermarketów Biedronka należących do portugalskiej firmy Jeronimo Martins. Mimo, że w konsekwencji prokuratura postawiła jedenastu kierownikom łącznie 13 zarzutów, dotyczących głównie nieprawidłowego lub nierzetelnego rejestrowania rzeczywistego czasu pracy, nie przeszkodziło to w dalszym łamaniu prawa pracy w tej sieci. Z informacji, do których dotarła Inicjatywa Pracownicza wynika, że jeszcze podczas trwania śledztwa pracownicy sklepów Biedronka wykonywali swoją pracę bez obowiązkowego przeszkolenia z zakresu Bezpieczeństwa i Higieny Pracy, kierownicy wielokrotnie podrabiali podpisy podwładnych sobie pracowników, oraz nie uznawali prawa pracowników do 4 dni urlopu na żądanie. Kpina z przeliczeń pracowników kas! Kasjerki i kasjerzy pracujący w wielu sieciach są rozliczani co najmniej nierzetelnie. W zielonogórskim Auchan przez długi czas pracownicy kas nawet nie uczestniczyli przy liczeniu swojego utargu, jednocześnie odpowiadając za różnice kasjerskie, karani byli upomnieniami i naganami, a nawet żądano od nich spłaty rzekomo spowodowanych strat. Podczas procesu z powództwa Piotra Krzyżaniaka związkowca z OZZ Inicjatywa Pracownicza, oskarżonego przez dyrekcję sklepu o rzekomą "kradzież" 4 tys. zł w bonach przeciwko zarządzającym sklepem firmom Schiever Polska, jedna z pracowniczek zeznała, że wykazano jej manko (ujemną różnicę kasjerską) nawet w dzień gdy nie było jej w pracy! Piotr Krzyżaniak został oskarżony przez hipermarket o kradzież zaraz po tym jak rok temu, wraz z pracownikami zakładów im Cegielskiego w Poznaniu, związkowcami z Kostrzyna i Zielonej Góry zorganizował przed Auchan w Zielonej Górze pikietę przeciwko złym warunki pracy, niskim płacom i wyzyskowi nieletnich na terenie Centrum Handlowego Auchan. Podnajmowana przez Auchan firma FX WORK, często zatrudniająca na umowę zlecenia osoby nieletnie, dokonywała zwrotu niczym nieudokumentowanych ujemnych różnic kasjerskich, automatycznie potrącając całą kwotę z wypłaty kasjera. Wiele wątpliwości budzą umowy jakie FX WORK nadal zawiera z nieletnimi pracującymi w wielu marketach w tej części województwa lubuskiego. Na umowach zlecenie zawieranych z 16- i 17-latkami nie wyznaczono nawet miejsca na podpis opiekuna prawnego, lecz mimo to umowy te przewidują wysokie kary pieniężne, jak i odpowiedzialność finansową za powierzone mienie. Podobne formy rozliczenia jak opisane na powyższym przykładzie Auchan, panują w nowosolskim Kauflandzie, nie lepiej jest w "Biedronkach". W Żaganiu zaraz po przyniesieniu przez pracownika kasetki, przełożony odlicza i wyciąga kwotę utargu, do której pracownik już praktycznie nie ma wglądu, choć jest karany naganą za każdy stwierdzony niedobór większy niż 10 zł. W tej samej Biedronce (przy ul. Pstrowskiego) zdarzały się przypadki fałszowania podpisów przez przełożonych pod dokumentami przedstawiającymi stan powierzonego pracownikowi mienia po rozliczeniu utargu. Wieści z Ukrainy Wyżej opisane realia występują w wielu sieciach w całej Polsce. Nie lepiej, a nawet stanowczo gorzej jest u naszych wschodnich sąsiadów. Pracownicy Kijowskiego 3

Auchan pracują po 16, a nawet 20 godzin dziennie, często bez wymaganych dokumentów upoważniających ich do pracy. Jak donosi działająca tam organizacja zakładowa związku zawodowego Obrona Pracy za niepodporządkowanie się takiemu reżimowi grozi zwolnienie z pracy. Związkowców już spotkały represje. Niektórych, w tym również założyciela grupy Aleksandra Ruzińskiego, zwolniono. Piotr Krzyżaniak blokady ze strony USA oraz upadku socjalizmu w Europie Wschodniej i ZSRR. W roku 2000 system ochrony zdrowia został skonsolidowany, zreformowany i zmodernizowany. Zwiększono udział lokalnych wspólnot w ochronie zdrowia i programach medycznych. Od roku 2002 prowadzone są nowe programy wdrażania osiągnięć medycznych. Rozwijają się polikliniki będące centrami pierwszej pomocy o najwyższej jakości. Remontowane są istniejące polikliniki i gabinety lekarskie. Wprowadzane są także przyspieszone kursy szkoleniowe dla pielęgniarek. Osiągnięcia Kuby na polu ochrony zdrowia pozwoliły od roku 1983 spełniać, a nawet przekroczyć standardy Opieki Medycznej dla Każdego, wyznaczone przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Pomimo to planowane są daleko idące reformy służby zdrowia, mające poprawić sytuację. Jedną z najważniejszych jest zbliżenie usług medycznych do ludzi, program szerokich szkoleń personelu medycznego, trwający od 2003 roku, w którym udział bierze 34451 osób oraz ciągły rozwój produkcji farmaceutycznej. Na dokonanie tych zmian i poprawę jakości usług medycznych przeznaczono z budżetu państwa 2,27 mln peso. Główne osiągnięcia ostatniej dekady w dziedzinie ochrony zdrowia to: - krajowa produkcja leków pokrywająca 67% zapotrzebowania, - program badań prenatalnych pozwalający na diagnozowanie chorób dziedzicznych, który pozwolił uniknąć narodzin 4 tysięcy dzieci z dziedzicznymi deformacjami, - program genetyki mający redukować skutki zespołu Downa i innych chorób, - poprawa jakości terapii prenatalnej, pediatrycznej oraz wśród dorosłych, - zwiększenie liczby wykonywanych transplantacji organów, - wynalezienie szczepionki przeciwko meningokokom grupy B, jedynej na świecie, - produkcja szczepionki przeciwko żółtaczce typu B, - wynalezienie PPG (atheromix) terapii początkowej redukującej poziom cholesterolu, głównego czynnika powodującego ryzyko zawału serca, - zmniejszenie liczby przypadków zaawansowanego raka i podwyższenie wskaźnika uleczalności, - produkcja antidotów wykorzystywanych przy leczeniu raka, - produkcja szczepionek przeciw tej chorobie, - dokładniejsza klasyfikacja białaczki oraz jej leczenie, - leczenie lub zahamowanie postępów barwnikowego zwyrodnienia siatkówki, W ZWIĄZKU Z 50-TĄ ROCZNICĄ REWOLUCJI KUBAŃSKIEJ PUBLIKUJEMY KOLEJNY ARTYKUŁ Z CYKLU DOTYCZĄCEGO OSIĄGNIĘĆ SOCJALISTYCZNEJ KUBY. KUBA NAJWAŻNIEJSZE ZDROWIE Zapewnienie mieszkańcom Kuby darmowej opieki zdrowotnej stało się jedną z podstaw polityki socjalnej rządu rewolucyjnego od objęcia władzy. Przed Rewolucją szpitale i służba zdrowia były prywatne lub dostępne jedynie korzystającym z towarzystw ubezpieczeniowych. Placówki medyczne, czyli 62% łóżek szpitalnych jak i większość personelu, czyli 65% lekarzy pracowała w Hawanie. W regionach rolniczych, w których żyła niemal połowa mieszkańców Kuby, służba zdrowia faktycznie nie istniała. Działał tylko jeden wiejski szpital z 10 łóżkami i bez lekarzy. Liczba osób cierpiących z powodu schorzeń wywoływanych przez pasożyty była wysoka (36,1%). Powszechna były również gruźlica (13,99%), tyfus (13,25%) i malaria (30,03%). Śmiertelność niemowląt osiągała poziom 60 zgonów na tysiąc żywych urodzeń, a średnia długość życia wynosiła około 58 lat. Państwowa służba zdrowia była ograniczona do jedynie 8% ludności mogącej korzystać z darmowej ochrony zdrowia. Po zwycięstwie Rewolucji nastąpił stopniowy rozwój publicznej służby zdrowia. W roku 1960 powstał Krajowy System Ochrony Zdrowia, służba zdrowia w regionach wiejskich, regionalna ochrona zdrowia i kliniki. Wprowadzono także powszechne szczepienia. W roku 1970 zdecentralizowano edukację medyczną. Odpowiedzialność za nią przejęły prowincje. Rozpoczęto również program Ochrony Matki i Dziecka. W roku 1980 stworzono Program Lekarzy Rodzinnych i wprowadzono nowoczesne technologie. Nastąpił także szybki rozwój przemysłu farmaceutycznego. W roku 1990 wdrożono i rozwijano osiągnięcia naukowe i techniczne. Kuba trzymała się pomimo 4

- produkcja melageniny - leku otrzymywanego z ludzkiego łożyska wykorzystywanego do leczenia bielactwa, - produkcja tanich leków wysokiej jakości, - produkcja sprzętu takiego jak Neuronica (używana do monitorowania pacjenta podczas operacji) Medicid (cyfrowy encefalogram), Ozomed (wykorzystywany do terapii ozonem) i Suma (Jednostronny System Mikroanalityczny). 67079 lekarzy, podczas gdy w roku 1959, gdy Rewolucja odniosła zwycięstwo, było ich jedynie 3 tysiące. Drugie tyle wyemigrowało w latach po Rewolucji korzystając z zachęty oferowanej przez Stany Zjednoczone chcące zniszczyć kubańską służbę zdrowia. Do roku 2005 Latynoamerykańska Szkoła Nauk Medycznych (ELAM) oczekuje wzrostu liczby studentów z Ameryki Południowej o 10 tysięcy. Będą oni pochodzić z 66 grup etnicznych i ludów, mających słaby dostęp do opieki medycznej. W roku 2005 pierwsi lekarze ukończą ELAM. Powrócą do swoich krajów po ukończeniu studiów. Wielu młodych ludzi z Karaibów i Afryki także będzie studiować medycynę na Kubie. Kubańska solidarność w dziedzinie ochrony zdrowia nie ogranicza się do kształcenia studentów z zagranicy. Obecnie 14732 Kubańczyków pracuje w służbie zdrowia 65 różnych krajów. Kuba wprowadziła Program Kompletnej Ochrony Zdrowia, w ramach którego udziela pomocy władzom i społeczeństwom innych krajów. W ramach programu 3117 kubańskich specjalistów, z których 2412 to lekarze, pracuje w 22 krajach. Kolejnych 10 tysięcy lekarzy zgłosiło się do kontynuowania programu. Zapewniają pomoc medyczną w ramach wenezuelskiego Planu Sąsiedzkiego. W ramach Programu Kompletnej Ochrony Zdrowia rozwija się trójstronna współpraca z innymi państwami. Program jest wspierany przez 95 organizacji pozarządowych z różnych części świata i organizacje międzynarodowe takie jak WHO/PHO czy UNDP oraz UNICEF, których pomoc finansowa i materialna jest wysyłana do regionów w których pracują kubańscy specjaliści. W oparciu o kubańskie doświadczenia w kontroli epidemiologicznej HIV/AIDS i fakt, że kraj ten posiada kadry konieczne do walki z pandemią, Kuba podczas specjalnych sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ ws HIV/ AIDS, w Nowym Jorku (25-27 lipca 2001) zaproponowała: Zapewnienie 4 tysięcy lekarzy oraz osób personelu medycznego w celu stworzenia infrastruktury potrzebnej krajom najbardziej potrzebującym oraz leków potrzebnych w walce z AIDS. Personel ten mógłby szkolić również wielu lokalnych specjalistów czy pielęgniarki. Zapewnienie kadry profesorskiej dla 20 wydziałów medycznych w kilku państwach świata. Wielu jej członków mogłoby być wybranych spośród lekarzy pracujących już w ramach Programu Kompletnej Ochrony Zdrowia. W krajach najbardziej potrzebujących umożliwiłoby to wyszkolenie 1000 lekarzy rocznie. Wysłanie lekarzy, nauczycieli, psychologów i innych ekspertów potrzebnych do doradzania i współpracy przy kampaniach przeciwdziałania AIDS i innym chorobom. Zapewnienie sprzętu potrzebnego w podstawowych programach profilaktyki. GŁÓWNE STRATEGIE W DZIEDZINIE OCHRONY ZDROWIA 1. Reorientacja systemu ochrony zdrowia tak aby większą uwagę skierować na pomoc początkową, czemu mają służyć lekarze rodzinni i pielęgniarki. Kuba ma dziś 381 stref służby zdrowia objętych w całości programem lekarzy rodzinnych, których w całym kraju jest ponad 30 tysięcy Ponad 97% mieszkańców Kuby jest objętych programem lekarzy i pielęgniarek rodzinnych. W najbliższych latach ma nim zostać objęta cała ludność. Kontynuowanie priorytetowego traktowania ochrony zdrowia jest strategicznym wyzwaniem i celem państwa oraz społeczeństwa. Istnieją również polikliniki, będące pierwszym elementem łańcucha opieki zdrowotnej, który od roku 1997, według oceny WHO jest jednym z 28 najbardziej kompletnych na świecie. 2. Rewitalizacja opieki szpitalnej W latach 80 wielkim wysiłkiem rozszerzono i zmodernizowano opiekę szpitalną, co oznaczało poprawę dostępności, pojemności i komfortu oraz zastosowanie najnowszych technologii medycznych. Pomimo że dokonał się znaczący postęp, program został na pewien czas przerwany. Obecnie jest wprowadzany ponownie z nowym entuzjazmem i bardziej ambitnymi założeniami. W roku 2002 Kuba miała 265 szpitali z 55864 łóżkami. 3. Przełomowe programy technologiczne i instytuty badawcze. Kuba rozwinęła kilka programów medycznych wysokiej klasy, aby chronić zdrowie ludności. Najbardziej warte wspomnienia są programy diagnozowania i leczenia raka, niewydolności nerek, centra kardiologiczne, wczesna diagnoza wad wrodzonych, badania prenatalne, programy dawców krwi i produkcja leków na bazie krwi. 4. Edukacja medyczna i pomoc internacjonalistyczna W porównaniu do roku 1959 gdy na Kubie istniała tylko jedna uczelnia medyczna i jedna dentystyczna, dzisiaj działają cztery tego typu uczelnie, 24 wydziały medyczne, 4 dentystyczne i ponad 50 szkół pielęgniarskich i ochrony zdrowia. Większość szpitali posiada własne jednostki edukacyjne lub instytuty nauk medycznych. W wyniku rozwoju systemu edukacji, w roku 2002 na Kubie było 5

Terapię anty retrowirusową dla 30 tysięcy pacjentów. Potrzebne byłoby jedynie zapewnienie przez wspólnotę międzynarodową materiałów do produkcji leków, sprzętu oraz środków materialnych. Kuba nie odniesie z tego żadnego zysku. Pensje Kubańczyków w krajowej walucie będą zapewniane przez władze kubańskie, będąc głównym wkładem finansowym we współpracę międzynarodową. Kuba zapewni również trudne do znalezienia kadry, wyszkoli ludzi chcących brać udział w tej misji prowadzonej w najbardziej oddalonych regionach świata. Następnie, na szczycie karaibskich głów państw w Hawanie 8 grudnia 2002 roku, aby upamiętnić 30 rocznicę nawiązania stosunków dyplomatycznych między Kubą a krajami CARICOM, Kuba zaoferowała program wspierania regionalnej strategii walki z HIV/AIDS. W ramach programu zaproponowano: - wysłanie 1000 pracowników służby zdrowia opłaconych przez władze Kuby. - wysłanie instruktorów i techników potrzebnych do tworzenia w państwie wskazanym przez CARICOM Centrum Edukacji Technicznej aby nauczać medycyny i pielęgniarstwa. Co roku instytucja ta przyjmowałaby 200 osób z krajów CARICOM i szkolenie ich w opiece nad chorymi na AIDS. - zapewnienie nie mniej niż 30% wartości sprzętu i aparatury diagnostycznej dostępnej na Kubie, laboratoriom SUMA i ułatwienie przeprowadzania masowych testów zdrowotnych. Oferta współpracy będzie zawierała również instalację i pomoc techniczną związaną ze sprzętem oraz szkolenia miejscowej obsługi w wykorzystaniu wspomnianych technologii. - Kuba zamierza ofiarować do 40% wartości zestawów diagnostycznych i sprzętu w przypadku pomocy dla Haiti. Od jego rozpoczęcia w programie PIS wzięło udział 7506 uczestników. Inne zagadnienia rozwoju kubańskiego systemu ochrony zdrowia a) Program opieki nad matką i dzieckiem. Jedną z najbardziej godnych uwagi kwestii jest śmiertelność noworodków. W roku 2003 wyniosła 6,3 na 1000 urodzin. b) narodowy program szczepień. Kubański program szczepień jest jednym z najszerszych na świecie. Obecnie wszystkie kubańskie dzieci są szczepione przeciwko 13 chorobom zakaźnym. Istnieją także plany wykorzystania szczepionek dla dorosłych. W roku 2004 służba zdrowia zaczęła wykorzystywać pierwszą kubańską czteroskładnikową szczepionkę aby chronić dzieci przed czterema chorobami dyfterytowi, tężcowi, kokluszowi i zapaleniu wątroby. Osiągnięto obiecujące wyniki w badaniach nad szczepionką pięcioskładnikową zawierającą przeciwciała przeciwko pałeczkom grypy typu B. Jeśli wynik będzie pozytywny, będzie to pierwsza na świecie szczepionka przeciwko tym pięciu chorobom. Następuje także postęp w dziedzinie doświadczanej szczepionki przeciwko HIV i czterech szczepionkach przeciwko rakowi, których testy kliniczne trwają na Kubie i w innych krajach. c) Choroby niezakaźne. Profil epidemiologiczny Kuby charakteryzuje się przewagą zgonów w wyniku chorób niezakaźnych. Choroby serca, choroby mózgu i wypadki powodują niemal 2/3 zgonów. Cukrzyca, kolka wątrobowa i nadciśnienie stanowią kolejne liczne przyczyny zgonów. d) Choroby zakaźne. Głównym celem programu jest kontrola chorób zakaźnych, aby redukować zachorowalność i czynniki ryzyka, aby zapobiec epidemiom. Choroby zakaźne są główną przyczyną zgonów na świecie. Wiele z nich może być kontrolowanych dzięki szczepionkom. Na Kubie część z nich została wyeliminowana. e) Opieka nad osobami starszymi. Istnieje Narodowy Program Opieki nad Osobami Starszymi. Główne przyczyny zgonów Gdy doszło do zwycięstwa rewolucji, 14,2% zgonów następowało w wyniku chorób zakaźnych. Obecnie proporcja tych zgonów spadła tak znacząco, że jest niemal niezauważalna. Główną przyczyną śmierci są choroby serca, udary mózgu itp. Pomimo iż HIV/AIDS stanowią stałe zagrożenie dla ludności reszty świata, Kuba dzięki przyjęciu strategii walki oraz działaniom rządowej grupy koordynującej działania zapobiegawcze, znacząco ograniczyła rozprzestrzenianie się tej choroby. Do dnia dzisiejszego wirusem zaraziło się 4979 osób, z czego 2221 zachorowało, a 1084 zmarły na AIDS. Epidemia wydaje się niezbyt rozprzestrzeniona. Objęła 0,05% populacji między 15 a 49 rokiem życia. Jest to najniższy wskaźnik w obu Amerykach i jeden z najniższych na świecie W ramach Narodowego Programu Prewencji i Kontroli Chorób Rozprzestrzenianych Drogą Płciową i AIDS ludzie żyjący z HIV i AIDS mają dostęp do szkoleń, zapewnione bezpieczeństwo socjalne i pracę oraz specjalistyczną opiekę medyczną z darmową terapią oraz leczeniem chorób wynikających z osłabienia organizmu włącznie. Rozwijany jest program edukacyjny polegający między innymi na edukacji seksualnej w szkołach, działaniach skierowanych do grup ryzyka, nastolatków i ogółu ludności. Program koncentruje się na zapobieganiu zakażeniu. Kuba powstrzymała tą pandemię pomimo ograniczonego dostępu do 50% nowych leków produkowanych przez amerykańskie firmy, wynikającego z rygorystycznej blokady finansowej i handlowej narzuconej przez USA. 6

zbrojnych konfrontacji i konfliktów. TEZY KC KOMUNISTYCZNEJ PARTII GRECJI NA XVIII ZJAZD Osiągnięcia robotników w krajach socjalistycznych były punktem odniesienia przez wiele dziesiątków lat, wywierając znaczący wpływ na zdobycze klasy robotniczej i ruchów obywatelskich w krajach kapitalistycznych. Międzynarodowa równowaga sił po II Wojnie Światowej zmusiła kraje kapitalistyczne, do pewnego stopnia, do odwrotu mającego na celu zatrzymanie rewolucyjnych dążeń, poprzez wytworzenie warunków koniecznych do asymilacji ruchu robotniczego. CZĘŚĆ 1. DOROBEK SOCJALIZMU Rozwój kapitalizmu i walka klas nieuchronnie wyprowadziły kwestię komunizmu na pierwszy plan wydarzeń historycznych w połowie XIX wieku. Manifest komunistyczny napisany przez Marksa i Engelsa w 160 lat temu w 1848 r. był pierwszym naukowym programem komunistycznym. Komuna Paryska z 1871 r. była pierwszą w dziejach rewolucją proletariacką. Zniesienie kapitalistycznych stosunków produkcji uwolniło ludzi od przymusu pracy najemnej i otworzyło drogę produkcji i rozwoju nauk, których celem było zaspokojenie potrzeb ludzkich. W ten sposób każdy miał zagwarantowane prawo do pracy, do bezpłatnego publicznego szkolnictwa i opieki zdrowotnej, dostęp do tanich usług państwowych; mieszkań, dóbr intelektualnych i kulturowych. Wraz z początkiem XX wieku nadeszła Rewolucja Październikowa w Rosji. Zapoczątkowała jedno z największych osiągnięć cywilizacyjnych w historii ludzkości: znosiła wyzysk człowieka przez człowieka. W konsekwencji, po II Wojnie Światowej, władza państwowa została przejęta w celu budowy socjalizmu w krajach Europy, Azji a także kontynentu amerykańskiego na Kubie. W 1913 chłopi, robotnicy przemysłowi i inni pracownicy w Imperium Rosyjskim posiadali łącznie 53% dochodu narodowego. 47% było w rękach klas wyzyskujących. To prawie połowa. Po Wielkiej Rewolucji Socjalistycznej udział w dochodzie nie pochodzącym z pracy gwałtownie spadł. Jednakże w 1927-28 klasy wyzyskujące przywłaszczały sobie w dalszym ciągu 8.1% dochodu narodowego. W połowie lat 30. cały dochód narodowy należał już do ludzi. Pomimo wielu problemów, z jakimi borykały się kraje socjalistyczne, socjalizm XX wieku udowodnił swoją wyższość nad kapitalizmem i wykazał bezspornie ogromne zalety w podnoszeniu jakości życia ludzi i warunków pracy. Całkowite wykorzenienie straszliwego dziedzictwa analfabetyzmu, w połączeniu ze wzrostem poziomu wykształcenia ogólnego i zawodowego oraz zlikwidowanie bezrobocia liczą się łącznie do unikatowego dorobku socjalizmu. W ZSRR, zgodnie ze spisem z 1970, ¾ ludności pracującej miast i 50% robotników z terenów wiejskich posiadało średnie lub wyższe wykształcenie. Związek Radziecki i światowy system socjalistyczny stanowił jedyną realną obronę przed agresją imperializmu. Rola Związku Radzieckiego w zwycięstwie nad faszyzmem w II Wojnie Światowej była decydująca. ZSRR zmiażdżył siły hitlerowskie i sprzymierzone z nimi wojska, które napadły na jego terytorium. Armia Czerwona wyzwoliła liczne kraje europejskie spod okupacji niemieckiej. Ponad 20 milionów obywateli ZSRR oddało życie w obronie socjalistycznej ojczyzny, podczas gdy 10 milionów pozostało kalekami do końca życia. Rozmiar zniszczeń materialnych na terytorium ZSRR na skutek wojny był przeogromny. W ciągu 24 lat ZSRR, przed nazistowską napaścią, dokonywał ważnych przeobrażeń dla rozwoju przemysłu i gospodarki, dążąc do przezwyciężenia zacofania, jakie odziedziczył po kapitalizmie. Rewolucja kulturalna, nieodłączny element budowy socjalizmu, umożliwiła ludziom pracy swobodny dostęp do dorobku kultury ludzkiej. Zwycięstwo Armii Czerwonej znacznie przyśpieszyło wyzwolenie narodów oraz rozwój ruchów antyfaszystowskich, kierowanych przez partie komunistyczne. W wielu krajach Europy Środkowej i Wschodniej walka z faszyzmem, przy decydującym wsparciu Armii Czerwonej, doprowadziła do upadku władz burżuazyjnych. W ZSRR w 1975 prawo gwarantowało maksymalnie 41 godzin pracy w ciągu tygodnia. Był to jeden z najkrótszych tygodni pracy na całym świecie. Wszystkim zatrudnionym gwarantowano dni wolne od pracy oraz płatne urlopy. Rozszerzone zostało pojęcie i zakres wolnego czasu. Wolny czas przestał być czasem na reprodukcję siły roboczej, która musiała być wystarczająco żywotna i wydajna dla kapitalistycznej eksploatacji. Robotnikom dano możliwość wykorzystania wolnego czasu na System socjalistyczny stał się historycznym wzorem międzynarodowej solidarności ludzi walczących z wyzyskiem, wrogą okupacją i imperialistyczną interwencją. W sposób decydujący przyczynił się do upadku systemu kolonialnego i ograniczenia wielu 7

rozwój, edukację i kulturę oraz na uczestnictwo we władzach robotniczych i społecznym kierowaniu produkcją. represji o podłożu narodowościowym we wszelkich możliwych formach. Proces ten został jednak osłabiony w trakcie likwidowania stosunków komunistycznych. Ostatecznie został zatrzymany wraz z rozwojem kontrrewolucji w latach 80. Bezpieczeństwo socjalne ludzi pracy było najważniejszym priorytetem krajów socjalistycznych. Kraje socjalistyczne dołożyły szczególnych starań w celu stworzenia form współpracy i stosunków ekonomicznych opartych na zasadzie proletariackiego internacjonalizmu. Wraz z powstaniem Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) w 1949 podjęto wysiłek budowy nowych, niespotykanych nigdzie wcześniej form stosunków międzynarodowych, które opierały się na zasadach równości, obustronnych korzyści oraz wzajemnej pomocy pomiędzy krajami znajdującymi się na etapie budowy socjalizmu. Jedynymi tematami wymagającymi dalszych wyjaśnień są kwestie stosunków wzajemnych pomiędzy krajami RWPG oraz umów gospodarczych pomiędzy tymi państwami a krajami kapitalistycznymi, zwłaszcza w okresie odstępowania od planów budowy socjalizmu. Istniał obszerny system rent i emerytur, gdzie istotnym osiągnięciem było obniżenie wieku emerytalnego do 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn. Finansowanie systemów emerytalnych było prowadzone przez państwowe fundusze emerytalne, które gromadziły środki pochodzące ze składek przedsiębiorstw i fundacji. Podobne rozwiązania dominowały w pozostałych europejskich krajach socjalistycznych. Władza socjalistyczna wzniosła fundamenty pod wprowadzenie równego statusu kobiet i mężczyzn, przezwyciężając znaczne, istniejące obiektywnie trudności. Socjalizm zapewnił w praktyce społeczny charakter macierzyństwa i wychowania oraz ustanowił równe prawa dla kobiet i mężczyzn w dziedzinie ekonomii, polityki i kultury. Nie znaczy to oczywiście, że nierówności, które nawarstwiły się na przestrzeni dziejów, mogły być zniesione natychmiastowo. Niekwestionowane osiągnięcia krajów socjalistycznych, zarówno w porównaniu z ich punktem wyjścia, jak i z warunkami życia ludzi pracy w świecie kapitalistycznym udowadniają, iż socjalizm kryje w sobie wielki wewnętrzny potencjał: do głębokiej i stałej poprawy życia ludzkości oraz rozwoju osobowości człowieka. Dyktatura proletariatu, rewolucyjna władza robotnicza; państwo które reprezentowało interesy większości wyzyskiwanych ludzi a nie mniejszości wyzyskującej, było wyższą formą demokracji. Po raz pierwszy w historii jednostka produkcyjna stała się jądrem systemu politycznego. Przedstawiciele ludzi pracy uczestniczyli we władzach i administracji, mieli możliwość wyboru i odwołania swoich reprezentantów do wyższych szczebli władzy państwowej. Władza robotnicza zdemarginalizowała masy i organizacje masowe, umożliwiając ich rozwój w formie związków zawodowych, kulturalnych i edukacyjnych organizacji, w których zrzeszona była większość społeczeństwa. Etapy rozwoju socjalizmu w państwach robotniczych różniły się od siebie, w zależności od stopnia rozwoju kraju kapitalistycznego w momencie przejęcia władzy. Fakt ten musi być brany pod uwagę w trakcie wyciągania wniosków i porównywania. Niemniej jednak najważniejszą rzeczą jest wielki skok historyczny, zapoczątkowany i osiągnięty dzięki Rewolucji Październikowej w Rosji, który napędził postęp ludzkości, jako głównej siły wytwórczej: jej naukowe i technologiczne osiągnięcia a także poprawę i rozwój warunków życia, wykształcenia oraz kultury. Propaganda burżuazyjna i oportunistyczna, mówiąc o braku wolności i o antydemokratycznych reżimach, wypacza sens tych słów. Pojęciom wolności i demokracji nadaje swoje własne, burżuazyjne znaczenie. Demokracja utożsamiana jest z parlamentaryzmem burżuazyjnym. Wolność - z burżuazyjnym indywidualizmem i prywatną własnością kapitalistyczną. Prawdziwą istotą wolności i demokracji w systemie kapitalistycznym jest niewolnictwo przymusowej pracy najemnej oraz dyktatura kapitału w społeczeństwie ogólnie, a w szczególności w kapitalistycznych zakładach pracy. Nasz krytyczny stosunek do robotniczej i ludowej kontroli oraz zarządzania, nie ma nic wspólnego z burżuazyjną i oportunistyczną krytyką demokracji w ZSRR. Nowością historyczną stał się postęp obejmujący całe ludzkie masy. Dla kontrastu, rozwojowi kapitalizmu towarzyszył wyzysk i niesprawiedliwość społeczna; spustoszenie i wytępienie autochtonicznej ludności Australii, rdzennych mieszkańców Ameryk, niewolnictwo na ogromną skalę w USA utrzymujące się przez kilkaset lat, wyzysk kolonialny, anarchia gospodarcza nieuchronnie sprowadzająca niszczące kryzysy ekonomiczne, imperialistyczne wojny, pracę niewolniczą dzieci i wiele wiele więcej.. Dorobek i wyższość systemu socjalistycznego w ZSRR powinna być oceniana z uwzględnieniem imperializmu i jego strategii okrążenia, którą charakteryzowała przemoc i zniszczenie jak i ciągłe stawianie przeszkód oraz zastraszanie. Strategia imperializmu wobec ZSRR przyjmowała wielorakie Rewolucja Październikowa zapoczątkowała proces wprowadzania równości pomiędzy narodami w ramach wielkiego, wielonarodowego kraju oraz dostarczyła rozwiązania kwestii narodowych: poprzez zaprzestanie 8

formy podczas różnych etapów przez które przechodziła rewolucyjna władza robotnicza: 1918 i 1941 bezpośredni, zbrojny atak imperializmu na Związek Radziecki, 1946 ogłoszenie Zimnej Wojny utrzymywanie zróżnicowanych stosunków dyplomatycznych z różnymi krajami Europy Środkowej i Wschodniej. społeczeństw, w której: 1. Państwo stopniowo obumiera (bo zniknęło już zagrożenie ze strony państw kapitalistycznych, gdy zwyciężyła w nich rewolucja). 2. Ustanowiona została władza robotników i zlikwidowane zostały antagonizmy klasowe. 3. Rozwój sił wytwórczych zapewnia obfitość dóbr. 4. Ukształtowanie stosunków między ludźmi w oparciu o komunistyczną zasadę pracy według zdolności i podziału według potrzeb. 5. Likwidacja przeciwieństwa między pracą fizyczną a umysłową oraz samego podziału pracy na te kategorie. 6. Przekształcenie pracy w najważniejszą potrzebę życiową człowieka, wszechstronne zaangażowanie jednostki w życie społeczne, osiągnięcie takiego poziomu świadomości, przy którym przestrzeganie norm współżycia społecznego stanie się nawykiem. 2. Jeżeli tak wam się podoba ten cały komunizm to wyjeżdżajcie do Korei Północnej albo na Kubę i zobaczcie na własnej skórze jaki jest rzeczywiście. Bardzo trudna sytuacja gospodarcza Korei Północnej wynika z kilku czynników: mało urodzajnych gleb, niewielu bogactw naturalnych, wielowiekowego zacofania (zwiększonego przez ludobójczą i niszczycielską politykę japońskich okupantów w latach 30. i 40. XX wieku), wieloletnich sankcji gospodarczych i blokady ze strony państw kapitalistycznych. No i nie zapominajmy: W czasie wojny koreańskiej na pocz. lat 50. Amerykanie mordujący Koreańczyków pod egidą ONZ kompletnie zrównali z ziemią ponad 20 największych północnokoreańskich miast, a ludność wypalili napalmem. Zresztą północne obszary półwyspu koreańskiego zawsze były nękane powodziami i innymi klęskami żywiołowymi. Szczególnie katastrofalne miały miejsce w latach 90. i pociągnęły za sobą głód i śmierć wielu ludzi. Dlatego proces budowy państwa socjalistycznego jest tam tak trudny. A co tu dopiero mówić o komunizmie?! Kuba od pół wieku cierpi przez amerykańskie embargo. Zanim ludzie wynieśli do władzy Fidela Castro, ta piękna wyspa była pralnią brudnych pieniędzy amerykańskiej mafii. Kubańczycy żyli w nędzy, dzieci były niedożywione i nie mogły się kształcić. Dopiero rządy komunistów przywróciły temu narodowi wiarę we własne możliwości. Mimo trudności udało się tam zagwarantować taki poziom opieki zdrowotnej i edukacji dla wszystkich, że Polacy mogą tylko pozazdrościć. Wszystkie miarodajne badania wskazują, że Kubańczycy żyją dłużej niż przed rewolucją, są lepiej odżywieni, wykształceni, zdrowsi i bardziej zadowoleni z życia. To co mówią o sytuacji na Kubie media jest stekiem kłamstw rozsiewanych po to, aby polscy emeryci, renciści i ludzie pracy, którym żyje się coraz gorzej, nie wierzyli, że mogą stworzyć sobie i swym dzieciom lepsze życie. Fakty te nie wykluczają konieczności zbadania warunków wewnętrznych, stosunków ekonomicznopolitycznych, wraz z uwzględnieniem roli czynników subiektywnych, w rozwoju oraz nadrzędności nowych stosunków społecznych. OBALAJĄC MITY We współczesnej Polsce pokutuje wiele antykomunistycznych mitów. Choć są grubymi nićmi szyte, a nierzadko po prostu śmieszne i żałosne, nie należy podchodzić do nich lekceważąco. Trzeba umieć pokazywać ich fałsz, bo ciągle są ulubionym orężem burżuazji, za pomocą którego straszy ona komunistami już małe dzieci, a co dopiero dorosłych odbiorców środków medialnego przekazu. Pozwoliłem sobie przedstawić kilka najpopularniejszych kalumnii, którymi dyżurni eksperci i poważni historycy (nie tylko z IPN) obrzucają swych największych wrogów: komunistów. Rzecz jasna podałem również sposoby za pomocą których zaatakowany może zdemaskować sposób rozumowania antykomunisty. Postarałem się, aby język odpowiedzi był w miarę przystępny nie tylko dla osób znających historię od podszewki ale też dla ewentualnych świadków polemiki. 1. Po co zawracacie ludziom głowę? Komunizm to utopia nie do spełnienia. To, że komunizm nastanie jest pewne jak to, że po nocy przychodzi dzień. Historia ludzkości to nieustanna walka klas, a ustrój nie jest dany raz na zawsze ze zrządzenia losu, czy różnych mądrali z telewizji, lecz często zmienia się w sposób nagły i oszałamiający. Jeszcze trzysta lat temu kapitalizm dopiero raczkował, a Europą rządzili monarchowie jak Ludwik XVI. Chłopi byli wtedy zdani na łaskę możnych i nie mogli opuścić ziemi, którą uprawiali. Zresztą w skrócie można podać następujące formacje, które były, są i będą (Pamiętajmy bowiem, że postęp jest nierównomierny w różnych zakątkach globu. Są jeszcze kraje oparte na niewolnictwie, choć często zakamuflowanym np. wiele krajów afrykańskich): 1. Wspólnota pierwotna. 2. Ustrój niewolniczy. 3. Ustrój feudalny. 4. Ustrój kapitalistyczny. 5. Ustrój socjalistyczny. 6. Komunizm. Pamiętajmy, że komunizm to taka faza rozwoju 9

3. Jeśli w Związku Radzieckim było tak dobrze jak mówicie, to czemu upadł? Gospodarka ZSRR niestety nie wytrzymała narzuconego jej przez Amerykanów wyścigu zbrojeń. Zwróćmy uwagę na straszliwe zniszczenia przemysłu, rolnictwa i katastrofę demograficzną jakie ściągnęła na Kraj Rad wywołana przez hitlerowców II Wojna Światowa. Stany Zjednoczone nie były nawet w ułamku procenta tak poszkodowane jak Związek Radziecki. Ale ten właśnie Związek Rad zdołał w ciągu życia jednego tylko pokolenia przebyć drogę od drewnianego pługa do wystrzelenia pierwszego sztucznego satelity Ziemi, pierwszych ludzi w Kosmos i okiełznania energii atomu. Nie wspomnę o ogromnym awansie cywilizacyjnym wielu milionów ludzi z ZSRR i innych krajów demokracji ludowej. Niestety długi proces budowania państwa socjalistycznego został tam powstrzymany. Miejmy nadzieję, że nie na długo. Badania wskazują, że od upadku ZSRR ludzie w Rosji żyją krócej, częściej zapadają na gruźlicę i alkoholizm. Rośnie bezrobocie, nikt nie jest pewny jutra, młodzi nie mają żadnych perspektyw, a ludziom starszym kapitaliści zafundowali przymusową eutanazję: Wyrzucani są na bruk, aby prędzej umarli i nie zajmowali miejsca bogaczom. Bezdomne dzieci koczują na dworcach i nikt się nimi nie interesuje, upadło wiele zakładów przemysłowych. Po zniszczeniu Związku Radzieckiego pracodawcy na Zachodzie przestali się już obawiać, że ktoś stanie po stronie robotników, więc wzmogli wyzysk, obniżyli płace i tuczą się na cudzej krzywdzie. 4. Ale komuniści wszędzie wprowadzają krwawy terror i tłamszą wolność ludzką. To zwykłe oszczerstwo. Przez tysiąclecia ludzie na całym Świecie cierpieli głód, nędzę i poniewierkę, a garstka bogaczy okradała ich ze wszystkiego, pasożytowała na nich. W carskiej Rosji, która była więzieniem dla narodów (w tym Polaków), szlachta i fabrykanci głodzili poddanych, a gdy ci się buntowali, nasyłano na biedaków wojsko. Na całej kuli ziemskiej wyzyskiwacze przelewali krew tych, którzy ośmielili się żądać godnego życia. Gdy lud Rosji, zmęczony wojną i despotyzmem, wyniósł do władzy bolszewików, państwa kapitalistyczne napadły na młody Kraj Rad i dopuszczały się na jego ludności okropnych, bestialskich czynów. Paliły wszystko do gołej ziemi. Robotnicy i chłopi musieli się bronić więc stworzyli armię oraz służby dla ochrony zdobyczy socjalnych. Wszędzie, gdzie ciemiężeni buntowali się przeciwko krzywdzicielom, ci ostatni odpowiadali krwawym terrorem. Różni spryciarze piszą, że komunizm pochłonął podobno 100 milionów ofiar. Tylko nie podają, skąd wzięli te fantastyczne liczby. Tymczasem z danych brytyjskich wynika, że w ciągu XIX wieku, gdy Anglicy okupowali Indie, głód przez nich podtrzymywany zabił na tym subkontynencie 50 milionów ludzi. Wcześniejsza kolonizacja Nowego Świata pochłonęła ponad 30 milionów ludzi! A ile milionów istnień pochłonęła polityka Hitlera, któremu drogę do władzy ułatwili niemieccy kapitaliści, marzący o podboju Świata?! W swoich afrykańskich koloniach państwa zachodnie wyciskały z miejscowej ludności siódme poty. Tubylców niszczono niewolniczą pracą, chorobami i głodem! Nawet dzisiaj widać tragiczne następstwa tych stuleci kapitalistycznego terroru. Nadal ludzie w krajach Trzeciego Świata umierają na choroby, które można uleczyć! Kolonizatorzy dbali, aby panowało tam przeludnienie, gdyż w ten sposób mieli darmowych pracowników. Gdy jeden umarł z wycieńczenia, zastępowano go kolejnym. Mówi się, że komuniści zabijali. Ale czy złem jest, gdy udręczony człowiek aby bronić siebie i najbliższych zabija pastwiącego się nad nim bogacza? Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. 5. A Stalin? Przecież to tyran i zbrodniarz. Zresztą był komunistą! Stalin uznał, że w sytuacji blokady ZSRR przez państwa kapitalistyczne i czasowego załamania się fali rewolucyjnej poza Krajem Rad, trzeba w celu obrony pierwszego państwa robotników i chłopów przed wrogą inwazją wzmacniać instytucje państwowe, armię i tak zwany aparat przymusu i kontroli. Obumieranie państwa nastąpić może dopiero, gdy socjalizm zwycięży w większości krajów i najlepiej, aby były wysoko uprzemysłowione. Tymczasem, aby uchronić obywateli przed głodem i zapaścią gospodarczą wynikającą z embarga, trzeba za wszelką cenę rozbudowywać przemysł (w szczególności ciężki) i skolektywizować rolnictwo (by zwiększyć jego efektywność). Zwiększy to zatrudnienie, plony i umożliwi ogromny awans cywilizacyjny milionom ludzi i samemu państwu radzieckiemu. W ówczesnej sytuacji międzynarodowej taka polityka gospodarcza była jedynym rozsądnym rozwiązaniem. Niestety nie do końca zdawano sobie sprawę, jaki irracjonalny opór - szczególnie wśród najbogatszych chłopów - wywoła kolektywizacja. Stalin uznał, że ten sprzeciw trzeba złamać siłą (tzw. rozkułaczanie). Niestety nie było to najlepsze wyjście, gdyż włościanie woleli niszczyć żywność i zbiory niż przekazać je państwu, by wyżywić ludność w miastach. Należy zwrócić uwagę, że krwawa wojna domowa (plus napaść na młody Kraj Rad zagranicznych interwentów) doprowadziły do zdziesiątkowania robotników, szczególnie tych najbardziej uświadomionych. W efekcie obecna w każdym państwie machina urzędniczo-biurokratyczna rozrosła się nadmiernie i obniżała efektywność administracji, a skład klasowy Partii zmienił się niebezpiecznie, gdyż zaczęła do niej napływać właśnie ta biurokracja. Dlatego właśnie można zaryzykować twierdzenie, że stalinizm nie jest tak do końca wynalazkiem samego Stalina. W 10

owym czasie większością państw rządzili tyrani: Hitler, Mussolini, Franco, Salazar i wielu innych okrutników. Nic dziwnego, że jabłko postawione wśród zarobaczonych owoców samo robaczeje. Ale nie było to winą komunistów, lecz wrogich im krajów, które chciały znów napaść na ZSRR, by zrobić z jego mieszkańców niewolników! Jak by nie patrzeć, owe reformy gospodarcze stworzyły nie tylko podstawę dalszego rozwoju ZSRR ale umożliwiły też jego zwycięstwo w konfrontacji z potencjałem militarnym i gospodarczym III Rzeszy, której celem był holokaust i podbój całej kuli ziemskiej. Każdy z nas Polaków ocalenie zawdzięcza właśnie Związkowi Radzieckiemu. 6. A PRL? Niektórzy mówią, że: Rak komunizmu zniszczył Polskę bardziej niż II Wojna Światowa. Ci, którzy tak mówią nie znają historii ani nie mają krzty ludzkich uczuć. Przed wojną Polska była zacofana, ludzie żyli w nędzy. Panował analfabetyzm i głód. Mało kto miał szansę na godne życie i spokojną starość. Małe dzieci umierały na choroby, które można było przecież już wtedy leczyć. Królowała gruźlica, a ci, którzy pracowali nie wiedzieli, czy zdołają wykarmić rodzinę. Dopiero Polska Ludowa otworzyła dziesiątkom milionów ludzi drzwi do lepszego życia. Zapewniła bezpłatne wykształcenie i opiekę medyczną, pracę i uczciwą za nią zapłatę. Nikt nie był głodny ani pozostawiony na pastwę losu. Z ruin podniesiono cały kraj, stolicę zrujnowaną przez hitlerowskich bandytów odbudowano z gruzów wysiłkiem całego społeczeństwa, pod przewodnictwem komunistów. Bałtyk, Górny i Dolny Śląsk, Mazury wróciły do Polski. Zamiast nieurodzajnych i słabo zaludnionych ziem na wschód od Bugu, gdzie i tak niewielu było Polaków, otrzymaliśmy urodzajne, węglonośne obszary. Miliony ludzi przeszło z przeludnionych wsi do miast, gdzie znalazło dobre warunki do życia. Wystarczy popatrzeć na dane statystyczne: Pod względem powszechnego wykształcenia Polska dokonała w okresie PRL-u skoku cywilizacyjnego i osiągnęła wskaźniki powszechności nauczania wyższe niż w niektórych krajach zachodnich. W latach 80-tych było już tylko 1,5% ludzi bez żadnego wykształcenia, gdy tymczasem na przykład we Włoszech 19%. W latach 1945-1988 zbudowano prawie 8 milionów mieszkań, czyli ponad 170 tysięcy rocznie (w latach 90-tych o ponad 1/3 mniej). Dokonała się rewolucyjna zmiana w strukturze gospodarczej kraju: udział przemysłu w dochodzie narodowym wzrósł z 22% w 1947 roku do 49% w 1988, udział rolnictwa zmniejszył się z 70% w 1947 roku do 12,6% w 1988 roku. W latach 1945-1980 Polska rozwijała się średnio z prędkością ponad 5% wzrostu dochodu narodowego. Co najważniejsze, w PRL-u były stosunkowo niskie wskaźniki ubóstwa i realnego bezrobocia. Również rozwarstwienie dochodowe utrzymywało się na dosyć niskim poziomie, a wzrost gospodarczy o tyle przekładał się na jakość życia społeczeństwa, że podwyżki płac obejmowały prawie wszystkie grupy społeczne. Warto też przy okazji wspomnieć, że z wyjątkiem kryzysowych lat 1980-1981 szybki, równomierny wzrost płac nie zagrażał stabilności gospodarki. W połowie lat osiemdziesiątych w gospodarce odnotowano wzrost: rosła produkcja, jak też spożycie, i rozwijała się infrastruktura. Średnia efektywność przedsiębiorstw rosła, co przeczy mitowi, jakoby upadek PRL-u był spowodowany nierentownością przedsiębiorstw państwowych. Budżet w tych latach był także zrównoważony i nie pojawiała się groźba deficytu. W handlu zagranicznym eksport przeważał nad importem. Rok 1989 nie był wbrew powszechnemu mniemaniu momentem, w którym gospodarka straciła możliwości rozwojowe i znalazła się w stanie rozkładu. (Powyższe dane pochodzą z artykułu Piotra Szumlewicza pt. "Antysocjalna transformacja" z kwartalnika Bez Dogmatu, nr 64, wiosna 2005). Piotr Biełło OBALAMY KOLEJNY MIT Na marginesie wynurzeń Zbigniewa Siemiątkowskiego w artykule Gazety Wyborczej z dnia 30.04.1999 roku, a obecnie powtórzonego w tej samej gazecie, pt. Marzyciele i agenci Komunistyczna Partia Polski. Wybitny politolog i historyk o proweniencji policyjnej Zbigniew Siemiątkowski raczył popełnić artykuł poświęcony Komunistycznej Partii Polski. Dołączył on do grupy antykomunistów z okresu międzywojennego, podtrzymując tym samym oskarżenia głoszące, iż KPP okresu międzywojennego stanowiła obcą organizację w polskim ruchu robotniczym. Miała skupiać tylko przedstawicieli zwalczających państwo polskie mniejszości narodowych, stanowiła obcą agenturę w Polsce itp. oskarżenia, które powtarza Siemiątkowski były wysuwane w prasie oraz w publikacjach katolicko-endeckich oraz sanacyjnych. Szersze uzasadnienie uzyskały one w specjalnych publikacjach urzędowych instytucji powołanych do zwalczania ruchu komunistycznego: Adama Romana Kelnera i Adama Strzepińskiego z Instytutu Naukowego Badania Komunizmu, czy też Jana Alfreda Reguły (Pod tym nazwiskiem miał występować członek władz krajowych KPP Józef Mitzenmacher współpracownik policji. Wersja ta nie została potwierdzona. Wymieniony 11

miał współpracować w okresie okupacji z Gestapo, zmarł w roku 1947, bądź 1948 we Wrocławiu). została rozwiązana. Przyczyny decyzji do dziś nie są znane. Kelner już w 1926 wydał broszurę pt. Komunizm, a w 1934 książkę KPP i podległe jej organizacje, czyli komunistyczna organizacja w Polsce, jako podręcznik dla państwowych organów bezpieczeństwa. Strapiński natomiast w 1933 r. przedstawił podręcznik pt. Wywrotowe partie polityczne, który był kilkakrotnie wznawiany. Prace te zawierały błędy oraz wiele nieścisłości. Bardziej faktograficzna była praca Jana Alfreda Reguły pt. Historia Komunistycznej Partii Polski w świetle faktów i dokumentów (Warszawa 1934 r.) Osoba autora, względnie domniemanych autorów, do dziś nie została rozwikłana. Argumentacja zaprezentowana w tej książce powtarzana jest jednak do dziś, w tym również przez Siemiątkowskiego. Szczególne znaczenie ma tutaj książka historyka sanacyjnego, piłsudczyka Władysława PobogaMalinowskiego Najnowsza historia polityczna Polski (T. II, Londyn 1945), w której zgromadził on dużo danych faktograficznych oraz praca Mariana K. Dziewanowskiego z Hazardu w USA pt. The Communist Party of Poland. An outline of History (Cambridge, Massachusetts, 1950 r). Do publikacji tych nawiązywało wielu publicystów polskich, w czasie kryzysu 1980-1981 w Polsce. Rozwiązanie KPP stanowiło nie tylko osobisty dramat tysięcy ofiarnych działaczy, była także klęską polskiego ruchu robotniczego. Fakt ten dał o sobie znać w latach okupacji hitlerowskiej oraz zaraz po wojnie. Rozwiązanie KPP zrodziło też wiele legend oraz utrwaliło wiele uprzedzeń resentymentów, osłabiających wpływ idei rewolucyjnej i hamującej rozwój ruchu rewolucyjnego w Polsce, czego jesteśmy świadkami do dzisiaj. Jak z przedstawionych wyżej danych wynika, że KPP nie została utworzona przez czynniki obce, lecz wyrastała z tradycji rodzimych i była siłą polityczną mającą uzasadnienie w polskich realiach społecznopolitycznych. Podejmowała trudne problemy, popełniała poważne błędy, ale zawsze miała uznanie oraz poparcie części świata pracy. Nie były to siły wielkie. Partia miała awangardowy charakter. Stopniowo zdobywała ona jednak coraz większe poparcie i uznanie. Analiza rozwoju KPP i PPS wskazuje, iż w latach trzydziestych ubiegłego wieku wpływy legalnej, uznawanej za patriotyczną PPS wśród mas robotniczych nie różniły się w istocie od zakresu wpływów nielegalnej, internacjonalistycznej oraz rewolucyjnej KPP. Analiza porównawcza dróg rozwojowych obu głównych partii robotniczych Polski okresu międzywojennego wskazuje też, że nie sprawdził się w pełni ani rewolucyjny program KPP, ani reformistyczny program PPS. Zupełnie inaczej została przedstawiona KPP w historiografii Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W nawiązaniu do doświadczeń oraz wypowiedzi przywódców KPP podkreślano, iż była to jedyna partia polityczna na ziemiach polskich, stojąca równocześnie na gruncie patriotyzmu i internacjonalizmu, iż tylko komuniści trafnie określili i ocenili sytuację w latach 1918-1938 i podjęcie prawidłowej linii działania, że partia miała znaczne w społeczeństwie, a jej przywódcy cieszyli się dużym autorytetem moralnym. Spośród wielu opracowań monograficznych na szczególną uwagę zasługują dwie pracę Józefa Kowalskiego a mianowicie: Trudne lata. Problemy rozwoju polskiego ruchu robotniczego 1929 1935 (Warszawa 1966) i Komunistyczna Partia Polski 1935-1938. Studium historyczne (Warszawa 1975). Autor zebrał bogaty materiał źródłowy i dokonał ciekawych analiz. Załamanie państwowości polskiej po agresji hitlerowskiej w 1939 r. przekreśliło normalny proces rozwojowy w Polsce i stworzyło nowe warunki działania dla tegoż ruchu w całości, co zostało zaprzepaszczone rozwiązaniem PZPR w 1989 r. Mimo to jednak idee komunistyczne przetrwały. Kadry wychowane przez KPP odegrały znaczną rolę w czasie drugiej wojny światowej oraz bezpośrednio po niej. Zginęli najwybitniejsi przywódcy i działacze. W zrozumieniu jej trudnych dziejów i losów nie pomagały artykuły typu Siemiątkowskiego. Sprawa powołania do życia PPR, to nie dzieło agenta NKWD, a tylko, aktywu wychowanego przez KKP. Komunistyczna Partia Polski stanowi ważne ogniwo w rozwoju ruchu robotniczego w Polsce. Przejęła ona dorobek ideologiczny i doświadczenie polityczne SDKPiL oraz PPS-lewicy. Rozwijając je w nowych warunkach korzystając z doświadczeń własnych oraz Międzynarodówki Komunistycznej. KPP istniała niespełna 20 lat. Doświadczenie jej przejęła Polska Partia Robotnicza. Spośród przywódców KPP szczególne zainteresowanie historyków budzili Maria Koszutska i Alfred Warski. Losy tych przywódców przedstawione zostały w szkicach w kwartalniku Z pola Walki. Nie ulega jednak wątpliwości, iż szczególne znaczenie dla KPP była koncepcja frontu ludowego, która stanowiła jedynie trafną koncepcje przekształcenia Polski. Dawała ona odpowiedni do polskich potrzeb i możliwości program odpowiedniego działania. Jednakże chwili największego rozkwitu teoretycznego i organizacyjnego działania partia decyzją Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej Józef Łachut 12

przeplata się z luksusem. Ta władza zgotowała milionom ludzi nędzę skrajną. Miliony i miliony ludzi żyją poniżej minimum socjalnego. Minimum socjalne w grudniu 2007 r. w złotych wynosiło: 820,6 dla osoby samotnej - 2.019,9 dla małżeństwa mającego na utrzymaniu jedno dziecko 2.587,1 dla małżeństwa mającego na utrzymaniu dwoje dzieci (dominującego modelu rodziny w Polsce). Źródło: Obliczenia Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, Warszawa 2008 r. Trzy miliony emerytów i rencistów cierpią niedostatek dotkliwy. Obraz tych cierpień to - od 1 marca 2008 r. emerytura i renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy: 556 zł 02 gr miesięcznie na rękę. Około 144 euro. Źródło: Zakład Ubezpieczeń Społecznych, 21.08.2008 r. Obywatele Rzeczypospolitej pędzą życie ograniczone do procesów fizjologicznych. Ilu obywateli znalazło się na dnie biologicznym? Statystyki nie mówią. Minister zdrowia prof. Zbigniew Religa w 2007 r. oświadczył w telewizji: w Polsce są ludzie, którzy żyją gorzej niż zwierzęta. Fakty te - to nie tylko obraz polskiej rzeczywistości, przynajmniej jej części, ale jednocześnie wyznanie władzy państwowej, która służy człowiekowi w sposób urągający człowieczeństwu. NĘDZA I OKRUCIEŃSTWO, LUDZIE ZMARLI Z CHORÓB DAJĄCYCH SIĘ WYLECZYĆ, LECZ NIE WYLECZONYCH Z BRAKU PIENIĘDZY NA LEKI NADAJĄ WSPÓŁCZESNEJ WŁADZY PIĘTNO TOTALNE. Władza Rzeczypospolitej pozbawiła bezrobotnych praw, które uzyskali zgodnie z przepisami ustawy i zasadami słuszności. Władza ta uchyliła prawo, które stanowiło: - Osoby czasowo pozostające bez pracy otrzymują zasiłek w okresie pozostawania bez pracy. Patrz: Ustawa z dnia 29 grudnia 1983 r. o Państwowym Funduszu Aktywizacji Zawodowej, Dz. U. Nr 75 poz. 334 z 1983, - Zasiłek ten nie może być niższy od najniższego wynagrodzenia zasadniczego i nie może przekraczać trzykrotnej jego wysokości. Osobom czasowo pozostającym bez pracy, które dotychczas nie pracowały, przysługuje zasiłek w wysokości najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Patrz: Rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 25 kwietnia 1984 r. w sprawie szczegółowych zasad finansowania i przyznawania świadczeń z Państwowego Funduszu Aktywizacji Zawodowej, Dz.U. Nr 27 poz. 140 z 1984 r. Wymienione prawo zostało uchylone. Brutalnie pogwałcono zasadę poszanowania praw nabytych, zasadę, która w świetle wielu orzeczeń stanowi normę obowiązującą z mocy Konstytucji RP. Z przyjemnością informujemy, że otrzymaliśmy list od Michela MAUNAYER, naszego stałego czytelnika z Damaszku (Syria) z informacją że syryjskich gazetach ukazały się artykuły pierwotnie opublikowane w Brzasku: 1. Przestańmy wspierać imperialne wyprawy wojenne USA luty 2008 AL BAATH 23 kwietnia 2008 (załączona kopia). 2. Najserdeczniejsi przyjaciele Polski J.Ł z marca 2008 3. W co grają Amerykanie z Polską? F.K. z czerwca 2008 w dzienniku AL BAATH 5 września 2008 4. Stanowisko KPP w sprawie tarczy antyrakietowej z sierpnia 2007 AL BAATH 30 września 2008 5. Wojna J. Łachut z sierpnia 2008 dziennik TISHREEN z 14 października. 6. Polityka zagraniczna Polski art. Redakcji z września października AL. BAATH 5 listopad 2008 Gratulujemy autorom. Redakcja LIST OTWARTY Do wszystkich posłów i senatorów Rzeczypospolitej Polskiej Do Parlamentu Europejskiego w Strasburgu Do Komisji Europejskiej w Brukseli Szanowni Parlamentarzyści! Szanowni Komisarze Unijni! Władza Rzeczypospolitej Polskiej w otoczce demokratycznej, w masce pobożnej ustanawia prawo, zasady funkcjonowania państwa, w którym wielka bieda 13

Władza Rzeczypospolitej godzi w fundamentalne wartości ładu państwa prawnego. Godzi w bezpieczeństwo prawne polegające na przekonaniu obywateli, że prawa uzyskane przez nich zgodnie z przepisami ustawy i zasadami słuszności nie zostaną zniesione lub ograniczone. Władza zaprawia swój gwałt cynizmem, goryczą wyjaśniając, iż bezrobotni nabyli owe prawa w sposób niegodziwy i niesprawiedliwy, nabyli je w PRL-u. Władza Rzeczypospolitej uchwaliła nowe prawo. Nowe prawo mówi, że zasiłek przysługuje bezrobotnemu w okresie kilku miesięcy, a nie w okresie pozostawania bez pracy, tak jak było w PRL. A potem? Gdy okres pobierania zasiłku upłynie, wtedy: - odmawia się bezrobotnym chleba, bo nie mają czym płacić za chleb, - wyrzuca się bezrobotnych z mieszkań, bo nie mają czym płacić za mieszkanie. Z nieludzką obojętnością pozbawia się ludzi środków egzystencji. Systematycznie praktykuje się mord. Mordercami stają się prezydent, parlamentarzyści, ci, którzy w PRL organizowali manifestacje antyrządowe i spędzali czas między strajkami a więzieniem, a obecnie nazywają się bojownikami o wolność i demokrację. Nieprawdopodobny paradoks. A jednak... są mordercami. Nie mordują własnoręcznie, ale to z ich woli, to w wyniku ustaw, które oni podjęli - ludzie giną. Przy trupach są znaki rozpoznawcze: -Zamorzeni głodem na śmierć. Powiesili się, bo nie mieli co jeść. - Utopili się, bo śmierć wydała się najlepszym wyjściem. Władza Rzeczypospolitej wywodząca się z Solidarności - łamie ustalenia Solidarności, mianowicie: a) nie realizuje się ustalenia... Utrzymać w mocy dotychczasową nieodpłatność za leki dla rencistów, emerytów, kolejarzy i wojska". Patrz: Protokół ustaleń w sprawie wniosków i postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z Komisją Rządową w dniu 30 sierpnia 1980 roku w Szczecinie, b) nie realizuje się ustalenia... najniższe renty i emerytury podwyższyć do tzw. minimum socjalnego, określonego na podstawie badań odpowiednich instytutów... MKS podkreśla niezwykłą pilność tej sprawy". Patrz: Protokół porozumienia zawartego przez Komisję Rządową i Międzyzakładowy Komitet Strajkowy w dniu 31 sierpnia 1980 roku w Stoczni Gdańskiej. c) nie realizuje się ustalenia... zostanie wyznaczony pułap płac maksymalnych i minimalnych". Patrz: Protokół porozumienia zawartego przez Komisję Rządową i Międzyzakładowy Komitet Strajkowy w dniu 3 września 1980 roku w Kopalni Węgla Kamiennego Manifest Lipcowy" w Jastrzębiu. Powyższe ustalenia podpisali: Marian Jurczyk... Lech Wałęsa... Jarosław Sienkiewicz... Lech Wałęsa był prezydentem Polski, członkowie Solidarności byli większością w Sejmie i w Senacie, mieli rząd w swych rękach. Lech Wałęsa i Solidarność mogli więc spełnić swoje zobowiązania, które złożyli ludziom najbiedniejszym, dotkniętym kalectwem, niezdolnym do pracy. Ale oni... nie spełnili ich. Lech Wałęsa obiecał nie brać prezydenckiej pensji, przez czas jakiś zachowywał się honorowo, lecz potem postąpił wiarołomnie i brał ją. Dla Lecha Wałęsy wykopano studnię o głębokości ponad 600 metrów, żeby w ogrodzie willi przy ul. Polanka 54 dokopać się wody oligoceńskiej na prezydencką herbatę" (Patrz: Mariusz Urbanek PIŁSUDSKI bis, str. 55). 2. Liderzy Solidarności wspięli się na szczyty władzy państwowej na plecach robotniczych, a potem odwrócili się od ludzi i wyzuli robotników z praw przez nich nabytych. O zobowiązaniach, których Solidarność nie dotrzymała, o ministrach sprawiedliwości, którzy pomagali sprawcom przestępstw uniknąć odpowiedzialności karnej, o prokuratorach, którzy udaremniali postępowanie karne, o sądach, które przypominają kabaret pełen kpiarzy, figlarzy, błaznów, o dyrektorze Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego, który spoił się z kłamstwem... 2 kwietnia 2008 r. pisałem w liście otwartym do władz państwowych. Wspomniany wyżej list otrzymał przewodniczący NSZZ Solidarność Janusz Sniadek. I co zrobił? Trzymał go przez 91 dni, a następnie odesłał go do mnie. Bez jednego słowa. Mój list był protestem przeciwko bezprawiu, a zachowanie się przewodniczącego NSZZ Solidarność Janusza Śniadka czym było, jeśli nie akceptacją bezprawia? Dr Zbigniew Demidow Tym art. chcemy sprowokować dyskusję światopoglądową. Komunizm jest nierozerwalnie związany z materializmem, ale jak z nim trafić do przekonania przeciętnego człowieka i jak walczyć z argumentami idealizmu w kurczącej się dla niego sferze pozostawionej mu jeszcze przez Naukę? I nie wplątać się w pajęczynę sofistyki? MATERIA W NATARCIU W byle książce popularyzującej naukę można przeczytać, że: Wszechświat zaczął się 10-15 miliardów lat temu katastrofalnym zdarzeniem w Kosmosie znanym jako Wielki Wybuch (Encyklopedia ewolucji, wyd. Debit). Oczywiście można próbować zwalić winę na niekompetencję tłumacza, ale jest to 14

bezzasadne, bo oto w księgarniach pojawia się coraz więcej książek aspirujących do miana naukowości, które powielają kompromitujące wręcz błędy i rojenia idealistycznych filozofów, mówiących o stworzeniu świata jako części boskiego planu. Ogólnie szerzy się zwłaszcza wśród uczonych amerykańskich postmodernizm. Tacy ludzie jak Stephen Hawking i Michio Kaku, zajmujący się badaniem Wszechświata, mylą w swych publikacjach teorię z hipotezą i za dobrą monetę biorą absurdalne stwierdzenia, jakoby rzeczywistość nie istniała bez obserwatora. Znaczy to ich zdaniem, że póki nie spojrzymy na konkretne drzewo w lesie, to jest ono jednocześnie we wszystkich możliwych stanach: jest ścinane, płonie od uderzenia pioruna, wali się pod podmuchem wiatru a jednocześnie nic się z nim nie dzieje. To zwykły solipsyzm skopiowany od greckich filozofów, sprowadzający się do stwierdzenia, że prawda nie istnieje, a tak samo niezależna od człowieka rzeczywistość. Wniosek prosty: Inni ludzie istnieją wyłącznie w spostrzeżeniach beztroskiego wyznawcy tego idealizmu subiektywnego. Nic nowego pod słońcem, chciałoby się powiedzieć. Ilekroć tylko burżuazja próbowała zagłuszyć i sponiewierać prawdziwie naukowy światopogląd materializm dialektyczny hojnie wspierała wszelkiej maści ekspertów, aby pod przykrywką objaśniania najnowszych odkryć naukowych mącili ludziom w głowach. Doskonałym przykładem może być pewien ksiądz zajmujący się astronomią. I nie jest to bynajmniej Mikołaj Kopernik... Ale najnowsze odkrycia nauki ku ich konsternacji i przerażeniu potwierdzają bardzo groźny dla wszelkich religii i mistyków pogląd na Świat. Jaki? Otóż wszelka obiektywna rzeczywistość istniejąca poza świadomością ludzką i niezależnie od niej to materia. Materia, występując w swym nieskończonym rozwoju w rozmaitych formach jest niestwarzalna i niezniszczalna, nie ginie ani nie powstaje. Mówi nam o tym, znane każdemu szanującemu się uczonemu, prawo zachowania materii. Uznanie faktu materialności świata jest podstawą całej nauki. W przeciwnym wypadku zmienia się ona w bełkot i teologię. Wracając do radosnej twórczości amerykańskich popularyzatorów kosmologii: Bezskutecznie próbują zaprzeczyć, że jedną z najważniejszych właściwości przestrzeni i czasu jest ich nieskończoność. A przecież: Materia jest nieskończona w przestrzeni i istnieje wiecznie w bawiąc się niepopartą żadnymi dowodami koncepcją zwaną buńczucznie Teorią Strun. Według niej Wszechświat jest symfonią drgających niewidzialnych strun stwarzających cząsteczki elementarne. Zgadnijcie, drodzy Czytelnicy, kto jest dyrygentem całej tej strunowej orkiestry? Toż to stary dobry Pan Bóg! Ot, cała zagadka rozwiązana! Po co badać rzeczywistość? Przecież to bóg (chrześcijan, rzecz jasna) wszystko stworzył. A tak zwany Wielki Wybuch? Zaobserwowano, że widziane przez Ziemian galaktyki oddalają się od nas i to coraz szybciej. Tylko, że entuzjaści koncepcji początku Wszechświata nie dodali, że obszar w którym to obserwujemy jest mimo swych ogromnych rozmiarów tylko maleńką cząstką w bezkresnym Wszechświecie. Jak w takiej sytuacji można w ogóle mówić o rozszerzaniu się całego Wszechświata? Pozwolę sobie zacytować A. G. Spirkina, który w swym Zarysie filozofii marksistowskiej (wyd. Książka i Wiedza, 1968) pisze: Nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że ruch mgławic nawet w dostrzegalnej dla nas części Wszechświata nie ulega zmianie po wsze czasy (...). Zgodna, ze współczesnymi danymi obserwacji teoria anizotropowego, niejednorodnego Wszechświata dowiodła możności jednoczesnego rozszerzania się jednych sfer metagalaktyki i kurczenia innych, rozszerzania w jednych kierunkach i kurczenia w innych, zastępowania kurczenia rozszerzaniem i na odwrót. W kurczących się metagalaktykach kierunek biegu czasu jest odwrotny. To znaczy, że tam akurat entropia (czyli miara bałaganu i rozpadu ) maleje. W naszej części Wszechświata entropia rośnie, stąd bliscy religii kosmolodzy głoszą, że cały Kosmos, tak jak miał początek z nicości, tak będzie miał swój kres, bo rozszerzy się do nicości. Szkoda, że nie dodają, iż wcześniej nastąpi powtórne przyjście Chrystusa. To by wiele wyjaśniało... Istnieje też grupa uczonych twierdzących, że skoro mogą wyobrazić sobie Wszechświaty z innymi zestawami stałych fizycznych niż nasz, to takie Wszechświaty rzeczywiście istnieją. Uroczy tok myślenia, prawda? Skoro mogę sobie wyobrazić krwiożercze kabaczki z Madagaskaru polujące na jednorożce, to takie kabaczki istnieją rzeczywiście, tylko w innym Wszechświecie. Nie muszę chyba wspominać, że łamie to zasadę higieny umysłowej zwaną Brzytwą Ockhama, która mówi: Bytów nie mnożyć, fikcji nie tworzyć, tłumaczyć wszystko jak najprościej. czasie. Nieskończoność przestrzeni oznacza nieograniczoną rozciągłość przestrzeni, oznacza nieograniczoną rozciągłość świata we wszystkich kierunkach. Wszechświat nie ma granic. Nigdy nie było początku świata, a jego rozwój nigdy nie będzie miał końca(...). Świat materialny zawsze był i będzie wiecznie poruszającą się, wiecznie rozwijająca się materią, istniejącą w przestrzeni i w czasie. (Materializm dialektyczny pod red. J. F. Aleksandrowa, wyd. Książka i Wiedza, 1955). Spirkin pisze: W świecie wszystkie przedmioty i procesy są skończone. Całokształt jednak skończonych rzeczy i procesów jest nieskończony. Świat nie ma początku ani końca i jest niewyczerpalny. Poza najbardziej oddalonymi układami gwiazdowymi, gdzie pozwoliła nam zajrzeć współczesna nauka i technika, znajdują się coraz to nowe gigantyczne ciała niebieskie. I tak w nieskończoność. Każdy poznany przez człowieka układ świata jest częścią coraz to szerszego układu. Wszechświat, wedle słów A. Poincarego, wydany został w jednym egzemplarzu i obejmuje wszystko. (...) Pojęcie granicy A tymczasem niektórzy współcześni fizycy zmarnowali cenny czas swój i środowiska naukowego 15

ma sens jedynie w odniesieniu do czegoś, co jest skończone. I nasza porwana nieskończoną dalą wyobraźnia, i kosmonauci przyszłości nie natkną się na taką nieskończoną przeszkodę jak niebyt. Nigdy nie mogą oni spotkać czegoś różnego od materii. Jak wiele by nie upłynęło czasu od jakiegoś wydarzenia, czas będzie trwał dalej. (...) Łańcuch wydarzeń nigdzie nie jest przerwany. Ogniw jego nie da się policzyć. W świecie jako całości nie ma ani punktu wyjścia ani punktu dojścia: Świat jednakowo otwarty jest w obie strony. (...) Kto uznaje początek istnienia świata w czasie ten uznaje stworzenie, a więc istnienie stwórcy, tj. boga. 5. Nasz wszechświat nadal się rozszerza i jest plaski w sensie geometrii Łobaczewskiego, tzn. jest małym bąblem na powierzchni sfery rozszerzającej się przestrzeni. 6. Są to pojęcia trudne do ogarnięcia, bo jak napisał przed laty H. Ditfurth, nasz mózg rozwijał się w warunkach doskonalenia przeżycia na naszej czterowymiarowej planecie a nie poznawania tajemnic wszechświata. 7. W założeniu, że wszechświat jest wieczny, nie miał początku ani nie będzie miał końca i jest nieskończenie wielki - materialny i przyjęciu że cały czas się rozwija kryje się pułapka logiczna. W każdym momencie swego istnienia istniał już nieskończenie długo, a ponieważ cały czas się rozwijał to powinien już osiągnąć nieskończoną doskonałość. Czyli w nieskończonym czasie nieustannego rozwoju już musiał by powstać doskonały byt absolutny - czyli bóg, 8. Niestety od 1968 roku kosmologia posunęła się naprzód; w obserwowalnym wszechświecie nie znaleziono kurczącej się metagalaktyki. 9. Skoro materia może się przekształcać w energię, to energia może przekształcać się w materię i tak rozpoczął się wielki wybuch początek dostępnego dla ludzkiej obserwacji, już chyba nie wszech ale świata. 10. Natomiast spekulacje o innych wszechświatach w których mogą obowiązywać inne prawa przyrody to czysto idealistyczna spekulacja, z tym że w pewnych założeniach wszystko staje się spójne matematycznie jak w 11 wymiarowej teorii strun. Pamiętajmy też że każdą teorię weryfikuje doświadczenie. I wystarczy jedna mała niezgodność aby całą konstrukcję obalić. 11. I w tym kontekście ostatni cytat Spirkina jest przy swej ogólności absolutnie słuszny. Krzysztof Szwej Spirkin kończy swój fascynujący i oparty na solidnych podstawach naukowych wywód słowami: Pojęcie początku ma sens w odniesieniu nie do świata jako całości, lecz tylko do poszczególnych konkretnych rzeczy i procesów, tj. do tego co skończone. (...) Do Wszechświata jako całości przedrostki od i do nie mają zastosowania. Jest nieskończenie stary i wiecznie młody. Jaki można wysnuć z tego wszystkiego wniosek? Co należy wyryć jak w marmurze w każdym podręczniku i ludzkiej pamięci? Materia nie wzięła się znikąd i gdzieś się nie zapodziewa: jest ona i źródłem i przyczyną, i skutkiem samej siebie. Swego istnienia niczemu i nikomu nie zawdzięcza kończy Spirkin. Proste i prawdziwe. Szkoda, że nie dla wszystkich... Piotr Biełło KOMENTARZ 1. Nie można mieszać fizyki z filozofią, bo wychodzą absurdy. W materialnej nauce coraz częściej odrzuca się pojęcie nieograniczony, nieskończony, wieczny. Mogą istnieć takie pojęcia matematyczne, z tym że prawa matematyki są niezależne od materii. 2 + 2 zawsze będzie 4, niezależnie od tego czy istnieją jakieś realne twory, które można uznać za jedność, a stanów kwantowych nie można odnosić do bytów materialnych 2. Wielki wybuch jest faktem, którego prawdziwość potwierdza wiele dowodów, potwierdzających wcześniej przewidziane i obliczone matematycznie zjawiska. Najbardziej znanym jest odkrycie tzw. promieniowania reliktowego odp. temp. 4,7 o. K 3. Wielki wybuch był początkiem naszego wszechświata dostępnego naszej obserwacji i grawitacyjnie zamkniętego w kuli o średnicy ok. 11 mld lat świetlnych, co wynika z potwierdzonej wielokrotnie doświadczalnie teorii względności. Dowodem bezpośrednim było zaobserwowanie tych samych obiektów (kwazarów) w dwu rożnych kierunkach (180o). Natomiast nasz wszechświat jest prawdopodobnie jednym z wielu, ale inne nie są dostępne obserwacji, przynajmniej na obecnym etapie znajomości rozchodzenia się fal elektromagnetycznych i dostępnych naszej percepcji czterech wymiarach. 4. Najstarszym argumentem przeciw liniowej nieskończoności jest tzw. Paradoks Olbersa. Dlaczego w nocy jest ciemno? W każdym punkcie nieskończonej przestrzeni powinno znajdować się nieskończenie wiele gwiazd, które w efekcie powinny świecić z nieskończoną jasnością - to jeszcze 18 wiek. Teksty publikowane wyrażają opinie autorów i nie zawsze są zgodne z poglądami redakcji. Redakcja nie zwraca materiałów nie zamówionych, zastrzega sobie prawo do redagowania nadesłanych tekstów i nadawania im tytułów. Artykuły i inne materiały w formie elektronicznej można przesyłać na adres e-mail: brzask@o2.pl Korespondencję prosimy przesyłać tylko na adres: Komunistyczna Partia Polski Skr. Poczt. 154 41-300 Dąbrowa Górnicza Redaguje kolegium: Beata Karoń, Krzysztof Szwej redaktor naczelny, Marian Indelak. Opłatę za Brzask należy wpłacać poprzez konto bankowe partii z dopiskiem Za Brzask NUMER KONTA KPP PKO BP S.A. Oddz. I Dąbrowa Górnicza 28 1020 2498 0000 8202 0183 3995 16