SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA RADY I PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia 21.10.2014 r. COM(2014) 640 final SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA RADY I PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO na temat efektów wdrażania planów gospodarowania zasobami węgorza, w tym ocena środków dotyczących zarybiania oraz zmian rynkowych cen węgorzy o długości ciała poniżej 12 cm PL PL

SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA RADY I PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO na temat efektów wdrażania planów gospodarowania zasobami węgorza, w tym ocena środków dotyczących zarybiania oraz zmian rynkowych cen węgorzy o długości ciała poniżej 12 cm Kontekst Niniejsze sprawozdanie przedstawia się Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2007 z dnia 18 września 2007 r. (zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie zasobów węgorza ) 1. W rozporządzeniu w sprawie zasobów węgorza ustanowiono środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego, których liczebność osiągnęła historycznie najniższy poziom i stale spadała w alarmującym tempie z rekrutacją wynoszącą między 1 % a 5 % poziomu odnotowywanego w latach 70. XX w. (okres, w którym stan stada uznawano za zdrowy), zgodnie z ponawianymi opiniami ICES w pierwszym dziesięcioleciu XXI w. Węgorz europejski jest również od 2009 r. wymieniany w załączniku II do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES), dotyczącym gatunków, które wprawdzie niekoniecznie są zagrożone wyginięciem, ale takich, w których przypadku handel musi podlegać kontroli w celu uniknięcia ich wykorzystywania w sposób nie dający się pogodzić z ich przetrwaniem. Znalazło to odzwierciedlenie w wykazie w załączniku B do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory. W grudniu 2010 r. Grupa ds. Przeglądu Naukowego (dalej zwana GPN), ustanowiona na podstawie tego rozporządzenia, stwierdziła, iż nie było możliwości, aby uznać, że chwytanie lub zbieranie żyjących w warunkach naturalnych okazów węgorza europejskiego lub ich wywóz nie będzie miał szkodliwego wpływu na stan ochrony gatunku 2. Na tej podstawie unijne organy zarządzające CITES nie mogły zezwalać na wywóz węgorzy z UE od grudnia 2010 r. Na podstawie rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza państwa członkowskie, w których dorzecza na terytorium krajowym stanowią siedliska węgorzy, są zobowiązane do opracowania i wdrożenia planów gospodarowania zasobami węgorza. Wspomniane plany gospodarowania zasobami węgorza powinny zawierać środki zarządzania w celu zapewnienia spływu do morza co najmniej 40 % dorosłych węgorzy w stosunku do poziomu migracji, która istniałaby w przypadku braku wpływu człowieka. W szczególności plan może zawierać takie środki jak: ograniczenie działalności połowowej prowadzonej w celach zarobkowych, 1 Dz.U. L 248 z 22.9.2007, s. 17. Opinię STECF, o której mowa w art. 9 ust. 2 rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza, można znaleźć pod adresem internetowym: http://stecf.jrc.ec.europa.eu/documents/43805/594118/2013-07_stecf+plen-13-02_jrc83565.pdf (s. 113 lit. f.) 2 Streszczenie wniosków 54. posiedzenia GPN w sprawie handlu okazami dzikiej fauny i flory, 3 grudnia 2010 r., https://circabc.europa.eu/sd/a/49ab3fc9-646b-4b35-ac42-f0333479ce24/54_summary_srg.pdf. 2

ograniczenie wędkarstwa rekreacyjnego, środki polegające na zarybianiu, środki strukturalne służące zapewnieniu przepływności rzek i poprawie jakości siedlisk rzecznych, przenoszenie węgorzy srebrzystych z wód śródlądowych, zwalczanie drapieżników, środki odnoszące się do turbin hydroenergetycznych, akwakultura, a także wszelkie inne środki niezbędne do osiągnięcia wspomnianego wyżej docelowego wskaźnika 40 % spływu. Ponadto państwa członkowskie, które zezwalają na połowy węgorzy o długości poniżej 12 cm (węgorza szklistego), mają obowiązek zachowania 60 % odłowionych ilości do celów zarybiania 3. Stan zasobów węgorza europejskiego Komisja otrzymuje regularne opinie naukowe ICES w sprawie stanu zasobów węgorza europejskiego. Przedstawiane od 1999 r. przez ICES opinie w sprawie węgorza wyraźnie pokazują długotrwały spadek liczebności zasobów węgorza europejskiego we wszystkich stadiach rozwoju (węgorz szklisty, żółty i srebrzysty) oraz rekrutacji. Według najnowszej opinii ICES opublikowanej w listopadzie 2013 r. stan zasobów węgorza pozostaje krytyczny i niezbędne jest podjęcie pilnych działań. W opinii zaznaczono, że w ciągu ostatnich dwóch lat wystąpił wzrost rocznej rekrutacji węgorzy szklistych z poziomu poniżej 1 % do 1,5 % w Morzu Północnym oraz z 5 % do 10 % w innych regionach. Na wzrost ten należy jednak spojrzeć w perspektywie historycznej i nie ma on wpływu na migrację dorosłego węgorza w krótkim okresie ze względu na czas trwania cyklu życia węgorza. W związku z tym nie wprowadza się zmian w uznawaniu statusu stada za krytyczny na tym etapie. Dostępną ocenę naukową przeprowadzono na podstawie niepełnych sprawozdań oraz niestandaryzowanego zasobu danych i nieujednoliconej metodyki. W konsekwencji nie dostarcza ona pełnej oceny stanu zasobów, które rozprzestrzeniają się poza wody UE. Opinię naukową dostarczyła również Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN), która w 2014 r. uznała gatunek za krytycznie zagrożony na podstawie gwałtownego spadku liczebności populacji. IUCN stwierdziła, że wystąpił znaczny spadek (90 95 %) w zakresie rekrutacji węgorza europejskiego w wielu miejscach jego zasięgu geograficznego w okresie ostatnich 45 lat ze względu na szereg zagrożeń na różnych etapach cyklu życia węgorza. Stan wdrażania rozporządzenia nr 1100/2007 3 Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza państwa członkowskie powinny ustalić i określić, które dorzecza na ich terytorium krajowym stanowią naturalne siedliska węgorza europejskiego (dorzecza rzek z zasobami węgorza), mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza do dnia 31 lipca 2013 r. 60 % rocznych połowów węgorzy o długości poniżej 12 cm (węgorza szklistego) przeznacza się na odnowę populacji. 3

We wdrażaniu rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza odnotowano znaczne opóźnienia. Państwa członkowskie przedłożyły plany gospodarowania zasobami węgorza z opóźnieniem (począwszy od kilku miesięcy do prawie dwóch lat po terminie), oceny techniczne trwały niespodziewanie długo, sprawozdania musiały zostać powtórnie przedstawione do zatwierdzenia przez Komisję, a wdrożenie większości planów i zastosowanie środków związanych z zarybianiem uległo w związku z tym opóźnieniu. Dziewiętnaście państw członkowskich przedstawiło plany gospodarowania zasobami węgorza. Plany te zawierają różne środki w celu ograniczenia czynników powodujących śmiertelność, w tym ograniczenia połowowe i działania niezwiązane z połowami, w szczególności w odniesieniu do zmian lub usunięcia przeszkód w migracji, zarybianie, ograniczenie zanieczyszczenia, zwalczanie pasożytów. Przed zatwierdzeniem przez Komisję wszystkie przedłożone plany gospodarowania zasobami węgorza zostały zbadane przez ICES. Sześć państw członkowskich zwolniono z obowiązku opracowania planów gospodarowania zasobami węgorza, gdyż ich terytoria uznano za niestanowiące istotnych siedlisk węgorza (art. 3) 4. Dwa państwa członkowskie 5 nie przedstawiły planów i zostały w związku z tym zobowiązane domyślnie do wprowadzenia redukcji połowów węgorza na poziomie 50 % (art. 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza). Na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia państwa członkowskie muszą co trzy lata składać sprawozdania w sprawie postępów z realizacji swoich planów gospodarowania zasobami węgorza. Sprawozdania te muszą w szczególności zawierać następujące informacje: a) w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego: wielkość części stada węgorzy srebrzystych powracającej do morza na tarło w stosunku do docelowego współczynnika ich spływu określonego w art. 2 ust. 4; b) poziom nakładu połowowego związany z połowami węgorza w każdym roku i o ile zmniejszono ten nakład zgodnie z art. 4 ust. 2 i art. 5 ust. 4; c) natężenie czynników spoza dziedziny rybołówstwa, powodujących śmiertelność węgorzy, i stopień ograniczenia wpływu tych czynników zgodnie z art. 2 ust. 10; d) ilość odławianych węgorzy szklistych oraz proporcje ich wykorzystywania do różnych celów. Większość państw członkowskich dotrzymała terminu złożenia pierwszego sprawozdania z postępu wdrażania (30 czerwca 2012 r.) 6. Rozbieżności w datach przyjęcia przez różne państwa członkowskie planów gospodarowania zasobami węgorza (między lipcem 2009 r. a rokiem 2011) znajdują również odzwierciedlenie w sprawozdaniach z postępu wdrażania. Niektóre organy krajowe i naukowcy wskazali na brak czasu na zebranie danych lub ocenę skutków wdrażania planów gospodarowania zasobami węgorza. 4 Austria, Słowacja, Węgry, Rumunia, Cypr, Malta. 5 Bułgaria, Słowenia. 6 Do chwili obecnej jedynie Finlandia nie przedłożyła sprawozdania z postępów. 4

Statystyczna i naukowa ocena efektów planów gospodarowania zasobami węgorza Wszystkie sprawozdania z postępów państw członkowskich zostały przedłożone do oceny statystycznej i naukowej. Oparte na ocenie ekspertów opinie naukowe w odpowiedzi na wniosek ad hoc Komisji o dokonanie technicznej oceny wdrażania planów gospodarowania zasobami węgorza nadeszły w czerwcu 2013 r. 7. W opiniach potwierdzono, że w większości jednostek zarządzania węgorzem europejskim (EMU), tj. w 81 jednostkach zarządzających ustanowionych przez państwa członkowskie w celu wykonania ich planów gospodarowania zasobami węgorza, poczyniono postępy we wdrażaniu środków zarządzania związanych z rybołówstwem, ale inne środki zarządzania, takie jak poprawa stanu siedlisk, zwalczanie pasożytów lub kontrola drapieżników, często były odsuwane w czasie lub zostały wdrożone jedynie częściowo. Ogólnie rzecz biorąc, w obecnej sytuacji trudno jest ocenić efekty planów gospodarowania zasobami węgorza w odniesieniu do docelowego poziomu 40 % spływu do morza ustalonego w rozporządzeniu w sprawie zasobów węgorza. W opinii naukowej podkreślono, że nie zawsze możliwe było wykazanie skuteczności poszczególnych środków zarządzania: brakuje potrzebnych danych lub nie oczekuje się, że przedmiotowe środki odniosą skutek niezwłocznie lub w krótkim czasie. Na przykład istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że ograniczenia dotyczące połowów węgorza srebrzystego przyczyniły się do wzrostu spływu tego węgorza. Jednakże nie oczekuje się, że środki zarządzania ukierunkowane na węgorze przed stadium węgorza srebrzystego (na przykład zarybianie) przyczyniły się już do zwiększenia spływu węgorza srebrzystego z przyczyn biologicznych (pokoleniowy czas opóźnienia, wahający się od około pięciu lat w lagunach Morza Śródziemnego do 25 30 lat w Europie Północnej). Ocena niezwiązanych z rybołówstwem środków odnoszących się do hydroenergetyki, stacji pomp i przeszkód na szlakach migracji jest również trudna w chwili obecnej, głównie ze względu na specyficzne lokalne cechy potencjalnego oddziaływania i brak danych z okresu po ocenie. Z opinii nie wynika, że środki te okażą się nieskuteczne lub że nie będą skuteczne w perspektywie długookresowej. Z przyczyn wyjaśnionych powyżej nie ma możliwości ustalenia, na indywidualnej podstawie, wkładu EMU w odbudowę całego zasobu. Ze sprawozdań z postępów przekazanych przez państwa członkowskie wynika, że 17 spośród 81 EMU osiąga zamierzone cele dotyczące biomasy, w 42 EMU tak nie jest, a w przypadku 22 EMU brak jakichkolwiek sprawozdań. 24 EMU zgłosiły osiągnięcie celów związanych ze śmiertelnością powodowaną przez 7 Opinia ICES w odpowiedzi na prośbę UE do ICES o dokonanie oceny postępu w realizacji planu gospodarowania zasobami węgorza, sprawozdanie Komitetu Doradczego ICES, 2013. Opinia ICES 2013, księga 9, sekcja 9.3.3.3. s. 17 i n. 5

działalność człowieka, 19 EMU zgłosiło, że nie osiągnęły wyznaczonych celów, a 38 EMU nie przedstawiło wszystkich wskaźników niezbędnych do przeprowadzenia tej oceny. W ocenie naukowej podkreślono także wartość ocen, których celem jest ustalenie, jakie dodatkowe środki (inne niż ograniczenia rybołówstwa) z największym prawdopodobieństwem przyczynią się do osiągnięcia celów zarządzania 8. Zarybianie Rozporządzenie w sprawie zasobów węgorza zobowiązuje państwa członkowskie, które pozwalają na połowy węgorza szklistego, do przeznaczania co najmniej 60 % połowów na zarybianie związane z celami ochrony gatunku na terenie UE. Nie jest jednak pewne, czy 60 % całkowitych połowów zostało skutecznie wykorzystane na zarybianie, ponieważ wydaje się, że popyt nie jest wystarczający. Zarybianie jest środkiem figurującym w praktycznie wszystkich planach gospodarowania zasobami węgorza. Według przeglądu naukowego jedynie nieliczne EMU osiągnęły swoje cele w zakresie zarybiania, większość EMU częściowo osiągnęła te cele, a kilka EMU nie zdołało zrealizować działania. W opiniach naukowych dotyczących stanu zasobów węgorza europejskiego w 2012 r. 9 wyrażono obawy co do obecnych praktyk zarybiania i wskazano, że nie jest jasne, czy zarybianie rzeczywiście przyczynia się do zapewnienia większego spływu węgorza srebrzystego lub do podtrzymania połowów węgorza w niektórych EMU. W naukowym przeglądzie realizacji planów zarządzania zasobami węgorza 10 stwierdzono, że nie oczekuje się, aby zarybianie w ramach tych planów przyczyniło się do zapewnienia większego spływu węgorza srebrzystego: jego skuteczność dopóty pozostaje niepewna, dopóki wskutek pokoleniowego czasu opóźnienia brakuje dowodów korzyści netto Naukowcy kwestionują również wkład zarybiania w stado rozrodcze i zalecono, aby wszystkie wprowadzone do stada węgorze były oznakowane, a tym samym mogły zostać 8 STECF, sprawozdanie z 43. posiedzenia plenarnego, 8 12 lipca 2013 r., Kopenhaga, Sprawozdanie EUR 26094. 9 Opinia ICES na temat węgorza europejskiego, Opinia ICES 2012, księga 9, sekcja 9.4.7: Z uwagi na aktualnie rekordowo niską liczebność populacji węgorza szklistego ICES po raz kolejny wyraża obawę, że programy zarybiania węgorzem szklistym nie przyczynią się w sposób znaczący do odbudowy zasobów węgorza europejskiego. Całkowity ciężar dowodu powinien polegać na tym, by zarybianie przynosiło korzyści netto w zakresie przyczynienia się do spływu węgorza szklistego oraz potencjału tarłowego. Przed zarybieniem lub w celu kontynuowania trwającego zarybiania należy przeprowadzić ocenę ryzyka, biorąc pod uwagę rybołówstwo, przechowalnictwo, transport, śmiertelność narybku oraz inne czynniki, takie jak przenoszenie chorób i pasożytów. W celu ułatwienia odbudowy zasobów wszystkie połowy węgorza szklistego należy wykorzystywać do zarybiania. Zarybianie powinno się odbywać wyłącznie w przypadku, jeżeli spodziewany jest wysoki wskaźnik przeżycia w stadium węgorzy srebrzystych, a warunki spływu są dobre. Oznacza to, że zarybiania nie należy wykorzystywać do dalszej działalności połowowej, a hodowla powinna być prowadzona jedynie w przypadku gdy poziom wszelkiej śmiertelności wywoływanej działalnością człowieka jest niski. 10 Opinia ICES w odpowiedzi na prośbę UE do ICES o dokonanie oceny postępu w realizacji planu gospodarowania zasobami węgorza, sprawozdanie Komitetu Doradczego ICES, 2013 r. Opinia ICES 2013, księga 9, pkt 9.3.3.3. s. 17 i n. 6

oddzielone od dzikich węgorzy przy kolejnym pobraniu próbek 11. Wprawdzie wykazanie efektów zarybiania nie było możliwe natychmiast z powodu pokoleniowego czasu opóźnienia, ale niedawno przeprowadzono w Szwecji badania polegające na śledzeniu węgorzy wprowadzonych do zasobu drogą zarybiania w celu sprawdzenia, czy ich migracja odbywa się w taki sam sposób jak węgorzy z naturalnej rekrutacji 12. Pierwsze wyniki zdają się wskazywać, że węgorze z zarybiania zachowują się tak samo jak węgorze z naturalnej rekrutacji. Przegląd realizacji zarybiania przez państwa członkowskie można znaleźć w załączniku II do niniejszego sprawozdania. Zmiany cen rynkowych węgorzy szklistych oraz nielegalny handel Zgodnie z art. 7 ust. 6 rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza w przypadku znacznego spadku cen rynkowych węgorzy wykorzystywanych do celów zarybieniowych w porównaniu z ceną węgorza szklistego wykorzystywanego do innych celów, w oparciu o informacje o cenie, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie, i na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego, Komisja podejmuje stosowne środki w celu zaradzenia tej sytuacji. Środki te mogą obejmować obniżenie odsetka węgorza szklistego, który należy zarezerwować do celów zarybieniowych, określonego w art. 7 ust. 2 rozporządzenia. Takie środki nie zostały dotychczas przyjęte. W rozporządzeniu w sprawie zasobów węgorza (art. 7 ust. 7) zobowiązano Komisję do przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 1 lipca 2011 r. oceny skuteczności środków zarybiania oraz zmian rynkowych cen węgorzy szklistych. Komisja przypominała państwom członkowskim o obowiązku zgłaszania cen węgorza szklistego w latach 2011 i 2012. Do lipca 2012 r., rok po upłynięciu pierwszego rocznego terminu składania sprawozdań dotyczących ceny węgorza szklistego, dwanaście państw członkowskich przedstawiło tylko sprawozdanie na temat cen węgorza szklistego i jedynie dziewięć z tych sprawozdań było kompletnych. W związku z powyższym Komisja nie była w stanie wywiązać się we wskazanym terminie z zobowiązań sprawozdawczych wynikających z art. 7 ust. 7. Wstępną ocenę zmian cen rynkowych węgorzy szklistych zgłoszonych przez państwa członkowskie włączono do niniejszego sprawozdania. Załącznik I zawiera zestawienie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie, dotyczących ceny za kilogram węgorza szklistego płaconej przez podmioty prowadzące zarybianie w różnych państwach członkowskich. 11 Sprawozdanie grupy roboczej EIFAAC/ICES ds. węgorza (2011). 12 Wickström H., Sjöberg N.B., Traceability of stocked eels the Swedish approach, (Identyfikowalność węgorzy z zarybiania podejście szwedzkie), Ecology of Freshwater Fish, 2013, s. 1. 7

W związku z umieszczeniem węgorza europejskiego w wykazie w załączniku II do konwencji CITES (oraz jej transpozycją do rozporządzenia UE nr 338/97) od grudnia 2010 r. handel węgorzem do lub z Unii Europejskiej nie jest dozwolony 13. Węgorz szklisty złowiony w wodach UE nie może być przedmiotem obrotu poza UE. Węgorz szklisty, który nie jest wykorzystywany do zarybiania, może zostać skierowany do spożycia przez ludzi (głównie w Hiszpanii i Francji) lub przeznaczony do celów akwakultury (głównie w Niderlandach i Danii, ale również w Grecji). W sytuacji braku handlu międzynarodowego oraz dokładnych i wystarczających informacji na temat cen w państwach członkowskich porównanie cen węgorza szklistego przeznaczonego do obrotu i węgorza szklistego wykorzystywanego do celów zarybieniowych stało się niemożliwe. Zalecenia dotyczące poprawy skuteczności rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza Pomimo wdrożenia planów gospodarowania zasobami węgorza europejskiego stan zasobów węgorza europejskiego pozostaje zagrożony i dopóty należy stosować podejście ostrożnościowe, dopóki nie będzie pewnych dowodów trwałego wzrostu rekrutacji i liczebności osobników dorosłych. Naukowcy stale zalecają zmniejszenie śmiertelności wywołanej działalnością człowieka (śmiertelność połowowa i inna antropogeniczna) w możliwie największym zakresie i podkreślają potrzebę podjęcia pilnych działań. Zgodnie z tą opinią naukową, może być potrzebne rozważenie zastosowania dodatkowych środków w celu obniżenia poziomów śmiertelności wywołanej działalnością człowieka. Wdrożenie planów gospodarowania zasobami węgorza doprowadziło do ograniczeń w zakresie połowów, które w ciągu kilku lat mogą spowodować wzrost migracji węgorza szklistego. Konieczne jest zatem dokonanie oceny wpływu takich ograniczeń w perspektywie krótkookresowej. Do niezwiązanych z połowami antropogenicznych czynników śmiertelności należą: elektrownie wodne i stacje pomp, utrata siedlisk lub pogorszenie ich stanu, zanieczyszczenia, choroby i pasożyty. Należy zwrócić większą uwagę na środki zarządzania dotyczące tych niezwiązanych z połowami antropogenicznych czynników śmiertelności, z których większość została jedynie częściowo wdrożona przez państwa członkowskie. Podczas gdy cel krajowych planów zarządzania, polegający na zapewnieniu docelowego wskaźnika spływu określonego w art. 2 ust. 4 rozporządzenia na poziomie 40 % został osiągnięty, nie są jeszcze dostępne pełne dane z wewnątrz UE lub spoza niej, pozwalające ocenić realizację tego celu w skali unijnej lub w odniesieniu do całości zasobów węgorza. 13 Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1). 8

Co się tyczy zarybiania, którego wpływ na zasób węgorza europejskiego można ocenić jedynie w perspektywie długookresowej, z opinii naukowej wynika, że istnieją obawy co do obecnych praktyk odnowy populacji węgorza europejskiego. W opinii podkreśla się, że nie można na razie udowodnić, czy zarybianie rzeczywiście przyczynia się do zapewnienia większego spływu węgorza szklistego. Należy zatem wprowadzić środki, aby ocenić jego skutki i wkład w zapewnienie spływu węgorza szklistego, a także przeanalizować, czy przepisy dotyczące zarybiania w rozporządzeniu w sprawie zasobów węgorza są nadal odpowiednie w świetle trudności z ich stosowaniem. Służby Komisji uważnie śledzą prace naukowe na ten temat i zajmie się tą kwestią zgodnie z najnowszymi ustaleniami. Wreszcie, z administracyjnego punktu widzenia, rozporządzenie w sprawie zasobów węgorza nakłada na państwa członkowskie znaczne obowiązki w zakresie sprawozdawczości, ponieważ pełna sprawozdawczość wskaźników jest konieczna do pełnej oceny stanu zasobów i skuteczności wdrażania planów gospodarowania zasobami węgorza. Sprawozdania były jednak często niekompletne, przy czym istnieją rozbieżności w zakresie sprawozdawczości i obliczania zgłaszanych wskaźników zasobów między państwami członkowskimi. Standaryzacja formatów tabel danych i ujednolicenie metod obliczeń ułatwiłyby składanie sprawozdań, umożliwiając jednocześnie lepszą ocenę skuteczności poszczególnych środków zarządzania na szczeblu EMU. Komisja zamierza wystąpić o zewnętrzną naukową weryfikację metod stosowanych przez państwa członkowskie oraz, w stosownych przypadkach, o aktualizację lub nowe określenie wskaźników dotyczących zasobów węgorza. Ma to na celu uzyskanie przez EMU solidnych szacunkowych parametrów stada, pozwalających odzwierciedlić jego status i wykorzystywanie w Europie, dokonać oceny wpływu rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza i rozważyć, czy konieczne są dodatkowe środki. Na podstawie tej opinii oraz w stosownych przypadkach Komisja rozważy sposoby i środki oceny skuteczności rozporządzenia w sprawie zasobów węgorza, w tym ewentualną zmianę. Źródła STECF, sprawozdanie z 43. posiedzenia plenarnego w dniach 8 12 lipca 2013 r., Kopenhaga, Sprawozdanie EUR 26094. Opinia ICES na wniosek UE do ICES o dokonanie technicznej oceny postępu w realizacji planu gospodarowania zasobami węgorza, wniosek specjalny z czerwca 2013 r. ICES, sprawozdanie z warsztatów w sprawie oceny realizacji planu gospodarowania zasobami węgorza w 2013 r., 13 15 maja 2013 r. w siedzibie Międzynarodowej Rady Badań Morza, Kopenhaga. ICES CM/ACOM: 32. s. 757 i n. Opinia ICES na 2014 r. w odniesieniu do węgorza europejskiego, listopad 2013 r. 9

ICES, sprawozdanie wspólnej grupy roboczej EIFAAC/ICES ds. węgorza (WGEEL), 18 22 marca 2013 r., Sukarietta, Hiszpania i 4 10 września 2013 r., Kopenhaga, Dania. ICES, sprawozdanie z warsztatów w sprawie danych DCF odnośnie do węgorza i łososia (WKESDCF), 3 6 lipca 2012 r. w siedzibie Międzynarodowej Rady Badań Morza, Kopenhaga. ICES CM/ACOM: 62. 10