Jako pierwszych do liczenia używano palców. Kolejnymi przedmiotami do liczenia były kamienie. Małe, okrągłe kamyki mogły być używane do wyrażania większych liczb niż starcza na to palców, a posiadały one jeszcze dodatkową zaletę - możliwość przechowywania wyników pośrednich późniejszego wykorzystania.
System Karbowy Najstarszymi znanymi przedmiotami używanymi do przedstawiania liczb są kości z wyrytymi karbami. Kości te zostały odkryte w Zachodniej Europie, i pochodzą z okresu od 20.000 do 30.000 lat p.n.e. System ten przetrwał do dziś, np. wśród więźniów odliczających dni pobytu w zakładach penitencjarnych. Rząd angielski używał drewnianych, karbowanych patyków w celu zapisu transakcji finansowych aż do początku lat 1780. Patyki te pełniły też rolę pokwitowań i zapełniały piwnice Izb Parlamentu po brzegi starym drewnem. W 1834 postanowiono o zniszczeniu karbowanych patyków. Jako ściśle tajne miały zostać spalone na podwórzu Izb Parlamentu. Niestety podczas podmuchy wiatru spowodowały, iż ogień wymknął się spod kontroli i spalił do szczętu Izbę Gmin! KARBY
Abakus Jest to pierwowzór liczydła, używano go w starożytnej Grecji i Rzymie od 440 roku p.n.e, a być może także w starożytnym Egipcie i Babilonii. Abakus wykorzystywany był także przez Chińczyków a Japończycy używali go od około VI-VIII wieku. W Europie znany był od X wieku. W starożytności i średniowieczu abakus był prostokątną tabliczką z zaznaczonymi na niej równoległymi liniami lub rowkami. Linie oraz rowki w zależności od typu tego urządzenia oznaczały różne rzędy liczb, np. jednostki, piątki, dziesiątki, pięćdziesiątki, setki. Między linie wkładało się odpowiednią liczbę kamyków, żetonów lub krążków. Współczesną wersję abakusa zwiemy potocznie liczydłem, zostało ono zaprojektowane (w formie,którą znamy obecnie) przez Gerberta z Aurillac, późniejszego papieża Sylwestra II, w 976 roku.
Mechaniczny kalkulator Leonarda da Vinci Był to pierwszy mechaniczny kalkulator. Został on obmyślony przez Leonarda da Vincio koło 1500 n.e. Tablice Napiera Na początku XVII w. szkocki matematyk John Napier opisał logarytmy, a następnie opracował tablice mnożenia, wyryte na pasach z drewna lub kości.
Suwak logarytmiczny W 1621 roku angielski matematyk i duchowny William Oughtred użył logarytmów Napiera jako podstawy działania suwaka logarytmicznego (Oughtred wynalazł zarówno standardowy, prosty suwak logarytmiczny oraz mniej znany suwak okrągły). Jednakże pomimo faktu, iż suwak był wyjątkowo przydatnym narzędziem pozostającym w powszechnym użyciu przez ponad trzysta lat, to, podobnie jak abakus, nie kwalifikuje się on jako mechaniczny kalkulator.
Mechaniczny kalkulator Wilhelma Schickarda W swoim liście Schickard napisał, iż zbudował maszynę, która "...natychmiast wylicza automatycznie podane liczby, dodaje, odejmuje, mnoży i dzieli...". Niestety nie istnieją żadne oryginalne kopie maszyny Schickarda, lecz na podstawie jego notatek zbudowano działające modele, które są w posiadaniu firmy IBM. Pomysł Schickarda był błyskotliwy. Do mnożenia użył on zbioru obracających się, cylindrycznych Kości Napiera. Dodawanie wykonywane było poprzez obracanie tarcz cyfrowych umieszczonych w dolnej części maszyny. Tarcze te połączone były z wewnętrznymi kołami za pomocą zębów umieszczonych na obwodzie i powodujących powstawanie przeniesień podczas przejścia tarczy z 9 na 0. Odejmowanie wykonywało się obracając tarcze wstecz.
Maszyna Arytmetyczna W roku 1642, we Francji, Blaise Pascal skonstruował mechaniczną maszynę do dodawania, którą nazwano Pascaline. Miała pomóc jego ojcu, poborcy podatkowemu, w wykonywaniu swojej pracy. Ograniczeniem maszyny było to, że wykonywała obliczenia na liczbach składających się maksymalnie z ośmiu cyfr. Wynalazek Pascala jest uważany za pierwszą dodającą maszynę, mimo że już w roku 1623 niemiecki profesor, Wilhelm Schickard, zbudował kalkulator o większych możliwościach. Niestety wynalazek został zapomniany i nikt nie zwrócił na niego uwagi. Rachmistrz Krokowy Gottfrieda von Leibniza Niemiecki baron Gottfried von Leibniz rozwinął pomysły Pascala i w roku 1671 przedstawił Rachmistrza Krokowego, urządzenie, które oprócz dodawania, odejmowania mogło mnożyć, dzielić oraz obliczać pierwiastki kwadratowe przy pomocy serii dodawań. Na założeniach urządzenia Leibniza opierano się przy wytwarzanie arytmometrów mechanicznych aż do początku lat 1970.
Maszyna Różnicowa Charlesa Babbage Pierwsze urządzenie, które można nazwać komputerem we współczesnym znaczeniu tego słowa, zostało obmyślone w 1822 roku przez ekscentrycznego, angielskiego matematyka i wynalazcę, Charlesa Babbage. W czasach Babbage tablice matematyczne, takie jak tablice logarytmów i funkcji trygonometrycznych, były tworzone przez zespoły matematyków, pracujących dzień i noc przy pomocy prymitywnych kalkulatorów. W 1822 Babbage zaproponował zbudowanie maszyny zwanej Maszyną Różnicową, która automatycznie wyliczała by te tablice. Maszyna Różnicowa została tylko częściowo ukończona, gdy Babbage wpadł na pomysł innej, bardziej zaawansowanej maszyny, którą nazwał Maszyną Analityczną. Interesujące jest to, iż po ponad 150 latach od narodzin tej koncepcji zespół naukowców z Londyńskiego Muzeum Nauki w końcu zbudował według oryginalnych planów jedną z pierwszych Maszyn Różnicowych Babbage. Ostateczna maszyna, zbudowana z kutego żelaza, brązu i stali, składała się z 4000 komponentów, ważyła trzy tony oraz miała 10 stóp szerokości i 6 wysokości. Urządzenie to wykonało pierwszą serię obliczeń na początku lat 1990 i dało wyniki z dokładnością do 31 cyfr, co daleko wykracza poza dokładność zwykłego, kieszonkowego kalkulatora. Jednakże każde obliczenie wymaga, aby użytkownik kręcił korbą kilkaset razy, czasem nawet kilka tysięcy razy, więc osoba używająca tego urządzenia do czegokolwiek poza podstawowymi obliczeniami, stałaby się najbardziej wysportowanym operatorem komputera na powierzchni naszej planety.
Maszyny tablicujące Hermana Holleritha W USA, według konstytucji, co 10 lat wykonywany ma być spis powszechny ludności. Ponieważ populacja kraju była coraz większa, spodziewano się, że ten planowany na rok 1890, nie zostanie skończony w ciągu dekady. Rząd Stanów Zjednoczonych postanowił znaleźć sposób na przyspieszenie całego procesu. Zorganizowano konkurs na urządzenie, które tego dokona. Wygrał go Herman Hollerith ze swoją maszyną tabulacyjną. Służyła ona do wprowadzania, sortowania i podliczania danych i wykorzystywała do tego celu dziurkowane karty. Dzięki urządzeniu wyniki spisu udało się opracować w ciągu niecałych 3 lat. Hollerith dzięki swojemu wynalazkowi stał się sławny i bogaty, założył w roku 1896 firmę Tabulating Machine Company, która po połączeniu z kilkoma innymi stworzyła International Business Machines, czyli po prostu IBM. Marta Hoffmann 2a
ŹRÓDŁA : http://www.google.pl/imgres?sa=x&biw=1024&bih=667&tbm=isch&tbnid=1gigmy1lay l78m%3a&imgrefurl=http%3a%2f%2fpl.wikiquote.org%2fwiki%2fd%25c5%2582o%25 C5%2584&docid=V0WeSl0oDyeaAM&imgurl=http%3A%2F%2Fupload.wikimedia.org%2F wikipedia%2fcommons%2fthumb%2f5%2f52%2flamh.jpg%2f220px- Lamh.JPG&w=220&h=235&ei=qhIrUutIYOa7Qbs64GoAw&zoom=1&ved=0CH8QhBwwBw&iact=rc&dur=511&page=1&start= 0&ndsp=8 http://www.biomarmasaze.pl/galeria/kamienie..jpg/image http://edu.i-lo.tarnow.pl/inf/prg/005_pmc1/0003.php http://www.akademiasorobanu.pl/file/manual/o_sorobanie/roman_abacus.jpg http://www.ciekawostka.pl/content/view/1556/45/ http://historia.adrem.pl/text.php3?chid=17 http://edu.i-lo.tarnow.pl/inf/hist/001_komp/index.html http://www.ikb.poznan.pl/zaklady/komp/dydaktyka/materialy/tinform/wyklad_5.pdf http://www.grafull.mtvk.pl/historiakomputera/3holerith.htm