Filozofia Mistrza. Zrozumiesz filozofię -poznasz siebie i sztuki walki

Transkrypt

1 Filozofia Mistrza 1. Aby osiągnąć 100% sprawności fizycznej, najpierw osiągnij 100% sprawności psychicznej 2. Nigdy nie należy zmieniać tego, co było w sztuce walki i jest sprawdzone 3. Należy stosować wszelkie możliwe chwyty i być otwartym na wszystko 4. Powinieneś uczyć się tylko tego, co chcesz i nigdy nie przesłaniać umysłu na coś zupełnie innego 5. Poznanie siebie pomaga dużo lepiej poznać innych 6. Nigdy nie przestawiaj się uczyć, ani ograniczać się uznając, że więcej już nie jesteś w stanie osiągnąć 7. Powinieneś polegać na własnej ocenie - siebie nie można oszukać 8. Porażki należy traktować jako proces dalszej nauki 9. Nie wolno obniżać własnej wartości myśląc negatywnie 10. Jeśli przegrasz, przeanalizuj, z jakiego powodu tak się stało i znajdź taki sposób obrony, który będzie skuteczny następnym razem 11. Tajemnicą sztuki walki jest kontrolowanie swojego gniewu i nienawiści 12. Musisz nauczyć się używać umysłu przed ruchem ciała 13. Ból powinno się uśmierzyć umysłem, a wtedy można walczyć bez końca 14. Nie należy starać się być tak dobrym jak ktoś inny, trzeba pragnąć i wierzyć, aby być lepszym 15. Sposób twojego treningu odzwierciedla twoją reakcję na wszystko Zrozumiesz filozofię -poznasz siebie i sztuki walki Jak gładka powierzchnia zwierciadła odbija wszystko, co znajduje się przed nią. jak spokojna dolina wzmacnia najsłabsze dźwięki. Tak studiujący sztuki walki musi wyrzucić ze swego umysłu wszelkie zło i egoizm/ aby móc reagować na wszystko co znajduje się przed N IM.

2 WSTĘP Wiadomo jest, że to opracowanie nie może sobie rościć pretensji do kompletności i dokładności. Spowodowane jest to różnicą w źródłach, na podstawie których je sporządzono. Również obecna wiedza o początkach sztuk walki opiera się w większym stopniu na legendach niż na udokumentowanych relacjach, przy czym należy pamiętać, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Ten kto zwycięża ludzi jest tylko silny, Kto zwycięstwo nad samym sobą odniesie jest człowiekiem potężnym ****************************** Jak gładka powierzchnia zwierciadła odbija wszystko co znajduje się przed nią, Jak spokojna dolina wzmacnia najsłabsze dźwięki, Tak studiujący sztuki walki musi wyrzucić ze swego umysłu wszelkie zło i egoizm, Aby móc reagować na wszystko co znajduje się przed nim. ***************#****#***#*#*##*

3 1. POCZĄTKI ROZWOJU SHAOLIN KEMPO Shaolin Kempo znane pod nazwą Kung - Fu, albo Chuan - Fa pochodzi zasadniczo po przekazaniu z Indii. Jako dowód tego przytacza się często istniejące od tego czasu malowidła ścienne i inne pamiątki. W okresie Darumy lub Bodhidharma było już organizowane Indyjskie Kempo i posiadało już formę elementarnego systemu walki. Kempo określa się jako skuteczną metodę, która łączy razem ciało i duszę. W 520r. w okresie dynastii Liang, / / przybyło Ta - Mao po japońsku Bodhidharma tak informuje o tym słowa chińska legenda - z Indii do Chin, aby ogłosić naukę Buddy. Skoro nikt na dworze królewskim Liang a-wu - Ti nie chciał tego zrozumieć, wywędrował on dalej na północ i osiedlił się tutaj na górze Hao - Schan w prowincji Honom w klasztorze Shaolin - ssu /po jap. Shorinji/. Tutaj medytował on wiele lat i nauczał swoich uczni dla cielesnego ożywienia higieny oraz samoobrony. I tak tutaj równocześnie w kontakcie z Buddhizmem i przez połączenie rozmaitych kultur utwierdzono asymilację i odbudowę rodzajów walk bez broni. Z tej podstawy rozwinęło się Shaolin Kempo stopniowo w sposób ciągły dla przedstawienia jego form. Poznano tutaj przedstawienia 18 ćwiczeń mnichów i 24 gier mięśni jakie przekazał Ta - Mo. Tutaj stworzył on pewien rodzaj Shin - yi lub Hsing sztuka imaginowanej formy lub jedności duchowej /duszy/. Ten rodzaj określa się jako najtrudniejsze, chociaż składa się tylko z 12-tu technik. Ale właśnie dlatego to przy wykonywaniu poszczególnej formy techniki, dlatego wymagana jest największa precyzja. Następnie to z biegiem czasu podzieliła się również szkoła Shaolin, w której wszystko zaczęło się od nowa na szkoły północne i południowe. I tak doszło do tego, że po pewnym czasie oba systemy różnią się od siebie. To właśnie było spowodowane warunkami życia i otoczenie w którym ludzie żyli. Ludzie na północy faworyzowali twardość, pełnię siły. Ich styl walki był otwarty i tylko rzadko unikali walki /ataku/. Natura dała im hart, oni pod każdym względem przewyższali Chińczyków z południa wielkością czystej siły. Tutaj stworzono Shaolin Toanta składają się z 108 technik. Natomiast Chińczycy z południa walczyli powściągliwie. Ich atak następował przeważnie błyskawicznie, szukali śmiertelnego miejsca przeciwnika. W walce dali oni pierwszeństwo działalności ramion i nóg. Wielcy mistrzowie Chuck Juan, Si - Chieng i Pai yn - feng byli jak w domu. Stali się znani z powodu pięciu styli zwierząt, a mianowicie smoka, tygrysa, lamparta, węża, żółwia. Tych 5 elementów w jedności, dusza, oddech, siła, kości, i ścięgna. Sam Shaolin Kempo składa się znowu z 5 różnych kierunków styli smoka, tygrysa, lamparta, węża, żółwia powołanych do życia przez Chok Yuania di Chencja i Poi-Yu - Feng a. Jak ogólnie wiadomo to wszystkie systemy skuteczne walki na pięści z Azji należy odnieść do różnych kierunków styli z chińskiego Kung - Fu. Shaolin Kempo można również znaleźć w Japonii, ale w zmienionej formie i pod nazwą Shorinji Kempo. Zbiegiem czasu technicznie style tak się oddaliły, że jeszcze nazwa zdradzała coś wspólnego. Najbardziej znane szkoły Shaolin jakie wykrystalizowały się w Chinach były szkoły Kwang Thung, 2

4 Hoan, Fu - Kien, Nogo - Mei, Wu - Tang. Obecnie istnieje znacznie więcej aniżeli 300 kierunków styli Kung - Fu w istocie są to zawsze style płynne. Tak więc również Shaolin Kempo istnieją następujące rodzaje wykonania.; Twarde - miękkie. Szybkie - powolne. Atakujące - poświęcające. Zewnętrze - wewnętrzne. Łagodne - ciężkie. Powściągliwe. Do istotnej części rozwoju technik Shaolin przyczyniły się liczne dynastie w Chinach. Ponieważ właśnie w tych czasach był naród uciskany, a posiadanie jakiekolwiek broni było zabronione spotykano się na tajemniczych placach, aby przypomnieć sobie najróżniejsze rodzaje samoobrony. W związku z tym należy również wymienić Nun - Chaku, które niegdyś używane było jako cep później połączony z technikami Kung - Fu zastosowano jako bron. Tak więc doszło do tego, że właśnie w Chinach Kung - Fu rozkwitało, na tej podstawie to również i dzisiaj rozbudowane są inne praktyki Budo. Shaolin Kempo uchodzi za jeden z najbardziej znanych kierunków styli z Kung - Fu. Wielkim mistrzem był Chang - San - Feng /wiek 13-14/ on uważany był za założyciela stylu miękka ręka" /Tai - chi/. On żył na górze Wu - Tang w prowincji Hupel w głębokiej medytacji tutaj starał się udoskonalić pewnego rodzaju cienisty boks / klatki/ Shaolinowe Wu - Tank - Pai, z którego potem rozwinął się Toi - Chichan tutaj więc należy wymienić trzy najbardziej znane kierunki stylu miękkiej /albo wewnętrznej/ szkoły: Tai - chuan, Tai - Chi Chuan, Wielka zewnętrzna dłoń". Te formy ćwiczeń należy odnieść do systemu Ta - Hosa. Wszystkie tego rodzaju ruchy odbywają się powoli i bez wielkiej siły, one są płynne i idą połączone razem poprzez ciało i duszę. Wszystko odbywa się bez wysiłku jednak z najwyższą koncentracją. Głównym celem jest przy tym wzmocnienie duszy i ciała następnie czego daje się rozwinąć techniki /walki/ samoobrony. Pa - Kua - Chaun. Boks ośmiu dróg" Tutaj przedstawia się osiem dróg istniejącej fizjologii, do czego odnosi się również forma ćwiczeń. Pa - Kua - Chaun zaczęła się rozwijać w 19-tym stuleciu i polega na dającym się przejrzeć technikom nóg w szybkim wykonaniu. Oznaczenie poszczególnych technik przedstawione są po Japońsku, ponieważ wyrazy chińskie wydają się zbyt skomplikowane a użycie japońskich stawia możliwość porozumienia z innymi rodzajami Karate. 2. HISTORIA SHAOLIN KEMPO Starożytna sztuka Kempo została szerzej poznana dopiero w ostatnich latach, mimo że pierwsze jej ślady pochodzą z Indii już sprzed 5 tysięcy lat. Kempo ma bardzo ciekawą i dynamiczną historię rozwoju. Do tej pory stosowanych jest wiele podstawowych technik ale ich obecne formy różnią się od ^^^^^j^b

5 oryginalnych. Dzięki kontaktom z Buddyzmem, przekazywaniu swej wiedzy innym kulturom i przyjmowaniu elementów z innych walk bez broni, Kempo stopniowo rozwijało się aż do obecnej formy. W Indiach bardzo wcześnie forma Kempo, tak jak i inne formy samoobrony, istniały prawie od 5 tysięcy lat, co można dostrzec na rysunkach na ścianach i innych wykopaliskach z tego okresu. W czasie gdy powstawał buddyzm, indyjskie Kempo było już zorganizowaną dokładnie określoną sztuką walki. Chociaż Buddyzm i sztuka wojenna wydają się niezgodne, a nawet sprzeczne mimo to jednak początkowe założenie Buddyzmu kładły szczególny nacisk zarówno na siłę jak i na miłość bliźniego w tworzeniu idealnego świata pod ochroną Buddyzmu. Jest to poparte faktem, że niektórzy bogowie Buddyzm (II Guardian Dicties, Deves XII Divine Generals) są przedstawieni w pozycjach Kempo. Chociaż Buddyzm został przeniesiony do Chin prawdopodobnie przez dynastię Hanów (25-220) to jednak na terenie Chin istniało już Kempo. XXVIII patriarcha Buddyzmu Daruma postanowił przenieść Buddyzm do Chin na początku VI wieku. Daruma dostał się na dwór Liang Wu Ti, króla jednego z królestw. Uważał się za wielkiego patrona Buddyzmu. Ale Liang Wu Ti nie rozumiał Darumy, który najchętniej wygłaszał kazania. Wygnany z tego królestwa Daruma postanowił udać się do państwa Wei i zatrzymał się tam w (Shaolin -ssu) klasztorze na górze Hao - Shan, niedaleko Loyang, który obecnie nazywa się prowincją Hanona. Nauki Buddyzmu w tym klasztorze nazywały się Ch'an lub po japońsku Zeń. Na samym początku Kempo nie było jednak sztuką wojenna, ale traktowane było tak jak Zazen (rozmyślanie) metoda zjednoczenia umysłu i ciała. Buddyzm rozpowszechniony przez Darumę w Chinach cenił jednakowo Zazen i Kempo. Kempo nie było wymyślone przez mnichów do obrony świątyń, jak często błędnie podawano. Później Kempo stało się bardziej efektowne niż Zazen, które opierało się jedynie na ćwiczeniach duchowych. W początkowych stadiach rozwoju Kempo ćwiczone w Shaolin nie miało nazwy. Czasami było nazywane jako Nalo - jan, czasem jako Arohan. W późniejszych latach nazwane zostało J - jinsin. Chociaż istnieją wątpliwości co do autentyczności i działalności Darumy, to potwierdzają to malowidła na ścianach świątyni Shaolin, przedstawiające pomalowanych na czarno mnichów, prawdopodobnie mnichów Hinduskich, oraz prawdopodobnie mnichów Chińskich ćwiczących i uczących Kempo. Kempo w Shaolin było początkowo trzymane w ścisłej tajemnicy, udostępnione tym, którzy wierzyli w Buddę i dostali się do klasztoru. Skutkiem tego było rozwijanie się Kempo bez wpływu Zeń. Później, kiedy Kempo udoskonaliło się, zostało uznane za niebezpieczną broń w rękach ludzi którzy ją posiadali i znali jej prawdziwe znaczenie. Późniejsze rządy prześladowały mnichów i niszczyły świątynie. W tych czasach wszelka broń była zakazana. Mnisi traktowali i uczyli Kempo, aby można było bronić się przed bandytami i skorumpowanymi przedstawicielami rządu. Stopniowo Kempo rozpowszechniło się po całych Chinach. Nie nazwane jeszcze wtedy Shaolin Kempo, występowało pod różnymi nazwami w zależności od części kraju. Klasztor Shaolin został całkowicie zniszczony przez 4

6 Cesarza Północnego Wu Ti w 47 r. Klasztor został odbudowany podczas panowania Dynastii Sui ( ), ale nie ma żadnych dowodów, że Kempo powróciło do swojej nowej siedziby. Liczba mnichów klasztoru zwiększyła się bardzo szybko podczas panowania Dynastii T ' ang ( ) ale nie wiadomo czy na pewno trenowali oni Kempo. Od czasów Sanga, aż do czasu Dynastii Ch ' ing ( ) Kempo przeżywało swój złoty wiek. Stało się w tym czasie narodową techniką walki. Np.w 1280 r. 100 tyś. ludzi znających Kempo wystąpiło przeciwko mongolskiej Dynastii Yuan, a w 1620 r. powstanie w prowincji Szechwen prowadzone było przez ludzi znających Kempo. Kempo znane było aż do czasów Dynastii Ch ' ing ( ) tzn. aż do początku XX wieku. Ta ostatnia dynastia wydała wiele edyktów przeciwko Kempo, ale pomimo trudności i nacisku rządu, sztuka ta nigdy nie straciła swojej pierwotnej siły. Forma Chińskiego Kempo została przeniesiona do Japonii w okresie Kamakury ( ). Później po każdym powstaniu czy zmianie dynastii w Chinach, mnisi szukając schronienia w Japonii przynosili z sobą różne rodzaje Kempo, które wrosło w sztukę wojenną japończyków. Obecnie Shaolin Kempo, a w Japonii Shorinji Kempo posiadają tą sama historię. Shorinji Kempo zostało doprowadzone przez Doshin So, który przed II wojną był w Chinach, gdzie studiował tajniki Kempo. W Pekinie Doshin So uczył się w szkole Wen Lanshi, szkole, której techniki koncentrują się na Embu. Po ukończeniu tej szkoły Doshin So stał się następcą Wen Lanshi. Porażka Japonii w II wojnie stała się przyczyną rozpowszechniania się tam prawdziwego Kempo. Choć nazywało się Shorinji Kempo, to jednak ta sztuka wojenna była połączeniem przez Doshin So wszystkich rodzajów Kempo jakie poznał on w czasie pobytu w Chinach. Doshin So założył główne biuro Shorinji Kempo w prefekturze Kogewa na wyspie Shikoku. Do tej pory w przeciwieństwie do innych sztuk wojennych Kempo jest obrządkiem, który został oficjalnie zarejestrowany. 3. CHRONOLOGICZNY ROZWÓJ SZTUKI SHAOLIN KEMPO Pochodzenie Kempo jest identyczne z pochodzeniem Kung Fu. Kiedy rozważy się, że w samym tylko Hong Kongu naucza się 500 różnych stylów Wu Shu, można zapewne twierdzić, że pochodzenie większości sposobów walki jest azjatyckie. Samo Karate i judo mają pośrednio azjatyckie pochodzenie. Karate - ponieważ opiera się na Kempo, Judo - ponieważ początkowo zawierało techniki wywodzące się z tego samego źródła. Wu Shu znaczy sztuka wojenna", natomiast Kung Fu oznacza coś w rodzaju uczciwie nabytej wiedzy. Są również inaczej brzmiące tłumaczenia Kung Fu, mają one jednak niewiele wspólnego ze sportem walki. Wiadomym jest, że to opracowanie nie może sobie rościć pretensji do kompletności i dokładności. Częściowo jest to spowodowane tym, że źródła na podstawie których je sporządzono są 5

7 sprzeczne ze sobą. Również obecna wiedza o początkach sposobów walki opiera się w większym stopniu na legendach niż na udokumentowanych relacjach, przy czy należy pamiętać, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Chociaż przez tysiąclecia zaginęło bardzo wiele materiałów, można dziś przyjąć, że Kempo wywodzi się z prymitywnej formy zapasów. Jest niewiarygodnym, że w oparciu o takie początki rozwinęły się wszystkie azjatyckie sposoby walki. Jest to jeszcze bardziej iluzoryczne, jeśli przyjąć, że Kung Fu rozwinęło się tylko w oparciu o takie początki, bez żadnych wpływów z zewnątrz. Niektórzy historycy sztuk walki doszukują się wpływów greckich lub indyjskich (Ta Mo). Mistrzowie sztuk walki byli mieszanką rycerza i rewolwerowca. W sposób podobny do Robin Hooda karali złych, pomagali biednym i uciskanym. Byli mądrzy i wykształceni. Poza tym mieli również przygotowanie medyczne. Umieli nie tylko leczyć rany odniesione w walce czy sporządzać mikstury hartujące ciało, lecz znali się także na leczeniu chorób. Przez długi czas byli dla ludu jedynymi lekarzami. Przeważnie byli również całkiem dobrymi chemikami. W chińskim piśmie jest jeden znak oznaczający medycynę i chemię. Od mistrza sztuki walki oczekiwano opanowania taoistycznej filozofii. Ponadto musiał być poniekąd poetą i muzykiem. Bojownicy Wu Shu mieli przez długi czas duży wpływ na filozofie, religie i kulturę. WIELKI ŻÓŁTY CESARZ" Według legendy wielki żółty cesarz" Huang Ti / r. p.n.e./ pokonał we wspaniałej walce jednorogiego potwora Ch'ih Yu nie używając broni. Z tej legendarnej walki wywodzi się Go-ti - sposób walki, podobny do walk gladiatorów w starożytnym Rzymie, które zawsze kończyły się śmiercią jednego z walczących. Walczący wkładali hełmy z rogami i próbowali nimi rozpruć przeciwnika. Powstały przy tym techniki uników i bloków. Go - ti istnieje dziś tylko jako tradycyjny taniec. Wielki żółty cesarz jest znaną postacią w chińskiej historii. Ma także wkład w rozwój akupunktury. Również w historii sztuki walki występuje on jeszcze raz około 2674 r. p.n.e., przedstawiając Chiou Ti" - system walki z bronią i bez broni. Przyczynił się także do rozpowszechniania umiejętności walki i wiedzy o ciele. Pierwsze autentyczne wzmianki o sztuce walki znajdujemy jednak dopiero w czasach dynastii Chou r. p.n.e./. Ten okres jest opisany także w I - Ging - księdze przemian. W księdze tej mówi się po raz pierwszy o aspektach Yin i Yan w taoizmie, które odgrywają wielką rolę w większości stylów Wu Shu. KONFUCJUSZ ILAO TSE Wiadomym jest, że Kung Fu Tse / r. p.n.e./, jak również Lao Tse, pozostawali pod wpływem sztuki walki. Kung Fu Tse postawił tezę, że powinno się opanować sztukę militarną w takim samym stopniu jak sztukę literacką. Obaj myśliciele spotkali się kiedyś. Nauka Lao Tse - taoizm - została odrzucona przez King Fu Tse. Po Lao Tse pozostało dzieło Dao Do Djing" (Tao Te King). 6

8 Właściwe imię Lao Tse brzmiało Lierh. Lao Tse jest tytułem honorowym i znaczy tyle co stary mędrzec". W Tao Te King w poetyckiej formie przedstawiony jest taoizm. Taoizm jest właściwie wiedzą o życiu. Yin i Yan - uzupełniające się przeciwieństwa - odgrywają wielką rolę w taoizmie. Taoizm uczy nas skromności, samokontroli, pokory i opanowania. Tao jest w uproszczeniu drogą do udoskonalania. Droga jest celem. Stan ciała powinien dominować ducha. Medytacja i technika oddychania, jak i wzmacnianie siły woli, powinny prowadzić do opanowania Cni - wewnętrznej energii. Taoistyczni mnisi buddyjscy byli nie tylko duchowymi założycielami Kung Fu w dzisiejszym rozumieniu, lecz także pierwszymi interpretatorami. To oni połączyli sztukę walki i sferę duchową w niepodzielną całość. WCZESNA I PÓŹNA DYNASTIA HAŃ W czasie panowania dynastii Hań / 206 r. p.n.e r. n.e./ sztuka walki przeżyła wielki rozkwit. Sam cesarz Hań Wu Ti (pierwsze stulecie n.e.) był tak zachwycony sztuką walki, że w swoim dziele Hań Shu Wen Chih" poświęcił aż sześć rozdziałów technikom walki rękami (Shou Po). Niestety poszły one przez stulecia w zapomnienie. W czasach później dynastii Hań pewien znany lekarz i chirurg imieniem Hua To / n.e./ stworzył styl, opierający się na obserwacji defensywnych i ofensywnych ruchów 5 zwierząt; - tygrysa - siła metalu - jelenia - siła wody - małpy - siła ognia - niedźwiedzia - siła ziemi - czapli - siła powietrza W swoim dziele położył duży nacisk na ćwiczenia prawidłowego oddychania nazwane Chi Kung. Powinny one pomoc kontrolować Chi (wewnętrzną energie). Od tej pory naśladowanie ruchów zwierząt jest ściśle związane z historią sztuki walki. Forma państwowości przekształca się powoli od absolutnego feudalizmu do demokracji. Równocześnie powstała szkoła Shao Ti, pierwsza, której historie można prześledzić wstecz, aż do momentu jej powstania. Pan Huo n.e./ poświęcił w swojej Księdze dynastii Hań" cały rozdział sztuce walki na pięści. Dominującą była jednak szkoła Shou Pu. Mniej więcej w tym samym czasie /ok. r. 100 n.e./ został założony klasztor SHAOLIN. Mnichom nie wolno było używać broni. A ponieważ ulice były wówczas bardzo niebezpieczne, mnisi nie mieli innego wyjścia jak przekształcić swoje ręce i nogi w naturalna broń. Po wygaśnięciu dynastii Hań, w okresie trzech królestw / r. n.e./, zaczęła zarysowywać się pierwsza nowoczesna postać Wu Shu. Kwok Yee wypracował ze starych podstaw styl, nazwany długą ręką". Technika długiej ręki służyła wprawdzie obronie, trzymała przeciwnika na dystans, lecz mogła

9 być również dla rywala śmiertelnym niebezpieczeństwem. Przypadek sprawił, że dalszy rozwój tej techniki związał się z przybyciem pewnego nieznanego dotąd pielgrzyma z południowym Chin. Również w tym czasie żył pewien buddyjski mnich imieniem Hui Shen. Wyruszył on w roku 452 na liczącą km wyprawę, z której powrócił w 499 roku. Odkrył przy tym nowy kraj, który nazwał Fusang. Współczesne badania wykazują, że ten kraj to dzisiejszy Meksyk. Odkrył on zatem Amerykę 500 lat przed Wikingami. TAMO Ta Mo / r. n.e./ (jap. Bodhidharma lub Daruma Dashi) jest znaną postacią w Azji. Według legendy był on 25. następcą Buddy. Urodził się jako syn hinduskiego szlachcica - może nawet hinduskiego króla Sugandha. Studiował hinduską sztukę walki Prajanatra Kasty Kshatriyi Yajramushti. Nauczając buddyzmu przemierzył południowe Chiny, skupiając wokół siebie gromadę zwolenników. Legenda mówi także, że został on przedstawiony cesarzowi Liang Wu Ti. Po burzliwej rozmowie Ta Mo i jego zwolennicy zostali wygnani z królestwa. Kontynuowali pielgrzymkę na północ i około r. 520 n.e. znaleźli się w klasztorze Shaolin w prowincji Honang na niskiej górze Shung. W tym czasie w północnej dynastii Wei panował cesarz Tai Ho. Późniejsza legenda mówi, że Ta Mo medytował przez dziewięć lat siedząc przed murem. Zdał sobie ponadto sprawę, że tylko żelazna dyscyplina może uczynić medytację prawdziwą. Z przerażeniem musiał stwierdzić, że przez brak dyscypliny większość mnichów upada na zdrowiu. Postanowił zmienić ten zły stan rzeczy i opracował serie 18 cielesnych i duchowych ćwiczeń, którą nazwał Eki Kinkyo. Wkrótce mnisi stali się biegli w sztuce walki. Bardzo prawdopodobne jest także, że Ta Mo po swoim przybyciu obalił wszystkie dotychczasowe techniki i stworzył coś zupełnie nowego. Jego wpływ na sztukę walki jest zatem niezaprzeczalny. Można uważać go za założyciela Kung Fu. W czasie dalszego rozwoju nauki Ta Mo mnisi z klasztoru Shaolin stawali się niepokonani. W czasach dynastii Tang / r./ mnisi byli znani już w całym kraju. Na żądania pierwszego cesarza dynastii wyrzucili z kraju jego niepokonanego przeciwnika Wang Shih Ch'. Przez prawie 300 lat, dzięki swej perfekcji, mnisi z klasztoru Shaolin uchodzili za niezwyciężonych. Kiedy w 9. stuleciu rząd rozpoczął prześladowanie buddystów, mnisi opuścili klasztor. W latach zniszczono 4500 ważniejszych i mniejszych obiektów buddyjskich. MIĘKKIE STYLE Tai Cni Chuan - jeden z ważniejszych miękkich stylów obok Pakua i Hsing. W czasach dynastii Nng Sung żył pewien generał imieniem Yao Fei ( r). W tym czasie nowe szkoły pojawiały się jak grzyby po deszczu. Yao Fei, mistrz w rzucie lancą, ulepszył między innymi system pionowych 8

10 uderzeń pięści. Jego styl, Yao Shon Shou, jest podstawą dla szkół giętkich stylów. Jego idea została uchwycona przez Chan Sau Feng ( r), który jako taoista nie mógł na siłę odpowiadać siłą. Nie Yang przeciw Yang, tylko Yin przeciw Yang. Uchodzi on za założyciela Tai Chi Chuan. Innymi słowy: od obrony używał siły przeciwnika. Według legendy Chang Sau Feng przyglądał się kiedyś walce żurawia i węża. Żuraw wciąż atakował węża. Wąż wykonywał wahadłowe uniki i błyskawicznie kontratakował. Po tej obserwacji Chan zdał sobie sprawę, że ten sposób walki powinien stać się podstawą jego nowego stylu - stylu Giętkiej miękkiej ręki" (Wu Tang Pai). Siła i moc nie miały już znaczenia. Miękkie" systemy oraz fakt, że mnichom nie wolno było wtajemniczać w swoje sekrety nie-buddystów, doprowadziły do upadku technik Shaolin. Mistrz Shaolin Chuen Yuan ( lub Kwok Yuen - zmienił swoje imię Yan na Chuen Yuan, ponieważ był kapłanem) zmuszony był unowocześnić swój styl. Bazując na 18 ćwiczeniach Ta Mo i innych technikach stworzył około roku 1556 styl mający 72 nowe techniki. Lecz wciąż niezadowolony ze swego działania przemierzył cały kraj szukając inspiracji. Według legendy Chuen Yuan był świadkiem osobliwej walki miedzy starym handlarzem i młodym gburem. Ordynus w żaden sposób nie mógł sobie poradzić ze starcem. Nagle starzec dotknął przeciwnika dwoma palcami stopy, chcąc go kopnąć i oponent upadł na ziemie. Będąc pod wrażeniem tej niezykłej walki, Chuen poprosił starca, imieniem Li Chien, aby mu towarzyszył, lecz ten skromnie odmówił. Przedstawił Chuena swojemu mistrzowi Pai Yu-Feng z Sanshi. Po długiej rozmowie udało się Chuenowi namówić obu starców do wspólnej wędrówki. Razem stworzyli styl pięści pięciu form", zawierający 170 podstawowych technik, podzielonych na pięć zwierząt: węża, smoka, żurawia, tygrysa i małpę. Techniki te są jeszcze dziś zawarte w Kempo. Chuen Yuan sformułował także dziesięć słynnych wytycznych dla mistrzów sztuk walki. Wytyczne te, w nieco zmienionej formie, są nadal aktualne. Dzięki pewnym zmianom, wprowadzonym około roku 1580 przez Chin Chun Dou i Chi Chi Kuan, szkoła Shaolin odzyskała swoja dawną pozycję. Według różnych źródeł było bardzo trudno zostać mistrzem świątyni. Należało zdać trudny egzamin ustny i odbyć walki z najsprawniejszymi mnichami. Należało podnieść ciężar do 500 kg. W zupełnie ciemnym pomieszczeniu poddawany próbie musiał unikać lub bronić się przed rzutami nożem, włócznią lub strzałami z łuku. Należało przejść przez wiele testów wytrzymałościowych, odporności na ból, itp. Po przejściu tych prób mnich był leczony i przygotowywany do próby ostatniej. Był nią labirynt 108 Lo Hań - figur drewnianych, nieuzbrojonych lub zaopatrzonych we wszelkiego rodzaju niebezpieczną broń. Kto nie był odpowiednio szybki lub wytrzymały umierał w labiryncie. Przeżyć mogli tylko najlepsi. Przy wyjściu czekał ostatni test, który skutecznie dokumentował wszystkie próby. Urna z rozpalonymi do czerwoności kamieniami ważyła około 250 kg. Należało objąć ją przedramionami i przestawić. Wypalał się przy tym na prawym ramieniu smok, a na lewym tygrys. Noszący te symbole był otaczany najwyższym szacunkiem i czcią. 9

11 DYNASTIA MANCHU Po upadku dynastii Ming nastał czas panowania dynastii Manchu. W ciągu następnych 250 lat tajne stowarzyszenie mistrzów walki próbowało wypędzić Manchu. Następny etap historii świątyni Shaolin związany jest z prośba pierwszego cesarza dynastii Ch-ing ( r), który poprosił 128 mnichów o stłumienie zamieszek. Buntownicy zjednali już sobie armię Manchu, gdy Cheng Kwan Tat, lojalny wobec dynastii Ming, który uczył się w klasztorze, dał cesarzowi odpowiedź, że mnisi zechcą stłumić dla niego powstanie. Cesarz zgodził się i w ciągu trzech miesięcy mnisi stłumili powstanie, nie odnosząc żadnych strat. Jednak mnisi odrzucili skromnie podarunki i zaszczyty. Pech chciał, ze dwaj mistrzowie cesarza K*ang hsi, którym mnisi byli cierniem w oku, wmówili cesarzowi, ze świątynia była centrum rebelii. Cesarz wysłał na to dywizje wojska, aby zdobyła świątynię Shaolin (1723r). Jednak mnisi, którzy zostali w porę ostrzeżeni, rozpędzili żołnierzy. Rozwścieczony tym K'ang hsi zebrał w krótkim czasie olbrzymią armię, której mnisi nie mogli stawić czoła. W masakrze, która nastąpiła, świątynia została całkowicie zniszczona, a większość mnichów wymordowana. Według legendy tylko pięciu mnichów zdołało się uratować - pięciu przodków*. Mieli oni założyć grupę triady". Im też przypisuje się związek głodu". Pewnym jest, ze kunszt mnichów ze świątyni Shaolin został zachowany. Opór przeciwko Manchu był niemal zawsze prowadzony bez broni. W połowie 19-tego stulecia na arenie dziejów pojawił się Hung Hsin Chaun. Pod jego przewodnictwem wybuchło w 1850 roku powstanie Nanking, jak i rebelia Taiping. W 1851 roku obwołał się niebiańskim królem". Wszystkie rebelie były okrutnie stłumione. Niektórzy rebelianci byli żywcem ćwiartowani. W szczytowym momencie powstania Taiping rebelianci kontrolowali połowę obszaru Chin. W czasie tej trwającej 14 lat rebelii Manchu stracili ludzi. Udało im się opanować sytuację tylko dzięki interwencji brytyjskich oddziałów. Kiedy powstanie chyliło się ku upadkowi (1864 rok) Hung Hsiu Chuan, nie chcąc dostać się w ręce wroga, popełnił samobójstwo. Do kraju napływało coraz więcej obcych oddziałów (jap ons & c h> angielskich, niemieckich, francuskich i amerykańskich). Przeciwstawiła się im armia Chu Fa. Pieści właściwej harmonii" (I Ho Chuan) został przywódcą rewolty, znanej jako powstanie bokserów. Była ona prowadzona przez wiele organizacji, w tym przez triadę, związek białego kwiatu lotosu, zjednoczenie wszystkich mieczy, związek walki na pięści, sprawiedliwość, zgodę i inne. W maju 1898 roku odbyło się utrzymane w najgłębszej tajemnicy spotkanie, w którym uczestniczyło wielu wielkich mistrzów. Większość przysięgła absolutną wierność następcy tronu dynastii Ming - Chang Yeon Wei. Święty mityczny cesarz Chuan Tu Chant miał zagwarantować zwycięstwo. Ostatecznie bokserzy" połączyli się w pięść zgody i sprawiedliwości". Pierwsze wystąpienia miały miejsce wiosną 1899 roku w prowincji Schantung. Okazją stał się bieg, organizowany z okazji święta ludowego, w którym uczestniczyło ponad 3000 zwolenników 10

12 powstania. Bokserzy, przekonani o swej niezwyciężoności, nawet w walce przeciwko bagnetom i armatom, zaatakowali i odnieśli sukces. Nawet przywódcy nie liczyli się z taką brutalnością i okrucieństwem. Kobiety, starcy, dzieci - wszyscy zostali zamordowani z zimną krwią. Ponieważ początkowo zaatakowano słabo uzbrojone forpoczty, rebelianci szybko odnieśli zwycięstwo, co dodało im odwagi. Na początku czerwca 1900 roku przeszli do natarcia na Pekin. Europejczycy schronili się w starej cytadeli. Rankiem 6 czerwca nastąpiło kontrnatarcie Anglików, jednak doborowe regimenty zostały wybite do nogi. Straty bokserów były nie znane, a radość nieopisana. 11 czerwca wystąpił przeciwko bokserom doborowy regiment niemiecki, dowodzony przez grafa Wekdersee. Potężni grenadierzy brandenburscy byli pewni zwycięstwa. Po godzinie ostatni, którzy pozostali uciekli w popłochu. Am Cheng Ting Hua, mistrz Pa Kua, zabił 12 Niemców gołymi rękami. Ale wtedy bokserzy ponieśli pierwszą klęskę. Europejczycy przypomnieli sobie w końcu o swojej broni i armatach. Zginęło 15 wielkich mistrzów i 1000 powstańców. Bokserzy zrozumieli w końcu, że nie są niepokonani. Uzbroili się w stara broń i wystarali się o ciężką 5-tonową armatę. Uderzyli znów z całą siłą, właśnie wtedy, kiedy pozostała część bokserów chciała wedrzeć się do cytadeli. Wtedy uderzyły na nich od tyłu posiłki Europejczyków. 27 sierpnia przybył ośmiotysięczny korpus ekspedycyjny, wyposażony w 20 karabinów maszynowych i więcej niż setkę dział. Wzięci w dwa ognie bokserzy zostali dosłownie rozszarpani. Niewielu udało się ujść z życiem. Ta walka trwała 55 dni i jest znana jako powstanie bokserów. Bokserzy przegrali, bowiem Europejczycy dysponowali bronią palna i otrzymali na czas posiłki. Tysiące źle uzbrojonych bokserów zostało zabitych. Od tej pory sztuka walki przestała służyć do prowadzenia wojen. Z nadejściem komunizmu zabroniono uprawiania sztuki walki. Wielu mistrzów wyemigrowało, głównie do Hong Kongu. Zakaz cofnięto w latach sześćdziesiątych i zaordynowano wręcz przeciwne środki., zmierzające do rozpowszechnienia sztuki walki. Dziś w chińskich szkołach prowadzona jest mniej lub bardziej obowiązkowa nauka Chuan Shu (sztuki walki na pięści). Nie można dziś dokładnie stwierdzić jak Kung Fu (jap. Kempo) trafiło do Japonii. Wiadomym jest, że w ciągu wieków kolejne pokolenia mistrzów stylu Shaolin tworzyły Shaolin Kempo, takim jakim znamy je dziś. Wiadomo również, że w czasach dynastii Ming ( r) miała miejsce wymiana kulturalna między Chinami i Japonią. 4. FILOZOFIA SHAOLIN KEMPO Obecnie, kiedy świat zachodni dochodzi do wniosku, że postęp techniczny, współzawodnictwo i wyzysk nie zawsze przynoszą szczęście, świat wschodni zaczyna także dostrzegać, że bierna zgoda z obecna rzeczywistością, tłumienie uczuć i nie liczenie się z indywidualnymi potrzebami, nie przyczynia się do osiągnięcia pokoju ducha. Natomiast droga życia jaką pokazuje Shaolin Kempo pozwala na 11

13 chociaż częściowe tego osiągnięcie. Shaolin Kempo oferuje nową nadzieję na prawdziwy pokój, rozwój, spełnienie marzeń i szczęście każdego człowieka na Ziemi. FILOZOFIA KONGO ZEŃ Nazwa Kongo - zeń wywodzi się od słów; KONGO - co znaczy diament i ZEŃ - szkoła Bodhidarmy, w której nauka oparta była na założeniu że królestwo niebieskie jest w sercu każdego człowieka. Kongo - zeń jest nową filozofią, która potrafi połączyć łagodność z surowością. Wizualnym symbolem filozofii Kongo - zeń są dwie przecinające się krzywe w okręgu. Znak ten powinien znajdować się na każdej sali treningowej, na białych kostiumach noszonych podczas ćwiczeń, jego zadaniem jest przypominanie że nauki i ćwiczenia Shaolin Kempo oparte są na filozofii Kongo - Zeń. Kongo - zeń zakłada, że rzeczywistość reprezentowana przez te dwie przecinające się w kole linie, przynależna dla każdego człowieka i wszystkich innych istot, leży pomiędzy wiedzą człowieka nie zdolną do zredukowania pewnych kategorii myślowych, a ciągle hamowanych przez wiedzę rodzajem wyobraźni. Mimo, że wzrastająca wiedza umożliwia człowiekowi poznanie pewnych sekretów wszechświata, to jednak tak jak w garści nitek nie może być odnaleziony model dywanu, tak prawdziwa rzeczywistość całego wszechświata jest poza zasięgiem wiedzy ludzkiej. Może jest to siła witalna, szerzący się duch, jedność wszechświata - lecz to ciągle krąży między ludzkim rozumowaniem a wrażeniem, niezdolne do opowiedzenia się lub uniezależnienie do którejś z tych dróg. Kongo - zeń nie pokazuje rzeczywistości, która jest inwencją ludzkiej wyobraźni lub odzwierciedleniem ludzkich potrzeb i dążeń, nie jest także najwyższą siłą, która wymaga posłuszeństwa, obiecuje zbawienie i niebo po śmierci, lub groźby kary w piekle. Nie jest to Bóg, który głosi ludziom swoje prawa ustami człowieka kreowanego na jego posłannika, co daje mu ponadnaturalną moc i władzę nad innymi. Nie jest to także ktoś dyktujący co jest dobre a co złe, czy stawiający znaki zapytania nad sensem życia. Tylko silna osobowość ludzka może sprowadzić naukę do roli życiowego przewodnika -naukę i wiedzę o otaczającym go świecie. Dlatego uczymy się respektować realną rzeczywistość, zarówno indywidualnie jak i grupowo, gdyż jest to esencja życia. Poprzez wątpliwości, pytania i skromność, borykając się z bezstronną wiedzą ludzką, możemy dojść do prawdy i nowych kryteriów moralnych. Wierząc we wszystko tak jak w Boga człowiek uwalnia się od niepokojów, ciągłej moralnej samo odpowiedzialności i likwiduje problemy życiowe. Jest to jednak dalekie od realnej odpowiedzi na ludzkie pytania i wątpliwości, czyli od szczęścia na ziemi. Ludzie zbyt długo nie mogli odrzucić swych problemów, pasywnie akceptując to, co się dzieje wokół nich i wierząc, że dzieje się to za sprawą boga. Oczywiście ludzie wierzyli w to, że wszystko, zgodnie z tym co głosi wiara, zmieni się po śmierci człowieka. Lecz bóg był także kozłem ofiarnym, na którego człowiek, który unikał odpowiedzialności za swoje indywidualne poczynania, zrzucał winy za wszelkie nieszczęścia. 12

14 Kongo - zeń, która zwraca uwagę na człowieka jako na istotę wrażliwą, uczy i pokazuje drogę, po której należy iść, aby życie stało się lepsze. Człowiek czerpie doświadczenie z różnych źródeł i musi wybrać takie nakazy moralne ze wszystkich naturalnych rzeczy, aby tak pokierować swoim życiem, by osiągnąć harmonię i szczęście na ziemi, a nie w niebie. Inny ważny aspekt filozofii Kongo - zeń jest symbolizowany przez palujące linie w kole. Obrazują one przeciwstawność nieba i ziemi, dobra i zła, oraz męskich i żeńskich cech charakteru: rozumu i siły, oraz litości i miłości. Wszystko to symbolizuje aktualny stan wszechświata czyli to, co jest nam znane jako dynamiczne sterowanie nieustającymi zmianami i ruchem, separacją oraz kontaktami i wspólną koegzystencją. Wszystko znajduje się w skrajnej relacji w stosunku do siebie, jest w bliskim kontakcie z innymi elementami. Kwestia prawdy zaczyna się pojawiać w momencie integracji wszystkich jasnych nauce punktów wyobraźni człowieka i przyrody. Fakt, że wszystkie rzeczy są ze sobą powiązane lub przeciwstawiają się sobie w całym bogactwie kosmosu i czasu, nie dał się ukryć. Jest to oczywiście uproszczone spojrzenie. Zrozumienie tego faktu i wciągnięcie odpowiednich wniosków, będzie wielkim krokiem na przód w życiu człowieka. Całe sedno życia tkwi w wyciągnięciu tych kilku wniosków i koncepcji, dotyczących świata i człowieka - jest to sedno życia, przeciwstawienie wyobraźni i materii, pychy i skromność, życia i śmierci. JEDNOŚĆ KENI ZEŃ Oparta jest na jedności przedmiotów martwych i ducha. Ken reprezentuje ciało lub działanie, a Zeń ducha i opanowanie. Te dwie rzeczy są nierozłącznie zjednoczone w człowieku. Niektórzy ludzie nieuświadomieni o tym prawie natury, katują swoje ciało poprzez długie zazen. Trenowanie tylko ducha, lub tylko ciała, nie prowadzi do niczego dobrego. Wykorzystanie wszystkich możliwości jest jedyną drogą do spełnienia się doczesnego życia. JEDNOŚĆ SIŁY I MIŁOŚCI Prawa natury dotyczą każdej żyjącej istoty. Siła jest podstawowym czynnikiem w świecie zwierząt, a rozum w świecie ludzi. Zdolność umysłowa człowieka znajduje się na najwyższym szczeblu drabiny ewolucyjnej. Byłoby rzeczą idealna, gdyby ludzie nie wykorzystywali swojej siły przeciw sobie. Na razie jest to niemożliwe, ponieważ aktualnie przewagę ma osoba kierująca się siłą, a nie rozumem. Dlatego w każdym kraju postępowanie wbrew prawu jest karane siłą. Shaolin Kempo wierzy w ważność siły, ale nie dla zabijania i burzenia porządku. Lecz dla ochrony życia Ale nawet w czasie akcji obronnej należy uważać na życie przeciwnika - nazywa się to inaczej miłość w akcji". 13

15 5. CO TO JEST SHAOLIN KEMPO? Shaolin Kempo wytycza drogę życia, opartą na realizacji wzajemnych powiązań wszystkich rzeczy i potencjalnej wiedzy człowieka. Pozwala to na ukazanie szczęścia każdego człowieka. Zgodnie z regułami filozofii Kongo - zeń, Shaolin Kempo łączy dwie tradycyjne metody zdobycia owoców życia. Na wschodzie, będącym pod wpływem buddyzmu, kuracja z nieszczęść prowadząca do spokoju w królestwie niebieskim biegła inna drogą niż na zachodzie. Najwyższe dobro i zbawienie było osiągalne poprzez wyzbycie się ludzkich pasji, przywiązania, nienawiści, woli życia itd., gdyż taki stan umysłu jest źródłem wszystkich ludzkich nieszczęść. Shaolin Kempo uważa, że przez człowieka muszą przemawiać nie tylko aspekty materialne, ale przede wszystkim duchowe. Ten, kto dąży do ideału człowieka, powinien dążyć do psychicznej równowagi i moralnej dyscypliny, Shaolin Kempo kultywuje i respektuje te wartości indywidualne, które harmonizują z ogólno ludzkim zrozumieniem całego świata. Shaolin Kempo kładzie nacisk na jedność ciała i duszy w miłości, mądrości, odwadze i zdrowiu. Utrzymanie się w tych nakazach jest bardzo ważne do adaptacji człowieka w społeczeństwie - jego rozwoju. Bez miłości człowiek nie może znaleźć harmonii z innymi ludźmi z którymi przystaje. Bez umiejętności myślenia nie może nadać kierunku swoim dążeniom do wiedzy. Bez odwagi nie może stawić czoła problemom, które życie codziennie przed nimi stawia. Bez zwracania uwagi na zdrowie nie będzie się mógł rozwijać. Shaolin Kempo uważa, że zarówno materialny jak i duchowy rozwój człowieka jest jego indywidualnym dążeniem do szczęścia. Popierając esencję wartości moralnych jako drogę życia, Shaolin Kempo jest czynnikiem nauczającym wielu dziedzin życia. Zakładając że wyobraźnia, wiedza, teoria i doświadczenie zazębiają się, nauczanie to sprawdza się w praktyce do sztuki walki, jako wynik ekspresji i akcji, jaką jest droga życia. 6. NAUKA SHAOLIN KEMPO Shaolin Kempo uczy, że człowiek jest produktem długiego procesu ewolucji, a jego ciało i umysł działając wzajemnie na siebie, obdarzają go takimi kolosalnymi możliwościami, które każda jednostka powinna zmieniać i udoskonalać. Człowiek musi dźwigać brzemię swojej indywidualności. W ciężkich czasach, kiedy mamy coraz więcej kłopotów i sytuacja odwraca się na gorsze, w domu, w szkole czy też w pracy, łatwo jest zwalić winę na innych partnerów, nauczycieli, społeczeństwo lub Boga, zamiast dokładnie przyjrzeć się sobie i zmienić się. Z drugiej jednak strony, jeśli wszystko układa się dobrze, lub kiedy człowiek osiągnie coś godnego uwagi, oczekuje wtedy na pochwałę. Shaolin Kempo zakłada, że każda jednostka odpowiada sama za siebie. 14

16 7. SZTUKA WOJENNA SHAOLIN KEMPO Shaolin Kempo nie jest tylko sztuką walki jest także sztuką wojenną. Ktoś może pomyśleć, że jest to niezgodne z założeniami Shaolin Kempo. Ale jest odmienną szkoła sztuki wojennej opierającą się nie tylko na sile. W języku japońskim nazwa sztuk wojennych brzmi budo" - nazwa ta składa się z dwóch części: bu" i do" Pierwsza została zdefiniowana w Setsumonkiji, napisanego około 120 r. w czasie panowania dynastii Hań i znaczy zatrzymane przebicie dzidą". Do" znaczy natomiast - droga, oryginalne znaczenie terminu budo" nie jest sztuką wojenną w sensie narzędzi lub metod zwyciężania wroga. 8. TECHNIKI KEMPO Wszystkie techniki stosowane w sztuce wojennej Shaolin Kempo oparte są na podstawie trzech ruchów; obrotowego, prostego i zgięcia. Najważniejszą cechą racjonalnego użycia Kempo jest zastosowanie wiedzy pochodzącej ze starożytnej wiedzy medycznej wschodu, dotyczącej decydujących w życiu punktów ludzkiego ciała. Poprzez naciśnięcie na taki punkt, każda osoba może pokonać silniejszego przeciwnika. Punktów takich, używanych w Shaolin Kempo jest 142. Kolejność ćwiczenia: - poznanie podstawowych kroków, stopniowe zwiększanie poziomu duchowego i fizycznego, ćwiczenia powinny być wykonywane pod okiem doświadczonego trenera, ( manebu" - technika naśladowania) Osiągnięcie mistrzostwa w Kempo jest podobne do procesu rozwoju wszystkich innych możliwości człowieka. Proces ten zależy od dyscypliny, wytrwałości, cierpliwości, wytrzymałości i silnej woli. Metody praktyki: - trening dwóch partnerów /obrona i atak/,/nie ma pokonanego i wygranego/, poznanie punktów witalnych ciała, - kontrolowanie siły ataku, zachowuj się tak jakbyś chciał aby zachowywał się Twój partner J" Ważnym czynnikiem w ćwiczeniach jest wola trenera i jego stosunek do ucznia. Trener powinien pracować indywidualnie z każdym uczniem. 15

17 9. INNE ĆWICZENIA UZUPEŁNIAJĄCE Istnieją dwa rodzaje ćwiczeń uzupełniających: 1) ZAZEN - ćwiczenia statyczne (medytacja), stosowane przed i po każdym ćwiczeniu w celu nabycia świeżości i wyregulowania oddechu, który ma olbrzymie znaczenie dla obiegu krwi i koncentracji. Pozycja siedząca, nogi zgięte w kolanach i skrzyżowane prawa na lewej. Ręce ułożone tak, że lewy kciuk jest na prawym. Tułów wyprostowany. Prawidłowy oddech polega na spokojnych wdechu nosem przez ok. 7 sekund, przetrzymanie powietrza przez 3 sekundy i wydech 70% powietrza przez 10 sekund, następnie przetrzymanie 30% powietrza przez 3 sekundy i wydech. Cały cykl powtarzamy. 2) SEIHO - metoda regulacji kości i nerwów po ćwiczeniach Kempo. Zastosowanie nacisku dookoła mięśni otaczających kręgosłup, oraz dookoła szyi i bioder. 10.DJU - SU Wielu mistrzów i instruktorów sztuk walki twierdzi, że DJU - SU to jedna ze sztuk walki, system, co nie jest prawdą. Takie tezy świadczą jedynie o znikomej wiedzy na ten temat. DJU - SU to psychiczne i fizyczne techniki walki stworzone przez chińskich mnichów. To elementy walki obronnej mnichów buddyjskich przed napastnikami nieuzbrojonymi jak i uzbrojonymi. Geneza powstania tych form była narzucona przez zwykłą rzeczywistość. Mnisi buddyjscy wędrując z jednego klasztoru do innych przenosili datki i kosztowności, aby wspierać potrzebujących. Często na swej drodze byli napadani przez różne grupy zajmujące się grabieżą i rozbojami. Oczywiście napastnicy zazwyczaj byli uzbrojeni w różne niebezpieczne przedmioty zagrażające nie tylko mnichom, ale i osobom postronnym. Podczas takich potyczek mnisi tracili swe kosztowności, byli okaleczani, a co najgorsze dochodziło również do ofiar śmiertelnych. Powód był prosty - nie byli uzbrojeni. Religia zabraniała i zabrania posiadać im jakąkolwiek broń i dlatego stanowili dla rabusiów łatwy cel. Mnisi chcąc zapobiec takim wydarzeniom pracowali nad swoją sprawnością fizyczną i psychiczną poprzez ciężkie treningi. Doprowadzili do tego, że ich dłonie i stopy stanowiły niebezpieczną broń dla rabusiów. Do swych treningów dołączyli umiejętności posługiwania się różnorodną bronią wyłącznie do celów obronnych. Te formy nazywane potem DJU - SU okazały się bardzo przydatne. Podczas ataku napastnika uzbrojonego mnisi potrafili skutecznie odebrać przedmiot i po mistrzowsku nią władać, co było ogromnym zaskoczeniem dla przeciwnika. Wszystko to po to, aby ratować to co najcenniejsze ŻYCIE. 16

18 Te skuteczne techniki walki DJU - SU zapisały się już na zawsze w chińskich sztukach wojennych i do dziś są przekazywane młodym adeptom sztuk walki, tym bardziej w szkole Shaolin Kempo, gdzie elementem sztuki jest umiejętność posługiwania się różnorodną bronią. Szkoła ma również aspekt religijny i obowiązuje w niej zakaz noszenia broni. Mimo to na treningach uczniowie uczą się psychicznej i fizycznej eliminacji napastnika nieuzbrojonego i uzbrojonego. 11.WZROK A SZTUKA WALKI Wszyscy wiemy jak ogromne znaczenie w codziennym życiu każdego z nas mają narządy zmysłu. Smak, węch, dotyk, słuch czy wzrok są niezbędne do prawidłowego a raczej komfortowego funkcjonowania człowieka. Brak któregokolwiek z nich powoduje duży dyskomfort. Tracąc smak możemy funkcjonować normalnie", ale utrata wzroku zdecydowanie komplikuje nam wykonywanie wielu prostych zajęć. Działanie po omacku" jest zdradliwe i może przynieść nieoczekiwane skutki. Nie tylko w chińskich sztukach walki powinno się kłaść nacisk na rolę jaką odgrywa wzrok. Wiedza adeptów sztuk walki o ogromnej roli naszego wzroku w sztuce jaką uprawiają jest bardzo mała. Często nie przywiązują uwagi do nauki skutecznego wykorzystania w walce tej doskonałej broni". Skoro wzrok jest nam konieczny w codziennych, prostych czynnościach, to tym bardziej niezbędny jest podczas walki. Nie trudno wyobrazić sobie skutki walki dwóch osób, w której jedna z nich ma zawiązane oczy (nie widzi), nawet gdyby doskonale umiała wykorzystać poznane techniki obrony. Podczas każdej walki wielką przewagą jest, być przygotowanym na zamierzenia napastnika i starać się dokładnie obserwować jego ruchy. W takich sytuacjach ogromną rolę odgrywa wzrok, by móc szybko zareagować. Tym bardziej, gdy mamy do czynienia z napastnikiem posiadającym jakiekolwiek niebezpieczne przedmioty. Zawsze nasze umiejętności nabyte na treningu musimy dostosowywać do różnych sytuacji, tzn. techniki obrony i ataku wykorzystywać odpowiednio do ruchu napastnika. Nie jest to możliwe bez użycia wzroku. To on, dzięki wypracowanym na treningu odruchom, powoduje naturalną reakcje łańcuchową. Obraz danej sytuacji przesyłany jest do naszego mózgu, który błyskawicznie wydaje komendy ruchowe dla naszych rąk i nóg. W ten sposób przejmujemy szybką obronę połączoną z atakiem; dostosowując bloki, techniki ręczne i nożne, rzuty, podcięcia odpowiednio do postury przeciwnika. Jednak, aby osiągnąć perfekcję w skutecznym wykorzystaniu wzroku adepci sztuk walki muszą dużo ćwiczyć, pamiętając o 4 podstawowych zasadach podczas walki: 1. nie mruż oczu i nie przymykaj 2. blokuj i atakuj zawsze z bliskiej odległości 3. koncentruj się na ruchu napastnika tak, aby móc wyprzedzić jego zamiary 4. okazuj pełne skupienie na twarzy, oczy również wiele mówią 17

19 W chińskiej sztuce walki Shaolin Kempo adepci, by osiągnąć doskonałość wykorzystania wzroku, trenują pokonując barierę strachu i bólu. Pracują nad swoją kondycją fizyczną w większości używając ciężaru własnego ciała. A wszystko to po to, by móc psychicznie i fizycznie pokonać żywego przeciwnika, w myśl zasady: Pokonać należy żywą istotę, a nie martwą, martwa nie jest żadnym przeciwnikiem. 12.MEDYTACJA I ODDYCHANIE Tajemnicą dającą osiągnąć mistrzostwo w medytacji jest oddech. Każdy trening powinien zaczynać i kończyć się medytacją. Medytacje zaczynamy od wdychania powietrza, należy zwrócić uwagę na to jak powietrze dotyka wnętrza nozdrzy lub górnej wargi. Należy być bardzo uważnym na ten dotyk. Oddychanie głęboko i silnie odsuwa zewnętrzne hałasy, pomaga opanować umysł, szybko usuwa przeszkody, umożliwia koncentrację i pozwala medytującemu uporać się z nieprzyjemnymi doznaniami, które mogą się później pojawić. Głębokie, silne oddychanie spowoduje, że wdychane i wydychane powietrze intensywniej będzie dotykało wnętrza nozdrzy, górnej wargi lub jakiegoś innego organu w tym rejonie. Należy więc uważać na dotyk oddechu. Gdy powietrze dotyka zakończenia nozdrzy lub górnej wargi, bądź tego świadomy. Pamiętaj o tej świadomości." Należy zwracać uwagę na każdy wdech i wydech, nie można pozwolić, aby któryś pozostał nie zauważony.,f)otyk i uświadomienie go sobie - ciągle pamiętaj o nich obił" - powiedział Sunlungukyaung Sayadaw. A więc uwaga powinna być ciągle i nie powinna maleć. Oznacza to, że należy bardzo silnie się zaangażować, być pilnym, starannym i gorliwym. Nie należy spuszczać uwagi z oddechu, ale też nie należy go śledzić przy wejściu czy wyjściu z ciała. Nie należy także liczyć wdechów czy wydechów. Nie oddalaj uwagi od miejsca dotyku powietrza, od nozdrzy lub górnej wargi. Pamiętaj jedynie o wrażeniu dotyku. Wdychaj powietrze silnie, uważnie i pewnie, tak jakbyś nalewał wodę do dzbana. Pamiętanie o tym umożliwia szybką koncentrację. Dodaje to także sił w walce z nieprzyjemnymi wrażeniami. Należy jeszcze zrównoważyć wdech i wydech, ponieważ u większości ludzi wydech jest silniejszy od wdechu. Kiedy już tak się stanie, a wdech i wydech zrównają się, medytujący uspokoi się i bez wysiłku będzie rytmicznie oddychał. Należy pamiętać także o tym aby podczas oddychania nie poruszać głową czy ciałem. Sprawi to, że szybko uzyskamy koncentracje. W początkowej fazie medytacji może wystąpić zmęczenie lub znużenie, ale nie należy z tego powodu praktyki przerywać, ani zmniejszać siły i tempa oddychania. Jest to wynik niedostatecznej siły wdechu, albo następstwem zbyt silnego wydechu. Lekarstwem na to jest wzmożenie siły wdechu. Kiedy wdechy i wydechy wyrównają się na wyższym poziomie, znużenie ustąpi. Medytujący wyrwie się 18

20 wówczas ze strefy trudnego oddychania i wejdzie w sferę oddychania łatwego, delikatnego, swobodnego i rytmicznego. Istnieją trzy stopnie oddychania: wysokie (bardzo głębokie i silne), pośrednie ( głębokie i silne), niskie (płytkie i słabe, czyli zwykły sposób oddychania). Na początku medytacji dobrze jest osiągnąć stopień wysoki, ponieważ człowiek może czasem słabnąć i zwalniać oddychanie, przechodząc do stopnia pośredniego. Ważne jest także, aby nie ulegać czynnikom zewnętrznym jakie atakują nas podczas medytowania, do czynników takich należy: ból, swędzenie, drętwienie czy skurcze. Lekarstwem na te czynniki jest znów głębszy i silniejszy wdech oraz odpowiednio równy wydech. Należy wtedy kontynuować oddychanie, dopóki nieprzyjemne wrażenia odpowiednio wzrosną, czyli do następnego etapu praktyki uważności. Kiedy to nastąpi, medytujący może zatrzymać głębokie oddychanie. Można tu ustalić czas głębokiego oddychania, np. trzy kwadranse lub godzinę. Lecz nie jest to wskazane przy pierwszej metodzie. Cały czas należy pamiętać o dotyku powietrza. Zatrzymanie oddechu powinno nastąpić nagle przy wypełnionych płucach. Należy skupić na tym działaniu całą swoją istotę i jednocześnie wewnętrznie patrzeć na całe ciało. Oddychanie powinno być nagle i całkowicie zatrzymane na wdechu. Ciało powinno być spokojne, skupione i pilnie obserwowane. Pojawiają się wtedy wrażenia bólu, skurczów, drętwienia, gorąca lub zimna. Skup uwagę na najbardziej wyraźnym doznaniu. Nie pozwalaj mu uciec. Nie dopuść, by uwaga schodziła ku pępkowi, splotowi słonecznemu lub innej części ciała. Jest naturalne, że najwyraźniej sze doznania domaga się uwagi. Kierowane jest więc ku innym rejonom ciała. Należy także bacznie przyglądać się doznaniom w chwili ich pojawiania się lub znikania. Walcząc z nieprzyjemnymi doznaniami, szalejącymi z największą siłą i zajadłością, medytujący stara się nie wychodzić poza owo doznanie. Znaczy to że wysiłek nie powinien być większy niż jest to konieczne dla podtrzymywania stałej uwagi. Gdy zachodzi jakieś nadużycie energii, np. jeśli wysiłek następowały przed pojawieniem się nieprzyjemnego doznania, skutek byłby taki, że uwaga ześlizgiwałaby się z nieprzyjemnego wrażenia i w świadomości medytującego pozostawałaby jedynie gwałtowność jego wysiłku. Gwałtowność ta jest po prostu gniewem. Gdy wysiłek medytującego aby osiągnąć dane wrażenie jest niedostateczne, popada on w senność, albo jeśli nieprzyjemne doznanie jest intensywne, ulega mu. Jeśli silne, nieprzyjemne doznanie nie jest postrzegane z dostateczną uwagą, mogą wystąpić obawy, niepokój i gwałtowność, które są aspektami gniewu. Medytujący musi więc dołożyć wszelkich starań, by nie wychodzić poza doznanie i nie chwytać go w stanie niepełnym. Musi posiadać potężną, czujną uwagę świadomości. Uwaga ta powinna pojawiać się jednocześnie z pojawieniem się doznań. Gdy uwaga powstaje przed doznaniem, to się z nim rozmija, jeżeli powstaje po doznaniu, nie dosięga go. Choćby najszybszą była reakcja uwagi na powstające doznania, to jednak jest ona spóźniona, bo jest przecież reakcją, podczas gdy powinna być niezależnym, nie uwarunkowanym, bezpośrednim działaniem. Zamiast bierności przy pojawianiu się doznań i nastawienia że usunie się je w przyszłości, medytujący stara się postrzegać je w tej samej chwili gdy się rodzą. 19