Podatkowy biuletyn budowlany

Transkrypt

1 Podatkowy biuletyn budowlany nr 6, wrzesień 2011 CIT Zaliczenie wydatków związanych z emisją obligacji do kosztów uzyskania przychodów W dniu 21 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (sygn. IPPB5/ /11-3/DG), w której stwierdził, że w przypadku emisji obligacji celem sfinansowania podwyższenia kapitału zakładowego oraz inwestycji budowlanej, koszty prowizji i odsetek odpowiadające tej części środków uzyskanych z emisji obligacji, które zostaną przeznaczone na podwyższenie kapitału, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia, natomiast wydatki w części odpowiadającej środkom przeznaczonym na inwestycję budowlaną, w chwilii uzyskania przychodu z realizacji tej inwestycji. Interpretacja została wydana na rzecz spółki prowadzącej działalność deweloperską, w tym m.in. działalność polegającą na realizacji projektów budowlanych oraz na obrocie nieruchomościami. W celu zwiększenia możliwości finansowania spółka wyemitowała obligacje. Emisja miała w szczególności umożliwić sfinansowanie inwestycji budowlanych w Polsce i w Danii, przy czym w drugim przypadku, miała być ona prowadzona za pośrednictwem duńskiej spółki-córki. W związku z emisją obligacji spółka poniosła koszty prowizji biura maklerskiego, a w przyszłości poniesie także koszty odsetek. Spółka powzięła wątpliwość, co do możliwości zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też, zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie. We wniosku przedstawiła własne stanowisko. W ocenie spółki wydatki przypadające na tę część środków uzyskanych z emisji, która przeznaczona zostanie na podwyższenie kapitału spółki-córki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Natomiast ta część wydatków, która odpowiadać będzie środkom uzyskanym z emisji, przeznaczonym na finansowanie inwestycji budowlanej, może zostać potrącona dopiero w chwili uzyskania przychodu z jej realizacji. Dyrektorr Izby Skarbowej w pełni podzielił stanowisko spółki. Do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć odsetki od pożyczki przeznaczonej na jego zakup W dniu 13 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną (sygn. IPTPB3/423-17/11-3/GG), w której stwierdził, że wartość początkowa środka trwałego ustalona na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT powinna uwzględniać odsetki od niespłaconej części pożyczki przeznaczonej na zakup tego środka, naliczone na dzień przyjęcia go do używania. Natomiast odsetki naliczane po dniu przyjęcia środka trwałego do używania, należy uznać za koszty uzyskania przychodów na bieżąco w dacie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji.

2 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 2 Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która zakupiła mobilne urządzenie budowlane, finansując ten wydatek z zaciągniętej pożyczki. Spółka powzięła wątpliwość, czy naliczone na dzień przyjęcia urządzenia do używania odsetki od niespłaconej części pożyczki powinny zwiększać jego wartość początkową. Dlatego też zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. We wniosku przedstawiła własne stanowisko, zgodnie z którym odsetki nie powiększają wartości początkowej zakupionego środka trwałego. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. W ocenie Dyrektora, odsetki od pożyczki naliczone do dnia oddania środka trwałego do używania zwiększają jego wartość początkową i powinny być rozliczane w czasie w postaci odpisów amortyzacyjnych powiększając kwotę, od której odpisy są dokonywane. Natomiast od momentu oddania środka trwałego do używania, odsetki od pożyczki, z której sfinansowano jego zakup, należy uznawać za koszty uzyskania przychodów na bieżąco w dacie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji. Za uznaniem ich za pośredni koszt uzyskania przychodu przemawia fakt, iż nie warunkują one bezpośrednio zakupu środka trwałego, ale stanowią zapłatę za pożyczkę. Możliwość zaliczenia kary umownej do kosztów uzyskania przychodów W dniu 21 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt III SA/Wa 2735/10), w którym orzekł, że kara umowna może być kosztem uzyskania przychodu, jeżeli dokonując jej zapłaty podatnik działa w celu uzyskania przychodu lub w celu zabezpieczenia źródeł przyszłych przychodów. Wyrok został wydany na rzecz spółki budującej stadion miejski. W toku realizacji inwestycji, miasto odstąpiło od umowy z powodu opóźnienia w stosunku do harmonogramu robót i związanym z tym zagrożeniem nieukończenia inwestycji w terminie. Dodatkowo, na podstawie umowy spółka została zobowiązana do zapłaty na rzecz miasta kary umownej, która została następnie obniżona w zawartym z miastem porozumieniu. Przewidziano w nim również możliwość osiągnięcia przez spółkę przychodów ze sprzedaży infrastruktury i zaplecza technicznego niedokończonej inwestycji oraz możliwość udziału w przetargach organizowanych przez miasto w przyszłości. Spółka powzięła wątpliwość, czy wydatki poniesione na zapłatę kary umownej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego też, zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w tym zakresie. We wniosku przedstawiła własne stanowisko. Jej zdaniem, poniesione wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, albowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, do kosztów podatkowych nie zalicza się jedynie kar umownych związanych z wadliwym wykonaniem dzieła, wadliwym wykonaniem umowy lub wadliwym wykonaniem usługi i nie usunięciem wad, co nie miało miejsca w przedstawionym stanie faktycznym. Spółka wskazała również na treść art. 15 ustawy o CIT, podnosząc, że działała, aby uzyskać przychód oraz zabezpieczyć źródło przychodu. Organ podatkowy nie zgodził się z tymi argumentami. W odpowiedzi spółka, po bezskutecznym wezwaniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Sąd uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że nie można rozpatrywać kary umownej w oderwaniu od samej umowy, gdyż prowadziłoby to do wniosku, że jest ona ponoszona tylko w celu minimalizacji strat, a nie w celu uzyskania przychodu. W świetle kontraktu na budowę stadionu, miasto miało prawo do natychmiastowego odstąpienia od umowy, jeśli na podstawie przebiegu dotychczasowych prac uzna, iż wykonawca

3 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 3 może nie zdążyć z ukończeniem inwestycji w terminie. Decyzja inwestora nie była więc zależna od rzeczywistego zawinienia spółki i sankcje z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie powinny mieć zastosowania. Według Sądu, skoro spółka miała uzyskać kolejne przychody po rozwiązaniu kontraktu (z tytułu sprzedaży elementów infrastruktury i zaplecza technicznego), to można powiedzieć, że zapłata kary umownej była racjonalna i zmierzała do uzyskania przychodu. W obliczu odstąpienia od umowy, spółka zachowała się poprawnie, gdyż zadbała o swój wizerunek i zabezpieczyła sobie uczestnictwo w podobnych przetargach w przyszłości, a art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT dotyczy tylko nierzetelnego zachowania podatnika. W konsekwencji, odrzucenie możliwości zaliczenia zapłaconych kar umownych do kosztów uzyskania przychodu byłoby niedopuszczalną interpretacją rozszerzającą. VAT Zastosowanie stawki VAT 8% w stosunku do montażu bram garażowych W dniu 15 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną (sygn. IPTP1/443-10/11-4/ALN), w której uznał, że w przypadku domów wielorodzinnych objętych społecznym programem mieszkaniowym, montaż bram garażowych w nowych budynkach korzystać będzie z preferencyjnej 8% stawki VAT. Natomiast w przypadku robót budowlanych dotyczących poszczególnych części budynku (tj. prac związanych z przebudową lub remontem istniejących budynków), wykonywanych w lokalach niemieszkalnych, obowiązywać będzie podstawowa stawka 23% VAT. Interpretacja dotyczyła spółki, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje roboty budowlano-montażowe, między innymi montaż bram garażowych w budynkach mieszkalnych. Do wyceny wykonywanych robót spółka stosuje stawkę VAT 8% w przypadkach, gdy garaż znajduje się w budynkach mieszkalnych objętych społecznym programem mieszkaniowym, nie jest przedmiotem odbębnionego prawa własności, jego powierzchnia nie przekracza 50% powierzchni budynku i nie jest on wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W pozostałych wypadkach, spółka stosuje stawkę VAT 23%. Wymienione stawki mają zastosowanie dla wartości całości usługi składającej się z dostawy bramy, elektroniki sterowania bramy oraz montażu. Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. Zdaniem organu w sytuacji świadczenia robót polegających na montażu bram garażowych oraz drzwi wraz z osprzętem w garażach znajdujących się w budynkach mieszkalnych, zastosowanie będzie miała obniżona stawka podatku VAT w wysokości 8%, ale tylko w sytuacji, gdy dostawa i montaż bramy garażowej jest elementem realizacji inwestycji budowy domu mieszkalnego. Jeżeli jednak montaż bram garażowych następuje na podstawie odrębnego zlecenie realizowanego w wybudowanym już budynku mieszkalnym, należy zastosować stawkę VAT w wysokości 23%. Stawka VAT właściwa dla usług budowlanych wykonywanych na przełomie lat 2010 i 2011 W dniu 17 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną (sygn. ILPP1/ /11-2/BD), w której stwierdził, że w przypadku wykonania prac budowlanych na przełomie roku 2010 oraz 2011 objętych podstawową stawką VAT, należy stosować stawkę 23% w przypadkach, gdy protokół zdawczoodbiorczy został sporządzony i podpisany w roku Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która wykonywała inwestycję budowlaną na przełomie roku 2010 i 2011, korzystając z usług podwykonawców. Niektórzy z nich wystawili na rzecz spółki faktury za wykonane przed końcem roku 2010 usługi, stosując stawkę 22% VAT. Inni wykazywali natomiast wykazywali natomiast stawkę 23% VAT. Spółka powzięła wątpliwość, co do właściwej stawki VAT, jaka powinna zostać zastosowana do wykonanych usług. Dlatego też, zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie. We wniosku przedstawiła własne stanowisko, zgodnie z którym niezależnie od

4 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 4 daty wystawienia faktury, w przypadku faktycznego wykonania usług przed końcem roku 2010 należy zastosować stawkę 22% VAT. Dyrektor nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. W sytuacji, gdy usługa budowlana była realizowana na przełomie roku 2010 i 2011, a protokół zdawczo odbiorczy prac (bądź Przejściowe Świadectwo Płatności) był sporządzony i podpisany w roku 2011, to należy uznać, że usługa budowlana została wykonana w roku 2011 i właściwą dla niej stawką podatku VAT jest stawka 23%. Miejsce opodatkowania usług montażu i serwisu elektrowni wiatrowych W dniu 14 czerwca 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną (sygn. ITPP2/ /11/AP), w której stwierdził, że usługi instalacji elektrowni wiatrowej podlegają opodatkowaniu w miejscu jej położenia, natomiast usługi serwisowania elektrowni podlegają opodatkowaniu w kraju siedziby firmy, na rzecz której są wykonywane. Interpretacja została wydana na rzecz podatnika, który w ramach swojej działalności gospodarczej świadczył usługi instalacji i serwisu elektrowni wiatrowych na terytorium Danii, jako podwykonawca polskiej firmy. Podatnik powziął wątpliwość, co do sposobu opodatkowania świadczonych przez niego usług. Dlatego też zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie. We wniosku przedstawił własne stanowisko, zgodnie z którym świadczone przez niego usługi instalacji elektrowni podlegają opodatkowaniu stawką VAT 0% w Polsce, ponieważ tutaj znajduje się siedziba firmy, której jest podwykonawcą. Usługi serwisu elektrowni będą natomiast podlegały opodatkowaniu stawką 23% VAT, ponieważ również wykonywane są za pośrednictwem polskiej firmy. Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika. Jak zauważył, usługi instalacji elektrowni wiatrowej podlegają opodatkowaniu w miejscu jej położenia, czyli we wskazanym przypadku na terytorium Danii. Jednocześnie organ przyznał rację podatnikowi, co do kwestii opodatkowania usług serwisowania elektrowni. Będą one podlegały opodatkowaniu w Polsce, ponieważ tutaj znajduje się siedziba firmy, na rzecz której są one wykonywane. Stosowanie stawki 0% w odniesieniu do usług związanych z utrzymaniem akwenów portowych i torów podejściowych Dnia 22 czerwca 2011 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną (sygn. PT2/033/1/442/TXW/2011/763) dotyczącą opodatkowania usług związanych z utrzymaniem akwenów portowych i torów podejściowych. Minister wyjaśnił, że zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług związanych z utrzymaniem akwenów portowych i torów podejściowych. Ustawodawca nie zdefiniował przy tym pojęcia utrzymanie, wobec czego przy dokonywaniu wykładni tego pojęcia należy odwołać się do znaczenia językowego, zgodnie z którym utrzymanie oznacza zachowanie czegoś takim, jakim było wcześniej, dbanie o coś, zachowywanie w odpowiednim, niepogorszonym stanie, w tym zapewnienie jego odpowiedniej funkcjonalności. W świetle powyższego, użyte pojęcie usług związanych z utrzymaniem akwenów portowych i torów podejściowych obejmuje czynności mające na celu zapewnienie odpowiedniego stanu tych obiektów, w tym prawidłową ich funkcjonalność. W konsekwencji usługi w tym zakresie nie muszą ograniczać się tylko do usług wykonywanych bezpośrednio na tych obiektach. Efektem tych usług powinno być jednak utrzymanie akwenów portowych lub torów podejściowych w odpowiednim stanie, w tym zapewnienie ich funkcjonalności. W odniesieniu do tego typu obiektów, osiąga się to m.in. przez takie budowle jak falochron. Zatem usługi budowlane dotyczące falochronu, np. remont lub przebudowa, mogą korzystać z preferencyjnej stawki 0%, jeżeli dotyczą utrzymania akwenów portowych i torów podejściowych w odpowiednim stanie. Z preferencyjnej stawki VAT nie będą korzystać jednak usługi dotyczące falochronu, jeżeli roboty te wynikają

5 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 5 z konieczności jego dostosowania do przeprowadzonej przebudowy akwenu portowego lub toru podejściowego, zmieniającej w konsekwencji ich parametry techniczne. Z preferencyjnej stawki korzystać będzie również remont lub przebudowa falochronu, których zasadniczym celem jest konieczność jego odnowienia, nawet jeśli część inwestycji związana będzie z przebudową akwenu portowego lub toru podejściowego, zmieniającą ich parametry techniczne. Będzie to jednak uzależnione od możliwości wyodrębnienia prac dotyczących utrzymania tego typu obiektów, od prac związanych z ich przebudową. Należy podkreślić, że z uwagi na różnorodność realizowanych inwestycji dotyczących akwenów portowych i torów podejściowych, prawidłowe zaklasyfikowanie wymienionych usług wymaga każdorazowo szczegółowej analizy stanu faktycznego. Usługi konserwatorskie świadczone za pośrednictwem podwykonawców korzystają ze zwolnienia od VAT W dniu 8 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (sygn. IPPP /11-2/AS), w której stwierdził, że na mocy rozporządzenia Ministra Finansów Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT, określone usługi konserwatorskie i restauratorskie podlegają zwolnieniu z VAT do dnia 31 grudnia 2011 r. Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która realizuje projekty polegające na renowacji obiektów zabytkowych wpisanych do rejestru zabytków. W ich ramach możliwe jest wyodrębnienie zwykłych usług budowlanych, jak i takich, które wymagają uprawnień do wykonywania prac konserwatorskich i restauratorskich. Z tego powodu, spółka współpracuje poprzez umowy podwykonawcze lub umowę konsorcjum z podmiotami posiadającymi odpowiednie uprawnienia. Podmioty te wystawiają na rzecz spółki faktury, w których wykazują zwolnienie z VAT. Następnie spółka wystawia na zamawiającego fakturę za wykonanie całości projektu. Spółka powzięła wątpliwość, czy świadczone przez nią usługi będą podlegały zwolnieniu z VAT i zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w tym zakresie. We wniosku przedstawiła własne stanowisko. Zdaniem spółki, zgodnie z brzmieniem 43 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT, przedmiotowe usługi będą podlegały zwolnieniu. Ustawodawca celowo bowiem dokonał rozróżnienia pomiędzy podmiotami świadczącymi usługi konserwatorskie, a podmiotami, które faktycznie wykonują prace wchodzące w ich skład. Wystarczy więc, aby czynności konserwatorskie lub restauratorskie były wykonywane przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje, czego przestrzegała spółka. Organ przychylił się do powyższego stanowiska. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że zwolnienie dotyczy także podmiotów gospodarczych wykonujących prace konserwatorskie i restauratorskie, które zatrudniają lub u których wspólnikami są osoby uprawnione do wykonywania tych prac, o ile w pozwoleniu na ich prowadzenie określono osobę odpowiedzialną za prowadzenie prac konserwatorskich lub restauratorskich. W konsekwencji, usługi świadczone przez spółkę będą korzystały ze zwolnienia z VAT do dnia 31 grudnia 2011 r. Nieodpłatne przekazanie towarów nie stanowi dostawy towarów W dniu 27 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej (sygn. IPPP2/ /08/11-5/S/ASi/KOM) uznał, że przekazanie bez wynagrodzenia towarów należących do przedsiębiorstwa na cele związane z jego działalnością nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

6 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 6 Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która prowadzi działalność w zakresie budowy i sprzedaży mieszkań. Nabyła ona od miasta prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym zamierza zbudować osiedle mieszkaniowe. Celem uzyskana możliwości budowy większej ilości mieszkań, spółka zobowiązała się wobec właściciela gruntu do zbudowania trzech boisk, które następnie zostaną przekazane na rzecz miasta. Spółka powzięła wątpliwość co do możliwości odliczenia VAT od wydatków poniesionych na budowę boisk bez konieczności naliczania VAT należnego w momencie rozwiązania umowy o użytkowanie wieczyste gruntu i przekazania boisk na rzecz miasta. We wniosku o interpretację indywidualną złożonym w dniu 9 lipca 2008 r. przedstawiła własne stanowisko, w którym stwierdziła, że nakłady poniesione na wybudowanie boisk związane są z przyszłą sprzedażą mieszkań, a zatem z czynnościami opodatkowanymi, należącymi do zakresu jej działalności gospodarczej. W związku z tym, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, przysługuje jej prawo do odliczenia. Organ podatkowy początkowo zgodził się ze stanowiskiem spółki jedynie w zakresie dotyczącym zakupu towarów i usług do budowy boisk. Jednak po wykorzystaniu dostępnych środków prawnych, w tym skargi kasacyjnej, ostatecznie uznał jej stanowisko za w pełni prawidłowe. Organ wziął pod uwagę uzasadnienie orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który podkreślił, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów, nawet jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Prawo do odliczenia VAT w związku z wykonaniem i modernizacją kanalizacji deszczowej W dniu 22 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną (sygn. IPTPP1/ /11-4/ALN), w której stwierdził, że Miejski Zarząd Dróg ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wykonaniem i modernizacją kanalizacji deszczowej. Interpretacja została wydana na rzecz samorządowej jednostki organizacyjnej, która zajmuje się m.in. budową dróg publicznych. Przedmiotowy projekt, wraz z całą infrastrukturą, nie jest realizowany w celu dalszej odsprzedaży lub osiągnięcia przychodu, lecz jako realizacja celów publicznych gminy. Równocześnie jednak w pasie drogi będzie budowana lub modernizowana sieć kanalizacji deszczowej. Z tytułu odprowadzania wód deszczowych z terenów przyległych, na podstawie umów cywilnoprawnych, jednostka będzie realizowała przychody udokumentowane fakturami VAT. W związku z tym, Miejski Zarząd Dróg uznał, że czynności w zakresie odprowadzania wód deszczowych, wykonywane na podstawie osobnych umów cywilnoprawnych, będą związane z odpłatnym świadczeniem usług. Co więcej, jednostka jest w stanie odrębnie określić kwoty podatku naliczonego związane z budową i modernizacją kanalizacji deszczowej. W konsekwencji, Miejski Zarząd Dróg stwierdził, że będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego w ramach tej części projektu. Organ podatkowy uznał powyższe stanowisko za prawidłowe. Udzielanie pożyczek spółkom powiązanym jako czynność sporadyczna W dniu 20 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt III SA/Wa 2809/10), w którym stwierdził, że czynności udzielania pożyczek niebędące koniecznym i istotnym elementem działalności spółki, o ile nie stanowią

7 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 7 głównego nurtu jej działalności, można uznać za czynności dokonywane sporadycznie w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. Wyrok został wydany na rzecz spółki prowadzącej działalność inwestycyjną w obszarze nieruchomości na własny rachunek. W toku działalności udzieliła ona na przestrzeni dwóch lat czterech pożyczek spółkom powiązanym, które zajmują się działalnością hotelową oraz obrotem nieruchomościami. W związku z tym, spółka powzięła wątpliwość, czy udzielenie przedmiotowych pożyczek ma walor sporadyczności w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, spółka uznała, że na podstawie wykładni językowej wspomnianego przepisu, udzielanie przedmiotowych pożyczek można uznać za czynności sporadyczne. Nie są one bowiem bezpośrednim, stałym ani koniecznym elementem prowadzonej działalności gospodarczej, a jedynie jej drobnym fragmentem. Dodatkowo, spółka powołała się na podobne orzeczenie TSUE w sprawie C-142/99 pomiędzy Floridienne SA i Berginvest SA a Belgią. Organ podatkowy zakwestionował powyższe stanowisko. Jego zdaniem, ilość i wartość udzielonych pożyczek, z tytułu których spółka osiągnęła zysk w postaci odsetek, wskazuje, iż jej działalność finansowa jest znacząca. Spółka zaskarżyła rozstrzygnięcie organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który uchylił interpretację Ministra Finansów. Sąd stanął na stanowisku, że po zbadaniu wpływu udzielonych pożyczek na zasadniczy nurt działalności skarżącej, można stwierdzić, że miały one charakter sporadyczny. Tym bardziej, że na dzień wydania wyroku spółka nie miała zamiaru udzielać dalszych pożyczek, a proces związany z udzieleniem poprzednich został zakończony i stanowił zamkniętą całość. Usługi budowlano-montażowe w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym W dniu 13 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wydał interpretację indywidualną (sygn. IPTPP1/443-51/11-6/JM), w której stwierdził, że obniżona stawka VAT będzie miała zastosowanie tylko do niektórych usług budowlano montażowych dotyczących blatów, schodów, posadzek, tarasów, parapetów oraz kominków, wykonywanych w obiektach budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Interpretacja dotyczyła zakładu działającego w branży kamieniarskiej, który powziął wątpliwość, czy wystawiając fakturę VAT za wykonane usługi budowlano-montażowe z użyciem wytworzonych elementów oraz zakupionych materiałów prawidłowo stosuje 8% stawkę VAT. Zakład postępował w ten sposób w odniesieniu do całego zakresu oferowanych robót i do ich pełnej wartości, niezależnie od wysokości stawki podatku obciążającego zakup materiałów zużytych do wykonywanych prac. Organ podatkowy uznał powyższą praktykę za nieprawidłową i stwierdził, że stawkę 8% stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Natomiast do usług polegających na montażu w domu klienta blatów łazienkowych oraz kuchennych, zastosowanie znajdzie podstawowa stawka podatku, bowiem czynności te nie stanowią usług budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

8 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 8 Szacowanie stawki czynszu w przypadku dzierżawy dużej powierzchni gruntu W dniu 7 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt III SA/Gl 2771/10) orzekł, że w przypadku oszacowania stawki czynszu z tytułu dzierżawy dużej powierzchni gruntu pod uwagę należy wziąć powierzchnię działki oraz inne czynniki, takie jak jej położenie, czy średni czynsz za dzierżawę w danym mieście. Sprawa dotyczyła dwóch personalnie powiązanych spółek, które zawarły umowę dzierżawy działki o powierzchni 9 tys. metrów kwadratowych. Organ podatkowy uznał, że zawarta w umowie stawka czynszu jest zaniżona i dokonał jej oszacowania. Zgodnie z orzecznictwem NSA, wziął przy tym pod uwagę wielkość działki, jej położenie oraz średnie ceny czynszu dla podobnych gruntów w danym mieście. Mimo to, spółka nie zgodziła się z zaprezentowanymi szacunkami i wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Sąd stwierdził, że zastosowana metoda oszacowania była prawidłowa i oddalił skargę. WSA podkreślił, że organ podatkowy słusznie wziął pod uwagę personalne powiązania między spółkami i wielkość działki. Co więcej, zgodnie z istniejącym orzecznictwem, organ zbadał wysokość czynszu dla dużych gruntów w danym mieście oraz rozpatrzył położenie działki i jej przeznaczenie. W związku z tym, Sąd uznał zastosowaną metodę oszacowania stawki czynszu za prawidłową. Przyłącza wodno-kanalizacyjne poza bryłą budynku nie korzystają z obniżonej stawki VAT W dniu 5 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał w wydanej interpretacji indywidualnej (sygn. IPTPP3/443-12/11-4/IB), że budowanie przyłączy wodnokanalizacyjnych poza bryłą budynku należy do infrastruktury towarzyszącej i nie korzysta z preferencyjnej stawki VAT. Interpretacja została wydana na rzecz spółki, która w związku z likwidacją bezodpływowych zbiorników ścieków buduje kanalizację sanitarną. Koszty przyłączenia budynków do kanalizacji ponoszą ich właściciele. W związku z tym, spółka powzięła wątpliwość co do stawki VAT, jaką należy zastosować do przyłączy wodnokanalizacyjnych przy budynkach mieszkalnych. Jej zdaniem, w świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt I FSK 499/10), bez przyłączy budynek nie spełnia funkcji mieszkalnych, więc ich budowa również powinna być opodatkowana stawką preferencyjną. Organ podatkowy uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe. Stwierdził on, że sam fakt przyłączenia do instalacji wewnętrznej budynku nie jest jednoznaczny z zakwalifikowaniem przyłączy wodno-kanalizacyjnych, jako elementu budynku mieszkalnego. Od 1 stycznia 2011 r. przepisy nie przewidują obniżenia stawki podatku dla dostawy infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu. Utrata mocy przez przepisy przejściowe spowodowała, że do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy oraz robót konserwacyjnych obiektów infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu zastosowanie ma stawka w wysokości 23%. Dlatego też, spółka nie będzie mogła skorzystać w przedmiotowej sprawie z obniżonej stawki VAT.

9 PwC nr 6, wrzesień 2011 strona 9 Akcyza Kwota podatku akcyzowego uiszczona z tytułu sprzedaży energii elektrycznej nie jest nadpłatą, jeśli podmiot, który ją uiścił nie poniósł przez to uszczerbku majątkowego W dniu 22 czerwca 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę (sygn. akt I GPS 1/11), w której stwierdził, że zgodnie z art pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest nadpłatą kwota podatku akcyzowego uiszczona z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w sytuacji, w której ten, kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu uszczerbku majątkowego. Pełen skład Izby Gospodarczej NSA wypowiedział się w ten sposób w sprawie skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w Katowicach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. akt III SA/GI 1223/09). Stan faktyczny dotyczył podatku akcyzowego z tytułu produkcji energii elektrycznej, którym w latach były obciążone polskie elektrownie. Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że obowiązujące w tym czasie w Polsce przepisy o podatku akcyzowym były niezgodne z unijnymi, gdyż dyrektywa wspólnotowa wskazuje, że podatnikiem akcyzy powinien być dystrybutor energii, a nie producent. Polska miała czas do 1 stycznia 2006 roku na dostosowanie się do wymogów UE, ale zrobiła to dopiero 1 marca 2009 r. Powołując się na orzeczenie ETS elektrownie występowały o zwrot nadpłaconego ich zdaniem podatku. Izby celne odmawiały zwrotu podatku, twierdząc, że prowadziłoby to do bezpodstawnego wzbogacenia elektrowni. Nie poniosły one bowiem kosztu spornej akcyzy, gdyż cały podatek został wliczony w cenę prądu. Zdaniem Sądu, szczególny charakter podatku akcyzowego skutkuje tym, że z reguły ekonomiczny ciężar opodatkowania spoczywa na końcowym odbiorcy produktu akcyzowego, a nie na podatniku. Cecha ta stała się źródłem rozbieżnych stanowisk sądów administracyjnych. Kontakt Tomasz Szczepanik +(022) tomasz.szczepanik@pl.pwc.com Katarzyna Kopczewska +(022) katarzyna.kopczewska@pl.pwc.com Wiktor Szczypiński +(022) wiktor.szczypinski@pl.pwc.com Tomasz Pabiański +(022) tomasz.pabianski@pl.pwc.com Niniejszy materiał nie zawiera opinii PwC i w żadnym razie nie powinien być traktowany, jako komentarz PwC w odniesieniu do podnoszonych tematów. Ponadto niniejszy materiał ma charakter wyłącznie informacyjny i nie może stanowić jedynej podstawy podejmowanych działań. Pragniemy zwrócić uwagę, iż pisemne uzasadnienia orzeczeń niekiedy różnią się od uzasadnień ustnych, dlatego w celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zapoznać się z treścią pisemnego uzasadnienia orzeczenia PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do PricewaterhouseCoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.