AUTOREFERAT. Dr n. med. Maciej Śmietański.

Transkrypt

1 AUTOREFERAT Dr n. med. Maciej Śmietański. I. Dane ogólne 1.Nazwisko i stopnie: Dr n. med. Maciej Śmietański 2.Adres: Gdańsk, ul. Borsucza 12 b 3.Telefon: (+48 58) Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Toruń 6.Rodzina: a) dzieci: 2 synów b) żona: Irmina Anna Śmietańska 7.Wykształcenie: a) SP Nr 2 Toruń b)v LO Toruń c) AM w Gdańsku Zatrudnienie: a) AMG - SPSK Nr 1 Gdańsk stażysta b) AMG - SPSK Nr1 Klinika Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej I Transplantacyjnej - od asystent c) AMG - SPSK Nr1 Klinika Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej I Transplantacyjnej (adiunkt) starszy asystent d) SP ZOZ w Pucku, Oddział Chirurgiczny, starszy asystent, e) GUMed, Klinika Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej I Transplantacyjne, kierownik Konsorcjum Naukowego GUMed i Politechniki Gdańskiej (grant UE Innowacyjna Gospodarka) od f) Od 2012 Szpital Specjalistyczny w Wejherowie, O. Chirurgii Ogólnej i Naczyniowej, starszy asystent 9.Towarzystwa naukowe : a) European Hernia Society (od 2010 Sekretarz Zarządu ds. Nauki) b) Towarzystwo Chirurgów Polskich (od 2001, od 2006 Członek Rady Naukowej pisma Wideochirurgia, od 2009 członek Zarządu Sekcji Wideochirurgii TChP, od 2011 Z- ca Prezesa ds. Badań Naukowych)) c) Polski Klub Przepuklinowy (od 2000 członek Rady Naukowej) g) European Association of Endoscopic Surgeons (od 1999) 1

2 II. Udział w szkoleniach (edukacja) w kraju 1. Doktor nauk medycznych 2002 r. Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Gdańsku na podstawie przedstawionej rozprawy doktorskiej pod tytułem Porównanie wyników leczenia przepuklin pachwiny metodami beznapięciowymi Rutkowa i Lichtensteina (badanie prospektywne randomizowane typu podwójnie ślepa próba) Promotor - Prof. dr hab. Zbigniew Śledziński 2. Specjalizacja II stopnia z chirurgii ogólnej 2002r. Kierownik specjalizacji Prof. Dr hab. Zbigniew Śledziński. 3. Specjalizacja I stopnia z chirurgii ogólnej 1998 r. Kierownik specjalizacji Prof. Dr hab. Zbigniew Śledziński. 4. Dyplom Lekarza 1994 r. Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Gdańsku III. Udział w szkoleniach za granicą 1. Workshop on Solid Organs Laparoscopy Hamburg, ESI Workshop on Colorectal Laparoscopy Hamburg, ESI Workshop on Ventral Hernia - Hamburg, ESI Workshop on Ventral Hernia Master Class, Paris 2007 Podsumowując doświadczenie zawodowe uzyskane w czasie edukacji podyplomowej wraz z osiągnięciami naukowymi, które przedstawiam poniżej pozwoliło mi ono w ostatnich latach na prowadzenie samodzielnej działalności naukowej i edukacyjnej. W roku 2010 stworzyłem ośrodek leczenia przepuklin szpitalu w Pucku, który leczył ponad 400 chorych z przepuklinami rocznie. W roku 2012 działalność ośrodka przeniosłem do szpitala w Wejherowie, gdzie poprzez wyższy poziom szpitala (w strukturach znajduje się pracownia TK i OIOM) uzyskałem możliwość leczenia bardziej skomplikowanych przypadków chorobowych u obciążonych chorych. Zarówno w Pucku jaki i Wejherowie prowadziłem także działalność edukacyjną dla chirurgów z całej Polski. W okresie ostatnich 3,5 latach przeprowadziłem ponad 30 szkoleń autorskich dla ok. 200 lekarzy. 2

3 IV. Działalność naukowa Główne projekty badawcze (wykaz wraz z krótką charakterystyką): 1. Polska Grupa Badaczy Przepuklin (3 badania wieloośrodkowe RCT dotyczące materiałów lekkich w chirurgii przepuklin pachwiny) kierownik projektu Polska Grupa Badaczy Przepuklin to nieformalna organizacja naukowa, którą kierowałem w latach Wraz z chirurgami, anestezjologami i statystykami medycznymi grupa prowadziła badania dotyczące implantów w chirurgii przepuklin. Efektem pracy grupy jest przeprowadzenie 3 badań wieloośrodkowych o charakterze prospektywnym i randomizowanym. Opublikowane prace dotyczą zastosowania siatek zbudowanych jako jednorodne matryce z polipropylenu i politetrafluoroetylenu oraz implantów tkanych z polipropylenu. Prace te wykazały wyższość nowoczesnych materiałów zredukowanej masie (mniejsza ilość materiału pozostającego w organizmie), w zakresie występowania i nasilenia bólu pooperacyjnego przy zachowaniu wytrzymałości skutkującym niską liczbą nawrotów przepukliny. Innym istotnym aspektem prowadzonych prac jest oddziaływanie na codzienną praktykę szpitali, tak w zakresie chirurgii, jak i znieczulenia i opieki nad chorym. W roku 2001 dokonaliśmy identyfikacji potrzeb edukacyjnych i źródeł pozyskiwania informacji w populacji chirurgów Województwa Pomorskiego. Wnioski przestawiono w pracy na temat przemian sposobach operacji w Województwie Pomorskim. Stały się one podstawą do zaplanowania działalności edukacyjnej i pracy wewnątrz Grupy. Przez cały okres badania przeprowadzania badań organizowano szkolenia, w czasie których przedstawiano najnowsze doniesienia naukowe i techniki operacyjne. Podczas warsztatów dyskutowano o problemach pojawiających się w czasie akwizycji chorych do badania. Po zakończeniu badania ankietując powtórnie jego uczestników (chirurgów i anestezjologów) oceniono na ile badanie miało wpływ na codzienną praktykę. Wyniki pokazały, że prowadzenie badań zmienia codzienną praktykę operacyjną u ponad 75% uczestników badania. Pozytywny oddźwięk przeprowadzonego badania i entuzjazm grupy badawczej pozwala na planowanie następnych badań na których wyników oczekujemy w najbliższych latach. 2. Europejska Grupa ds. Wprowadzenia Standardu Leczenia Przepuklin Pachwiny (realizowane na bazie grantu naukowego Europejskiego Towarzystwa Przepuklinowego) członek grupy Grupę powołano w roku 2008 na bazie grantu finansowego Europejskiego Towarzystwa Przepuklinowego (EHS). Do grupy powołano licznych specjalistów zakresu epidemiologii, chirurgii, anestezjologii i statystyki medycznej. W ramach prac dokonano przeglądu istniejącej literatury na podstawie której opracowano wytyczne dla codziennej praktyki chirurgicznej. Wyniki prac po uzyskaniu pozytywnej opinii Zarządu EHS i organów Komisji Europejskiej opublikowano w piśmie Hernia, są one wytycznymi obowiązującymi w Unii Europejskiej. W ramach prac grupy zajmowałem się zagadnieniami związanymi z epidemiologią i czynnikami ryzyka wystąpienia przepuklin i odmiennymi materiałami i metodami operacyjnymi, jestem autorem wymienionych rozdziałów opracowania. Dzięki dalszej pracy już jako Sekretarz ds. Nauki EHS doprowadziłem do przetłumaczenia standardu wraz z wytycznymi i zaakceptowania jako obowiązującego 3

4 przez Towarzystwa Przepuklinowe Chin, Rosji i Ukrainy. Kraje te uczestniczą aktywnie w uaktualnianiu standardu, które zostanie przedstawione na kongresie EHS w Gdańsku w roku Konsorcjum Naukowe GUMed/PG (temat: Optymalizacja leczenia przepuklin brzusznych za pomocą implantów syntetycznych. HAL Grant w ramach POIG Narodowa Strategia Spójności) Kierownik Konsorcjum Konsorcjum realizowało ww. projekt mający na celu stworzenie programu komputerowego doradzającego chirurgom optymalny sposób mocowania w laparoskopowym zaopatrzeniu przepuklin brzusznych. Badania objęły modelowanie matematyczne, prace eksperymentalne na ochotnikach (opisanie kinematyki przedniej ściany brzucha), badania wytrzymałościowe (tak dla materiałów syntetycznych jak i dla powięzi ludzkiej oraz elementów mocujących takery), eksperymenty in vitro na połączeniach tkankowych i prace z dziedziny grafiki i aplikacji IT. Ogółem w badaniu wzięło udział 14 osób w tym 2 profesorów, 5 adiunktów oraz inni pracownicy GUMed oraz PG. Prace badawcze zaowocowały 16- toma publikacjami w czasopismach, monografią naukową oraz licznymi publikacjami zjazdowymi. Ponadto w ramach programu przeprowadzono 4 prace licencjackie, 3 prace magisterskie i wszczęto 2 przewody doktorskie. Prace zakończyły się zgłoszeniem patentowym i prezentacją gotowego do wdrożenia programu komputerowego (HAL 2010). 4. Opracowanie nanocelulozowego opatrunku analgetycznego do leczenia chorych po hemoroidektomii. PL hem (w ramach grantu KADTECH wsparcie przedsiębiorstw w Polsce) konsultant naukowy ds. procedur chirurgicznych od Opatrunek bazuje na nanocelulozie bakteryjnej, nad którą pracowałem wraz z zespołem AMG i Politechniki Łódzkiej w latach Wytworzony materiał został nagrodzony w Brukseli na targach innowacyjności w medycynie (INNOWA) wyróżnieniem oraz złotym medalem za innowacyjność w chirurgii. W roku 2010 po zakupieniu własności patentowej do opracowanego materiału przez polską korporację Bovil Biotech, wraz z żoną aplikowaliśmy i otrzymaliśmy wsparcie w ramach programu KadTech w celu opracowania opatrunku analgetycznego bazującego na nanocelulozie. Badaniach wzięli udział specjaliści chirurgii, anestezjologii, farmakologii klinicznej i przemysłu. Badania zakończono w roku 2012, a ich wyniki czekają na publikację z uwagi na wdrażanie ochrony patentowej. W moim odczuciu opatrunek zmieni praktykę chirurgiczną w nadchodzących latach, uwalniając chorych poddanych hemoroidektomii od bólu pooperacyjnego. 5. Polska Grupa ds. standaryzacji leczenia przepuklin okołostomijnych (Na bazie grantu Towarzystwa Chirurgów Polskich) Kierownik projektu od 2011 W roku 2011 zostałem powołany przez Sekcję Wideochirurgii i Sekcję Leczenia Przepuklin TChP do stworzenia standardu leczenia i zapobiegania przepuklinom okołostomijnym. W ramach podjętych działań zorganizowałem konferencję z udziałem znanych specjalistów z Polski i UE. Owocem tej konferencji jest opracowanie klasyfikacji przepuklin okołostomijnych, przyjętej także jako klasyfikacja EHS. W dalszym toku prac powołałem grupę ekspertów z Polski (pracowników i kierowników oddziałów i klinik zajmujących się tak leczeniem przepuklin, jak i chirurgią kolorektalną) która opracowała standard. Wyniki rocznej pracy 4

5 ekspertów przedstawiono na konferencji w Gdańsku pod koniec 2011 roku. Gotowy dokument jest gotowy do publikacji na łamach Polskiego Przeglądu Chirurgicznego. Stanie się też podstawą prac EHS nad dokumentem obowiązującym na terenie UE. Opracowany konsensus jest pierwszym dokumentem całościowo opisującym tę chorobę na świecie. Moje osiągnięcie wynikające z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 ze zm.) to monotematyczny cykl prac dotyczących poprawy wyników leczenia chorych poddanych plastyce przepukliny pachwiny sposobem Lichtensteina. Na ten cykl prac składają się: 1. Śmietański M, Łukasiewicz J, Śmietańska I, Bigda J, Witkowski P, Śledziński Z. Cztery lata doświadczeń klinicznych w zaopatrywaniu przepuklin sposobem mesh- plug. Wideochirurgia i Inne Techniki Małoinwazyjne 2007;2: Smietański M, Bigda J, Zaborowski K, Worek M, Sledziński Z. Three- year follow- up of modified Lichtenstein inguinal hernioplasty using lightweight poliglecaprone/polypropylene mesh. Hernia 2009; 13: Polish Hernia Study Group. (Śmietański M lider projektu): Influence of operative technique on recurrence rate in Lichtenstein hernioplasty using partially absorbable lightweight mesh. Videosurgery and other Minimalinvasive Techniques 2009; 4: Śmietański M., Bury K., Śmietańska I.A., Owczuk R., Paradowski T. for The Polish Hernia Study Group Five- year results of a randomised controlled multi- centre study comparing heavy- weight knitted versus low- weight, non- woven polypropylene implants in Lichtenstein hernioplasty Hernia 2011; 15: Bury K., Śmietański M. for The Polish Hernia Study Group. Five- year results of a randomized clinical trial comparing a polypropylene mesh with a poliglecaprone and polypropylene composite mesh for inguinal hernioplasty. Hernia 2012; 16: Śmietański M., Śmietańska I.A., Modrzejewski A, Simons M.P., Aufenacker T.J. Systematic review and meta- analysis on heavy and lightweight polypropylene mesh in Lichtenstein inguinal hernioplasty Hernia. 2012; 16: Skrócone omówienie osiągnięcia (na tle przedstawionego problemu) Leczenie przepuklin pachwiny w ostatnich dziesięcioleciach ulega znacznym zmianom. Niecałe 50 lat stosowania materiałów syntetycznych w chirurgii przepuklin skutkuje kilkukrotną modyfikacją zarówno technik operacyjnych jak i materiału używanego jako implant. Początkowo zastosowanie syntetycznej siatki miało na celu rozwiązanie podstawowego problemu okresu pooperacyjnego jakim było w epoce operacji napięciowych 5

6 występowanie nawrotów przepukliny. Uważana dziś za tzw. złoty standard metoda Lichtensteina pozwoliła na zredukowanie odsetka nawrotowości do nawet mniej niż 1% w specjalistycznych ośrodkach. Od lat 80- tych XX wieku do dziś wprowadzono kilkanaście metod wykorzystujących różnie ukształtowaną siatkę, opracowano również sposoby dostępu laparoskopowego, co zmieniło praktykę głównie w zakresie reoperacji przepuklin oraz operowania przepuklin obustronnych. Przeprowadzone na początku lat nych prace EU Hernia Trialists Collaboration dowiodły ostatecznie wyższości metod beznapięciowych. Jednak analizując duży materiał kliniczny, zauważono kolejny problem leczenia przepuklin jakim jest ból pooperacyjny. Niestety pomimo licznej grupy chorych poddanej ocenie (ponad chorych) nie można było wnioskować o jego charakterze i powiązaniu z poszczególnymi typami dokonanych interwencji. Problem ten powstał z uwagi na niejednoznaczność opisów, a więc brak wspólnego protokołu opisu bólu. Pomimo zaproponowania takiego protokołu przez Kehleta, do dziś nie opublikowano prac dokładnie opisujących pooperacyjny ból pachwiny. Wydaje się, że używana skala VAS nie oddaje w pełni ani natężenia ani charakteru specyficznych dolegliwości bólowych związanych z hernioplastyką. Podobnie używana w ocenie jakości życia chorych ankieta SF- 36 wydaje się mieć ograniczone zastosowanie u opisywanych pacjentów. Problem właściwego leczenia przepuklin nie napotyka jedynie barier merytorycznych, lecz także praktyczne. Wnioskowanie w pracach prospektywnych w przypadku operacji przepukliny pachwiny musi bowiem opierać się na szczególnie starannie prowadzonej obserwacji chorych i dokumentowaniu zjawisk. Powikłania występujące po hernioplastyce dotyczą zaledwie kilku procent chorych (nawroty, ból, infekcje późne), tak więc utrata > 5-8% chorych w okresie obserwacji praktycznie uniemożliwia wnioskowanie statystyczne. Równie istotne jest posiadanie standaryzowanych protokołów operacyjnych i obserwacyjnych pozwalających na wnioskowanie w metaanalizach. Kolejną barierą jest przełożenie wyników badan na praktykę kliniczną. Pomimo, iż corocznie publikuje się setki prac dotyczących leczenia przepuklin, praktyka szpitali pokazuje, że opisywane odkrycia nie modyfikują codziennego zachowania chirurgów. W Polsce ilość operacji z użyciem implantów syntetycznych stale rośnie, mimo to ok. 40% chorych nie otrzymuje właściwego leczenia. Wydaje się, że istotną przyczyną jest brak monitoringu własnych dokonań. Chorzy, u których wystąpiły powikłania często szukają pomocy w innych szpitalach, co prowadzi do poczucia osiągania dobrych wyników przy braku systemu kontroli. Brak również działań kontrolnych ze strony płatnika (Narodowy Fundusz Zdrowia), jak i nadzoru specjalistycznego (zespół Konsultantów Wojewódzkich). Przełożenie wiedzy na praktykę napotyka również inne bariery. Większość literatury publikowana jest w językach obcych, a ich liczba przekracza możliwości czasowe zwykłego chirurga praktyka. Również rutyna i przyzwyczajenia nie nakłaniają do poszukiwania nowych metod, a co za tym idzie zmiany praktyki. Jeszcze innym problemem jest brak spójności w opiniach ekspertów i powstające niejednoznaczne wytyczne dla szpitali. Wydaje się, iż sposób zaopatrywania przepuklin pachwiny nie zostanie zrewolucjonizowany w najbliższych latach. Stosowanie implantów syntetycznych ugruntowało swoją pozycję i potwierdziło powtarzalność satysfakcjonujących wyników operacji. Dalsza poprawa epidemiologii leczenia przepuklin może dokonać się jedynie poprzez rozpropagowanie właściwych sposobów ich zaopatrywania i poprzez ustawiczne kształcenie chirurgów we wszystkich oddziałach szpitalnych. Dostarczanie wiedzy o nowych materiałach i 6

7 modyfikacjach znanych już dziś metod jest zadaniem zarówno towarzystw naukowych, jak i ekspertów zajmujących się omawianym problemem. Przedstawiony zbiór 6 prac jest zobrazowaniem drogi propagowania nowoczesnych metod w leczeniu przepuklin pachwiny, poszukiwania ich udoskonalenia i przedstawieniem dowodów naukowych na słuszność wdrażanych rozwiązań. Cykl prac ukazuje drogę od wprowadzenia siatki lekkiej na rynku europejskim, polemikę z innymi autorami i ostatecznie przedstawienie dowodu naukowego na poziomie 1A, który ma wpływ na europejski standard postępowania i ugruntowuje pozycję opisywanych implantów na rynku medycznym. Praca 1 stanowi krytyczne podejście do metody mesh- plug. Należy zwrócić uwagę, że praca ta analizuje odległe wyniki operacji z przewodu doktorskiego autora, poszerzone o grupę chorych operowanych w ramach innych badań w klinice. Wysoki odsetek dolegliwości bólowych i wysoki odsetek nawrotów zwłaszcza w populacji chorych z przepukliną prostą skłonił nas do odrzucenia tej metody i powrotu do operacji sposobem Lichtensteina. Celem pozyskania większego materiału w krótszym czasie w roku 2003 utworzono grupę badawczą (Polish Hernia Study Group) w której w różnych okresach uczestniczyło 18 szpitali w Polsce. Autor jest pomysłodawcą utworzenia i kierownikiem tej grupy badawczej od czasu powstania. Tworząc grupę naukową badania ogniskowaliśmy na rodzaju materiału syntetycznego, przy zachowaniu standardu operowania techniką Lichtensteina. Pierwszą pracą którą poprowadzono było randomizowane badanie prospektywne porównujące trzy odmienne typy implantów. Materiał zebrano wspólnie z zespołem Oddziału Chirurgii Szpitala Miejskiego w Bydgoszczy (ordynator Dr Aleksander Olejarz). Obiecujące wyniki doświadczeń z użyciem siatki lekkiej doprowadziły do zaplanowania i przeprowadzenia badania nad siatką Ultrapro, w których udział wzięło 15 szpitali w Polsce. W celu jego przeprowadzenia powołano grupę posiadającą własny Komitet Sterujący i konsultantów naukowych (w dziedzinie chirurgii, anestezjologii i statystyki medycznej). Dokonane w ostatnim roku podsumowanie prowadzonego od roku 2002 badania Ultrapro potwierdziło korzystny wpływ implantu kompozytowego na przebieg pooperacyjny chorych poddanych hernioplastyce. Zaprezentowana praca nr 5 przedstawia analizę randomizowanej prospektywnej oceny ponad 400 chorych operowanych w 13 ośrodkach w Polsce z 5- letnim okresem obserwacji. Wcześniejsze prace Posta i O Dwayera dotyczące implantacji siatek kompozytowych odnotowały znacznie wyższy odsetek nawrotowości w tej grupie sięgający nawet 5 %. Dlatego planując badanie dokonano modyfikacji techniki Lichtensteina dodając dodatkowo zabezpieczające szwy w miejscu typowym dla pojawienia się nawrotu. Modyfikacja techniki pozwoliła na uniknięcie tego powikłania. Praca 2 i 3 przedstawia omawianą modyfikację techniki i analizę nawrotów w całej grupie chorych we własnym materiale autora. Dla przedstawionych prac istotnym było uniknięcie błędu w ocenie naukowej poprzez wykluczenie z pracy czynnika zmiany standardu, stąd udział autora we wszystkich zabiegach operacyjnych. Ocenione wyniki pozwoliły na stwierdzenie, że wprowadzona modyfikacja zapobiega podwyższeniu odsetka nawrotów w grupie siatek lekkich, co uczyniło sensownym dalsze prace nad tym obiecującym materiałem. Potwierdzenie wpływu stosowania odmiennych materiałów skłoniło nas również do poszukiwania i testowania rozwiązań proponowanych przez innych producentów. W roku 2003 zainteresowanie wzbudziła odmienna koncepcja produkcji implantu nie poprzez jego utkanie, lecz poprzez sprasowanie drobnych 7

8 fragmentów polipropylenu w jednej cienkiej warstwie. Praca 4 przestawia wyniki randomizowanego badania nad zastosowaniem tej siatki w metodzie Lichtensteina. Bardzo interesującym jest, że pomimo innej techniki wytwarzania siatki zaobserwowano równie pozytywne wyniki, jak dla siatki badanej w ramach programu Ultrapro (tj. przy zachowaniu niskiego odsetka nawrotów, znaczną redukcję bólu pooperacyjnego w okresie obserwacji). Znaczenie tych prac (4 i 5) dla herniologii polega również na tym, iż prace te opisują okres obserwacji do 5 lat po zabiegu operacyjnym. Są to jedyne dotychczas opublikowane prace opisujące tzw. implanty lekkie w tak długim okresie obserwacji. Jak wspomniano wcześniej inni autorzy nie osiągnęli zadowalających wyników przy zastosowaniu siatek lekkich. Polemika twórców triali randomizowanych zawsze prowadzi do konieczności podjęcia wyższych prób wnioskowania naukowego metaanalizy. Praca nr 6 jest zestawieniem wyników 8 badań naukowych opublikowanych w ostatnich 10 latach z użyciem siatki lekkiej. Tworząc zespół badawczy (metaanaliza wymaga 3 osób niezależnie badających dane naukowe, statystyka i niezależnego recenzenta wewnętrznego) zaproszono do współpracy uznanych naukowców z krajów UE (Holandia). Wyniki pracy pozwoliły na udzielenie jednoznacznej odpowiedzi o pozytywnym znaczeniu implantów lekkich w chirurgii przepuklin. Pozwalają one na zmianę standardu operowania przepuklin pachwiny opracowanego przez Europejskie Towarzystwo Przepuklinowe i rekomendowanie tych implantów jako materiału z wyboru w hernioplastyce pachwiny. Podsumowując, przedstawiony cykl opublikowanych prac łączy się w logiczną całość, prezentującą ewolucję myślenia na temat zabiegu plastyki pachwiny w przypadku występowania przepukliny. Krytyczne podejście tak do własnych wyników jak i prac innych autorów prowadzi do poszukiwania rozwiązań w postaci modyfikacji techniki operacyjnej i poszukiwania doskonalszych materiałów. Mogłoby wydawać się, że zmniejszenie dolegliwości bólowych o kilka procent nie jest znaczącym sukcesem klinicznym, jednak ilość operowanych chorych (corocznie w Polsce ponad 50 tyś.) sprawia, że zmiany pozwalają na uwolnienie od bólu trwającego ponad 3 miesiące kilku tysięcy chorych rocznie. Prace przedstawione powyżej ukazują drogę do zmian standardów. Tworzenie grup badawczych, przeprowadzanie randomizowanych badan prospektywnych w wielu ośrodkach i podsumowania tych prac stanowią trudną i czasochłonną drogę dochodzenia do wniosków klinicznych. Jednak tylko w taki sposób można tworzyć wartościowe publikacje (o sile dowodu 1B i 1A), które są dostrzegane w światowej herniologii i zmieniają standardy postępowania. Co więcej prace te opisują długofalowe skutki wszczepiania odmiennych materiałów syntetycznych, co stanowi o ich unikalnym charakterze i niepowtarzalności. IV. Dorobek naukowy 1. Oryginalne pełnotekstowe prace naukowe: 26 (IF 20,431 ; Punktacja KBN 260, IC 98,56) 8

9 2. Opis przypadków: 4 (IF 1,449 ; Punktacja KBN 34, IC 32,71) 3. Prace poglądowe: 2 (Punktacja KBN - 9 ; IC 11,62 ) 4. Rozdział w monografiach i podręcznikach: Prace popularno- naukowe i inne: 0 6. Streszczenia ze zjazdów międzynarodowych: Streszczenia ze zjazdów krajowych: 6 8. Publikacje pełno tekstowe w suplementach czasopism: 0 9. Publikacje z udziałem autora w badaniach wieloośrodkowych: 2 (IF- 10,517) 10. Liczba cytowań: 195 (Scopus), 171 (Web of Science) 11. Index- H: 6 Pełna lista publikacji w załączeniu Szczegółowa analiza bibliometryczna w załączeniu VI. Działalność dydaktyczna Prowadzona przeze mnie działalność dydaktyczna podzielona jest na cztery obszary: 1. Prowadzenie edukacji dla studentów w ramach zatrudnienia na uczelni (AMG) do roku 2009 Zajęcia ze studentami prowadziłem do roku 2009, będąc zatrudniony w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej i Transplantacyjnej AMG w ramach pensum dydaktycznego. Zajęcia obejmowały wykłady, seminaria i zajęcia praktyczne dla studentów Wydziału Lekarskiego, Stomatologicznego i Wydziału Nauk o Zdrowiu. 2. Prowadzenie edukacji podyplomowej dla chirurgów w ramach autorskich kursów leczenia przepuklin. Autorskie programy edukacji w herniologii przeprowadzam od roku Średnio prowadzę ok. 10 kursów stacjonarnych rocznie dla wąskich grup chirurgów (7-10 osób). Kursy mają charakter dwudniowy, w pierwszym dniu prowadzę wykłady z teorii (oparte o dane EBM i aktualne wytyczne towarzystw naukowych), w drugim uczestnicy asystują do zabiegów przeprowadzanych różnymi technikami (w zależności od doboru chorych od 4 do 7 zabiegów). Plan kursów obejmuje leczenie przepuklin pachwinowych i/lub brzusznych zarówno metodami laparoskopowymi jak i otwartymi. Program szkoleń został zatwierdzony przez Okręgową Izbę Lekarską w Gdańsku, która przyznaje za szkolenie 9 punktów edukacyjnych. 3. Prowadzenie wykładów i zabiegów pokazowych na zaproszenie w ramach organizowanych zewnętrznych szkoleń i kongresów w kraju i za granicą. 9

10 Wykłady i zabiegi na zaproszenie przeprowadzam w zależności od zapotrzebowania, średnio od 1 do 3 wykładów miesięcznie. Wykłady te dotyczą: anatomii, fizjologii i mechaniki przedniej ściany brzucha; patofizjologii i etiopatogenezy powstawania przepuklin; immunopatologii implantów i reakcji odpornościowej na ciało obce jako podstawy do zrozumienia inkorporacji implantów ; teorii i praktyki poszczególnych metod operacyjnych; wyników leczenia i powikłań oraz przedstawiania własnych osiągnięć i wyników badań naukowych. Często wykłady uzupełniane są zabiegami pokazowymi przeprowadzanymi na terenie lokalnych szpitali. W ostatnich latach wykładałem na zaproszenie w Polsce (w tym na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi, Uniwersytecie Medycznym w Warszawie; AM we Wrocławiu, Bydgoszczy, Lublinie, Krakowie i Białymstoku oraz w wielu mniejszych szpitalach) oraz poza granicą naszego kraju (m.in.: na Uniwersytecie Chicago, Hamburgu, Gent, Sewilli, Lwowie, Shanghaiu i Pekinie) Brałem też udział w licznych zjazdach EHS, EAES (Europejskie Towarzystwo Chirurgii Laparoskopowej), IEHS (Międzynarodowe Towarzystwo Przepuklinowe) i zjazdach tematycznych. 4. Organizowanie zjazdów i konferencji konsensusowych o wybranej tematyce dla lekarzy praktyków. W ostatnich 3 latach poza szkoleniami prowadzonymi dla małych grup chirurgów corocznie organizuję inne konferencje tematyczne dla większych grup chirurgów. Działalność ta poza charakterm edukacyjnym ma też wymiar organizacyjny i został opisana w punkcie VII poniżej. VII. Działalność organizacyjna Działalność organizacyjną można podzielić na kilka grup zadań realizowanych w ostatnich latach: 1.Organizowanie zjazdów o wybranej tematyce dla lekarzy praktyków. W ostatnich 3 latach poza szkoleniami prowadzonymi dla małych grup chirurgów corocznie organizuję inne konferencje tematyczne dla większych grup chirurgów. Zjazdy te dotyczą wybranego zagadnienia tematycznego omawianego w pełnym zakresie wraz z udziałem ekspertów zagranicznych (o wiodącej dla danego tematu roli w świecie) * 2010 konferencja w Pucku dotycząca operacji przepuklin pachwinowych metodą TAPP. W konferencji wzięło udział ok. 80 chirurgów z całej Polski, zaproszonym gościem był Jan Kuleta (Zurych, Szwajcaria). Zaprezentowano metodę laparoskopowego przezotrzewnowego zaopatrzenia przepukliny pachwiny (3 wykłady, 3 zabiegi operacyjne) 10

11 * 2011 konferencja w Gdańsku dotycząca leczenia i zapobiegania przepuklin okołostomijnych. Wśród wykładowców znaleźli się uznani eksperci z Polski (m.in. Prof. Adam Dziki, Prof. Grzegorz Wallner, Prof. Marek Szczepkowski i inni) i świata (Prof. Dieter Berger, Dr Bibi Hansson i Prof. Steven Yao). Na konferencji przedstawiono opracowany wcześniej przez polską grupę roboczą konsensus. Prof. Berger wykonał na żywo operację przepukliny okołostomijnej metodą kanapkową. Udział w konferencji wzięło ok. 100 chirurgów z całej Polski. 2. Organizowanie konferencji konsensusowych i spotkań grup roboczych dla realizacji projektów w zakresie herniologii * 2009 konferencja dotycząca polskiego konsensusu leczenia przepuklin pachwiny (Rzucewo k. Gdańska). Grupa ekspertów zaproszonych przeze mnie do współpracy opracowała polskie wytyczne i konieczną modyfikację standardu europejskiego EHS dostosowując go do warunków Polskich. (A. Chrościcki, S. Dąbrowicki, J. Fridiger, A. Matyja, M. Michalik, K. Mitura, R. Solecki, P. Trojanowski, T. Wróblewski). Wyniki prac grupy opublikowano w periodyku Wideochirurgia i Inne Techniki Małoinwazyjne. * spotkania grupy ds. polskiego standardu leczenia przepuklin okołostomijnych. Na zaproszeniew pracach grupy udział wzięli: K. Bury, A. Matyja, A. Dziki, G. Wallner, M. Studniarek, J. Fridiger, M. Szczepkowski, M. Świerblewski, T. Wróblewski, W. Tarnowski, R. Solecki, K. Mitura). Wyniki prac grupy zaprezentowano na konferencji w Gdańsku, a manuskryp jest przyjęty do publikacji w Polskim Przeglądzie Chirurgicznym. * spotkanie grupy roboczej EHS ds. wprowadzenie zunifikowanej klasyfikacji przepuklin okołostomijnych (Toruń). W spotkaniu udział wzięli: S. Morale- Conde, B. Hansson, J. Conde, M. Miserez, A. de Boux, A. Montgomery, M. Szczepkowski, K. Bury, F. Muysoms. Wynikiem spotkania jest opracowanie klasyfikacji EHS, która zostanie opublikowana w periodyku Hernia i przedstawiona na kongresie EHS w roku * spotkania inicjujące prace Europejskiego Rejestru Operacji Przepuklin Brzusznych (EuraHS). Spotkania odbyły się w Gdańsku i pozwoliły na stworzenie bazy danych dla rejestru, opracowanie statutu rejestru i powołanie jego zarządu (jestem Vice- Prezesem rejestru od roku 2011, 11

12 powołanym na 5 letnią kadencję). Rejestr zapoczątkował działalność w roku 2011 i jest dostępny dla użytkowników jako witryna sieci Web, jest również platformą wymiany myśli naukowej i narzędziem tworzenia międzynarodowych grup badawczych. 3. Organizowanie grup badawczych w celu prowadzenia badań naukowych. Grupy badawcze zostały przedstawione przy opisach projektów powyżej. Poniżej prezentuję spis grup badawczych, którymi kierowałem wraz z tematami prac w poszczególnych latach: Grupa trialu Ultrapro (15 szpitali) ; porównanie siatek PP i Ultrapro w metodzie Lichtensteina w ramach działalności Polskiej Grupy Badaczy Przepuklin Grupa trialu 3L (2 szpitale) ; porównanie siatek PP i DualMeshi WN w metodzie Lichtensteina w ramach działalności Polskiej Grupy Badaczy Przepuklin Grupa trialu WN (5 szpitali) ; porównanie siatek PP i WN w metodzie Lichtensteina w ramach działalności Polskiej Grupy Badaczy Przepuklin Konsorcjum Naukowe GUMed i PG ; poprawa jakości leczenia przepuklin brzusznych (w ramach grantu z POIG) Grupa robocza ds. wprowadzenia klasyfikacji przepuklin okołostomijnych EHS 2011 Grupa robocza ds. wprowadzenia standardu leczenia przepuklin pachwiny w Polsce Organizowanie I prowadzenie misji humanitarnych. Od roku 2009 do dziś jestem zaangażowany w organizowanie i prowadzenie misji humanitarnych. Misje te prowadzone są w ramach założonego przez EHS projektu Operation Hernia, który swoim zasięgiem obejmuje rozwijające się kraje Afryki, Azji I Europy. W ramach projektu corocznie ok. 100 chirurgów wyjeżdża na 1-4 tygodniowe misje do wybranych ośrodków. Działalność stratyfikowana jest wg potrzeb lokalnych I obejmuje programy edukacyjne dla lokalnych chirurgów (jeśli są) i/lub przeprowadzanie zabiegów w terenach o dużym deficycie opieki zdrowotnej. W ramach tego programu uczestnicy (kierownicy grup) organizują materiały medyczne, leki I środki finansowe do przeprowadzenia misji (donacje są całkowicie prywatne I pochodzą od uczestników misji). W ramach tej akcji zorganizowałem I przeprowadziłem 2 misje w Takoradi w Ghanie (4 tyg 12

13 w roku 2008 I 2 tyg w roku 2010) i misję edukacyjną dla chirurgów Ukrainy I Mołdawii w Mikułowie na Ukrainie (2012). Współorganizowałem również z Prof. A. Kingsnorthem misję w Abidżanie na Wybrzeżu Kości Słoniowej (2009). W ramach tych misji wraz z zespołem przeprowadziłem 6 szkoleń dla chirurgów (2- Ukraina, 3- Ghana I 1- WKS) oraz zoperowałem ponad 150 chorych. Maciej Śmietański 13