Rada Unii Europejskiej Bruksela, 24 sierpnia 2017 r. (OR. en) Jeppe TRANHOLM-MIKKELSEN, Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej

Transkrypt

1 Rada Unii Europejskiej Bruksela, 24 sierpnia 2017 r. (OR. en) Międzyinstytucjonalny numer referencyjny: 2017/0165 (NLE) 11724/17 SPORT 52 MI 590 COMPET 575 JUR 396 DROIPEN 112 ENFOPOL 382 COPEN 254 CFSP/PESC 747 WNIOSEK Od: Data otrzymania: 27 lipca 2017 r. Do: Nr dok. Kom.: Dotyczy: Sekretarz Generalny Komisji Europejskiej, podpisał dyrektor Jordi AYET PUIGARNAU Jeppe TRANHOLM-MIKKELSEN, Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej COM(2017) 386 final Wniosek dotyczący DECYZJI RADY w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej konwencji Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi w odniesieniu do kwestii związanych z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych Delegacje otrzymują w załączeniu dokument COM(2017) 386 final. Zał.: COM(2017) 386 final 11724/17 mak DG E 1C PL

2 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia r. COM(2017) 386 final 2017/0165 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej konwencji Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi w odniesieniu do kwestii związanych z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych PL PL

3 UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU Ustawianie wyników zawodów sportowych uznaje się powszechnie za jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla współczesnego sportu. Takie działanie narusza wartości propagowane przez sport, takie jak uczciwość, fair play oraz szacunek dla innych. Wiąże się z ryzykiem stopniowego odchodzenia fanów i kibiców od zorganizowanych form sportu. Ponadto ustawianie wyników zawodów sportowych wiąże się często z funkcjonowaniem zorganizowanych siatek przestępczych działających na skalę światową. Jest to problem, który stał się obecnie priorytetem dla organów publicznych, ruchu sportowego i organów ścigania na całym świecie. Aby odnieść się do tych wyzwań, latem 2012 r. Rada Europy zaprosiła strony Europejskiej konwencji kulturalnej do rozpoczęcia negocjacji dotyczących konwencji Rady Europy w celu walki z manipulowaniem wynikami sportowymi. Negocjacje rozpoczęły się w październiku 2012 r. podczas pierwszego posiedzenia grupy redakcyjnej Rady Europy. W dniu 13 listopada 2012 r. Komisja przyjęła zalecenie dotyczące decyzji Rady upoważniającej Komisję Europejską do uczestnictwa w imieniu Unii Europejskiej w negocjacjach w sprawie międzynarodowej konwencji Rady Europy w celu walki z manipulowaniem wynikami sportowymi 1. Zalecenie Komisji przekazano Grupie Roboczej Rady ds. Sportu w dniu 15 listopada 2012 r. Po przeprowadzeniu dyskusji na forum Grupy Roboczej Rady Rada podzieliła projekt decyzji Rady na dwie oddzielne decyzje z uwagi na dodanie przez Radę materialnych podstaw prawnych, w tym podstawy prawnej mającej swoje źródło w części 3 tytuł V TFUE 2. W dniu 10 czerwca 2013 r. Rada przyjęła pierwszą z tych decyzji, która dotyczyła kwestii związanych z zakładami sportowymi 3. Druga decyzja w sprawie kwestii dotyczących współpracy w sprawach karnych i współpracy policyjnej została przyjęta przez Radę w dniu 23 września 2013 r. 4. W dniu 9 lipca 2014 r. Delegaci Ministrów Rady Europy przyjęli konwencję w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi 5. Konwencja została otwarta do podpisu w dniu 18 września 2014 r. podczas konferencji ministrów właściwych do spraw sportu państw Rady Europy. Zgodnie z art. 32 ust. 1 konwencji konwencja jest otwarta do podpisu przez Unię Europejską. Od tego czasu konwencję podpisało wiele stron, w tym szereg państw członkowskich 6. W dniu 2 marca 2015 r. Komisja przedstawiła Radzie swoje wnioski dotyczące decyzji Rady w sprawie podpisania konwencji w imieniu Unii Europejskiej: (i) wniosek dotyczący decyzji COM(2012)655 final. Komisja wydała oświadczenie w sprawie protokołu Rady, w którym sprzeciwiła się wprowadzeniu materialnej podstawy prawnej zob. dokument Rady nr 10509/13. Decyzja Rady 2013/304/UE z dnia 10 czerwca 2013 r. upoważniająca Komisję Europejską do uczestnictwa w imieniu Unii Europejskiej w negocjacjach w sprawie międzynarodowej konwencji Rady Europy w celu walki z manipulowaniem wynikami sportowymi, z wyłączeniem kwestii dotyczących współpracy w sprawach karnych i współpracy policyjnej, Dz.U. L 170 z , s. 62. Decyzja Rady upoważniająca Komisję Europejską do uczestnictwa w imieniu Unii Europejskiej w negocjacjach w sprawie międzynarodowej konwencji Rady Europy w celu walki z manipulowaniem wynikami sportowymi w zakresie kwestii dotyczących współpracy w sprawach karnych i współpracy policyjnej, dokument Rady nr 10180/13. Przeciwko konwencji opowiedziała się Malta, składając w dniu 11 lipca 2014 r. wniosek do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie opinii w sprawie konwencji zgodnie z art. 218 ust. 11 TFUE (opinia 1/14). AT, BE, BG, DE, DK, EE, EL, ES, FI, FR, HU, IT, LT, LU, NL, PL, PT, SI. PL 2 PL

4 Rady w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej konwencji w odniesieniu do kwestii związanych z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych (COM(2015)86) w oparciu o art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 TFUE; oraz (ii) wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej konwencji w odniesieniu do kwestii niezwiązanych z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych (COM(2015)84) w oparciu o art. 114 i art. 165 TFUE. Uzasadnienia tych wniosków Komisji zawierały szczegółową analizę kompetencji w odniesieniu do konwencji. Wnioski Komisji były po raz ostatni przedmiotem dyskusji na forum Coreperu w dniach 11 i 20 listopada 2015 r. Na tym etapie Prezydencja stwierdziła, że prace nad przedmiotowym dossier nie będą się posuwać dalej, dopóki wszystkie delegacje nie wyrażą zgody. W kontekście powyższego Unia nie podpisała jeszcze konwencji. Komisja jest zdania, że doprowadzenie do podpisania tej konwencji powinno stanowić jedno z działań Unii na rzecz udziału w zwalczaniu ustawiania wyników zawodów sportowych, w powiązaniu z innymi narzędziami, takimi jak planowana inicjatywa Komisji w zakresie ustawiania wyników zawodów sportowych w związku z zakładami sportowymi opracowana zgodnie z treścią komunikatu Komisji z 2012 r. w sprawie gier hazardowych on-line 7, działalność unijnej grupy ekspertów ds. ustawiania wyników zawodów sportowych oraz działania przygotowawcze i projekty dotyczące problematyki ustawiania wyników zawodów sportowych 8. Niniejszy wniosek dotyczy instrumentu prawnego w spawie zawarcia umowy. 2. UMOWA Zgodnie z art. 1 konwencji służy ona zwalczaniu manipulacji zawodami sportowymi w celu zapewnienia ochrony uczciwości sportu oraz etyki sportowej zgodnie z zasadą autonomii sportu. Nadrzędnym celem konwencji jest zatem ochrona uczciwości zawodów sportowych oraz etyki sportowej. Konwencja realizuje ten cel za pomocą szeregu środków służących zapobieganiu przypadkom manipulacji zawodami sportowymi, ich wykrywaniu i karaniu. Z tego względu konwencja wspiera również współpracę międzynarodową oraz ustanawia mechanizm monitorowania w celu zapewnienia, aby stosowano się do jej postanowień. Tym samym konwencja urzeczywistnia wieloaspektowe podejście do problemu manipulacji zawodami sportowymi. Oznacza to również, że środki, które należy wprowadzić, mają różny charakter i wywierają wpływ na różne dziedziny prawa, przy czym największy nacisk położono na aspekt prewencyjny 9. Inne dziedziny prawa, do których odnosi się konwencja, to prawo karne materialne, współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, ochrona danych oraz przepisy regulujące kwestie związane z zakładami sportowymi. Większość postanowień dotyczących działań prewencyjnych zawarto w rozdziale II i III konwencji 10, a w rozdziale III określono szereg postanowień służących usprawnieniu wymiany informacji między wszystkimi zainteresowanymi stronami Na przykład ostatnio: Działania prewencyjne są przedmiotem rozdziału II i III oraz art. 27 i 28 konwencji. Zob. także art. 27 i 28 konwencji obejmujące ogólne zagadnienia w zakresie współpracy. PL 3 PL

5 Środki związane z usługami zakładów sportowych mogą poruszać aspekty swobód rynku wewnętrznego, w tym prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, w zakresie, w jakim operatorzy zakładów sportowych prowadzą działalność gospodarczą. Odnosząc się w szczególności do art. 3 ust. 5 lit. a) i art. 11 konwencji, definicja nielegalnych zakładów sportowych obejmuje wszystkie zakłady sportowe, w przypadku których ich rodzaj lub operator je oferujący nie otrzymał zezwolenia na mocy przepisów prawa właściwego w jurysdykcji państwa będącego stroną konwencji, w którym hazardzista się znajduje. Termin prawo właściwe obejmuje również przepisy prawa UE. Oznacza to konieczność wzięcia pod uwagę także wszelkich praw przysługujących na mocy prawa UE oraz uwzględnienia faktu, że prawo krajowe państw członkowskich musi być zgodne z prawem UE, w szczególności w odniesieniu do przepisów dotyczących rynku wewnętrznego. W art przewidziano natomiast środki, których zastosowanie może przyczynić się do częściowego zbliżenia przepisów w tym zakresie. Na przykład w art. 9 konwencji przedstawiono orientacyjny wykaz środków, które odpowiednie organy regulacyjne ds. zakładów sportowych mogą w stosownych przypadkach zastosować w celu zwalczania manipulacji zawodami sportowymi na potrzeby zakładów sportowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 konwencji każda ze Stron przyjmuje wszelkie środki ustawodawcze lub inne środki, jakie uzna za konieczne w celu zapobieżenia wystąpieniu konfliktu interesów oraz w celu przeciwdziałania niewłaściwemu wykorzystywaniu informacji wewnętrznych przez osoby fizyczne lub prawne zaangażowane w oferowanie zakładów sportowych (...) (podkreślenie własne). Art. 10 ust. 3 konwencji, którego celem jest ustanowienie obowiązków sprawozdawczych, stanowi: każda ze Stron przyjmuje środki ustawodawcze lub inne środki, które uzna za konieczne w celu zobowiązania operatorów zakładów sportowych do niezwłocznego zgłaszania nieprawidłowych lub podejrzanych zakładów organowi regulacyjnemu ds. zakładów sportowych (...) (podkreślenie własne). Postanowienia art. 11 konwencji dotyczące nielegalnych zakładów sportowych przyznają stronom konwencji jeszcze większy zakres swobody w tym zakresie. Zgodnie z treścią artykułu: każda ze Stron analizuje najwłaściwsze metody zwalczania operatorów oferujących nielegalne zakłady sportowe i rozważa przyjęcie, zgodnie z przepisami prawa właściwego w danej jurysdykcji, m.in. następujących środków (...). Z przedstawionych powyżej informacji wynika, że postanowienia art. 9, art. 10 ust. 1 i ust. 3 konwencji zapewniają możliwość harmonizacji przepisów zgodnie z art. 114 TFUE w zakresie, w jakim operatorzy zakładów sportowych prowadzą działalność gospodarczą. W art. 11, którego brzmienie jest jeszcze bardziej elastyczne, także przewidziano możliwość pewnego zbliżenia przepisów, przez co można uznać, że również ten artykuł jest objęty przepisami art. 114 TFUE dotyczącymi ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Ponadto postanowienia art. 11 konwencji mogą również wywierać wpływ na usługi świadczone przez operatorów z państw trzecich. Przedmiotowe środki, które dotyczą bezpośrednio udostępniania takich usług, mogą być objęte wspólną polityką handlową Unii zgodnie z art. 207 TFUE. Rozdział IV dotyczy prawa karnego i współpracy w obszarze egzekwowania prawa (art ). W art. 15 konwencji nie przewidziano ogólnej odpowiedzialności karnej z tytułu manipulowania zawodami sportowymi, lecz jedynie w związku z niektórymi formami takiego manipulowania (wiążącymi się z korupcją, wymuszeniem lub oszustwem). PL 4 PL

6 Art. 16 dotyczy prania pieniędzy. Na szczeblu unijnym kwestie związane z praniem pieniędzy zostały uregulowane przepisami decyzji ramowej Rady 2001/500/WSiSW 11 oraz przepisami dyrektywy 2014/42/UE 12. Postanowienia art. 16 ust. 3 konwencji podlegają kompetencji UE i są objęte przepisami art. 114 TFUE (dyrektywa 2005/60/WE w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu) 13. Postanowienia zawarte w rozdziale V dotyczącym jurysdykcji, postępowania karnego i środków egzekucyjnych oraz w rozdziale VI dotyczącym sankcji i powiązanych z nimi środków uzupełniają postanowienia z zakresu prawa karnego materialnego zawarte w art konwencji. Art. 19 konwencji (jurysdykcja) zawiera dodatkowe postanowienia dotyczące ustanawiania przepisów karnych. W art. 20, 21 i 25 konwencji (czynności w ramach postępowania przygotowawczego, środki zabezpieczające, zajęcie i konfiskata) przedstawiono środki proceduralne w postępowaniu karnym, które mogą być objęte przepisami art. 82 ust. 2 TFUE (lit. a) i b)). Rozdział VII dotyczy międzynarodowej współpracy sądowej oraz współpracy międzynarodowej w innych kwestiach. Należy podkreślić, że w konwencji nie ustanowiono żadnego systemu prawnego zastępującego obowiązujące obecnie przepisy, dlatego też pozostaje ona bez uszczerbku dla już istniejących instrumentów prawnych w obszarze wzajemnej pomocy w sprawach karnych i ekstradycji 14. W tym obszarze ustanowiono już kompleksowy zbiór instrumentów obowiązujących na szczeblu europejskim, które ułatwiają współpracę wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i które miałyby zastosowanie w przypadku stosowania różnych metod ustawiania wyników zawodów sportowych albo w przypadku kryminalizacji ustawiania wyników zawodów sportowych jako nowego rodzaju przestępstwa w ramach krajowego porządku prawnego państw członkowskich 15. Opisane kwestie są przedmiotem art. 26 konwencji. Wnioski Niektóre rodzaje przestępstw nie są obecnie objęte przepisami art. 83 ust. 1 TFUE. Unia posiada kompetencje w odniesieniu do pozostałych rodzajów przestępstw, ale kompetencje Decyzja ramowa Rady 2001/500/WSiSW w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa, Dz.U. L 182 z , s. 1. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej. W dyrektywie ustanowiono ramy służące zapewnieniu ochrony solidności, uczciwości i stabilności instytucji kredytowych i finansowych oraz zaufania do całego systemu finansowego przed zagrożeniami związanymi z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. 21 sprawozdania wyjaśniającego. Akt Rady z dnia 29 maja 2000 r. ustanawiający Konwencję o wzajemnej pomocy w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Dz.U. C 197 z , s. 1; decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, Dz.U. L 190 z , s. 1; decyzja ramowa Rady 2003/577/WSiSW w sprawie wykonania w Unii Europejskiej postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych, Dz.U. L 196 z , s. 45; decyzja ramowa Rady 2006/783/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty; decyzja ramowa Rady 2008/978/WSiSW w sprawie europejskiego nakazu dowodowego, Dz.U. L 350 z ; decyzja ramowa Rady 2009/948/WSiSW w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów, Dz.U. L 328 z , s. 42; dyrektywa 2014/41/UE w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych, Dz.U. L 130 z , s. 1; dyrektywa 2014/42/UE w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej, Dz.U. L 127 z , s. 39. PL 5 PL

7 wyłączne tylko w odniesieniu do dwóch artykułów art. 11 (w zakresie, w jakim ma on zastosowanie do usług świadczonych przez podmioty z państw trzecich oraz usług świadczonych na rzecz podmiotów w państwach trzecich) oraz art. 14 dotyczącego ochrony danych (częściowo) 16. Pozostałe kompetencje są kompetencjami dzielonymi lub kompetencjami wspomagającymi. 3. PODSTAWA PRAWNA DECYZJI, KTÓREJ DOTYCZY WNIOSEK 3.1. Materialna podstawa prawna Jeżeli chodzi o podstawę prawną wniosku, istnieje ugruntowane orzecznictwo, zgodnie z którym wyboru podstawy prawnej dla środka UE należy dokonywać w oparciu o obiektywne czynniki podlegające kontroli sądowej; należą do nich cel i treść środka 17. Jeżeli analiza środka unijnego wykaże, że służy on realizacji dwóch celów lub że składa się z dwóch elementów, i jeżeli jeden z tych celów/elementów zostanie uznany za główny lub przeważający cel lub element, podczas gdy drugi jedynie za pomocniczy, taki środek należy ustanowić w oparciu o jedną podstawę prawną, tj. w oparciu o podstawę właściwą dla głównego lub przeważającego celu lub elementu. W drodze wyjątku w przypadku stwierdzenia, że dany środek służy realizacji szeregu celów, które są ze sobą nierozerwalnie powiązane i z których żaden nie jest drugorzędny ani pośredni względem innego, taki środek należy ustanowić w oparciu o różne właściwe podstawy prawne 18. Za materialne podstawy prawne, które mogą być istotne w tym kontekście, uznaje się: art. 16 TFUE (ochrona danych), art. 82 ust. 1 i 2 TFUE (współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych), art. 83 ust. 1 TFUE (prawo karne materialne), art. 114 TFUE (ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego), art. 165 TFUE (sport) i art. 207 TFUE (wspólna polityka handlowa). Ogólnie rzecz biorąc, cel polegający na zwalczaniu manipulacji zawodami sportowymi zawiera elementy działań zapobiegawczych i działań na rzecz współpracy objętych głównie przepisami art. 165 TFUE, a także elementy związane ze współpracą i zbliżaniem przepisów objęte przepisami art. 114 (w przypadku przepisów innych niż przepisy prawa karnego), art. 207 TFUE (w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą dostępu operatorów zakładów sportowych z państw trzecich) i art. 82 ust. 1 oraz art. 83 TFUE (w kwestiach karnych). Jeżeli chodzi o usługi zakładów sportowych, mogą one podlegać przepisom art. 114 i art. 207 TFUE w zależności od tego, czy mają one charakter wewnątrzunijny, czy też nie. Wydaje się, że aspekt związany z rynkiem wewnętrznym jest silniej zaznaczony w konwencji rozumianej jako całość, natomiast aspekt dotyczący wspólnej polityki handlowej wydaje się występować jedynie w art. 11 konwencji. Jednak nawet w przypadku, gdyby art. 207 TFUE nie został wskazany i uznany za pomocniczy względem aspektów związanych z rynkiem Odnośne akty ustawodawcze mogą obejmować dyrektywę 95/46/WE w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z , s. 31), rozporządzenie (WE) nr 45/2001 o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z , s. 1) oraz decyzję ramową 2008/977/WSiSW w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (Dz.U. L 350 z , s. 60). Sprawa C-377/12 Komisja przeciwko Radzie, pkt 34. Ibid., pkt 34 wyroku. PL 6 PL

8 wewnętrznym, państwa członkowskie nie posiadają kompetencji w kwestii istotnych aspektów związanych ze wspólną polityką handlową. Jeżeli chodzi o ochronę danych, problematyka ta nie stanowi głównego przedmiotu konwencji, a postanowienia w tym zakresie mają wyłącznie dodatkowy charakter. Obecnie w wielu konwencjach Rady Europy przypomina się o konieczności zapewnienia ochrony danych, nawet jeżeli obowiązki w tym zakresie zostały już ustanowione w innych konwencjach (takich jak konwencja nr 108 o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych), ponieważ strony poszczególnych konwencji mogą nie być identyczne. W związku z powyższym za główne materialne podstawy prawne uznaje się art. 82 ust. 1, art. 83 ust. 1, art. 114 i art. 165 TFUE, co pozwoli UE na wykonywanie jej kompetencji w odniesieniu do całości konwencji (z wyjątkiem tych elementów, w przypadku których UE nie posiada kompetencji). Ze względu na to, że w obrębie konwencji powiązanych jest ze sobą wiele obszarów prawnych oraz z uwagi na fakt, że w konwencji odniesiono się do kompetencji, które mogą być kompetencjami wyłącznymi UE, oraz do kompetencji nieprzyznanych UE, nie jest możliwe, aby Unia lub państwa członkowskie zawarły konwencję osobno Proceduralna podstawa prawna Art. 218 ust. 6 TFUE stanowi, że Rada, na wniosek negocjatora, przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy. Art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE stanowi, że w przypadku gdy umowa dotyczy dziedzin, do których stosuje się zwykłą procedurę ustawodawczą, Rada przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego. Jak wykazano powyżej, konwencja w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi obejmuje dziedziny, do których stosuje się zwykłą procedurę ustawodawczą. Ponadto decyzja Rady w sprawie zawarcia umowy podlega głosowaniu większością kwalifikowaną zgodnie z art. 218 ust. 8 TFUE. 3.3 Wniosek Podstawą prawną proponowanej decyzji powinny być art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 TFUE w związku z art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE. PL 7 PL

9 2017/0165 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej konwencji Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi w odniesieniu do kwestii związanych z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a), uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego 19, a także mając na uwadze, co następuje: (1) W art. 15 konwencji nie przewidziano ogólnej odpowiedzialności karnej z tytułu manipulowania zawodami sportowymi, lecz jedynie w związku z niektórymi formami takiego manipulowania (wiążącymi się z korupcją, wymuszeniem lub oszustwem). Czyn polegający na manipulacji zawodami sportowymi jest tylko częściowo objęty dziedzinami przestępczości wskazanymi wprost w art. 83 ust. 1 TFUE, a mianowicie wówczas gdy wiąże się z przestępczością zorganizowaną lub nadużyciami 20. (2) Zgodnie z art. 16 konwencji strony są zobowiązane do podjęcia środków niezbędnych do uznania zachowania wiążącego się z praniem pieniędzy za przestępstwo, jeżeli przestępstwo prowadzące do osiągnięcia zysku jest przestępstwem kryminalnym związanym z manipulacją zawodami sportowymi, oraz pomocnictwem w popełnianiu tego przestępstwa. Decyzją ramową Rady 2001/500/WSiSW Unia stworzyła wspólne przepisy. Zgodnie z jej art. 1 lit. b) państwa członkowskie podejmują konieczne środki, by nie wprowadzać lub nie utrzymywać zastrzeżeń w odniesieniu do poważnych przestępstw wiążących się z praniem pieniędzy, wymienionych w art. 6 Konwencji Rady Europy z 1990 r. o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa. A zatem prawo unijne określa definicję przestępstw wiążących się z praniem pieniędzy. Z uwagi na zawarte w art. 16 konwencji stwierdzenie, że pranie dochodów pochodzących z manipulacji zawodami sportowymi powinno być uważane za pranie pieniędzy, artykuł ten może mieć wpływ na zakres przepisów unijnych lub go zmieniać Dz.U. C z, s.. Decyzja ramowa Rady 2003/568/WSiSW w sprawie zwalczania korupcji w sektorze prywatnym, Dz.U. L 192 z , s. 54. PL 8 PL

10 (3) Kompetencje odnoszące się do art. 17, 18, 22 i 23 (w rozdziałach IV i VI) konwencji są powiązane z kompetencjami przewidzianymi w art. 15 i 16 konwencji. (4) Postanowienia zawarte w rozdziale V dotyczącym jurysdykcji, postępowania karnego i środków egzekucyjnych oraz w rozdziale VI dotyczącym sankcji i powiązanych z nimi środków uzupełniają postanowienia z zakresu prawa karnego materialnego zawarte w art konwencji. Art. 19 konwencji (jurysdykcja) zawiera dodatkowe postanowienia dotyczące ustanawiania przepisów karnych. (5) Rozdział VII dotyczy międzynarodowej współpracy sądowej oraz współpracy międzynarodowej w innych kwestiach. Należy podkreślić, że w konwencji nie ustanowiono żadnego systemu prawnego zastępującego obowiązujące obecnie przepisy, dlatego też pozostaje ona bez uszczerbku dla już istniejących instrumentów prawnych w obszarze wzajemnej pomocy w sprawach karnych i ekstradycji 21. W tym obszarze ustanowiono już kompleksowy zbiór instrumentów obowiązujących na szczeblu europejskim, które ułatwiają współpracę wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i które miałyby zastosowanie w przypadku różnych metod manipulacji zawodami sportowymi albo w przypadku kryminalizacji manipulacji zawodami sportowymi jako nowego rodzaju przestępstwa w ramach krajowego porządku prawnego państw członkowskich 22. (6) Unia Europejska popiera konwencję Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi, ponieważ wnosi ona wkład w działania Unii Europejskiej na rzecz walki z manipulowaniem wynikami sportowymi w celu zapewnienia ochrony uczciwości takich rozgrywek oraz etyki sportowej zgodnie z zasadą autonomii sportu. (7) Zgodnie z decyzją Rady [...] z dnia [...] konwencja Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi podpisana przez [...] w dniu [...], z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. (8) Postanowienia konwencji wchodzące w zakres kompetencji Unii inne niż postanowienia związane z prawem karnym materialnym i ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych stanowią przedmiot osobnej decyzji 23 przyjętej przez Radę równolegle do niniejszej decyzji. (9) Konwencja powinna zostać zatwierdzona w imieniu Unii, sprawozdania wyjaśniającego. Akt Rady z dnia 29 maja 2000 r. ustanawiający Konwencję o wzajemnej pomocy w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Dz.U. C 197 z , s. 1; decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, Dz.U. L 190 z , s. 1; decyzja ramowa Rady 2003/577/WSiSW w sprawie wykonania w Unii Europejskiej postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych, Dz.U. L 196 z , s. 45; decyzja ramowa Rady 2006/783/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty; decyzja ramowa Rady 2008/978/WSiSW w sprawie europejskiego nakazu dowodowego, Dz.U. L 350 z ; decyzja ramowa Rady 2009/948/WSiSW w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów, Dz.U. L 328 z , s. 42; dyrektywa 2014/41/UE w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych, Dz.U. L 130 z , s. 1; dyrektywa 2014/42/UE w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej, Dz.U. L 127 z , s. 39. Decyzja Rady [...]. PL 9 PL

11 PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 Niniejszym zawarta zostaje w imieniu Unii konwencja Rady Europy w sprawie zwalczania manipulacji rozgrywkami sportowymi. Tekst konwencji dołącza się do niniejszej decyzji. Artykuł 2 Przewodniczący Rady wyznacza osobę upoważnioną do złożenia, w imieniu Unii Europejskiej, instrumentu zatwierdzenia, o którym mowa w art. 32 konwencji, w celu wyrażenia zgody Unii Europejskiej na związanie się postanowieniami konwencji. Sekretariat Generalny Rady ustanawia instrument przekazujący pełne uprawnienia do podpisania konwencji, z zastrzeżeniem jej zawarcia, osobie (osobom) wskazanej (wskazanym) przez negocjatora konwencji. Artykuł 3 Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia. Zostaje ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Sporządzono w Brukseli dnia r. W imieniu Rady Przewodniczący PL 10 PL