ZASADY OCENIANIA Z FIZYKI - GIMNAZJUM I SPOSOBY SPRAWDZANIA I ZASADY OCENIANIA OSIĄGNIĘĆ UCZNIÓW

Transkrypt

1 ZASADY OCENIANIA Z FIZYKI - GIMNAZJUM I SPOSOBY SPRAWDZANIA I ZASADY OCENIANIA OSIĄGNIĘĆ UCZNIÓW 1. Wypowiedzi usne - sosowane w miarę możliwości, pod względem rzeczowości, sosowania języka chemicznego, umiejęności formułowania dłuższej wypowiedz. Przy odpowiedzi usnej obowiązuje znajomość maeriału z rzech osanich lekcji, w przypadku lekcji powórzeniowych- z całego działu. 2. Karkówki min obejmujące maeriał z rzech osanich lekcji nie muszą być zapowiadane. Uczniowie nieobecni na karkówce piszą ją w najbliższym erminie (jeden ydzień). 3. Sprawdziany pisemne całogodzinne ( przynajmniej jeden w ciągu semesru ) przeprowadzane po zakończeniu każdego działu zapowiadane ydzień wcześniej, poprzedzone lekcją urwalającą zdobye wiadomości i umiejęności. 4. Sprawdziany są obowiązkowe. Jeżeli uczeń opuścił sprawdzian z przyczyn losowych, powinien go napisać w erminie nie przekraczającym 2 ygodni od powrou do szkoły. Czas i sposób do uzgodnienia z nauczycielem, nie zgłoszenie się o wpis nieobecny. 5. Prace pisemne powinny być ocenione i oddane uczniom w ciągu 2 ygodni, nauczyciel wskazuje usnie uczniom ich osiągnięcia i braki. 6. Wszyskie prace są archiwizowane do końca roku szkolnego - uczniowie i ich rodzice mogą je orzymać do wglądu i wraz z uzasadnieniem wysawionej oceny. 7. Nie ocenia się ucznia po dłuższej nieobecności w szkole. Zasady nadrobienia zaległości nauczyciel usala indywidualnie z uczniem. Na prośbę ucznia nauczyciel udziela pomocy w zrozumieniu zaległych zadań. 8. Prace domowe obowiązkowe ( przynajmniej jedną w ciągu semesru ). 9. Sysemayczna obserwacja zachowania uczniów, w ym akywność na lekcjach, umiejęność samodzielnego rozwiązywania problemów, współpraca w zespole, udział w dyskusjach prowadzących do wyciągania wniosków. 10. Uczeń może orzymywać za akywny udział w lekcjach plusy, gdy zgromadzi rzy plusy uzyskuje ocenę bardzo dobrą. 11. Uczeń może nie odrobić w ciągu okresu dwóch zadań domowych, wówczas jeśli zgłosi en fak na począku lekcji orzymuje każdorazowo minus, jeśli uzyska rzy minusy orzymuje ocenę niedosaeczną. 12. W przypadku sprawdzianów pisemnych lub karkówek przyjmuje się skalę punkową przeliczaną na oceny cyfrowe zgodnie ze Sauem Zespołu Szkół. 13. Prace dodakowe, schemay, plansze, rysunki, wykresy, udział w projekcie, konkursie chemicznym w skali ocen celujący- dobry oraz w posaci plusów, kóre są przeliczane na oceny ak jak za akywność. Przy ocenianiu uwzględnia się: wkład włożonej pracy, wórczość pracy, eseykę wykonania. 14. Uczeń zobowiązany jes do posiadania podręcznika i prowadzenia zeszyu przedmioowego oraz zeszyu ćwiczeń. Jeżeli uczeń nie posiada ich na lekcji, powinien zgłosić o nauczycielowi, a wszelką pracę lekcyjną zapisywać w brudnopisie i uzupełnić dany ema w zeszycie i ćwiczeniach. 15. Wysawienie oceny śródrocznej, rocznej i końcowej szkolnego dokonuje się na podsawie ocen cząskowych, przy czym większą wagę mają oceny ze sprawdzianów, w drugiej kolejności są odpowiedzi usne i karkówki. Pozosałe oceny są wspomagające. 16. Oceny wysawiane przez nauczyciela są jawne, opare o opracowane kryeria. 17. Nauczyciel na podsawie orzeczeń oraz opinii dososowuje wymagania edukacyjne do indywidualnych porzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia.

2 II SPOSOBY DOKUMENTOWANIA OSIĄGNIĘĆ UCZNIÓW 1. Przy każdej ocenie w dzienniku lekcyjnym oraz w dzienniku elekronicznym jes wpis określający rodzaj akywności ucznia, zakres maeriału i forma sprawdzianu. 2. W dzienniczku ucznia jeśli uczeń ego sobie życzy. 3. Przy każdej pracy sprawdzającej sopień opanowania wiadomości i umiejęności, nauczyciel wskazuje usnie uczniom ich osiągnięcia i braki. 4. W indywidualnych konakach z rodzicami (opiekunami), nauczyciel wskazuje usnie osiągnięcia i braki ucznia oraz możliwości uzyskania pomocy i sposoby poprawienia oceny. 5. Informacja o grożącej ocenie niedosaecznej klasyfikacyjnej jes przekazywana zgodnie ze Sauem Zespołu Szkół. III SPOSOBY POPRAWIANIA OCEN 1. Każdą ocenę uczeń ma prawo poprawić. Chęć poprawy oceny zgłasza nauczycielowi w ciągu jednego ygodnia od jej uzyskania. 2. Poprawa odbywa się poza lekcjami, ylko 1 raz, na warunkach uzgodnionych indywidualnie pomiędzy nauczycielem a uczniem. Przy pisaniu i poprawianiu sprawdzianu punkacja nie zmienia się, orzymane oceny są wpisywane do dziennika. (Ocena niedosaeczna z poprawy nie może być wpisana do dziennika). 3. Isnieje możliwość konsulacji z nauczycielem w przypadku, gdy uczeń zgłosi chęć uzupełnienia braków z przedmiou oraz podniesienia osiągnięć ucznia. 4. Aby umożliwić uczniom konynuowanie nauki bez zaległości niezbędnych do konynuowania nauki w roku nasępnym, uczeń ma obowiązek poprawić semesralną ocenę niedosaeczną w erminie wyznaczonym przez nauczyciela, uzupełniając braki w zakresie, co najmniej, wymagań na ocenę dopuszczającą.

3 IV. WYMAGANIA PROGRAMOWE NA POSZCZEÓLNE OCENY ORAZ KRYTERIA OCENIANIA Z FIZYKI KLASA I 1. Wykonujemy pomiary Tema według Ocena dosaeczna 1.1. Wielkości fizyczne, kóre mierzysz na co dzień 1.2. Pomiar warości siły ciężkości 1.3. Wyznaczanie gęsości subsancji 1.4. Pomiar ciśnienia wymienia przyrządy, za pomocą kórych mierzymy długość, emperaurę, czas, szybkość i masę (8.12) podaje zakres pomiarowy przyrządu (8.12) przelicza jednoski długości, czasu i masy (8.4) mierzy warość siły w niuonach za pomocą siłomierza (8.12) oblicza warość ciężaru posługując się wzorem F = mg (1.9) c odczyuje gęsość subsancji z abeli (8.6) na podsawie gęsości podaje masę określonej objęości danej subsancji? mierzy objęość ciał o nieregularnych kszałach za pomocą menzurki (9.1) pokazuje na przykładach, że skuek nacisku ciał na podłoże zależy od wielkości powierzchni zeknięcia podaje jednoskę ciśnienia i jej wymienia jednoski wszyskich mierzonych wielkości (8.12) podaje dokładność przyrządu (8.10) oblicza warość najbardziej zbliżoną do rzeczywisej warości mierzonej wielkości, jako średnią arymeyczną wyników (8.11) wykazuje doświadczalnie, że warość siły ciężkości jes wpros proporcjonalna do masy ciała (8.7) uzasadnia porzebę wprowadzenia siły jako wielkości wekorowej (I) wyznacza doświadczalnie gęsość ciała sałego o regularnych kszałach (9.1, 8.1, 8.10, 8.11, 8.12) wyznacza doświadczalnie gęsość cieczy (9.1) oblicza gęsość subsancji ze m związku r = (3.4) V podaje jednoski gęsości wykazuje, że skuek nacisku na podłoże, ciała o ciężarze F c zależy od wielkości powierzchni zeknięcia ciała z wyjaśnia na przykładach przyczyny wysępowania niepewności pomiarowych (8.10) zapisuje różnice między warością końcową i począkowa wielkości fizycznej (np. D l ) (8.11) wyjaśnia, co o znaczy wyzerować przyrząd pomiarowy (8.12) podaje cechy wielkości wekorowej (I) przelicza gęsość wyrażoną w kg/m 3 na g/cm 3 i na odwró (8.4) m przekszałca wzór r = V i oblicza każdą z wielkości fizycznych w ym wzorze (3.4) F przekszałca wzór p = S i oblicza każdą z wielkości wysępujących w ym wzorze wyjaśnia pojęcie szacowania warości wielkości fizycznej (8.3) wyjaśnia, co o jes rząd wielkości zapisuje wynik pomiaru bezpośredniego wraz z niepewnością? przekszałca wzór Fc = mg i oblicza masę ciała, znając warość jego ciężaru (1.9) zaokrągla wynik pomiaru pośredniego do dwóch cyfr znaczących(8.11) wyznacza doświadczalnie ciśnienie amosferyczne za pomocą srzykawki i siłomierza (3.6, 8.12) wymienia jednoski podsawowe SI rysuje wekor obrazujący siłę o zadanej warości (przyjmując odpowiednią jednoskę) (1.9) wyjaśnia, czym różni się mierzenie wielkości fizycznej od jej wyznaczania (pomiaru pośredniego) (8.12) wyjaśnia zasadę działania wybranego urządzenia, w kórym isoną rolę odgrywa ciśnienie

4 1.5. Sporządzamy wykresy wielokroności (3.6) mierzy ciśnienie amosferyczne za pomocą baromeru (3.6) na podsawie wyników zgromadzonych w abeli sporządza wykres zależności jednej wielkości fizycznej od drugiej w podanym wcześniej układzie osi (8.8) podłożem (3.6) oblicza ciśnienie za pomocą F wzoru p = (3.6) S przelicza jednoski ciśnienia (8.4) mierzy ciśnienie w oponie samochodowej (3.6) na podsawie wyników zgromadzonych w abeli sporządza samodzielnie wykres zależności jednej wielkości fizycznej od drugiej? (3.6) opisuje zależność ciśnienia amosferycznego od wysokości nad poziomem morza (3.6) rozpoznaje zjawiska, w kórych isoną rolę odgrywa ciśnienie amosferyczne i urządzenia, do działania, kórych jes ono niezbędne (3.6) wykazuje, że jeśli dwie wielkości są do siebie wpros proporcjonalne, o wykres zależności jednej od drugiej jes półprosą wychodzącą z począku układu osi (8.7) wyciąga wnioski o warościach wielkości fizycznych na podsawie kąa nachylenia wykresu do osi poziomej (8.8) wyciąga wnioski o warościach wielkości fizycznych na podsawie kąa nachylenia wykresu do osi poziomej (8.8) 2. Niekóre właściwości fizyczne ciał Tema według Ocena dosaeczna 2.1. Trzy sany skupienia ciał 2.2. Zmiany sanów skupienia ciał 2.3. Rozszerzalność emperaurowa ciał wymienia sany skupienia ciał i podaje ich przykłady (3.1) podaje przykłady ciał kruchych, sprężysych i plasycznych (3.1) podaje przykłady opnienia, krzepnięcia, parowania (2.9) podaje emperaury krzepnięcia i wrzenia wody (2.9) odczyuje z abeli emperaury opnienia i wrzenia (2.9) podaje przykłady rozszerzalności emperaurowej w życiu codziennym i echnice (3.1) opisuje sałość objęości i nieściśliwość cieczy (3.1) wykazuje doświadczalnie ściśliwość gazów (3.1) wymienia i opisuje zmiany sanów skupienia ciał (2.9) odróżnia wodę w sanie gazowym (jako niewidoczną) od mgły i chmur (2.9) podaje przykłady skraplania, sublimacji i resublimacji (2.9) podaje przykłady rozszerzalności emperaurowej ciał sałych, cieczy i gazów (3.1) opisuje anomalną rozszerzalność wody i jej znaczenie w przyrodzie (3.1) wykazuje doświadczalnie zachowanie objęości ciała sałego przy zmianie jego kszału (8.12) opisuje zależność emperaury wrzenia od ciśnienia (2.9) opisuje zależność szybkości parowania od emperaury (2.9) za pomocą symboli D l i D lub D V i D zapisuje fak, że przyros długości druów lub objęości cieczy jes wpros proporcjonalny do przyrosu emperaury (8.7) wykorzysuje do obliczeń prosą podaje przykłady zmian właściwości ciał spowodowanych zmianą emperaury i skuki spowodowane przez ę zmianę (3.1) wykazuje doświadczalnie zmiany objęości ciał podczas krzepnięcia (8.1) wyjaśnia zachowanie aśmy bimealicznej podczas jej ogrzewania (3.1) opisuje właściwości plazmy (3.1) wyjaśnia przyczyny skraplania pary wodnej zawarej w powierzu, np. na okularach, szklankach i powierdza o doświadczalnie (2.9) wymienia zasosowania prakyczne aśmy bimealicznej (3.1)

5 opisuje zachowanie aśmy bimealicznej przy jej ogrzewaniu (3.1) proporcjonalność przyrosu długości do przyrosu emperaury (8.7) 3. Cząseczkowa budowa ciał Tema według Ocena dosaeczna 3.1. Sprawdzamy prawdziwość hipoezy o cząseczkowej budowie ciał podaje przykłady dyfuzji w cieczach i gazach opisuje doświadczenie uzasadniające hipoezę o cząseczkowej budowie ciał (8.1) opisuje zjawisko dyfuzji (3.1) przelicza emperaurę wyrażoną w skali Celsjusza na ę samą emperaurę w skali Kelvina i na odwró (8.4) wykazuje doświadczalnie zależność szybkości dyfuzji od emperaury (8.1) opisuje związek średniej szybkości cząseczek gazu lub cieczy z jego emperaurą (8.9) wyjaśnia, dlaczego dyfuzja w cieczach przebiega wolniej niż w gazach uzasadnia wprowadzenie skali Kelvina (8.2) opisuje ruchy Browna 3.2. Siły międzycząseczkowe podaje przyczyny ego, że ciała sałe i ciecze nie rozpadają się na oddzielne cząseczki (3.5) na wybranym przykładzie opisuje zjawisko napięcia powierzchniowego, demonsrując odpowiednie doświadczenie (3.5) podaje przykłady działania sił spójności i sił przylegania (3.5) podaje przykłady wykorzysania zjawiska włoskowaości w przyrodzie (8.2) wyjaśnia zjawisko menisku wklęsłego i włoskowaości (8.2) wyjaśnia rolę mydła i deergenów (3.5) 3.3. Różnice w cząseczkowej budowie ciał sałych, cieczy i gazów podaje przykłady pierwiasków i związków chemicznych (3.1) wyjaśnia, dlaczego gazy są ściśliwe a ciała sałe nie? podaje przykłady aomów i cząseczek (3.1) opisuje różnice w budowie ciał sałych, cieczy i gazów (3.1) wyjaśnia pojęcia: aomu, cząseczki, pierwiaska i związku chemicznego (3.1) objaśnia, co o znaczy, że ciało sałe ma budowę krysaliczną (3.2) doświadczalnie szacuje średnicę cząseczki oleju (8.1) 3.4. Od czego zależy ciśnienie gazu w zamknięym zbiorniku? podaje przykłady sposobów, kórymi można zmienić ciśnienie gazu w zamknięym zbiorniku, np. w dęce rowerowej (3.6) wyjaśnia, dlaczego na wewnęrzne ściany zbiornika gaz wywiera parcie (3.6) wyjaśnia, dlaczego ciśnienie gazu w zbiorniku zamknięym zależy od ilości gazu, jego objęości i emperaury (3.6) wyjaśnia, dlaczego ciśnienie gazu w zbiorniku zamknięym zależy od ilości gazu, jego objęości i emperaury (3.6) wyjaśnia, dlaczego ciśnienie gazu w zbiorniku zamknięym zależy od ilości gazu, jego objęości i emperaury (3.6)

6 4. Jak opisujemy ruch? Tema według Ocena dosaeczna 4.1, 4.2. Układ odniesienia. Tor ruchu, droga rozróżnia pojęcia or ruchu i droga (1.1) klasyfikuje ruchy ze względu na kszał oru (1.1) opisuje ruch ciała w podanym układzie odniesienia (1.1) obiera układ odniesienia i opisuje ruch prosoliniowy w ym układzie (1.1) opisuje położenie ciała za pomocą współrzędnej x (1.1) oblicza przebyą przez ciało drogę ruchem prosoliniowym jako s = x - x = D x (1.1) 2 1 wyjaśnia, co o znaczy, że spoczynek i ruch są względne (1.1) rozróżnia drogę i przemieszczenie 4.3. Ruch prosoliniowy jednosajny Warość prędkości (szybkość) ciała w ruchu jednosajnym prosoliniowym Prędkość w ruchu jednosajnym prosoliniowym wymienia cechy charakeryzujące ruch prosoliniowy jednosajny (1.1) s zapisuje wzór u = i nazywa wysępujące w nim wielkości (1.1) oblicza warość prędkości ze s wzoru u = (1.1) na przykładzie wymienia cechy prędkości, jako wielkości wekorowej (1.1) na podsawie różnych wykresów s ( ) odczyuje drogę przebywaną przez ciało w różnych odsępach czasu (1.2) oblicza drogę przebyą przez ciało na podsawie wykresu zależności u( ) warość prędkości w km/h wyraża w m/s i na odwró (8.4) uzasadnia porzebę wprowadzenia do opisu ruchu wielkości wekorowej prędkości (1.1) doświadczalnie bada ruch jednosajny prosoliniowy i formułuje wniosek s ~ (9.12) sporządza wykres zależności u ( ) na podsawie danych z abeli (8.8) podaje inerpreację fizyczną pojęcia szybkości (1.2) opisuje ruch prosoliniowy jednosajny używając pojęcia prędkości (1.1) sporządza wykres zależności ( ) s na podsawie wyników doświadczenia zgromadzonych w abeli (8.8) s przekszałca wzór u = i oblicza każdą z wysępujących w nim wielkości (1.1, 8.5) podaje przykład dwóch wekorów przeciwnych (1.1) wykonuje zadania obliczeniowe, oblicza czas, wiedząc że s ~ wykonuje zadania obliczeniowe, s korzysając ze wzoru u = i wykresów s() i () rysuje wekor obrazujący prędkość o zadanej warości (przyjmując odpowiednią jednoskę) (1.1) 4.5. Średnia warość prędkości (średnia szybkość). Prędkość chwilowa oblicza średnią warość s prędkości u śr = (1.5) wyznacza doświadczalnie średnią warość prędkości biegu lub pływania lub jazdy na rowerze (9.2) planuje czas podróży na podsawie mapy i oszacowanej średniej szybkości pojazdu (1.5) odróżnia średnią warość prędkości od chwilowej warości prędkości (1.5) wyjaśnia, że pojęcie prędkość w znaczeniu fizycznym o prędkość chwilowa (1.5) wykonuje zadania obliczeniowe, posługując się średnią warością prędkości (1.5) podaje definicję prędkości średniej opisuje ruch, w kórym warość przemieszczenia jes równa drodze odróżnia warość średniej prędkości od średniej warości prędkości

7 4.6. Ruch prosoliniowy jednosajnie przyspieszony 4.7. Przyspieszenie w ruchu prosoliniowym jednosajnie przyspieszonym 4.8. Droga w ruchu jednosajnie przyspieszonym podaje przykłady ruchu przyspieszonego i opóźnionego (1.6) podaje warość przyspieszenia ziemskiego (1.6) podaje przykłady ruchu jednosajnie przyspieszonego (1.6)? opisuje ruch jednosajnie przyspieszony (1.6) z wykresu zależności u ( ) odczyuje przyrosy szybkości w określonych jednakowych odsępach czasu (1.6, 8.8) podaje wzór na warość u- u0 przyspieszenia a = (1.6) podaje jednoski przyspieszenia (1.6) posługuje się pojęciem warości przyspieszenia do opisu ruchu jednosajnie przyspieszonego (1.6) sporządza wykres zależności u ( ) dla ruchu jednosajnie przyspieszonego (8.8) u- u0 przekszałca wzór a = i oblicza każdą wielkość z ego wzoru (1.6, 8.5) sporządza wykres zależności ( ) a dla ruchu jednosajnie przyspieszonego (8.8) usala rodzaj ruchu na podsawie wykresów (), odczyuje przyrosy szybkości w podanych odsępach czasu? podaje inerpreację fizyczną pojęcia przyspieszenia (1.6) oblicza drogę przebyą ruchem jednosajnie przyspieszonym na podsawie wykresu () sporządza wykres zależności (), znając warość przyspieszenia 4.9. Ruch jednosajnie opóźniony opisuje ruch jednosajnie opóźniony oblicza drogę do chwili zarzymania się na podsawie wykresu () wyjaśnia, dlaczego do obliczeń doyczących ruchu opóźnionego nie można sosować wzoru na warość przyspieszenia 5. Siły w przyrodzie Tema według Ocena dosaeczna 5.1. Rodzaje i skuki oddziaływań rozpoznaje na przykładach oddziaływania bezpośrednie i na odległość (1.10) porafi pokazać na przykładach, podaje przykłady oddziaływań grawiacyjnych, elekrosaycznych, magneycznych, podaje przykłady układów ciał wzajemnie oddziałujących (1.10) wskazuje siły wewnęrzne i zewnęrzne w układzie ciał oddziałujących wskazuje siły wewnęrzne i zewnęrzne w układzie ciał oddziałujących

8 że oddziaływania są wzajemne (1.10) elekromagneycznych (1.10) podaje przykłady saycznych i dynamicznych skuków oddziaływań (1.10) 5.2. Wypadkowa sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej. Siły równoważące się podaje przykład dwóch sił równoważących się (1.4) podaje przykład wypadkowej dwóch sił zwróconych zgodnie i przeciwnie (1.4) oblicza warość i określa zwro wypadkowej dwóch sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej o zwroach zgodnych i przeciwnych (1.4) oblicza warość i określa zwro siły równoważącej kilka sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej (1.3) oblicza warość i określa zwro wypadkowej kilku sił działających na ciało wzdłuż jednej prosej o zwroach zgodnych i przeciwnych (1.3) oblicza niepewność sumy i różnicy warości dwóch sił zmierzonych z pewną dokładnością 5.3. Pierwsza zasada dynamiki na prosych przykładach ciał spoczywających wskazuje siły równoważące się (1.4) rozpoznaje zjawisko bezwładności w podanych przykładach (1.4) analizuje zachowanie się ciał na podsawie pierwszej zasady dynamiki (1.4) opisuje doświadczenie powierdzające pierwszą zasadę dynamiki (1.4) na przykładzie opisuje zjawisko bezwładności (1.4) 5.4. Trzecia zasada dynamiki objaśnia zasadę akcji i reakcji na wskazanym przykładzie (1.10) wykazuje doświadczalnie, że siły wzajemnego oddziaływania mają jednakowe warości, en sam kierunek, przeciwne zwroy i różne punky przyłożenia (1.10) na dowolnym przykładzie wskazuje siły wzajemnego oddziaływania, rysuje je i podaje cechy ych sił (1.10) opisuje zjawisko odrzuu (1.10) opisuje doświadczenie i przeprowadza rozumowanie, z kórego wynika, że siły akcji i reakcji mają jednakową warość (1.10) 5.5. Siły sprężysości wyjaśnia, że w skuek rozciągania lub ściskania ciała pojawiają się w nim siły dążące do przywrócenia począkowych rozmiarów i kszałów, czyli siły sprężysości (1.3) wyjaśnia, na czym polega sprężysość podłoża, na kórym kładziemy przedmio wykazuje, że siła sprężysości jes wpros proporcjonalna do wydłużenia 5.6. Siła oporu powierza. Siła arcia podaje przykłady, w kórych na ciała poruszające się w powierzu działa siła oporu powierza (1.12) wymienia niekóre sposoby zmniejszania i zwiększania arcia (1.12) podaje przykłady świadczące o ym, że warość siły oporu powierza wzrasa wraz ze wzrosem szybkości ciała (1.12) wykazuje doświadczalnie, że siły arcia wysępujące przy oczeniu mają mniejsze warości niż przy przesuwaniu jednego ciała po podaje przyczyny wysępowania sił arcia (1.12) wykazuje doświadczalnie, że warość siły arcia kineycznego nie zależy od pola powierzchni syku ciał przesuwających się względem siebie, a zależy od rodzaju powierzchni ciał rących o siebie i warości siły dociskającej e ciała do siebie (1.12) rozwiązuje jakościowo problemy doyczące siły arcia

9 drugim (1.12) podaje przykłady pożyecznych i szkodliwych skuków działania sił arcia (1.12) Siła parcia cieczy i gazów na ścianki zbiornika. Ciśnienie hydrosayczne podaje przykłady parcia gazów i cieczy na ściany zbiornika (3.7) podaje przykłady wykorzysania prawa Pascala w urządzeniach hydraulicznych (3.7) podaje prawo Pascala (3.6)? wskazuje przyczyny wysępowania ciśnienia hydrosaycznego (3.6) opisuje prakyczne skuki wysępowania ciśnienia hydrosaycznego (3.6) wskazuje, od czego zależy ciśnienie hydrosayczne (3.6) wykorzysuje prawo Pascala w zadaniach obliczeniowych (3.6) wykorzysuje wzór na ciśnienie hydrosayczne w zadaniach obliczeniowych (3.6) objaśnia zasadę działania podnośnika hydraulicznego i hamulca samochodowego (1.3, 3.7) podaje wyniki obliczeń zaokrąglone do dwóch i rzech cyfr znaczących (3.6) wyprowadza wzór na ciśnienie słupa cieczy na dnie cylindrycznego naczynia p = r gh (3.6) opisuje wykorzysanie prakyczne naczyń połączonych Siła wyporu i jej wyznaczanie. Prawo Archimedesa wyznacza doświadczalnie warość siły wyporu działającej na ciało zanurzone w cieczy (8.1, 8.3, 8.10, 8.11, 8.12, 9.3) podaje przykłady działania siły wyporu w powierzu (3.7) podaje warunek pływania i onięcia ciała zanurzonego w cieczy (3.9) podaje wzór na warość siły wyporu i wykorzysuje go do wykonywania obliczeń (8.5) wyjaśnia pływanie i onięcie ciał, wykorzysując zasady dynamiki (1.4) przeprowadza rozumowanie związane z wyznaczeniem warości siły wyporu wyprowadza wzór na warość siły wyporu działającej na prosopadłościenny klocek zanurzony w cieczy wyjaśnia pochodzenie siły nośnej i zasadę unoszenia się samolou (III) 5.8. Druga zasada dynamiki opisuje ruch ciała pod działaniem sałej siły wypadkowej zwróconej ak samo jak prędkość (1.7) zapisuje wzorem drugą zasadę dynamiki i odczyuje en zapis (1.7) sosuje wzór a = F/m do rozwiązywania zadań oblicza każdą z wielkości we wzorze F = ma (1.7) podaje wymiar 1 niuona ć kg m ö ç 1 N=1 s 2 č ř (1.7) oblicza drogi przebye w ruchu jednosajnie przyspieszonym w kolejnych jednakowych przedziałach czasu (1.7) wyjaśnia, co o znaczy, że ciało jes w sanie nieważkości (III) przez porównanie wzorów F = ma i Fc = mg uzasadnia, że współczynnik g o warość przyspieszenia, z jakim spadają ciała (8.2) 5.9. Jeszcze o siłach działających w przyrodzie sosuje w prosych zadaniach zasadę zachowania pędu sosuje zasady dynamiki w skomplikowanych problemach jakościowych

10 6. Praca. Moc. Energia Tema według Ocena dosaeczna 6.1. Praca mechaniczna podaje przykłady wykonania pracy w sensie fizycznym (2.2) podaje jednoskę pracy (1 J) (2.2) podaje warunki konieczne do ego, by w sensie fizycznym była wykonywana praca (2.2) oblicza pracę ze wzoru W = Fs (2.2) wyraża jednoskę pracy 2 1 kg m 1 J= 2 (2.2) s podaje ograniczenia sosowalności wzoru W = Fs (2.2) oblicza każdą z wielkości we wzorze W = Fs (2.2) sporządza wykres zależności W ( s) oraz F ( s ), odczyuje i oblicza pracę na podsawie ych wykresów (8.8) wykonuje zadania wymagające sosowania równocześnie wzorów W = Fs, F = mg (2.2) 6.2. Moc wyjaśnia, co o znaczy, że urządzenia pracują z różną mocą (2.2) podaje jednoskę mocy 1 W (2.2) podaje przykłady urządzeń pracujących z różną mocą (2.2) oblicza moc na podsawie W wzoru P = (2.2) podaje jednoski mocy i przelicza je (2.2) objaśnia sens fizyczny pojęcia mocy (2.2) oblicza każdą z wielkości ze W wzoru P = (2.2) oblicza moc na podsawie wykresu zależności W ( ) (8.8) wykonuje zadania złożone, sosując wzory P = W/, W =Fs, F = mg (2.2) 6.3. Energia w przyrodzie. Energia mechaniczna wyjaśnia, co o znaczy, że ciało posiada energię mechaniczną(2.4) podaje jednoskę energii 1 J podaje przykłady zmiany energii mechanicznej przez wykonanie pracy (2.4)? wyjaśnia pojęcia układu ciał wzajemnie oddziałujących oraz sił wewnęrznych w układzie i zewnęrznych spoza układu (2.3) wyjaśnia pojęcia układu ciał wzajemnie oddziałujących oraz sił wewnęrznych w układzie i zewnęrznych spoza układu (2.3) wyjaśnia i zapisuje związek D E = W z (2.3) 6.4. Energia poencjalna i kineyczna podaje przykłady ciał posiadających energię poencjalną ciężkości i energię kineyczną (2.4) wymienia czynności, kóre należy wykonać, by zmienić energię poencjalną ciała (2.4) opisuje każdy z rodzajów energii mechanicznej oblicza energię poencjalną ciężkości ze wzoru i E p = mgh kineyczną ze 2 mu wzoru E k = (2.4) 2 oblicza energię poencjalną względem dowolnie wybranego poziomu zerowego (2.4) oblicza każdą wielkość ze wzorów E p = mgh, 2 mu E k = (2.4) 2 za pomocą obliczeń udowadnia, że E k = W siły wypadkowej 6.5. Zasada zachowania energii mechanicznej omawia przemiany energii mechanicznej na podanym przykładzie (2.5) podaje przykłady przemiany energii poencjalnej w kineyczną i na odwró, posługując się zasadą zachowania energii mechanicznej (2.5) sosuje zasadę zachowania energii mechanicznej do rozwiązywania zadań obliczeniowych (2.5) objaśnia i oblicza sprawność urządzenia mechanicznego (2.5) objaśnia i oblicza sprawność urządzenia mechanicznego (2.5)

11 6.6. Dźwignia jako urządzenie uławiające wykonywanie pracy. Wyznaczanie masy za pomocą dźwigni dwusronnej wskazuje w swoim ooczeniu przykłady dźwigni dwusronnej i wyjaśnia jej prakyczną przydaność opisuje zasadę działania dźwigni dwusronnej (1.11) podaje warunek równowagi dźwigni dwusronnej (1.11) wyznacza doświadczalnie nieznaną masę za pomocą dźwigni dwusronnej, linijki i ciała o znanej masie (9.4, 8.1, 8.3, 8.10, 8.11, 8.12) opisuje zasadę działania bloku nieruchomego i kołowrou (1.11) oblicza każdą wielkość ze wzoru F 1 r 1 = F 2 r 2 (1.11)? na podsawie odpowiedniego rozumowania wyjaśnia, w jaki sposób maszyny prose uławiają nam wykonywanie pracy (1.11) oblicza niepewność pomiaru masy meodą najmniej korzysnego przypadku KLASA II 7. Przemiany energii w zjawiskach cieplnych Tema według Ocena dosaeczna 7.1. Energia wewnęrzna i jej zmiany przez wykonanie pracy podaje przykłady, w kórych na skuek wykonania pracy wzrosła energia wewnęrzna ciała (2.6) wymienia składniki energii wewnęrznej (2.6) opisuje związek średniej energii kineycznej cząseczek z emperaurą (2.6)? wyjaśnia, dlaczego podczas ruchu z arciem nie jes spełniona zasada zachowania energii mechanicznej (2.6) wyjaśnia, dlaczego przyros emperaury ciała świadczy o wzroście jego energii wewnęrznej (2.6) podaje i objaśnia związek E w śr ~ T 7.2. Cieplny przepływ energii. Rola izolacji cieplnej podaje przykłady przewodników i izolaorów ciepła oraz ich zasosowania (2.8) opisuje przepływ ciepła (energii) od ciała o wyższej emperaurze do ciała o niższej emperaurze, nasępujący przy zeknięciu ych ciał (2.6) opisuje rolę izolacji cieplnej w życiu codziennym (2.8) wykorzysując model budowy maerii, objaśnia zjawisko przewodzenia ciepła (2.7) wymienia sposoby zmiany energii wewnęrznej ciała (2.6) formułuje pierwszą zasadę ermodynamiki (2.6) 7.3. Zjawisko konwekcji objaśnia zjawisko konwekcji na przykładzie (2.11) podaje przykłady wysępowania konwekcji w przyrodzie (2.11) wyjaśnia zjawisko konwekcji (2.11) opisuje znaczenie konwekcji w prawidłowym oczyszczaniu powierza w mieszkaniach (2.11) uzasadnia, dlaczego w cieczach i gazach przepływ energii odbywa się głównie przez konwekcję (2.11) 7.4. Ciepło właściwe odczyuje z abeli warości ciepła właściwego (2.10, 8.7) analizuje znaczenie dla przyrody, dużej warości ciepła właściwego wody (8.2) opisuje proporcjonalność ilości dosarczonego ciepła do masy ogrzewanego ciała i przyrosu jego emperaury (2.10, 8.7) oblicza ciepło właściwe na na podsawie proporcjonalności Q ~ m, Q ~ D T definiuje ciepło właściwe subsancji (2.10, 8.7) oblicza każdą wielkość ze wzoru Q = c md T (2.10) w opisuje zasadę działania wymiennika ciepła i chłodnicy (2.6) opisuje zależność szybkości przekazywania ciepła od różnicy emperaur sykających się ciał

12 Q podsawie wzoru cw = m D T (2.10) wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła właściwego (2.10) sporządza bilans cieplny dla wody i oblicza szukaną wielkość (I) 7.5. Przemiany energii podczas opnienia. Wyznaczanie ciepła opnienia lodu odczyuje z abeli emperaurę opnienia i ciepło opnienia (8.6) opisuje zjawisko opnienia (sałość emperaury, zmiany energii wewnęrznej opniejących ciał) (2.9) podaje przykład znaczenia w przyrodzie dużej warości ciepła opnienia lodu (2.9) opisuje proporcjonalność ilości dosarczanego ciepła w emperaurze opnienia do masy ciała, kóre chcemy sopić (8.7) na podsawie proporcjonalności Q ~ m definiuje ciepło opnienia subsancji (8.7) oblicza każdą wielkość ze wzoru Q = mc (2.10) wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła opnienia (2.10) objaśnia, dlaczego podczas opnienia i krzepnięcia emperaura pozosaje sała, mimo zmiany energii wewnęrznej (2.7) doświadczalnie wyznacza ciepło opnienia lodu (8.12) Przemiany energii podczas parowania i skraplania opisuje zależność szybkości parowania od emperaury (2.9) odczyuje z abeli emperaurę wrzenia i ciepło parowania (8.6) analizuje (energeycznie) zjawisko parowania i wrzenia (2.9) opisuje proporcjonalność ilości dosarczanego ciepła do masy cieczy zamienianej w parę (8.7) podaje przykłady znaczenia w przyrodzie dużej warości ciepła parowania wody (2.10) opisuje zależność emperaury wrzenia od zewnęrznego ciśnienia (2.10) na podsawie proporcjonalności Q ~ m definiuje ciepło parowania (8.7) oblicza każdą wielkość ze wzoru Q = mc p (2.10) wyjaśnia sens fizyczny pojęcia ciepła parowania (2.10) opisuje zasadę działania chłodziarki (2.10) opisuje zasadę działania silnika spalinowego czerosuwowego (2.10) 8. Drgania i fale sprężyse Tema według Ocena dosaeczna 8.1. Ruch drgający wskazuje w ooczeniu przykłady ciał wykonujących ruch drgający (6.1) objaśnia, co o są drgania gasnące (6.1) podaje znaczenie pojęć: położenie równowagi, opisuje przemiany energii w ruchu drgającym (6.1) odczyuje ampliudę i okres z wykresu x ( ) dla drgającego ciała (6.4) odczyuje ampliudę i okres z wykresu x ( ) dla drgającego ciała (6.4) opisuje przykłady drgań łumionych i wymuszonych (6.2)

13 wychylenie, ampliuda, okres, częsoliwość dla ruchu wahadła i ciężarka na sprężynie (6.1) 8.2. Wahadło. Wyznaczanie okresu i częsoliwości drgań doświadczalnie wyznacza okres i częsoliwość drgań wahadła i ciężarka na sprężynie (9.12, 8.1, 8.6, 8.10, 8.11, 8.12) opisuje zjawisko izochronizmu wahadła (6.2) wykorzysuje drugą zasadę dynamiki do opisu ruchu wahadła (1.7, 6.1) 8.3. Fale sprężyse demonsruje falę poprzeczną i podłużną (8.1) podaje różnice między ymi falami (6.4) demonsrując falę, posługuje się pojęciami długości fali, szybkości rozchodzenia się fali, kierunku rozchodzenia się fali (6.3) wykazuje w doświadczeniu, że fala niesie energię i może wykonać pracę (6.3) opisuje mechanizm przekazywania drgań jednego punku ośrodka do drugiego w przypadku fali na napięej linie i sprężynie sosuje wzory l = u T oraz l = u f do obliczeń (6.4) uzasadnia, dlaczego fale podłużne mogą się rozchodzić w ciałach sałych, cieczach i gazach, a fale poprzeczne ylko w ciałach sałych (6.3) uzasadnia, dlaczego fale podłużne mogą się rozchodzić w ciałach sałych, cieczach i gazach, a fale poprzeczne ylko w ciałach sałych (6.3) 8.4. Dźwięki i wielkości, kóre je opisują. Badanie związku częsoliwości drgań z wysokością dźwięku. Ulradźwięki i infradźwięki wywarza dźwięki o małej i dużej częsoliwości (9.13) wymienia, od jakich wielkości fizycznych zależy wysokość i głośność dźwięku (6.6) wyjaśnia, jak zmienia się powierze, gdy rozchodzi się w nim fala akusyczna (6.6)? opisuje mechanizm wywarzania dźwięku w insrumenach muzycznych (6.5) podaje rząd wielkości szybkości fali dźwiękowej w powierzu (6.4) wyjaśnia, co nazywamy ulradźwiękami i infradźwiękami (6.4) opisuje doświadczalne badanie związku częsoliwości drgań źródła z wysokością dźwięku (9.13, 8.1) podaje cechy fali dźwiękowej (częsoliwość 16 Hz Hz, fala podłużna, szybkość w powierzu) (6.6) opisuje wysępowanie w przyrodzie i zasosowania infradźwięków i ulradźwięków (np. w medycynie) (6.7) rysuje wykres obrazujący drgania cząsek ośrodka, w kórym rozchodzą się dźwięki wysokie i niskie, głośne i ciche 9. O elekryczności saycznej Tema według Ocena dosaeczna 9.1. Elekryzowanie przez arcie i zeknięcie z ciałem naelekryzowany m opisuje budowę aomu i jego składniki (4.5) elekryzuje ciało przez poarcie i zeknięcie z ciałem naelekryzowanym (9.6, 4.1) wskazuje w ooczeniu zjawiska elekryzowania przez arcie (4.1) objaśnia elekryzowanie przez doyk (4.1)? określa jednoskę ładunku (1 C) jako wielokroność ładunku elemenarnego (4.5) wyjaśnia elekryzowanie przez arcie (analizuje przepływ elekronów) (4.5) 9.2. Siły wzajemnego bada doświadczalnie oddziaływanie między bada doświadczalnie oddziaływania między podaje jakościowo, od czego zależy warość siły podaje i objaśnia prawo Coulomba rysuje wekory sił wzajemnego oddziaływania dwóch kulek

14 oddziaływania ciał naelekryzowanyc h ciałami naelekryzowanymi przez arcie i formułuje wnioski (9.6, 4.2, 8.1, 8.2) ciałami naelekryzowanymi przez zeknięcie i formułuje wnioski (9.6, 4.2, 8.1, 8.2)? wzajemnego oddziaływania ciał naelekryzowanych? naelekryzowanych różnoimiennie lub jednoimiennie 9.3. Przewodniki i izolaory podaje przykłady przewodników i izolaorów (4.3) opisuje budowę przewodników i izolaorów (rolę elekronów swobodnych) (4.3) objaśnia pojęcie jon (4.5) opisuje budowę krysaliczną soli kuchennej (3.2) wyjaśnia, jak rozmieszczony jes, uzyskany na skuek naelekryzowania, ładunek w przewodniku, a jak w izolaorze (4.3) porafi doświadczalnie wykryć, czy ciało jes przewodnikiem czy izolaorem (4.4) 9.4. Zjawisko indukcji elekrosaycznej. Zasada zachowania ładunku objaśnia budowę i zasadę działania elekroskopu analizuje przepływ ładunków podczas elekryzowania przez doyk, sosując zasadę zachowania ładunku (4.4) opisuje mechanizm zobojęniania ciał naelekryzowanych (meali i dielekryków) (4.4) wyjaśnia uziemianie ciał (4.4) demonsruje elekryzowanie przez indukcję (4.1)? wyjaśnia elekryzowanie przez indukcję (4.3) wyjaśnia mechanizm wyładowań amosferycznych objaśnia, kiedy obserwujemy polaryzację izolaora 9.5. Pole elekrosayczne opisuje oddziaływanie ciał naelekryzowanych na odległość, posługując się pojęciem pola elekrosaycznego (4.2) opisuje siły działające na ładunek umieszczony w cenralnym i jednorodnym polu elekrosaycznym uzasadnia, że pole elekrosayczne posiada energię 9.6. Napięcie elekryczne Wyprowadza wzór na napięcie między dwoma punkami pola elekrycznego rozwiązuje złożone zadania ilościowe 10. Prąd elekryczny Tema według Ocena dosaeczna Prąd elekryczny w mealach. Napięcie elekryczne podaje jednoskę napięcia (1 V) (4.8) wskazuje wolomierz, jako przyrząd do pomiaru napięcia (8.12) opisuje przepływ prądu w przewodnikach, jako ruch elekronów swobodnych (4.6) posługuje się inuicyjnie pojęciem napięcia elekrycznego (4.8) za pomocą modelu wyjaśnia pojęcie i rolę napięcia elekrycznego zapisuje wzór definicyjny napięcia elekrycznego wykonuje obliczenia, sosując definicję napięcia wymienia i opisuje skuki

15 przepływu prądu w przewodnikach (4.13) Źródła prądu. Obwód elekryczny Naężenie prądu wymienia źródła napięcia: ogniwo, akumulaor, prądnica (4.8) buduje najprosszy obwód składający się z ogniwa, żarówki (lub opornika) i wyłącznika (4.12) podaje jednoskę naężenia prądu (1 A) (4.7) buduje najprosszy obwód prądu i mierzy naężenie prądu w ym obwodzie (4.7) rysuje schema najprosszego obwodu, posługując się symbolami elemenów wchodzących w jego skład (4.12) oblicza naężenie prądu ze q wzoru I = (4.7) wskazuje kierunek przepływu elekronów w obwodzie i umowny kierunek prądu (4.6) objaśnia proporcjonalność q ~ (4.7)? oblicza każdą wielkość ze q wzoru I = (4.7) mierzy napięcie na żarówce (oporniku) (8.12) przelicza jednoski ładunku (1 C, 1 Ah, 1 As) (4.7) wykorzysuje w problemach jakościowych związanych z przepływem prądu zasadę zachowania ładunku Prawo Ohma. Wyznaczanie oporu elekrycznego przewodnika Obwody elekryczne i ich schemay podaje jego jednoskę (1 W ) (4.9) buduje prosy obwód (jeden odbiornik) według schemau (9.7, 8.1, 4.12) mierzy napięcie i naężenie prądu na odbiorniku podaje prawo Ohma (4.9) mierzy naężenie prądu w różnych miejscach obwodu, w kórym odbiorniki są połączone szeregowo lub równolegle (8.12) mierzy napięcie na odbiornikach wchodzących w skład obwodu, gdy odbiorniki są połączone szeregowo lub równolegle (8.12) wykazuje doświadczalnie, że odbiorniki połączone szeregowo mogą pracować ylko równocześnie, a połączone równolegle mogą pracować niezależnie od pozosałych oblicza opór przewodnika na U podsawie wzoru R = I (4.9) oblicza opór, korzysając z wykresu I(U) rysuje schemay obwodów elekrycznych, w skład kórych wchodzi kilka odbiorników buduje obwód elekryczny zawierający kilka odbiorników według podanego schemau (9.7) wykazuje doświadczalnie proporcjonalność I ~ U i definiuje opór elekryczny przewodnika (9.8) (8.7) oblicza wszyskie wielkości ze U wzoru R = (4.9) I objaśnia, dlaczego odbiorniki połączone szeregowo mogą pracować ylko równocześnie, a połączone równolegle mogą pracować niezależnie od pozosałych wyjaśnia, dlaczego urządzenia elekryczne są włączane do sieci równolegle sporządza wykresy I(U) oraz odczyuje wielkości fizyczne na podsawie wykresów oblicza opór zasępczy w połączeniu szeregowym i równoległym odbiorników objaśnia rolę bezpiecznika w insalacji elekrycznej wyjaśnia przyczyny zwarcie w obwodzie elekrycznym wyjaśnia przyczyny porażeń prądem elekrycznym uwzględnia niepewności pomiaru na wykresie zależności I(U) oblicza niepewności przy pomiarach miernikiem cyfrowym Praca i moc prądu elekrycznego odczyuje i objaśnia dane z abliczki znamionowej odbiornika (9.5) oblicza pracę prądu elekrycznego ze wzoru W = UI (4.10) oblicza każdą z wielkości wysępujących we wzorach W = UI rozwiązuje problemy związane z przemianami energii w odbiornikach energii podaje definicję sprawności urządzeń elekrycznych

16 odczyuje zużyą energię elekryczną na liczniku (4.10) podaje przykłady pracy wykonanej przez prąd elekryczny (4.13) podaje jednoski pracy prądu 1 J, 1 kwh podaje jednoskę mocy 1 W, 1 kw podaje rodzaj energii, w jaki zmienia się energia elekryczna w doświadczeniu, w kórym wyznaczamy ciepło właściwe wody za pomocą czajnika elekrycznego (9.5, 4.13) oblicza moc prądu ze wzoru P = UI (4.10) przelicza jednoski pracy oraz mocy prądu (4.11) opisuje doświadczalne wyznaczanie mocy żarówki (9.9, 8.1, 8.12) objaśnia sposób, w jaki wyznacza się ciepło właściwe wody za pomocą czajnika elekrycznego (9.5) 2 U R W = 2 W = I R (4.10, 4.11) opisuje przemiany energii elekrycznej w grzałce, silniku odkurzacza, żarówce (4.13) objaśnia sposób dochodzenia do P wzoru cw = (9.5) m D T wykonuje obliczenia (9.5) zaokrągla wynik do rzech cyfr znaczących (8.11) elekrycznej podaje przykłady możliwości oszczędzania energii elekrycznej KLASA III 11. Zjawiska magneyczne. Fale elekromagneyczne Tema według Ocena dosaeczna Właściwości magnesów rwałych Przewodnik z prądem jako źródło pola magneycznego podaje nazwy biegunów magneycznych i opisuje oddziaływania między nimi (5.1) opisuje sposób posługiwania się kompasem (5.2) demonsruje działanie prądu w przewodniku na igłę magneyczną umieszczoną w pobliżu, w ym: zmiany kierunku wychylenia igły przy zmianie kierunku opisuje zachowanie igły magneycznej w pobliżu magnesu (5.2) wyjaśnia zasadę działania kompasu (5.2) sosuje regułę prawej dłoni w celu określenia położenia biegunów magneycznych dla zwojnicy, przez kórą płynie prąd elekryczny opisuje budowę elekromagnesu opisuje oddziaływanie magnesu na żelazo i podaje przykłady wykorzysania ego oddziaływania (5.3) do opisu oddziaływania używa pojęcia pola magneycznego (5.2) opisuje pole magneyczne zwojnicy opisuje rolę rdzenia w elekromagnesie (5.6) wyjaśnia zasosowania elekromagnesu (np. dzwonek za pomocą linii przedsawia pole magneyczne magnesu i Ziemi opisuje właściwości magneyczne subsancji podaje przykłady zjawisk związanych z magneyzmem ziemskim wyjaśnia, dlaczego nie można uzyskać pojedynczego bieguna magneycznego

17 prądu oraz zależność wychylenia igły od pierwonego jej ułożenia względem przewodnika (9.10, 8.1, 5.4) opisuje działanie elekromagnesu na znajdujące się w pobliżu przedmioy żelazne i magnesy (5.5) (5.5) elekryczny) Zasada działania silnika zasilanego prądem sałym Zjawisko indukcji elekromagneycz nej objaśnia, jakie przemiany energii zachodzą w silniku elekrycznym podaje przykłady urządzeń z silnikiem na podsawie oddziaływania elekromagnesu z magnesem wyjaśnia zasadę działania silnika na prąd sały (5.6) podaje informacje o prądzie zmiennym w sieci elekrycznej buduje model i demonsruje działanie silnika na prąd sały (5.6, 8.1) wyjaśnia zjawisko indukcji elekromagneycznej wskazuje znaczenie odkrycia ego zjawiska dla rozwoju cywilizacji Fale elekromagneycz ne wskazuje najprossze przykłady zasosowania fal elekromagneycznych (7.12) nazywa rodzaje fal elekromagneycznych (radiowe, mikrofale, promieniowanie podczerwone, świało widzialne, promieniowanie nadfioleowe, rengenowskie) (7.12) podaje inne przykłady zasosowania fal elekromagneycznych (7.12) omawia widmo fal elekromagneycznych podaje niekóre ich właściwości (rozchodzenie się w próżni, 8 szybkość c = 3 10 m s, różne długości fal) (7.11) opisuje fale elekromagneyczne jako przenikanie się wzajemne pola magneycznego i elekrycznego (7.1) opisuje fale elekromagneyczne jako przenikanie się wzajemne pola magneycznego i elekrycznego (7.1) 12. Opyka

18 Tema według Ocena dosaeczna Źródła świała. Prosoliniowe rozchodzenie się świała podaje przykłady źródeł świała (7.2) opisuje sposób wykazania, że świało rozchodzi się po liniach prosych (7.2) wyjaśnia powsawanie obszarów cienia i półcienia za pomocą prosoliniowego rozchodzenia się świała w ośrodku jednorodnym (7.2) objaśnia zjawiska zaćmienia Słońca i Księżyca objaśnia zjawiska zaćmienia Słońca i Księżyca Odbicie świała. wskazuje ką padania i odbicia od powierzchni gładkiej (7.3) podaje prawo odbicia opisuje zjawisko rozproszenia świała na powierzchniach chropowaych (7.3) Obrazy w zwierciadłach płaskich wywarza obraz w zwierciadle płaskim podaje cechy obrazu powsającego w zwierciadle płaskim (7.3) rysuje konsrukcyjnie obraz punku lub odcinka w zwierciadle płaskim (7.3) rysuje konsrukcyjnie obraz dowolnej figury w zwierciadle płaskim (7.3) rysuje konsrukcyjnie obraz dowolnej figury w zwierciadle płaskim (7.3) Obrazy w zwierciadłach kulisych szkicuje zwierciadło kulise wklęsłe (7.4) wywarza obraz w zwierciadle kulisym wklęsłym (7.4) wskazuje prakyczne zasosowania zwierciadeł kulisych wklęsłych (7.4) opisuje oś opyczną główną, ognisko, ogniskową i promień krzywizny zwierciadła (7.4) wykreśla bieg wiązki promieni równoległych do osi opycznej po jej odbiciu od zwierciadła (7.4) wymienia cechy obrazów orzymywanych w zwierciadle kulisym (7.4) rysuje konsrukcyjnie obrazy w zwierciadle wklęsłym (7.4) objaśnia i rysuje konsrukcyjnie ognisko pozorne zwierciadła wypukłego (7.4) objaśnia i rysuje konsrukcyjnie ognisko pozorne zwierciadła wypukłego (7.4) Zjawisko załamania świała na granicy dwóch ośrodków podaje przykłady wysępowania zjawiska załamania świała doświadczalnie bada zjawisko załamania świała i opisuje doświadczenie (9.11, 8.1) szkicuje przejście świała przez granicę dwóch ośrodków i oznacza ką padania i ką załamania (7.5) wyjaśnia pojęcie gęsości opycznej (im większa szybkość rozchodzenia się świała w ośrodku ym rzadszy ośrodek) (7.5) opisuje zjawisko całkowiego wewnęrznego odbicia (7.5) wyjaśnia budowę świałowodów opisuje ich wykorzysanie w medycynie i do przesyłania informacji (7.5) Przejście świała przez pryzma. Barwy rozpoznaje ęczę jako efek rozszczepienia świała słonecznego (7.9) wyjaśnia rozszczepienie świała w pryzmacie posługując się pojęciem świało białe (7.9) opisuje świało białe, jako mieszaninę barw (7.10) wyjaśnia pojęcie świała jednobarwnego (monochromaycznego) i prezenuje je za pomocą wskaźnika laserowego (7.10) wyjaśnia, na czym polega widzenie barwne (7.10) wyjaśnia działanie filrów opycznych oblicza zdolność skupiającą soczewki ze wzoru 1 z = f i wyraża ją w diopriach (7.6) Soczewki skupiające i rozpraszające posługuje się pojęciem ogniska, ogniskowej i osi głównej opycznej (7.6) opisuje bieg promieni równoległych do osi opycznej, przechodzących doświadczalnie znajduje ognisko i mierzy ogniskową soczewki skupiającej (7.6)

19 przez soczewkę skupiającą i rozpraszającą (7.6) Orzymywanie obrazów za pomocą soczewek. Wady wzroku. Krókowzrocznoś ć i dalekowzrocznoś ć wywarza za pomocą soczewki skupiającej osry obraz przedmiou na ekranie (9.14, 8.1) podaje rodzaje soczewek (skupiająca, rozpraszająca) do korygowania każdej z wad wzroku (7.8) rysuje konsrukcje obrazów wyworzonych przez soczewki skupiające (7.7) rozróżnia obrazy rzeczywise, pozorne, prose, odwrócone, powiększone, pomniejszone (7.7) wyjaśnia, na czym polegają wady wzroku: krókowzroczności i dalekowzroczności (7.8) opisuje zasadę działania prosych przyrządów opycznych (lupa, oko) (7.7) rysuje konsrukcje obrazów wyworzonych przez soczewki rozpraszające (7.7) wyjaśnia zasadę działania innych przyrządów opycznych np. aparau foograficznego) podaje znak zdolności skupiającej soczewek korygujących krókowzroczność i dalekowzroczność (7.8) Porównanie rozchodzenia się fal mechanicznych i elekromagneycz nych. Maksymalna szybkość przekazywania informacji wymienia ośrodki, w kórych rozchodzi się każdy z ych rodzajów fal porównuje szybkość rozchodzenia się obu rodzajów fal wyjaśnia ranspor energii przez fale sprężyse i elekromagneyczne (7.1) porównuje wielkości fizyczne opisujące e fale i ich związki dla obu rodzajów fal opisuje mechanizm rozchodzenia się obu rodzajów fal wymienia sposoby przekazywania informacji i wskazuje rolę fal elekromagneycznych (7.1)

20 V. EWALUACJA PRZEDMIOTOWEGO SYSTEMU OCENIANIA. Nauczyciel fizyki będzie przeprowadzać ewaluację zasad oceniania na podsawie analizy pracy i wyników nauczania dokonywanej po zakończeniu roku, ankie i zmian w prawie oświaowym.