WAŻNE: Słowo 'auto' oznacza, że konfigurujemy interfejs fizyczny. Wymienione po nim nazwy

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "WAŻNE: Słowo 'auto' oznacza, że konfigurujemy interfejs fizyczny. Wymienione po nim nazwy"

Małgorzata Leszczyńska
7 lat temu
Przeglądów:

Konfiguracja sieci w systemie Linux Debian Jedną z najważniejszych funkcjonalności dla serwera jest oczywiście połączenie z siecią lokalną/rozległą.

1 Konfiguracja sieci w systemie Linux Debian Jedną z najważniejszych funkcjonalności dla serwera jest oczywiście połączenie z siecią lokalną/rozległą. System Linux od samego początku budowany był z myślą o sieci zaraz przy starcie systemu inicjowane jest połączenie sieciowe, ustalane adresy IP itp.; dzieje się tak dlatego, że już w samo jądro wkompilowany jest sterownik karty sieciowej. Rozwiązanie to jest zupełnie inne niż w systemie Microsoftu tam połączenie sieciowe jest inicjowane na wyraźne życzenie usług/aplikacji zainstalowanych w systemie (tzw. Winsocket) pod warunkiem, że w systemie jest zainstalowany odpowiedni sterownik komunikujący się z jądrem systemu. Sama konfiguracja sieci różni się w zależności od posiadanej wersji systemu (np. plik konfiguracji w systemie Red Hat będzie różnił się od konfiguracji w Debianie) czy też zainstalowanych pakietów (przykładowo system Linux z nakładką graficzną posiada niezależną konfigurację sieci tylko dla niej; odpowiada za nią pakiet NetworkManager). W naszym wypadku dostęp do pliku konfiguracyjnego: /etc/network/interfaces gdzie interfaces to właśnie plik konfiguracyjny. Otwieramy go naszym ulubionym edytorem tekstowym (np. nano). Jego zawartość może być różna, w zależności ile posiadamy kart sieciowych. Przykładowy zrzut z naszej wersji Debiana: Proszę zauważyć, że tutaj, podobnie jak przy repozytoriach, znak # oznacza linię komentarza. Cokolwiek nie znajdzie się w danej linii po tym znaku nie będzie liczone do konfiguracji! Pierwsze dwie linie komentarza wyjaśniają zastosowanie edytowanego pliku oraz podpowiadają gdzie w systemie można uzyskać więcej informacji - dokładnie trzeba w linii poleceń wpisać man interfaces Pierwszym konfigurowanym interfejsem sieciowym jest... pętla zwrotna. Należy ona do interfejsów wirtualnych chociaż w tym konkretnym wypadku skonfigurowano ją jako interfejs fizyczny (jak większość interfejsów zresztą). W systemach Unix/Linux pętla zwrotna posiada nazwę lo. WAŻNE: Słowo 'auto' oznacza, że konfigurujemy interfejs fizyczny. Wymienione po nim nazwy

2 interfejsów (można wpisać kilka nazw oddzielonych spacjami) będą domyślnie podnoszone przez system; warunkiem jest posiadanie tychże kart sieciowych Następna linia, zaczynająca się od iface, określa konfigurację danego interfejsu (w tym przypadku lo). Słowo inet oznacza, że konfigurujemy protokół IPv4 (dla IPv6 byłoby inet6). Słowo loopback oznacza, że konfiguracja dotyczy pętli zwrotnej (przydzielenie adresu ). Przyjrzyjmy się teraz dwóm liniom pod komentarzem #The primary network configuration Przy interfejsie eth0 nie ma słowa auto a jednak jest przez nasz system widziany i skonfigurowany. Tutaj wykorzystana została komenda allow-hotplug. Pozwala ona na skonfigurowanie interfejsu w przypadku gdy zostanie on podłączony do komputera (wykryty przez jądro systemu); w innym wypadku jego konfiguracja zostanie pominięta. Parametr pozwala na dodanie wielu interfejsów w ramach jednego polecenia lecz konfiguruje tylko jeden interfejs, resztę traktując jako kopię zapasową. Przykładowo gdybyśmy zadeklarowali interfejs eth0 oraz eth1 to konfigurowanym w pierwszej kolejności interfejsem byłby eth0. Jednak gdyby coś się z nim stało to został by on przez system wyłączony, a podłączonym interfejsem byłby eth1. Zakładając, że zawsze będziemy mieli ten interfejs podłączony możemy zamienić tę komendę na auto eth0. INFORMACJA: Demon sieciowy nie zna komendy auto lecz allow-auto jednak dla wygody administratora wymyślono jej synonim. Podstawową zmianą w drugiej linii opisywanego przypadku jest pojawienie się wyrazu DHCP. Informuje ona demona sieciowego iż ma żądać dla tego interfejsu ustawień sieciowych (adres, brama, DNS) od serwera/serwerów DHCP znajdujących się w obrębie sieci lokalnej/rozległej. W ten oto sposób dokonywana jest podstawowa konfiguracja sieci w systemie Linux. Jednak zdarza się, że jako administratorzy będziemy musieli skonfigurować dodatkowy interfejs sieciowy. W tym momencie można by pomyśleć by dodać dodatkowy interfejs do linii allow-hotplug eth0 eth1 I w zasadzie byłoby to poprawne. Z tym, że system skonfiguruje pierwszy zgłoszony przez jądro interfejs, resztę pozostawiając nieskonfigurowaną (przykład powyżej!). Ponieważ nie jest to dla nas korzystne dodajemy nowe linie do ustawień (drugi komentarz): auto eth1 iface eth1 inet dhcp Dzięki temu nasz drugi interfejs NA PEWNO zostanie przez system podniesiony (w przypadku braku fizycznego interfejsu otrzymamy komunikat błędu/ostrzeżenia przy wczytywaniu konfiguracji). Teraz jednak chcielibyśmy, aby eth1 miał statyczny adres ponieważ ma on być interfejsem serwera w sieci lokalnej (interfejs eth0 zapewnia serwerowi dostęp do sieci rozległej). Załóżmy, że komputer ma poosiadać adres /24, bramę a DNS oraz Konfiguracja będzie wyglądać następująco:

#Secondary network interface auto eth1 iface eth1 inet static address 192.168.1.70 gateway 192.168.1.254 dns-nameservers 8.8.8.8 192.168.1.254 Całość takiej konfiguracji będzie wyglądać zatem następująco: WAŻNE!

3 #Secondary network interface auto eth1 iface eth1 inet static address gateway dns-nameservers Całość takiej konfiguracji będzie wyglądać zatem następująco: WAŻNE!! Proszę nie stosować PODANEJ KONFIGURACJI NA ZAJĘCIACH! Może to spowodować nieokreślone konflikty sieciowe! W celu zastosowania konfiguracji proszę spojrzeć do ZADAŃ! Aby zrestartować działanie sieci należy podać komendę: /etc/init.d/networking restart Następnie konfigurację sprawdzić poleceniem ifconfig Powinniśmy uzyskać informacje podobne do tych na zrzucie (przedstawiono fragment):

4 RĘCZNE USTAWIANIE KONFIGURACJI System pozwala także na ręczne ustawianie adresu sieci jednorazowo na chwilę bądź do restartu systemu. Służy do tego wspominane wcześniej polecenie ifconfig. Dzięki niemu możemy np. wyłączać lub wyłączać wskazany interfejs, zmieniać adres i maskę sieci czy też zmieniać pewne opcje interfejsu. Możliwości jest bardzo dużo dlatego opisane zostaną tylko najczęściej wykorzystywane opcje, o reszcie można dowiedzieć się z podręcznika polecenia (man ifconfig). a) sprawdzenie aktualnej konfiguracji dla danego interfejsu (eth1): ifconfig eth1 b) wyłączenie interfejsu eth1 ifconfig eth1 down c) włączenie ifconfig eth1 up d) zmiana adresu IP wraz ze zmianą maski oraz MTU (Maximum Transmission Unit) ifconfig eth netmask mtu 1455 e) zmiana adresu MAC: ifconfig eth1 hw ether 00:12:27:b5:61:50 WAŻNE! Zmiana sprzętowego adresu (MAC) powinno dokonywać się tylko w uzasadnionych przypadkach! Zmiany w celu np. wykonywania operacji sieciowych w imieniu innego komputera mogą być traktowane jak przestępstwo. Zmiany bramy dokonuje się poprzez inne polecenie route. Wpisując polecenie otrzymamy tabelę z aktualną tablicą routingu. Jeżeli zmienimy adres IP i będziemy chcieli zmienić domyślną bramę na inną musimy wydać stosowne polecenie: route add default gw Od tego momentu naszą domyślną bramą wyjściową będzie podany wyżej adres (serwera bądź routera). Zmiana ustawień DNS najszybciej dokona się poprzez plik /etc/resolv.conf. Wystarczy w plik wpisać dowolne adresy, z jakich chcemy skorzystać (otwieramy poprzez polecenie nano /etc/resolv.conf): nameserver nameserver Po zapisaniu adresy te będą natychmiast zaakceptowane przez serwer. Trzeba jednak pamiętać, że ulegną one zmianie zaraz po restarcie systemu (jak zresztą wszystkie ustawienia z tego rozdziału). Więcej o adresach DNS -

5 TWORZENIE WIELU INTERFEJSÓW SIECIOWYCH W RAMACH JEDNEGO ADRESU FIZYCZNEGO System Linux posiada jeszcze jedną, nad wyraz użyteczną możliwość tworzenie w ramach jednego interfejsu jednego bądź kilku interfejsów wirtualnych. Dzięki temu możemy odseparowywać poszczególne sieci od siebie, filtrować ruch pomiędzy kilkoma podsieciami a nawet, w dalszej perspektywie, umożliwiać wielu podsieciom uzyskiwania osobnych adresów IP. Załóżmy, że chcemy uzyskać dwa interfejsy sieciowe w ramach karty eth1. Pierwsza wirtualna karta ma posiadać aktualną konfigurację, druga ma być serwerem i bramą dla podsieci /24. Plik konfiguracyjny musi się więc zmienić z: #Secondary network interface auto eth1 iface eth1 inet eth1 address gateway dns-nameservers na #Secondary network interface auto eth1:0 iface eth1:0 inet static address gateway dns-nameservers auto eth1:1 iface eth1:1 inet static address broadcast Oczywiście polecenie broadcast jest opcjonalne (ten adres jest przeważnie rozgoszeniem, ale można poinformować system o tym fakcie). I... to wszystko! Po restarcie interfejsów (polecenie w pierwszym rozdziale) wszystko będzie działać. UWAGA! Interfejsy wirtualne będą ograniczane przepustowością fizycznego interfejsu. Dlatego tego typu operację powinno stosować się jedynie w konkretnych wypadkach, wymagającego tego podejścia. ZADANIA (OPIS I WYKONANIE): 1) W jaki sposób dokonywane jest wczytanie konfiguracji z pliku /etc/network/interfaces? 2) Czy istnieje możliwość stałego dodania konkretnej trasy pakietów (route) bez zapisywania jej w konfiguracji pliku interfaces? 3) W jaki sposób można zapobiec zamianie adresów DNS po restarcie systemu bez wpisywania ich statycznie w pliku interfaces. 4) Jakie użyteczne opcje posiada polecenie ifconfig oraz route nie wymienione w tekście? 5) Proszę przetestować ustawienia wirtualnych interfejsów sieciowych (w parach). Opisać

6 konfigurację oraz pozyskane rezultaty. DLA INTERFEJSÓW NALEŻY USTAWIAĆ ADRESY Z KLASY A ( /8), z czego trzeci i/lub drugi człon powinien posiadać numer z dziennika. Ma to zapobiec konfliktom sieciowym!

Podobne dokumenty

Wprowadzenie 5 Rozdział 1. Lokalna sieć komputerowa 7

Wprowadzenie 5 Rozdział 1. Lokalna sieć komputerowa 7 System operacyjny 7 Sieć komputerowa 8 Teoria sieci 9 Elementy sieci 35 Rozdział 2. Sieć Linux 73 Instalowanie karty sieciowej 73 Konfiguracja interfejsu