Jakość życia chorych na nowotwory w okresie przedoperacyjnym

Transkrypt

1 Jakość życia chorych na nowotwory w okresie przedoperacyjnym Aleksandra Wróbel 1 Ilona Rozalska- Walaszek 1 Anna Aftyka 1 1. Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej Wstęp: Oceniając jakość życia osób chorych należy zwrócić uwagę na konieczność rozróżnienia obiektywnego stanu zdrowia podmiotu badań i jego subiektywnego poczucia. Uwzględnia się rodzaj choroby, nasilenie objawów i wynikające z nich ograniczenia oraz społeczne i ekonomiczne konsekwencje choroby. Konsekwencją dokonywanej przez badanych subiektywnej oceny stanu zdrowia jest wyodrębnienie poczucia jakości ich życia. [Okła, Steuden 2006] Cel: Celem badania było określenie poziomu jakości życia pacjentów hospitalizowanych w celu operacyjnego usunięcia guza nowotworowego. Materiał i Metoda: Badaniami objętych zostało 101 osób z rozpoznaniem choroby nowotworowej hospitalizowanych w okresie od listopada 2009 do czerwca 2010 w oddziałach: Chirurgicznego z pododdziałem Laryngologicznym, Urologicznego i Ginekologicznego, Okręgowego Szpitala Kolejowego w Lublinie. Wnioski: 1. Jakość życia w grupie osób chorych na nowotwory w bezpośrednim okresie przedoperacyjnym jest obniżona. 2.Poziom ogólnej oceny stanu zdrowia badanych osób wyniósł 25,14 przy możliwym maksymalnym wyniku równym 100, co jest wynikiem znacznie niższy niż uzyskane w większości grup porównawczych. 3.Wyniki uzyskane w pięciu wymiarach, które rzutują bezpośrednio na poziom jakości życia badanych osób, wskazują na jej obniżenie. 4.Uzyskane wielkości natężenia objawów somatycznych w badanej grupie, w porównaniu wynikami innych badaczy wskazuje na wysokie natężenie problemu.5. Natężenie problemów finansowych bezpośrednio związanych z chorobą nowotworową jest wysokie i wpływa negatywnie na jakość życia badanych.

2 Sytuacja psychospołeczna rodziców dzieci hospitalizowanych w Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka Anna Aftyka 1 Ilona Rozalska- Walaszek 1 Aleksandra Wróbel 1 1. Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej Wstęp. Zagrożenie życia dziecka to jeden z najsilniejszych stresorów, jakich może doświadczyć człowiek. Ta traumatyczna sytuacja jest udziałem wszystkich rodziców dzieci hospitalizowanych w Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka (OITN). W Polsce mamy do czynienia z koncentracją personelu OITN na zadaniach stricte terapeutycznych, natomiast kwestie związane z radzeniem sobie rodziców w sytuacji traumy są poruszane stosunkowo rzadko i fragmentarycznie. Cel pracy: Analiza sytuacji psychospołecznej rodziców dzieci hospitalizowanych w OITN. Materiał i metoda. Badanie miało charakter jakościowy. Zastosowano w nim szereg standaryzowanych narzędzi badawczych: Skalę Odczuwanego Stresu (PSS-10), Wielowymiarowy Kwestionariusz do Pomiaru Radzenia Sobie ze Stresem (COPE), Skalę Wpływu Zdarzeń (IES-R), Parental Stressor Scale: Neonatal Intensive Care Unit (PSS: NICU) oraz Nurse Parent Support Tool (NPTS) oraz autorskie kwestionariusze zawierające dane o noworodkach i ich rodzicach. W badaniu udział wzięło sześcioro rodziców dzieci hospitalizowanych w OITN Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Lublinie. Dodatkowo analizie poddano szereg pisemnych wypowiedzi rodziców dzieci, które w przeszłości były hospitalizowane w tym oddziale. Wyniki badań. U wszystkich rodziców stwierdzono wysoki poziom stresu. Najczęściej wykorzystywanymi strategiami radzenia sobie ze stresem były: Zwrot ku Religii, Aktywne Radzenie Sobie oraz Planowanie i Poszukiwanie Wsparcia Instytucjonalnego. Największy poziom stresu rodziców dzieci hospitalizowanych w OITN był związany z wyglądem dziecka i stosowanymi procedurami leczniczym. Lekarze, podobnie jak pielęgniarki, najczęściej udzielali rodzicom wsparcia instrumentalnego, a najrzadziej wsparcia emocjonalnego i wartościującego. Objawy zespołu stresu pourazowego stwierdzono u dwojga rodziców. Wnioski. Rodzice dzieci leczonych w OITN wymagają wczesnej pomocy psychologicznej, w tym wdrożenia psychoterapii podstawowej, prowadzonej przez pielęgniarki i lekarzy będących pracownikami OITN. Wskazane jest pogłębianie umiejętności w zakresie psychoterapii, np. przez

3 uczestnictwo w kursie specjalistycznym Prowadzenie psychoterapii podstawowej z wykorzystaniem elementów psychoterapii kwalifikowanej. Rozwój potraumatyczny u rodziców dzieci hospitalizowanych w Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka Anna Aftyka 1 Ilona Rozalska- Walaszek 1 Aleksandra Wróbel 1 1. Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej Wstęp Narodziny skrajnych wcześniaków i ciężko chorych, wymagających hospitalizacji w Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka (OITN) dzieci, to sytuacje ekstremalnie stresujące. Jednak trauma związana z tym doświadczeniem może wiązać się z szeregiem pozytywnych zmian, określanych mianem rozwoju potraumatycznego. Materiał i metoda. Badaną grupę stanowiło 60 matek i ojców dzieci w wieku od 1 do 16 miesięcy, które w okresie noworodkowym były hospitalizowane w Oddziale Intensywnej Noworodka Uniwersyteckiego Szpitala Dzieciecego w Lublinie. Narzędzie badawcze zawierało szereg standaryzowanych skal, takich jak: Skala Odczuwanego Stresu (PSS-10), Inwentarz Potraumatycznego Rozwoju (PTGI), Skala Wpływu Zdarzeń (IES-R) oraz kwestionariusz własny. Wyniki. Rozwój potraumatyczny mierzony za pomocą kwestionariusza PTGI w grupie rodziców dzieci hospitalizowanych w OITN wyniósł średnio 66,1±20,5 punktu. Respondenci w największym stopniu doświadczali zmian związanych z większym docenianiem życia, a rzadziej zmian w relacjach z innymi, w percepcji siebie i zmian duchowych. Na poziom rozwoju potraumatycznego istotny wpływ miały: płeć i wykształcenie rodziców, losy dziecka (przeżycie lub śmierć), nasilenie objawów zespołu stresu pourazowego ogółem oraz nasilenie intruzji i pobudzenia. Wykazano brak istotnej statystycznie zależności pomiędzy obiektywnymi wykładnikami stanu zdrowia dziecka oraz nasileniem odczuwanego stresu a rozwojem potraumatycznym. Wnioski. Rodzice dzieci hospitalizowanych w Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka w dużym stopniu doświadczają rozwoju potraumatycznego. Jego poziom jest zależny od szeregu zmiennych o charakterze socjodemograficznym i psychologicznym.

4 Jakość życia pacjentów wentylowanych mechanicznie w domu Bożena Kopacz 1,2 1. Klinika Anestezjologii SPSK4 w Lublinie 2. Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej Wstęp W życiu codziennym słowo,,jakość ma różne znaczenie. W odniesieniu do życia ludzkiego odzwierciedla indywidualne odczucia i oceny człowieka. Rozumiana jako dobrostan, odnosi się zarówno do zdrowia i choroby. Jakość życia dla przeciętnego człowieka wiąże się z satysfakcją, szczęściem, spełnieniem. By osiągnąć zadowolenie dążymy do zaspokojenia potrzeb materialnych i duchowych. Satysfakcja życiowa każdego z nas uzależniona jest indywidualnych kryteriów wartości, wiążących się z osobowością człowieka i jego aspiracjami. To co jest priorytetem dla jednej osoby może nie mieć znaczenia dla kogoś innego. Rodzi się więc dysonans w uznaniu istoty życia i pomiaru jego jakości. W obecnych czasach obserwuje się postępujący proces starzenia się społeczeństwa. Domowa opieka nad pacjentami wentylowanymi mechanicznie jest to opieka nad obłożnie chorymi z niewydolnością oddechową, wymagających stosowania inwazyjnej bądź nieinwazyjnej ciągłej lub okresowej terapii oddechowej. Ten rodzaj opieki przeznaczony jest dla pacjentów niewymagających hospitalizacji w oddziale intensywnej terapii lub pobytu w zakładzie opieki całodobowej, jednak wymagających stałego specjalistycznego nadzoru lekarza, profesjonalnej pielęgnacji i rehabilitacji, którzy wyrażą świadomą zgodę na ten typ leczenia. Materiał i Metoda Wstępnym badaniem objęto 12 pacjentów wentylowanych mechanicznie w domu województwa lubelskiego, z czego 5 chorych wentylowanych inwazyjnie, a 7 w sposób nieinwazyjny. Wiek chorych waha się od 30 do 74 r.ż. Wszyscy z tej grupy chorych mieszkają z rodziną, tylko jednym z chorych opiekują się rodzice. Wyniki Jakość życia tej grupy chorych uzależniona jest od wieku pacjenta, osobowości czasu trwania choroby, zaawansowania jej, relacji rodzinnych, warunków materialnych, przyzwyczajeń związanych ze spędzaniem czasu wolnego, czy też pasji, które posiadają chorzy. 5 chorych swoje zadowolenie z jakości życia określili na poziomie zadowolenia, 3 osoby nie było wstanie ocenić poziomu zadowolenia, czy też niezadowolenia, pozostała grupa jest niezadowolona z jakości swojego życia.

5 Sugammadeks w odwracaniu bloku nerwowo-mięśniowego Iwona Morawik Anna Szewczak Magdalena Kwiatosz-Muc Anna Fijałkowska Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej, I Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Uniwersytet Medyczny w Lublinie Bezpieczeństwo chorego w czasie i po wykonanym znieczuleniu to podstawowe zadanie współczesnej anestezjologii. Celowi temu sprzyja rozwój techniki i dostępność coraz to lepiej pracującego sprzętu monitorującego funkcje życiowe chorych, szkolenie lekarzy anestezjologów i pielęgniarek anestezjologicznych oraz także rozwój środków używanych do osiągnięcia stanu znieczulenia. Nowoczesne środki znieczulenia ogólnego posiadają duży współczynnik bezpieczeństwa ich stosowania, ale pomimo wszystko nie osiągnęły jeszcze cech, które przypisywane są tzw. środkom idealnym. Równie ważne jak bezpieczeństwo chorego w czasie znieczulenia, jest bezpieczeństwo chorego po znieczuleniu gdy pozostaje on pod resztkowym działaniem środków stosowanych w czasie znieczulenia. Ponieważ to działanie może utrzymywać się czasem dość długo dlatego stosowane są preparaty odwracające działanie użytych środków. Takie postępowanie dotyczy najczęściej środków zwiotczających mięśnie z grupy niedepolaryzujących. Od wielu lat w celu odwrócenia blokady nerwowo-mięśniowej stosowana jest neostygmina. Niestety posiada ona liczne wady. W ostatnich latach pojawił się nowy preparat, który bardzo szybko i skutecznie odwraca blok wywołany środkami niedepolaryzującymi o budowie steroidowej - sugammadeks. Mechanizm jego działania polega na trwałym wiązaniu cząsteczki środka zwiotczającego oraz natychmiastowym i trwałym przerwaniu jego działania. Doświadczenia kliniczne wynikające z jego stosowania postanowiono przedstawić gronu pielęgniarek anestezjologicznych Oddziału Lubelskiego. Badania przeprowadzono u chorych znieczulanych w I Klinice Anestezjologii i Intensywnej Terapii do operacji ginekologicznych. Wszystkie chore znieczulano ogólnie metodą złożoną (sewofluran, fentanyl, wekuronium) a blok nerwowo-mięśniowy odwracany był przy użyciu polstygminy (24 chore) lub sugammadeksu (24 chore). Porównano skuteczność neostygnimy i sugammadeksu w odwracaniu bloku nerwowo-mięśniowego. Mierzono czas od podania środka do

6 uzyskania TOFR 0,9, powrotu oddechu, otwarcia oczu, ekstubacji oraz utrzymywania uniesionej głowy przez 5 s. Badane grupy nie różniły się pod względem cech demograficznych. Wszystkie badane czasy były istotnie krótsze w grupie chorych, u których stosowano sugammadeks. Uzyskane wyniki pozwalają stwierdzić, iż sugammadeks jest skuteczniejszy w odwracaniu bloku nerwowo-mięśniowego. Zmiany stężenia końcowo-wydechowego(etco2) u pacjentów w okresie bezpośrednio po znieczuleniu. Anna Szewczak 1 Rafał Rutyna 2 Iwona Morawik 1 Anna Fijałkowska- Nestorowicz 1 1 Zakład Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Opieki Medycznej, 2 I Klinika Anestezjologii i Intensywnej Terapii, UNIWERSYTET MEDYCZNY W LUBLINIE Wstęp:Jedną z istotniejszych grup powikłańwystępujących u pacjentów we wczesnym okresie pooperacyjnym są zaburzenia oddychania, które spowodowane mogą być przez stan zdrowia chorego, technikę operacyjną lub znieczulenie.przedłużone działanie anestetyków,upośledzające ośrodkową regulację oddechu, resztkowe zwiotczenie mięśni, niewłaściwa analgezja, czy przedłużająca się sedacja mogą prowadzić do poważnych zaburzeń wentylacji. Staranne oraz rozszerzone monitorowanie pacjenta w tym czasie, mogą służyć poprawie jego bezpieczeństwa. Cel: Ocena zmian stężenia końcowo-wydechowego dwutlenku węgla (E t CO 2 ) u pacjentów oddychających samodzielnie bezpośrednio po znieczuleniu. Materiały i metody: Do badania zakwalifikowano 18 chorych(wszyscy ASA II; 12 kobiet i 6 mężczyzn).u 12 pacjentów przeprowadzono operacje neurochirurgiczną a u 6 wykonano zabieg

7 torakotomii. Wszyscy badani pacjenci zostali wybudzeni i ekstubowani na sali operacyjnej a następnie przekazani do sali pooperacyjnej, gdzie rozpoczynano monitorowanie końcowo-wydechowego CO 2 za pomocą aparatu Capnostream 20p i kontynuowano przez 3-4 godziny. Wyniki:W grupie pacjentów neurochirurgicznych wystąpiły zmiany stężenia E t CO 2 u wszystkich pacjentów (12/12), trwały od 3-11 minut a najwyższa wartość wyniosła 50 mmhg. W grupie pacjentów torakochirurgicznych zmiany obserwowano u 1 pacjenta (1/6), trwały 2 minut a najwyższa wartość wyniosła 47 mmhg. U nikogo nie doszło do poważnych powikłań, takich jak: bezdechy, desaturacje, skurcz oskrzeli, konieczność intubacji. Wszyscy zostali przekazani w dobrym stanie na oddział macierzysty. Wnioski:Urządzenie Capnostream 20p umożliwia rejestrację epizodów hiperkapnii we wczesnym okresie pooperacyjnym. Zaobserwowane wzrosty wydechowego dwutlenku węgla były nieistotne klinicznie.