Ćwiczenie nr 4 Zautomatyzowane tworzenie dokumentacji

Transkrypt

1 Ćwiczenie nr 4 Zautomatyzowane tworzenie dokumentacji technicznej Od wersji 2013 programu AutoCAD istnieje możliwość wykonywania pełnej dokumentacji technicznej dla obiektów 3D tj. wykonywanie rzutu bazowego z elementu, widoków głównych, przekrojów i szczegółów z zachowaniem powiązania tworzonych rzutów z modelem (do wersji 2016 włącznie brak jest możliwości wykonywania wyrwań). Oznacza to możliwość modyfikacji modelu z automatyczną aktualizacją rzutów na arkuszu wydruku. Proces tworzenia poszczególnych rzutów jest analogiczny do innych zaawansowanych systemów CAD. W programie AUTOCad proces ten jest zbliżony do czynności wykonywanych w programie Inventor. W trakcie wykonywania dokumentacji program automatycznie tworzy dodatkowe warstwy wg schematu: MD_***, np. MD_Opis, MD_Ukryty, MD_Kreskowanie, na których rozmieszczane są poszczególne części tworzonego rysunku. Polecenia przeznaczone do konfigurowania arkusza znajdują się w karcie Układ. Widok karty pokazano na rys. 1. Rys. 1. Karta układ v.2014/16 Przygotowanie arkusza Tworzenie arkusza rozpoczyna się (tak jak w innych metodach przygotowania arkusza wydruku) od ustawień arkusza, tj. wyboru urządzenia drukującego oraz wyboru rozmiaru i orientacji arkusza do tego celu można użyć polecenia ustawieniastr. W przypadku tworzenia dokumentacji automatycznie rzutnie tworzone są przez program więc należy usunąć wszystkie rzutnie z bieżącego arkusza. Wykonanie rzutów podstawowych Kolejnym krokiem jest utworzenia rzutu bazowego (ikona Baza, polecenie widokpodst). Jako rzut bazowy można wybrać jeden z predefiniowanych widoków istniejącego modelu w bieżącym pliku lub z pliku dyskowego, ale wówczas tylko z pliku programu Inventor. W czasie wybierania orientacji widoku posługujemy się standardowymi widokami (panel Orientacja dodatkowej karty Tworzenie widoku rysunku rys.2) Do wyboru mamy standardowe orientacje wynikające z Globalnego Układu Współrzędnych tj. Góra, Dół, Lewo, Prawo, Przód i Wstecz, widoki izometryczne oraz widok bieżący. Widok bieżący należy stosować w sytuacji, gdy żaden z widoków standardowych nie jest odpowiedni. Rys. 2. Karta Tworzenie widoku rysunku w czasie tworzenia rzutu bazowego W czasie tworzenia widoku bazowego wybieramy również podziałkę w panelu Wygląd oraz sposób wyświetlania linii niewidocznych. Po zatwierdzeniu przyciskiem OK, możemy przystąpić do wykonywania 1

2 innych rzutów ortogonalnych (prostokątnych) lub zakończyć tworzenie rzutów. Inne rzuty prostokątne możemy wykonać potem korzystając z odpowiedniego przycisku (Prostokątny) na karcie Układ, wskazując jeden z istniejących rzutów jako rzut odniesienia Tworzenie przekrojów Tworzenie przekrojów odbywa się na podobnej zasadzie jak tworzenie widoków prostokątnych, tj. należy wybrać rzut na którym będzie wykonywany przekrój. W dodatkowej karcie (rys. 3.), która się uaktywni w tym momencie należy ustawić opcje wyglądu przekroju i jego oznaczenia. Rys. 3. Dodatkowa karta tworzenie przekrojów Następnie przystępuje się do wskazania punktów, przez który przechodzi płaszczyzna lub zespół płaszczyzn (przekrój łamany) a po wciśnięciu klawisza Enter przechodzi się do pokazania strony przekroju i jego lokalizacji (rys. 4.). Przekrój jest wyrównany z rzutem, w którym jest wykonywany. Wzór kreskowania może być zmodyfikowany przez okno Szybkie właściwości (rys.5). Rys. 4. Tworzenie przekroju Rys. 5. Edycja wzoru kreskowania Istnieje możliwość tak pokierowania płaszczyzną przekroju aby uzyskać efekt przekroju częściowego. W tym celu część płaszczyzn należy umieścić przed elementem (rys. 6.) a) b) c) Rys. 6. Prowadzenie płaszczyzny przekroju częściowego i trzy warianty głębokości przekroju: pełny, b) płat, c) głębokość w trakcie wskazywania głębokości przekroju 2

3 Sposobem wyświetlania przekroju steruje panel Metoda (rys.3). Do wyboru mamy dwie metody rzutowania: metodę ortogonalną i normalną, trzy sposoby określenia głębokości przekroju: pełna, płat (rozumiany jako kład) oraz pośrednia głębokość z określeniem głębokości przy pomocy dodatkowej płaszczyzny (rys. 6.) Pokazywanie szczegółów W przypadku użycia widoku szczegółu stosujemy przycisk Szczegół na karcie Układ. Po wybraniu rzutu, z którego szczegół jest wykonywany uaktywnia się dodatkowa karta Tworzenie rzutu szczegółu (rys.7.), na której wybieramy podziałkę (panel Wygląd), rodzaj obwiedni i sposób wyświetlania szczegółu (panel Krawędź modelu). Po wybraniu opcji Gładka z ramką widok szczegółu będzie jak na rys.8. Rys. 7. Karta Tworzenie rzutu szczegółu Rys. 8. Wstawienie szczegółu na arkusz Modyfikacja rzutów Własności/wygląd rzutów można modyfikować przez kliknięcie na poszczególne rzuty. Dostępna będzie dodatkowa karta Widok rysunku rys. 9 Rys. 9. Karta Widok rysunku Wybór przycisku Edytuj rzut udostępnia szczegółowe własności danego rzutu (rys. 10 w tym wypadku dla przekroju) Rys. 10. Karta Edytor przekroju 3

4 Dodanie wymiarów, opisów i osi symetrii Ostatnim etapem tworzenia arkusza jest dodanie potrzebnych osi, opisów i wymiarów. Wykonywane są one standardowymi poleceniami. Należy zwrócić uwagę na to, że osie nie są powiązane z widokiem modelu i w przypadku zmiany geometrii modelu może wystąpić konieczność modyfikacji ich położenia. Należy zwrócić uwagę na właściwe wskazywanie elementów wymiarowanych (przez punkty charakterystyczne). W innym przypadku odległości pomiędzy wskazanymi punktami będą odpowiadały odległościom na papierze a nie w obszarze modelu. 4

5 Ćwiczenie nr 4 Dodatek Przygotowanie dokumentacji technicznej dla brył w starszych wersjach programu Automatyczne tworzenie rzutów i powiązanie rzutów z modelem (aktualizacja widoków) jest dostępna od wersji 2012 (pełniejsza wersja od 2013). We wcześniejszych wersjach stosowano dwa warianty: 1) oparte o polecenie profil 2) stosujące polecenia rzutuj i rysrzut Brak narzędzi automatycznych wymagała wykonania czynności za system w celu uzyskania zadawalającego efektu. W przypadku modeli przestrzennych istnieje konieczność przeniesienia widoków modelu oraz jego wybranych szczegółów lub przekroi do postaci rysunku zgodnego z zasadami rysunku technicznego. Zwykłe zastosowanie trybów prezentacji obiektów, poza niektórymi przypadkami, nie daje widoków zgodnych z normami sporządzania rysunku technicznego (rys. dd1 lewy). W prezentacji krawędziowej przeszkadzają linie siatkowe oraz krawędzie pozorne, natomiast brak jest linii konturowych, co jest błędem w modelach o symetrii osiowej. Dlatego dla sporządzania widoków na arkuszach z obiektów przestrzennych od dawna oferowane są polecenia profil oraz przekrój pozwalające wykonać potrzebne widoki modelu w postaci zbioru dodatkowych elementów rysunkowych pokazujących wybrany model z żądanej strony (rys. d1 po prawej). Wadą tych poleceń jest kłopotliwe ręczne tworzenie poszczególnych rzutów, ustawianie podziałki, wykonywanie widoku bryły (profilu) oraz wyłączenie warstw modelu. Poszczególne rzuty muszą być ręcznie wyrównywane i przy każdej zmianie modelu musi być powtarzana procedura wykonywania profili, gdyż nie ma stałego powiązania profilu z modelem. Wraz z rozwojem programu pojawiła się możliwość tworzenia dokumentacji półautomatycznie z wykorzystaniem polecenia przygotowujących konfigurację rzutuj i polecenia tworzącego potrzebne profile i widoki rysrzut. Od wersji 2013 polecenia właściwe do konfigurowania rzutni na arkuszu/układzie znajdują się w osobnej karcie o nazwie Układ. Karta Wyświetl udostępnia polecenia tylko do konfigurowania i tworzenia rzutni w obszarze modelu. Część poleceń znajduje się w karcie Narzędzia Główne panel Modelowanie (w części zakrytej). Sa to polecenia: rzutuj, rysrzut i profil. W tej samej karcie znajduje się panel Przekrój służący do generowania przekrojów. Rys. d1. Widok w trybie krawędziowym (lewy) i widok zgodny z normami (prawy) uzyskany poleceniem profil. Widok bryły Polecenie profil służy do sporządzania widoku bryły pozbawionego niepotrzebnych linii, ale za to uzupełnionego liniami konturowymi czyli dokładnie jej profilu. Pozwala ono rozdzielić linie profilu na widoczne i niewidoczne poprzez umieszczenie ich na różnych warstwach. Ponadto polecenie daje użytkownikowi możliwość usunięcia krawędzi pozornych (stycznych). Można je wydać tylko w przestrzeni modelu, ale udostępnionej przez rzutnie z obszaru papieru. Efektem polecenia jest utworzenie anonimowego bloku 2D lub 3D składającego się z obiektów liniowych. Elementy bloku 2D są umieszczane w jednej płaszczyźnie zaś bloku 3D pokrywają się z krawędziami modelu i w związku z tym są umieszczane na wielu płaszczyznach lub tworzą krzywe 3D. Pozytywna odpowiedź na pytanie: 5

6 Wyświetlić ukryte linie profilu na osobnej warstwie? [Tak/Nie] <T>: pozwala na rozdzielenie widocznych i niewidocznych linii na różne warstwy. Dodatkowo, jeżeli w rysunku jest załadowany typ linii HIDDEN/UKRYTE, to zostanie on automatycznie użyty na warstwie, na której umieszczone będą linie niewidoczne. Polecenie to tworzy nowe warstwy o nazwach PV-xxx na linie widoczne oraz PH-xxx na linie niewidoczne (xxx jest numerem heksadecymalnym) dlatego po zakończeniu polecenia warto zmienić ich nazwy adekwatnie do tego co one przedstawiają Pozytywna odpowiedź na pytanie: Rzutować linie profilu na płaszczyznę? [Tak/Nie] <T>: pozwala na utworzenie bloku 2D umieszczonego na płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny aktualnego widoku poprowadzonej przez początek aktualnego LUW. Wersja 2D jest wygodniejsza do wymiarowania w obszarze modelu, ale aby je wykonać konieczne jest zdefiniowanie na płaszczyźnie profilu osobnego LUW. LUW warto zmienić przed wydaniem polecenia (wygodna opcja to Nowy widok) bo należy pamiętać, że profil 2D jest tworzony na płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny ekranu i przechodzącej przez punkt początkowy aktualnego LUW Wreszcie ostatnie pytanie : Usunąć styczne krawędzie? [Tak/Nie] <T>: pozwala ustalić czy krawędzie pozorne mają zostać w profilu pominięte. Standardowe odpowiedzi na te pytania (3 x Tak) odpowiadają powszechnie stosowanym normom sporządzania dokumentacji technicznej. Przygotowanie przekrojów Do tworzeniu przekroi brył służy polecenie przekrój. Polecenie to właściwie generuje nie tyle przekrój co kład przekroju bryły określoną płaszczyzną. Przekrój może być wykonany płaszczyzną zdefiniowaną trzema punktami (opcja 3punkty), płaszczyzną widoku (opcja Widok) płaszczyznami równoległymi do płaszczyzn XY, YZ lub ZX aktualnego LUW u (opcje XY..ZX), płaszczyzną innego płaskiego obiektu (opcja Obiekt) lub płaszczyzną zdefiniowaną przez punkt i jej wektor normalny (opcja oś Z). Wynikiem polecenia jest utworzenie w płaszczyźnie przekroju regionu. Nie jest on kreskowany. Aby to uczynić trzeba uprzednio zdefiniować w jego płaszczyźnie nowy LUW. Samo kreskowanie jest już łatwe wystarczy bowiem wskazać region jako obiekt do kreskowania (przycisk Dodaj: Wybierz obiekty). Ponieważ region reprezentuje kład przekroju konieczne będzie też dorysowanie brakujących krawędzi i osi widocznych w danym przekroju. Powinno się je rysować w nowo zdefiniowanym LUW (tym samym co dla kreskowania). Pewien problem stanowią przekroje łamane. W tym przypadku można je zbudować modyfikując i łącząc ze sobą klika przekrojów sprowadzonych do jednej płaszczyzny. Pomocne jest tu polecenie rozbij pozwalające wydzielić z utworzonych przekrojów krawędzie, które można użyć do budowania ostatecznego przekroju. Można też skorzystać i innej techniki. Mianowicie w roli płaszczyzn przekroju łamanego można wykorzystać ściany innego pomocniczego obiektu 3D rysunek dd2. a) b) c) Rys. d2. Sposób tworzenia przekroju łamanego. a) obiekt i krawędź przekroju. b) przeniknie (linia przerywana) miedzy obiektem a bryłą pomocniczą zbudowaną na bazie krawędzi przekroju. c) pozostawienie odpowiednich ścian przenikania (po uprzednim rozbiciu bryły przenikania) i wykonanie na ich bazie kreskowania na LUW zdefiniowanym na jednej ze ścian. 6

7 Obiekt pomocniczy tworzymy na bazie krawędzi (rys. dd2a) przekroju dorysowując dodatkowe linie obejmujące jedną z części bryły w celu utworzenia regionu, który później wyciągamy na wysokość bryły. Wykonujemy później przenikanie obu brył z opcją utworzenia bryły przenikania (rys. dd2b). Pomocniczą bryłę możemy usunąć natomiast bryłę przenikania rozbijamy i usuwamy jej niepotrzebne ściany pozostawiając jedynie siany przekroju. Na końcu sprowadzamy LUW na jedną ze ścian i wykonujemy kreskowanie wskazując jako obiekty do kreskowania pozostawione ściany (rys. d2c). W razie potrzeby można dokonać edycji kreskowania i przyciskiem Odtwórz obwiednię odtworzyć krawędzie kreskowania na płaszczyźnie kreskowania. Polecenie płaszczyzna przekroju W nowszych wersjach oprogramowania dodatkowo pojawiła się opcja tworzenia przekroju za pomocą polecenia Płaszczyzna przekroju płaprzekr. Polecenie to tworzy obiekt przekroju, który działa jako narzędzie przecinający element 3D (bryłę, siatkę). Obiekt ten (początkowo płaszczyzna) może zostać rozbudowany o tzw. uskoki tworząc złożony obiekt przestrzenny służący m in. do tworzenia przekrojów złożonych lub prostych oraz do analizy przecinanego obiektu Polecenie to wybrać najlepiej z karty Narzędzia główne/panel Przekrój. (rys. dd3.) lub z klawiatury płaprzekr. Po wykonaniu płaszczyzny przekroju mamy do wyboru 3 opcje: Przekrój na bieżąco (przekbież) wykonanie przekroju przez obiekt (pokazanie obiektu po działaniu płaszczyzny przekroju jako obiektu tnącego) w celu jego lepszej wizualizacji. Ponowne wybranie tej opcji anuluje działanie płaszczyzny przekroju Dodanie uskoku (płaszczprzekusk) możliwość dodania uskoku do płaszczyzny przekroju w miejscu wskazanym Utworzenie bloku (płaszczprzeknablok) wykonanie z danego obiektu 3D: bloku (2D) będącego widokiem przekroju obiektu wzdłuż płaszczyzny przekroju z pokazaniem krawędzi przekroju i kreskowaniem części przeciętych (wzór i wygląd kreskowania zmieniamy w ustawieniach przekroju patrz niżej) lub bloku 3D będącego bryłą 3D po wykonaniu przekroju Dodatkowe 2 polecenia dostępne w panelu przekrój nie dotyczą płaszczyzny przekroju: Rzut płaski (rzutpłaski) wykonanie profilu z całego obiektu 3D Wyodrębnij krawędzie (wydzkraw) utworzenie dodatkowego modelu krawędziowego z danego obiektu 3D Ustawienia obiektu przekroju (płaszczyzny przekroju) wywołujemy wciskając przycisk na tym panelu. W ustawieniach mamy możliwość zdefiniowanie wyglądu poszczególnych wariantów działania płaszczyzny przekroju. Polecenie umożliwia między innymi wybór wzoru kreskowania dla bloku przekroju 2D. Jeżeli tych zmian nie wykonamy przed wywołaniem polecenia to istnieje możliwość modyfikacji przez edycję elementu. 7

8 Rys. d3. Polecenie płaszczyzna przekroju Częściowo zautomatyzowane tworzenie dokumentacji technicznej Strategia przygotowania dokumentacji technicznej sposób częściowo zautomatyzowany polega na wykonaniu kilku kroków. Zmianą w stosunku do zwykłego polecenia profil jest tu wygodniejszy i szybszy, sposób generowania rzutni, profili i przekrojów. Jego zaletą jest automatyczne tworzenie rzutni, warstw oraz sterowanie widocznością warstw w rzutniach. Sporządzanie arkusza dokumentacji technicznej sprowadza się do czterech znanych już kroków: 1. Przygotowanie LUW ów 2. Tworzenie rzutni 3. Generowanie profili i przekrojów w rzutniach. 4. Wymiarowania rysunku. Do wykonania kroków 2 i 3. wykorzystuje się polecenia rzutuj oraz rysrzut wydawane w odpowiedniej kolejności. Pierwsze stosujemy do utworzenia rzutni zamiast polecenia rzutnie. Polecenie to automatyzuje wszystkie czynności związane z tworzeniem rzutni włącznie z manipulowaniem widocznością warstw jak i wyrównywaniem widoków. Drugie wyręcza nas w tworzeniu profili i przekrojów i zastępuje polecenia profil i przekrój. Jego przewagą jest to, że wykonuje ono całą czarną robotę łącznie z kreskowaniem i dorysowywaniem brakujących krawędzi na przekroju. W wersjach programu stosujących menu wstążkowe polecenie jest dostępne w karcie Narzędzia główne/ panel Modelowanie (rys. dd4). Kolejne polecenia: Rzutuj Rysrzut Profil Rys. d4. Dostęp do poleceń rzutuj, rysrzut i profil w panelu Modelowanie (v.2010) Polecenie rzutuj umożliwia stworzenie konfiguracji rzutni z pomocą 4 opcji, z tym że opcja Luw musi być użyta jako pierwsza na nowym arkuszu (obecnie arkusz oznacza się jako układ): Luw tworzenie rzutni w płaszczyźnie XY wybranego układu współrzędnych (bieżącego, globalnego lub o określonej nazwie) należy podać podziałkę w tworzonej rzutni a następnie wskazać środek rzutni i dwa narożniki wyznaczające granice rzutni; Orto tworzenie rzutni z rzutem prostopadłym do wybranej strony istniejącej na arkuszu rzutni, przy wskazywaniu boku rzutni należy wskazać ten bok, z którego patrzymy na model; pomocniczy tworzy widok pomocniczy, należy wskazać w wybranej istniejącej rzutni 2 punkty tworzące z kierunkiem osi Z danego widoku płaszczyznę pomocniczą, względem której jest tworzony nowy widok; Przekrój tworzy przekrój danego obiektu w oparciu o wskazane 2 punkty w wybranej rzutni. 8

9 Cały proces tworzenia dokumentacji zostanie omówiony na przykładzie bryły tworzonej w ramach ćwiczenia. Przygotowanie LUW ów Przygotowanie LUWów odbywa się jak to opisano w poprzednich ćwiczeniach. Dla naszych potrzeb wystarczą tylko dwa LUWy pokazane niżej o nazwach podanych pod rysunkiem d5. Ich ustawienie jest powiązane z rzutami jakie chcemy uzyskać na rysunku końcowym. W LUWie BOK płaszczyzna XY0 pokrywa się z bokiem elementu zaś w LUWie PODSTAWA płaszczyznaxy0 pokrywa się z podstawą elementu. BOK Rys. d5. LUWy potrzebne do prawidłowego utworzenia rzutni PODSTAWA Tworzenie rzutni Poleceniem rzutuj robimy rzutnie, które są przygotowane do stworzenia profili i przekrojów. Rzutnie należy robić TYLKO tym poleceniem. Różni się ono od poznanych dotąd poleceń rzutnie tym, że oprócz rzutni tworzone są automatycznie nowe warstwy i nadawany jest im odpowiedni status widoczności. Ponadto w rzutniach ukryte są pewne informacje, które później wykorzystywane są przez polecenie rysrzut. Tak więc rzutuj tworzy rzutnie używając rzutowania ortogonalnego, w celu rozmieszczenia na arkuszu wielu rzutów i przekrojów brył 3D. Rzutnie A i C pokazane na rysunku dd6d6 tworzymy poleceniem rzutuj opcją Luw Nazwany Nazwa LUW jak to pokazano niżej Podaj opcję [Luw/Orto/pomoCniczy/Przekrój]: L Podaj opcję [Nazwany/Globalny/?/Aktualny]<aktualny>: N Podaj nazwę LUW do wywołania: PODSTAWA dla A i BOK dla C Podaj skalę rzutu <1.0>: Enter dla A oraz 5 i Enter dla C Określ środek rzutu: Klikaj myszą na arkuszu, aż uzyskasz właściwe położenie widoku i naciśnij Enter Określ pierwszy narożnik rzutni: Określ 1-szy punkt narożny rzutni A lub C Określ inny narożnik rzutni: Określ 2-gi punkt narożny rzutni A lub C Podaj nazwę widoku: Wpisz nazwę widoku np.:wa dla A oraz WC dla C i wciśnij Enter B C A Rys. d6. Układ rzutni uzyskany po poleceniu rzutuj Rzutnię B pokazaną na rysunku tworzymy opcją Przekrój wg dialogu pokazanego przykładowo niżej. Podaj opcję [Luw/Orto/pomoCniczy/Przekrój]: P Określ pierwszy punkt płaszczyzny przekroju: wskazujemy Centrum otworu 9

10 Określ drugi punkt płaszczyzny przekroju: wskazujemy dowolny punkt linii pokazanej na rysunku Określ stronę widoku: Wskaż punkt oznaczony na rys.d6 gwiazdką Podaj skalę rzutu <aktualnie>: 1 Określ środek rzutu: Klikaj myszą, aż uzyskasz właściwe położenie i naciśnij Enter Określ pierwszy narożnik rzutni: Wskaż 1-szy punkt narożny rzutni B Określ przeciwległy narożnik rzutni: Wskaż 2-gi punkt narożny rzutni B Podaj nazwę widoku: Wpisz nazwę widoku np. PRZEKROJ i wciśnij Enter Wprowadzenie skali jest odpowiednikiem podania współczynnika powiększenia jak dla polecenia zoom w stosunku do obszaru papieru. Wartością domyślną jest skala 1:1 czyli 1, która jest odpowiednikiem zoom 1.0xp [skala 1:2,5 to 0.4 (bo 1/2,5=0,4) itd.]. Nazwy widoków są ważne albowiem na ich podstawie tworzone są automatycznie nowe warstwy wg schematu NazwaWidoku-VIS na krawędzie widoczne NazwaWidoku-HID na krawędzie niewidoczne NazwaWidoku-DIM na wymiarowanie (wykorzystamy ją na rys. osi) NazwaWidoku-HAT na kreskowanie Opisywane polecenie tylko przygotowuje rzutnie. Tak więc np. na rzutni B nie ma jeszcze przekroju. Pojawi się on dopiero po etapie opisanym dalej. Zanim do tego dojdzie zmienimy kształt rzutni C na kołowy. W tym celu rysujemy na jej tle koło (w obszarze papieru a nie modelu) a następnie wydajemy polecenie przytrzut. Wybierz obiekt przycinający lub [wielobok] <wielobok>: wskazujemy okrąg Po tych zabiegach rzutnia C zmienia kształt z prostokątnego na kołowy jak to pokazano na rysunku dd7. Tworzenie profili i przekrojów Rys. d7. Przekształceniu rzutni prostokątnej w kołową poleceniem przytrzut Teraz poleceniem rysrzut generujemy profile i przekroje w rzutniach. To polecenie wymaga przygotowania rzutni poleceniem rzutuj i nie działa na rzutniach sporządzonych poleceniem RZUTNIE. Po wydaniu polecenia wystarczy wskazać rzutnie A, B i C, aby uzyskać efekt pokazany na rysunku dd8a. a) b) Rys. d8. Widok arkusza po wykonaniu polecenia rysrzut (a) oraz dalszej edycji (b) 10

11 Jak można zauważyć AutoCAD użył domyślnego wzoru i skali kreskowania. Podobnie linie niewidoczne są narysowane linią ciągłą. Potrzebne są też drobne korekty jak np. dorysowanie osi. Żeby uzyskać efekt jak na rys. d8b musimy przełączyć się na model i wejść do rzutni B a potem do A i tam dokonać odpowiednich zmian. Aby zadanie usprawnić i nie popsuć wygenerowanych widoków użyjemy tu komplementarnych poleceń rzutniamaks i rzutniamin dostępnych także w pasku stanu (rys. dd9). Rys. d9. Widok fragmentu paska stanu dla wersji 2006 i 2010, z zaznaczoną ikoną minimalizacji rzutni rzutniamin (v.2006) i maksymalizacji rzutni rzutniamaks (v.2010) Polecenie rzutniamaks spowoduje przejście do modelu w ostatnio aktywnej rzutni powiększając ją tymczasowo do rozmiaru całego okna. Teraz możemy dokonać stosownych zmian. Zaletą tego sposobu nad zwykłym przejściem na zakładkę Model albo wejściem do modelu w rzutni jest to, że operacje zmiany widoku wykonane w tym stanie są chwilowe i nie wpływają na normalny wygląd rzutni oraz to, że mamy włączone tylko warstwy widoczne w danej rzutni, a nie wszystkie jak w przypadku zakładki model. Przejście między rzutniami odbywa się strzałkami zlokalizowanymi po obu stronach ikony w pasku stanu (rys. wyżej). Powrót do normalnego widoku rzutni odbywa się poleceniem rzutniamin. Wymiarowanie Rysunek wymiarujemy w obszarze PAPIERU a nie MODELU. W wersji AutoCAD a 2000 i starszej należało wymiarować w obszarze modelu. W wersjach 2002 i nowszych powinno się to robić w obszarze papieru jako, że ten jest przeznaczony na elementy opisowe a nie konstrukcyjne. Wymiarując koniecznie należy stosować uchwyty. AutoCAD pamięta do jakich punktów i których obiektów odnosiło się wymiarowanie, tak że jakiekolwiek zmiany w widoku przenoszą się automatycznie na linie wymiarowe. 11

12 Ćwiczenie 4 zadania do wykonania Zadanie 1 Wykonaj poniższy model i na jego podstawie rysunek wykonawcze metodą automatyczną. Uzyskaj widok arkusza jak na rysunku Zwróć uwagę na orientację widoku przestrzennego i ukrycie linii niewidocznych w tym widoku. Widok przestrzenny uzyskaj korzystając z ustawienia widoku w modelu i orientacji Bieżący Dobór opcji wyświetlania rzutu można uzyskać przez edycję danego rzutu i wybór w ustawieniach wyglądu trybu Linie Ukryte (tj. bez linii niewidocznych) 12

13 Zadanie 2 Wykonaj model i rysunek wykonawczy bryły pokazanej na rysunku obok Uzyskaj drugi arkusz zgodnie z rysunkiem pokazanym poniżej. Widok przestrzenny z cieniowaniem uzyskaj korzystając z ustawienia widoku w modelu i orientacji Bieżący 13

14 Zadanie 3 1. Wykonaj arkusz wydruku z modelu uchwytu utworzonego w ramach ćwiczenia 3/zadanie 7. Wprowadź wybrane osie i wymiary 2. Zmodyfikuj geometrię bryły i zaobserwuj efekt na arkuszu 14

15 Zadanie 4 15